If the future isn't bright, at least it will be colourful
19-11-2006
Moose is Loose (II)
Sorry, lieve mensen, die moet ik eerst verwerken... MIsschien, heel misschien morgen een tekstje.
Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Kom dan, kom dan ! Ik heb negerinnentetjes voor jou ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose ! Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose !
19-11-2006, 21:59 geschreven door Hill
18-11-2006
Moose is Loose (I)
Die morgen in de Moose Tower. Na een dagje -euh, laten we het sporten noemen- kom ik geradbraakt thuis. Geen honger, alleen een warm bad heb ik nodig en daarna onder de wol. Ik ontgrendel de voordeur en geef ze een duwtje met mijn schouder. Sedert eind september al blijken alle deuren te klemmen in hun sponningen. Welk Ukkels record zou hier nu weer verantwoordelijk voor zijn ?
Oververmoeid gooi ik mijn jas over een stoel en jaag er mijn sjaal achteraan. Ik schop mijn schoenen uit en sof op mijn sokken naar de keuken voor een glas water. Ik ben al halverwege als ik plots iets vreemds gewaar wordt. Iets abnormaals dat op mijn schouder tikt en me dwingt van achterom te kijken. Hier klopt iets niet. Wat mis ik hier ? Ik draai me om en staar in wat ooit de rendierzithoek geweest was. Nu zie ik enkel een een lege kooi. Zijn eten heeft hij niet aangeraakt, zijn drinken staat er nog, maar de stal is leeg.
In zeven haasten loop ik alle kamers af, ik toeter Moosemoosemoosemoose, moosemoosemoosemoose, maar mijn pogingen zijn vruchteloos. Nergens geen eland meer te bekennen. Moose is Loose.
Waar is mijn Mooseke naartoe ? Ik keer terug naar de zithoek en vind onderaan de kooi een kattenbelletje. Het geeft een zoet gerinkel, maar wat mij meer interesseert is het papiertje dat eraan vasthangt. Een kriebeltje, onleesbaar haast waarin in grote onregelmatige letters te lezen staat :
Lieve Hill,
Ik moet U verlaten. Na jaren prettig samenzijn werd het tijd om alles op een rijtje te zetten. De enige mogelijke conclusie voor mij is om er een streep onder te trekken. De laatste weken worden onze discussies te groot en ik kan niet meer verder leven onder het juk van die voortdurende twisten. Het ga je goed, Hill. Probeer me verder niet te contacteren.
Eens je Moose.
Ik las het briefje nogmaals en stond perplex.
18-11-2006, 20:46 geschreven door Hill
17-11-2006
Voor doven en slechthorenden
Nathalie Imbruglia met Torn :
17-11-2006, 21:58 geschreven door Hill
16-11-2006
Unieke bezoeker
Woensdag 15 november 2006 - 60 unieke bezoekers Dinsdag 14 november 2006 - 54 unieke bezoekers Maandag 13 november 2006 - 58 unieke bezoekers Zondag 12 november 2006 - 60 unieke bezoekers Zaterdag 11 november 2006 - 63 unieke bezoekers Vrijdag 10 november 2006 - 54 unieke bezoekers Donderdag 9 november 2006 - 64 unieke bezoekers Woensdag 8 november 2006 - 74 unieke bezoekers
Vanavond heb ik nog eens de statistieken opgezocht van dit blogje. Het was al eventjes geleden, ik was zelfs al bijna vergeten hoe ik het moest doen. Terwijl ik vroeger, ik beken, in de beginweken, dagelijks ging kijken hoe het stond met de lezersaantallen, ongerust als ze daalden, op een wolk als ze stegen. Blij gelijk een klein kind was ik, toen ik de kaap van 20 overschreden had. Dat was dubbel zoveel lezers, als kennissen die wisten dat ik een blog had. Ik heb er zelfs een glas witte wijn opgedronken. (Die niet te zuipen bleek, maar het was de idee die telde).
Nu, een negental maanden verder is jullie aantal aangegroeid tot een goede zestig. Waarvoor dank. Zestig lezers die dagelijks naar de Moose komen, hun schoenen uitschoppen, gezellig bij het haardvuur aanschuiven en luisteren naar wat die eland vandaag weer te vertellen heeft.
Enkelen daarvan ken ik nog uit een voorblogs leven : Dag Zonnebloempje ! Dag Butchamon ! Dag Karl! Anderen verwelkom ik als vaste gasten, de habitués : Dag melancholische Stefi, lezer van het eerste uur, dag zinderende Zapnimf, dag lieve Lieve, dag methodische Menck, Philou, speedy met de kleine s, Kate, Raf en de anderen. Dag leeuwin met de onuitstotterbare naam.
Maar maar maar! Als ik jullie allen bij elkaar tel kom ik nog maar aan een kleine twintig namen (if that !). Wie zijn dan die veertig anderen? Die veertig stille -ik hoop- genieters? Zijn jullie altijd dezelfden of zijn jullie met zijn tachtigen, die telkens om de andere dag dit blogje besnuffelen. En waarom reageren jullie niet ? Zijn jullie te bedeesd ? Te timide ? Vrezen jullie met één spitse tegenreactie afgemaakt te worden door de collega reageerders ?
Ik ben echt benieuwd naar wie hier allemaal dit blogje leest. Laten we nu eens hetvolgende afspreken. Stuur eens een reactie in op dit stukje, zeg eens wie je bent (hallo, ik ben den Achmed, ik ben 24 jaar en ik doe beep beep na.), zwaai eens naar de anderen. Eén keer maar, daarna laten we jullie met rust. We zullen hoogstens één keer een klein beetje met jullie lachen. Doen jullie dat ? Nice. Ik heb het ook tegen jou, tante Claudine !
16-11-2006, 21:44 geschreven door Hill
15-11-2006
Doordeweekse woensdag
Soms zijn er van die dagen dat er echt niets gebeurt : je staat op tijd op, jij krijgt geen hoestbui als je je tanden poetst (dus de spiegel blijft gespaard), je schoenen raken geknoopt zonder problemen, je broek, je das, allemaal keurig. Op weg naar de tram regent het, dus je stapt stevig door en let niet op de voorbijgangers. De tram is op tijd en op het werk raak je voor één keer niet klem tussen de draaideuren. Zelfs de lift valt niet stil. Je haalt zes keer koffie, en je morst maar twee keer. Je hoeft vandaag geen copies te nemen en de PC ronkt als nooit tevoren. Op zich is dat vreemd want PCs ronken niet, maar zorgwekkend is dat ook niet. Zolang er geen rook uitkomt, zit er geen tekstje in.
's Avonds hetzelfde scenario als in het opkomen : regen, tram, thuis. Daarna komt bezoek langs, ze hebben geen nieuwe auto gekocht, nog geen huis gevonden, zij is zelfs niet zwanger. Ze vertrekken, je start je PC op en dan... Wat zal ik vandaag nu eens schrijven ?
Is het de moeite om te vertellen dat ik tijdens een vergadering met mijn toekomstige directeur uit verveling met mijn broeksriem zat te spelen? En dat ik klem ben komen te zitten met mijn ringvinger tussen de riem en het lusje. En dat ik onopvallend mijn vinger probeerde terug te trekken en dat dat niet lukte. Hoe ik verwoede pogingen deed en zelfs al begon te zweten toen ik echt klem zat ? Toen ik er tenslotte toch in slaagde om mij te bevrijden, maar dat de directeur en zijn secretaresse wel heel vreemd keken naar wat ik daar onder tafel en onder de gordel allemaal voor spastische bewegingen maakte ? Zou dat allemaal de moeite zijn om te vertellen ? Ik dacht het niet.
15-11-2006, 22:52 geschreven door Hill
14-11-2006
Boemboemburen
Omdat de komende weken nogal druk zullen zijn, nam ik vandaag nog een half dagje overuren op. Volgende week zou het toch niet lukken, en het leek me een ideaal moment om er eens tussenuit te zijn. Een regenachtige namiddag. Nietsdoen, rondlummelen, onder een donsje in de zetel de verse voorraad boekenbeursboeken doorbladeren.
Voor ik me helemaal in de zetel ingraaf, draai ik de verwarming een streepje hoger. Ik werp nog een blik op het appartementsgebouw aan de overkant. Het neemt een douche. In de gutsende regen, met dichte gordijnen overal. Alleen hier en daar, linksboven en op de derde verdieping van boven te tellen, rechts, hangen de gordijnen opengeschoven. Je kunt er zo binnenkijken hoe of het bankstel staat bij Mien. Mijn oog slentert nietsziend over de ramen, trieste film noire, le commissaire Maigret kan elk moment opduiken vanachter een hoek, met uitgeregende pijp. De blik valt op dat appartmentje met de open gordijnen. Ik zie de kamerplanten, de staande klok en de zwarte lederen sofa, die daar al jaren staan.
Maar, en dat is nieuw, ik zie op die sofa een wulpse blondine zitten. Hoe ik zo goed kan zien dat ze wulps is ? Wel ze heeft geen kleren aan. Toch niet veel alleszins, zó goed kan ik het nu ook niet zien (telescoop is in reparatie, een week of drie geleden keek ik naar een vallende ster. Valt die ster wel niet in mijn telescoop zeker. Krak twee lenzen kapot, 500 euro kosten). Nu komt ook nog een jongeman opduiken vanachter die plant. Het is zijn appartement. Althans, hij woont daar. Soms zie ik hem de was uithangen op het voorterrasje.
Hij is niet naakt, hij draagt zelfs een das. Maar lang duurt dat niet. Aan die das trekt ze hem naar beneden en op een wip is zijn hemd uit. De rest volgt al gauw en beginnen die twee me daar lekker te holadieeën! Nou moe. Da's ook een manier om een verloren dinsdagnamiddag door te brengen denk ik dan. En nog één van de leukere manieren ook. Hm hm, lekker ding die blonde. Dat zal ik nu eens goed bekijken zie. Zo vaak ziet een mens zijn overburen niet van bil gaan.
Langs de achterzijde kijkt mijn slaapkamer uit op studentenkoten. Daar zie je er al wel eens eentje in ontbloot bovenlijf iets onbestemds doen met een flesje water. Of liever, ooit heb ik eens, een paar jaren terug, één appelblootstudentje iets onbestemds zien doen met een flesje water. Ik ging slapen, groette nog eenmaal de maan en hup, daar stond ze. Te spelen met zichzelf en met de hele wereld. Ok, dat was eens een studente, maar dit hier is toch van een andere orde. Boemboemburen.
Ik hoor de preutse onderlipjes al prevelen : vind jij dat niet een beetje gênant om dat te bekijken vanuit je living ? Is dat niet voyeuristisch ? Neen, zeg ik dan. Dit is centrum Antwerpen, ik betaal hier verdorie genoeg kadastraal, die show hoort bij het pretpakket. Trouwens, als ze niet gezien willen worden, moeten ze de gordijnen maar dichttrekken. Na.
Dus ik blijf voor het raam staan, met de handen in de zakken, minding my own business. Het moet gezegd, ik val meestal op donkere vrouwen, maar die blonde is me dat een stoot, zeg. Hoeba hoeba. Een mens zou goesting krijgen gewoon door ernaar te kijken. Zouden die daar niet van zweten?, denk ik nog. Dan zullen ze wel plakken aan die lederen sofa. Sjjjjllllapp, bij het rechtkomen. Vind ik wel geinig.
Het lijkt erop alsof die nog wel eventjes doorgaan, dus ik ga naar de keuken en zet koffie, open een pak cake, cognacje d'erbij, en rangschik dit alles op een dienblad dat ik mee naar de living neem.
Ik werp nog een blik op mijn overburen, maar ik ben te laat. Ik heb de apotheose gemist. Ze zijn nog niet aangekleed, maar ze staan al weer recht. Nog wat knuffelen met mekaar, hij zoent haar in d'er nek en zijn hem daarna op de mond. Eerst verdwijnt hij uit beeld, en daarna volgt zij hem. Show's over.
Ik nestel mij onder mijn donsje en bedenk : hoe perfect mijn namiddag ook is, het kan dus altijd beter...
14-11-2006, 18:08 geschreven door Hill
13-11-2006
Red Alert Red Alert !!!
Red alert red alert red alert!!! Het lampje van de voorraadkast flikkerde onheilspellend. Een korte blik op de inhoud gaf aan dat het laatste pak toilet-papier aangebroken was. De veiligheidsmarge was overschreden. Afhankelijk van de excrementele consistentiegraad wordt het nulpunt bereikt over twee tot vier weken. Hoog tijd dus om een nieuw pak te halen. Wat ik dan ook prompt deed.
Het systeem werkt nu al drie en een half jaar feilloos. Ik heb het ingevoerd twee dagen na het befaamde mei 2003-incident met de vijf trappisten. Een aangename namiddag, goed volk, prachtig weertje, vroeg terrasje en vijf trappisten. De volgende dag lang kunnen uitslapen, geen kater, maar wel een klein beetje robbelingen-in-den-buik. Je slentert naar de pot, broek op de knieën, je zit er volledig mens te wezen. En dan mijmert een mens al ne keer, van hoe het was, is, of zou kunnen worden. Je droomt van een nieuw systeem om fietsbanden te plakken, online via internet, je heb zelfs al een naam "you-tube", maar vergeet die achteraf te registreren. Je denkt aan een ultrasmalle walkman, maar je verwerpt het idee, walkman is hopeloos verouderd. Je gedachten houden pas stil als je voelt dat je achterwerk begint te slapen. Wipe-time.
Je hand grijpt naar het rolletje WC-papier en frrrrrrt, in je handen hou je één luizig, Rizzladun velletje. Nietsvermoedend draai je je een kwartslag en je tast naar de stapel rollen die in het hoekje van het toilet staat. En die stapel staat daar niet. Er is geen stapel meer. Er is geen toiletpapier meer. En de faecalische consistentiegraad na vijf trappisten scoort maar een matige vier op de schaal van Pamper, dus je komt er niet zomaar vanaf met een handigheidje.
Dit kan gebeuren, ik leg mij neer bij de gedachte dat iedereen dat al wel eens voorheeft. Hoe zegt u ? U niet, ok dan, u dan niet, maar alle anderen wel. Wablieft, u ook niet ? Ok, maar u bent dan ook een zeer voorradige vrouw ? Neen, niet jij, jij bent een man, hallo, maar jij hebt natuurlijk een vooruitziende echtgenote. Toch niet ? En jij hebt dit nooit voorgehad ? Ook niet toen je op kot zat ? Niemand ? Bende huichelaars. En zouden jullie eens allemaal vanuit mijn toilet willen gaan, aub, ja, dank u.
Okee dus, nu had ik wel iets praktisch om over na te denken. Wat heb ik in huis dat goed veegt ? Mijn kanarie was al dood toen, dus een flauw doorslagje van de grote linoleum sketch van Urbanus zat er niet in. Reclamefolders ? Ik heb een sticker op de bus : geen reclame, merci facteur. De krant, mjaaa, ik heb die nog niet uit, en... neen, ik weet toch niet. En dan het lumineuze idee : keukenpapier. Van die allesopnemende vodjes, die daarna toch sterk genoeg blijken te zijn om niet door te scheuren onder het gewicht van eierdooiers, tomaten, koffiedrab en gesmolten boter. Ik dus met de broek op de enkels in zakloopsprong naar de keuken, mij onderweg afvragend waarom ik die broek eigenlijk niet helemaal had afgedaan. Ik open de deur naar de keuken en dan bedenk ik : O nee, ik heb geen keukenpapier meer ! Bij het invetten van een bakvorm verleden week heb ik het laatste restje gebruikt ! En dan valt plotseling de hele wereld op zijn plaats. Omdat ik geen keukenpapier meer had, heb ik toen... toiletpapier gebruikt. Ik open de keukenkast en inderdaad, daar ligt een rolletje wit-met-blauwe-hartjes (kan ik eraan doen, dat was toen prijs/kwaliteit de beste koop) toiletpapier. Gelukzalig hip ik terug naar het toilet alwaar ik mij uitgebreid laat gaan.
De dag daarna heb ik het alarmsysteem geïnstalleerd. Ik ben die week nog drie keer naar de keuken mogen hippen.
