If the future isn't bright, at least it will be colourful
27-08-2006
En toen was er niets meer...
Kermis in de Vlaanders, dat betekent : oliebollenkraampjes, eendjes en vliegtuigjes, en optredens van vergane glorieën zoals Micha Marah, Sandra Kim en Alana Dante (nou ja, vergane gloriën, met die laatste wil ik nog wel Naked Twister spelen). Kermis in de Vlaanders zijn ook fanfares, harmonieën en terrasjes. En die laatste twee gaan wonderwel samen : je speelt in de harmonie en daarna moet je je speekselniveau weer op peil brengen op een terrasje. Of je zit op een terrasje en als je er gauw genoeg bent, ben je al zat voor die rotharmonie begint te toeteren. De combinatie zit altijd goed.
Verleden zondag bevond ik me in het eerste geval. Wij hadden onze deuntjes geblazen en na het optreden raakten we niet verder dan het eerste tafeltje, dichtst bij het podium. Wij kunnen daar niet aan doen, meneer !. We worden uitbetaald in drankbonnetjes, meneer, twee per muzikant, wij zijn gedoemd om te drinken ! Maar het is altijd leuk, je ziet nog oude kennissen terug die wel blijven haperen zijn in het stadje, je ziet er anderen terug die ook weggetrokken zijn (Gent, Ronse,...) maar die tijdens de kermis ook nog eens langskomen, en dan praat je bij, met een Duveltje in de hand, gezapig, in het zonnetje dat zijn best doet om door de bewolking heen te prikken. Je bent content.
Je drinkt je pintje, je bent je van geen kwaad bewust, en dan zegt je linkerbuur, out of the blue : Zeg weet je het al van S. ? (S. is een gemeenschappelijke kennis). Neen, antwoord je, al klaar om te lachen met zijn anekdote. Wel, ze is verleden week overleden. Kom nou, probeer je nog met een onzeker schamper lachje. Neen, het is echt : zelfmoord. En dan wordt het ineens wel heel stil.
Het ga je goed, S. Wees gerust.
27-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
26-08-2006
Zondagmorgen, na zaterdagnacht
Zondagmorgen, half elf. Het zonnetje kwinteliert in de hemel, heel hoog als een leeuwerik, en het lijkt een heel aangename dag te worden. Half tien, en kermis in het dorp, dat vraagt om een aperitiefje. Op het pleintje voor het stadhuis staan al enkele terrasjes blinkend te wachten. Ik kies voor het terras met het mooiste zicht op de wankelende stad. Wankelende stad, jawel, en dat wankelen begint al bij de cafébaas. Met een heel mottig gezicht, vier uur geslapen of zo, wrijft hij mijn tafeltje schoon. (Voor de mensen die altijd alles verkeerd willen begrijpen, met een geruite schotelvod wrijft hij mijn tafeltje schoon, maar hij zag er mottig uit). Alles goe ?, vraag ik hem. 't Gaat, zegt hij, na een heel zware zucht, 't Gaat, maar nog niet te rap.
Van waar ik zit kan ik de toog zien in het cafeetje. Daar hangen al twee habitués te hijsen. Of ze staan er nog van zaterdagavond. Het zou kunnen, zo zien ze er ook uit. Hun bewegingen zijn loom en zwaar. Nog een pintje voor mij, Michel, roept (of liever : kraakt) de ene, en ook eentje voor mijnen maat hier. De barman sloft naar zijn tapkast en slaagt erin twee pilsjes met aanvaardbare kraag te schenken. Ja maar, zijn ze goed gechambreerd, vraagt de ene. Ewel, riekt er eens aan, antwoordt de andere. Ik weet het, het slaat nergens op, maar dat was wel wat ze zeiden. In tussentijd is het café aan de overkant van het plein ook wakker geworden. Meteen wordt de stereo volledig opengedraaid, het is kermis of het is geen kermis. Door de boxen dreunen bigbangbassen : C in China, yeah. Van de Confetti's. Och Heere. New-Beat, de hipste sound uit augustus 1989. Al gedateerd in februari 1990. Ai ai ai. Mijn cafébaas komt naast me staan en schenkt me een Palmke in. Uit zijn gegroefd gezicht kun je de pijn aflezen. Alles goe ? ,vraag ik nog eens. Ach, geef toe, verzucht hij, dat zijn nu toch geen omstandigheden om een mens in te laten werken... En hij sloft weer naar zijn tapkast.
26-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
25-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : Kung Fu Cake
De Zweedse kok decoreert een Japanse cake :
25-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
24-08-2006
Het boze oog
Met het houten stokje van de vleesbrochette, peuterde ik een hardnekkig restje paprika van tussen mijn tanden. Mijn frietjes waren op, alleen een viertal harde, verbrande restjes bleven in het bakje achter. Ik veegde mijn handen schoon aan het papieren servetje, toen ik iemand naar mij voelde kijken. Ik keek op en zag haar staan, een viertal meter van me af. De hele tijd had zij me van achter die boom afgeloerd, terwijl ik nietsvermoedend mijn avondmaal nuttigde. Nu ik aanstalten maakte om te vertrekken schoot zij in actie. Strompelend waggelde ze naar mij toe, en ze keek mij aan met gloeiende ogen. Lelijke rode ogen, ontstoken ook, in een zwarte kop. Boosaardig fixeerde ze me, en ik kreeg er warempel schrik van. Alsof ik in de vuurbollen keek van de Hound of the Baskervilles.
Het was een heel erg lelijke duif. Met een verminkte poot (haar linkerpoot was niet meer dan een stompje) en heel vettige rechtopstaande pluimen op haar kop. Haar verenkleed leek ook nergens naar, donkergrijs, zwart bijna, maar ook heel smerig en gekreukt. Ze keek me aan, kwaad, met haar ontstoken ogen. En dan sprong ze op de bank. En daarna op de leuning van de bank, zodat ik haast oog in oog stond met die afschuwelijke rode iris. Het boze oog. De rest van mijn frieten moest ze hebben, voor minder zou ze niet verdwijnen. Het enige juiste is nu om ze die resten niet te geven. De duiven niet voederen. Stadsduiven zijn een plaag en als je ze blijft voederen, worden ze almaar stoutmoediger en agressiever. Ik stond dus op en gooide mijn restjes in de grijze afvalbak. De duif bleef me aankijken met haar boosaardige blik. Ik zag de haat gloeien in haar ogen.
De hele nacht hab ik ze gezien, die ogen, vonkend van intense haat.
24-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
23-08-2006
Basketbal en voetbal
Ze stonden zwaar te discussiëren, in het gangpad bij de DVDs in de Mediamarkt. Zij, dat waren twee dubbele meters van Maghrebijnse afkomst, gekleed in loshangende T-shirts. Basketbaloutfit leek het me, maar dan wel met een rappersbroek eronder. Zo eentje waarvan het kruis tussen de knieën zwabbert. Om ons te doen geloven dat ze zwaar geschapen zijn zeker. Geen teef (bitch) die daar nog in trapt. Yo. Maar ze trokken wel mijn aandacht. Marokkanen, Algerijnen zijn meestal klein van stuk en daar stonden nu niet één, maar twee van die waaibomen bijéén. En maar discussiëren, en maar argumenteren. En maar rochelen en keelklanken uitstoten. De linkse klonk precies alsof hij zijn tong had ingeslikt, en er nu alles aan deed om ze zonder operatie weer naar boven te krijgen. Ik voelde met hem mee.
Na een tijdje kwamen ze toch tot een besluit, en ze namen de DVD niet mee. Nu was ik toch wel benieuwd welke DVD zoveel discussie waard was. Ik ging stiekempjes kijken. Het bleek de verzamelbox van FC De Kampioenen...
Soms valt tegen de werkelijkheid echt niet op te schertsen.
23-08-2006, 20:59 geschreven door Hill
22-08-2006
Terrasje
Mjaaa, ik weet het. Weer geen tekstje vandaag. Ik heb me laten vangen aan een goede fles wijn, op een terrasje in de schaduw van de kathedraal, in het gezelschap van een heel mooie vrouw.
Alleen, haar man zat er ook bij.
22-08-2006, 22:53 geschreven door Hill
21-08-2006
Middenberm
Een man met blondrosse snor, bijna veertig, houdt stil midden op het fietspad. Hij stapt van zijn fiets en steekt de eerste helft van de viervaksweg, die de Singel is, te voet over, de fiets aan de hand. In de middenberm zet hij zijn fiets tegen een lichtpiloon, voorzichtig bijna. Hij opent een groen rugzakje en haalt er een vijftal bloemen uit. De verwelkte, bijna bruine chrysanten, die vastgeprikt zaten op een hardkartonnen affiche, neemt hij weg. Heel secuur prikt hij de verse bloemen (rozen ?) vast, daar waar de chrysanten zaten. Hij stapt achteruit, monstert het geheel, en hij kijkt naar zijn schoenen, alsof hij ze controleert op modderspatten. Zo blijft hij twintig, dertig seconden staan en steekt daarna, met de fiets aan de hand, de andere helft van de Singel over.
Ik kijk naar de affiche, een meisjesgezicht, lachend, met daaronder : Daisy 16/1/1997 - 31/05/2004.
Daisy, al drie jaar zeven. Het heeft de hele dag geregend in de stad.
