Woensdagmorgen. Zo één van die dagen dat de aantrekkingskracht van het bed groter blijkt dan die van de ontbijttafel. Zo één van die dagen waarin één tandenpoetsbeurt onvoldoende is om de slaapsmaak uit de mond te boenen.
Ik grommel de trap af. Mijn lief fladdert mij voorbij, op een duizelingwekkend energieniveau. Kussie kussie? O, grompie grompie vandaag!
En weg is ze. De trut.
Beneden zit de ontbijttafel al gezellig vol. Het verzamelde gezapte is voltallig. Kwetterend getetter als een klaterende bergbeek, het klinkt mij als muziek in de oren: Ishtar op achtenzeventig toeren inna jumpbeat stylee. The horror. The horror.
Ik borstel nog even een kat van mijn stoel en ga zitten. Het gekwetter houdt op. Vijf paar ogen kijken mij aan. Wat krijgen die nu? Heb ik iets van hen aan misschien? Ik laat mij niet kennen en werp een indringend duistere blik terug op mijn meeëters.
En dan zie ik het pas!
Waar mijn bord hoort, liggen nu: een roos en drie cadeautjes. Wat is hier aan de hand?
Gelukkige vadertjesdag! klinkt het in kinderkoor. Minizap lacht haarzelf de hik en Krulzap kijkt scheel van triomfantelijkheid. Dat had je niet verwacht hé! Zelfs Zoonzap zit voos mee te grinniken. Stelletje amateurtoneelspelers. Je dacht dat je niets ging krijgen hé. Hahahaha!!!
In het eerste pakje zat iets rechthoekig en plat met een zeer onduidelijke functie. Wat het was, wist niemand te zeggen, maar Krulzapje had het gemaakt in gips en daarna beschilderd. Een soort van amulet was het. Er stond op "Leve Vader" en een stapel hartjes. Als je goed kijkt kun je tussen de "Leve" en de "Vader" in het klein 'stief' gekrast zien, want dat was ze eerst vergeten. O ja, en het is een afdruk van haar hand, maar die staat er niet op, want de tijd was op. Ze moest er namelijk twee maken. Eentje voor echte papa en eentje voor mij. Kijk kijk, ze slaat het haast uit mijn handen van enthousiasme, langs achter staat nog een gedichtje! Ik geef haar een dikke knuffel en pink verborgen in haar krullen een traan weg van ontroering.
Ow-keej, niemand iets gezien.
Zoonzap had zich ook niet onbetuigd gelaten. Ik kreeg van hem een tolletje (tolletje, van tollen, niet toiletje) met mijn naam erop. Hill. Of liever: er stond Hyl. Eventjes was hij uit het oog verloren dat Hill met een i is, en voor de tweede l had hij geen plaats meer.
Maar een geschenkje van Metalzap krijgen is al zonder meer een klein wonder. Ik weet hoe moeilijk het is om als man van bijna twaalf genegenheid te tonen naar om het even wie. Hij moet zeer diep gegaan zijn. Ik sloeg hem wijselijk over in het kussen, een schouderklop volstond hier.
Van minizap, die al helemaal niet meer mini is ondertussen, kreeg ik -o de schat- een zelfgemaakt rapportje.
Ik was geslaagd met grootste onderscheiding.
Voor spelen: tien op tien!
Voor helpen: tien op tien!
Voor lief zijn: tien op tien!
Voor koken (de juf was wel zeer genereus) tien op tien!
De juf kreeg dan ook van mij een kus en een kneepje in d'er wang.
Manmanman wat zie ik die gasten graag.
Het ontbijt kraaide verder en ik kwetterde mee: O Julissi Na Jalini!
Maar dan zag ik in het voorbijgaan op de keukentafel nog een rapportje liggen.
Het is een wedstrijd die ik niet winnen kan, dat weet ik ook wel, maar het lag hier zo maar open en bloot, hoe kon ik niet...
Ik opende het rapportje dat Minizap gemaakt had voor haar verwekker alias echte vader en evenveel deeltijdse papa.
Er stond:
- scheten laten: tien op tien
- drinken: tien op tien
- snurken: tien op tien
- lief zijn: tien op tien
Ik fietsfladderfluit naar mijn werk, op een duizelingwekkend energieniveau: O julissi na jalini. Op achtenzeventig toeren.
22-03-2008, 20:22 geschreven door Hill
|
