 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 29-04-2006 |
 Wind |
Vrijdagavond, na het werk, slenterde ik het w-e tegemoet aan een slakkengangetje. Ik dwarste de haastige pendelaarsstroom naar het station en stond uit te waaien aan het rode licht op de Quellinstraat. Het waaide. Het woei. Het woeidigede. Er was veel waai.
Ik hou wel van de wind. Het buigen van de bomen, het kraken van takken. Uitwaaien, alle muizenissen je hoofd uitgeblazen. Ik rekte mij uit om zoveel mogelijk wind te vangen. Zo stond ik te genieten van de wind in mijn oren (ik heb kort haar), toen ik schuin achter mij een meisje van acht-negen jaar gewaar werd.
Ze stond volledig achter mijn rug verscholen en ik hoorde haar tegen mama bezig. Kom hier staan mama, achter die meneer is er geen wind ! Mama speelde dochters spelletje mee en maakte zich helemaal klein achter haar meisje. Zo stonden we gedrieën aan het stoplicht. Ik, als een rots in de branding en zij als twee musjes verscholen achter elkaar. Ik vond het best wel een aangename gedachte.
Geen wind achter mij. Eventjes dacht ik nog van - zou ik ? Ik heb het maar niet gedaan.
29-04-2006, 17:46 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 28-04-2006 |
| Vrijdag - visdag 3 : Over hengels en bootjes |
Vrijdag visdag, maar om vis te eten moet je de vis eerst vangen natuurlijk. En vis vang je met een hengel. Hoe je dit best doet kun je vinden achter deze link : http://www.dumpalink.com/media/1141040171/Born_Loser
28-04-2006, 18:55 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 27-04-2006 |
| Psssswcccccht... aaaaah |
Robby moest plassen. Hij stond op van zijn bureau en liep naar het halletje. Onderweg werd hij tegengehouden door Walter. Of Robby zijn mening kon geven over het ontwerp van het nieuwe computerprogramma. Eventjes maar, een eerste idee. Robin wijfelde even, maar gaf toe. Hij blikte een vijftal minuten op de analyse, gaf zijn mening en sprintte naar het halletje.
Robby moest nu dringend plassen. Hij trok aan de deur naar de hal en trok meteen de klink los. Ze kletterde op de grijze tegels. Omdat bij ons nogal wat duur informatica materiaal staat is onze verdieping afgesloten met een veiligheidsdeur die altijd in het slot springt. Robby kreeg de deur dus niet open. Ook Danny kwam kijken en Peter en Kurt, maar het hielp allemaal niets. Zelfs onze secretaresse, die overal raad op weet, kreeg de deur niet open.
Na een kwartiertje gewrikkel en gewriemel aan het slot kwam iemand op het idee om de Filip te bellen. Die zat op zijn eentje testen uit te voeren een verdieping hoger. De telefoon bleef rinkelen.
Dan maar Mark geprobeerd op het derde. Zijn telefoon was doorgeschakeld naar een andere Peter. Tegen dat die boven was, waren we nog een kwartiertje verder. Peter opende de deur en Robby stormde naar buiten, naar het toilet op het einde van het halletje.
Je kon hem twee verdiepingen ver horen borrelen en zuchten slaken van opluchting.
27-04-2006, 22:31 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 26-04-2006 |
| Doedelzak |
Als melomaan en muzikale allesvreter heb ik een breed uitwaaierende muziekcollectie. Je kunt er Death Metal vinden naast vettige Duitse Tekkno. Jacques Brel staat er broederlijk naast Prince. Op het schap eronder staat een metertje Reggae, met links daarvan de bekendste Flamenco grootmeesters uit de jaren '70. Soms luister ik naar Mahler en als niemand meekijkt naar Lange Jojo. Je mag dus rustig besluiten dat ik ruimdenkend ben op gebied van muziek.
Nu is er één muziekinstrument waar ik spontaan van ga ruiven. Muziekinstrument is hier een misplaatst woord. Marteltuig is al heel wat beter, oorlogsmachinatie komt stilaan in de buurt. Wacht, ik beschrijf het eens.
Het bestaat uit een varkensblaas, jawel daar waar een levend zwijn zijn urine in bewaart, ik kan er ook niet aan doen, dat is nu eenmaal zo. Daarin stopt men vijf holle pijpen. Door pijp één blaast men de zak op (vandaar de uitdrukking, ge kunt mijnen zak opblazen!) en door de andere vier kriept de lucht er weer uit. Het werkt volgens het principe van een ballon.
In de zomer zie je soms kinderen een ballonnetje opblazen om dan snerpend via het ventieltje de lucht weer te laten ontsnappen. Precies eender hier. En het klinkt ook precies eender. Om nog enigszins de show te redden zijn in één van die pijpen gaatjes geboord en volkomen willekeurig kun je daar je vingers op zetten om het gejank van toonhoogte te doen wijzigen. Goede verstaanders hebben maar een half woord nodig. Ik heb het hier over -bwah, ik proef precies iets vies- de d-d-doedelzak, beikes. Ik schreef daarstraks "goede verstaanders hebben maar een half woord nodig", wel beluisteraars van gedoedel hebben maar een half oor nodig. Zo jammeren, zo kriepen, en zoveel decibels ! Tot de zak leeg is. Vroeger kun je niet stoppen. Hoe belachelijk.
Om je een voorbeeld te geven welk mottig instrument het is : ik heb 'doedelzak' ingetikt op wikepedia en de site is gewoon vastgelopen. Dat is typisch doedelzak. En dan de naam : doedelzak. Zoiets verzin je toch niet. Doedelzak. In het Engels : Bagpipes. Zakpijpen. Pijpezak. Och och och.
Wisten jullie trouwens dat de doedelzak een oorlogswapen was ? Toen de Engelsen in de Middeleeuwen de Rokken wouden aanvallen zaten die verscholen in het wakke gras, aan het oog onttrokken door hun beroemde mist. Op een afgesproken sein begonnen overal doedelzakken te mekkeren. De Engelsen kenden de misthoorn nog niet en vluchtten. Dat is een doedelzak. En dat is ook de enige bestaansreden voor een doedelzak. Mensen wegjagen.
Eén heel moedige beweert nu misschien "maar ik hou van de klank van een doedelzak". Jawel, Hitler hield ook van de klank van kanonnen en Saddam van het klieven van vlees met een bot mes. Laat je nakijken !
Gelukkig is de doedelzak bijna uitgestorven. Ik bid dagelijks voor zijn voorspoedig einde. En meer woorden wil ik hier echt niet aan vuil maken.
Vrijdag was het Nekka-nacht in het Sportpaleis. En ik daar naartoe. De centrale gasten waren Kadril en die hadden hun folkcollega's uitgenodigd : Laïs, Urban Trad, 't Kliekske,... Lieve vriendelijke mensen allemaal. Alleen... ik was vergeten dat die folkies allemaal een klein orgasme krijgen van pijpezakken. Aaaarg. Bij iedere, maar dan ook iedere groep zat er wel ergens een bebaarde vijftiger tussen die aan zo'n doedelpijp kwam lurken. Het absolute dieptepunt was wel het Kliekske. Die hadden, en ik overdrijf hier niet, H-o-n-d-e-r-d-d-e-r-t-i-g (=130!!!) doedelzakspelers meegebracht. Het was zo'n oorverdovend gekerm dat één beeldscherm er spontaan de brui aan gaf. Het gele lampje zei, fuck you, hiervoor ben ik geen beeldschermlampje geworden. Ik héb de rit uitgezeten, met mijn vingers in mijn oren en daarover mijn T-shirt, maar alleen omdat ik wist dat Laïs nog zou terugkeren om het Smidtje te zingen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting het was, toen ik die engelachtige figuurtjes opnieuw zag opduiken vanuit de coulissen.
Ze hebben me gered. Menslief, wat hou ik van die meiden.
26-04-2006, 18:27 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 25-04-2006 |
| Avondwandeling |
Gisteravond had ik zoooo'n kop. Goed, ik heb altijd een beetje zo'n kop, maar nu was het wel heel erg. De hele avond was ik bezig geweest op de PC en dan nog in een net te klein lettertype. Het was al na twaalven toen ik het voor bekeken hield.
Omdat bij koppijn de slaap toch niet komt, maakte ik nog een avondwandeling. Ik liep de Italiëlei af tot aan de Noorderlaan en daar sloeg ik links af naar het Willemdok, waar de jachthaven ligt. Het was een heldere avond, de warmte van de dag zat nog in het asfalt en geen enkel briesje dat het wateroppervlak rimpelde.
Ik keek naar de als bevroren onbeweeglijk liggende jachten. Ik keek naar de weerspiegelingen van de luxeflats in het zachte water. Caruso op de iPod, mijn handen in de zakken. Vlak langs de kade slenterde ik zo het haventje rond. Ik zag twee koppeltjes lief doen, ik zag een schichtige kat. Ik zag een man in pijama en lederen sloefen met de hond wandelen. Ik zag de protserige jachten zachtjes deinen. Het meertouw echter zag ik niet. Ik struikelde. De kade naderde. Heel snel kwam het water dichterbij. Ik rook zijn zilte wasem. Op een fractie van een seconde pompte mijn, ja mijn wat ?, de adrenaline door heel mijn lijf. Tot in mijn kop, tot in de toppen van mijn vingers. Hoe ik het gedaan heb, ik weet het niet, maar ik ben niet in het water gevallen. Veel zal het alleszins niet gescheeld hebben.
Nog natrillend deed ik thuis de voordeur op slot. De slaap kon ik niet vatten. Ik leefde nog teveel.
25-04-2006, 18:57 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 24-04-2006 |
| Oud-collega en oud-leraar |
Deze middag had ik afgesproken met een vroegere collega. We zouden samen iets gaan eten in een restaurantje vlak bij waar ik werk. Tegen halftwaalf hadden we afgesproken tussen het station en het restaurant.
Ik zag haar het eerst maar zij was eerder met zwaaien. Na de kussen en de hoewistallesgoedjazekerenmetjou'en stapten we naar het restaurantje : Gesloten op maandag. Verdorie, Hill, je huiswerk niet goed gedaan. Maar daarnaast is een pizzeria. Er hangt een bordje : open vanaf twaalf uur. En het is nu, jep, 11u35. Waarom overkomt mij dat nu eens altijd ?
Maar een eethuisje vinden in centrum Antwerpen is niet echt een klus. Ik wist nog wel een lekkere Italiaan op een pleintje achter het station (Vóór het station eigenlijk, of eigenlijk nog beter links van... het doet er niet toe.) Het terrasje was open en we namen daar dan ook plaats, zij met de rug naar het pleintje, ik keek erop uit. Best wel een gezellig pleintje eigenlijk, ware het niet dat vlak voor het terrasje een kiepwagen stond (da's niet het Antwerps voor pluimveemobiel, maar het is een vrachtwagen die aarde vervoert en kan kiepen). Een handvol Turken en Grieken waren druk in de weer met het in de grond rammen van kasseitjes, met zo'n voorhamer. Een lange, maar dan ook een hele lange slungel, bediende een slijpschijf. Lekker rustig zo, eten op een terrasje, gezellig ook. Hoor, de vogeltjes, neen het is een auto-alarm. En is dat het ruisen van de wind door de bomen, neen de trein naar Roosendaal remt het station binnen.
Maar dat is allemaal niet zo belangrijk als het gezelschap maar goed is. We praatten honderduit, we hadden elkaar ook al anderhalf jaar niet meer gezien en het had altijd al geklikt tussen ons. We waren zo aan het tetteren dat we eigenlijk vergaten te bestellen. Toen de ober een tweede maal terugkwam, viel de keuze op een pizza Sofia Loren voor mij (maja, vroeger was dat nog een knappe) en net geen pizza Quattro Stagione voor haar. Neen, daar liggen garnaaltjes op en die eet ik niet. Je lust geen garnaaltjes ? Jawel, maar ik mag er nu geen eten... Ik ben niet de snelste in huiselijke weetjes, het duurde dan ook even voor haar antwoord tot mij doordrong. Dus, je bedoelt dat je ? Ja, bloosde ze heel mooi, ik verwacht nog een kindje.
Fantastisch toch ! En ze was al zo'n lieve mama en nu nog eentje erbij. Ik vind het altijd heel fijn als een vriendin mij zegt dat ze zwanger is, ik weet niet waarom, maar ik word daar altijd heel vrolijk van.
Op dat moment gaat mijn GSM af. Vergeten af te zetten, schaam je Hill. Het is een SMSje. Ik kan het nu net zo goed maar lezen ook. Het is een berichtje van een vriend. Een vroegere leraar van me is zopas overleden aan een hartaanval. Verleden week nog, net verleden week nog had ik met veel vuur en passie verteld over die man.
Nieuw leven en nieuwe dood. Op twintig seconden. Van uitbundig opgetogen naar droevig ingetogen.
Verdomme. Ik kan hier echt niet tegen.
24-04-2006, 18:47 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
