Kära läsara,

Välkomna till Chokladälgen.

Bij het nakijken van de statistieken heb ik gemerkt dat ik één Zweedse fan tel. U surft via bredbandsbolaget.se en dat vind ik nu eens interessant. Ik heb er geen idee van hoe U op Chocolatemoose terecht bent gekomen. Voor de site is geen enkele reclame gemaakt, ze is nergens geregistreerd en voor zo ver ik weet zijn er zo goed als geen linken met andere sites te vinden. U moet al een hele krak zijn om er iets van terug te vinden via Google. Het idee van onbereikbaarheid schenkt toch een zekere geborgenheid aan dit uithoekje van het www.

Dat U, ondanks dit alles, vanuit het hoge Noorden toch op deze site bent aanbeland, wijst op een ijzeren vastberadenheid en betonnen volhardendheid. Daar houden wij wel van. Uit de miljoenen sites die opspringen bij het intikken van Chocolatemoose blijven doorklikken tot U op deze webstek terecht komt, dit verdient zonder meer een bloemetje.

Kom je gerust warmen in ons hoekje, ik gooi nog een blokje bij op het haardvuur en maak een extra kopje chocolademelk. Geneer je niet, trap je schoenen maar uit. Wees niet bevreesd omdat je enkel Zweeds spreekt en ons niet begrijpt. Velen in onze gezellige kamer spreken Westvlaams, die begrijpt ook niemand. Je zal er je onmiddellijk thuis bij voelen.

Alleen weten we niet hoe we je kunnen herkennen, schone Zweedse. Als U een Scandinavische blondine bent met gletsjerwater ogen, stuur gerust een mailtje om eens af te spreken. Bent U eerder van het donkere type met halflange krullen, stuur dan zeker een mailtje. U zal het zich niet beklagen.
 
Till senare !

Hill, din lille bjorn.

25-01-2006, 18:09 geschreven door Hill

Ze staat klaar. De blik op oneindig. Iedere spier gebald. Elke pees gespannen. Het vel trekt strak. Adrenaline bruist. Wachten. Het sein. Het moet gebeuren - Groen licht !

Zij spurt vooruit. Niemand kan volgen. Zij haalt het ? Nog dertig meter. Twintig. Tien.
Dan springt het licht weer op rood. Het stopmannetje.

Het is menselijk niet mogelijk om de Antwerpse leien te dwarsen in één keer.

(en het is een mooi excuus om hier nog een fotootje van Kim Gevaert te plaatsen)

24-01-2006, 18:34 geschreven door Hill

Hij snuffelde wat aan de vuilnisbak en hief toen zijn pootje. Toen bedacht hij zich en deed een kakje. Zijn bazinnetje zocht in haar veel te grote zwarte handtas naar een stukje keukenpapier en veegde daarmee poedels achterste proper. Ze diepte een plastic zakje van de Match uit de handtas en stopte het WC-papiertje daarin. Daarna boog ze uiterst moeizaam om het drolletje op te rapen met het zakje. Minutenlang leek het te duren. Na de opkuis, schuifelde het bejaarde dametje naar de vuilnisbak en deponeerde het zakje erin.

De Duitser herder, grijsbruin met hier en daar een kale plek, blafte agressief naar de poedel en probeerde zich los te rukken van zijn riem. Zijn baas, een jonge man halverwege twintig met een petje op, moest zich schrap zetten, maar riep de hond niets toe. Pas toen de poedel met het dametje om de hoek verdwenen was, kalmeerde de scheper. Hij snoof even aan dezelfde vuilnisbak. Ook hij ontlastte zich.

Het ligt er nog.

23-01-2006, 18:44 geschreven door Hill

Het zijn trieste dagen voor een treinreiziger. Het is ijzig koud op de perrons, iedere trein komt steevast vijf minuten te laat, en de koffieautomaten doen het niet.

Ook het landschap deelt mee in die tristesse. Uitgebluste bomen in wakke weiden. Zelfs het gras is grauw. Daarenboven is het om 19uur allang donker.

Toch probeerde ik naar buiten te kijken om nog iets herkenbaars te vinden, maar het enige wat ik kon zien was de reflectie van het interieur in de trein. En in die reflectie zag ik haar. Zag ik Het.

Halfineengedoken in een hoekje zat zij daar, vermoeid van verschillende opeenvolgende treinritten. Haar valies, een veel te grote grijze reiskoffer van Delsey, stond voor haar, tussen de zetels in. Om toch nog enigszins comfortabel te liggen had ze één been gestrekt over de koffer. Eén been maar, maar wat voor een been !

Het been stak in een gemsleren laarsje dat sierlijkheid aan elegantie paarde. (Ik schrijf hier wel gemsleren, maar ik weet absoluut niet hoe gemsleer eruit moet zien.) Het was alleszins een zwarte lederen laars tot net boven de kuit, met een soort van zachtvilten huidje erover, eindigend op een wel zeer opwindende stilettohak. Boven de laars uit gleden prachtige donkerbruine panties, die de zwarte spieren zeer mooi accentueerden. Zwarte spieren inderdaad, want de bezitster van het been was een Afrikaanse jongedame. Vanuit het laarsje kon je heel voorzichtig de contouren van het been volgen, over het zenzuele heuveltje van de de perfect gesculpteerde knie naar het sportief gespierde dijbeen. Het verdween onder een ribfluwelen rokje en vandaar nam de verbeelding het over. Ineens werd het warmer in de trein. Ik had een onbelemmerd zicht op de diamanten jongedame want alleen de middengang zat tussen ons in. De ogen had ze gesloten. Wat mij betrof, mocht de trein Antwerpen binnenlopen met veertien dagen vertraging. 

In Gent echter kwam de treinconducteur langs. Treinbegeleider heet dat ondertussen. Waar de kaartjesknipper vroeger de trein resoluut naar zijn eindbestemming leidde, heeft hij het in de nieuwe terminologie opgegeven, en laat hij de trein maar zelf aanmodderen. Hij gaat hem alleen even begeleiden in zijn kruistocht naar het einde, zoals een cliniclown een terminale patiënt begeleidt. Maar deze was een goede hier. Toen de zwarte dame de treinbegeleider hoorde aankomen, wipte ze meteen haar gestrekte been terug naast het andere, uit schrik een standje te krijgen. De kaartjesknipper had het wel gemerkt, maar verzekerde de schone dat dit best mocht in de trein zolang ze haar vurrukkullukke laarsjes maar niet op de zetel legde. De ebbenhouten schoonheid parelde hem haar allerliefste glimlach toe en vleide zich opnieuw in de kussens. Dit keer met beide benen gekruist over de koffer. Grrrrrr.

De rest van de reis moet ik jullie schuldig blijven. Toen ze eventjes opstond om haar kousen te ajusteren ben ik in katzwijm gevallen. Toen de treinbegeleider me in Antwerpen-Centraal wakkerkneep was ze verdwenen.

21-01-2006, 22:41 geschreven door Hill

Deze morgen stond ik op om 8u25. Dan heb ik precies 35 minuten de tijd om op mijn werk te geraken. Scheren, wassen, kleden en de lift naar beneden (naar omhoog zou écht wel belachelijk zijn), dat lukt net in 26 minuten. Resten er mij dan nog negen minuten om op het werk te geraken, wat ruimschoots voldoende is. Het is zes en een halve minuut lopen, gemiddeld 30 seconden voor het rode licht staan en dan nog 120 seconden marge. Een makkie, ik heb nog scherpere tijden neergezet.  

Deze morgen loop ik dus omstreeks 8u55 gezwind richting afbeulhok, als er naar mij gezwaaid wordt vanuit een Jeep met Duitse nummerplaten. Ik zwaai vrolijk terug en wil verder lopen, maar de Duitse snor doet mij teken dat hij mij wil spreken. Ik nader behoedzaam de 4x4. Het is een oude Toyota Landcruiser, gespoten in legergroen. Een héééle oude Landcruiser. Het enige dat hem belet uit elkaar te vallen is de aangekoekte modder.

De Snor gebaart naar mij met een soort van stafkaart. Könnten Sie mich sagen wo die Italianenstrasse ist, bitte ? Dat kunte ich inderdass sagen, aber wou ik dat wel ? Kijk meneer is heel vriendelijk, maar het blijft natuurlijk wel een Duitser in een legervoertuig. Ik werp tersluiks even een blik op zijn kaart en kan hem vertellen dat zijn Italianenstrasse de eerste straat rechts is en dan een eindje rechtdoor. De Duitser dankt mir en verdwijnt al knalpottend richting eerste straat rechts.

Rampspoed, o rampspoed, ondertussen is natuurlijk mijn Just-in-Time planning volledig in de war. Ik been mij doorheen de wegenwerken en zou het net, net halen als ik tegen een duif loop. Het beest is waarschijnlijk nog meer geschrokken dan ikzelf, maar dit laatste oponthoud (28 seconden) doet me de das om. Om 9u01 schuift mijn badge door de kaartlezer. Dju toch.

Toch verdwijnt de ontgoocheling algauw als ik bedenk dat ik mijn vaderland weeral eens gered heb van de Duitsers.

Ik had de Snor en zijn kompaan niet naar de Italiëlei gestuurd, maar wel naar de Ring richting Holland.
Tschüss ! Tot nooit meer weerziens !

19-01-2006, 19:12 geschreven door Hill

Die blik in haar ogen zal ik niet gauw vergeten. Een gebroken spiegel van angst en opluchting, maar ook van schrik en groot geluk.

Toen wreef mama eventjes haar voorhoofd tegen dat van Eefje. Dochtertje gaf mama een kus en Eefjes ogen straalden weer van liefde. Net daarvoor had de cassière omgeroepen dat kleine Eef op haar moeder wachtte aan de kassa.

In drie seconden spiegelde de volledige leefwereld van de kleuter door haar helblauwe ogen.

18-01-2006, 19:41 geschreven door Hill

Vannacht, vooraleer in slaap te soezelen, keek ik vanuit mijn bed nog even naar de volle maan.
Mijn eerste gedachte was, zouden er, op dit eigenste moment, nog andere mensen in de stad naar de volle maan kijken ?

Mijn tweede gedachte was, waar is in godsnaam mijn dak naartoe ?

17-01-2006, 18:53 geschreven door Hill

Over de middag ga ik vaak wandelen. Wat dwalen door de stad of wat kuieren langs het Stadspark, een zeldzame keer de Zoo binnenlopen.

Deze keer loop ik een beetje doelloos door de straten achter het station en plots valt mijn oog op het volgende.

Bij de kapper langs de overkant van de straat zit een jongeman, ik schat hem vooraan in de twintig, met een te klein jeansvestje aan, een spannende broek in camoeflagekaki en legerbottines. Zijn schedel is helemaal kaalgeschoren, je kunt precies zien tot waar zijn haar vroeger kwam, want dat stuk van zijn kop is akelig wit. En dan komt het mooie : de kapper houdt hem een spiegel voor en de nieuwbakken skinhead bewondert zijn kapselloze kop. Dat vond ik van zo’n surrealisme getuigen dat ik onmiddellijk begon verder te denken.

Wat wou die kapper eigenlijk tonen met die spiegel ?  Of het kapsel (hier net de afwezigheid van kapsel) wel aan de eisen van de klant voldeed ? En hoe kan een kale kop nu niet aan de aan de wensen van de vrager voldoen ? En wat als die skinhead nu eens zei, neen, ik ben niet akkoord, geef me mijn geld terug ?

Wat dacht die skinhead eigenlijk te zien toen hij zichzelf goedkeurend in de spiegel bekeek en knikte van, het is allemaal dik in orde ? Toch niets anders dan een pletskop?

En waarom stap je in ’s hemelsnaam een kapsalon binnen als je je kop wil kaalscheren, dat kun je toch veel goedkoper zelf met een tondeuze ? Ga je dan iedere drie-vier dagen naar de kapper om de bijgegegroeide stoppeltjes te maaien ?

Op sommige dagen kan ik de wereld echt niet meer volgen. Maar dikwijls zijn dat de dagen die ik met de glimlach doorkom.

16-01-2006, 19:31 geschreven door Hill

Wonen op een appartement, het heeft zijn voor- en zijn nadelen.

Eén van de grote voordelen is dat het klein is. En als het klein is moet je zuinig omspringen met de ruimte. Je kan het je niet permitteren om veel snuisterijtjes te kopen. Om te beginnen kun je ze al nergens kwijt. Als je dan een plekje gevonden hebt, dan staat daar meestal al iets anders en dat moet dan weer verplaatst worden en omdat er geen plaats is moet je dan weer iets anders verplaatsen en dat moet... enfin je snapt het plaatje. Geen snuisterijen en dus ook geen overbodige rommel in huis.

Er zijn nog veel andere voordelen aan wonen op de achtste verdieping. Het duurt bijvoorbeeld wel een tijdje voor je beneden bent. Appartementsliftjes genereren maar matige g-krachten bij hun acceleratie. Ook hun kruissnelheid getuigt van weinig beroepsernst. In de tijd, om van de achtste verdieping naar het gelijkvloers te reizen,  kan je ’s morgens, heel rustig, je veters strikken, je jas dichtknopen, je haar in de plooi strijken en je tanden poetsen. Met dat laatste een beetje oppassen, en het schuim niet naast de assenbak mikken. Anders klaagt de kuisvrouw weer dat de vloermat zo plakt. Omgekeerd duurt het ook een tijdje voor je weer boven bent. Wat de gastheer bij onaangekondigd bezoek ruimschoots de tijd laat om het appartementje nog eens uitgebreid te stofzuigen en de ramen te lappen.

Aan wonen op een appartement zijn natuurlijk ook nadelen verbonden. Als je op verplaatsing al een tijdje dringend naar het toilet moet en je eindelijk thuis komt, kunnen acht verdiepingen verdomd lang duren. Ben je dan eindelijk boven, moet je nog die drie sloten openpeuteren. Binnengekomen struikel je ook nog eens over die vaas die je gekregen hebt voor Kerstmis en waar je nog geen plaats voor vond en daarom tijdelijk in de gang staat.

Een ander nadeel is de geluidsoverlast. Ik bedoel hiermee niet de lawaaierige stereo van linkerbuur of de nu-al-drie-jaar-durende verbouwingswerken van de onderbuurvrouw. Dat zijn de stadsgeluiden, als je daar niet tegen kunt, had je maar geen appartement moeten kopen. Op het platteland moet je ook niet gaan klagen over de grasmachine van de buurman of over die roetekoeiende kopkakkers van bosduiven. Neen, ik heb het hier over de wekker van mijn bovenbuur. De hoogste bovenbuur,  Jahwe, de onvatbare. Dat die mens ook een optrekje moet hebben, daar wil ik gerust inkomen. Dat in iedere stadswijk een kerk staat, kom, dat wil ik ook nog door de vingers zien, sommige rijkaards laten het nu eenmaal graag breed hangen. Maar dat in elk van die gebedshuizen klokken moeten hangen in de toren, daar kan ik niet bij. Dat die dingen zoveel beieren als ze willen op zaterdagavond, maar op zondagmorgen ?

Je ligt een uur of vijf in bed, je bent net in je diepste slaap en Badeng ! daar zijn die duivelse kerkklokken voor de Hoogmis van tienen. Je zou ervan gaan vloeken, verdomme ! Je zou toch denken dat in deze eeuw van verlichting en desecularisatie deze traditie stilletjesaan afgeschaft mag worden. Een traditie moet behouden worden, zegt U ? Jaja, slavernij is ook een traditie geweest. Komaan zeg, het is toch waar. Hoeveel mensen zitten heden ten dage nog in de kerk. En verantwoordt dat dat er zoveel anderen voor uit hun bed geklepperd moeten worden ? Ik dacht het niet. Wanneer gaat de kerk eens wat moderniseren : om tien voor tien een SMS’je naar hun doelgroep en schaf die klokken gewoon af. Er moet maar een vermoeden van minaret opduiken in een woonwijk of kilogrammen petities worden afgeleverd om die moedzin niet toe te laten. Wel, de katholieke kerk doet dit al 2000 jaar, doe dáár eens iets aan.

Nu zitten er hier een aantal lezers te denken van, haha die Hill kan nogal overdrijven. Wel beste sympathisanten, jullie wonen niet op de achtste verdieping ter hoogte van de galmgaten van de Sint-Antoniuskerk. De Sint-Antoniuskerk, die maar één klok heeft. Beng... beng... beng. Op feestdagen bengbengbeng, dezelfde noot, alleen dubbel zo snel.

Het ergste is dat je er niets tegen kunt beginnen. Een moedige medebuur heeft hiervoor ooit een proces aangespannen tegen God. Hij werd op slag doof. Toen ik hem vroeg of hij het hierbij ging laten, zei hij : dat zullen we nog wel zién. Maar dat werd ook niets...

Beste pastoor, kunnen we niet voor een tussenoplossing gaan ? De kerk in het midden houden en om 10 voor 10 in de plaats van die kleppertuigen een reggaeplaat spelen ? God is Great van Alpha Blondy bvb ? Ja ?  Aub, please, ik bid U.

15-01-2006, 18:44 geschreven door Hill

Als een poes in de zon, rekte ze zich uit. Maar nog was ze net te klein. Ze ging op de tippen van haar tenen staan, haar vingers ui-terst gestrekt. Het T-shirt spande rond haar borsten en wipte daarna uit haar broek. Eventjes kon je d’er navel zien.

Ze probeerde nog een keer, haar vingers kriewelden langs de fles, maar net toen wankelde ze achterover. Haar blonde staartje streelde haar nek. Nog een allerlaatste poging met een sprongetje. Hebbes ! Met rode wangen van de inspanning en een lach op haar snoetje, reikte ze me het flesje Aquarius aan. Dat zal het zijn ?
Ik denk dat ik morgen weer een flesje Aquarius vraag.


Update : Okee okee, het was geen flesje Aquarius, dat is niet eens te krijgen in de Panos. (Ik kan me ook niet voorstellen dat ook maar één iemand nu nog Aquarius drinkt). Het schattige smossmeerstertje voerde haar acrobatie uit omdat ze een broodzak van de bovenste plank wou halen. Maar dan kon ik het werkwoord kriewelen niet gebruiken. Aan een broodzak wordt niet gekrieweld. Vandaar.
Hmmm, schattige smossmeerstertje. Moet je eens proberen tien keer vlug na elkaar te zeggen.

13-01-2006, 00:00 geschreven door Hill

Carolientje heeft een bootje

En daarmee kan ze overal komen

In de mooiste van haar dromen

Carolientje.

Knight Rider, a shadowy flight into the dangerous world of a man who does not exist. Michael Knight, a young loner on a crusade to champion the cause of the innocent, the powerless, the helpless in a world of criminals who operate above the law.

Hier zie hmhm, Polycarpus Tack alias Pol de matroos. Zijn codenaam is Waterman en zijn beroep euh... nou ja ook detective.

Efficiënt en discreet,
wordt de waarheid compleet
Want al is't mysterie nog zo groot,
Merlina legt de waarheid bloot.

In 1972, a crack commando unit was sent to prison by a military court for a crime they didn’t commit. These men promptly escaped from a maximum security stockade to the Los Angeles underground.
Today still wanted by the government, they survive as soldiers of fortune. If you have a problem, if no-one else can help you and you can find them, maybe you can hire : The A-team.



Ik wil niet ouder worden !

12-01-2006, 18:14 geschreven door Hill

Een paar dagen geleden was mijn vroegere vriendin nog eens in het land. Momenteel woont ze een goede duizend kilometer oostwaarts diep in de duitse jungle, dus we zien elkaar zo vaak niet meer. We zijn naar Oostende geweest, een koffietje wezen drinken, wat wandelen langs het strand, een beetje bijpraten.
Het doet raar. Bij iemand waarmee je zo close geweest bent, toch telkens weer even aftasten wat de gevoeligheden zijn, het gesprek komt iedere keer net iets moeilijker op gang dan de vorige keer. Een beetje angstig afwachten of het nog zal klikken nu onze wegen steeds verder uit elkaar gaan liggen.

Gelukkig is dat na een kwartiertje, twintig minuten over, maar toch, het doet je weer even nadenken over liefde en vriendschap.

Hoe lang is het nu geleden, misschien anderhalf jaar en je begint al voor de hand liggende details te vergeten, terwijl je andere dingetjes nog helemaal vooraan in je geheugen hebt zitten. Het voelt vreemd aan.

Ik was vergeten hoe mooi ze is als ze lacht.    

11-01-2006, 18:59 geschreven door Hill

De bedoeling was dat jullie hier deze avond een mooi stukje kregen over liefde en vriendschap, een stukje over de grotere levensvragen.

Mijn wireless router heeft daar echter anders over beslist. Vanavond, zomaar, for no particular reason, besloot de rotzak er de brui aan te geven. Het ding is de laatste dagen weer zo stabiel als een zwakzinnige H3O-verbinding met druipneus. Wireless, laat me niet lachen. Dat machien is verbonden met een kabel naar het stopcontact, verbonden met een kabel naar de telefoonaansluiting en ik durf te wedden dat er langsbinnen ook nog een kilometer of vier koperdraad zit. Wireless, dank je de koekoek. Het enige dat hij moet overbruggen is een meter of zes lucht en één muur. Eén muur maar, en nog is het voor meneer te veel.

Niets hielp om hem weer aan de praat te krijgen : ik heb het handboekje erbij genomen, er vriendelijk tegen gepraat, hem heel voorzichtigjes afgestoft, eventjes gesimoniseerd, vervloekt, de roeter van de roe gegeven (mijn WC-borstel heeft al goede diensten bewezen), maar neen hoor. Het enige dat ik opgeschoten ben is dat er nu een deuk inzit, en hij ruikt ook nog naar WC-ontstopper. Bah bah bah.

Dus beste mensen, als jullie mailtjes niet onmiddellijk beantwoord worden, schiet niet op de pianist, schiet op die gadverdammese router.

En ja, ge moogt nog eens op het afbeeldinkje klikken.

Tot één dezer in een krankzinnigengesticht bij u in de buurt.

Update : Van pure miserie ben ik dan maar een wandelingetje gaan maken naar de haven. Ik heb nog eventjes getwijfeld of ik me niet voor een passerende boot zou gooien, maar ik heb het maar gelaten. Ik vat zo al gemakkelijk genoeg kou. Toen ik zopas terugkwam bleek dat scharminkel zomaar weer te werken. Ik haat electro.    

10-01-2006, 23:04 geschreven door Hill

09-01-2006, 19:34 geschreven door Hill

Nu ik er eventjes bij stilsta : zicht op een koe en op Bob Marley : het zouden in het vervolg wel eens heel ‘laidback’-e tekstjes kunnen worden... 

08-01-2006, 19:31 geschreven door Hill

Terwijl ik dit neerschrijf word ik aangestaard door een koeienoog. Vanuit mijn rechterooghoek dan weer zie ik een dood idool van mij : The late Bob Marley. Dat terwijl ik gisteren nog met een scheef oog werd aangekeken door een gorilla, die naast een wereldkaart hing te grijnzen.

Ik heb vannamiddag dan ook enige reorganisatie in mijn appartementje aangebracht. Mijn bibliotheek is verhuisd naar de grotere slaapkamer en mijn computer is dan weer verhuisd naar de bibliotheek (de kleine slaapkamer) die nu niet meer bibliotheek heet maar bureau. Het strijkkot wat vroeger dus ook bibliotheek heette is nu de grote slaapkamer geworden, die nu slaapbibliotheek heet en het smoorkot wat ook het strijkkot was is gebleven waar het was maar heet nu bureau. Kunnen jullie nog volgen ?  Ik alleszins niet.

Vanwaar die veranderingen na vijf jaar relatieve rust ? Het is allemaal begonnen met een gesprekje met een business analiste op het werk. Na een vergadering over de “linken tussen de backoffice van AGF-LIF en de CRM-frontapplicatie James via de IFSA-services en de CCIL-layer” – man, heb ik eventjes een interessante job zeg :-p  - kwamen we terecht op hoe de eindejaarsevaluaties geweest waren. En vandaar kwamen we terecht op slaapkamers. Geen idee hoe die ‘link’ ontstaan is, maar het zal misschien wel iets te maken gehad hebben met, hoe zal ik het proper formuleren, de niet onaardige fysiek van de business analiste in kwestie. Toen ik zei dat mijn PC in de slaapkamer stond omdat ik die absoluut niet in de leefruimte wil, vroeg zij me waarom ik die niet in mijn kleinere slaapkamer zette. Een PC naast je bed is toch ook niet aangenaam, en dan al dat stof. Ik praatte me eruit met te zeggen dat ik die kleinere slaapkamer voor andere doeleinden gebruikte maar ik kon mezelf niet overtuigen. Thuisgekomen ben ik beginnen nadenken hoe die PC eigenlijk in die slaapkamer geraakt is.

Ik moest teruggaan naar de oorspronkelijke verhuis, ondertussen vijf jaar geleden. En tot mijn verbazing stelde ik vast dat de PC in de slaapkamer staat omdat hij daar in het begin toevallig terechtgekomen is. De kleine slaapkamer deed eerst dienst als tijdelijk rommelkot tot de kleerkast geleverd werd. Na de levering van de meubels is die tijdelijke situatie zomaar bestendigd en ik had er nooit meer bij stilgestaan.
Vandaag heb ik dus een en ander verschoven, met als resultaat dat ik nu word aangestaard door een grasmachine met zwiepstaart. Ik ben eigenlijk benieuwd of dat invloed zal hebben op de stijl van volgende stukjes. Het zal toch minstens invloed gehad hebben op één stukje. Hetgene je nu gelezen hebt en dan vooral op de titel  : Mmmmeueueuhhh !  

08-01-2006, 19:30 geschreven door Hill

07-01-2006, 23:38 geschreven door Hill

05-01-2006, 18:38 geschreven door Hill

Het wordt stilletjesaan een traditie. Met vier, vijf vrienden vier ik oudejaarsavond heel rustig bij één van ons thuis.
Dit keer was het bij de voedselinspecteur. Jawel, ik heb een voedselinspecteur in mijn vriendenkring. Maar ik kan je verzekeren, het is geen pretje met zo iemand aan tafel te zitten. De zalm wordt plots een heel stuk minder appetijtelijk. En het vlees. En de groenten. En de wijn, het bier, zelfs het water. En het fruit en het dessert. Gelukkig kan hij zelf met zoveel smaak eten dat je op slag vergeet wat hij allemaal verteld heeft. Het was dus te doen bij Björn dit jaar. Björn had zelf, samen zijn spitsbroeder Bruno, de organisatie voor zich genomen. Normaal doen hun eega’s dit, maar wegens allerlei bevallingen namen de venten het dit jaar over. In de datum konden ze zich al niet teveel vergissen, dus dat zat wel snor. Toen ik in de vroege namiddag Bruno belde om te vragen wanneer ik verwacht werd, bleek dit om halfzes te zijn. Nu, ik ken ondertussen mijn pappenheimers en ik wou wel eens dubbelchecken. En inderdaad, volgens Björn mocht ik afkomen vanaf acht uur. Na veel vijven en zessen besloten we gedrieën dat ik werd geacht te vieren vanaf zeven uur. Hèhè.

De avond werd op gang geschoten met een champagnekurk en de toostjes werden opgediend. Uit ervaring hebben we geleerd dat we best een traiteur laten komen. Dat spaart ons meteen een paar uur hectisch winkelwerk en niemand hoeft de avond te missen door de hele tijd in de keuken bezig te zijn. Alleen voor de drank moeten we zelf zorgen. Maar daarvoor hebben we een kenner in ons gezelschap. Jammer genoeg blijkt dat hij die kennis vooral uit boeken moet gehaald hebben en veel minder uit de praktijk : het kiezen van een passende wijn is geen probleem, maar de fles effectief openkrijgen, ho maar. Het begon al bij de eerste fles. Een relaas in drie zinnen : De kurkentrekker wordt op de kurk geplaatst. De hendeltjes worden naar beneden geplooid. De kurkentrekker springt uit elkaar...
Ik heb gewoon vreselijke vrienden.

Daarbij bleek dan nog dat het de enige kurkentrekker in huis was. Dit vroeg dus om een reparatie. En dan komt de mecanicien weer boven in zo’n ingenieur. Op die momenten zie je in hun ogen een soort van koortsige opflakkering en dan zijn ze niet meer te houden. Ze zijn in trance. Hier was het precies zo. Werktuigen werden aangesleept. Een schroevendraaier, een breekmes, een schaar. Pas met behulp van een engelse sleutel en een papegaaiebektang én drie kwartier puzzel- maar vooral veel klopwerk, konden we ons eerste glas wijn drinken. Met als resultaat dat de wijn veel gelijkenissen vertoonde met glühwijn want hij was drie kwartier gechambreerd in de handen van Bruno. Ondertussen hadden we ons voorgerecht, de zalm van hierboven, opgediend met een heerlijk bieslooksausje, al achter de kiezen. Afgezien van het knoeiwerk met de wijn, werd het toch nog een aangenaam diner. Het dreigde nog eventjes uit de hand te lopen bij het serveren van de aardappelnootjes. De eerste lichting bleken inderdaad nootjes te zijn : donkerbruin en alleen te openen met een notenkraker. Gewoon de frietpot uit het oog verloren, jaja dat gebeurt wel eens. Vooral bij Björn dan. Het dessert daarna was een overheerlijk trio van appeltaart, chocoladetaart en dan nog iets met drank erin. (dank je wel Fanny, het was ongelooflijk lekker gebak !).

Tegen half twaalf waren we meer dan verzadigd. (D’er moet daar van mij nog ergens een afgesprongen broeksknoop liggen.) Dat was dus net op tijd om de voorbereidingen voor het vuurwerk aan te vatten. Daarvoor gaan we dan achter het huis de wijdse velden in. Deze keer leek dat niet zo’n goed idee. Als je geen rubberen laarzen tot onder je oksels kon dragen, verzoop je gewoon in de modder. Een duikerspak ware misschien nóg interessanter geweest. Of van die tennisraketten aan je schoenen, zoals sneeuwlopers in strips altijd aan hebben. Rubberlaarzen, duikerspak noch tennisrakketten waren voorhanden. Of toch maar van elks eentje. Zie je ons olijke trio zo al rondhotsen ? Uit arren moede zijn we dan maar ergens op een afgelegen, iet of wat geasfalteerd, pleintje verderop in wijk gaan staan. Om stipt 23u56 hebben we de eerste pijl afgeschoten. Björns klok stond vier minuten voor (hebben we gemerkt toen om 00u04 overal vuurwerk begon te knallen). Door de felle rukwinden kregen we wel heel vreemde figuren, maar we hebben geen ongelukken veroorzaakt. Of het moet dat afgebrand tuinhuisje zijn, maar laat ze maar bewijzen dat wij dat geweest zijn. Onze vuurpijlen zijn niet te traceren want heimelijk gekocht in Frankrijk.

We hebben de avond afgesloten met een spelletje Cluedo. (Dat is een bordspel waarin je op zoek gaat naar de dader van een moord.) Het spelletje werd gewonnen door onze inspecteur van de federale politie. Allicht. Met zo iemand aan tafel moet je natuurlijk geen Cluedo spelen. Tegen halverdrie hebben we dan onze bedstee opgezocht.

Het was een rustige, maar heel aangename avond. Meer moet dat niet zijn.  

04-01-2006, 18:30 geschreven door Hill

Al van halfzeven was ik op, om tegen acht uur in Oostende te geraken, want dat was het uur dat afgesproken was. Afgesproken waarschijnlijk op een warme woensdagnamiddag in de zon, humpfff.
We waren met vijf : twee ooms die er altijd zijn -hoe ze het doen ik weet het niet-, een schoonbroer van de verhuizende, de verhuizende zelf -een neef van mij dus- en ikke. Vijf, dat klinkt als ruimschoots voldoende maar het klinkt beter dan het is. De verhuizende had een spierverrekking en kon niet heffen, de schoonbroer van, was net genezen van een hernia en recupereerde bovendien van een kater, en de ooms worden ook een dagje ouder. Maar ze zijn er altijd en overal bij, dat moet je ze nageven. Gelukkig waren er nog Jean-Pierre en Freddy van de verhuisfirma zelf, twee potige mannenmenschen, eentje met een spanwijdte van 1m50, de andere had een lengte van 1m50. The Dynamic Duo.

Petten werden opgezet, sjaals voorgebonden, handen warmgeblazen. Op de aanwijzingen van Freddy, die in het appartement stond en, eerlijk is eerlijk, alleen zoveel werk verzette als de rest samen, en met de richtlijnen van Jean-Pierre die de lift bediende en alles in de vrachtwagen stapelde, vloog het werk vooruit. Goed anderhalf uur later waren de laatste meubels uit het appartement weggehaald. Tijd voor een deugddoende pint. En hier begon de organisatorische nachtmerrie. In heel het appartement was geen enkele pint te vinden, want alles was verhuisd, frigo incluis. Een cafeetje moesten we ook niet doen, het was ondertussen nog geen tien uur én 31 december. Geen enkele café-uitbater die het in zijn hoofd haalde om dan open te doen. Van pure miserie heb ik mij dan maar op het toilet gezet, om een kakje te placeren. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om voor het lossen te controleren of er WC-papier was. Wat dacht je, natuurlijk niet neen, dat was verhuisd, en bevond zich ondertussen ergens ter hoogte van Diksmuide in een  vrachtwagen op de N35. Shit.

Er zat dus niet anders op, dan met lege keel en volle darmen verder te sjezen naar Staden waar alles weer uitgeladen moest worden. Ook dat ging wonderwel vlotjes, uitgenomen toen ik met mijn hand klem raakte tussen de lattenbodem van een bed. Hoe je daar in godsnaam klem in kunt raken, je wilt het niet weten, geloof me maar, ik kan dat.

Ginder kon de inwendige mens wel versterkt worden weliswaar met wittekes, maar op den duur is een mens niet meer zo kritisch. Ondertussen was mijn stoelgang ook verzorgd en tegen dat het goed middag was zat ik al in bad, haartjes nat, om toch een beetje proper voor de dag te komen op oudejaarsavond.
Oudejaarsavond, nog zo’n organisatorische ramp.    

03-01-2006, 18:11 geschreven door Hill