|
|
|
If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
19-03-2006 |
Kaki |
Kaki. Kaki zijn ze. Hoe kan dat nu ? Kaki. Niet zwart, niet bruin of groen maar gewoonweg kaki. Hoe ontgoochelend...
Deze morgen heb ik de schaar nog eens gezet in mijn stekelkopje. Of liever de tondeuze in mijn struikgewas. Mijn haar had inderdaad de hoedanigheid aangenomen van een meer dan middelgroot junglebos. Met bijhorende lianen, rododendronstruiken en stoppelig gras. Het was dus hoog tijd dat ik nog eens de hoge toppen scheerde. Mijn Taliban-factor werd te groot. Vrienden die bij mij op bezoek kwamen deden spontaan hun schoenen uit, ik werd nagewezen in de tram (De Frut titelde : Al-Zarqawi gespot op lijn 2) en mijn sinaasappels gekocht bij de Marokkaan kreeg ik aan halve prijs. Tijd voor actie dus. Ik nam mijn tondeuze, instelling 6 mm (dat is net lang genoeg om heel kort te zijn en toch lang genoeg om niet agressief over te komen) en een handspiegeltje. En ik begon eraan. Zsjzsjzsjieie. Zsjzsjzsjieie. Heelder lokken vielen op het tafelblad. Eventjes oppassen rond de oren, daarna het tongpuntje uit de bek, uiterste concentratie, zodat het achteraan recht is, wassen om de vervelende stekeltjes weg te borstelen en klaar is Kees. Ik bekeek mijn smoelwerk, in de grote spiegel nu. Langs de zijkanten blinken steeds meer grijze haren. Hmm hmm, ik word stilletjesaan een wijze grijsaard. Op mijn 31. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik keek naar mijn ogen (meta-kijken). Mijn donkerbruine kijkers, spiegels van de ziel zogezegd. Maar mijn ogen zijn niet donkerbruin. Waarom heb ik dat nooit eerder gezien ? Ze zijn rond de pupil wel bruinachtig, maar daarbuiten donkergroen. En het geheel geeft een slordige kaki indruk. Camoeflage-ogen. Beikes. Hebben mijn ogen nu al altijd die kleur gehad ? En waarom ontdek ik dat pas na 31 jaar ? Zouden ogen kunnen veranderen van kleur ? Heeft er iemand onder jullie ook kaki-ogen ? Contacteer mij, we kunnen een zelfhulpgroep oprichten. Of... misschien ben ik wel uniek, en wordt er later een film over mij gemaakt : The man with the kaki eyes. Ik word dan vertolkt door Matt Damon (hij lijkt als twee druppels cognac op mij, euche euche). Zijn ogen kleuren we dan wel in met de computer.
19-03-2006, 17:53 geschreven door Hill
|
|
|
|
18-03-2006 |
Als een dood vogeltje |
Ze lag op haar rug en keek, zonder te knipperen, met haar lichtblauwe ogen naar de middagzon. Haar fiets lag op de stoep, naast haar. In gedachten vloog ze de zon tegemoet, weg van alle drukte om haar heen.
Ik wist het al, nog voor de dokter de deken over haar hoofd trok. Zo lang kun je niet in de zon kijken zonder met je ogen te knipperen.
18-03-2006, 00:00 geschreven door Hill
|
|
|
|
16-03-2006 |
Finale |
Netjes in kostuum gestoken, volledig geconcentreerd wachten we tot de lichten in de zaal doven. Het podium licht op onder de spots. De dirigent heft zijn armen hoog. Nog enkele seconden wachten. De spanning opdrijven, de stilte wapenen. Nog een seconde. Nog één. De dirigent ademt dieper, zijn stokje trilt even... en weg !
De trompetten nemen meteen het voortouw en proberen de eerste schifting door te voeren. De pauken echter laten niet begaan en brengen de houtblazers terug. De trompetjes hebben met dit eerste offensief op hun adem getrapt en zinken terug naar de achtergrond. De klarinetten nu, gesteund door een boeket fluiten nemen de kop over en leggen het orkest een gezapig tempo op. Alleen een hoorn probeert nog even, maar hij wordt kordaat teruggefloten. De duivelse start laat zich gevoelen en halverwege valt het tempo terug. Daar profiteert de hobo maximaal van. Terwijl de bassen de kleppen stil houden, rijdt hij zich los en soleert boven alle anderen uit. Hij krijgt steun van één fluit en een altsax, maar gaat dapper zijn eigen gang. Ondertussen hebben de trompetten zich in de achtergrond gehergroepeerd en ze sluipen op kousevoeten nader. Voorzichtjes ook mengt de fagot zich in het gewoel, maar ze kan niet overtuigen. De laatste kilometers gaan in en het kopercordon stormt naar voor. Een gelaagde combinatie van trompetten en trombones ondersteund door een hyperkinetische bas. In geen velden of wegen is nog een houtblazer te bekennen. Alleen in de hoogste regionen kwietert een piccolo-fluitje, maar het is meer uit ergernis dan uit volle overtuiging. De zware bassen donderen naar voor, gestuwd door de pauken. Het dampt, het stoomt, het stormt vooruit. Het tempo wordt opgedreven. Frenetieke stoten, energetisch bonken van overkokend koper, van losgelagen slagwerk, samengebald in een harmonie van energie. Als een misnoegde dieseltrein dendert de klankensmelt naar het ravijn om daar..., met één armslag van de dirigent, op te lossen in een gedragen stilte.
Applaus !
Het was precies toch nog zo slecht niet, zaterdag.
16-03-2006, 17:48 geschreven door Hill
|
|
|
|
15-03-2006 |
Ramprepetitie |
Vrijdagavond was het generale repetitie. Ik blaas mee in een harmonie en vorige zaterdag moesten we concerteren. Het was al een tijdje geleden dat ik nog een repetitie meegemaakt had (te druk te druk), dus het werd wel spannend. Als iedereen zonder fouten speelt en d'er is er eentje die er knal doorheen blaast, wel, dan wordt het al gauw zeer gênant voor die ene. En met mijn minimale voorbereiding kon ik wel eens die ene worden. Het begon eigenlijk al niet zo geruststellend. Ik dacht dat de repetitie begon om 20u15, dus tegen 20u10 kwam ik aangeslenterd. Toen ik uit de wagen stapte, hoorde ik vanop de parking al het orkest spelen. Lap, ik was al te laat! En dat op de laatste repetitie. Wat nog veel erger was, was dat ik de muziekklanken niet eens herkende als een muziekstuk dat we moesten spelen. Pijnlijk. Ik zette mijn meest coole smoel op en wandelde ("a gentlemen will walk but never run") de zaal binnen. Een eerste opluchting : het bleek niet de grote harmonie te zijn die speelde, maar de jeugdharmonie. Die repeteerden ook deze avond. Okee, de eerste barrière was foutloos genomen.
Om 20u32 stipt begon de repetitie. (In Zuidwestvlaanderen hebben we nogal de Franse slag als het over beginuren gaat.) Ik zette me klaar en wachtte het sein af. De dirigent gaf teken en we begonnen. Ik deed alsof ik er alle vertrouwen in had en toeterde er vrolijk op los. Zonder veel accidenten want dat muziekstuk kende ik. Halverwege het stukje bleek dat dit moest zijn 'dacht ik te kennen' want toen de dirigent een tempowisseling aangaf, wist ik eventjes niet meer waar het noorden was. Waaah, in die paar weken dat ik niet op de repetitie was, hadden ze het tempo van de tussenpassage opgedreven tot een presto die drie keer zo vlug ging dan mijn vingertjes ooit zouden konden bewegen. Op zo'n momenten is er maar één ding dat je kan doen : stoppen met blazen, maar wel nog heel ritmisch je vingers op en neer laten bewegen, zodat niemand ziet dat je niet speelt. Ik zag Stefanie, die naast me zat, heel scheef naar mij kijken. Zij kijkt zelden scheef. Ai. Het volgend stukje was niet veel beter, en ik begon lichtelijk nerveus te worden. En als je als muzikant nerveus wordt dan val je onmiddellijk in een vicieuze cirkel. Je vingers beginnen te zweten, glijden gemakkelijker weg op de metalen kleppen van je instrument, je maakt nog meer fouten, je wordt nog nerveuzer,... Meestal trek ik mij dat niet zo heel erg aan, maar zelfs Stefanie begon door mijn geknoei ongemakkelijk rond te draaien op haar stoel. De dirigent had het door, maar deed alsof hij het niet zag. Waarschijnlijk had hij zich voorgenomen om die avond niet kwaad te worden, en je zag hem overduidelijk 'niet kwaad worden'. Zijn gebaren werden alsmaar driftiger, hij klemde zijn kaken op elkaar, hij werd roder en roder en roder. Hij stond daar volop geconcentreerd niet kwaad te worden.
Het was mijn avondje niet. Ik heb diezelfde repetitie nog mijn partituren laten vallen, toen bij een vrolijk Latino stukje iedereen stopte met spelen, had ik nog een aantal maten muziek over. En het ergste moest nog komen toen ik in een werkje met de verkeerde bladzijde ben begonnen : vreselijk. Iedereen speelde unisono een haast fluisterend pi-pa-pi-pa-pi-pa en ik solo een haast fluisterend pi-po-pi-po-pi-po. Het hart van onze dirigent heeft het niet begeven, maar hij heeft een sterk hart.
Na de repetitie blijf ik meestal wat hangen in de bar, maar ik moet zeggen dat de goesting er niet was. En niet alleen bij mij. Ik was zo bezig geweest met mijn abominabele prestatie die avond, dat ik niet gehoord had dat kwasi dat hetzelfde gebeurd was bij de trompetten, het slagwerk, de bassen. Na de repetitie verdween de dirigent onmiddellijk naar huis. Hij had niet eens de moed om ons een uitbrander te geven, iets waar hij normaal zijn hand niet voor omdraait (hij heeft heel flexibele polsen).
Zwaar in mineur verlieten we allemaal het repetitiehok. Ons troostend met een gezegde in muziekmiddens : Een slechte generale repetitie is een goed concert.
(wordt vervolgd)
15-03-2006, 19:43 geschreven door Hill
|
|
|
|
14-03-2006 |
Bericht aan de gasten |
Hotel Chocolate Moose is vandaag uitzonderlijk gesloten wegens oververmoeidheid van de uitbater, te wijten aan een overdaad aan werk overdag en een overdaad aan maanhuilen 's nachts. We danken U voor Uw begrip.
14-03-2006, 19:48 geschreven door Hill
|
|
|
|
13-03-2006 |
Haastig wachten |
De treinbegeleider roept het om : Binnen enkele minuten rijden we Gent-Sint-Pieters binnen. Meteen het startschot voor een volksverhuis. Een vijftal reizigers springt recht en sprint naar het sas tussen de twee coupés. De bedoeling is om als eerste bij de uitgang te zijn. Hun gejaagdheid zorgt voor een zekere nervositeit bij andere afstappers in spe, die ook in actie schieten en in hun sjaals. Met rugzakken, aktentassen en bodybags slepen ze zich door het gangpad heen, om daar... te blijven staan. Te wachten. Tot de trein stopt en ze naar buiten kunnen schuifelen. Voetje voor voetje, eentje per eentje, maar nu nog even niet. 'Enkele minuten' is nog een drie-vier kilometer en daar staan ze dan, gepakt en gezakt in de middengang op onzekere benen, wankelend door de slingerende trein. En bij ieder station krijg je weer hetzelfde nerveuze scenario. Met z'n allen haastig wachten. Waarom toch ?
*Dat van die bodybags was maar een grapjeuh...
13-03-2006, 18:40 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|