18-06-2006, 20:27 geschreven door Hill

Het was laat geworden gisterenavond (werk) en deze morgen wou ik dus verdiend uitslapen. Tegen halfelf was ik nog aan het ochtenddommelen toen die rotgsm mij uit mijn ontwaakritueel mitrailleerde.
Moeder. Om te zeggen dat ze op de trein zat op weg naar Antwerpen. Ze had een zotte bui en had out-of-the-blue beslist een uitstapje te doen in 't Stad. Dat doet ze anders nooit, op het onverwachtse binnenvallen. Dat mag ze natuurlijk altijdook, maar daarvoor moet ze mij nog niet wakker bellen.
 
Toen ze tegen twaalven aankwam, stond ik nog blinkend van de zeep klaar aan de parlofoon (niet aan de deur, neen, flatbewoners hebben zo hun eigen gewoontes (Bedenking tussendoor, waarom heet dat ding eigenlijk 'flat', als er nu iets niet 'plat' is, is het toch een flatgebouw. Of appartement, nog zo'n dwaas woord. Achttien woonsten op elkaar en naast elkaar gestapeld tot één wolkenkrabber (als de wolken laag zitten, heel laag zitten, slaagt de Moose Tower erin, met zijn ene antenne net de wolken te kriebelen), als je in een appartement nu één ding niet kan doen, dan is het wel apart wonen)).

We zijn samen een slaatje gaan eten in een restaurantje, goed weggestopt op de tweede verdieping boven een winkel op de Meir. Na de koffie daar, ging het richting Groenplaats waar ik mijn moeder haar gang liet gaan. Ze was gekomen om wat te winkelen en winkelen op zaterdag in hartje Antwerpen, daar doe ik niet aan mee. Ergens tegen vijven zou ze opnieuw bij mij langskomen.
Het werd vijf, het werd halfzes, het werd zes uur. Waar zat die nu ? Ze zal toch niets overkomen zijn zeker ? Mijn moeder is nu ook geen onnozel schaap, verre van, maar in de grote stad, misschien is ze wel verdwaald. Of is ze onwel geworden door de warmte. Het was echt wel warm en zij kan daar zo goed niet tegen. Misschien is haar handtas wel gepikt -ze durft daar wel eens slordig mee zijn- en zit ze nu op het politiebureau.
Ik werd uit mijn doemdenken gebuzzerd door de voordeur. Moeder was opnieuw opgedoken. Ze was in de Fnac blijven hangen, en daarna was ze de weg heel eventjes kwijtgeraakt (ziejewel!).
Ze vertelde over het optreden van de Hare Krishna's dat ze gezien had op de Groenplaats (Mag je dat wel 'optreden' heten) en over de warmte (voilà) en dat ze dat meer zal doen, gewoon op het onverwachtse zonder veel voorbereiding een daguitstapje doen. Ze had er waarlijk waar van genoten.

Tegen halfacht begeleidde ik haar naar het station. Ga jij nog mee vroeg ze ? Ja hoor, ik wil nog een luchtje scheppen. Wat natuurlijk niet waar was. Haar kennende zou ze wel weer ergens in sukkelen, er zijn grote werken op de weg naar het station en ze zou gegarandeerd wel net de verkeerde straat nemen en haar trein missen. Dan was ze pas om elf uur thuis en dan zou vader weer niet te houden zijn van ongerustheid.
Ik had gelijk, ze stapte de lift uit, de straat op en ze ging prompt de verkeerde richting uit. Neen, ma, hierheen. Ik dacht het al, zei ze.
 
Ik zette haar af aan het juiste perron en bleef wachten tot de trein aankwam. We werden nog even lastig gevallen door een vermoedelijke junk. Gelukkig was ik erbij, wie weet hoe moeder daarop zou reageren...
Toen ze op de trein stapte, viel, eerlijk waar, een last van mijn schouders. Hèhè, die zou wel veilig thuis komen.

Je weet dat je volwassen bent, als je zelf meer ongerust bent over je ouders dan zij over jou.

17-06-2006, 22:38 geschreven door Hill

15-06-2006, 20:16 geschreven door Hill

Mijn doorweekte broek hang ik aan een kapstok in de badkamer en mijn natte hemd vliegt daar ook ergens. Eindelijk nog eens nat niet van het zweet, na een stevige stapmars van het werk huiswaarts.

Deze morgen was ik natuurlijk vergeten dat het zou regenen vandaag. In Handwerpstad was het de hele nacht droog gebleven en 's morgens was het nog drukkend. Ik had er dus geen erg in toen ik in hemdsmouwen ging werken. Tegen de middag begon het te druppelen om kort daarna over te gaan in een gezapig regentje. Net toen had ik vergadering in een ander gebouw. Tussen het eerste kantoor en de metromond liggen driehonderd meter, dus ideaal eigenlijk om te proeven van de frisse druppels zonder doornat te worden. Ik wandelde naar de metro en genoot van de druppels op mijn kop, mijn armen, mijn vel. Het regende net genoeg.
De mooie -ik denk- Portugese die ik 's middags soms kruis, had zich laten verrassen door de regenbui. Ze haastte zich in witte blouse doorweekt naar een eethuisje. Haar blouse was spannend transparant geworden en bood een prachtige inkijk op enkele van haar mooiste troeven. Ik keek haar na toen ze voorbijkwam en stapte prompt in een vierkante meter plas. Ai. Druipnat tot aan mijn knieën.

Een halfuurtje later, net voor de vergadering :
Oei, jij bent zo nat ? Regent het zo hard ?
Neen neen, autobus reed door plas en...
Ja, die autobussen rijden hier echt als gekken in 't Stad.
Ja...

Vanavond was het nog steeds aan het miezeren. Omdat mijn broek toch al vuil was van deze middag en 'ik doe dan wel een vers hemd aan ook', ben ik zomaar door de regen naar huis gestapt. Ik zag wel geen barst door de regenslierten op mijn bril, maar de druppels die langzaam mijn neuspuntje aflekten, kriebelden zalig.
Toen ik langs de muziekacademie voorbijkwam, hoorde ik door een open raam een piano stuntelen. Waarschijnlijk een elfjarig meisje (eentje met het haar in een zwart bobje gesneden stel ik me voor) dat aarzelend maar driftig haar partituur zat af te pringelen.
Ik zag Amélie Poulain voor mij, die stenen doet dansen in de regen, op de pianowijs van Yann Tiersen.
Mmmm.

14-06-2006, 21:15 geschreven door Hill

Da's nu al twintig jaar dat ik zelf mijn dassen knoop. De afgelopen twee weken heb ik dagelijks meerdere keren per dag mijn das geknoopt. En vanmorgen wist ik niet meer hoe het moest. Ik vond de startpositie niet en wist de eerste omslag niet meer. Beetje paniekerig probeerde ik allerlei nieuwe dasknooptechnieken en het resultaat was een scheve knoop in alle richtingen. Hopelijk weet ik het morgen wel weer.
Toen het me eindelijk gelukt was om die das in een knoop te wringen, richtte ik al mijn aandacht op mijn schoenen. Het zijn nieuwe en ze klemmen nog een beetje. Gisteren had ik die voor de eerste keer aangedaan. Niet zo'n briljant idee om bij 35°C een goede vier kilometer te lopen in nieuwe schoenen. Het gevolg laat zich raden : twee blaren op nogal strategische plekken.
Dus heel voorzichtigjes stapte ik mijn schoenen. Ik had ze allebei aan en wou de veters strikken toen ik merkte dat ik mijn broek nog moest aantrekken.

Toen ik wachtte op de tram, gingen de tramlichtjes (die de wachttijd weergeven : nog 5 minuten, nog 4, nog 3,...) achteruit in plaats van vooruit. De tijd klom op.
En tussen de tramhalte en mijn werk ben ik aangereden door een rode, opvouwbare!, tandem!!, minifiets!!!

Het moet echt niet veel gekker worden. Die warmte mag nu ophouden !

13-06-2006, 20:41 geschreven door Hill

Je zit op een podium, tachtig mensen kijken naar je op (letterlijk). De sfeer is serieus. En jij probeert je slappe lach in te houden. Behoorlijk genant is dat.
Het gebeurt me jaarlijks en iedere keer is dezelfde dame van middelbare leeftijd verantwoordelijk voor die situatie.

Afgelopen zondag luisterde onze harmonie, naar jaarlijkse gewoonte, de mis op in het "Kleen Kerktje" in Wervik. Er is ook nog "De Grote Kerke", en daar spelen we soms ook, maar tijdens de wijkfeesten is het te doen in het "Kleen Kerktje".
De wijkfeesten omvatten o.a. een kermis met drie kramen (eendjes, schietkot en carroussel). Er is ook een hotdogkraam, een wielerwedstrijd en een tombola (je kon dit jaar o.a. een emmertje Provençaalse saus winnen !). Kortom Vlaanderen op zijn authentiekst met Will Tura en Frans Bauer door de luidsprekers "Jouw ogen stralen als de zon, jij bent mijn zomer, tulurelutuut".
En er is ook de jaarlijkse hoogmis, die wij dan mogen opleuken.

De harmonie wordt meestal strategisch geplaatst in de kerk, links van het podium (rechts voor de priester). Aan de andere kant staat het kerkorgel (een synthesizer eigenlijk, maar kom, het klinkt als een kerkorgel. Heel soms.).  Daarnaast dan weer het koor. En dat zijn twee sympathieke dames die niet kunnen zingen.

Bij de intrede, de communie, de offerande en het heengaan doen wij dan ons ding. En tijdens de liederen (nou ja), het Lam Gods en het Onze Vader, kwelen de dames, begeleid door de orgelstoten van het keyboard. Nu wil het feit dat op de eerste stoel op de eerste rij van onze harmonie ondergetekende zit. Da's niet omdat ik zo goed ben, maar wel omdat de anderen veel te bedeesd zijn. Als ik op de eerste rij zit, kunnen zij zich verbergen achter mijn rug. Plus de dirigent kan mij gemakkelijker een oorvijg geven als ik weer met het verkeerde stuk ben begonnen.
Ik zit dus in het volle zicht van iedereen. Ik speel mijn noten, ik kijk heel ernstig als de priester begint, ik slaag erin om mijn geeuwen te verbergen als die mens weer begint uit te wijden, ik gedraag me voorbeeldig. En dan begint het koor te zingen. Kommer en kwel !

Kijk, het is NIET erg als je niet kunt zingen. Het is ook NIET erg als je niet kunt zingen en je zit toch in een koor. Het is zelfs NIET erg als je niet kunt zingen en je zit in een koor en je wil tegen alle logica in toch lawaai maken. Het is zelfs te vergeven als je niet kunt zingen, toch in een koor zit, je persé je keelgat wil openzetten en je zingt mee met de groep. Maar ! Het is VRESELIJK, als die groep maar uit twee bestaat en jij wil zo luid zingen dat de dakpannen eraf waaien. En dat doet die ene dame dan. Elk jaar. Ammehoela. Doe je ogen dicht. Stel je de slechtst denkbare zangeres voor. Voeg daar op iedere lettergreep nog een tremolo aan toe. Zet de volumeknop op tien and there you have : de helft van het koor van 'tkleenkerktje. En gekleed in een wapperende bloemetjesjurk. Ai ai ai.

Bij het inzetten van de eerste gil begint onze dirigent al smoelen te trekken. Maar hij staat met zijn rug naar het publiek natuurlijk, niemand ziet hem. De eerste fluit schuintegenover mij begint spontaan te huilen van het lachen. Maar ja, die is ook niet zichtbaar, de dirigent staat ervoor. En daar zit ik dan. Grimassen trekkend. De lach verbijtend. Heel geconcentreerd mijn veters knopen, mijn klarinet zogezegd nakijken, mijn partituren herschikken. Denken aan overreden konijntjes, aan de moeder van Bambi. Het helpt geen fluit. Het is een hel. Alle andere muzikanten zien mij natuurlijk ook worstelen met mijn lach, de klarinettiste naast mij doet het zowaar in haar broek, de hoorniste heeft haar brilletje al afgezet en bet haar tranen met een grote witte zakdoek, de dirigent blijft smoelen trekken. En ik, tsja ik doe de grootste inspanning van mijn leven om serieus te blijven. Het is een nachtmerrie. Je denkt dat je het einde bijna gehaald hebt en dan begint die schrootsopraan met de tweede strofe. Jeuk jeuk jeuk !

Ieder jaar opnieuw moet ik door diezelfde hel. Het wordt ieder jaar ook erger natuurlijk, want je weet dat ze opnieuw een aria uit haar keelkrochten zal rochelen. De meesten beginnen al te gniffelen als we het podium nog maar aan het opslaan zijn. En ikke, ik mag altijd op de eerste rij gaan zitten.

Gelukkig, gelukkig nog, is er één gedachte die me overeind houdt : de troostende gedachte aan het emmertje Provençaalse saus dat ik straks mogelijks zal winnen in de tombola.

12-06-2006, 21:38 geschreven door Hill