Je zit in het restaurant en weet niet goed wat je mag verwachten. Je hebt er al veel goeds over gehoord, dat wel, maar het blijft toch spannend.
En dan komt de ober. Als dan blijkt dat diie ober als twee druppels cognac lijkt op René uit Allô Allô, hetzelfde postuur, dezelfde kop met dezelfde snor en zijn servet op gelijkaardige wijze over zijn arm gedrapeerd, dan weet je dat het een aangename avond zal worden.
Het werd een zeer aangename avond. In het centrum van Antwerpen, onder de kathedraal, in wat doorgaat voor het oudste restaurant van Antwerpen.

We kozen voor het marktmenu, dat is een wekelijks wisselend menuutje van drie gangen, samengesteld uit die dag vers op de markt gekocht kan worden.
We kregen een voorgerechtje met daarop een doormidden gehakte babykreeft, op een provençaals slaatje, waarin allerlei gegrillde nootjes verborgen zaten. De kreeft moest je uit haar schulp halen met een vorkje dat heel erg leek op de vorkjes waarmee ik altijd mijn herstelde fietsband over de velg trek. Ik vreesde al weer voor het ergste, maar ik heb niets door de lucht doen schieten. Voor één keer was Murphy niet mee.
Het hoofdgerecht was eveneens van onberispelijke kwaliteit, het vlees smolt in de mond en de groentjes (o.a. miniatuurraapjes, warme kersen (dat is dan weer fruit, ik weet het ik weet het)) lagen in harmonie te blinken naast een zoet sausje.
Tussen de gangen door ruimde René af en diende René op met een lijkbiddersgezicht. Gortdroog, maar wel met een blinkende twinkel in zijn linkeroog.
Toen we hem feliciteerden met de prachtprestatie van de chef, bleef hij koel, zoals een ober uit de boekjes moet zijn. Een zuinig woordje hier, een droge opmerking daar, maar je voelde dat hij een boek aan replieken klaarhad.
Toen René (René heette eigenlijk helemaal niet René, maar Pierre, ach, een goede ober MOET Pierre heten, maar voor het gemak houden we het hier op René) de borden afruimde en ons vroeg of we ervan genoten hadden, kon de grapjas uit ons gezelschap het niet laten René te laten weten, dat het dessert uitmuntend was, maar net omdàt het zo lekker was, het zo klein leek.
René bekeek de man met een scheef oog en lanceerde : Ik weet het meneer, ik heb er dat al heel veel horen zeggen tegen mij, het was heel goed, zeer goed zelfs, zeggen ze, jammer dat het zo'n kleintje is. En hij verdween met een monkellachje naar de keuken.

Hij moet ook nog opgevangen hebben dat onze grapjas bij de spoorwegen werkte, want toen er wat later een discussie op gang kwam over hoge belastingen en zo, kwam hij er tussen : Och, door onze belastingen blijven de treinen rijden. Hopla, hij zat alweer in de keuken.

De Rooden Hoed in Antwerpen, ga erheen. Niet voor René (Pierre), maar voor het Marktmenu. Voor vijfendertig euro (zonder wijnen) heb je een menuutje dat er vijftig waard is, in een heel verzorgd kader, onder de kathedraal. En als je geluk hebt, wordt je er bediend door een enige, echte ober : René.

16-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

Vrijdagmiddag, shoppingcenter City 2 in Brussel.
Twee gezellige meiden, de ene mollig en halverwege de dertig, de andere ook volslank en misschien veertig. De ene draagt platte Marokkaanse pantoffels zonder hiel, de oudste hakjes onder een rok tot net boven de knie.
Ze zijn in een druk gesprek. Het moet heel erg grappig zijn, want om de zoveel meter vuren ze lachsalvo's de menigte in. Hun vrolijkheid overstemt met gemak de omgevingsruis.
Het is een plezier om ze door het gebouw te zien flaneren. En omdat ik ook die richting uit moet, besluit ik ze te volgen.

En maar tetteren, en maar tetteren, het kan niet op.
In het midden van de promenade willen ze naar beneden, naar de Carrefour in de kelder. Maar net die roltrap naar beneden blijkt niet te werken.
Wat weer voor opstoot van vrolijkheid zorgt. Als ze uitgelachen zijn, kijken ze elkaar even aan, ze haken arm in arm en ze stappen gezwind de stilstaande roltrap op. Die daarop prompt in werking schiet, maar naar omhoog !
Beiden springen achteruit en schrikken zo dat ze even hun kwebbels stilhouden. Waardoor des te duidelijker mijn lach wegklatert. 
Dat is dan weer het sein voor een volgend salvo van de dames.

Als lachen gezond is, worden die meiden de eerste acht jaar niet meer ziek.

15-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

Omdat ik een nieuwe versie moest nakijken van een computerprogramma zat ik niet op mijn vertrouwde stekje, maar achter een grote kast op een andere verdieping. Vanachter die kast hoorde ik volgende conversatie tussen drie collega's :

- Neen, Luc heeft dit jaar nog geen sjans gehad met zijn schapen. Ze hebben zwaar te lijden gehad van de wolvlieg.
- De wolvlieg, wat is dat voor iets ?
- Da's een nogal nijdig beest eigenlijk. Da's een vlieg die haar eitjes legt in de vacht van een schaap. En uit die eitjes komen maden en die beginnen dan dat schaap op te eten.
- Wablieft ? 
- Jaja, de Luc kon er niet mee lachen. Op twee dagen kunnen die een heel schaap binnenspelen.
- Allez gij ?!
- Ja, ik weet het ook niet, ik herhaal maar wat de Luc zei.
- En hoe gaat dat dan in zijn werk ?  Je schaap staat in de wei, twee dagen daarna kom je terug, schaap weg. Ah ja, de wolvlieg zal gepasseerd zijn...
- Of als je in Bayern woont is Bruno misschien langsgeweest.
- Bruno ? Bruno, van Lisa, van de verhuisdienst ?
- Maar neen, Bruno, die beer in Duitsland. Is die trouwens niet neergeschoten ondertussen ?
- Nochtans, Bruno van Lisa van de verhuisdienst eet ook graag schapenvlees.
- En wat kun je dan doen tegen zo'n wolvlieg ?
- Tsja, niet veel, geloof ik, je schapen uitvlooien 's avonds.
- Nou, dat lijkt me ook een heel karwei, iedere avond je wei aflopen om tussen de krulletjes van je schapen naar neten te zoeken.
- Neen, niet neten, maar maden. Het zijn vliegenlarven.
- Dus na twee dagen is daar dan alleen een plukje wol van over. Springen die maden dan niet over naar de hond, bvb ?
- Alleen als je een wollige hond hebt zeker.
- Dat weet ik niet, de Luc heeft wel zijn kiekens nagekeken, maar die hadden er geen last van.
- Zou de wollige reuzenmamoet daar ook last van gehad hebben ? Misschien is dat beest wel uitgestorven door toedoen van de wolvlieg...

Een vierde collega komt erbij : En wat hoor ik daar ? Is Bruno van Lisa van de verhuisdienst op congé in Bayern ?

13-07-2006, 18:31 geschreven door Hill

Ze zat aan het tafeltje schuin voor me, op de Wapper, het pleintje dat geprangd zit tussen de Meir, Het Rubenshuis en de sjieke Schuttershofstraat.
Ze dronk een tonic en was zeer stijlvol, maar toch sportief gekleed. Op haar tafeltje lag een verzilverde aansteker naast een pakje Marlboro Light.
Ze genoot van het zonnetje op haar bruin verbrande gezicht, dat mooi contrasteerde met haar te blonde haar. Ze moet in de goede buurt van vijftig geweest zijn.
Zo kalm en rustig als ze toen was, zo opgewekt en vrolijk werd ze toen ze hem zag. Ze zwaaide met haar slanke hand (twee sierringen) en hij kwam naar haar toe. Kus op de wang.
Hij zat nog niet helemaal neer of hij had al een sigaret van haar geschooid. De ober kwam, hij bestelde. Hetzelfde als zij, een tonic meneer ? Ja. Hij schoof zijn stoel wat dichter. Zij betaalde.

Hij was in niets wat zij was. Of toch, maar het werd belachelijk. Hij had ook een zeer bruine teint, maar dan zo onnatuurlijk dat ik vreesde dat hij zijn bruin-zonder-zon eraf zou zweten in dikke trage druppels. Zijn haar was iets dat het midden hield tussen helblond, oranje, en grijs. Geföhnt dan nog. Het grijs zal wel de oorspronkelijke kleur geweest zijn.
Hij kon zo meespelen in een reclame van Sigma-verven : zomernuances voor het tuinhuis.  
Hij was gekleed in een transparante (ach ach ach) witte linnen broek en droeg een fuchsia zijden hemd, met drie knopjes open of course, een inkijk gevend op een twaalftal zielige grijze krulletjes. Vergeten te verven dacht ik nog. Ze contrasteerden mooi met zijn gouden ketting. Boven zijn hemd droeg hij nog een mouwloos, eveneens witlinnen, vestje (gilee in het Vlaams). Ook de verplichte ongeschoren wangen waren aanwezig.
Een herspoten, gerestaureerde Peugeot was hij. Maar doorroest en hij kon het niet meer verbergen. 

Hij had heel wat te vertellen. Om de twee, drie zinnen boog hij heel vertrouwelijk naar haar toe, alsof hij haar wou dwingen naar hem te luisteren. Ze moest lachen. Ik heb heel even meegeluisterd, maar zijn conversatie getuigde van een hersendodende arrogantie : hij was goed in dit, hij was goed in dat. Mag ik eens ? Hij reikte naar haar handtas en haalde haar gsm eruit. Mijn batterijen zijn plat en ik moet dringend bellen. Mag ik ? Hij mocht.
Zij wenkte de ober en ze bestelde nog twee tonics die ze ook betaalde.

Lieve dame, je hebt nog minstens vijfentwintig jaar voor de boeg. Jij bent veel meer waard dan dit. Word wakker !    

12-07-2006, 21:19 geschreven door Hill

Het is juli en daar zijn ze weer : de jobstudenten.
Overal, maar dan echt overal duiken ze op, waar ze allemaal vandaan komen ik zou het niet weten, maar je hoeft maar met je ogen te knipperen of er staat er eentje voor jou. In de parking, bij de broodjeszaak, op de Meir voor een goed doel, in het magazijn : computers schoonmaken, direct mailings versturen,...
Ook in de supermarkt krioelt het van de jobstudenten. Je hebt er die bestellen in de visafdeling, anderen vullen dan weer rekken aan, en ook aan de kassa kun je ze vinden.

Aan de kassa zijn het altijd pronte meiden. Ook iets ouder dan de doorsnee jobstudent, want aan de kassa moet je kunnen omgaan met geld. In mijn supermarkt was het ook weer zo.
Ik had er eentje met een rode kop. Niet d'er haar, dat was lang en donkerbruin, in een staartje samengebonden. Maar het gezicht was heel rood. Van inspanning, maar vooral van nervositeit. Het wilde allemaal niet zo goed lukken. Niet dat ze haar best niet deed, maar ze moest zoveel navragen. Hoeveel kosten die vuilniszakken ?  Tot de ervaren collega achter haar. En daarna, wat moet ik doen bij een bak leeggoed ?  De kassa is geblokkeerd... Ik krijg dit potje niet gescand. Kortom, allemaal onnozele vragen eigenlijk, maar als je het niet weet, wel ja, dan weet je het niet. Ik kan er alleen maar uit concluderen dat de begeleiding van jobstudenten daar niet deugt. Want het was echt geen domme meid achter de kassa.

De reactie van de wachtenden amuseert mij ook ten zeerste. Het vertelt zoveel over hun karakter, over wie ze echt zijn. Je hebt er die pertinent weigeren aan te schuiven aan een kassa met jobstudent. Meestal zijn dat oudere mensen, gepensioneerde dametjes van zesenzeventig. Nog goed te been, maar er moet niet getreuzeld worden. Efficiëntie ten top. Ik denk dan altijd, als je gepensioneerd bent en je wil efficiënt winkelen, ga dan buiten de spitsuren als de werkmens achter zijn bureautje zit, en niet op vrijdagavond of zaterdag. Maar kom, dat is een andere discussie.
Anderen, die wel in de jobstudentenrij aanschuiven, staan er ostentatief te zuchten en op hun horloge te kijken. Meestal zijn dat dertigers en veertigers. Liefst heren in das en dames in net niet mantelpakje, zonnebankbruin met veel gouden armbanden.
Nog anderen proberen de meisjes te helpen, en geven de jobstudentes allerlei extra uitleg die het alleen nog maar complexer maakt. Probeer zo eens te scannen... Moet die bankkaart er niet anders in ? Goedbedoeld allemaal, dat wel. Maar die meiden zijn al overstresst, meer info kunnen die echt niet aan. De behulpzamen, dat zijn dan meestal prille vijftigers of net niét vijftigers. Die hebben ook zo'n dochter en herkennen hun eigen oogappel erin.
En dan heb je nog de laatste groep, die zijn echt in de minderheid, dat zijn de mensen die tijd hebben. Wie het niet zoveel kan schelen of ze om zes uur thuis zijn of om zes uur kwart. Die het vertederend vinden, zo'n vers jobstudentje. Een jonge meid die haar uiterste best doet, maar het wil niet lukken. En helemaal rood aanloopt, op haar lip bijt en eigenlijk in haar diepste binnenste zou willen huilen. Maar dat kan nu niet meer, ze is al twintig en voor zoiets onnozels ga je toch niet huilen. Maar als je goed kijkt, zie je de wanhoop in haar ogen. De wanhoop die vooralsnog het gevecht met de trots verliest voor de tranen. Die smeltkroes van gevoelens op dat ongeschonden jonge gezicht, het is van een onvermoede schoonheid.
Het is van het mooiste wat je kan zien op een vrouwengelaat. Je wil ze zo knuffelen. Kom maar bij nonkel Hill, lieveke. Het komt wel goed.
Maar je moet er snel bijzijn. Na twee-drie dagen is dit weg, zijn de gevoelens vervaagt. Dan kennen ze de job, dan zijn ze ingewerkt.

En dan zijn ze alleen nog mooie jonge meiden. De onschuld is er al af.

11-07-2006, 19:13 geschreven door Hill