Met dertien aan een grote ovalen tafel ; de tafel, hardhout met leder afgeboord, de tien mannen en drie vrouwen, harde trekken om de mond, met cynisme afgeboord. De mannen strak in goed pak, de vrouwen strak, in broekpak.

Ze zwijgen. Ze kijken grimmig naar een opgefokt Hugo Boss-type, een gladde pit-bull in streepjeskostuum. Hij zit ook aan die reuzentafel, daar waar de ovaal op zijn smalst is, met voor zich een laptop die beelden schiet naar een groot diascherm dat aan het plafond is bevestigd.

 

De zaal ligt op de zestiende verdieping van een kantoorgebouw. Buiten dempt een vuilnatte mist alle geluid, binnen is dat een grijs hoogpolig tapijt. Tegen de muur hangt een onverlicht schilderij, aarden kleuren maar met veel beweging erin. Het blijkt een Breughel te zijn.

 

De man vooraan blijft doorrazen over Europese stelsels, over het gelijkschakelen van grensoverschrijdende clearing, over projecten en opportuniteiten voor 2011.

Mijn aandacht verslapt, ik zie hem nog wel, maar hoor hem niet meer. Zijn slides flitsen over het scherm als was het een diamontage van abstracte schilderijen. Ik staar de vergaderzaal rond, gruizig. Iedereen lijkt zo serieus, iedereen kijkt met gesloten gezichten, alles te verbergen, wat verbergen ? Hun grimlachen zijn net echt.

 

Dit is een flashback. Ik heb dit al gezien, ik herken die tafel, ik herken die gezichten, waar heb ik dit al eens gezien ? Die atmosfeer, die gespannen ambiance. Waarom ken ik dat ?

Plotsklaps staat Sara recht, excuseert zich en verlaat de zaal.
In een flits komt de flash terug : dit is een scène uit "The Godfather".

 

Nu moet het gebeuren. Nu zal die helicopter voor de brede ramen verschijnen. Nu zal  mitrailleurgeweld de zaal aan flarden schieten. Nu zullen dertien lichamen kapotspatten op het parket. Ik duik weg onder de tafel.

Gisteren kon je op Brussel Vlaams (de eerste chaine, de BRT, de VRT, Eén of is die ondertussen weer veranderd van naam) een Verhelderend programma aanschouwen over de politieke en maatschappelijke controverse van de afgelopen week, maar ook met aandacht voor sport, cultuur, media en lifestyle. Ik schrijf dit hier ook maar over van het internet hoor.

Een verhelderend programma dus, vol politiek en maatschappelijke controverse. En met lifestyle. Klinkt goed nietwaar. En ik, ik keek daarnaar. Ikke. Jawel. Met vriendin. Jaha.

En wat meer is, wij kijken daar al drie weken te reke naar. 

Het programma heet De Zevende Dag en wordt uitgezonden op de eerste dag van de week. Waar blijven ze het halen.

 

In De Zevende Dag nodigen politici zichzelf uit, politici vooral, die vinden dat ze de laatste weken te weinig airplay gekregen hebben. In de hoop hun marktwaarde wat op te pompen, gooien ze een balletje op, dat door de andere aanwezigen wordt teruggekaatst. De dag erna wordt de politicus dan teruggefloten door zijn eigen partij, de zaak wordt gesust bij een goed glas wijn en een Montecristo. Niets is gebeurd maar onze vertegenwoordiger heeft toch weer zijn kop kunnen tonen, wijl er op de achtergrond een strijkje zijn ding doet of een groepje zijn toekomstige netniethit pringelt.

Het geheel wordt dan ook nog eens uitgezonden tijdens aperitieftijd op zondagmorgen.  

En wij kijken daarnaar. Wij. Jawel meneer mevrouw, wij, wij zijn intelluelen.

 

Okee, geen kat die dit gelooft natuurlijk en het is ook niet waar. Of toch niet helemaal. Al drie weken kijken wij naar De Zevende Dag omdat we na het laatavondjournaal gewoon te luizig zijn om uit de zetel te klimmen en een andere zender te kiezen. Of de TV af te zetten. Het bakske is kapot, moet je weten.

En wij luisteren nu ook niet bepaald aandachtig naar wat de verzamelde verkozenen te vertellen hebben. Onze gedachten dwalen af, van de politici naar het levend publiek. En daar liggen wij dan naar te kijken. Naar dat publiek dus. Op onze sofa.

 

D'er zitten altijd een paar karakterkoppen tussen. De eerste keer zat er een norse baard. En de vader van Michel Follet. Althans, die arme man keek alsof hij de vader van Michel Follet was. Gebeeldhouwde kop, met bijhorend oor. Er zat ook een heel zuur kijkend dametje, met een kortgeknipt donker frisuurtje. Bruin-zonder-zon geverfd en met behoorlijk wat oogschaduw op. Zeker een kwartier hebben wij ons geamuseerd met dat verveelde koppeke van de madam. Ze zat dan nog op de eerste rij ook. En wij maar fantaseren.

Volgens mij heeft ze vrijkaarten gewonnen voor een TV-programma, en pas bij aankomst bleek dat het voor De Zevende Dag was, hahaha. Neen, neen, het is de vrouw van Bart De Wever die gewoon meekomt om haar ventje in de gaten te houden. Of neen, het is de maîtresse van Bart De Wever die geen glimp van hem kan missen. Ja zeg, dan had ze evengoed thuis voor de TV kunnen zitten. Nee, da's anders, vrouwen snappen dat! Misschien moet ze wel dringend naar het toilet en kan ze niet weg omdat ze nu in beeld zit. Of of, ze is de enige fan van Dedecker ! Jaaaah !

Eigenlijk begonnen we die De Zevende Dag wel lollig te vinden.   

 

De week erna lagen we nog steeds voor de beeldbuis, en weer keken we naar de mensen achter de politici. Was dat daar de vader van Michel Follet weer niet ? Hmmm, het bleef onzeker, we geraakten er niet uit. En die baard zat een beetje verborgen achter Geert Lambert, dat werd ook niets.

Maar heyheyhey, wie zat daar ongelooflijk verveeld te geeuwen, weer op de eerste rij ? Alweer ons tante Liliane. (We zijn er kwasi zeker van dat ze Liliane heet. Zo'n mensen moéten gewoon Liliane heten).

Ze keek naar links, ze keek naar rechts, ze geeuwde, ze zat te dromen, ze deed alles behalve aandachtig volgen. Liliane zat daar duidelijk niet voor haar plezier. Waarom gaat iemand nu tegen haar goesting in het publiek zitten ?

De Zevende Dag werd gewoonweg ons favoriete programma! : weg met Debby & Nancy, gaat heen de kaviaks, wij willen alleen nog de Zevende Dag!

 

De derde week zaten we al een kwartier voor het begin rechtop in onze zetel, vol spanning. Zou ze er weer zijn ? Ja! Ja! Ja ! Ze was er weer, ze was er weer, tralalalaliere. Ze had het ons wel moelijker gemaakt, ze zat niet meer op de eerste rij, maar linksboven, helemaal achteraan. Maar we hadden ze wel in de smiezen.

 

Komende zondag zijn we zeker weer present, met dekentje, mokken warme chocomelk en spandoek : Zet 'em op Tante Liliane ! Een wedstrijdje om ter eerst tante Liliane spotten. Misschien sta ik zondag stiekempjes eens vroeger op.

Kan ik haar in de ochtendversie zien !