Ze boog zich voorover, naar het beeldje toe. Alsof ze het wou kussen.

Maar dat deed ze niet. Ze tuitte haar lippen en blies toen, met bolle wangen een pluisje stof van tussen de plooien van het beeld.

Gewoon zomaar.

 

Even later hing ze met haar neus tegen iets wat leek op een glazen buffetkast : een soort van vitrine waarachter okeren, oranje en zwarte potloodtekeningen hingen. Aandachtig bestudeerde ze de werken.

Ik, nu ook nieuwsgierig geworden, volgde haar blik. De tekeningen waren een verzameling pornografische tekeningen van Félicien Rops. 

 

Ze stapte de afdeling ""Droom en Emotie" binnen. De schilderijen hingen er spaarzaam verlicht, één klein spotje per kunstwerk.

Nauwelijks waren details te onderscheiden. Gelukkig was er nog de audiofoon om haar te leren dat links onderaan in het romantisch klassieke werk vroeger een wastobbe stond, maar dat baron James die later overschilderde. 

Morrend schuifelde ze verder naar een ander werk, met ondergaande maan. De maan kon je onderscheiden, ja, maar voor de rest : doffe duisternis.

Ze stapte door de volgende afdeling binnen, die van de stillevens. 

Voor een stilleven van een gedekte jachttafel hield ze halt. Kijk hier, riep ze misnoegd, driftig wijzend naar de dis waarop centraal een wilde gans prijkte, Een dooi beest, en dáár zetten ze dan twee spots op!

 

 

Daarom, daarom vind ik haar zo leuk.

Ik moest weer verjaren verleden week. Joepie. Maar niet heus.

Normaal probeer ik mijn verjaardag tussen de plooien van twee doordeweekse dagen te laten verdwijnen, zo stiekempjes laten vallen tussen de voering en de zetel. Niet teveel drukte aan mijn kop.

En meestal slaag ik daar ook wel in. Alleen, dit jaar is het mislukt. De vriendin dacht er anders over.  

 

Zaterdagmorgen.
Voor dag en dauw word ik door haar uit mijn bed gesleurd waarna ze me in één beweging zonder ontbijt de auto in stouwt, echter niet alvorens mij aangemaand te hebben om mijn lange onderbroek aan te doen, want het zou koud zijn. En ik heb geeneens een lange onderbroek! En ik zit al in de auto!  

(voor het gedetailleerde relaas van de ochtend : http://www.bloggen.be/zapnimf/archief.php?ID=135) 

 

De bestemming moest onbekend blijven. Maar na nog geen half uurtje autostrade verspreekt ze zich al (Hopelijk komt er geen zand in de zeteltjes, oeps!). Het wordt dus een romantisch dagje aan zee. Altijd leuk. 

 

De rit voert ons naar de vismijn van Oostende. En dwars erdoor (Vreemd). En dan nog eens, maar dan in tegenrichting (Tiens). En dan nóg eens, maar nu heel traag erdoor (Wat kan hier de bedoeling van zijn ?) Niets bleek achteraf, ze was verdwaald.

 

Maar nauwelijks tien minuten later zijn we er. Op ons stukje strand : een nog niet ontgonnen plekje paradijs onder het wakend oog van een vuurtoren. Dag vuurtoren!

Werkelijk, het is een rustig plekje, door God en de hele wereld verlaten. Zeker nu, zo buiten het seizoen. Niemand is er te zien, in geen velden of wegen een levende ziel. Of het moeten die eeuwig schreeuwende meeuwen zijn.

 

Alleen wij tweetjes. Ware het niet zo koud geweest, we... maar neen.

Zapje opent de koffer van haar bolide en ze diept er een tafeltje en twee stoeltjes uit op. Daarna twee armvollen dekentjes. En om het helemaal af te maken staan er ook nog twee reuzenplastic tassen in de auto. Die moeten ook mee. Want daar zit de verrassing in.

 

Gebukt onder het gewicht van zoveel verrassingen stommelen we niet zonder moeite naar het strandje. We moeten zelfs onder een roodwit lint door om tot op het strandje te raken. Heeft waarschijnlijk iets te maken met de herstellingswerken aan de golfbreker. Denk ik.

 

Helemaal in het midden van de vlakte poten we ons tafeltje neer. En de twee stoeltjes. Dat de linkse veertig centimeter lager is dan de tweede geeft echt niets.

Uit de plastic zakken haalt nimfje een onbijtje. Ontbijtje wat zeg ik : het is een ontbijt waar menig english breakfast jaloers op zou zijn. Het gaat van fruitsap over yoghurt naar koffiekoeken, zelfgemaakte scampisalade en gekookte eitjes. Van koffie over melk naar pistoleetjes met krabsla. En mandarijntjes. En een reserve thermos koffie. En en en... Wat moet die meid me graag zien. Of gewoon graag eten.

 

Ze heeft werkelijk overal aan gedacht : Ze heeft wanten en handschoenen bij tegen de kleumende vingers, dekentjes om de schouders en benen mee warm te houden, en tegen de rode oortjes, de twee meest gruwelijke gedesignde mutsen ever : gewonnen bij Milka of Leo, ik wil er vanaf zijn. Voor haar eentje met twee kabouter Plop punten eraan en voor mij één met een trusseltje eraan. Een pluizig dotje. Zo iets waar je moet aan trekken in draaimolen op de kermis. Witte, dan nog. Koegevlekt. Met pimpeltjespaars. De weinige wandelaars die voorbijstruinen krijgen prompt buikkrampen van het lachen bij het aanschouwen onzer verschijning. Maar trekken wij ons dat aan ? Niem ! 

 

Het is perfect. Wij met ons beidjes in de wereld, en tegen de wereld. Alles is die dag van ons. Zelfs de zon glimlacht alleen voor ons. Perfect ?  Neen. Denk bij Zapnimf nooit dat het af is, ze blijft je verbazen. Net als ik denk van dit kan niet mooier, krijg ik nog een cadeautje. 

Leuk leuk leuk! Ik scheur het papier open en... tsja, wat is het nu ?  

Voor mij ligt een afrekening van de Colruyt, met een lijn erdoor getrokken. Een kaartje eraan vastgeniet, en er zitten vier puzzelstukjes in.

De puzzel is een makkie : een foldertje van het PMMK met de Ensor tentoonstelling. Daar gaan we dus ook nog heen. Maar de rest ? Een postkaart van een hotelletje. Ze zou toch niet ? Maar dan die Colruyt ? Word ik verwacht van een stuk van die rekening te betalen ? Ik kom er niet uit.

 

Wat zie je ? vraagt ze geduldig.

De zee.

Neen, in je handen. 

Een streep door de rekening ? En dan valt hij. 

Het hotelletje blijkt een streep door de rekening want het is gesloten in januari. Maar... het is gereserveerd voor februari. Wat heb ik toch een prachtlief!

 

Ondertussen begint het zonnetje nog feller te schijnen ook, en we kijken gearmd naar de bootjes (cargo's) op het zilte sop van de zee. Idyllisch. We dommelen net niet in, als we opgeschrikt worden door een snerpend fluitje en veel geroep en getier. We kijken verbaasd op, en zien vanachter de golfbreker een stofwolk naderen. 

 

Ze komt dichter en nu horen we ook het mechanisch getik van kettingen tegen metaal. Een kamfergeur drijft ons tegemoet. In een warreling van kleuren en lawaai zoeven wel twintig mountainbikers ons voorbij, eerst voorlangs, om tegen de kustlijn een bocht van negentig graden te nemen, en zo nog eens zijlangs te passeren. 

We zijn nog niet helemaal bekomen of er dendert nog zo'n horde voorbij. Hetzelfde geluid, dezelfde geur, alleen zit hier meer geel en rood in de kleuren.

En daarna nog vier renners alleen.

En daarna één geloste, helemaal alleen. 

En daarna nog een groepje van vier.

En dan het tweede peleton. 

We krijgen een donkerbruin vermoeden waarom die roodwitte linten daar hingen. We zitten pats pardoes in het midden van een mountainbike parkoers. 

 

Tot op het bot ontroerd om zoveel opoffering van mijn nimfje, omhels ik haar en ik kus ze vol op de mond. Mijn wielerhart juicht. Ze laat alles gebeuren en bekent daarna pas dat dit niet gepland is. Die koers is er gewoon, daar had zij nu eens niets mee te maken.
Ach zo...

 

We dommelen weer in. Een kwartiertje of zo en dan krijgen we de hele reutemeteut weer over ons heen, voorafgegaan door een LandRover met een vlagje derop. Die hadden we de eerste keer gemist. Na die doortocht beginnen twee oude mannetjes de linten op te rollen, dus dat zal de laatste ronde geweest zijn. Het leed was verreden. 

 

We sluiten opnieuw de ogen en in perfecte harmonie dromen we onze toekomst in de zee. We kunnen daar de hele dag en nog een goed stuk van de week blijven zitten. Ik kijk naar haar halfgesloten ogen en denk : Menslief wat zie ik die meid graag.

Zij opent de lippen, een klein stukje maar en ze zegt : Ik zou eigenlijk moeten pissen...   

Sommige mensen hechten veel belang aan hun uiterlijk. Sommige mensen houden ervan urenlang in klerenwinkels rond te struinen of zich op te dirken. Sommige mensen willen er altijd piekfijn uitzien, met das, gesteven hemd of op hoge hakjes en met bijpassende handtas. Ik ben zo niet. Ik durf al eens een scheerbeurt over te slaan. De schoenpoets heb ik niet altijd bij de hand, en de meeste truien hoeven geen strijkbeurt.

 

Veel vrouwen knappen daar op af. Gelukkig niet zo, mijn vriendin. Ik ben blij dat je niet zo'n afgeborsteld type bent. Ik hoor het haar nog zo zeggen bij onze eerste ontmoeting. Ik ben blij dat je appartementje er niet kraak-kraaknet bij ligt, maar dat het er gezellig rommelig is. Merkte ze op, terwijl ik stiekem een eenzame sok onder de zetel schopte. Jij bent helemaal zoals ik wil dat je eruit zou zien. Zei ze, terwijl ik schichtig in de badkamer mijn neushaar bijtrimde.

 

Het eerste dat ze me vroeg toen ik bij haar introk, was of die baard er ook af kon. En daarna of mijn haar niet wat langer kon worden. -nee, dat kan niet, als ik het laat groeien zie ik er uit als Aartbeliën, Sylvain-. Daarna vroeg ze me of mijn haar niet wat korter kon, ik zag eruit als een geëlectrocuteerde Diana Ross. -Ik zei het je toch!

O, kijk, wat een mooie sexy slipjes, zou jij niet ? Of nog, je bent geweldig zoals je bent, mijn lief, maar als je nu eens je bakkebaarden zou...

 

Verleden week wou ze me een hipper brilletje aansmeren. Je zou zo sexy zijn met een zwart brilletje. Jamaar, de oude is nog niet versleten, pruttelde ik tegen. Ik heb de gewoonte om van bril te veranderen als de glazen versleten zijn van erdoor te kijken. En nu moest het plots hipper, sneller en feller zijn.

Terwijl ik helemaal niet hip ben. Meer nog, ik haat hip. Hip is voor hippies en als er nu iets is wat ik niet ben dan ik dat een hippie. Ik was verdorie nog niet eens geboren in achtenzestig. If you go to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair. Ja dag, de enige plant die in mijn kortgeknipt koppeke zou blijven zitten is een cactus, met weerhaakjes. Of een vetplant.

Hippie, ik, humpft, hoe komt ze erbij!

 

Maar met een slinkse smoes (ga je mee naar de Colruyt, ik heb nogal veel boodschappen te doen, o kijk, een opticien laten we even binnenlopen, het zijn nu toch solden, gewoon eens zien wat hij in huis heeft, kijken kost niks...) troonde ze me toch mee naar de brillenwinkel.

 

Als er nu iets is wat ik niet graag doe, dan is het winkelen. En zeker niet als er gepast moet worden. Kleren kopen, een verschrikking, is dat. Ik word al draaierig als ik nog maar in een auto moet gaan zitten om te zien of de kuipzetel rond mijn derrière past. Kun je nagaan. En nu een bril passen. The horror, the horror.

 

Het begint al bij de entree. Vooreerst zijn opticiens altijd zo kruiperig vriendelijk. En dat kan ik absoluut niet hebben. Alles wat je op je neus zet vinden ze prachtig en geweldig en je staat er beeldig mee. Tot je zelf je inbreng wil en vraagt om dat ronde gevalletje uit de etalage te mogen opzetten. En dan verkleurt hun blik. Ah neen, dat zal meneer niet staan, meneer heeft geen kop om een rond brilletje op te zetten.

Trouwens de mode is vierkant, niets is nog rond den dag van vandaag. Mijn kop is rond, wierp ik nog tegen. Hahaha, deed hij vriendelijk. Hahaha. De stoethaspel. En weet je wat nog het irritantste was, mijn vriendin lachte mee. Zo van, wij mensen van de wereld weten wel beter. 

 

Maar och, als ik haar daarmee gelukkig kan maken, en als ze mij echt sexy vindt met mijn nieuwe brilletje, mij goed, ik kan er maar wel bij varen, nietwaar. De brillenventer haalde zijn assortiment hippe gevallen boven en ik maar passen. Zelf zag ik geen knijt want in de modellen zat natuurlijk vensterglas. Ik moest maar voortgaan op het oordeel van de vriendin. O ja, en op het oordeel van de mini-zapjes, want die waren ook mee.

 

Het ging als volgt. De lachgaai achter de toonbank schoof mij een ondoenlijk montuur toe, genre bompa jaren vijftig, en dat moest ik dan op mijn neus vijzen. Ik keek in de spiegel, zag iets wazigs wat wel eens een gezicht zou kunnen zijn, keek vervolgens naar links en hoorde toen als commentaar : Waaw, hoe mooi, dat is helemaal je ding, sexy ! (grote Zap). Eèèèèh, beikes !(de minizapjes). Brillenmans gniffelde alleen maar. Grote Zap bleef maar in vervoering, en de kleine zapjes bleven alles afkeuren Tot de jongste er toch eentje aanwees die ze wel leuk vond. Mijn originele bril dus. Met ronde glazen. Heel geruststellend. 

 

Het is er tenslotte dan toch mee geëindigd dat ik een nieuw brilletje bestelde. Iets zwarts en rechthoekigs. Iets onbestemds. Iets wat een drietal jaar geleden hip zou geweest zijn. Iets Nana Mouskouriachtigs dus. Moh gow.

 

Donderdag kreeg ik een telefoontje, het was klaar. Jeui. Met glazen erin en al. Of liever plastieken, want de glazen van vandaag maken ze van plastiek. Hoe verzinnen ze het. Ik dus, na het werk, trots met mijn geïnkadreerde lenzen in mijn vestzakje naar huis. 

Ik deed alsof mijn neus bloedde en ging doodgemoedereerd gewoon aan tafel en at met de verzamelde Zaps mee. Net voor het dessert (yoghurtijs!) sloop ik de keuken uit en zette ik mijn nieuwe bril op. Dat ging hier nogal eens een vonk geven. 

 

Ja, dank je de koekoek. Niets. Niets. Niets zeg ik U. Helemaal niets. Niet de minste reactie. Alleen de de kleinste had iets gemerkt. Ze teende naar me toe en vroeg in mijn oor of ik een andere bril aan had. Ja schat, maar zeg het niet tegen mama, ons geheimpje ! Ze glunderde en zei niets. Net zoals haar mama. Die zag het niet. Ze zag het niet eens ! 

Nu ja, begrijpelijk misschien, ze was druk in de weer met het opvoeden van de kroost, maar toch.

 

Na het avondeten, nam ik haar even apart en drukte een kus op haar mond. Niets.

Ik schudde haar even door mekaar en gaf haar nog een kus. Niets.

Ik nam haar hoofdje in mijn handen hield het een twintig centimeter voor mijn gezicht, keek haar diep in de ogen en zei : Ik hou van je.

Niets.

En dan plots, Oooooo, Ooooooo (met haar twee handen voor de mond), Oooooo. Oooooo. Je hebt je nieuwe brilletje op. Ooooooo. Ooooo. Heb je eens een taalvaardig lief, komt er niets anders uit dan o.

 

Ik heb het nu al vier dagen op. Vier mensen hebben gemerkt dat er iets veranderd is.

Dorien, een collega, vroeg me vandaag nog of ik naar de kapper was geweest.