Zaterdagavond trad het Brussels Jazz Orchestra op, samen met de dePhilharmonie (inderdaad twee keer 'de').
Solisten waren o.a Bert Joris en Frank Vaganée. Bert op trompet en Frank op saxofoon. Ik zou hier kunnen beschrijven hoe zeer ik ervan genoten heb, hoe goed die wel zijn of hoe zuiver die wel spelen, hoe swingend en toch ontroerend, maar daar zijn jullie natuurlijk niet veel mee. Ga die mensen gewoon bekijken als ze in de buurt zijn. Ze zijn goed.

De kaarten voor het concert had ik te pakken gekregen via het werk. Die sponsoren de dePhilharmonie en onder de werknemers worden dan tickets verloot. (Waarschijnlijk om het plebs ook eens kennis te laten maken met verheven kunst). Deze keer was ik bij de gelukkigen. Hoezee! Ter inleiding stond op onze intranetsite een korte beschrijving van wie Bert Joris wel is. Volgens hen is hij blijkbaar niets meer dan een houterige dennenboom. Of zouden ze woorden gebruikt hebben die ze zelf niet verstaan ?

(Je kunt de printscreen vinden door te klikken op de afbeelding)

28-05-2006, 19:31 geschreven door Hill

Vandaag mocht ik nog eens naar een huwelijksreceptie. Altijd leuk als je er oude kennissen terugziet.
Deze keer was het te doen in de Abdij van Vorst. In het jaar des Heren elfhonderd en vijf kreeg de Afligemse abt een kerk cadeau van een bisschop (gekke tijden die Middeleeuwen) en daaruit is dan een kloostergemeenschap gegroeid voor adellijke en rijke nonnen. En daaruit dan die abdij. Die bisschop was blijkbaar een pientere jongen want de abdij ligt vlak naast het stationnetje van Vorst-Oost. Een makkie dus voor mij om er te geraken.

Alleen nog, wat zou ik aantrekken ? Het was een huwelijksreceptie, dat wel, maar in Brussel. Wat zijn daar de geplogendheden ? In West-Vlaanderen is dat in driedelig pak, in de Kempen volstaat een proper T-shirt, maar in Brussel, daar wist ik het niet. Ik ging dan maar voor casual chic. Is altijd goed. Bruine schoenen, bruine broek, maar dan toch een hemelsblauw hemd met donkerblauw gestreepte das. Ja, dat was goed zo, ik zag er uit als om door een ringetje te halen (Wat wel de goede uitdrukking is bij een huwelijksfeest).

Tussen twee regenbuien in sprintte ik naar het station en voorspoedig bolde ik richting Vorst. In Brussel-Zuid overstappen en daar -je weet maar nooit- de iPod verbergen in de jaszak tot ik weer op de trein zat, richting Nijvel. Vijf minuutjes voor tijd, tjoek ik het stationnetje binnen en ik stap de trein af. Struikel ik daar wel niet met mijn schoen over het trapje zeker. Krak, hak d'r af.
Zucht, ik weer. De hak was er niet helemaal af, ze bengelde nog met één stukje leder aan de rest van mijn schoen. Bij iedere stap was het van flapperdeflap (precies een espadril in tweede versnelling). Zo ging dat dus echt niet. Ik probeerde die hak nog los te trekken maar ook dat lukte niet (stevig leder blijkbaar). Dan maar een plaatselijke neringdoender binnengestapt met de vraag of hij me kon losknippen van die klaphak. De gezette krantenman ging even naar achter en kwam toen gniffelend terug met een kniptangetje. Knip, hak definitief eraf. Dankuwel merci (altijd met twee woorden spreken in Brussel).

Met een verschil van drie centimeter tussen links en rechts waggelde ik de receptie binnen. Mijn broek een beetje naar beneden getrokken om niet op te vallen. Ik denk niet dat iemand het gemerkt heeft. Alleen lachte Steven naar mij toen we de receptie verlieten : zo waggelen, je mag zoveel niet drinken.
Gelukkig was het niet ver naar het stationnetje en anderhalf uur later zat ik al weer thuis, mijn scheenbeen te masseren. Blijkbaar moet ik daar door het scheef lopen toch twee spieren, op zij van mijn rechterscheenbeen verrokken hebben. (En ik wist niet eens dat ik daar spieren had !).

Welja dus, ook dit derde millenium vindt Murphy het aangenaam toeven in mijn gezelschap.
Wat kun je eraan doen ? Eens groen lachen en nieuwe schoenen kopen...

27-05-2006, 23:25 geschreven door Hill

Het is vrijdag, het is vakantie, het regent...

Om de lezers van Da Moose de dag toch nog aangenaam te laten doorbrengen, ter bezighouding deze optische illusie.

Je klikt op het prentje en daarna kijk je heel geconcentreerd gedurende een twintigtal seconden in de groene vlekken.
Als je geconcentreerd blijft kijken, zul je na een tijdje een giraf kunnen ontwaren in de groene vlekken. Raar maar waar.  

26-05-2006, 14:48 geschreven door Hill

26-05-2006, 14:32 geschreven door Hill

Bij ons op kantoor worden ze al maandenlang geconfronteerd met een prangend probleem : het vraagstuk van het koffietoerisme.
Eerlijk gezegd, ze hebben het zelf gezocht, vind ik. Ik leg het even uit.

Ik werk voor een internationaal bedrijf dat voornamelijk actief is in de bank-en verzekeringswereld. De afdeling in Antwerpen herbergt alleen verzekeraars, in het gebouw in de hoofdstad kun je beiden vinden.
Verdieping -3 t.e.m. 10 in Brussel is voorbehouden voor de bankmensen, uitgezonderd verdieping 4 waar de verzekeraars vrolijk computeren.
Nu worden de verzekerings- en de bankproducten wel onder één label verkocht, maar toch zijn de firma's juridisch twee verschillende entiteiten. Het moet iets te maken hebben met CAOs, fiscale constructies, de hele reutemeteut, weet ik veel. Voel je het al komen ?
 
Beide entiteiten hebben dus ook verschillende regels. De mensen van de bank bvb hoeven niet te badgen als ze aankomen of vertrekken. Wij daarentegen bij de verzekeringen moeten dat wel. Dus staan er alleen puntklokken op de vierde verdieping.
Het kan nog dwazer ook hoor : onlangs was er een bank holiday (alle banken zijn dicht, net als jij eens tijd heb om je geldzaken op orde te brengen). Onlangs dus was er een bank holiday. De bank was dicht, de verzekeringen niet. Dus alleen de vierde verdieping in Brussel was open. Alleen op vier was er licht. Alleen de roltrappen van verdieping drie tot vier waren aangesloten.
Behoorlijk kafkaïaans denk je ? Shhht shhhht, het kan nóg erger.
 
Tijdens de koffiepauze bvb. Bij de verzekeringen hebben we recht op gratis koffie. Bij de bank kost dat vijftien eurocent per potje drab. De koffie automaten op de vierde verdieping geven dus gratis koffie en voor die op alle andere verdiepingen moet je je proton aanspreken. Het gevolg laat zich raden. Ware volksverhuizingen vinden plaats, van duizenden (wat zeg ik miljoenen !) bankemployees die de oversteek wagen naar verdieping vier om daar gratis koffie te halen.
Dit druist natuurlijk lijnrecht in tegen alle conventies en regelgeving. Stel dat de bankafdeling in Groot-Bijgaarden dat te weten komt ! Dat die tegen tien uur allemaal in hun wagen springen en naar Brussel karren om daar over de laatste roddels te kallen bij een gratis kopje koffie. Dit mag niet !

En daarom is er nu een werkgroep 'Koffietoerisme' in het leven geroepen. Om gestructureerd oplossingen te bedenken die het probleem zouden kunnen verhelpen. Onlangs zijn ze voor de derde keer samengekomen en is het probleem op de agenda gezet van het Comité ter Preventie van (weetiknietmeer), en ter Bescherming van de Werksfeer.

Daar kunnen ze bij Dilbert nog een puntje aan zuigen.

24-05-2006, 21:21 geschreven door Hill

Ze hebben weer een consultantje bij ons binnengegooid. Een nieuwtje, vers van school, ze blinkt zelfs nog een beetje. Ze heet Daisy en is drieëntwintig geloof ik. Het is wel een knappe (in beide betekenissen), maar ze moet nog wat rijpen.

Het leuke aan die nieuwbakken consultants is dat ze er precies allemaal eender uitzien, wat hun achtergrond ook is. Ze hebben een gedegen opleiding achter de rug (TEW'er of handelsingenieur, sommigen licentiaat informatica, zoiets) en daarna zijn ze nog wat bijgekneed door hun uitzendbureau (Deloitte, Price Waterhouse C, ...).
Hun hele carrière voor hen, alle mogelijkheden nog open, ik ga het maken ! Met die verwachtingen stappen ze hun eerste klant binnen. Je kunt het zien aan hun blik, en aan hun mond. Een blik met veel vuur, en toch een sprankeltje angst erin, maar vooral met een achterdochtige glans erin. En de mond, net te hard dichtgeknepen. Geen woord teveel lossen. Want dat is hen opgedragen ; laat niet in je kaarten kijken. Je moet presteren en je zàl presteren en die klant waar je nu voor zal werken is het vehikel waardoor jij hogerop zal komen.

Ik zie ze graag binnenkomen. De jongens steevast in kostuum, dat eigenlijk te oud is voor hen, en de meisjes met een lange broek, met daaronder halve laarsjes met een hoge stevige staphak. Allemaal zien ze er eender uit.
Vol verwachtingen komen ze dan bij hun eerste klant terecht. En dat blijkt dan de informatica-afdeling van een verzekeringsbedrijf te zijn. Klinkt goed, is dat ook, maar staat zo haaks op wat zij voorgelogen zijn. Ze zijn gekneed tot hyperperformante robots, met de haviksblik van een aaseter, en ze komen terecht in een afdeling vol goeie lobbesen, honingberen. Plichtsgetrouwe harde werkers, maar mensen die het wereldje van binnen en van buiten kennen, die zich niet zo gemakkelijk meer op stang laten jagen. Die je niet nerveus meer krijgt.
En dan komen de frisse consultants daar aan : wij gaan hier scoren, het roer volledig omgooien ! Tot ze de eerste weken keer op keer van het kastje naar de muur gestuurd worden om er daar met hun kop keihard tegen te lopen. Niet dat wij dat opzettelijk doen, maar ieder bedrijf heeft zijn tempo en zijn wegen, zijn hiërarchie en zijn officieuze hiërarchie. Maar dat wordt hen niet aangeleerd. Zij denken perfect, maar de wereld is niet perfect en daarom botsen ze de eerste twee-drie maanden overal tegenop.

Na die eerste maanden zijn ze gekneed, is hun indoctrinatie teniet gedaan. De hyena's worden wasbeertjes. Of ze blijven hyena's en worden zo ontgoocheld dat ze zelf vertrekken.
Wanneer een consultant aangepast is, gaat hij zich ook anders gedragen. Het eerste wat er vanaf valt, is zijn kledij. Het kostuum wordt een vlotte, weliswaar nog steeds te dure trui, en de lange broek wordt een spannender model, in een lichtere tint. Bij de meisjes wordt de blouze vrolijker. Maar dit is slechts het begin. Helemaal geassimileerd zijn ze pas als de trekken rond hun mond zachter worden, en hun blik glimlacht. Dan pas horen ze hier thuis.

Daisy is hier nu drie weken ongeveer en nu al draagt ze frivole laarsjes en een trui die één schouder bloot laat.
Zoals ik al zei, het is een knappe, in beide betekenissen.

23-05-2006, 19:56 geschreven door Hill

Het begon met zweetdruppels op het voorhoofd, met plakkerigheid op het vel. Ik opende het raam en zag de eerste voortekenen. Dreigende wolken, dragende hitte en het nijgen van de bomen. De wind rukte aan de bladeren van de zwiepende takken. Het waaien viel met een slag, windstil.
En toen kwam de verlossende regen. Het plensde, eerst dikke luie druppels, daarna slagregens. Geamuseerd keek ik toe, ver uit het raam leunend, het drukkende loste op ; de hitte met de regen, het gemoed met de koele bries.
Ik schonk mezelf een glaasje sherry in en zette Paolo Conte op. Diep in de zetel gedoken met een stevig boek in de hand om een gouden avond in te zetten. Ik sloot het raam en deed de gordijnen dicht. Dit is mijn huis.

Toen de raspende bluesjazz naar zijn einde strompelde, legde ik het boek neer en trok de gordijnen opnieuw open. De dreigende film noire had plaatsgemaakt voor een koperen avondzon. De straten liepen vol met nagenieters.
Maar in mijn huis speelde de zwartwitfilm voort. Mijn avond was niet de avond van buiten. Mijn wereld was niet die van hen. Ik had mijn eigen avond gecreëerd met verduisterde gordijnen, de zon verborgen. Het was te laat om van stemming te veranderen. Ik kon het niet en ik wilde het niet. Het bleef regenen in mijn huis. Die gedachte deed pijn.

De gordijnen opnieuw dicht. Tom Waits in de CD-speler, Come on up to the House...

Well the moon is broken
And the sky is cracked
Come on up to the house
The only things that you can see
Is all that you lack
Come on up to the house

All your cryin don't do no good
Come on up to the house
Come down off the cross
We can use the wood
Come on up to the house

Come on up to the house
Come on up to the house
The world is not my home
I'm just a passin thru
Come on up to the house

There's no light in the tunnel
No irons in the fire
Come on up to the house
And your singin lead soprano
In a junkman's choir
You gotta come on up to the house

Does life seem nasty, brutish and short
Come on up to the house
The seas are stormy
And you can't find no port
Come on up to the house
There's nothin in the world

The sherry wordt whisky. Ik besef het gevaar maar ik wil niet en ik kan niet. Come on up to the House...

We speelden ooit verstoppertje
In de pauze op het plein
We hadden grote dromen
Want we waren toen nog klein

De ene werd een voetballer
De ander werd een held
We geloofden in de toekomst
Want de meester had verteld

Jullie kunnen alles worden
Als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten
Tot je later groter bent

Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nou later

We spelen nog verstoppertje
Maar niet meer op het plein
En de meeste zijn geworden
Wat ze toen niet wilde zijn

We zijn allemaal volwassen
Wie niet weg is gezien
En ik zou die hele choas
Nu toch helder moeten zien

Maar ik zie geen hand voor ogen
En het donker maakt me bang
Mamma, mamma...
Mag het licht aan op de gang

Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je de waarheid kent
Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nou later
(Stef Bos)

Waar gaat dit heen ? Mijn God. Nog één glas whisky...

22-05-2006, 21:48 geschreven door Hill