If the future isn't bright, at least it will be colourful
19-08-2006
Esperanto
We liepen naar het verduisterde gebouw. Geen lichtje te bespeuren, ook niet op de eerste verdieping. We liepen om het gebouw heen. Niets. Nochtans moest het hier zijn, dat had ons het oude dametje in de tabakswinkel bevestigd : Cultureel Centrum Antholz-Mittertal (Anterselva di Mezzo), een witgekalkt gevaarte, modern maar met chalet-achtige inslag. Hier zou het concert doorgaan van de Musikkapelle van Antholz, volgens de foto op de affiche, een veertigkoppige harmonie.
We liepen nog eens om het gebouw, niets, tenzij een lichtpriem door een luik op een halfhoog kelderverdiep. Er moest dus toch iémand zijn. In de donkerste hoek van het gebouw, uit het licht van de straatlantaarns, vonden we een brede trap naar de kelderverdieping. Tegen de zijkant verschillende paraplu's. We waren op het goede spoor. Ik luisterde aan de zware deur, geen muziek te horen, zouden we... ? Waarom niet, ik duwde de brede houten deur open en we stonden in een zachtverlichte ruimte, in terrasvorm opgebouwd. Vijfendertig paar ogen richtten zich op ons. Een ouder heertje met witte baard stopte met zijn redevoering, monsterde ons van top tot teen en wendde zich weer tot zijn publiek : een dertigtal jonge en minderjonge mensen elk met een muziekinstrument in hun handen.
We schuifelde voorzichtig, niet storen !, naar een dertiger die vooraan, voor het podium in muziekpartituren aan het snuffelen was. Hij vertelde ons dat hij de dirigent van de harmonie was, en dat het concert inderdaad afgelast was wegens de plotselinge regenbui (bedoeling was om concert op de kiosk te geven). Het concert werd vervangen door een repetitie en we bevonden ons nu in het repetitielokaal. Neem maar een stoel, daar, wees hij, en luister gerust mee. Hij wierp ons nog elk een flesje bier toe (Forst, best te pruimen), en zo kregen we daar, als twee verwaaide Belgjes zijnde, een concert van de harmonie van Antholz voor ons alleen, met de priviléges van een notabele.
Waar ik zat, kon ik meekijken over de schouder van de saxofoniste (klein, donker, slank, mooi), naar haar partituur. Van wat de dirigent allemaal zei verstond ik de helft niet want hij broebelde in een Duits dialect (150 : hoendertfonftisch), maar wat de saxofoon moest spelen kon ik noot voor noot meelezen. Het blijft me telkens weer verbazen hoe universeel muziek is. Een Vlaamse toonladder wordt precies zo weergegeven in het Italiaans als in het Japans. Plots besefte ik, dat ik een esperanto machtig ben, dat taaltje dat bestaat uit notenbalken, sol- en fasleutels, kruisen en mollen.
Na de repetitie, het was toen ongeveer half elf, wisselden we gedachten uit met de dirigent. Over het harmonieleven in Duitsland, Tirol en Italië. Over uitwisselingen, over onderlinge bezoekjes en optredens bij elkaar. We hebben onze adressen uitgewisseld. Misschien ooit, misschien, komen zij eens bij ons op bezoek, en brengen wij hen een tegenbezoekje, met een volle autobus instrumenten en benieuwde muzikanten. Heel misschien trouw ik wel met dat saxofonistje. Is liefde ook geen esperanto ?
19-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
18-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : chocolate moose
Chocolatemousse : de zweedse kok heeft het niet helemaal begrepen...
18-08-2006, 19:43 geschreven door Hill
Allez kom
Omdat het hier blijkbaar allemaal kattenliefhebbers zijn :
18-08-2006, 19:36 geschreven door Hill
17-08-2006
Zomer
Op een kromgetrokken, houten bankje, in de zon, zijn rug warmend tegen het oud, witverschoten kapelletje. Met gefronste blik tuurt hij naar de lucht ; azzuro. Zoals alleen Italiaanse hemelen kunnen zijn.
Moeizaam vermoeid, hij strekt zijn benen en laat de morgenzon zijn gelaat kussen-strelen. Hij kijkt uit over de velden, naar de arbeid van verdampende mistwolken boven de sparren, naar een kwintelierende leeuwerik, hoog in het blauw, naar vijf spelende kinderen, tikkertje, naar een indommelende poes, een zwarte met wit befje en pootjes.
Hij dommelt met de poes mee weg. Hij is met vakantie. Hij is mij.
17-08-2006, 21:17 geschreven door Hill
16-08-2006
In het spoor van Ötzi, de sneeuwmummie
Negen dagen Tirol : In het spoor van Ötzi, de sneeuwmummie.
Dag 1 : 06u41 : We zijn er helemaal klaar voor : Kristof, ikke, de auto bevattende één tent en 320 kg kampeermateriaal. 06u42 : Vertrek. 06u57 : We zijn verdwaald. In Kortrijk. De autostrade is nergens te bespeuren. 07u17 : De autostrade is gevonden. Ze had zich verstopt achter een mistbank. 20u14 : De snelheidsmeter wijst 176 km/u aan, een nieuw record. 20u35 : We staan stil in de file. De snelheidsmeter wijst nog steeds 176 km/u aan. Na twee keer ertegen tikken valt hij rechts neer op 220. 21u36 : Met de vlam in de sigaar scheuren we door de Brennerpas. 22u20 : We rijden een geit omver in de Italiaanse Alpen. 23u00 : De camping sluit. 23u11 : We komen aan op de camping. 23u45 : We vinden een andere camping die niet afgesloten is. 00u30 : We merken dat we de piketten (voor de Neejderlanders : haringen) niet meehebben. 00u53 : De tent staat er, op de hoeken rotsblokken. 01u07 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u14 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u21 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u28 : Een goederentrein... ...
Dag 2 : 10u28 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 14u44 : We rijden een andere camping binnen. 15u32 : We slaan onze tent op langs een pittoresk graswegeltje op een bergkammetje. We staan er helemaal alleen. Die rust ! 16u16 : We bezoeken het stadje, met ons Italiaans handwoordenboekje mee. Het jaar voorbereiding en Italiaanse lessen zal zijn vruchten afwerpen. 16u32 : We vernemen dat in Italiaans Tirol de voertaal Duits is. 17u00 : We kopen kaartjes. De postzegels zijn op. 18u45 : We eten onze eerste warme maaltijd in twee dagen : pizza met gras op. Het gras heet Rucola. 19u33 : We bestellen een karafje Italiaanse rode. 19u45 : We krijgen twee pinten. 21u45 : We proberen onze camping terug te vinden. 22u30 : We vallen oververmoeid in slaap. 23u18 : We ontdekken waarom we alleen op dat bergkammetje staan. 23u17 : De tent waait weg. 01u03 : We kunnen de tent recuperen halverwege een twaalfmeterige Douglass-spar. De slaapzakken blijven zoek.
Dag 3 : Het regent, we besluiten een dagje UNO te spelen in de tent.
Dag 4 : Het regent, we besluiten een dagje Monopoly te spelen in de tent.
Dag 5 : Het regent, we besluiten een Tirools escorte bureau te bellen, maar ze willen niet leveren in tenten. Ons pittoreske graspaadje is verworden tot een modderstroom.
Dag 6 : Het regent niet meer. Het hagelt.
Dag 7 : 10u16 : De rits van de tent is bevrozen. We bellen de brandweer. 10u36 : De Süd-Tirolische Feuerwehr rijdt zich vast in ons modderpaadje. 12u49 : Das Süd-Tirolische Baubetrieb Franz Wegener komt de Brandweer lostakelen. 15u22 : We krijgen de rits ontdooid dmv onze CampingGaz grill. 16u29 : We glijden de modderhelling af, buikwaarts, tot in het dorpje om postzegels te kopen. De post is dicht. 18u08 : We geraken de helling naar onze tent niet meer op. 19u19 : We besluiten de tent te benaderen van de andere kant. 00u59 : Het bergkammetje bleek een BergKAM te zijn. 01u25 : We proberen meegebrachte macaroni van thuis te koken. 01u33 : De lucifers zijn wak en willen niet branden. 01u56 : Eindelijk een vonk. 01u57 : De tent staat in lichterlaaie. 02u02 : De Süd-Tirolische Feuerwehr laat weten dat het hen geen fluit kan schelen. 02u35 : De tent dooft vanzelf want doorweekt van de sneeuw. 02u55 : Alleen het doosje met wakke lucifers blijkt de brand overleefd te hebben.
Dag 8 : 10u10 : Met verwilderde baard, een koortsige blik in de ogen, en gekleed in een lendedoekje van tentzeil dalen het stadje in, op zoek naar een kleerwinkel. 10u15 : Het is zondag, de winkels zijn dicht. 11u00 : We besluiten een bergwandeling te doen, diep in de donkere bossen. 13u04 : Ik heb een steentje in mijn schoen. 15u27 : We hebben ons een onderbroek gemaakt van berkebast, een broek van gevlochten gras en een jas van gemsleer. (gems-katapult-vulpen). 16u00 : We spietsen het overgebleven gemsvlees boven een bedje van droog mos. 16u02 : We merken dat de lucifers nog in de tent liggen. 20u22 : Uitgeput gaan we slapen.
Dag 9 : 09u16 : We rapen de overblijfselen van onze tent samen en keren huiswaarts. 11u11 : We flitsen de Brennerpas door. 14u47 : We verliezen een wiel. 01u11 : Al vonkend op drie wielen rijden we België opnieuw binnen.
Het regent. Het venster stond nog open thuis.
16-08-2006, 20:23 geschreven door Hill
14-08-2006
Petite fleur
Op mijn buffetkast staat een plantje. Het is een beetje een triestig plantje. Hoe het heet weet ik niet, maar het heeft een trek weg van sla : allemaal groene bladeren die van diep uit het witte bloempotje komen en meer is het eigenlijk niet.
Het was een geschenk van neef en zijn vriendin bij de indrink van mijn appartementje. Toen stonden tussen de slabladeren nog vijf lange grassprieten, met daaraan een heel smal, teer lief bloempje. De vijf bloempjes hebben daar een maand of twee fier met hun kopje in de lucht gestaan en plots was het gedaan. Op een morgen hadden ze er collectief de brui aan gegeven. Wat nog restte was een zieke salade met vijf droge strostoppels. Ik heb de stoppels nog een week of wat laten staan maar het was zo'n zielig zicht dat menig bezoeker in tranen uitbarstte toen hij mijn stulpje binnenstruikelde. Ik heb ze wijselijk afgeknipt.
Uit meelij bleef ik het plantje voederen en ongeveer een jaar later waren ze er weer : nu geen vijf grassprieten, maar zes ! En weer bleven ze een zestal weken fier omhoog torenen om daarna op één nacht, pffft, te verdrogen. En dat was het. Heeft mijn siersla zich toen geforceerd, wie zal het zeggen, maar het was gedaan. Nikske bloempjes meer de volgende jaren. Groen, alleen groen. De jaren gingen voorbij, tot deze zomer. Afgelopen zondagmorgen hoppakee, er staat weer één halmpje fiks te pronken, met aan het topje een bloemetje van niks. Het is nog minder dan het bloempje van le petit prince. Mijn prutske heeft niet eens drie blaadjes maar één zielig dekblad. Maar het is een schoon bloempje. En ik zal het koesteren ! Wie weet heb ik in 2012 weer zes bloempjes.