En nu ging alles bliksemsnel. Ik gooide mijn fiets tegen de kasseien, een blik op de twee matrozen aan de valreep, en een in der haast meegegrabbelde enterhaak over de reling.

Weinige tellen later had ik de bemanning overmeesterd en in het ruim opgesloten. Over het dek kringelde een kruidige braadlucht : schimmel op een zacht vuurtje, in een marinade van Ricard met vliertakken. Aanbevelenswaardig is dat. (Als ik wil, kook ik de pannen van het dak!)

 

Ik drong door tot in de kapiteinshut en vond er de Heilige Sint, in de sofa met zijn onderstel in een rood voetbadje, kijkend naar het kampioenschap van World Wrestling Entertainment. Van zestienhonderdjarige bejaarden met rozerode patatneuzen heb ik geen schrik (ik had de staf in de hoek van de kamer zien staan, met geen mogelijkheid kon hij erbij, zekerheden inbouwen, vooral op zeker spelen). 

Ik stormde de kamer door, greep Sinterklaas bij zijn kraag en vroeg : Dag Sint, hoe maakt U het ? Met deze dagen nog in het land ? Hij reageerde met een allervriendelijkst : Inderdaad mijn vriend, en hij bood mij een kopje rozebottelthee aan. Ik verfoei rozebottelthee, maar dat kon de man niet weten. Ik zette hem terug neer, streek zijn kraag glad en nam mijn kopje in ontvangst.

 

We keuvelden over koetjes en kalfjes, ik moeizaam slikkend, hij zaligzoetig nippend.

Op mijn vraag of er dieren aan boord waren, knikte hij instemmend. Zeer zeker, zei hij. Op het benedendek hebben we een zeer luxueuze box voor Amerigo, mijn paard (burps), u welbekend vermoed ik. Ik knikte vaag.

Maar vandaag, en dat is uitzonderlijk, hebben we ook nog een zeer welkome gast (hij glimlachte in zijn baard). Kom maar even mee, naar het vertrek hiernaast. Dat is momenteel voorbehouden voor onze nieuwe aanwinst. Ik deed alsof mijn neus bloedde en vroeg om een zakdoek.

 

Hij ging me voor over het dek, en het viel me op hoe moeizaam de man stapte. Het scherpste is er toch wel vanaf, van bompa baard.

Voor de kajuit net naast de zijne hield hij halt en door een matrijspoortachtig venstertje liet hij me binnenkijken. Daar lag hij, mijn mooseke. Mijn lief klein mooseke, vastgeklonken aan het bed, met metalen kettingen aan de vier poten en een muilkorf om. Ocherekens. Hij sliep.

Gisteren hebben we die te pakken kunnen krijgen, lachte de Sint nog. En morgen wordt hij afgeleverd op zijn eindbestemming. Haha!

 

Jawel, jawel, we hebben die ontvoerd uit een appartementje in 't Stad. Hij zal me een mooie duit opbrengen, die eland. Met weer dat akelig haha! er achteraan.

 

Ik gebaarde van krommen haas, en wapperde met mijn oren.

Hij streelde door zijn baard, en stak een fijn cigarillootje op : Wel dat zit zo...

Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Het was er weer. Editie 2006.

Wat kan mij dat schelen, dacht ik nog, toen ik het in de krant las. Ik schrijf toch zoals ik zelf wil zeker. Ik schrijf verdorie consistenter dan de hele teutemereut die die regeltjes verzint. Ik ben een God in het diepst van mijn blog. En ja, ik weet dat het reutemeteut is maar teutemereut klinkt beter, nè.

 

Maar dat was buiten de waardin gerekend. WIJ gaan meedoen aan het dictee. WIJ. Nog eventjes dacht ik dat ze het over ZIJ en haar haar vriendinnen had, maar het was ijdele hoop. Neen, wij, Zapmoose, zouden onze avond doorbrengen op de sofa, onder een dekentje, pen in de aanslag, meevolgen met wat Martine Tanghe ons allemaal te vertellen had. Haar idee van een gezellig avondje samenzijn. Het is dus waar: als je lang samen bent heeft de seks er echt onder te lijden. Een avondje dictee. Humpft. Terwijl er op het andere net gevoetbald werd om de supercup. Maar wat kon ik zeggen, het was haar tv. (en trouwens ik hou helemaal niet van voetbal op tv, maar vandaag wou ik even averechts doen.) Ze was een beetje te uitgelaten naar mijn goesting. Met het resultaat zou me nog wekenlang kunnen uitlachen, ze glom al bij de gedachte alleen.

Ik had het nog geprobeerd vandaag, maar vertragingspogingen allerhande mijner zijde hielpen geen sikkepit, zelfs een aanbod om te gaan uiteten vanavond wees ze kordaat van de hand. (Nu ja, ik had me vergist van datum, we gaan dus morgen uiteten... tommetoch.)

Om kwart na acht, zat ze al klaar, opgewonden wippend onder haar dekentje : Kom je, schat, het gaat beginnen! Het gaat beginnen! Scha-at!
Ze had het allemaal zeer fijntjes uitgekiend. Ik mocht -moest- rechts van haar zitten, het werd me gauw duidelijk waarom. Een cursusblok lag er ook al, en zelfs een balpen. Van Artsen Zonder Grenzen. Een witte, die wel zeer ongemakkelijk in de hand lag.

Geen detail had ze over het hoofd gezien. Ik vroeg nog een potlood, maar die waren vandaag plots allemaal bot. Jaja. Daar zaten we dan in gewapende stilte, met spanning te wachten op de eerste zin van Martine.

Martine stak van wal en ik opende mijn cursusblok. Ruitjes. Kotjespapier. Verdomme. En ik kan niet goed schrijven op ruitjespapier. Da's veel te klein. En twee ruitjes grootte is dan weer te groot.

De strijd werd gevoerd op het scherp van de snee. Ik was nog niet helemaal bekomen van de listige manipulatie van mijn antwoordmateriaal of ze zette de chemische oorlogsvoering in. De poes. Streepje, de poes. Streepje de vlooienbak wrong zich parmantig tussen nimfje en mij door en nam ongegeneerd plaats op mijn schoot. Allergiealarm ! Allergiealarm! Mijn ogen en neus schoten vol. Poes slaakte een onmenselijke schreeuw en verdween staart over kop in de ficus. Gekastreerd. Scheelt ons ook een slok op de borrel bij de dierenarts.

 

Ondertussen las Martine voort en ik probeerde mijn achterstand goed te maken door in steno te noteren. Tot ik besefte dat dat wel niet de ideale manier was om een dictee neer te schrijven en ik het nog eens overnieuw mocht doen. Bijna had ik Martine en Nimfje bijgebeend toen ze me een wel zeer smerige toer lapte. Zapje, niet Martine.

Zoals ik daarstraks al zei, zat ik rechts van haar. Rechtop in de zetel, terwijl zij languit, met veel kussens in de rug als een pasja me zeer uit de hoogte bekeek. Als een pasja schreef ik, maar het was eerder als een verrukkelijke haremdiva. Terwijl ik me concentreerde op de schrijfwijze van dobermannpincher, begon zij wel heel erotische bewegingen te maken met haar voetjes. En daar kan ik nu niet goed tegen. Ik krijg het daar warm van. En zij weet dat. Slet. Zachtjes aftasten van mijn bil, zoetjes masseren van mijn linkerarm. Grrrrr. Nu kon seks plots wel weer. Sloerie. Ik schreef dobermannpincher als Dobermann Pincher en maakte meteen drie fouten. Ik had dus makkelijk moeten winnen. Makkelijk.

Gelukkig sleepte het dictee zich naar zijn einde en met een kop vol twijfels, zwetende handjes en een broek vol goesting verbeterde ik mijn gekriebel (zeer fijntjes vroeg zij me of ze het mijne moest verbeteren, haha, neen, het was niet eens leesbaar voor derden. Ik had zelf moeite met mijn gedroedel).
Het resultaat was verrassend : zij had deaf-metal geschreven. Deaf-metal, hahahaha. Haar zoon zou zich de grond inschamen. Ik had dan weer iets anders fout geschreven, en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het wel te vinden zal zijn op www.bloggen.be/zapnimf.

Toen wij beiden uitgehikt waren over de stommiteiten van de ander, telden we onze fouten. Heeej, maar dat was leuk : ekzeekwoo (schrijf het zoals je zelf wil, ik ga dat hier nu echt niet meer opzoeken, het dictee is gedaan voor een jaar, leve de vrijheid (freeasabird!)).

En nu ga ik iets doen aan die broek vol goesting.