Hij zat er verloren bij. Het ging allemaal aan hem voorbij. Of beter, alleman ging aan hém voorbij.
Telkens een gulp bezoekers binnenkwam in het veel te kleine kamertje (plots waren ze er allemaal, peters en meters, ouders,...) schonk hij, zich verontschuldigend voor het gemors, de Crémant-de-Bordeaux uit in brede fluitglazen. Maar veel aandacht kreeg hij niet. Ja, 'proficiat opa', bij het binnenkomen maar verder ging alle aandacht naar de nog versufte zus, de trotse papa en de reuzebaby.
Voor de rest van de tijd zat hij op een kruk naast het tafeltje met de bloemen rechts van het ziekenbed.
Hij glimlachte maar zei verder niets.
Toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde, ging hij ongemakkelijk verzitten. - De nieuwe generatie is er, zei hij, en zijn ogen werden nat.
- Schenk mij nog eens in, pa.
- Merci, zei hij zachtjes.
12-08-2009, 20:27 geschreven door Hill
|