23-12-2005, 22:17 geschreven door Hill

Maandagavond, als ik omstreeks tien uur mijn bedstee wil instappen, bedenk ik dat ik de vuilnisbak nog moet buitenzetten. En ik zou ook best nog een paar overschrijvingen doen, nu ik eraan denk. Eentje ervan is mijn aandeel in de kerstcadeaus voor mijn ouders. Mijn zus is een natuurtalent in het bedenken van gepaste geschenken en ik besteed dit dan ook gaarne uit. De bank is rechttegenover mijn voordeur, dus ik twijfel even of ik niet gewoon een jas over mijn pijama zou trekken en vlugjes over en weer zou sprinten. Niet zo’n zinnig idee want het is nu niet echt weer om in flanellen kostuum een wandelingetje te doen. Ik zou er zo uitrillen van de kou. Voor de omstaanders is dat misschien een boeiend beeld, maar daar heb ik dan weer geen boodschap aan. Trouwens het regent. Ik trek dus mijn schoenen aan zonder me om sokken te bekommeren, ik schiet vlug in een versleten trui en doe mijn ‘dit-kan-nu-echt-niet-meer-maar-hij-zit-zo-lekker’ jeansbroek aan. Op vijf minuutjes ben ik heen en terug en dan kan ik opnieuw in mijn pijama. Ik hobbel naar beneden met de vuilniszak in mijn rechterhand en de overschrijvingsformuliertjes in de andere. De vuilniszak wordt netjes gestapeld tussen zijn broertjes en ik vertrek slaperig naar de bank.

Halverwege de weg begint mijn onderbewustzijn toch iets gewaar te worden : Waarom is de straat zo verlaten ? Wat doet die politiecombi hier ? En die andere VIJF ! En alles is hier afgeplakt ! O jee, wat is hier nu weer aan de hand ? Ondertussen ben ik bij de bank, ik doe mijn overschrijving en bekijk alles eventjes vanop afstand. Inderdaad, de helft van de straat is afgeplakt met wit-oranje linten en het krioelt er van de pakkemannen. Ik slenter tot bij een dienstdoende politieagent die lichtelijk paars kleurt als hij mij ziet afkomen. Of ik aub niet achter het lint zou willen blijven, zie ik dan niet dat alles is afgesloten ! Dat zag ik inderdaad, meneer de agent, maar daarstraks had ik dat niet gezien, het spijt me, of ik nu aub mijn huisje weer zou binnenmogen ? Neen meneer, ik doe alleen mijn werk, als je daar nu doorloopt bestaat er kans dat je de zone contamineert... Ik vond het raadzamer te verzwijgen dat ik ze daarstraks al eens volledig doorkruist had.

Alles goed en wel, maar daar stond ik dan, op twintig meter van mijn appartement, samen met nog een  paar onfortuinlijke buren die rond een uur of tien hun hond uitgelaten hadden, een pintje waren gaan drinken of de pechvogels die laat moesten werken. Wat doe je dan ? Met een stuk of vier zijn we het cafeetje op de hoek binnengestapt. Daar was het tenminste niet bitterkoud en de uitbaatster is een Braziliaanse met een brilletje. Dus.

Tegen halftwaalf kregen we bericht van de politie dat het parket zijn werk gedaan had en we opnieuw onze woonst binnen mochten.

Was ik even blij dat ik toch niet in pijama naar de bank was gelopen.           

22-12-2005, 23:25 geschreven door Hill

Bij het verlaten van het station, dreef een zoetige geur me tegemoet : oliebollen ! De omstandigheden waren er ideaal voor : bitterkoud, al donker met veel sfeerlichtjes, en ’s middags alleen een broodje gegeten. Een kwartminuut later stond ik te wachten op mijn zakje. Voor mij was eerst nog een dokwerker aan de beurt. Althans hij zag eruit zoals ik denk dat een dokwerker eruit ziet : een vleesgeworden rotsblok van 1m80 groot en zeker zo breed. Hij had een metaalgrijze hangsnor met gelige roestvlekken onder neus en boven de kin, om hem heen een stevige bierlucht. Aan zijn wateroogjes te zien had hij net genoeg op.

Je zal het altijd hebben, zo’n types moeten in mij steevast de ideale gesprekspartner zien. En ja hoor. Hij begon meteen een verward discours waarin hij nooitvermoede verbanden probeerde te leggen tussen de winterkoude en de al dan niet stiptheid van de trein, ondertussen kwistig zijn dranklucht in mijn gezicht walmend (ik dacht Jupiler, met een hint van Palm te herkennen). Gelukkig bakt dat vlug, negen oliebollen, en algauw moest hij dus zijn uiteenzetting staken.

Pakt ze maar goed in, want ik moet er nog mee naar Berchem !, riep hij naar de oliebollenschepper. Ga je ze hier dan niet opeten ?, vroeg ik hem. Neen, antwoordde hij. Ik moet dat niet hebben, oliebollen. Van de geur alleen al word ik kotsmisselijk. Maar mijn vrouw is daar zot van en ik wil haar graag verrassen...

Dat vind ik nu mooi, zie.

21-12-2005, 17:30 geschreven door Hill

Een tweetal weken terug was ik nog eens uitgenodigd op een feestje. Een vriendin was verhuisd en ik mocht mee aan ‘housewarming’ doen. Dat heet zo omdat je met heel veel in een kleine ruimte opeen gepakt staat en het er al gauw heel heet wordt. Om die reden ook organiseren ze dat meestal in de winter, dat scheelt al gauw enkele tientallen euro’s aan stookolie. Ze had ons gevraagd om ons te verkleden in het thema “jaren 80”. Het erge was dat ik daarvoor niet eens naar de karnavalswinkel moest, een zoektocht in de onderste regionen van mijn kleerkast volstond. Alleen nog eventjes mijn borsthaar bijföhnen en klaar was Kees. Met mijn vest met gevulde schouders, mijn TopGun-zonnebril, mijn rood petje achterstevoren op mijn kop en mijn witte sportsokken was ik vestimentair door en door eighties.

En over die witte sportsokken wou ik het nu eens hebben. Van halverwege tachtig tot halverwege negentig droeg iedere student en driekwart van de mannen witte sportsokken, met zo’n zwart-rood streepje vanboven. Niemand stelde zich daar vragen bij, niemand had daar problemen mee. Overal zag je ze : op het werk, op school, op televisie (ik heb nog een conférence gezien van Toon Hermans in smoking met witte sportsokken). Begin jaren negentig groeide hiertegen stilletjesaan verzet. Eerst sluipend langzaam. Bij een kostuum doe je toch geen witte sportkousen aan, neen dat sprak voor zich, natuurlijk niet. Daarna ging het iets verder. Onder een jeans tot daar aan toe, maar toch zeker niet onder een bruine broek. Zit ook iets in ja. Maar een jeans met witte sportsokken kan toch ook niet ? Alleen als je witte sportschoenen draagt. Okee da’s waar. En zo brokkelde het imperium van de witte sportsok af tot ze volledig verbannen werd uit het straatbeeld. Wou je halverwege de jaren negentig nog een witte sportsok zien, dan moest je al kijken naar Martina Hingis in het tennis. En eerlijk gezegd, die had andere troeven dan haar sportsokjes. Heden ten dage is zelfs in het tennis, dat laatste witte sokken-bastion, de sportkous aan een niet te stuiten neergang bezig. Ze is nu vervangen door van die witte kattevoetjes, die de schoen niet eens ontstijgen. (Nu eerlijk is eerlijk, heel erg vind ik dat niet, hoe meer been zichtbaar, hoe liever. Leve het vrouwenbeen !)

Maar toch, het stemt mij een beetje droef. De witte sportsok, hét symbool van de jaren tachtig is zo goed als uitgestorven. Laten we hier toch even stil bij staan.

Ik heb dit stukje geschreven met witte sportsokken aan in mijn open sandalen. Alleen die bloemen vallen steeds uit mijn haar.

20-12-2005, 19:51 geschreven door Hill

De enige echte !

19-12-2005, 18:38 geschreven door Hill

Het leuke aan winkelen bij de Turk zijn de vele interessante producten die je er kan vinden. Veelal groenten en fruit die je hier bij de gespecialiseerde winkel moet zoeken, liggen daar gewoon voor het oprapen : allerlei vreemdkleurige pepers, hele variëteiten aubergine-achtige groenten, duizende soorten nootjes en pitten, of káki (dat is een oranje zeemzoete vrucht, die smaakt als een kruising tussen een honderdvoudig verzoete tomaat en een kiwi. Je eet het ook met een lepeltje net zoals de kiwi.). Ook de verpakkingen spreken soms tot de verbeelding : schapenkaas in blik, olijven vacuüm verpakt per 5 kilo, een kartonnen cilinder kastanjes,...

Deze keer vond ik er een glazen flesje druivensap. Dit mag je niet vergelijken met het bloedrode druivensap dat je bij ons in de supermarkt kunt vinden. Hier heeft het een ambergouden tint, een beetje zoals een goede overjaarse cognac. Het is niet gezoet en je kunt er nog echt de druif in proeven. Het deed me terugdenken aan de trips naar de Moesel- en Rijnstreek van een aantal jaar geleden, toen ik ‘der Bob’ was. Iedereen maar wijn hijsen en ikke stilletjes genietend, nippend van mijn ‘echt’ druivensapje.

Ik had er dus echt zin in toen ik thuiskwam met mijn flesje üzüm sirkesi. Het was trouwens absoluut niet duur, in Duitsland betaal je daar gemakkelijk het vier-vijfvoudige voor. In een houten schaaltje legde ik wat aperitiefkaasjes, in een ander kieperde ik wat zoute nootjes. En dan 'le moment suprême'. Daarvoor had ik een portoglaasje gekozen, je kent dat wel, zo’n tulpglaasje. Je giet de vloeistof in het glaasje, je walst wat met de bolvorm onderaan en de fruitaroma’s ontploffen via de kelkvorm recht in je neusgaten. Heerlijk.

Talen kun je op verschillende manieren leren : je kan het via de theorie doen (cursussen, boeken,...). Je kan het ook leren door ervaring : je gaat naar het land in kwestie op vakantie of je ondervindt het aan de lijve.

Uzüm Sirkesi is dus Turks voor wijnazijn.         

18-12-2005, 13:56 geschreven door Hill

Jawel. Jawel. Ik ben vanavond op de lappen geweest. Een cafétoertje mag wel de zaterdagavond vond ik. En zo ben ik terechtgekomen in de Café-au-Lait waar ik de lichtjes fantastische Dominique heb leren kennen. Dominique is afkomstig uit Rijsel (Frankrijk), heeft zwarte krulletjes en blauwe ogen en het klikte meteen. Na de Café-au-Lait zijn we samen een hapje gaan eten bij Da Giovanni op de Groenplaats en van het één kwam het ander en nu ben ik opnieuw van straat. Joepie !

Tenminste, dat was het plan.

Maar het spul is mislukt.

Deze namiddag twijfelde het weer tussen stortregen en motsneeuw en daar werd ik dan zo moedeloos van dat ik maar een DVD’tje uit de kast gehaald heb. La Meglio Gioventù. Die had ik al een tijdje liggen, maar was er nog niet toe gekomen.

Ik heb de gordijnen dicht getrokken en me onder mijn donsdeken gewurmd met nog net binnen handbereik een goede pot koffie. Het plan was : een uurtje naar de film kijken en daarna, weer of geen weer, een stapje in de wereld zetten. En daar is het fout gelopen.

Nu moet je weten, die film bestaat uit twee delen en duurt alles samen een stevige zes uur. Het verhaal volgt vier broers en zussen met hun vrienden en partners in het Italië van de laatste veertig jaar (van 1966-2003). Je leert dus niet alleen het hedendaagse Rome kennen, maar je reist de hele laars door (Firenze, Palermo, Turijn, Toscane, De Noordkaap (okee, da’s Noorwegen)). Die achtergrond is dan de setting voor dat familie-epos. Ik ga de film hier niet samenvatten, maar ik wil je alleen meegeven dat hij magistraal mooi is, zowel de cadrage, opbouw, de waarachtige personages, hun emoties, twijfels en angsten. Ook heel mooi zijn de actrices (van de acteurs kan ik dat niet zo zeggen) in dat epos.

Ik hou echt wel van dat woordje epos. Je kunt er zoveel mee doen ook en telkens blijft het interessant. Poes, een leuk woordje, poes poes poes. Of als je het omdraait : soep. Met of zonder balletjes, groentenconsommé of bouillabaisse. Of nog : pose, wat die Italianen zo goed kunnen, de commedia dell’arte die ook heel mooi in beeld gebracht wordt.

Pfoe, nooit gedacht dat ik met mijn ‘epos, poes, soep’-verhandeling nog een brugje naar de film zou vinden. De film was dus zo goed, dat ik de zes uur in één ruk heb uitgezeten.

Kortom, dat lief zal voor een andere keer zijn, maar als ik er eentje heb, dan gaan we samen die film bekijken. Daar ben ik zeker van !  

En nu ga ik mijn neus nog eens buitensteken. Misschien, heel misschien...

18-12-2005, 00:03 geschreven door Hill

15-12-2005, 21:37 geschreven door Hill

15-12-2005, 17:16 geschreven door Hill

15-12-2005, 16:58 geschreven door Hill

14-12-2005, 19:25 geschreven door Hill

13-12-2005, 16:31 geschreven door Hill

Eind jaren ’70, begin jaren ’80 heb ik aan het instituut Mater Amabilis, Wervik een studie uitgevoerd naar de zeden en gewoonten van de clerus in West-Europa. De resultaten, gebundeld in de thesis “Nondenondenonde” verschenen bij McGraw-Hill Publishers, zijn om voor de hand liggende redenen verdonkeremaand. De volledige stock zou verloren gegaan zijn tijdens de grote brand van 1984. Twee weken voor het boek in de winkels zou liggen. Jaja. Bij het ontdooien van mijn diepvries heb ik echter het verloren gewaande originele manuscript teruggevonden.

Hierbij citeer ik graag de conclusie.

Nonnen, je hebt ze in alle maten en uitvoeringen. Kleine smalle spitse nonnetjes, enorme stevig doorvoede begijnen, van die kleine stuiterbolletjes met het boze oog of van die lange smalle uitgedroogde met een bril. De lange smalle zijn het meest zeldzaam.

Nonnen hebben ook een eigenschap die hen bindt, hen onderling non laat zijn : Nonnen zijn gemeen. Hun beate glimlach kan nauwelijks hun arrogantie verbergen. Priesters kunnen dit ook hebben, die schijnbaar geamuseerde glimlach waardoor elke discussie overbodig wordt. Een schijn van perfectie, o jij gewone sterveling, wij hebben onze hemel al binnen, maar jij, hohohoho, ik wil je wel helpen, maar jij bent toch een hopeloos geval. Zoiets. Dat is ergerlijk, maar er valt mee te leven. Temeer omdat je daarna met de gemiddelde pastoor nog een pint kunt drinken.

Nonnen zijn erger. Ze grijnzen je toe en denken wijl aan middeleeuwse martelmachinaties om zoniet je rug, dan toch je reputatie te kraken. Nuns are evil.    

Gelukkig hebben nonnen wel één goede eigenschap. Ze planten zich niet voort.    

12-12-2005, 17:51 geschreven door Hill

11-12-2005, 17:36 geschreven door Hill

Toen ik deze morgen de gordijnen opentrok, werd ik verwelkomd door een speelse meeuw die in de lucht tuimelpertes maakte onder het waterzonnetje. Dan moet je gewoon naar buiten.

Het was fris maar zeker niet koud. Ik liep de Vondelstraat af naar het Sint-Jansplein.

De Braziliaan was al druk in de weer om zijn barbeque af te schermen van de wind. Een twintigtal vissen gewikkeld in aluminiumfolie lagen klaar op een schoteltje. Langs de overkant van de straat, hadden twee moedige Spanjaarden hun tafeltje naar buiten gesleurd en zaten daar ongegeneerd met veel drukte een aperitiefje te drinken wijl tientallen sigaretten smorend.

Ik moest wachten voor het rode licht, dus had ik alle tijd om de drukte op het Sint-Janspleintje af te loeren. De kermis was dicht (of nog niet open), en tussen de kraampjes speelden een paar hondjes. Een kleine stratier had kennis gezocht met een uit de kluiten gewassen poedel en ze zetten nu samen de bloemetjes buiten. Zolang er geen bijtjes bijkomen, dacht ik nog, moet het kunnen op de nuchtere maag. Ik liep verder en werd bijna van mijn sokken gereden door een aftandse BMW bouwjaar ’83 met Poolse nummerplaten. Mijn eigen schuld trouwens. Het was ondertussen niet alleen groen geworden maar ook weer rood. Ik was teveel afgeleid geworden door die twee honden. En door een koppel Marokkaanse freules die op de bank daarnaast zaten. Hoe ze het doen, ik weet het niet. Die zijn van boven tot onder gewikkeld in allerlei lakens en deken, ze dragen van die pantoffels die wij in de jaren 50 te ouderwets vonden, en toch, en toch ! Met alleen hun grote ogen en een vergeten enkelkettinkje kunnen ze een mens omver blazen. Een Pool heeft daarvoor een oude BMW nodig, maar zij absoluut niet. Tsjongejonge. Ondertussen was ik levend aan de overkant van de straat geraakt. Drie ongeschoren lederjassen waren een discussie bezig in een of ander Kirgizisch dialect. Vermoedelijk over hun middageten want ik herkende een paar keer het woord ‘skorsjnèr’. Er valt inderdaad veel te discussiëren over de bereidingswijze van schorseneren.

Een straat verder waren twee opblaasnegers aan het broebelen tegen elkaar op. Veel lawaai, gelach en veel te veel witte tanden. Een neger heeft anderhalf keer zoveel tanden als een blanke. (Ik heb het nog niet kunnen bewijzen, maar één dezer dagen maak ik er werk van.)

De negers waren volledig in smetteloos pak zoals alleen zwarten dat kunnen zijn. Beiden hadden hun vrouw bij. Bij de ene was dat zo’n mama, 120 kilo schoon vlees aan de haak in heel veel paarse tule gewikkeld met van die lange gouden oorringen. De andere was lang en slank en volledig gekleed in het wit. Ze hadden ook nog een drietal kleintjes bij. Twee kroezelkopmeisjes die in gevecht waren om de buggy te mogen duwen van broertje. Vermoedelijk waren beide gezinnen op weg naar de kerk.

Bij de Marokkaanse slager (slager is hier het juiste woord, voor je neus hakt hij met een reuzehakbijl de biefstukken uit een halve koe), stond een verschrompeld lelijk Indisch madammetje van haar neus te maken in schabouwelijk Engels dat ze maar een halve kilo gevraagd had. De Marokkaan antwoordde in nog slechter Engels dat hij haar niet begreep. Aan zijn twinkeloogjes zag ik dat hij ermee aan het spelen was. En hij zag dat ik het gezien had. We wisselden een knipoog uit.

Tenslotte raakte ik toch bij de Turk, want ik moest brood hebben, en het was zondag. Ik vroeg er nog een pizza bij en liep bij het buiten gaan net niet een jonge meid omver met blonde dreadlocks.
Ik woon hier graag.

11-12-2005, 16:53 geschreven door Hill

Het wordt stilletjesaan kouder. Het kwik duikt al eens onder het vriespunt. (Dat heb ik altijd zo’n ongelooflijk dwaze uitdrukking gevonden : het kwik duikt... Ik stel me dan altijd van die zilverbolletjes voor in gestreepte zwembroek die balanceren op de rand van een springplank in het plaatselijk zwembad.)

Maar wat ik wou zeggen : de winter zit er dus aan te komen. En de winter, da’s ook de periode waarin de mezen, de mussen en de roodborst zitten te kleumen in de berken, hopend op een bolletje vet of een granenreep. Nu weten we dit, een aantal jaar geleden hadden we dit niet door. Toen dachten we de vogeltjes tevreden te houden met wat broodkruimels, een stukje peperkoek, wat vetrandjes en als moeder niet keek een heel stukje kleingehakt spek.

Na een aantal weken, wisten de vogeltjes al precies wanneer we opstonden, en dan stonden ze  in slagorde klaar te wachten op hun maaltje. Maar het werd erger. Toen we een kwartiertje later opstonden dan gewoonlijk, vonden we de mezen tikken tegen het raam. Hoe later we opstonden, des te meer en te agressiever pikten ze naar de vensters. Eenmaal ze hun kruimeltjes gekregen hadden, hield het tikken op.

Zo werden wij dus jarenlang geterroriseerd door een mezenfamilie, heimelijk opgejut door een tirannieke roodborst. We konden de tuin niet meer in zonder eerst voor voedsel voor die beesten gezorgd te hebben. Na een jaar of drie, in de winter van 2001 zijn we dan rond de tafel gaan zitten omdat de situatie zo niet langer leefbaar was. Hun woordvoerder, een hele oude pimpel, ging ermee akkoord om een staakt-het-pikken af te fluiten. In ruil daarvoor moesten wij hen wekelijks voorzien van vetbolletjes in de tweede en derde berk èn van antikattenkorrels in de hoek tegen het tuinhuisje.

Sindsdien is de rust teruggekeerd in onze tuin.

De roodborst hebben we afgeschoten.

09-12-2005, 15:07 geschreven door Hill

Vandaag had ik het weer. De drang.

Het kan weken rustig zijn, zelfs zonder vermoeden dat de drang er is, of maar ergens vanbinnen sluimert. Maar ineens is ze er, opnieuw en dwingend, en dan moet ik weg. Hoe rustig en besloten alles ook mag zijn, hoe heerlijk de omgeving en de vrienden ook mogen zijn, hoe alleen ik soms ook ben, toch moet ik weg. Weg weg weg. Alleen zijn, neen, niet alleen zijn, verlaten zijn, enig zijn. Weg van de wereld, weg van bekende uitzichten, weg van bekende gezichten. Zonder GSM, zonder gedoe. Onbereikbaar zijn. Weg van mezelf om met mezelf te zijn.  

Het hoeft gelukkig maar even te zijn, een paar uurtjes volstaan. En ver moet het ook al niet zijn. Alleen de vertrouwde omgeving achter laten en verdwijnen. In de natuur of in de massa. Ik heb het nodig.

Deze keer werd het de massa.

Even na de middag, liep ik het station binnen en stapte op de eerste trein die vertrok, naar ergens waar ik nog niet geweest was. Luik.

(Da’s het voordeel van reizen met de trein en een railpass. Je raadpleegt in de centrale hal de schermen met de vertrekkende treinen, je stapt op en vult je railpass in. Si simple).

Het werd dus Luik. Ik kreeg er meteen een stukje dwarsdoorsnede van België bij : van ’t Stad en Berchem over de Antwerpse kempen door Limburg naar het plateau van Luik. Heerlijk. Hoewel het pas namiddag was, zat de zon heel laag en die liet de herfstbossen rond Hasselt en Tongeren opgloeien in brandend oranje. Heel mooi. Eventjes heb ik zelfs overwogen om daar af te stappen, maar ik moest verder. In Luik-Guillemins ben ik afgestapt. Ik heb de winkelstraten doorslenterd, het circus bezocht (toch de beesten ervan : een koppel geinige geitjes). Ik heb de Maas overgestoken eerst via de Pont JF Kennedy met de vlammende flatgebouwen in de ondergaande zon, daarna terug de stadsader over langs de Pont Du Roi Albert (die van de rots), met ditmaal de lichtjes van de intussen maansverduisterde stad. Bij de Pont Albert ben ik blijven staan. Kijken naar een vrachtboot die onderdoor kwam, geladen met zwarte aarde of steenkool. Gekeken naar de lichtjes van de voorbijrazende auto’s op de Boulevard de Frère Orban. Daarna terug het stadscentrum in, de winkelstraten door. Vol kerstverlichting en slingers. Normaal is dit iets wat ik verfoei, maar dit keer mocht het.

Een suikerwafel en een peket later, terug door de Esplanade, kijken naar de nieuwbouwflats met de bomen in wintertenu ervoor, nog eens opnieuw de steigers bewonderd van waaruit het TGV-station moet rijzen. Allemaal heel mooi.

Toen was het tien na zes, tijd voor de trein terug. Door het raampje werden de Kempen nu vervangen door de reflectie van mijn tevreden smoel. En omdat dat algauw verveelt, heb ik wat verder gelezen in de verzamelde gedichten van Tom Lanoye. Eentje horen ?

Liquid Paper   

Natuurlijk hebben we schrik, en denken

dat het beter is er niet meer aan te

denken. Zodat we alleen maar lachend schenken,

liefde, wijn, eindeloze nachten zonder schaamte,

niet om genot dat vroeger nog verboden

was, maar om genot dat later

onmogelijk zal worden. Wij zijn de doden

van morgen. Opnieuw aarde en water.

Natuurlijk hebben we angst. Het valt voor,

Wanneer we vrijen, dat ik de zachte lijn

bekijk van een borst, je linkse. Dan, daardoor,

ben ik bangst. Mijn handen zijn

machteloos en tijdelijk. Liefde, ik weet het,

duurt het langst. Maar ik vergeet het

soms.

 (Tom Lanoye uit "In de piste" (1984))

Ik kan er opnieuw tegen, de drang is weer even teruggedrongen. Ik kan weer onder de mensen komen. Tot het beest opnieuw krabt en krauwelt.    

08-12-2005, 23:45 geschreven door Hill

08-12-2005, 21:37 geschreven door Hill

06-12-2005, 20:42 geschreven door Hill

We hadden honger en geen trek in de Franse keuken. Altijd maar die ganzenlever, die truffels en die kaviaaromeletten, het gaat een mens algauw vervelen. Waarom niet eens sinezen ?

Zonder veel voorbereiding trokken we de stad in, op zoek naar een gele medemens die kon koken. De eerste gevel met exotische letters stapten we binnen. Het bleken Japanners te zijn. Met een Hollands accent. Moet kunnen, wij zijn niet vies van Japanners. En als ze koken moeten ze niet praten, dus ook daar geen problemen.

De uiterst vriendelijke gastvrouw liet ons plaatsnemen aan een hoektafel die rond een gasvuur stond met bakplaat van meerdere vierkante meters. Eerst moesten we een zijden kamerjas aantrekken, weet ik veel waarom. Vermoedelijk omdat het de vooravond van Sinterklaas was, die Aziaten zijn werkelijk ondoorgrondelijk.

Op de bakplaat werd olie gegoten en de show kon beginnen. Enkel geholpen door twee spatelvormige, euh spatels werd ons maaltje versneden, verknipt, omgedraaid, verlegd, gefileerd, versierd, geprepareerd. Met een vingervlugheid die je heden ten dage alleen nog bij zakkenrollers vindt, hakte de beste man zich een weg door roodbaars, zalmmootjes, ossehaas, noedels, gebakken eitjes. Hij deed dit merkelijk vlugger dan wij door hadden hoe je de eetstokjes hanteert. Tomaten kun je vastprikken, stukjes vlees of vis kun je scheppen en noedels kun je spaghettigewijs wel rond die krengen draaien. Maar heb je ooit al eens ijs gegeten met stokjes ?

Het voorgerecht, een rauwkostassortimentje in zoete vinaigrettesaus was echt wel lekker. De kip of vis liet zich ook heel erg smaken en dan moest de ossehaas nog langskomen. Die werd vakkundig versneden met een groot slagersmes (haha, de snoodaard kon toch niet alles met zijn plamuurmesjes), en met de nodige showelementen gekruid. Om je een idee te geven, stel je Tom Cruise voor in Cocktail, maar dan in het geel en met peper– en zoutvaten. Ook twintig jaar ouder ongeveer. De ossehaas werd opgediend in een sausje op basis van maki en look èn werd geflambeerd met Japanse wijn. Een woord van waarschuwing is hier op zijn plaats. Probeer uitjes waarbij voedingswaren geflambeerd worden tot een minimum te beperken als er iemand in de groep zit met een ingenieursopleiding. Die moeten altijd het hoe achter alles te weten komen. Laten we hier niet veel woorden aan vuil maken, ik geef je er vijf : wijn, vuur, ingenieur, baard, weg.

Als afsluiter kregen we nog een ijsje (dat niet eens op de kaart stond). Toen we halverwege waren, zagen we naast de ijsbeker lepeltjes liggen...

Het is een heel aangename avond geworden, en zeker niet duur. Voor minder dan dertig euro kregen we aperitief, voorgerecht, twee hoofdschotels en een dessertje. Daarin zat dan ook nog de wijn en wat water. De show kregen we er gratis bij. Wie doet beter ?

Yokohama, Ernest Van Dijckkaai 13, 2000 Antwerpen. Tel 03/231.91.08

De avond werd afgesloten met een paar Trappisten in 't Patersvaetje.

Kwestie van toch iet of wat te ont-oosteren. We mogen ook niet overdrijven in die dingen.  

06-12-2005, 20:15 geschreven door Hill