De ambtenaar had er duidelijk geen zin in. Hij speelde verveeld met het witplastieken bordje met daarop 'burgerlijke stand'. Hij liet het flapperen zoals je soms met een meetlap doet en bestudeerde met holle ogen een vetplant aan het einde van de gang. Uiteindelijk vond zijn linkse hersencel zijn rechtse en die vonk was net genoeg om met een hoofdknik aan te geven dat het onze beurt was.
Wij knikten hem bemoedigdend toe, maar die man had een te zwaar leven. Hij reageerde als een gecremeerde. Nauwelijks.

Wij, die hét nieuws van Zapdorp en bij uitbreiding van heel Noordelijk België bij ons hadden, popelden ons haast purpel.
Wij willen graag wettelijk samenwonen! Ik riep het zo goed als ìn zijn oregaatje, ook al was die vent klinisch dood dan nog kon hij mij niet negeren (om helemaal zeker te zijn zorgde ik zelfs voor een beetje extra spuug).

Zijn antwoord was even verrassend als eenvoudig. Meneer slaakte een secondenlange zucht. En zweeg.

Gij moet niet zuchten, wij zijn het die moeten zuchten! Oelewapper. Plakwaaier. De laatste twee woorden kon ik bijtijds inslikken.

Zijn mechaniekske kraakte even en plots kwam hij in actie! Hij rommelde wat door zijn paperassen en besloot toen iets af te printen. Behulpzaam was hij anders wel. Hij hielp een collega met de printer, hij nam nog twee telefoons op en vervolledigde en passant een ingewikkeld dossier over inschrijvingsformulieren waar junior bediende niet uit geraakte. Alleen jammer dat hij nu eigenlijk met ons bezig was.

Al bij al viel het nog mee. Na een dik kwartier kwam hij eraan met onze akte. Hier tekenen aub. Onze namen stonden er voluit, ook de tweede en derde voornaam.
Hill Abel Maurice McGraw stond er. Zapnimf bekeek tersluiks mijn naam en schoot in een funderingscheurende lach. Abel! Wahahahaha. Al wie Zapnimf al eens levend heeft meegemaakt begrijpt wat ik nu bedoel.

Abel bleek een zeer humoristische naam te zijn voor Zap. Sommige mensen vinden echt alles lollig. Abel, wahahahaha, kan ik nog veranderen van gedacht riep ze naar de ambtenaar. Vierhonderd wachtenden na mij keken ons aan. Ik en mijn wettelijk samenwonende. Abeltje. Ik probeerde haar nog tot bedaren te brengen, dat het niet op zijn Hollands wordt uitgesproken maar op zijn Frans : A-Bèl.
Het was nu helemaal naar de boeme. Ze kwam niet meer bij, al gierend en grollend mocht ik haar de trap afdragen.
Telkens ze even bedaarde riep ze 'Abel' en zo zwengelde ze zichzelf weer op gang. Ik persoonlijk vond het maar matig grappig.
Stop toch eens met lachen, kijk liever naar jezelf : RAOUL, sneerde ik. Het kan altijd erger.
Het kon inderdaad nog erger. Dat mens kon dus nog harder. Ze stuiterde van de trap, vibreerde twee ruiten van de bibliotheek aan morzels en hapte piepend blauw aanlopend naar adem. Het was bijna wijlen Zapnimf Betty Raoul.

Abel en Raoul, wettelijk samenwonend. De start was alvast denderend humoristisch. Voor Rajjul. En de vierhonderd wachtenden achter ons.

Vrijdagavond, de voorbije werkweek eiste zijn slachtoffers.

Man komt thuis. Vrouw is er al, ze ligt in de zetel. Languit.

- Ik ben kapot.
- Ik ben ook kapot.
- Jaja, maar ik ben toch kapotter.
- Neen, toch niet, ík ben kappotter, ik ben zeker het kapotst.
- Maar ik ben kapotter dan kapot. Ik ben zo kapot dat ik bij het uit de auto stappen door mijn knieën ben gegaan.
- En ik ben zo kapot dat ik vanmorgen uit een vergadering ben opgestapt omdat ik van vermoeidheid begon te duizelen.
- Jaja, kan wel zijn, maar ik ben zo kapot als... als... als zo'n tsjoepseltje dat je bovenop het soepapke draait, je weet wel zo'n hoedje voor het ventiel. Wel ik ben zo kapot als een kapot tsjoepseltje. Nè, da's pas heeeeeeeeel erg kapot, niet?

- Okee okee, maar ik dan! Ik! Ik ben begot zo kapot dat je op mijn voorhoofd al kleine barstjes kunt zien, kijk maar!
- Maar ik ben zo kapot dat ik niet eens meer kapot kan zeggen. Hoor : kapppptt.

- Okee, je hebt gewonnen jij bent het kapotst. Dus jij rijdt naar de frituur ?

Volbloed heteroman doet bekentenis : Vorige week stond ik tussen een twintigtal zwetende mannen te dansen op "Let's get loud" van de stoeipoep J.Lo.

En er is nog meer. Alle mannen hadden onveranderlijk een brosgeschoren kletskop en een ringbaardje. Uitgenomen misschien één dan, die wel iets langer haar had, maar die was dan weer slechtziend dus dat telt niet. Hij was tenandere ook geen homo, in tegenstelling tot al die andere tondeuzesnoeiers in voetbalbroek en t-shirt. En ik stond daar dan tussen. Step step cha-cha-cha en sliiiiiide.

Step step cha-cha-cha en sliiiiiide. Het springkonijn vooraan deed er alles aan om de sfeer erin te houden : hij moedigde ons aan, danste zichzelf een hartaderbreuk, zette het gebeuk nog wat luider (Turn it up turn it up-aaah ) en ging ongelooflijk uit de bol in vier talen. Want zo ben ik wel, als ik dan toch verplicht word tot ritmisch beenplooien dan moet dat minstens in internationaal kader. Aldus stond ik daar te sjeken tussen wapperende Hollanders, zeer onhippe Fransen, een verloren gevlogen Zwitser (waar halen ze zo iemand vandaan ? (uit Zwitserland)) en bolbuikige Belgenmoppen.

Dance on your feet, get down to the beat. Feel it! Ik krijg spontaan opvliegers als ik er nog maar aan terugdenk.
En denk maar niet dat het een verfijnd schouwspel was, een ballet van gestileerde lichamen in een iriserend palet van kracht en soeplesse. Mijn oor. Het geheel had de elegantie van een driepotig nijlpaard op een trampoline. Meteen weer een mythe doorbroken : homo's kunnen dus helemaal niet dansen. En ik kan getuigen. Alleen dan die ene vanvoor met dat microfoontje aan zijn oor, die wel ja, maar al de rest? Het was huilen met de leren pet op. Die met de Freddy Mercury-snor is bij een slide zelfs los door het decor gegaan.

Nu ja, veel recht van spreken heb ik ook niet, na goed een kwartier (als het al zoveel was) gaf ik de brui aan Maarten en ging bij mijn lief zitten op een bankje achter in de sportzaal. Zij was er ook ja, het was trouwens door haar dat ik hier verzeild raakte. Zij kon niet dansen (Knie kapot. Zegt ze.) en zat het hele zootje mij incluis uit te lachen vanuit de achtergrond.

Maar de Bruce Willissen gingen door tot het bittere eind van het cassetje een uurtje later.
En daarna met zijn allen douchen. Jeij. Ik zweette niet meer, dus voor mij was het niet nodig (Nee hoor, hoeft niet, neen neen, daarbij ik heb toch geen handdoeken bij, ja da's heel vriendelijk maar neen, bedankt ik ga thuis wel in bad, lukt wel, kijk kijk, o, mijn vriendin! Zoenzoenzoen! ).

Fris gewassen en hun broske geföhnd zaten ze daarna allemaal op een terrasje in de zon, met een kopje koffie en een stuk chocoladecake, grappend en grollend. Toffe peren, die gasten. Daarna vertrokken ze nog als degustiefje naar een nachtclub(*), maar daar hebben wij vriendelijk voor bedankt.
Een namiddag waaiemsi-ei'en in de bear-homosubscene was leuk en eens iets anders, maar een nacht hoefde daar niet direct bij. We konden trouwens niet. We moesten die avond nog naar een fuif in het plaatselijke oudemannekeshuis. Zo zijn wij.

Drie weken daarvoor :
Zeg, Moosje, Krulzapjes peter heeft zopas gebeld. Hij heeft zijn diploma lesgever aerobic-dance behaald en geeft samen met zijn vriend als verjaardagsfeestje een initiatiecursus. Daar doen we aan mee hé?! Ja hè ? Ja ? Ja!

(*) Ik had eerst getikt 'nichtclub'

De dokter reikte me het plastic bekertje aan en wees waar ik mijn ding mocht doen : de dubbele deuren door en dan rechts aan het einde van de gang, daar dus.
Drie minuten later sta je daar dan, in een donker toilet met zo'n flikkerende TL-buis boven je kop, met een tupperwarepotje en met de opdracht je blaasinhoud over te hevelen naar dat bekertje.

Het moet van 1986 geleden zijn dat ik nog eens in een potje mocht plassen, tijdens het medisch onderzoek op school was dat. Al wat ik me daarvan herinner was dat dit toen uit de kluiten gewassen, emmergrote pispotten waren, en dat het geen sinecure was om die zonder lekken te vullen.

Als je die op het toiletdeksel zette was de rand te hoog, en moest je er in een boogje in plassen. Maar als je hem op de grond zette, was het een hele toer om erin te mikken plus dan hoorde je het kletteren tot in de wachtzaal ernaast. En daar zaten de meisjes! Oeoeoe, de meisjes, die verre onbekende diersoort die daar op kousevoetjes stond in hun onderlijveke. Alleen dikke Siska en de knappe Tanya droegen al een BH. De gedachte aan een halfnaakte Tanya maakte dat ik voor het boogje moest gaan.

Maar dit hier is 2007 en mijn potje heeft niet meer dan 6 cm diameter. Ondertussen is mijn trefzekerheid wel zienderogen verbeterd, dus ik maakte me niet echt zorgen. Tot ik plots bedacht dat ik zopas, net voor ik de wachtzaal binnenstapte, nog een negertje geboetseerd had en daarbij ook alle overtollige ballast had geloosd. O nee, ik zal toch nog wel kunnen pissen zeker ?

Het bleek loos alarm, alles ging opperbest. Ik perste er me daar een straal uit jong! Ik ben ooit eens in een bootje tot tegen de Niagara-waterval gevaren, wel die Niagara is een sissy vergeleken bij wat ik uit mijn Loveboat wist te persen. Zo makkelijk ging het dat het een paar tellen later weer loos-alarm was. Mijn potteke werd te klein! Gelukkig ben ik een pro, en met enige kunstgrepen wist ik de schade binnen de perken te houden zonder spetterij. Dekseltje erop en klaar.

Met kwieke tred en de neus in de lucht liep ik opnieuw de gang door, passeerde de dubbele deur en poneerde mijn potteke op het dienblad waar nog een tiental potjes stonden. Mijn potje was veruit het meest vol.Ik voelde me op en top man.

Ja, ik ben een macho in het diepste van mijn nieren.

Hoe hij binnengeraakt was weten we niet, maar hij fladderde vrolijk van de ene hoek van de kamer naar de andere. Eerst dachten we nog dat het zo'n dikke pluchen mot was. Als het echt warm is kun je die hier zo van de grond rapen -wow nieuw hoogpolig tapijt? Neen, vier centimeter mot-.

Maar toen hij ondersteboven, met zijn kop naar beneden aan de muur ging hangen, zagen we dat het een vleermuizeke was. Joepie, een vampier in huis, eentje van ocharme ochere acht centimeter lang. Blij als een klein kind wees ik mijn wederhelft op mijn ontdekking. (ik blijf vleermuizen iets vinden dat thuishoort in Victoriaans donkere verhalen. Spannend!) Ja lief, dat is een vleermuis. Komt hier wel vaker voor. Lege confituurpot pakken, vangen en buiten zetten, da's de manier.

Dat beestje hing daar wel koddig te wezen, maar inderdaad, het moest de deur uit. Vleermuizen vliegen in haren, zeggen ze. En hoe lang was het al niet geleden dat ik mijn okselhaar nog getrimd had ? Geen risico's nemen, Hill!

Ramen en deuren werden wagenwijd opengezet (dit wordt weer een nachtje muggenmeppen!).
Even overwoog ik zelfs om de lichten uit te doen in de hoop dat het beest naar buiten zou vliegen, maar bijtijds besefte ik dat dit nogal onnozel was. Zo'n vliegmuis fladdert op sonar en niet op licht.

Op ultrasone geluidsgolven, niet hoorbaar met het menselijke oor, staat er in de boekjes. Dat zal dan wel zeker, maar dan hapert de gps van mijn pocketbatman toch.

Primo, ik hoorde die fladderrat overduidelijk piepen (niks niemendal ultrasoon) en secundo hij vond de uitgang niet. Dat laatste kon ik misschien nog begrijpen.
Ondertussen was de hoeveelheid muggen, motten, nachtvlinders, keverachtigen binnenskamers aangegroeid tot een zwerm die makkelijk kon concurreren met een middelgrote sprinkhanenplaag. Geen wonder dat die vleermuis niet naar buiten wou. Meneer dineerde drie sterren in onze living.

Terwijl ik met een lege confituurpot achter het beest aanfladderde, zaten onze katten het schouwspel vanop kasten en vensterbanken zeer aandachtig gade te slaan. Geen vlerktril ontging hen.

En toen gebeurde het. Had vleer de muis zijn buikje zo rond gegeten dat hij prompt uit de lucht viel of begaf de batterij van zijn sonar het, wie zal het zeggen, maar heel even raakte hij de terrasdeur en stortte neer.

Meteen vlamde een oranje-zwarte pijl door de kamer. Ons moordenaarsduo Whoppy-Streepje gooide zich op het ongelukkige vampiertje. Streep was eerst, maar Whoppy gaf zich niet zomaar gewonnen. Algauw verwerd onze living tot een stuifwolk van kattendons, poten, klauwen en staarten. De madurodamdracula lag er een beetje beduusd bij, met zijn vleugeltje gescheurd onder een achterpoot van Streepje.

Het zou nu zeer literair verantwoord zijn moest Poes, onze derde kat, met de vleermuis aan de haal gaan, maar neen hoor, hij bleef languit luilekker liggen in de zetel, zich uitstrekken, een keer gapen en dan verder kijken naar de DVD van Garfield.

Katten, het zijn helaas geen honden.

Het bloedde verschrikkelijk. Het zag er vreselijk uit.
Hoe kan het ook anders ? Een roestmetalen voetbalgoal van tientallen kilo's die plotsklaps omvalt en te pletter slaat op die kleine meisjesvingertjes.

Ze krijste de hele speelplaats bij elkaar. Juffen keken met afschuw toe, een hand voor de open mond.
Een helse rit naar het ziekenhuis, een troostende mamajuf en een opname bij de spoed later, was het grootste leed geleden.

Dokter Röntgen was duidelijk. Niet eens gebroken luidde het verdict, alleen op zevenentachtig plaatsen gekneusd. Dat kind heeft geen skelet, dat kind is gewoon gegoten uit rubber. Dat moet haast wel : Kajjetjoetten Krulzap .

Het volgende uur bleef ze nog een beetje nasnikken, maar daarna was ze the talk of the town. Iedereen moest en zou horen hoe ze haar vinger zo gruwelijk verwond had, kijk hier, ze trok het verband een beetje naar beneden zodat je een bijna onmenselijk vingerkootje zag, gezwollen, blauw, zwart, paars. Ze genoot bij de aanblik van die gruwende toeschouwers.

Nog een uurtje later deed ze al molentje op de pelouze en was ze eigenlijk vergeten dat haar vinger er ei zo na af lag.
De volgende dag geeft ze haar broer ervan langs in haar home-made catch film. (zie onder)
Drie weken nog moet ze in het gipsverband zitten.

Het schooljaar is begonnen.

Dit gebeurde op de opendeurdag op vrijdag 31 augustus. Wij zijn niet te kloppen.

03-09-2007, 20:26 geschreven door Hill

Hill schrijft een gedicht.
Inderdaad, dat gebeurt wel eens meer. In een onbewaakt moment. Als ik niets om handen heb bijvoorbeeld. Of als ik op de fiets zit en ik zie een eekhoorntje dat onbeweeglijk in het gras zit langs de kant van de weg. Onbeweeglijk omdat het doodgereden is door die zwarte BMW X5-jeep die zelfs niet vertraagt aan de verkeersdrempels.
Of nog, als de mist opkomt. En die natte nevelsluiers het spinrag lippenstiften dat aan de hoeken van tuinhuizen en sparrenbomen meedrijft in een briesje van niets. Dan durf ik wel een een gedichtje te schrijven.
Meestal zijn die net zo melig als bovenstaande beschrijvingen dus gooi ik ze de dag derna gewoon weg.

Uitgenomen dat ene gedicht dan, dat al meer dan een halfjaar op mijn PC staat, nog door niemand gelezen is, een geheim gedicht, nog ongerept met een laagje rijm erover.
Het is misschien nogal zwaar op de hand, maar toch,voor één keer ben ik er zeer tevreden over, ik beken.

Dat is de samenvatting van het gedicht, maar ook typografisch zit het mooi in elkaar : terwijl de eerste verzen als een melopee
rondtollen in steeds wijdere cirkels rond zijn ik, brengt zijn besluit om de confrontatie aan te gaan, meteen van binnenuit, de cirkelgedachte met een schok tot stilstand.
In de tweede strofe wordt zijn euforie en de apoteose weergegeven door gebruik te maken van dezelfde stijlfiguren én zelfs dezelfde zinsdelen, maar toch bruist hier de geweldigheid en gulpt ze naar buiten in die finale uitroep. En net omdat het gedicht daar stopt, abrupt, komt bij de lezer weer die twijfel opzetten.

Als je het gedicht meerdere keren na elkaar voordraagt, komen zelfs de mantra-achtige kwaliteiten ervan naar boven.

Kortom U merkt, ik was er tevreden over. Zo kwam het dat ik dit gedicht opdiepte vanuit de verste krochten van mijn harde schijf toen mijn lieve lief me vroeg om nog eens iets te posten.

Komaan, zeurde ze, schrijf nog eens iets, anders zul je nog àl je lezers kwijtraken. Met de nadruk op àl bedoelde ze : zelfs ik blijf niet eeuwig klikken op je blogje als er niets te rapen valt. Vermoed ik.
Ik diepte dus mijn zieleroerselen op die maanden hadden gerijpt in een foldertje op mijn desktop en liet ze ze lezen.

Ze las het gedicht en werd plotsklaps helemaal rood. Ze begon te hikken, ze liep paars aan viel van haar stoel. De tranen stroomden uit haar ogen, ze krulde op de grond. De trut kwam niet meer bij van het lachen.
Twintig minuten heeft dit geduurd. En wat later op de avond schoot ze nog eens door naar een regelrechte lachkramp. Ik zie haar nog blauw worden in de zetel. Pffff Mjiaw. Was ze nog op de kat gaan zitten. Mocht ik dat beest nog een beetje reanimeren ook, de troela.

Dus, beste mensen, dit gedicht zal wel nooit verschijnen op de Moose. Het is niet door de keuringscommissie geraakt. Het is niet makkelijk te moeten leven als genie met een plebejer aan je zij.

We stonden voor een tweesprong van open deuren. De rechtse deur toonde een betonnen brandtrap naar beneden, die verdween achter een zachtbeige geschilderde wand.
De linkse deur toonde een zachte glooiing neerwaarts, zonder trappen, om lekker op te kunnen rolstoelen. Wij gingen voor links, wij mochten glooien.
Boven de rechterdeur hing het groene symbooltje van 'wegwezen hier', een open vierkant met een vertrekkende pijl.

Boven de linkse deur hing een bordje : Boîteux.

Boîteux? Ik trok mijn vertaalcellen op gang. Boîteux. Betekende dat niet "kreupel" ? En was dat niet een beetje heel weinig respectvol voor onze vrienden de vierwielers ? Nu is er over mijn kennis van de Franse taal met de jaren een laagje stof neergedwarreld, er wriemelt zelfs hier en daar pissebed of muurvarkentje over, dus ik heb het opgezocht. Intraglot, een vertaalprogrammaatje op het werk vertaalde boîteux als volgt : kreupele, hinkelepink, hinkepink, hinkepoot, hompelvoet, manke, mankepoot, mankpoot.

In gedachten verzonken over zoveel lompheid en gebrek aan fijngevoeligheid van mijn werkgever, liep ik de gang af naar de uitgang.

Ik botste haast tegen het straatnaambordje : Kreupelenstraat - Rue des Boîteux.

Met tachtig waren ze en allemaal op hun paasbest ; de mannelijke helft met krakend blinkende schoenen, de vrouwen met gelakte nageltjes.

Ik was één van die tachtig. Mijn schoenen kraakten ook. Blinken al iets minder. (Had ik maar niet in die plas moeten stappen net voor het station).

Een portier vroeg ons in beide landstalen of we allemaal de hal wouden binnengaan sielvoeplai. We wouden.

De hal had de vorm van een halve cirkel. Langs de holle kant stonden vitrinekasten, glazen deurtjes gevat in roodkoperen lijsten en oudhouten afwerking. Langs de rechte kant, vooraan dus, stonden blauwe vlaggen met daarop dure letters in geel. Onder de vlaggen twee tafels met daarop twee dienbladen vol kopjes en een tiental thermossen. Ik laveerde kwasi nonchalant en geheel toevallig naar de vlaggen, deed alsof ik het logo op de vlaggen bewonderde maar dacht alleen maar : Koffie! Koffiekoffiekoffie! Ikwilkoffie. Daarvoor staat hij hier trouwens. Toch ?

Ik schonk mezelf een kopje in, nevelde een wolkje melk door mijn verslaving en nam meteen ook een koekje. En nog eentje, voor de zekerheid. Negenenzeventig paar ogen volgden mij als Romeinen een knullige gladiator. Ik ging nu net als alle anderen tegen de kasten staan.

Een minuscuul dametje met overduidelijk ongeschoolde kapper trad naar voren en heette ons hartelijk welkom. Ze deed er dik een kwartier over. Ik liet mij niet afleiden en nipte van mijn -het was Max Havelaar!- koffie.

Ze stelde ons voor aan een tweede mevrouw die ons meer zou vertellen over de geplogenheden en gebruiken in mijn nieuwe firma. Maar voor we eraan beginnen, nodig ik jullie allemaal uit voor een kopje koffie! Met een ijzige blik op mij gericht. Oeps.

Na de koffie werden we een aula binnengeleid. Ik was de eerste binnen, maar werd teruggeroepen omdat ik het foldertje vergeten was. Toch was ik nog de tweede die de zaal betrad. De eerste, een man in lilliputverpakking ging helemaal vooraan links zitten. Ik volgde hem en sloot netjes ernaast aan. Naast mij nam een derde plaats, en alle anderen schoven door naar achter waar ze allemaal op een kliekje bijeen gingen hokken zodat er tussen ons drie en de rest van de zaal zes lege rijen zaten. Hoe belachelijk.

De lichten werden gedimd en het drielagenmodel werd ons gepresenteerd. Ze heette Micheline, en ging gekleed in een witte kniebroek, daarboven een laagje zomerjurk (rood met witte bloemen, zelfs in Tadjikistan geven ze zo iets mee met Spullenhulp), en daarboven dan nog een wollen truitje in een kleur dat er geen bekende. Het drielagenmodel.

Maar het moet gezegd, onder dat vestimentair drama ging een pittig dametje schuil dat ons de does-en-niet-does van mijn nieuwe werkgever presenteerde.

Na haar gooiden ze achtereenvolgens een schooljuffertje, een ik-heb-mijn-priesterroeping-gemist'e, een grappige fiscalist (ze bestaan!), iemand die zo een cultuurprogramma kon presenteren op de RTBF en een schotel gevulde broodjes binnen. De broodjes waren veruit het meest interessant. Ze werden natuurlijk niet echt de aula binnengegooid, we moesten ervoor naar een belendend zaaltje, waar een echte ober stond. Zo eentje in smoking en begiftigd met een typische kelnerblik, stilzwijgend discreet met aan de randjes een pijnlijke grimas.

De broodjes waren succulent : belegd met minstens drie lagen heerlijkheden (daar zijn ze weer met hun drielagenmodel dacht ik nog). Alleen waren het van die moderne broodjes. Vroeger, ik spreek nu van vorige eeuw (en da's echt nog maar zeven jaar geleden) kreeg je overal van die knapperige bolle witte pistolets, of van die spoelvormige sandwiches belegd met een schelle paté, of met gekapt of met stuk kaas ertussen, hoogstens vond je er een blad verlepte sla tussen of een verloren gereden tomaat, maar na vier van die pistolets was je voldaan. Je veegde nog eens met je mouw de groffe kruimels van je lippen en klaar.

Maar nu, heden ten dage? Weg zijn ze, die heerlijke sandwiches, nergens kun je ze nog vinden. Weggeëvolueerd tot ronde sponsen bolletjes op basis van koffiekoekdeeg. Lekker zijn ze, meer nog, heerlijk zijn ze. En meestal worden ze dan nog eens belegd met onuitsprekelijke, ongetwijfeld delicieuse, daar niet van, maar tongcarambolerend beleg. Ga er maar eens aan staan : Op je nuchtere maag na drie glazen schuimwijn een broodje carpaccio bestellen. Of een sandwichtje surimi, doe mij maar eentje met salsiccia of serrano ham. Gravad lax. Je hebt meer tijd nodig om het broodje te bestellen dan om het op te eten. Want de trend is hoe miniatuurder hoe duurder. En deze receptie is er eentje met standing en dan moet het geld kosten. Maar lekker was het zeker.

Tegen vieren was de show gedaan. De das mocht uit. De eerste werkdag zat erop.

Onderweg naar huis hield ik wel nog even halt bij de frietenboer. Voor mij een curryworst special. Dat zijn ook drie lagen. En minstens even lekker.

Een Westvlaming die aan Antwerpen is blijven plakken (die vettige straten, meneer, een mens geraakt daar onmogelijk nog weg ; klodders andalousesaus, meeuwendrets, verschraalde Cara pils, gevulde en daarna gescheurde condooms, slijmballen met Hollandse tongval,...) op de valreep gered, opgepikt en gevoed, ontvoerd naar daar waar de heide 's zomers brandt, deze mens vragen ze naar zijn favoriete eethuisjes, winkels, restaurants,...

Maar ik kom nooit buiten, meneer! Ik zit opgesloten thuis! Lucht! Lucht!

Maar alla, dan verzin ik wel iets. Komt-ie.

My favorite Grab-a-Bite. Ja hoor, het is nog in het Engellands ook, mag ik er nog een woordenboek voor stelen.

Waar ik graag een beetje bijt dus. Da's een makkelijke. In Zapnimf, of course (ook ik kan engels, zie). Waar anders vind je zo'n sappige dijen, zo'n klappe kuiten, zo'n zoenzachte knoezels. Wie anders heeft zo'n zoete lippen, zo'n zoute ogen, zo'n zilte tranen en bijterig bitter chocoladen oorlelletje. Dat pittige kopje, die pikante mond, die zachte hals, borsten als van zeem zo zoet en een bruisende champagnenavel. En da's dan nog maar de eerste gang. Zapnimf wis en waarachter. Smak.

My favorite shop in town. Euhmmm, kweenietzometeen. Ik kom er straks nog op terug.

Neen toch niet.

My favorite restaurant. Een restaurant is mij te hoog gegrepen, een favoriet restaurant heb ik dus niet. Daar waar obers als knipmensen de hongerige mens bejeegnen met een onderdanige superioriteit, word ik zelden opgemerkt. Het moet gezellig blijven. Zoals in de Koekoek in Oostende bvb. Hun specialiteit is de gebraden kip. Dat is trouwens ook het enige dat je er kunt eten. Met brood. Met optie op appelmoes. En het kannetje extra vet. De koekoek is trouwens 24/7 open. Ideaal om een extra fond te leggen om 3u30 na een avondje stappen. Ze hebben er ook Tuborg. Alleen gebraden kip dus. En toch heten ze de Koekoek. Tsk tsk tsk.

Waar het lekker ontbijten is, dat is in de Kruidtuin, in de Leopoldstraat in Antwerpen. Zeer aan te bevelen is de tweede bank, links. Daar kun je je boterkoeken verorberen (een aanrader zijn de paaskoeken van bakker Klaas in de Molenstraat 88 in Wervik). Daarbij schenk je een kopje Mildou Relax, (246 voor 250gr in de GB) uit een metalen thermos.

En kom, we zijn in een goede bui, we gooien er nog een derde tegenaan : De Rooden Hoed in Antwerpen voor zijn marktmenu, en omdat de eigenaar een neefje is van de stiefmoeder van mijn zusters vriend.

My favorite take my friends when in town. Heb ik even geluk : mijn vrienden zijn nogal makkelijk content te stellen. Dus als er dan al eens eentje in de buurt is, dan zijn die meestal tevreden met een Westvleteren of een Westmalle op het terras met zicht op de kastanjeboom, en vooral zonder veel gedoe. Maar als ik ze eens uitermate wil irriteren dan neem ik ze mee naar de Kulminator in Antwerpen. Het meest lowprofile en gezapige café van de streek. Je zit er in versleten fauteuils zodat iedereen er na een uur rugpijn heeft en een stofallergie, iedere discussie over een goed biertje of een café met veel keuze wordt meteen opgeblazen bij het doornemen van het bierboek. Ze hebben er alles. Alles zeg ik je. En dan nog van verschillende jaargangen(*). Je kunt er een Duvel bestellen van 1987 of eentje van 1998 of een bananenbier van 2002. Meteen gedaan met discussiëren over -ik heb ooit een bier gedronken...- het is er.

En als je goed in de sfeer komt word je op straat gezet, want het ding sluit ergens vlak na middernacht. Bekend tot in Sjina en Japan.

(*) Volgens mij kopen ze gewoon bedorven stocks op van andere cafés en zetten dat dan als delicatesse op de kaart. Maar oordeelt u vooral zelf.

Other five things to mention. Okee, eindelijk komen we ergens. Vijf zaken die ik nog kwijt wil.

1. De Europese roodborst is een gedrongen zangvogeltje (12-14 cm) dat broedt van april tot juni en dan vijf tot zeven eieren legt.

Ze zijn behoorlijk agressief en hebben een zeer onnozele naam, want hun borstvlek is oranje en niet rood.

2. Onze rosse kat (Whoppy) heeft verleden maand zowel een duif als een eekhoorn gevangen. Poes (de grijze) vangt voornamelijk uiltjes. Streepje (onze jongste) 'vangt' tout court.

3. Van Duke Ellington beluister je best de originele opnames, uitgevoerd door het orkest van the Duke himself. Hij schreef zijn nummers namelijk op zijn muzikanten. Zijn trompettist kon zo lekker grawlen op zijn trompet, wel dan schreef Duke daar speciaal een nummer voor...

4. Als je een loszittende terrastegel niet onmiddellijk vervangt maar laat liggen, kun je erover vallen.

Ervaring heet dat.

5. Het Bruto Nationaal Product van Noorwegen bedroeg in 2005 1906 miljard Noorse Kroon (ofte 243,3 miljard Euro). Dit is inderdaad niet grappig. Maar wel correct.

O kijk, laat ik dit stokje wel niet in mijn spiksplinternieuwe hakselaar vallen zeker. Wat jammer nou.

Met nerveuze, trillende vingertjes draai je die om op zoek naar de afzender. In het kinderlijk gekriebel herken je de naam van een vage vriend uit een hogere klas. Verwarring alom, waarom zou hij mij schrijven ? Je scheurt hem open, pas op pas op, de postzegel niet schenden want die wordt er straks afgeweekt voor in de verzameling. Het is er eentje voor in het bruine boek (Het groene, kleinere boek is voor buitenlandse postzegels).

Ik schooi briefpapier bij mijn moeder en de volgende dag, na schooltijd, begin ik eraan. Nog eens doorlezen : Beste Hill, ik stuur je deze brief blablabla... Daarna moet ik die vijf keer overschrijven. Wel oppassen onderaan en mijn eigen naam onderaan een lijstje met vijf andere namen plaatsen. De eerste op het lijstje stuur je een paar kleurige (of waren het geurige?) sokken. Wat waren we simpel in de jaren tachtig. Een tweetal weken wachten en je zult in de post 3125 paar sokken ontvangen.

Onze kastanjeboom is op hol geslagen. Het zat er al enkele dagen aan te komen, maar toch kwam zijn crisis als een krakende brug over de Mississippi : plotsklaps en ronduit onprettig.

En toch, er waren al langer signalen dat het niet zo bijster goed ging met onze kastanjelaar. Hij weet een beetje van het weer, dachten we, hij is een beetje in de war.

Je zou voor minder in de war zijn, deze zomer. De laatste weken, wat zeg ik màànden, heeft het hier geregend alsof onze hof de setting is van een documentaire van Cousteau zaliger. Dan denken ze in Gloustershire dat ze een beetje last hebben van de vochtigheid. Overstroming, humpf, ik teel al drie weken rijst op de pelouze. Verleden week nog heb ik mijn grasmachine klemgereden op een rivierkreeft. Het zijn allemaal watjes daar in het land van de Queen.

En dan nu die plotse warmte. Onze katten spinnen niet meer, ze koken gewoon over. Schat, wat stinkt hier zo ? O, niks, Poes staat weer in brand. De thermometer tegen de buitenmuur gaf gisteren 54 graden aan. Celcius. En hij is niet stuk, ik heb hem persoonlijk gecontroleerd. (in de frigo gelegd en na een uurtje : inderdaad 5°C).

Waarmee ik maar wil zeggen, het is niet zo verwonderlijk dat onze kastanjeboom een beetje gaga is. Daarenboven zit hij dan nog midden in zijn pubertijd ook, het moet weer lukken.

Zestien in hij ondertussen. Mijn lief heeft hem zelf grootgebracht. Kastanje in potje aarde op de verwarming, de borst gegeven tot zijn tweede en daarna in de tuin aangeplant, waar hij ondertussen is uitgegroeid tot een flinke kanjer. Zestien en flink. Scheert zich al tweemaal in de week. Laat zich volgaarne als krabpaal gebruiken voor het verzamelde gepoeste uit de buurt. Onze kastanjeboom, onze schaduwschenker in moeilijke momenten.

Zo lagen we er gisteren ook weer onder, te bekomen van de plaatselijke hittegolf, in onze strandstoel op stand vijf. Ik zat zeer verdiept in de gazet van dinsdag 24 juli (Vinokoerov verrijst in de Pyreneeën! Volgens mij gaat hij het Rasmussen nog knap moeilijk maken in de laatste tijdrit. Let op mijn woorden!). Net toen ik de stand nakeek (Vino 23ste op 28'21", neen dat wordt moeilijk) krijg ik een slag in mijn nek. 't Prikte. Niet dat het pijn deed, maar aangenaam is het toch ook niet. Precies een mini-katteklauwtje. Ik zat al klaar om mijn schots geruite pantoffel op de neus van de kattekwaadkitten te mikken, toen ik naast mij in de tuinzetel -ocharme ochere- een madurodambolstertje vond, met miniatuurkastanjepitteke erin. Zoooo lief. Onze good ol' kastanjelaar draagt vruchten. Dik een seizoen te vroeg maar toch. Wat moeten we daar nu mee ?

Maar we zullen hem aanmoedigen, een hart onder zijn bast steken. We zullen dat kastanjetje begraven en morgen komt de zapnimf in haar alter ego van tandenfee langs en legt er 50 cent voor in de plaats. Zodat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt. Misschien groeit zijn bonsaïcomplex er van zelf uit.

22-10-2007, 20:50 geschreven door Hill

15-10-2007, 21:40 geschreven door Hill

05-10-2007, 19:17 geschreven door Hill

04-10-2007, 19:02 geschreven door Hill

02-10-2007, 19:10 geschreven door Hill

27-09-2007, 13:03 geschreven door Hill

18-09-2007, 20:51 geschreven door Hill

17-09-2007, 21:29 geschreven door Hill

10-09-2007, 21:03 geschreven door Hill

09-09-2007, 22:43 geschreven door Hill

05-09-2007, 19:41 geschreven door Hill

04-09-2007, 21:03 geschreven door Hill

03-09-2007, 20:26 geschreven door Hill

01-09-2007, 23:58 geschreven door Hill

31-08-2007, 22:46 geschreven door Hill

27-08-2007, 20:34 geschreven door Hill

26-08-2007, 13:59 geschreven door Hill

13-08-2007, 00:00 geschreven door Hill

09-08-2007, 13:09 geschreven door Hill

06-08-2007, 14:30 geschreven door Hill