De dokter reikte me het plastic bekertje aan en wees waar ik mijn ding mocht doen : de dubbele deuren door en dan rechts aan het einde van de gang, daar dus.
Drie minuten later sta je daar dan, in een donker toilet met zo'n flikkerende TL-buis boven je kop, met een tupperwarepotje en met de opdracht je blaasinhoud over te hevelen naar dat bekertje.

Het moet van 1986 geleden zijn dat ik nog eens in een potje mocht plassen, tijdens het medisch onderzoek op school was dat. Al wat ik me daarvan herinner was dat dit toen uit de kluiten gewassen, emmergrote pispotten waren, en dat het geen sinecure was om die zonder lekken te vullen.

Als je die op het toiletdeksel zette was de rand te hoog, en moest je er in een boogje in plassen. Maar als je hem op de grond zette, was het een hele toer om erin te mikken plus dan hoorde je het kletteren tot in de wachtzaal ernaast. En daar zaten de meisjes! Oeoeoe, de meisjes, die verre onbekende diersoort die daar op kousevoetjes stond in hun onderlijveke. Alleen dikke Siska en de knappe Tanya droegen al een BH. De gedachte aan een halfnaakte Tanya maakte dat ik voor het boogje moest gaan.

Maar dit hier is 2007 en mijn potje heeft niet meer dan 6 cm diameter. Ondertussen is mijn trefzekerheid wel zienderogen verbeterd, dus ik maakte me niet echt zorgen. Tot ik plots bedacht dat ik zopas, net voor ik de wachtzaal binnenstapte, nog een negertje geboetseerd had en daarbij ook alle overtollige ballast had geloosd. O nee, ik zal toch nog wel kunnen pissen zeker ?

Het bleek loos alarm, alles ging opperbest. Ik perste er me daar een straal uit jong! Ik ben ooit eens in een bootje tot tegen de Niagara-waterval gevaren, wel die Niagara is een sissy vergeleken bij wat ik uit mijn Loveboat wist te persen. Zo makkelijk ging het dat het een paar tellen later weer loos-alarm was. Mijn potteke werd te klein! Gelukkig ben ik een pro, en met enige kunstgrepen wist ik de schade binnen de perken te houden zonder spetterij. Dekseltje erop en klaar.

Met kwieke tred en de neus in de lucht liep ik opnieuw de gang door, passeerde de dubbele deur en poneerde mijn potteke op het dienblad waar nog een tiental potjes stonden. Mijn potje was veruit het meest vol.Ik voelde me op en top man.

Ja, ik ben een macho in het diepste van mijn nieren.

Hoe hij binnengeraakt was weten we niet, maar hij fladderde vrolijk van de ene hoek van de kamer naar de andere. Eerst dachten we nog dat het zo'n dikke pluchen mot was. Als het echt warm is kun je die hier zo van de grond rapen -wow nieuw hoogpolig tapijt? Neen, vier centimeter mot-.

Maar toen hij ondersteboven, met zijn kop naar beneden aan de muur ging hangen, zagen we dat het een vleermuizeke was. Joepie, een vampier in huis, eentje van ocharme ochere acht centimeter lang. Blij als een klein kind wees ik mijn wederhelft op mijn ontdekking. (ik blijf vleermuizen iets vinden dat thuishoort in Victoriaans donkere verhalen. Spannend!) Ja lief, dat is een vleermuis. Komt hier wel vaker voor. Lege confituurpot pakken, vangen en buiten zetten, da's de manier.

Dat beestje hing daar wel koddig te wezen, maar inderdaad, het moest de deur uit. Vleermuizen vliegen in haren, zeggen ze. En hoe lang was het al niet geleden dat ik mijn okselhaar nog getrimd had ? Geen risico's nemen, Hill!

Ramen en deuren werden wagenwijd opengezet (dit wordt weer een nachtje muggenmeppen!).
Even overwoog ik zelfs om de lichten uit te doen in de hoop dat het beest naar buiten zou vliegen, maar bijtijds besefte ik dat dit nogal onnozel was. Zo'n vliegmuis fladdert op sonar en niet op licht.

Op ultrasone geluidsgolven, niet hoorbaar met het menselijke oor, staat er in de boekjes. Dat zal dan wel zeker, maar dan hapert de gps van mijn pocketbatman toch.

Primo, ik hoorde die fladderrat overduidelijk piepen (niks niemendal ultrasoon) en secundo hij vond de uitgang niet. Dat laatste kon ik misschien nog begrijpen.
Ondertussen was de hoeveelheid muggen, motten, nachtvlinders, keverachtigen binnenskamers aangegroeid tot een zwerm die makkelijk kon concurreren met een middelgrote sprinkhanenplaag. Geen wonder dat die vleermuis niet naar buiten wou. Meneer dineerde drie sterren in onze living.

Terwijl ik met een lege confituurpot achter het beest aanfladderde, zaten onze katten het schouwspel vanop kasten en vensterbanken zeer aandachtig gade te slaan. Geen vlerktril ontging hen.

En toen gebeurde het. Had vleer de muis zijn buikje zo rond gegeten dat hij prompt uit de lucht viel of begaf de batterij van zijn sonar het, wie zal het zeggen, maar heel even raakte hij de terrasdeur en stortte neer.

Meteen vlamde een oranje-zwarte pijl door de kamer. Ons moordenaarsduo Whoppy-Streepje gooide zich op het ongelukkige vampiertje. Streep was eerst, maar Whoppy gaf zich niet zomaar gewonnen. Algauw verwerd onze living tot een stuifwolk van kattendons, poten, klauwen en staarten. De madurodamdracula lag er een beetje beduusd bij, met zijn vleugeltje gescheurd onder een achterpoot van Streepje.

Het zou nu zeer literair verantwoord zijn moest Poes, onze derde kat, met de vleermuis aan de haal gaan, maar neen hoor, hij bleef languit luilekker liggen in de zetel, zich uitstrekken, een keer gapen en dan verder kijken naar de DVD van Garfield.

Katten, het zijn helaas geen honden.

Het bloedde verschrikkelijk. Het zag er vreselijk uit.
Hoe kan het ook anders ? Een roestmetalen voetbalgoal van tientallen kilo's die plotsklaps omvalt en te pletter slaat op die kleine meisjesvingertjes.

Ze krijste de hele speelplaats bij elkaar. Juffen keken met afschuw toe, een hand voor de open mond.
Een helse rit naar het ziekenhuis, een troostende mamajuf en een opname bij de spoed later, was het grootste leed geleden.

Dokter Röntgen was duidelijk. Niet eens gebroken luidde het verdict, alleen op zevenentachtig plaatsen gekneusd. Dat kind heeft geen skelet, dat kind is gewoon gegoten uit rubber. Dat moet haast wel : Kajjetjoetten Krulzap .

Het volgende uur bleef ze nog een beetje nasnikken, maar daarna was ze the talk of the town. Iedereen moest en zou horen hoe ze haar vinger zo gruwelijk verwond had, kijk hier, ze trok het verband een beetje naar beneden zodat je een bijna onmenselijk vingerkootje zag, gezwollen, blauw, zwart, paars. Ze genoot bij de aanblik van die gruwende toeschouwers.

Nog een uurtje later deed ze al molentje op de pelouze en was ze eigenlijk vergeten dat haar vinger er ei zo na af lag.
De volgende dag geeft ze haar broer ervan langs in haar home-made catch film. (zie onder)
Drie weken nog moet ze in het gipsverband zitten.

Het schooljaar is begonnen.

Dit gebeurde op de opendeurdag op vrijdag 31 augustus. Wij zijn niet te kloppen.

03-09-2007, 20:26 geschreven door Hill

Hill schrijft een gedicht.
Inderdaad, dat gebeurt wel eens meer. In een onbewaakt moment. Als ik niets om handen heb bijvoorbeeld. Of als ik op de fiets zit en ik zie een eekhoorntje dat onbeweeglijk in het gras zit langs de kant van de weg. Onbeweeglijk omdat het doodgereden is door die zwarte BMW X5-jeep die zelfs niet vertraagt aan de verkeersdrempels.
Of nog, als de mist opkomt. En die natte nevelsluiers het spinrag lippenstiften dat aan de hoeken van tuinhuizen en sparrenbomen meedrijft in een briesje van niets. Dan durf ik wel een een gedichtje te schrijven.
Meestal zijn die net zo melig als bovenstaande beschrijvingen dus gooi ik ze de dag derna gewoon weg.

Uitgenomen dat ene gedicht dan, dat al meer dan een halfjaar op mijn PC staat, nog door niemand gelezen is, een geheim gedicht, nog ongerept met een laagje rijm erover.
Het is misschien nogal zwaar op de hand, maar toch,voor één keer ben ik er zeer tevreden over, ik beken.

Dat is de samenvatting van het gedicht, maar ook typografisch zit het mooi in elkaar : terwijl de eerste verzen als een melopee
rondtollen in steeds wijdere cirkels rond zijn ik, brengt zijn besluit om de confrontatie aan te gaan, meteen van binnenuit, de cirkelgedachte met een schok tot stilstand.
In de tweede strofe wordt zijn euforie en de apoteose weergegeven door gebruik te maken van dezelfde stijlfiguren én zelfs dezelfde zinsdelen, maar toch bruist hier de geweldigheid en gulpt ze naar buiten in die finale uitroep. En net omdat het gedicht daar stopt, abrupt, komt bij de lezer weer die twijfel opzetten.

Als je het gedicht meerdere keren na elkaar voordraagt, komen zelfs de mantra-achtige kwaliteiten ervan naar boven.

Kortom U merkt, ik was er tevreden over. Zo kwam het dat ik dit gedicht opdiepte vanuit de verste krochten van mijn harde schijf toen mijn lieve lief me vroeg om nog eens iets te posten.

Komaan, zeurde ze, schrijf nog eens iets, anders zul je nog àl je lezers kwijtraken. Met de nadruk op àl bedoelde ze : zelfs ik blijf niet eeuwig klikken op je blogje als er niets te rapen valt. Vermoed ik.
Ik diepte dus mijn zieleroerselen op die maanden hadden gerijpt in een foldertje op mijn desktop en liet ze ze lezen.

Ze las het gedicht en werd plotsklaps helemaal rood. Ze begon te hikken, ze liep paars aan viel van haar stoel. De tranen stroomden uit haar ogen, ze krulde op de grond. De trut kwam niet meer bij van het lachen.
Twintig minuten heeft dit geduurd. En wat later op de avond schoot ze nog eens door naar een regelrechte lachkramp. Ik zie haar nog blauw worden in de zetel. Pffff Mjiaw. Was ze nog op de kat gaan zitten. Mocht ik dat beest nog een beetje reanimeren ook, de troela.

Dus, beste mensen, dit gedicht zal wel nooit verschijnen op de Moose. Het is niet door de keuringscommissie geraakt. Het is niet makkelijk te moeten leven als genie met een plebejer aan je zij.

We stonden voor een tweesprong van open deuren. De rechtse deur toonde een betonnen brandtrap naar beneden, die verdween achter een zachtbeige geschilderde wand.
De linkse deur toonde een zachte glooiing neerwaarts, zonder trappen, om lekker op te kunnen rolstoelen. Wij gingen voor links, wij mochten glooien.
Boven de rechterdeur hing het groene symbooltje van 'wegwezen hier', een open vierkant met een vertrekkende pijl.

Boven de linkse deur hing een bordje : Boîteux.

Boîteux? Ik trok mijn vertaalcellen op gang. Boîteux. Betekende dat niet "kreupel" ? En was dat niet een beetje heel weinig respectvol voor onze vrienden de vierwielers ? Nu is er over mijn kennis van de Franse taal met de jaren een laagje stof neergedwarreld, er wriemelt zelfs hier en daar pissebed of muurvarkentje over, dus ik heb het opgezocht. Intraglot, een vertaalprogrammaatje op het werk vertaalde boîteux als volgt : kreupele, hinkelepink, hinkepink, hinkepoot, hompelvoet, manke, mankepoot, mankpoot.

In gedachten verzonken over zoveel lompheid en gebrek aan fijngevoeligheid van mijn werkgever, liep ik de gang af naar de uitgang.

Ik botste haast tegen het straatnaambordje : Kreupelenstraat - Rue des Boîteux.

Met tachtig waren ze en allemaal op hun paasbest ; de mannelijke helft met krakend blinkende schoenen, de vrouwen met gelakte nageltjes.

Ik was één van die tachtig. Mijn schoenen kraakten ook. Blinken al iets minder. (Had ik maar niet in die plas moeten stappen net voor het station).

Een portier vroeg ons in beide landstalen of we allemaal de hal wouden binnengaan sielvoeplai. We wouden.

De hal had de vorm van een halve cirkel. Langs de holle kant stonden vitrinekasten, glazen deurtjes gevat in roodkoperen lijsten en oudhouten afwerking. Langs de rechte kant, vooraan dus, stonden blauwe vlaggen met daarop dure letters in geel. Onder de vlaggen twee tafels met daarop twee dienbladen vol kopjes en een tiental thermossen. Ik laveerde kwasi nonchalant en geheel toevallig naar de vlaggen, deed alsof ik het logo op de vlaggen bewonderde maar dacht alleen maar : Koffie! Koffiekoffiekoffie! Ikwilkoffie. Daarvoor staat hij hier trouwens. Toch ?

Ik schonk mezelf een kopje in, nevelde een wolkje melk door mijn verslaving en nam meteen ook een koekje. En nog eentje, voor de zekerheid. Negenenzeventig paar ogen volgden mij als Romeinen een knullige gladiator. Ik ging nu net als alle anderen tegen de kasten staan.

Een minuscuul dametje met overduidelijk ongeschoolde kapper trad naar voren en heette ons hartelijk welkom. Ze deed er dik een kwartier over. Ik liet mij niet afleiden en nipte van mijn -het was Max Havelaar!- koffie.

Ze stelde ons voor aan een tweede mevrouw die ons meer zou vertellen over de geplogenheden en gebruiken in mijn nieuwe firma. Maar voor we eraan beginnen, nodig ik jullie allemaal uit voor een kopje koffie! Met een ijzige blik op mij gericht. Oeps.

Na de koffie werden we een aula binnengeleid. Ik was de eerste binnen, maar werd teruggeroepen omdat ik het foldertje vergeten was. Toch was ik nog de tweede die de zaal betrad. De eerste, een man in lilliputverpakking ging helemaal vooraan links zitten. Ik volgde hem en sloot netjes ernaast aan. Naast mij nam een derde plaats, en alle anderen schoven door naar achter waar ze allemaal op een kliekje bijeen gingen hokken zodat er tussen ons drie en de rest van de zaal zes lege rijen zaten. Hoe belachelijk.

De lichten werden gedimd en het drielagenmodel werd ons gepresenteerd. Ze heette Micheline, en ging gekleed in een witte kniebroek, daarboven een laagje zomerjurk (rood met witte bloemen, zelfs in Tadjikistan geven ze zo iets mee met Spullenhulp), en daarboven dan nog een wollen truitje in een kleur dat er geen bekende. Het drielagenmodel.

Maar het moet gezegd, onder dat vestimentair drama ging een pittig dametje schuil dat ons de does-en-niet-does van mijn nieuwe werkgever presenteerde.

Na haar gooiden ze achtereenvolgens een schooljuffertje, een ik-heb-mijn-priesterroeping-gemist'e, een grappige fiscalist (ze bestaan!), iemand die zo een cultuurprogramma kon presenteren op de RTBF en een schotel gevulde broodjes binnen. De broodjes waren veruit het meest interessant. Ze werden natuurlijk niet echt de aula binnengegooid, we moesten ervoor naar een belendend zaaltje, waar een echte ober stond. Zo eentje in smoking en begiftigd met een typische kelnerblik, stilzwijgend discreet met aan de randjes een pijnlijke grimas.

De broodjes waren succulent : belegd met minstens drie lagen heerlijkheden (daar zijn ze weer met hun drielagenmodel dacht ik nog). Alleen waren het van die moderne broodjes. Vroeger, ik spreek nu van vorige eeuw (en da's echt nog maar zeven jaar geleden) kreeg je overal van die knapperige bolle witte pistolets, of van die spoelvormige sandwiches belegd met een schelle paté, of met gekapt of met stuk kaas ertussen, hoogstens vond je er een blad verlepte sla tussen of een verloren gereden tomaat, maar na vier van die pistolets was je voldaan. Je veegde nog eens met je mouw de groffe kruimels van je lippen en klaar.

Maar nu, heden ten dage? Weg zijn ze, die heerlijke sandwiches, nergens kun je ze nog vinden. Weggeëvolueerd tot ronde sponsen bolletjes op basis van koffiekoekdeeg. Lekker zijn ze, meer nog, heerlijk zijn ze. En meestal worden ze dan nog eens belegd met onuitsprekelijke, ongetwijfeld delicieuse, daar niet van, maar tongcarambolerend beleg. Ga er maar eens aan staan : Op je nuchtere maag na drie glazen schuimwijn een broodje carpaccio bestellen. Of een sandwichtje surimi, doe mij maar eentje met salsiccia of serrano ham. Gravad lax. Je hebt meer tijd nodig om het broodje te bestellen dan om het op te eten. Want de trend is hoe miniatuurder hoe duurder. En deze receptie is er eentje met standing en dan moet het geld kosten. Maar lekker was het zeker.

Tegen vieren was de show gedaan. De das mocht uit. De eerste werkdag zat erop.

Onderweg naar huis hield ik wel nog even halt bij de frietenboer. Voor mij een curryworst special. Dat zijn ook drie lagen. En minstens even lekker.

Een Westvlaming die aan Antwerpen is blijven plakken (die vettige straten, meneer, een mens geraakt daar onmogelijk nog weg ; klodders andalousesaus, meeuwendrets, verschraalde Cara pils, gevulde en daarna gescheurde condooms, slijmballen met Hollandse tongval,...) op de valreep gered, opgepikt en gevoed, ontvoerd naar daar waar de heide 's zomers brandt, deze mens vragen ze naar zijn favoriete eethuisjes, winkels, restaurants,...

Maar ik kom nooit buiten, meneer! Ik zit opgesloten thuis! Lucht! Lucht!

Maar alla, dan verzin ik wel iets. Komt-ie.

My favorite Grab-a-Bite. Ja hoor, het is nog in het Engellands ook, mag ik er nog een woordenboek voor stelen.

Waar ik graag een beetje bijt dus. Da's een makkelijke. In Zapnimf, of course (ook ik kan engels, zie). Waar anders vind je zo'n sappige dijen, zo'n klappe kuiten, zo'n zoenzachte knoezels. Wie anders heeft zo'n zoete lippen, zo'n zoute ogen, zo'n zilte tranen en bijterig bitter chocoladen oorlelletje. Dat pittige kopje, die pikante mond, die zachte hals, borsten als van zeem zo zoet en een bruisende champagnenavel. En da's dan nog maar de eerste gang. Zapnimf wis en waarachter. Smak.

My favorite shop in town. Euhmmm, kweenietzometeen. Ik kom er straks nog op terug.

Neen toch niet.

My favorite restaurant. Een restaurant is mij te hoog gegrepen, een favoriet restaurant heb ik dus niet. Daar waar obers als knipmensen de hongerige mens bejeegnen met een onderdanige superioriteit, word ik zelden opgemerkt. Het moet gezellig blijven. Zoals in de Koekoek in Oostende bvb. Hun specialiteit is de gebraden kip. Dat is trouwens ook het enige dat je er kunt eten. Met brood. Met optie op appelmoes. En het kannetje extra vet. De koekoek is trouwens 24/7 open. Ideaal om een extra fond te leggen om 3u30 na een avondje stappen. Ze hebben er ook Tuborg. Alleen gebraden kip dus. En toch heten ze de Koekoek. Tsk tsk tsk.

Waar het lekker ontbijten is, dat is in de Kruidtuin, in de Leopoldstraat in Antwerpen. Zeer aan te bevelen is de tweede bank, links. Daar kun je je boterkoeken verorberen (een aanrader zijn de paaskoeken van bakker Klaas in de Molenstraat 88 in Wervik). Daarbij schenk je een kopje Mildou Relax, (246 voor 250gr in de GB) uit een metalen thermos.

En kom, we zijn in een goede bui, we gooien er nog een derde tegenaan : De Rooden Hoed in Antwerpen voor zijn marktmenu, en omdat de eigenaar een neefje is van de stiefmoeder van mijn zusters vriend.

My favorite take my friends when in town. Heb ik even geluk : mijn vrienden zijn nogal makkelijk content te stellen. Dus als er dan al eens eentje in de buurt is, dan zijn die meestal tevreden met een Westvleteren of een Westmalle op het terras met zicht op de kastanjeboom, en vooral zonder veel gedoe. Maar als ik ze eens uitermate wil irriteren dan neem ik ze mee naar de Kulminator in Antwerpen. Het meest lowprofile en gezapige café van de streek. Je zit er in versleten fauteuils zodat iedereen er na een uur rugpijn heeft en een stofallergie, iedere discussie over een goed biertje of een café met veel keuze wordt meteen opgeblazen bij het doornemen van het bierboek. Ze hebben er alles. Alles zeg ik je. En dan nog van verschillende jaargangen(*). Je kunt er een Duvel bestellen van 1987 of eentje van 1998 of een bananenbier van 2002. Meteen gedaan met discussiëren over -ik heb ooit een bier gedronken...- het is er.

En als je goed in de sfeer komt word je op straat gezet, want het ding sluit ergens vlak na middernacht. Bekend tot in Sjina en Japan.

(*) Volgens mij kopen ze gewoon bedorven stocks op van andere cafés en zetten dat dan als delicatesse op de kaart. Maar oordeelt u vooral zelf.

Other five things to mention. Okee, eindelijk komen we ergens. Vijf zaken die ik nog kwijt wil.

1. De Europese roodborst is een gedrongen zangvogeltje (12-14 cm) dat broedt van april tot juni en dan vijf tot zeven eieren legt.

Ze zijn behoorlijk agressief en hebben een zeer onnozele naam, want hun borstvlek is oranje en niet rood.

2. Onze rosse kat (Whoppy) heeft verleden maand zowel een duif als een eekhoorn gevangen. Poes (de grijze) vangt voornamelijk uiltjes. Streepje (onze jongste) 'vangt' tout court.

3. Van Duke Ellington beluister je best de originele opnames, uitgevoerd door het orkest van the Duke himself. Hij schreef zijn nummers namelijk op zijn muzikanten. Zijn trompettist kon zo lekker grawlen op zijn trompet, wel dan schreef Duke daar speciaal een nummer voor...

4. Als je een loszittende terrastegel niet onmiddellijk vervangt maar laat liggen, kun je erover vallen.

Ervaring heet dat.

5. Het Bruto Nationaal Product van Noorwegen bedroeg in 2005 1906 miljard Noorse Kroon (ofte 243,3 miljard Euro). Dit is inderdaad niet grappig. Maar wel correct.

O kijk, laat ik dit stokje wel niet in mijn spiksplinternieuwe hakselaar vallen zeker. Wat jammer nou.

Met nerveuze, trillende vingertjes draai je die om op zoek naar de afzender. In het kinderlijk gekriebel herken je de naam van een vage vriend uit een hogere klas. Verwarring alom, waarom zou hij mij schrijven ? Je scheurt hem open, pas op pas op, de postzegel niet schenden want die wordt er straks afgeweekt voor in de verzameling. Het is er eentje voor in het bruine boek (Het groene, kleinere boek is voor buitenlandse postzegels).

Ik schooi briefpapier bij mijn moeder en de volgende dag, na schooltijd, begin ik eraan. Nog eens doorlezen : Beste Hill, ik stuur je deze brief blablabla... Daarna moet ik die vijf keer overschrijven. Wel oppassen onderaan en mijn eigen naam onderaan een lijstje met vijf andere namen plaatsen. De eerste op het lijstje stuur je een paar kleurige (of waren het geurige?) sokken. Wat waren we simpel in de jaren tachtig. Een tweetal weken wachten en je zult in de post 3125 paar sokken ontvangen.

Onze kastanjeboom is op hol geslagen. Het zat er al enkele dagen aan te komen, maar toch kwam zijn crisis als een krakende brug over de Mississippi : plotsklaps en ronduit onprettig.

En toch, er waren al langer signalen dat het niet zo bijster goed ging met onze kastanjelaar. Hij weet een beetje van het weer, dachten we, hij is een beetje in de war.

Je zou voor minder in de war zijn, deze zomer. De laatste weken, wat zeg ik màànden, heeft het hier geregend alsof onze hof de setting is van een documentaire van Cousteau zaliger. Dan denken ze in Gloustershire dat ze een beetje last hebben van de vochtigheid. Overstroming, humpf, ik teel al drie weken rijst op de pelouze. Verleden week nog heb ik mijn grasmachine klemgereden op een rivierkreeft. Het zijn allemaal watjes daar in het land van de Queen.

En dan nu die plotse warmte. Onze katten spinnen niet meer, ze koken gewoon over. Schat, wat stinkt hier zo ? O, niks, Poes staat weer in brand. De thermometer tegen de buitenmuur gaf gisteren 54 graden aan. Celcius. En hij is niet stuk, ik heb hem persoonlijk gecontroleerd. (in de frigo gelegd en na een uurtje : inderdaad 5°C).

Waarmee ik maar wil zeggen, het is niet zo verwonderlijk dat onze kastanjeboom een beetje gaga is. Daarenboven zit hij dan nog midden in zijn pubertijd ook, het moet weer lukken.

Zestien in hij ondertussen. Mijn lief heeft hem zelf grootgebracht. Kastanje in potje aarde op de verwarming, de borst gegeven tot zijn tweede en daarna in de tuin aangeplant, waar hij ondertussen is uitgegroeid tot een flinke kanjer. Zestien en flink. Scheert zich al tweemaal in de week. Laat zich volgaarne als krabpaal gebruiken voor het verzamelde gepoeste uit de buurt. Onze kastanjeboom, onze schaduwschenker in moeilijke momenten.

Zo lagen we er gisteren ook weer onder, te bekomen van de plaatselijke hittegolf, in onze strandstoel op stand vijf. Ik zat zeer verdiept in de gazet van dinsdag 24 juli (Vinokoerov verrijst in de Pyreneeën! Volgens mij gaat hij het Rasmussen nog knap moeilijk maken in de laatste tijdrit. Let op mijn woorden!). Net toen ik de stand nakeek (Vino 23ste op 28'21", neen dat wordt moeilijk) krijg ik een slag in mijn nek. 't Prikte. Niet dat het pijn deed, maar aangenaam is het toch ook niet. Precies een mini-katteklauwtje. Ik zat al klaar om mijn schots geruite pantoffel op de neus van de kattekwaadkitten te mikken, toen ik naast mij in de tuinzetel -ocharme ochere- een madurodambolstertje vond, met miniatuurkastanjepitteke erin. Zoooo lief. Onze good ol' kastanjelaar draagt vruchten. Dik een seizoen te vroeg maar toch. Wat moeten we daar nu mee ?

Maar we zullen hem aanmoedigen, een hart onder zijn bast steken. We zullen dat kastanjetje begraven en morgen komt de zapnimf in haar alter ego van tandenfee langs en legt er 50 cent voor in de plaats. Zodat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt. Misschien groeit zijn bonsaïcomplex er van zelf uit.

De laatste dag, een streep onder vijf jaar ING Insurance. Een streep onder vijf plezierige jaren toch wel.

Dankjewel collega's.

Merci Ann en Wim, voor de begeleiding bij mijn eerste wankele ING-stapjes

Merci Christophe, voor de basisregels "Vooruitdenken"

Merci Steven, je was mijn allereerste echte homo

Merci Sandra voor je articulatie

Merci Greet, voor de aanblik op je rode koontjes - mmmm

Merci Peter - Hoor ik daar een lama schijten of zei jij iets?

Merci Patrick, voor je rustgevende invloed

Merci Guy, voor je coaching

Merci Bert, voor je wel heel grote geduld

Merci Steven voor de niet gehaalde whiskey, en merci derde Steven voor de liften

Merci Davy en Robby voor de nooit mopperende support

Merci Jan en Koen, jullie waren onklopbaar in je Stattler & Waldorf impressie

Merci Bart en Danny voor security shortcuts en de persoonlijke aanpak

Merci Peter voor de Cobolreviews en merci Willy voor Release Packs

Merci Mark voor onze avondlijke tot soms nachtelijke onderonsjes. En er nog voor betaald worden ook!

Merci INGInsurance voor het ongewild betalen van een nachtje doordrinken op de De Keyserlei.

Merci Lieven, voor het zoemen van je bas bariton

Merci Guy voor het doorduwen van baselines en de schoppen onder de kont van BISBOSS

Merci Patrick voor het mij leren bedwingen van met de PC te gooien

Merci Dominic, Heidi, Dirk, Leni, An & Nancy voor de aangename superuseroverleggen

Merci Mireille en merci Alain voor de professionaliteit, en ook voor de mooie benen. Mireille dan toch.

Merci Bob voor je vertrouwen

Merci Nicky voor de verhalen over Amalia Antonella, de meest gedistingueerde kat deze kant van de melkweg

Merci Bram, John & Vicky, wat was het altijd lachen geblazen in jullie kot

Merci Sietha voor de gezellige meetings en de leuke babbels

Merci Silvano voor je verbluffend energieniveau voor tien uur 's ochtends

Merci Sabina, jij bent een heel fijne madam

Merci Kristine en merci Godelieve, merci Wendy

Merci Bernard, mon francophone préféré

Merci Véronique voor je boeken en je operatips

Merci Nathalie voor je raad en daad

Merci Sabine voor je fantastische persoonlijkheid

Merci Anja voor je lach

Merci Veerle voor je enthousiame over schorseneren

Merci Jan voor de herwaardering van de eightiesmuziek en de schoonste jaren hier

Merci Belinda voor je hese stem (grrrrrrr)

Merci Than voor de altijd grappige noot (sibémol)

Merci Filip voor de visie, merci Jeanine

Merci Fons voor je adrenaline en je nononsenstothepointigheid en hoe je in mijn eerste vergadering met je vuist op tafel sloeg en begon over de vogelclub van Brasschaat

Merci Bob voor je verhalen over je maten, het vliegwezen en je encyclopedische kennis van wieweetwat

Merci Daniël voor je snor

Merci Kristof, merci Koen en Peter voor de spoedcursus telefoneren

Merci Kristof voor je enthousiasme, merci Katleen en Pascal

Merci Lilian voor de zoete fluister, merci Peggy voor de klaterende lach
Merci Tamara, merci Freek

Merci Stefan en Bart

Merci Jos voor de generator. Hij doet het bijna. Soms.

Merci Koozn voor de vergaderingen in 't Wesvlams

Merci Marc voor je betrokkenheid in zowat alles

Merci Inge en Peter, Hans en Grete

Merci Diane en Hilde

Merci Ann voor het geduld, voor het grote geduld en het vertrouwen

Merci Lode, de schoonste bariton van Kortrijk

Merci Joris, merci Simone, merci Kurt en merci Line, 't was misschien kort, maar ik heb meer aan jullie gehad dan jullie denken

Merci Frank en Koen voor jullie begrip

Merci Wim om drie jaar op mijn kop te willen kijken, zonder erop te slaan (en de verhalen over de chiro, over de klein mannen,...) én mijn ondersteuning als beginnend analyst

Merci Francis voor de vriendschap

Merci Ilse, zeer veel merci Ilse!

Merci Pieter voor de opvang van mijn geadopteerd kindje. James is in goede handen bij jou.

Merci Stefan voor Afrika en zoveeeeeel meer.

Merci alle anderen om mij te moeten ondergaan.

PS :

Merci X, voor de niet-beveiligde link naar de dataroom.

Beste allen, ik weet nu precies hoeveel jullie verdienen.

Wisten jullie trouwens dat er meer asbest in dit gebouw zit dan je dacht ?

Met zijn te korte jeansvestje en zijn bloedrode T-shirt, modieuze scheuren erin, zat hij headbangend in de trein. Snoeiharde gangsta rap was het, met over elkaar struikelende beats als pistoolschoten uit één of ander gitzwart ghetto. Hij trok er ook een gangstersmoel bij. Of tenminste, hij keek hoe hij dacht dat een gangster kijken moest ; een boze blik naar beneden gericht en half getuite lippen. Om er toch een beetje negerder uit te zien dan zijn melanoomarme velletje deed vermoeden.

De trein maakte een flauwe bocht naar rechts en uit een deurtje kwam de treinbegeleidster gepiept. Ze vroeg onze plaatsbewijzen. Quasi nonchalant diepte hij uit zijn metersdikke portefeuille (mét gouden ketting) zijn abonnement op en showde het als een politiepenning aan de poinçonneuse. Ze wierp er een vage blik op, knikte, beende twee-drie passen naar voor en keerde dan op haar stappen terug. Excuseer mijnheer, was je abonnement niet geldig tot de tweeëntwintigste ? We zijn nu de drieëntwintigste.

Hij verkruimelde onder haar ogen, kleurde mooi assorti met zijn t-shirtje en stotterde een paar halve verontschuldigingen. Als een slachtlam onderging hij de vernedering van de administratieve rompslomp onder tien paar geïnteresseerde ogen. Bij de volgende halte moest hij eraf. Zijn oren gloeiden nog na.

Ik keek hem na hoe hij het ghetto van Kapellen binnenstapte. Zijn fiets aan de hand.

Neen, jij moet voor mij niets anders

liefst heb ik je net zoals je bent

Net zoals ik jou bij 't bloggen tegenkwam,
net zoals ik uit je mond vernam
dat je geen praatjesdrukke kerels bent gewend.
Neen, je moet beslist niet anders,
blijf voor mij precies zoals je bent.
(uit Wim Decraene - Laat me met je meegaan)

Dat was het ongeveer wat de hupse zapnimf in mijn oor fluisterde de eerste weken samen. Een maandje of zo later wreef ze de prut uit haar ogen en mocht ik beginnen aan de verbouwing.

Ze wist weer eens iets nieuws.

Na mijn bril moest nu de rest van mijn kop eraan geloven.
Die stekeltjes op je kop, dat Monchichi-kopje, dat mag wel eens wat hipper hoor. Laat mij dat eens onder handen nemen. Je zou er zoveel jonger kunnen uitzien. Blijf zitten, blijf zitten, ik haal mijn schaar.

Bij mij treedt dan onmiddellijk alarmfase één in : de vriendin krijgt weer een aanval van acute creativiteit.

De ene keer resulteert dat in het vervaardigen van een workshop over Keith Haring, de andere keer zet ze een school op stelten door alle bomen in de nabijheid van de speelplaats vol CDs te hangen, en dan weer denkt ze loos te moeten gaan met mij. De vorige keer smeerde ze me een nieuwe bril aan, een andere keer werd ik quasi verplicht om van die vreselijke stapsandalen te kopen. Gadverdamme. Drie weken heb ik tegengeprutteld, drie weken van koude oorlog en stekelige opmerkingen over en 't weer maar de sandalen zijn gekomen. Het is niet makkelijk om veertien uur per dag uitgelachen te worden door een vierkoppige kroost en zijn verwekster omdat je stevige wandelschoenen wil aantrekken onder een short. Toen ook de schoonouders aan die feke hilariteit deelnamen brak bij mij de veer : ik bezit nu dus ook van die cabrio-schoenen. Joepie. Man man man.

En nu staat ze daar al op en neer te huppen, popelend (maar da's een leuk werkwoordje zeg! : popelen. De paus popelde met rode konen een eind weg) om haar schaar in mijn fluweeldonzen haardos te zetten.
Ik doe de ogen dicht en zij begint. Eerst met een soort van hoofdmassage. Mmmmm heerlijk. Daarna hoor ik iets metaligs knisperen. Het is begonnen :

Knipper de knip.
Knipper de knip.

Oei. Knipknipknipknipknip.

- Oei ? OEI? Wat oei ? Wat heb je gedaan?

- O. Niks. Knipknip.

- Jamaarjamaar... wat niks?

- O niks. Niks om je zorgen over te maken hoor. Gewoon. Knipknip.

- Wat niks om je zorgen over te maken ?

- O. Knipknip. Niks. Wist je trouwens dat jij een niet-symmetrische schedel hebt ?

- Heyhey! Weet jij wel waar jij mee bezig bent ?

- M-m. knipperdeknip. Ik heb twee jaar kapschool gevolgd. Knip.

- Kapschool ! Jij ?
- M-m knipknip.

- Maar ik heb ze niet afgemaakt, ik was er niet zo goed in... KNIP! Oow, zeg, dat was een taai haar.
Knipknipknipknipknip.

- Ja maar zeg, wat doe jij daar allemaal...

Brrrrrrrzzzzzzzzzzzzzzzzzzmmmmm.

De rest van mijn tegengepruttel verzoemt in de monotone tondeuzeloei. Ik voel het rillen tot in mijn ruggenmerg.
Een kwartier later is zij-die-leerde-coifferen-toen-de-punk-hoogtij-vierde klaar.

Ik krijg zo'n handspiegeltje voorgeschoteld en kan mezelf bewonderen. Het valt me eigenlijk nog mee. Je kan nauwelijks zien dat er iets weggeknipt is. Alleen langs de zijkanten is het korter en alle fouten en gaten zaten langs de achterkant, lekker uit het reflectievlak van de spiegel. Okee, hier kan ik mee leven. Ik maak aanstalten om een cd van Wim Decraene op te zetten en zij zegt : How-ow. 't Is nog niet klaar.

- Jamaar, je zei toch... ?

Met een violette grijns op haar smoeltje haalt ze een uit de kluiten gewassen bokaal plaksel uit de la. Bruine zeep, daar lijkt het op. Ik word meteen teruggekatapulteerd naar mijn jeugd in de jaren veertig, toen ik slag om slinger arbeidde om de gebarsten tegels van de keukenvloer rein te schrobbende. Beikes. Ik kreeg een vieze smaak in de mond.

- Wat ben je met die zeep van plan ?

Neen, het blijkt geen zeep, 't is gel. En dàt word ìk nù verwacht in mijn stoppels te wrijven! Dit slaat nergens op, helemaal nergens. Over mijn dood lijk dat ik dat zal inwrijven. Dus wrijft zij het in.

Het zit in een groen doorzichtig potje, het IS ook groen, en op het etiket staat dat het op basis van -I kid you not- olijven is! Maar het riekt wel naar tomaten, en het ziet eruit als vloeibare komkommer. Komkommerkop McGraw dat kan er ook nog wel bij. Hey, hoorde ik er eentje fluisteren op het werk, kijk daar : Robert Smith van the Cure.

Neen, jij moet voor mij niets anders

liefst heb ik je net zoals je bent

Ik had het moeten weten toen ik aanlegde met een ex-Punkster.

How many ways to get what you want
I use the best I use the rest
I use the enemy I use anarchy
(uit The Sex Pistols - Anarchy in the UK)

Over drie weken zie je dat gat van de tondeuze niet meer, toen ze van 'oei, kapje er vergeten op te zetten' deed.

Hij loopt de deuropening voorbij, zoekend maar niet ziend. Een lang slungelachtig figuur is het, gekleed in wit t-shirt en op sportschoenen, ongeschoren ook en als er veel wind staat vliegt hij weg. Wat een oren! Je kunt uiteenstaande oren hebben, je kunt echte flaporen hebben, ik heb zelfs een neef met transparante oren, maar dit hier? Volgens mij kan hij thuis gewoon Tv Noord-Korea ontvangen zonder antenne. Hello y'all, this is Kim Jong Il speaking.

Nooit gezien, zoiets. Ja, één keer misschien, in de lagere school nog, daar liep een kerel rond en die heette Bart, Bartje Ponsaert. Alias den Vlieger. Ook wel Den Jumbo-Jet genaamd. Die had ook zo'n cymbalen. Als het hard waaide op de speelplaats, deden we een touwtje rond zijn nek en dan konden we vliegeren. Zoals een vorige generatie dat deed met meikevers, dat deden wij met Bartje. Hij ronkte dan ook zo mooi. Rrrrr.

Maar hij hier is de nieuwe programmeur. Een tijdelijke werkkracht wiens taak het wordt om in drie maanden tijd een gegevensbank doormidden te zagen.
We roepen hem binnen, -hier moet je zijn beste kerel - en stellen ons voor. Goeiemiddag.

Hij heeft er anderhalve toonladder voor nodig.

- Goe-je-mi-d-dag. Ik ben Jan P., woonachtig te Maasmechelen en kom hier tijdelijk werken via consultingfirma Menhir.
- Excuseer, hoe was de naam ook alweer ? Jan, en dan ?
- Ponsaert. Jan Ponsaert.

Dit kan geen toeval zijn. Ik vraag hem langs mijn neus weg of hij geen familie heeft in West-Vlaanderen. Hij bevestigt melodisch, en zingt mij onmiddellijk een wedervraag tegemoet : hoe ik dat weet ?
- O, gewoon, op school zat er ook een Ponsaert, en je lijkt er heel goed op.

- Hoe bedoel je ? vraagt hij net iets te scherp.
Ik voel mijn vel een tint verschieten en herstel aarzelend wel... je lang, slank figuur, je zwarte

haar. En bedenk dan dat Bartje niet zwart was.

Binnenkort ben ik de nieuwe. Ai.

De zon probeerde al door de blinden te breken en wierp een streepje warmte op haar arm. Zij lag diep in de dons gewikkeld en ademde zacht en rustig.

Ik keek naar haar. Alleen die ene arm kon ik zien, en een verdwaalde dikke teen.

Aan de slaapkamerdeur hoorde ik het gekrassel van twee hongerige katten, verderop, buiten, het gekwetter van vogeltjes. Het beloofde een mooie dag te worden.

Ik keek opnieuw naar de slapende vorm onder de lakens.

Ik neusde in de bos blonde krullen en zocht haar wang. Zij werd niet wakker, maar slaakte een onmenselijk diepe zucht, zoals alleen katten dat kunnen.

Dag schone slaapster, kusje op de wang, je prins is wakker.

De honderd jaar zijn nog niet voorbij, grommelde ze vanonder de dekens, trok haar teen bij en verzonk meteen opnieuw in haar sprookjesdroom.

10-09-2007, 21:03 geschreven door Hill

09-09-2007, 22:43 geschreven door Hill

05-09-2007, 19:41 geschreven door Hill

04-09-2007, 21:03 geschreven door Hill

03-09-2007, 20:26 geschreven door Hill

01-09-2007, 23:58 geschreven door Hill

31-08-2007, 22:46 geschreven door Hill

27-08-2007, 20:34 geschreven door Hill

26-08-2007, 13:59 geschreven door Hill

13-08-2007, 00:00 geschreven door Hill

09-08-2007, 13:09 geschreven door Hill

06-08-2007, 14:30 geschreven door Hill

02-08-2007, 07:20 geschreven door Hill

01-08-2007, 13:27 geschreven door Hill

23-07-2007, 21:45 geschreven door Hill

16-07-2007, 21:35 geschreven door Hill

13-07-2007, 22:32 geschreven door Hill

12-07-2007, 18:47 geschreven door Hill

28-06-2007, 14:05 geschreven door Hill

21-06-2007, 20:26 geschreven door Hill