Chocolate Moose

Met nerveuze, trillende vingertjes draai je die om op zoek naar de afzender. In het kinderlijk gekriebel herken je de naam van een vage vriend uit een hogere klas. Verwarring alom, waarom zou hij mij schrijven ? Je scheurt hem open, pas op pas op, de postzegel niet schenden want die wordt er straks afgeweekt voor in de verzameling. Het is er eentje voor in het bruine boek (Het groene, kleinere boek is voor buitenlandse postzegels).

Ik schooi briefpapier bij mijn moeder en de volgende dag, na schooltijd, begin ik eraan. Nog eens doorlezen : Beste Hill, ik stuur je deze brief blablabla... Daarna moet ik die vijf keer overschrijven. Wel oppassen onderaan en mijn eigen naam onderaan een lijstje met vijf andere namen plaatsen. De eerste op het lijstje stuur je een paar kleurige (of waren het geurige?) sokken. Wat waren we simpel in de jaren tachtig. Een tweetal weken wachten en je zult in de post 3125 paar sokken ontvangen.

Onze kastanjeboom is op hol geslagen. Het zat er al enkele dagen aan te komen, maar toch kwam zijn crisis als een krakende brug over de Mississippi : plotsklaps en ronduit onprettig.

En toch, er waren al langer signalen dat het niet zo bijster goed ging met onze kastanjelaar. Hij weet een beetje van het weer, dachten we, hij is een beetje in de war.

Je zou voor minder in de war zijn, deze zomer. De laatste weken, wat zeg ik màànden, heeft het hier geregend alsof onze hof de setting is van een documentaire van Cousteau zaliger. Dan denken ze in Gloustershire dat ze een beetje last hebben van de vochtigheid. Overstroming, humpf, ik teel al drie weken rijst op de pelouze. Verleden week nog heb ik mijn grasmachine klemgereden op een rivierkreeft. Het zijn allemaal watjes daar in het land van de Queen.

En dan nu die plotse warmte. Onze katten spinnen niet meer, ze koken gewoon over. Schat, wat stinkt hier zo ? O, niks, Poes staat weer in brand. De thermometer tegen de buitenmuur gaf gisteren 54 graden aan. Celcius. En hij is niet stuk, ik heb hem persoonlijk gecontroleerd. (in de frigo gelegd en na een uurtje : inderdaad 5°C).

Waarmee ik maar wil zeggen, het is niet zo verwonderlijk dat onze kastanjeboom een beetje gaga is. Daarenboven zit hij dan nog midden in zijn pubertijd ook, het moet weer lukken.

Zestien in hij ondertussen. Mijn lief heeft hem zelf grootgebracht. Kastanje in potje aarde op de verwarming, de borst gegeven tot zijn tweede en daarna in de tuin aangeplant, waar hij ondertussen is uitgegroeid tot een flinke kanjer. Zestien en flink. Scheert zich al tweemaal in de week. Laat zich volgaarne als krabpaal gebruiken voor het verzamelde gepoeste uit de buurt. Onze kastanjeboom, onze schaduwschenker in moeilijke momenten.

Zo lagen we er gisteren ook weer onder, te bekomen van de plaatselijke hittegolf, in onze strandstoel op stand vijf. Ik zat zeer verdiept in de gazet van dinsdag 24 juli (Vinokoerov verrijst in de Pyreneeën! Volgens mij gaat hij het Rasmussen nog knap moeilijk maken in de laatste tijdrit. Let op mijn woorden!). Net toen ik de stand nakeek (Vino 23ste op 28'21", neen dat wordt moeilijk) krijg ik een slag in mijn nek. 't Prikte. Niet dat het pijn deed, maar aangenaam is het toch ook niet. Precies een mini-katteklauwtje. Ik zat al klaar om mijn schots geruite pantoffel op de neus van de kattekwaadkitten te mikken, toen ik naast mij in de tuinzetel -ocharme ochere- een madurodambolstertje vond, met miniatuurkastanjepitteke erin. Zoooo lief. Onze good ol' kastanjelaar draagt vruchten. Dik een seizoen te vroeg maar toch. Wat moeten we daar nu mee ?

Maar we zullen hem aanmoedigen, een hart onder zijn bast steken. We zullen dat kastanjetje begraven en morgen komt de zapnimf in haar alter ego van tandenfee langs en legt er 50 cent voor in de plaats. Zodat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt. Misschien groeit zijn bonsaïcomplex er van zelf uit.

De laatste dag, een streep onder vijf jaar ING Insurance. Een streep onder vijf plezierige jaren toch wel.

Dankjewel collega's.

Merci Ann en Wim, voor de begeleiding bij mijn eerste wankele ING-stapjes

Merci Christophe, voor de basisregels "Vooruitdenken"

Merci Steven, je was mijn allereerste echte homo

Merci Sandra voor je articulatie

Merci Greet, voor de aanblik op je rode koontjes - mmmm

Merci Peter - Hoor ik daar een lama schijten of zei jij iets?

Merci Patrick, voor je rustgevende invloed

Merci Guy, voor je coaching

Merci Bert, voor je wel heel grote geduld

Merci Steven voor de niet gehaalde whiskey, en merci derde Steven voor de liften

Merci Davy en Robby voor de nooit mopperende support

Merci Jan en Koen, jullie waren onklopbaar in je Stattler & Waldorf impressie

Merci Bart en Danny voor security shortcuts en de persoonlijke aanpak

Merci Peter voor de Cobolreviews en merci Willy voor Release Packs

Merci Mark voor onze avondlijke tot soms nachtelijke onderonsjes. En er nog voor betaald worden ook!

Merci INGInsurance voor het ongewild betalen van een nachtje doordrinken op de De Keyserlei.

Merci Lieven, voor het zoemen van je bas bariton

Merci Guy voor het doorduwen van baselines en de schoppen onder de kont van BISBOSS

Merci Patrick voor het mij leren bedwingen van met de PC te gooien

Merci Dominic, Heidi, Dirk, Leni, An & Nancy voor de aangename superuseroverleggen

Merci Mireille en merci Alain voor de professionaliteit, en ook voor de mooie benen. Mireille dan toch.

Merci Bob voor je vertrouwen

Merci Nicky voor de verhalen over Amalia Antonella, de meest gedistingueerde kat deze kant van de melkweg

Merci Bram, John & Vicky, wat was het altijd lachen geblazen in jullie kot

Merci Sietha voor de gezellige meetings en de leuke babbels

Merci Silvano voor je verbluffend energieniveau voor tien uur 's ochtends

Merci Sabina, jij bent een heel fijne madam

Merci Kristine en merci Godelieve, merci Wendy

Merci Bernard, mon francophone préféré

Merci Véronique voor je boeken en je operatips

Merci Nathalie voor je raad en daad

Merci Sabine voor je fantastische persoonlijkheid

Merci Anja voor je lach

Merci Veerle voor je enthousiame over schorseneren

Merci Jan voor de herwaardering van de eightiesmuziek en de schoonste jaren hier

Merci Belinda voor je hese stem (grrrrrrr)

Merci Than voor de altijd grappige noot (sibémol)

Merci Filip voor de visie, merci Jeanine

Merci Fons voor je adrenaline en je nononsenstothepointigheid en hoe je in mijn eerste vergadering met je vuist op tafel sloeg en begon over de vogelclub van Brasschaat

Merci Bob voor je verhalen over je maten, het vliegwezen en je encyclopedische kennis van wieweetwat

Merci Daniël voor je snor

Merci Kristof, merci Koen en Peter voor de spoedcursus telefoneren

Merci Kristof voor je enthousiasme, merci Katleen en Pascal

Merci Lilian voor de zoete fluister, merci Peggy voor de klaterende lach
Merci Tamara, merci Freek

Merci Stefan en Bart

Merci Jos voor de generator. Hij doet het bijna. Soms.

Merci Koozn voor de vergaderingen in 't Wesvlams

Merci Marc voor je betrokkenheid in zowat alles

Merci Inge en Peter, Hans en Grete

Merci Diane en Hilde

Merci Ann voor het geduld, voor het grote geduld en het vertrouwen

Merci Lode, de schoonste bariton van Kortrijk

Merci Joris, merci Simone, merci Kurt en merci Line, 't was misschien kort, maar ik heb meer aan jullie gehad dan jullie denken

Merci Frank en Koen voor jullie begrip

Merci Wim om drie jaar op mijn kop te willen kijken, zonder erop te slaan (en de verhalen over de chiro, over de klein mannen,...) én mijn ondersteuning als beginnend analyst

Merci Francis voor de vriendschap

Merci Ilse, zeer veel merci Ilse!

Merci Pieter voor de opvang van mijn geadopteerd kindje. James is in goede handen bij jou.

Merci Stefan voor Afrika en zoveeeeeel meer.

Merci alle anderen om mij te moeten ondergaan.

PS :

Merci X, voor de niet-beveiligde link naar de dataroom.

Beste allen, ik weet nu precies hoeveel jullie verdienen.

Wisten jullie trouwens dat er meer asbest in dit gebouw zit dan je dacht ?

Met zijn te korte jeansvestje en zijn bloedrode T-shirt, modieuze scheuren erin, zat hij headbangend in de trein. Snoeiharde gangsta rap was het, met over elkaar struikelende beats als pistoolschoten uit één of ander gitzwart ghetto. Hij trok er ook een gangstersmoel bij. Of tenminste, hij keek hoe hij dacht dat een gangster kijken moest ; een boze blik naar beneden gericht en half getuite lippen. Om er toch een beetje negerder uit te zien dan zijn melanoomarme velletje deed vermoeden.

De trein maakte een flauwe bocht naar rechts en uit een deurtje kwam de treinbegeleidster gepiept. Ze vroeg onze plaatsbewijzen. Quasi nonchalant diepte hij uit zijn metersdikke portefeuille (mét gouden ketting) zijn abonnement op en showde het als een politiepenning aan de poinçonneuse. Ze wierp er een vage blik op, knikte, beende twee-drie passen naar voor en keerde dan op haar stappen terug. Excuseer mijnheer, was je abonnement niet geldig tot de tweeëntwintigste ? We zijn nu de drieëntwintigste.

Hij verkruimelde onder haar ogen, kleurde mooi assorti met zijn t-shirtje en stotterde een paar halve verontschuldigingen. Als een slachtlam onderging hij de vernedering van de administratieve rompslomp onder tien paar geïnteresseerde ogen. Bij de volgende halte moest hij eraf. Zijn oren gloeiden nog na.

Ik keek hem na hoe hij het ghetto van Kapellen binnenstapte. Zijn fiets aan de hand.

Neen, jij moet voor mij niets anders

liefst heb ik je net zoals je bent

Net zoals ik jou bij 't bloggen tegenkwam,
net zoals ik uit je mond vernam
dat je geen praatjesdrukke kerels bent gewend.
Neen, je moet beslist niet anders,
blijf voor mij precies zoals je bent.
(uit Wim Decraene - Laat me met je meegaan)

Dat was het ongeveer wat de hupse zapnimf in mijn oor fluisterde de eerste weken samen. Een maandje of zo later wreef ze de prut uit haar ogen en mocht ik beginnen aan de verbouwing.

Ze wist weer eens iets nieuws.

Na mijn bril moest nu de rest van mijn kop eraan geloven.
Die stekeltjes op je kop, dat Monchichi-kopje, dat mag wel eens wat hipper hoor. Laat mij dat eens onder handen nemen. Je zou er zoveel jonger kunnen uitzien. Blijf zitten, blijf zitten, ik haal mijn schaar.

Bij mij treedt dan onmiddellijk alarmfase één in : de vriendin krijgt weer een aanval van acute creativiteit.

De ene keer resulteert dat in het vervaardigen van een workshop over Keith Haring, de andere keer zet ze een school op stelten door alle bomen in de nabijheid van de speelplaats vol CDs te hangen, en dan weer denkt ze loos te moeten gaan met mij. De vorige keer smeerde ze me een nieuwe bril aan, een andere keer werd ik quasi verplicht om van die vreselijke stapsandalen te kopen. Gadverdamme. Drie weken heb ik tegengeprutteld, drie weken van koude oorlog en stekelige opmerkingen over en 't weer maar de sandalen zijn gekomen. Het is niet makkelijk om veertien uur per dag uitgelachen te worden door een vierkoppige kroost en zijn verwekster omdat je stevige wandelschoenen wil aantrekken onder een short. Toen ook de schoonouders aan die feke hilariteit deelnamen brak bij mij de veer : ik bezit nu dus ook van die cabrio-schoenen. Joepie. Man man man.

En nu staat ze daar al op en neer te huppen, popelend (maar da's een leuk werkwoordje zeg! : popelen. De paus popelde met rode konen een eind weg) om haar schaar in mijn fluweeldonzen haardos te zetten.
Ik doe de ogen dicht en zij begint. Eerst met een soort van hoofdmassage. Mmmmm heerlijk. Daarna hoor ik iets metaligs knisperen. Het is begonnen :

Knipper de knip.
Knipper de knip.

Oei. Knipknipknipknipknip.

- Oei ? OEI? Wat oei ? Wat heb je gedaan?

- O. Niks. Knipknip.

- Jamaarjamaar... wat niks?

- O niks. Niks om je zorgen over te maken hoor. Gewoon. Knipknip.

- Wat niks om je zorgen over te maken ?

- O. Knipknip. Niks. Wist je trouwens dat jij een niet-symmetrische schedel hebt ?

- Heyhey! Weet jij wel waar jij mee bezig bent ?

- M-m. knipperdeknip. Ik heb twee jaar kapschool gevolgd. Knip.

- Kapschool ! Jij ?
- M-m knipknip.

- Maar ik heb ze niet afgemaakt, ik was er niet zo goed in... KNIP! Oow, zeg, dat was een taai haar.
Knipknipknipknipknip.

- Ja maar zeg, wat doe jij daar allemaal...

Brrrrrrrzzzzzzzzzzzzzzzzzzmmmmm.

De rest van mijn tegengepruttel verzoemt in de monotone tondeuzeloei. Ik voel het rillen tot in mijn ruggenmerg.
Een kwartier later is zij-die-leerde-coifferen-toen-de-punk-hoogtij-vierde klaar.

Ik krijg zo'n handspiegeltje voorgeschoteld en kan mezelf bewonderen. Het valt me eigenlijk nog mee. Je kan nauwelijks zien dat er iets weggeknipt is. Alleen langs de zijkanten is het korter en alle fouten en gaten zaten langs de achterkant, lekker uit het reflectievlak van de spiegel. Okee, hier kan ik mee leven. Ik maak aanstalten om een cd van Wim Decraene op te zetten en zij zegt : How-ow. 't Is nog niet klaar.

- Jamaar, je zei toch... ?

Met een violette grijns op haar smoeltje haalt ze een uit de kluiten gewassen bokaal plaksel uit de la. Bruine zeep, daar lijkt het op. Ik word meteen teruggekatapulteerd naar mijn jeugd in de jaren veertig, toen ik slag om slinger arbeidde om de gebarsten tegels van de keukenvloer rein te schrobbende. Beikes. Ik kreeg een vieze smaak in de mond.

- Wat ben je met die zeep van plan ?

Neen, het blijkt geen zeep, 't is gel. En dàt word ìk nù verwacht in mijn stoppels te wrijven! Dit slaat nergens op, helemaal nergens. Over mijn dood lijk dat ik dat zal inwrijven. Dus wrijft zij het in.

Het zit in een groen doorzichtig potje, het IS ook groen, en op het etiket staat dat het op basis van -I kid you not- olijven is! Maar het riekt wel naar tomaten, en het ziet eruit als vloeibare komkommer. Komkommerkop McGraw dat kan er ook nog wel bij. Hey, hoorde ik er eentje fluisteren op het werk, kijk daar : Robert Smith van the Cure.

Neen, jij moet voor mij niets anders

liefst heb ik je net zoals je bent

Ik had het moeten weten toen ik aanlegde met een ex-Punkster.

How many ways to get what you want
I use the best I use the rest
I use the enemy I use anarchy
(uit The Sex Pistols - Anarchy in the UK)

Over drie weken zie je dat gat van de tondeuze niet meer, toen ze van 'oei, kapje er vergeten op te zetten' deed.

Hij loopt de deuropening voorbij, zoekend maar niet ziend. Een lang slungelachtig figuur is het, gekleed in wit t-shirt en op sportschoenen, ongeschoren ook en als er veel wind staat vliegt hij weg. Wat een oren! Je kunt uiteenstaande oren hebben, je kunt echte flaporen hebben, ik heb zelfs een neef met transparante oren, maar dit hier? Volgens mij kan hij thuis gewoon Tv Noord-Korea ontvangen zonder antenne. Hello y'all, this is Kim Jong Il speaking.

Nooit gezien, zoiets. Ja, één keer misschien, in de lagere school nog, daar liep een kerel rond en die heette Bart, Bartje Ponsaert. Alias den Vlieger. Ook wel Den Jumbo-Jet genaamd. Die had ook zo'n cymbalen. Als het hard waaide op de speelplaats, deden we een touwtje rond zijn nek en dan konden we vliegeren. Zoals een vorige generatie dat deed met meikevers, dat deden wij met Bartje. Hij ronkte dan ook zo mooi. Rrrrr.

Maar hij hier is de nieuwe programmeur. Een tijdelijke werkkracht wiens taak het wordt om in drie maanden tijd een gegevensbank doormidden te zagen.
We roepen hem binnen, -hier moet je zijn beste kerel - en stellen ons voor. Goeiemiddag.

Hij heeft er anderhalve toonladder voor nodig.

- Goe-je-mi-d-dag. Ik ben Jan P., woonachtig te Maasmechelen en kom hier tijdelijk werken via consultingfirma Menhir.
- Excuseer, hoe was de naam ook alweer ? Jan, en dan ?
- Ponsaert. Jan Ponsaert.

Dit kan geen toeval zijn. Ik vraag hem langs mijn neus weg of hij geen familie heeft in West-Vlaanderen. Hij bevestigt melodisch, en zingt mij onmiddellijk een wedervraag tegemoet : hoe ik dat weet ?
- O, gewoon, op school zat er ook een Ponsaert, en je lijkt er heel goed op.

- Hoe bedoel je ? vraagt hij net iets te scherp.
Ik voel mijn vel een tint verschieten en herstel aarzelend wel... je lang, slank figuur, je zwarte

haar. En bedenk dan dat Bartje niet zwart was.

Binnenkort ben ik de nieuwe. Ai.

De zon probeerde al door de blinden te breken en wierp een streepje warmte op haar arm. Zij lag diep in de dons gewikkeld en ademde zacht en rustig.

Ik keek naar haar. Alleen die ene arm kon ik zien, en een verdwaalde dikke teen.

Aan de slaapkamerdeur hoorde ik het gekrassel van twee hongerige katten, verderop, buiten, het gekwetter van vogeltjes. Het beloofde een mooie dag te worden.

Ik keek opnieuw naar de slapende vorm onder de lakens.

Ik neusde in de bos blonde krullen en zocht haar wang. Zij werd niet wakker, maar slaakte een onmenselijk diepe zucht, zoals alleen katten dat kunnen.

Dag schone slaapster, kusje op de wang, je prins is wakker.

De honderd jaar zijn nog niet voorbij, grommelde ze vanonder de dekens, trok haar teen bij en verzonk meteen opnieuw in haar sprookjesdroom.

De opdracht luidde als volgt :

Geraak zonder kleerscheuren op het industrieterrein van Mechelen. Je hebt er de tijd voor tot 18u precies. Breng er een sollicitatiegesprek tot een goed einde en keer huiswaarts. Middelen ter beschikking :
een treinticket heen en terug, een plooifiets en een plan, afgeprint via mappy.be.
Makkie zegt u? Ge moogt het altijd eens proberen.

Goed op tijd vertrok ik naar Berchem, vooral bekend voor zijn station, voorgeborchte van de Centraal-kathedraal. Mijzelf kennende én vooral de inverse stiptheidscurve van de nmbs indachtig stond ik anderhalf uur te vroeg al te koekeloeren op spoor 9.
De trein naar Brussel-Zuid van 16u22, met haltes o.a. in Mechelen is afgeschaft. Het kraakte onheilspellend door de speakers.
But me no wurrie, me kno nmbs. Fluitend ging ik zitten op een bankje in de felle zon, en verorberde een hoofdstukje Graham Greene. Over een kwartiertje had ik toch een volgende trein.

De trein met bestemming Brussel-Charleroi met haltes o.a. in Mechelen heeft een tot nog toe niet nader te bepalen vertraging. Het kraakte nog net een scheurtje meer.
Nmbs no problem, feelin' irie man. It was al taken care off. Me lot vooruitziend . Nog meer fluitend ging ik zitten en draaide mezelf een dreadlock.

Een kwartiertje daarna kwam de tsjoek dan toch aan en ik plaatste mij in de ruimte tussen twee wagons, waar ik makkelijk mijn fietske kwijt raak. Mechelen is een twintigtal minuten ver, dus nog alle tijd om mijn das te strikken, kwistig met Nivea for Men Sport of iets dergelijks (het is de zilvergrijs met lichtblauw 'e spuit) en mijn schoenen op te blinken met zo'n het-gaat-vanzelf-stick. Precies op tijd klaar. Mechelen here I was.

De eerste horde was genomen, ik was in Mechelen. Nu nog het bedrijventerrein vinden. Mappy! Ik haalde het frommeltje uit mijn achterzak en schrok.

Dit was niet de normale route. Dit was mijn tweede gesprek bij die firma, en de vorige keer besloeg de wegbeschrijving twee volle pagina's. Dit hier waren hoop en al zes straten.
De afstand daarentegen leek wel ongeveer dezelfde dus ik toog maar onderweg. Ik had tenslotte toch nog een klein uur om de zeven en een halve kilometer af te leggen. Wa coul' 'appen ? No thing!

De eerste straat ging goed, de tweede : no problem maar de derde, dat was wat anders. Op mijn plannetje bolde ze mooi rechtdoor zoals alleen autostrades dat kunnen, in de praktijk stond ik voor een T-splitsing. Met voor mij de Dijle, die onvermoede stroom die Mechelen doorboort. Ik wreef even mijn ogen uit, maar de Dijle wou niet verdwijnen. Yup, right. Nog drie kwartier te gaan en ik moest al een brug bouwen. Of een local naar de weg vragen. De eerste die ik zag hield ik tegen, een zongebruinde borsthaarplantage op witte mocassins. Hij blies een wolk marihuana dampen inna mi fees en maakte een vage beweging met zijn hand. Wapper wapper. Daar ergens moest een brug zijn.

Geen kwaad woord over die mens want er was inderdaad een brug. Ikke erover, ikke tot aan de verkeerslichten en ikke muurvast. Ik moest linksaf, dat stond duidelijk op het plannetje. Aan de lichten linksaf. Ik kón ook linksaf. De autostrade op, ja. Ik zag zo al de krantenkoppen : roekeloze rijwielstamper rijdt spook op ring rond Mechelen. De idee aan mijn einde te komen als verpletterde bromvlieg op de radiator van een Litouwse truck met oplegger trok me maar matig aan.

Maar kijk! Naast de autostrade loopt die Duivelse Dijle weer. Met een jaagpad erlangs. En ik raakte stilletjesaan gejaagd, dus dat kwam goed uit. Ik hobbelde de grasberm af en remde mezelf een streepje rokend rubber. Geen nat pak voor mij. Althans deze keer toch niet. Haal die verloren tijd in : Go!
Ik sprintte het jaagpad door, insecten verorberend, eenden verjagend, konijnen plettend, koeien verschrikkend, giraffen nekkend maar steeds één oog houdend op de ringweg rechts van mij. Vijf kilometer moest ik daaraan evenwijdig rijden. Evenwijdig rijden met een ring, daty wil dus zeggen dat ik moet concentrisch rijden dus ? Hoe rijd je nu concentrisch ? Koppijn krijg ik er van, van zo'n redeneringen, ik deed mijn ogen dicht, schudde even alle muizenissen uit mijn kop, keek opnieuw naar de weg en inderdaad hij was weg. Plots geen ring meer rechts, maar een bos, met een meer. En daar ergens achter de ring. Ik peddelde nog een kilometer of zo, maar de ring kwam niet meer terug. Ik was verdwaald. Boehoe, arme ik. Een flitsende toekomst als blitse consultant in de kiem gesmoord omdat mijn rijwiel niet is uitgerust met een global position system via de satelliet.

Maar deze jongen laat zich niet zomaar kennen. Deze jongen is geboetseerd en gebakken uit Westvlaamse klei. Deze jongen is gepokt en gemazeld in euh in niets eigenlijk, maar bmx'en is altijd een grote droom van mij geweest. Ik kopiekatte de verkiezingen en rukte mijn stuur naar rechts, een aardewegel naar omhoog.
Ik schrijf hier wel aardewegel, maar het was eerder een stoffig kiezelpad, dat knarste en knesperde onder mijn wieltjes en gele stofwolken opwierp. Aan het einde ervan hielden drie roodwitte paaltjes de wacht bij huizenhoge groene en bruine metalen bakken : het containerpark van Mechelen-Noord.

De poort was dicht maar niet op slot en zo raakte ik opnieuw de bewoonde wereld in, en hoedoetiedoetiedatnou?- niet alleen de bewoonde wereld, maar dan nog de bewoonde wereld vlak bij waar ik zijn moest. Praise His Imperial Majesty Haile Selassie I, King of Kings, Lord of Lords, Conquering Lion of the Tribe of Judah, Root of David, Elect of God! Ja man, dit was een eitje. An easy egg.

Ik keek op mijn klokje, nog zeven minuten, perfect. Ik telde de regels van bovenstaand stukje, vond het meer dan voldoende en besloot om morgen dan maar verder te vertellen.

Tegen dolenthoesiaste tienerdochters is geen kruit opgewassen. (Of moet dat kruid zijn?). We moesten eruit, willen of niet. Dochterlief had ondertussen de kat in ons bed gedropt met de gezwollen tepels naar omhoog ( Kijk maar kijk maar!) en dat beest had in die houding net genoeg tong om mijn neus te likken.

Streepje was dus zwanger. Net nu. Je zal het zien, zo gaat het altijd : je hebt een commmunie voor te bereiden, je vervangt twee collega's op het werk, na je uren rijd je dan nog van de ene sollicitatie naar de andere, als je nog een uurtje of twee over hebt, probeer je te slapen en daarbovenop gaat de kat doodleuk zwanger zijn te wezen.

Algauw viel er niet meer naast te kijken : Streepje kreeg nestdrang. Terwijl ze vroeger heelder nachten kon rondzwerven, bleek ze nu vooral geïnteresseerd in wasmanden, sokkenlades en rondslingerend karton. Maar veruit haar meest favoriete plekje bleek een rieten opbergmand onder de open haard. Op oneven dagen dan toch. De rest van de week verkoos ze een stuk geribbeld karton waar ooit de pingpongtafel bescherming in vond. Telkens ze mij zag, liep ze klagend rond het mandje of ging ze ostentatief op het karton liggen. Tot ik het karton in de mand drapeerde over een rood dekentje (dan zie je de bloedvlekken niet zo). Terstond ging ze in de mand liggen en smeet ze me handkusjes toe. Trots als een kater toonde ik mijn vriendin wat ik voor mekaar had gekregen en verklaarde : zie je wel, ik spreek poes! Ondertussen zijn we vier weken verder en de volledige Zapfamilie en vrienden lachen mij er nog altijd mee uit.

Ik spreek trouwens niet alleen poes, maar ook op koeien oefen ik een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Ik hoef maar naast een bekoeide weide te gaan staan en het verzamelde v komt op mij toe gelopen. In een vorig leven moet ik een prijsstier geweest zijn, de Don Juan onder de Holstein-Friesen. Of ik was een uit de kluiten gewassen vliegenvanger, want muggen trek ik ook aan. Maar dat laatste tussen haakjes.

Verleden zaterdag was het dan zover. Op klaarlichte dag, tijdens het ontbijt (dus rond een uur of halftwee in de namiddag) hoorden we gepiep in het mandje : twee babypoesjes, klein en lelijk, als twee uitgerokken mollenjongen. Eentje bleek doodgeboren, het andere werd zorgvuldig door mamapoes schoongelikt. Een uurtje later kon ze er nog eentje extra schoonlikken. En de volgende dag kwam er nog een kitten, maar ook dat overleefde de bevalling niet.

Ondertussen zijn we een viertal dagen verder en het olijke duo begint stilletjesaan op poes te lijken. Schattig zijn ze al, alleen zijn ze nog meer rechthoekig dan rond. Aan het tempo dat ze drinken, zal dat vermoedelijk gauw verholpen zijn.

Twee nieuwe katjes, die moet je natuurlijk ook een naam geven. Nu de kinderen bij hun vader logeerden zag ik mijn kans schoon. Over hun eigen hersenspinsels bij de benoeming van de andere poezen, ben ik maar matig te spreken. De oudste heet Poes (okee, dat is nog te doen), de rosse killer (verorbert dagelijks een vogeltje of twee, met als extraatje bijtijds een onoplettende duif of een kraakverse eekhoorn), wel die killerkat luistert (nauwelijks) naar de naam Whoppy. Hoewel, ze heeft wel iets van een Big Whopper, groot, vet en oranje. De jongste kat, de trotse moeder, heet godbetert Streepje. Moest ik zo heten, ik schaamde mij een pijama. Dat moest dus beter kunnen.

Het karakter van de moeder indachtig deed ik het volgende voorstel : de linkse Thunderstruck en de rechtse Ballbreaker. De Zapclan stelde onmiddellijk hun veto. Ik probeerde nog even met Acey en Deacy? , maar ze waren niet te vermurwen.

Daarenboven de kittens zouden we toch niet houden, en daarennogmeerboven, waarom die beesten een naam geven ; katten luisteren toch niet. Dus tot nader order heten ze de linkse en de rechtse. En als ze verkruipen van plaats, wel dan wisselen ze ook van naam. Lekker makkelijk. Veel meer dan eten en slapen doen die beestjes toch niet.

Piepen dat die kunnen. Precies een duet van slecht geoliede tramstellen van voor den expo nog. Iepiepiep. Hoorndul word je ervan. Iepiepiep. En het ergste is, de mama neemt dat irritante gekriep gewoon over. Terwijl ze vroeger heel stoer simpelweg een krab over je been gaf als zij vond dat ze eten nodig had, dan draait ze nu complexe patronen rond je kuiten tot struikelens toe en dan blaast ze in je oor: piep piep piep. Zij het een octaafje lager dan haar werpsels. Pieppieppiep.

En het ergste is nog dat ik dat allemaal versta. Ik zei het al : Ik spreek poes.

O gij vijver, gij modderpoel des verderfs, kweekbak voor muggelarves en broeihaard van bacteriën, gij simili maquette vol oersoep, brakke katalysator der schepping, verdroog ter plaatse en verdwijn uit de hedendaagse schepping! Verdwijn, zeg ik U. Verdwijn!

Mijn lief heeft een vijver. Althans schuinvooraan in de hof ligt iets wat voor een vijver zou kunnen doorgaan. Verleden week ontdekt. Ikke. Jaha. Bij het weghakken van een metershoge en metersdikke bamboehaag stootte ik op die plek. Groen en moerassig was ze, kleverig als konfituur en met een miljard zoemende zweefbeesten.
Zo jungle was het dat je er op elk moment een brontosauraus verwachtte, die met logge, wiegende pas naar het zwembad van de buren schuifelde, zich ginder tegen het tuinhuis aanschurkte en vandaar naar de achterliggende bossen slentert.
Waar water verwacht wordt drijft een drassige drab, meer moeras dan vijver.
Als ik haar op mijn ontdekking attent maak, dan klinkt het kwasi terloops : O, de vijver, heb je hem gevonden? Schoon hé, zo'n ongerept brokje natuur.

Ik spuw vier muggen uit, maar doe er verder het zwijgen toe. Een verbeten, ja zelfs grimmige trek speelt om mijn mond. Hill hier zal dat varkentje wel even wassen. Hill gaat van deze vijver een subtropisch zwemparadijs maken. Aqualibi, eat your heart out!

Ik sommeerde de vriendin :

- Heb je een schepnet? Sir, yes sir! Waar ligt het schepnet? Sir, op de bodem van de vijver, sir!

- Hmhm ok. Euh. Heb je een vijverpomp? Sir yes sir! Waar ligt de vijverpomp? Sir, op de bodem van de vijver, sir, ge-explodeerd, sir. Steekvlam tot boven de vijver, sir.

- Yupyupyup, sterk, zeer sterk. Mijn lief slaagt erin haar vijver eigenhandig in de fik te steken, waarom niet. Lach , ja lach, maar ik, ik zit ermee.
- Heb je van-die-rubberen-botten-tot-net-onder-de-oksels-en-met-bretelsluiting-die-alle-zeevissers-uit-de-cartoons-dragen-hoewel-dat-belachelijk-is-op-zee ? Aye aye sir!
- En waar liggen die (ik durfde het haast al niet meer te vragen) ? In het tuinhuis, sir.

Ha, alleen dus een schepnet en een pompje nog te kopen. Een ommetje naar de Gamma en het Aquariaat, en op de gazon lag een spliksplinternieuw visnetje te glimmen, met ernaast een waterpomp, met ingebouwd fonteinsnufje. Heerlijk dat.

De laarzen vond ik inderdaad in het tuinhuisje. Maat 42. Van de ex-man. Zou het dan toch echt waar zijn, dat je uit de grootte van de voeten kunt opmaken...? Ik wurmde mijn achtenveertig in de kajtchoe-botten, en waggelde als een brontosaurus met logge, wiegende pas naar ons tuinmoeras.
Ik ploensjde in de drab en reikte naar mijn schepnet.

En nu pas zag ik hem! Naast het vijvertje, tussen de lisdodden keek ik in de lege oogkassen van een afgekloven reiger kop. De rest van het lichaam lag rottend verderop. Dit stinkt. Dacht ik nog.

Als het beest, dat dit voor mekaar gekregen heeft, in die vijver zit, en het kan met één beet een reigernekje doorscheuren dan kan dat beest met een vijftal beten en nekslagen mijn been er zo afknauwen. Och och, ik ben hier niet graag.

Maar we zitten nu in dat water, daarbij, dat beest heeft waarschijnljk zopas gegeten (getuige het nog warme kattenlijk, op de bamboestam gespietst), laten we er maar vanuit gaan dat we relatief seef zitten.

Ik koterde even met mijn schepnetje in de modderbodem, maar besefte algauw dat dit geen zin had. Wadend, tot aan mijn dijen in het water, schepte ik met volle armen de rottende lisdodde, muntstruikjes, bamboe,... uit de vijver, de salamanders (zwarte met gele stippen), kikkers (groene, gele), de padden (bruine, oranje) negerend die zich vastzogen aan mijn gezicht, en heelder plukken haar afhapten.

In mijn opruimactie, stootte ik ook geregeld op iets hards. Ik haalde bloempotten boven, stukken PVC-buis, golfballetjes, een aftrekkertje, een emmer, het schepnet, een niet-ontplofte obus uit 1916 -Vi vil vin ze var, Made in Zermanie, 1916- stond erop, de wel-ontplofte waterpomp, bakstenen, een wasmachine, vier vaten 'toxic waste' (drie zwarte driehoekjes met de punten naar elkaar toe, op een oranje achtergrond), een LP van Salim Seghers en een ticket voor België-Holland 1978.

De vijver was zo goed als schoon nu, alleen het stukje onder het terras moest nog nagekeken worden, en daarna de pomp, met fonteintje!, geïnstalleerd. Nog hoogstens een kwartiertje werk en de vijver was weer kijkensklaar.
Ik krabde met de achterkant van het schepnet, nog wat mosselen los van het terras en stootte toen op iets gladdigs, glibberig enigszins, maar ook vaagweg sponzig, zoals een overrijpe meloen dat kan zijn. Wat het was, kon ik niet meteen zien in het troebele water maar het moest een veertigtal centimeter lang zijn, net iets dikker dan een arm. Ik kreeg het niet onmiddellijk losgewrikt, het zat klem tussen twee spijlen aan de onderkant van het terras. Tot het plotsklaps losscheurde. Ik verloor net niet mijn evenwicht, ik kon me nauwelijks recht houden door een klein boompje vast te grabbelen.
Ik keek naar mijn vangst.

In mijn handen lag een nauwelijks nog menselijk onderbeen, weggevreten, van binnenuit leek het wel. Alle huid was nog intact, je kon zelfs de haren nog zien tussen de gezwollen aders door. Daar waar de voet begon, zat een blauwe wollen sok, met daaromheen een witte Nike-sportschoen. Maat 42.

Trillend als een seismograaf, sprong ik uit de vijver en kotste mijn ziel uit over de rottende reiger. Ik strompelde naar het tuinhuisje en trapte de rubber laarzen uit.

In al mijn ellende hoorde ik de tuinhuisdeur niet openkraken. Tot plots een vertrouwde stem : En ? Al klaar ?
Mijn lief keek me in mijn lijkbleke aangezicht.
Ja, klaar, trilde ik, en zonder meer verdween ik langs haar heen, het tuinhuis uit. Ik voelde hoe ze mij nakeek. Haar spottende, boosaardige blik, met ogen als twee zwartglanzende mestkevertjes, priemde in mijn rug.

Hij stond achter zijn kookpotten als een alchemist achter zijn erlenmeyers. Een grimmige trek om de lippen, in opperste concentratie. Soms kon je een tongpuntje zien flitsen in zijn rechtermondhoek.

Met een houten lepel roerde hij door zijn sausje. Iets op basis van yoghurt was het, gekruid met muskaat, cayennepeper, suiker en nog een drietal andere ingrediënten, badend in een mooie zachte zalmrozekleur, doorspikkeld met donkeroranje stipjes.

Hij proefde een vorkpuntje, lekker, maar niet super, hij roerde extra cayennepeper onder de saus en proefde nogmaals. Met gesloten ogen. De saus welfde tegen zijn verhemelte aan, zijn smaakpapillen salsadansten zichzelf een weg naar iets orgasmisch en zijn tong trilde van genot. Dit was af. Als God een yoghurtsausje was, dan zweefde zijn Geest nu over mijn tupperwarepotje. (Mijn inderdaad, want hij is ik, wat had je anders gedacht).

Zo fier als een Antwerpse pauw liet hij zijn creatie proeven aan zijn wederhelft. Ze nam een hapje, liet het rondgaan in de mond en oordeelde : nogal flets. Met nauwelijks verholen minachting snoof hij twee keer en presenteerde het godendrankje aan een toevallig binnengewaaide vriendin. Ook zij nam een hapje en vond het nogal... peperig, iets te té, als je begrijpt wat ik bedoel. De wanhoop nabij over het fenomale plebejisch gehalte van zijn kennissenkring, verborg hij zijn potje diep in de ijskast, achter de blauwe komkommer en de groene jonge Gouda. Dat de zwijnen maar hun eigen parels zoeken.

Pas toen de gasten aanmeerden en al aan tafel zaten, haalde hij zijn tupperware potje met gele dekseltje opnieuw boven. Hij plaatste het strategisch, midden op de tafel, naast de cocktailsaus, de mayonaise light en de sojadressing. Dra daalt de Messias neder aan deze dis, dacht hij nog en hij bespiedde de gasten vanuit zijn eveneens strategisch geplaatste teakterrasstoel.

Het duurde wel even vooraleer de eerste overstag ging en een lepeltje Heavenly McGraw probeerde. In spanning zag hij haar het mengsel over haar notensla druppelen. Eeuwen vervlogen vooraleer zij er een hapje van nam en. En. En niets. Ze vertrok geen spier en nam een lepeltje cocktailsaus.

Ik kan hier nu nog een tijdje mee doorgaan, maar ieder aan de volle feestdis, die hij vanuit zijn schuilhoek volgde, schakelde met uitgestreken gezicht over van de artisanale yoghurtsaus op de zielloze dressing light, een rode bol met 'Min 30 cent" op het ondertussen vettige flesje gekleefd.

Terwijl de gasten lachten, zich vrolijk maakten en grapten onder de zoele zachte avondzon, zat hij in een hoekje weggedoken, diep in zijn tuinstoel. In zijn hand een koffielepeltje en een tupperware potje met geel dekseltje. In zijn oog een traan.
God is een mislukking.

09-08-2007, 13:09 geschreven door Hill

06-08-2007, 14:30 geschreven door Hill

02-08-2007, 07:20 geschreven door Hill

01-08-2007, 13:27 geschreven door Hill

23-07-2007, 21:45 geschreven door Hill

16-07-2007, 21:35 geschreven door Hill

13-07-2007, 22:32 geschreven door Hill

12-07-2007, 18:47 geschreven door Hill

28-06-2007, 14:05 geschreven door Hill

21-06-2007, 20:26 geschreven door Hill

19-06-2007, 20:35 geschreven door Hill

18-06-2007, 00:00 geschreven door Hill

12-06-2007, 22:14 geschreven door Hill

24-05-2007, 19:40 geschreven door Hill

17-05-2007, 21:24 geschreven door Hill

02-05-2007, 09:08 geschreven door Hill

16-04-2007, 23:32 geschreven door Hill

15-04-2007, 21:58 geschreven door Hill

10-04-2007, 11:13 geschreven door Hill

30-03-2007, 18:04 geschreven door Hill