28-04-2006, 18:55 geschreven door Hill

27-04-2006, 22:31 geschreven door Hill

Als melomaan en muzikale allesvreter heb ik een breed uitwaaierende muziekcollectie. Je kunt er Death Metal vinden naast vettige Duitse Tekkno. Jacques Brel staat er broederlijk naast Prince. Op het schap eronder staat een metertje Reggae, met links daarvan de bekendste Flamenco grootmeesters uit de jaren '70. Soms luister ik naar Mahler en als niemand meekijkt naar Lange Jojo. Je mag dus rustig besluiten dat ik ruimdenkend ben op gebied van muziek.

Nu is er één muziekinstrument waar ik spontaan van ga ruiven. Muziekinstrument is hier een misplaatst woord. Marteltuig is al heel wat beter, oorlogsmachinatie komt stilaan in de buurt. Wacht, ik beschrijf het eens.
Het bestaat uit een varkensblaas, jawel daar waar een levend zwijn zijn urine in bewaart, ik kan er ook niet aan doen, dat is nu eenmaal zo. Daarin stopt men vijf holle pijpen. Door pijp één blaast men de zak op (vandaar de uitdrukking, ge kunt mijnen zak opblazen!) en door de andere vier kriept de lucht er weer uit. Het werkt volgens het principe van een ballon.
In de zomer zie je soms kinderen een ballonnetje opblazen om dan snerpend via het ventieltje de lucht weer te laten ontsnappen. Precies eender hier. En het klinkt ook precies eender. Om nog enigszins de show te redden zijn in één van die pijpen gaatjes geboord en volkomen willekeurig kun je daar je vingers op zetten om het gejank van toonhoogte te doen wijzigen. Goede verstaanders hebben maar een half woord nodig. Ik heb het hier over -bwah, ik proef precies iets vies- de d-d-doedelzak, beikes. Ik schreef daarstraks "goede verstaanders hebben maar een half woord nodig", wel beluisteraars van gedoedel hebben maar een half oor nodig. Zo jammeren, zo kriepen, en zoveel decibels ! Tot de zak leeg is. Vroeger kun je niet stoppen. Hoe belachelijk.
Om je een voorbeeld te geven welk mottig instrument het is : ik heb 'doedelzak' ingetikt op wikepedia en de site is gewoon vastgelopen. Dat is typisch doedelzak. En dan de naam : doedelzak. Zoiets verzin je toch niet. Doedelzak. In het Engels : Bagpipes. Zakpijpen. Pijpezak. Och och och.
Wisten jullie trouwens dat de doedelzak een oorlogswapen was ? Toen de Engelsen in de Middeleeuwen de Rokken wouden aanvallen zaten die verscholen in het wakke gras, aan het oog onttrokken door hun beroemde mist. Op een afgesproken sein begonnen overal doedelzakken te mekkeren. De Engelsen kenden de misthoorn nog niet en vluchtten. Dat is een doedelzak. En dat is ook de enige bestaansreden voor een doedelzak. Mensen wegjagen.
Eén heel moedige beweert nu misschien "maar ik hou van de klank van een doedelzak". Jawel, Hitler hield ook van de klank van kanonnen en Saddam van het klieven van vlees met een bot mes. Laat je nakijken !  
Gelukkig is de doedelzak bijna uitgestorven. Ik bid dagelijks voor zijn voorspoedig einde. En meer woorden wil ik hier echt niet aan vuil maken. 

Vrijdag was het Nekka-nacht in het Sportpaleis. En ik daar naartoe. De centrale gasten waren Kadril en die hadden hun folkcollega's uitgenodigd : Laïs, Urban Trad, 't Kliekske,... Lieve vriendelijke mensen allemaal. Alleen... ik was vergeten dat die folkies allemaal een klein orgasme krijgen van pijpezakken. Aaaarg. Bij iedere, maar dan ook iedere groep zat er wel ergens een bebaarde vijftiger tussen die aan zo'n doedelpijp kwam lurken. Het absolute dieptepunt was wel het Kliekske. Die hadden, en ik overdrijf hier niet, H-o-n-d-e-r-d-d-e-r-t-i-g (=130!!!) doedelzakspelers meegebracht. Het was zo'n oorverdovend gekerm dat één beeldscherm er spontaan de brui aan gaf. Het gele lampje zei, fuck you, hiervoor ben ik geen beeldschermlampje geworden. Ik héb de rit uitgezeten, met mijn vingers in mijn oren en daarover mijn T-shirt, maar alleen omdat ik wist dat Laïs nog zou terugkeren om het Smidtje te zingen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting het was, toen ik die engelachtige figuurtjes opnieuw zag opduiken vanuit de coulissen.
Ze hebben me gered. Menslief, wat hou ik van die meiden.

26-04-2006, 18:27 geschreven door Hill

Gisteravond had ik zoooo'n kop. Goed, ik heb altijd een beetje zo'n kop, maar nu was het wel heel erg. De hele avond was ik bezig geweest op de PC en dan nog in een net te klein lettertype. Het was al na twaalven toen ik het voor bekeken hield.
Omdat bij koppijn de slaap toch niet komt, maakte ik nog een avondwandeling. Ik liep de Italiëlei af tot aan de Noorderlaan en daar sloeg ik links af naar het Willemdok, waar de jachthaven ligt. Het was een heldere avond, de warmte van de dag zat nog in het asfalt en geen enkel briesje dat het wateroppervlak rimpelde.
Ik keek naar de als bevroren onbeweeglijk liggende jachten. Ik keek naar de weerspiegelingen van de luxeflats in het zachte water. Caruso op de iPod, mijn handen in de zakken. Vlak langs de kade slenterde ik zo het haventje rond. Ik zag twee koppeltjes lief doen, ik zag een schichtige kat. Ik zag een man in pijama en lederen sloefen met de hond wandelen. Ik zag de protserige jachten zachtjes deinen. Het meertouw echter zag ik niet. Ik struikelde. De kade naderde. Heel snel kwam het water dichterbij. Ik rook zijn zilte wasem. Op een fractie van een seconde pompte mijn, ja mijn wat ?, de adrenaline door heel mijn lijf. Tot in mijn kop, tot in de toppen van mijn vingers. Hoe ik het gedaan heb, ik weet het niet, maar ik ben niet in het water gevallen. Veel zal het alleszins niet gescheeld hebben.  

Nog natrillend deed ik thuis de voordeur op slot. De slaap kon ik niet vatten. Ik leefde nog teveel.

25-04-2006, 18:57 geschreven door Hill

24-04-2006, 18:47 geschreven door Hill

Deze morgen op het Frans Halsplein zat een meisje mooi te wezen. Een rostje, van het Ierse type, met een heel blanke huid met miljoenen sproetjes in het gezicht en op de blote armen. Een klein zonnebrilletje. Eentje dat eigenlijk in de mode was een drietal jaar geleden, maar het stond haar heel goed.
Ze deed niks. Ze zat op een bankje. Gewoon te zitten. De ogen gesloten. Eventjes van de zon genieten. Meer niet.

Mijn neef heeft een heel andere kijk op vrouwen dan ik heb. Telkens ik hem wijs op een 'schoon kind', dan schudt hij meewarig het hoofd, hij bekijkt me wat schevig en zegt dat ik weinig kritisch ben. Jij vindt iedere vrouw knap, jij. Het klinkt bijna als een verwijt. 
Da's niet waar denk ik dan ; ik vind niet alle vrouwen mooi. Maar ik zie wel het mooie in elke vrouw.

En dat vind ik eigenlijk wel goed gevonden van mezelf.

23-04-2006, 22:06 geschreven door Hill

De zon scheen de kamer binnen, de koffie pruttelde. Dit beloofde de aanzet van een mooi w-e te worden. Het enige wat nog aan de ontbijttafel mankeerde, waren kraakverse broodjes en de krant. En misschien een knappe Vlaamse schone à la Evi Hanssen of zo. (Om naar te kijken natuurlijk...). Maar die laatste zal wel een ochtendhumeur hebben, dus zonder zal ook wel gaan.

Ik haalde de broodjes bij een Turkse warme bakker uit de buurt. Zijn amandelkoeken zijn niet te versmaden en je wordt bediend door een alleraardigst dametje. Met hoofddoek en hele grote donkere ogen. Ze praat nagenoeg perfect Nederlands, zij het met een Hollandse tongval. Maar zij mag dat. Ik wou zo'n broodjes die in een stervorm aan elkaar gebakken worden. Omdat mijn Turks niet van dien aard is dat ik er zware conversaties mee kan voeren (mijn Turks is eigenlijk van geen aard), wees ik aan wat ik wou, daar die broodjes daar, neen, daaronder, iets naar links, ja, dat graag.
Omdat streekgerechten zoveel lekkerderderder smaken als je weet hoe ze in de taal van oorsprong heten (wat is lekkerst : Spaghetti, maccaroni, fetuccini of 'deegwaren' ?), vroeg ik haar hoe zo'n brood heette. Pirroweerrobrrrr, verstond ik. Pirroweerrobrrrr ? Zo kan dat echt niet heten. Sorry, ik heb je niet goed begrepen. Kun je het nog eens herhalen ? "Pistoleetjesbrood" herhaalde ze. Maar je mag ook bloembrood zeggen, dat verstaan wij ook.
Soms is het leven verdraaid simpel.

Toen ik thuis de krant in het midden opensloeg, lachte een paginagrote Evi Hanssen me toe...

22-04-2006, 20:34 geschreven door Hill

20-04-2006, 19:07 geschreven door Hill

Ook dit tafereeltje speelde zich verleden week af in de trein.

Op het perron in Kortrijk kwam een behoorlijk nerveuze man naast mij zitten. (Dus tussen mij en mijn Nepalese schone). Hij zag er een beetje sjofel uit : hemdje een knopje te ver open, borsthaar eruitkrullend, afgelopen sneakers en een versleten jeans met gaten erin. En het was geen broek met modieus geplaatste gaten, zoals twintigers wel eens dragen die in hun tienerjaren zijn blijven haperen. Het was echt een versleten jeans.
Hij rookte. Toen zijn sigaret voor vier-vijfde op was, tastte hij al in zijn binnenzak naar zijn pakje. Een rood pakje, Marlboro waarschijnlijk. Nog een laatste diepe haal aan zijn eerste sigaret, het einde vonkend over de sporen wegschieten, en onmiddellijk het vuur in zijn nieuwe sigaret zuigen. In een tijdspanne van een kwartier heeft hij er zeker vier gerookt. Toen de trein al het station binnenreed, stak hij nog vlug een vijfde op die hij in twee-drie trekken volledig binnenzoog. Dan pas sprong hij op de trede de trein binnen. Hij nam plaats verderop in de coupé waar ik hem niet kon zien.

Ondertussen was ik mij aan het concentreren op mijn Aziaatje, maar onze aandacht werd getrokken door een opgeschoten, slome pummel op de bank naast ons. Hij brabbelde in Frans Frans (dus geen Waals Frans) tegen zijn vriend, een kortgeschoren rosse kerel, maar wel met een intelligent gezicht, dat hij nu, onmiddellijk, stante pede, echt wel een sigaret nodig had, en of zijn vriend hem geen kon lenen. Hijzelf was te nerveus om er zelf eentje te draaien. Zijn vriend bood hem een Gitanes aan en de slungel verdween richting toiletten.
Hij zat er nog niet helemaal op, of de nerveuze gast vanop het perron in Kortrijk verscheen er ook met een sigaret in zijn handen. Je zag hem binnensmonds vloeken. Verdomme, hij moest zijn nicotine binnenhebben en het toilet was nu wel bezet zeker. Toen de Fransman de toiletdeur opende, rukte de tweede ze hem bijna uit handen. De laatste schoot het toilet binnen om zelf zijn dosis binnen te trekken.
 
Zo hebben ze elkaar elk twee keer afgelost gedurende de rit. Op den duur hadden ze zelf plezier in de situatie. Zo zie je maar, vriendschap ontstaat op de gekste plaatsen.  

19-04-2006, 18:43 geschreven door Hill

Vandaag was het weer zo ver. En gisteren had ik er ook al eentje achter de rug. Een sociale happening waar je met een groepje relatief onbekenden samengegooid wordt in een overhit lokaaltje. En je twee uur met elkaar moet babbelen over schaapjes en lammetjes. Ik bedoel natuurlijk : de receptie. Om er zonder kleerscheuren door te geraken heb je een speciaal talent nodig, en ik vrees dat ik het niet heb. Ik ben heel slecht in smalltalk en op recepties is dat wel een handicap.

Maandag viel het nog mee. Een vriend van me had er nog een kindje bij en het was doopreceptie. De gastheer was zeer attent en ik had een onderwerp waar ik nogal wat succes mee had. Kom je nu speciaal voor ons van Antwerpen (de recepties was in de Vlaanders)? Neen, van nog veel verder, ik kom van Bretagne. Van Bretagne ? Op congé geweest ?  Ja, en bam, ik was vertrokken voor een half uur. Hetzelfde verhaal nog drie keer doen bij telkens andere groepjes en de receptie was voorbij. Set match go.

Daarstraks was het moeilijker, een receptie op het werk. Maar niet met de naaste collega's, daar zou ik mij nog wel uit weten te redden, maar wel met een samenraapseltje dat ze uit allerlei verschillende afdelingen en diensten geplukt hadden. Ik kende de meeste wel vaagweg, maar net niet genoeg om zinnige verhalen tegen te vertellen. En daar sta je dan. Toepidoepidoe. Nog een glaasje schuimwijn ? Welja waarom niet. Je bent aan je derde glaasje schuimwijn en je beseft net te laat : Oow, da's ook waar, ik heb nog niet gegeten. Net als je je kop rood voelt kleuren. Waarom moeten recepties altijd op een lege maag gebeuren ? Dan is de drank al eens gratis en je mag er niet aankomen of je bent licht in het hoofd. Daar zou toch iets op moeten gevonden worden. Okee, er zijn wel broodjes, maar met die micropistoleetjes vul je je maag niet. En je kunt moeilijk zo'n broodje of vijftien naar binnenproppen.

Maar goed, je staat daar, en de ruimte condenseert stilletjesaan in groepjes van vier-vijf man. Je kiest ook maar een groepje, dat waar die grapjas tussen zit. En je staat daar. De verhalen kun je niet volgen, want zij kennen elkaar al jaren en jij mist elke context bij de grappen die ze vertellen. Ongemerkt wissel je van het ene groepje naar het andere, maar ook daar is het niet veel beter. Nu ja, ik ben er geweest, de meesten hebben me gezien, ik heb mijn socale daad weer uitgevoerd voor vandaag, ik mag naar huis. Het is wel nog vroeg, dus je probeert ongezien naar de deur te sluipen. Je bent er bijna en dan spreekt je baas je nog aan. Hij vertelt misschien wel interessante dingen, maar die drommelse schuimwijn begint serieus op je luistervermogen te werken. Alle klanken verworden tot een grote brij. Drie glaasjes maar ! Eindelijk laat hij je los, je verontschuldigt je omdat je weg moet, en je stapt in de lift.

Je bent al beneden als je merkt dat je je fluitglas nog in de hand hebt.   

18-04-2006, 20:10 geschreven door Hill

Ze was een beetje in de war. Teveel treinen en te veel drukte voor haar te kleine kopje.
Een beetje angstig keek ze om zich heen. Ze deed me denken aan een lijster die pas tegen het raam gevlogen is. Ze wist het ook eventjes niet meer.

Een jonge vrouw was ze, een eind in de twintig, met een Aziatisch uiterlijk, maar ik kon niet thuisbrengen uit welke regio : hele donkere pupillen in relatief wijde spleetogen, maar haar huid was net iets te donker, vol sproetjes ; donkerbruin (niet zwart !) haar in een staartje gebonden, een kleine mond en putjes in de wangen als ze lachte. Ze was mooi.    

Ze keek om zich heen, haar blik zocht hulp. Ik leek haar betrouwbaar genoeg en ze kwam naar me toe. Op welk perron ze moest zijn voor Gent ? Track three right here, but not this train, take the next one. Ze keek alsof ze me begreep.
Ik liep weg van perron drie om een flesje water te halen uit de automaat aan de ingang van het station. Toen ik terugkwam stond ze er nog steeds een beetje ongerust bij. Ze herkende me een haar gezichtje opende in een glimlach. Next train ?  vroeg ze. Neen, not track two, track three. Hierheen. Ik moet ook deze trein hebben.
Een beetje ongemakkelijk toch, wachtte ze naast mij op de harde bank. Bij iedere oproep van de speaker spitste ze de oren of er geen Gent tussenzat. Toen inderdaad een trein binnenreed op spoor drie, tergelijkertijd met de "Gent" van de speaker zag ik haar ontspannen. Ze had nu een houvast. Ik stapte op en zij kwam me achterna. Ze ging tegenover me zitten en staarde naar buiten. Haar zwarte pupillen in de nauwe spleetoogjes schoten heen en weer over het mist-troostige landschap van een voorbijrazend verzopen Harelbeke. Als ze merkte dat ik haar gezichtje bekeek, glimlachte ze even haar parelwitte, korte, gelijkmatige tandjes bloot.
Ze was van Nepal, en op weg naar haar zus in Gent. Weer dat lachje, en weer die mooie tanden. Ofwel gebruiken ze in Nepal weinig suiker ofwel poetsen ze hun tanden daar heel grondig. Maar ze had de meest witte tanden die ik ooit "live" gezien heb. Ze wist niet dat er twee Genten waren, Sint-Pieters en Dampoort. Weer heel even die ongeruste blik, maar de "Sint-Pieters" leek bij haar fonetisch wel een belletje te doen rinkelen. Na een moeizame babbel -ze sprak heel stil- en een veel te kort treinritje, wankelde de trein Gent binnen. Vanonder haar lange wimpers zochten haar ogen weer bevestiging en ik knikte haar toe.
Ik hielp haar nog eventjes met haar koffer. Ze drukte op de groene knop en de dubbele deur vouwde open.
Nog eenmaal draaide ze zich om. "Tenk joe" zei ze. Met weer die stralende glimlach.

Opmerking voor mezelf : Je hebt nog geen afspraak voor de jaarlijkse controle bij je tandarts.

17-04-2006, 18:48 geschreven door Hill

17-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

Papa stond met kleine Milan aan de hand de eendjes te voeren.

Deze morgen was het zonnetje zelf hen komen wekken door op hun neus te schijnen, door de gaatjes in het rolluik. Aan de ontbijttafel vroeg mama aan Stien of ze zin had om naar de kinderboerderij te gaan. Ja-aaa riep Stien. En Ja-aaa riep Milan. Maar eerst jullie boterhammetjes opeten, probeerde papa nog, maar veel zin had het niet, de kleuters waren al veel te opgewonden om nog te geven om eten.
De laarsjes werden aangegespt. Stien twee wit plastieken met roze hartjes erop, Milan blauwe met race-auto's.

Dat was nu een uurtje geleden en nu stond papa met Milan dus de eendjes te voeren. Zijn grote zus (Stien was al vijf ! - één opengesperd handje oud), zat met mama op de wip. Daarstraks waren ze ook al gaan kijken naar de stal met het varken. Dat was altijd het hoogtepunt van de trip naar de kinderboerderij : het varken. Het heette Benny en had op zijn rug lange blonde harde haren. Papa moest dan Stien altijd optillen tot ze over het hekje kon kijken en met haar arm helemaal gestrekt nog eventjes Benny's rug kon aaien. Ze vond het eigenlijk griezelig maar ook een beetje spannend. Zo eventjes met het handje vlug voelen aan het varken en daarna het handje terugtrekken. En maar giechelen.
Algauw had Stien genoeg van de wip en nu trok ze met mama en papa en Milan naar de loopweide. Daar liepen enkele geitjes rond, met van die grappige sikjes. Milan overwoog of hij een uitval zou doen naar de dichtsbije geit en aan diens sik trekken (precies de floche van de kermis), maar hij liet het maar zo. Die horens stonden daar te gevaarlijk kortbij.
Wat zijn dit, papa ? vroeg Stien, terwijl ze naar de geiten wees. Dat zijn nu schapen, Stien, zei papa. Stien knikte en mama ook. Milan keek geconcentreerd naar de eerste hommel die voorbijzoemde. 

De jeugd wordt alsmaar slimmer zeggen ze. Waar komen al die domme ouders dan vandaan ?

16-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

Een drietal weken geleden, moest ik nog eens in hartje Kortrijk zijn. Ik was met mijn zus meegereden, die daar ook in de buurt nog iets te doen had. Ze verstopte haar wagen in een ondergrondse parking.
We namen de trappen naar boven en kwamen uit op een heraangelegd pleintje. Winkelende mensen, beladen met kartonnen en plastic zakken liepen kris kras door elkaar. Ik zag er met frivole draagtasjes van de Zara, een paar met plastic tassen van de Mexx en eentje met twee blauw-gele Aldi sleurzakken. Ze kwetterden met elkaar of waren in discussie met hun jengelende kinderen. Maar mama, ik wil helemaal geen ijsje. Gij gaat een ijsje eten zeg ik u ! Maar mama... Neen, niet waar, het was andersom geloof ik.
 
Al wandelend nam ik die beelden in me op, tot ik plots stilstond en geschrokken, maar ook geamuseerd om me heen keek. Mijn zus had het gezien en stopte ook. Ze raadde meteen mijn gedachten.
Vreemd hé, zei ze, al die mensen, in een echte stad en ze praten Westvlaams. Dat ben je niet meer gewend hé ?  Ik schrok ook altijd toen ik nog in Gent woonde en als ik naar Kortrijk of Brugge ging shoppen, en de mensen gewoon Westvlaams praatten.

Je mist de vreemdste zaken als je 'je streek' verlaat. Maar dit had ik toch nooit zien aankomen. Zo zie je maar, René Froger had gelijk : alles kan een mens gelukkig maken.

Maar wat nog veel frappanter was ; mijn zus wist precies wat op dat moment door mijn hoofd ging. Ik weet niet of ik dat nu leuk moet vinden of eerder vervelend. De volgende keer dat ik haar zie ga ik eens keihard denken aan een koffietafel in haar nieuwe huis, met twee soorten cake, een goed taske koffie met een cognac'je toe. Ik ben benieuwd of...

15-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

Een 4x4 ontmoet een haai.
Haai, groet de Jeep
Yeep, repliceert de haai.

Okee, okee, ik weet het, ik weet het.
Maar het is dan ook vrijdag natuurlijk...

14-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

We dachten dat we jong waren. We dachten dat varkentje zullen we wel eens wassen. We dachten, ik ga hier de anderen eens een poepje laten ruiken. We dachten, ach we dachten veel te veel.
The day after, na het karten dus, vroeg ik mijn mede-racers of ze ook zo stijf waren. Een greep uit de reacties in mijn mailbox :

Het was heel tof, maar...

Man man man man man, miserie, miserie !
Ik heb geen pijn meer in mijn benen, maar mijn rug is compleet gekraakt. In het midden van mijn rug, echt helemaal in het midden knal op mijn ruggengraat zit een blauwe plek van 15 cm doormeter. Omzeggens niet geslapen van de pijn.
Ik moet toch een unieke rijstijl hebben...
(eindigde 7de)

Mijn portable in en uit de auto krijgen was een ramp. De koffiekan heb ik deze morgen met 2 handen moeten vastnemen.
Ik kan mijn linkerhand niet meer laten rusten als ik iets intik op mijn klavier omwille van een blaar die strategisch geplaatst is.
Mijn rechterkant heeft een redelijk blauw plekske van ook zo'n 20cm en mijn benen zijn nog altijd van flanelle.
't Is triestig gesteld met mijn conditie... Een half uurtje in zo'n karretje en 'k heb een paar dagen nodig om te recupereren.
Sorry voor de eventuele tikfouten, maar de backspace toets ligt wat omgemakkelijk. Ik moet er nl. mijn pols voor bewegen.
Gekraakte groetjes,
(eindigde tweede)

't Is precies alsof mijn schoers (=schouders nvdr) vastgebetonneerd zitten. Ik ben zo stijf als een plank.
(eindigde vijfde)

Alleen mijn rechterarm heeft het wat moeilijk. Ik kom best goed weg als ik julie zo hoor. Maar misschien ben ik nog te moe om al mijn breuken te voelen.
(eindigde zesde)

De enige conclusie hier kan zijn :
Ofwel was het een race op het scherp van de snee ofwel... Laten we het misschien houden op wat Peter Koelewijn in '77 zong.

Je wordt ouder papa

Oh, je kent ze wel want je kent mij ook
In de dertig en één en al lach
Zo één die denkt dat 'ie alles kan en vooral dat 'ie alles mag
Maar m'n zoon van acht noemt mij al bij z'n vrienden m'n ouwe heer
Soms daag ik 'm uit voor het pingpongspel en dat win ik nog elke keer
Maar het kost hem weinig moeite maar mij steeds meer

Oh je wordt ouder papa, geef het maar toe
Je wil er alles aan doen maar je weet niet hoe
Je wordt ouder papa
Je wordt ouder papa, geef het maar toe
Want je bent nog snel maar ook eerder moe
Je wordt ouder papa

(...)
Maar ik tel wel mee in 't cafe want daar swing ik nog als een trein
Net als de rest die net als ik geen 20 meer kan zijn
Daar zijn de dorst en de babbels groot maar de daden klein

(...)
En ik voetbal mee één keer per jaar voor de meiden van het bedrijf
En je blijft maar lachen al stort je in en al ben je dagenlang stijf
Heel veel praatjes op kantoor en je zegt het recht voor z'n raap
Maar als een strobaal val je 's avonds laat voor de kleuren-TV in slaap
Tot het ruisen 's nacht van dat ding je wakker maakt

Zo pijnlijk waar allemaal...

12-04-2006, 17:03 geschreven door Hill

Dit w-e verjaarde Björn voor de 31ste keer en Bruno besloot dit te vieren door familie en vrienden uit te nodigen op een wedstrijdje karten. Met twaalf rijders en een handvol supporters gaven we present verleden zondag.
Ik moest ook meedoen. (zie ook tekstje van 26-02-2006). Ik had wel wat voorbehoud over mijn stuurmanskunsten in zo'n palet op wielen, maar als ik Björn daarmee een plezier kon doen, waarom niet ?

Vooraleer we mochten beginnen, moesten we een formuliertje invullen op de computer : Naam, adres, en dan een heleboel wettelijke bepalingen waarin we afstand deden van onze rechten bij ongeval, bij lichamelijk letsel, bij doodrijden/overlijden, enzovoorts. Tot in de puntjes gedetailleerd, het enige dat nog ontbrak was het adres van de persoon aan wie ze je nieren zouden overlaten bij overlijden. Allemaal heel geruststellend, moet ik zeggen, dat beloofde.
Nog voor we begonnen vertelde de meest ervaren piloot van ons groepje, dat zijn kart ooit eens in brand was gevlogen, en hij het zelf niet doorhad. Gelukkig had de koerscommissaris het opgemerkt of het had verkeerd kunnen aflopen. Yup, nog meer geruststellend dus. Ik zag het zwaar zitten.

We kregen elk een helm, een plastieken haarnetje (smelt lekker bij hoge temperatuur), en een katoenen overall. (Katoen, brandt dat niet heel gemakkelijk, vroeg ik mij nog af). Na een kwartiertje in dat pak, wist ik dat er geen gevaar was. Je zweet daar zo hard in dat het in een mum van tijd doorweekt is. En nat katoen zal wel niet branden. Alleen nijdig roken.
De jarige was zeer in zijn nopjes. Een tweetal weken daarvoor was hij er ook geweest (stiekem wezen trainen, jaja) en toen kreeg hij een extra large. Nu, twee weken later dus, een large. Zie je wel, dat ik vermagerd ben, lachte hij. Hij trok zijn overall aan, en onmiddellijk scheurde het kruis eruit. En toen lachten al de anderen.

Ondertussen was iedereen netjes ingepakt, klaar om te vertrekken, maar eerst kregen we nog een opleiding. Op het circuit worden seinen gegeven aan de hand van vlaggen en die betekenissen werden nog eens doorgenomen.
De verschillende vlaggen : geel wil zeggen, pas op er is gevaar; blauw wil zeggen : gevaar, maak plaats want je rijdt te traag; zwart is : stop maar, er is groot gevaar (vb wanneer je wagen in brand staat) en gele lichten zijn : trager rijden want gevaar. Heel... inderdaad, geruststellend.

Zijn er nog vragen vroeg de instructeur : Euh, ja wat doe je bij brand, vroeg ik. Brand komt niet vaak voor hoor, legde hij uit. Het is alleen mogelijk als je bvb benzine gemorst hebt, of als je te vaak gas geeft en remt tergelijkertijd. Dan kunnen je remmen het begeven of je vliegt in brand. Nice, als je in brand staat kun je nog niet stoppen ook. Heel... inderdaad.
Maar per slot van rekening, het zijn eigenlijk maar grasmachine motortjes en hoe vaak staat een grasmachine nu in brand, hahaha ? Ik werd van langs om stiller. Ik BEN er namelijk ooit in geslaagd om die bij mijn ouders. Heel... yup.

Nu goed, we kregen elk zo'n grasmaaiertje toegewezen.
Je neemt plaats, je wil de gordel aantrekken, maar je vindt die niet.  ... Inderdaad.
Ok, een kart heeft geen gordels, dit is niet erg. Dit is echt niet erg. En als je verongelukt zal je lever dienen om een alcoholieker een jaar of vier verder te helpen, dus why worry ?

Het startsein werd gegeven en we vertrokken. Bij de eerste bocht werd het al duidelijk : servostuur op een cart is er dus ook niet. Je moest rukken aan je stuur alsof je een vliegdekschip moest parkeren. Na één rondje zat je al volledig verkrampt. Nu ja, zo goed en zo kwaad als ik kon, slipte ik mij het parkoers door. Veel van de race heb ik niet gezien want mijn helm bedampte. Ik reed dan maar op het gevoel. Altijd vooruit en als ik iets raakte de andere kant opsturen. Ik eindigde precies in het midden in de stand. Niet slecht vond ik, temeer, als ik niet had moeten wachten voor die trein op een rondje van het einde was ik misschien nog dichter geëindigd.

De race was afgelopen en we mochten allemaal proberen uit onze kart te sukkelen. Wat moelijker is dan het lijkt, want er is niets om je aan op te trekken of af te duwen. Ja, toch wel, rechts van je was er een zwarte kubus precies, ik kon niet goed zien wat het was met mijn bedampte helm. Ik stootte mij erop af. Wahaah. Een gloeiende motor. Ik hoor mijn rechterhandpalm nog nasissen. Volledig uitgeput wankelden we allemaal naar de cafetaria, maar daar mochten we niet binnen. Neen, er was eerst nog prijsuitreiking. Kon mij dat schelen, ik had dorst.
De eerste drie kregen een beker. Een lege. Pfuh, triestige organisatie.

In de cafetaria werd de race nog eens overgedaan. En zoals het hoort werden de verhalen prachtiger en prachtiger. Weet je nog toen ik aan volle touche in de chicane aankwam en daar in één beweging Marceau voorbijschoot. Ja, maar toen heb jij mij van de baan gereden met die slip toen ik de helling af drifte enzovoort...

De dertigers waren weer even kleine jongetjes. Zelfs de twee meiden die meereden.

(Morgen krijgen jullie een samenvatting van een aantal commentaren over 'the day after').    

11-04-2006, 18:53 geschreven door Hill

Op de trein kijk ik graag naar het wegschuivend landschap. Een kudde donzen schaapjes die tot hun knieën in de modder staan, een koe die staat te bubbelgummen, een roekeloze die zijn dak herstelt,...

Als ik op zondagavond de trein neem, dan luister ik altijd met gespitste oortjes naar de grappen en grollen van de studenten die opnieuw een weekje van onder moeders rokken zijn. Ik hou wel van hun verhalen die meestal krioelen van de sterke anekdotes.

-"En toen viel mijn vader van zijn paard met zijn kop op een paal en die paal zat dwars door zijn hoofd en hij bleef daar hangen. Het paard liep naar huis en verwittigde zijn ouders en toen die hem vonden was hij al helemaal koud. En hij bleef daar maar hangen. Ze hebben hem losgetrokken en naar de kliniek gevoerd, maar hij was al dood. En toen kwam daar dr. Vandersyppe toevallig langs en die zei, haal hem maar uit de vriezer, en die stroopte de mouwen van zijn leren vest op en hij heeft met een gewone boor, ik zweer het U, vijf gaten in mijn vaders kop geboord, en die hebben de klonters weggekregen en mijn vader is met een hartmasage weer tot leven gekomen..."
-"En is dat daarvan dat hij blind is aan één oog ? "
-"Nee, dat was van die keer dat hij van acht meter naar beneden gevallen is, met zijn hoofd eerst, van de hangar. Ze hebben toen zijn bril moeten uit zijn gezicht opereren. Hij heeft toen twee maanden in coma gelegen."
 -"Ja, nogal een stevige je vader, heb jij."
-" Ja, maar ik ook hoor. Ik ben eens bijna verdronken in zee, en ik ben toen een keer of vijf met mijn kop vooruit tegen de golfbrekers gegooid geweest, maar ik had gelukkig niets. Alleen de volgende dag een bloedvergiftiging van het zeezout in de schaafwonden..."

Toen ben ik toch eventjes rechtgestaan, zogezegd om mijn broek op te trekken, maar eigenlijk om te kijken welke kop die kerel had. Het leek me echt niet zo'n stevig gevalletje nochtans.

Maar onverstoorbaar bleef hij doorgaan. Van Kortrijk tot Gent. Een half uur horrorverhalen over het uitzonderlijk sterk gestel van zijn vader, van zichzelf, van zijn schoonbroer, van zijn hele familie en al zijn kennissen. Hij heette waarschijnlijk Massis, die gast.

En dan bedenk ik, heb ik ook geen sterke verhalen over mijn geweldig gestel. Ik ben ook struis gebouwd. Maar ik kom niet verder dan die keer dat ik ook heftige pijn had. Toen ik me op het werk sneed aan een blad papier...
Daar kan ik moeilijk een stukje over schrijven, dacht ik nog.

10-04-2006, 23:29 geschreven door Hill

10-04-2006, 00:15 geschreven door Hill

Het verlaten stadspark op een vrijdagnamiddag.
Ik was in een jolige bui. Mijn neef was in een jolige bui. We dolden met liedjes en liedjesteksten. We dachten terug aan allerlei persiflages op Vlaamse klassiekers en zongen, eerst met gedempte stem, daarna bijna uit volle borst : Zeven kanjers van frambozen (zeven anjers, zeven rozen), Daar is de postbode, daar is den John (daar is de lente, daar is de zon), O.C.M.W. (Y.M.C.A), Sifilis, wij willen sifilis, wij zijn van niks nie vies, wij willen sifilis A-ja-ja ! (Aangebrand, de soep is aangebrand).
Dat niveau dus. We waren volop op toeren aan het komen (Sifilis !), tot neef teken deed van, ssshhht, daar zit iemand op een bank. Rijkelijk laat.

Je komt je collega's tegen op de zotste plaatsen...

09-04-2006, 00:00 geschreven door Hill