Een drietal weken geleden, moest ik nog eens in hartje Kortrijk zijn. Ik was met mijn zus meegereden, die daar ook in de buurt nog iets te doen had. Ze verstopte haar wagen in een ondergrondse parking.
We namen de trappen naar boven en kwamen uit op een heraangelegd pleintje. Winkelende mensen, beladen met kartonnen en plastic zakken liepen kris kras door elkaar. Ik zag er met frivole draagtasjes van de Zara, een paar met plastic tassen van de Mexx en eentje met twee blauw-gele Aldi sleurzakken. Ze kwetterden met elkaar of waren in discussie met hun jengelende kinderen. Maar mama, ik wil helemaal geen ijsje. Gij gaat een ijsje eten zeg ik u ! Maar mama... Neen, niet waar, het was andersom geloof ik.
 
Al wandelend nam ik die beelden in me op, tot ik plots stilstond en geschrokken, maar ook geamuseerd om me heen keek. Mijn zus had het gezien en stopte ook. Ze raadde meteen mijn gedachten.
Vreemd hé, zei ze, al die mensen, in een echte stad en ze praten Westvlaams. Dat ben je niet meer gewend hé ?  Ik schrok ook altijd toen ik nog in Gent woonde en als ik naar Kortrijk of Brugge ging shoppen, en de mensen gewoon Westvlaams praatten.

Je mist de vreemdste zaken als je 'je streek' verlaat. Maar dit had ik toch nooit zien aankomen. Zo zie je maar, René Froger had gelijk : alles kan een mens gelukkig maken.

Maar wat nog veel frappanter was ; mijn zus wist precies wat op dat moment door mijn hoofd ging. Ik weet niet of ik dat nu leuk moet vinden of eerder vervelend. De volgende keer dat ik haar zie ga ik eens keihard denken aan een koffietafel in haar nieuwe huis, met twee soorten cake, een goed taske koffie met een cognac'je toe. Ik ben benieuwd of...

15-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

Een 4x4 ontmoet een haai.
Haai, groet de Jeep
Yeep, repliceert de haai.

Okee, okee, ik weet het, ik weet het.
Maar het is dan ook vrijdag natuurlijk...

14-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

We dachten dat we jong waren. We dachten dat varkentje zullen we wel eens wassen. We dachten, ik ga hier de anderen eens een poepje laten ruiken. We dachten, ach we dachten veel te veel.
The day after, na het karten dus, vroeg ik mijn mede-racers of ze ook zo stijf waren. Een greep uit de reacties in mijn mailbox :

Het was heel tof, maar...

Man man man man man, miserie, miserie !
Ik heb geen pijn meer in mijn benen, maar mijn rug is compleet gekraakt. In het midden van mijn rug, echt helemaal in het midden knal op mijn ruggengraat zit een blauwe plek van 15 cm doormeter. Omzeggens niet geslapen van de pijn.
Ik moet toch een unieke rijstijl hebben...
(eindigde 7de)

Mijn portable in en uit de auto krijgen was een ramp. De koffiekan heb ik deze morgen met 2 handen moeten vastnemen.
Ik kan mijn linkerhand niet meer laten rusten als ik iets intik op mijn klavier omwille van een blaar die strategisch geplaatst is.
Mijn rechterkant heeft een redelijk blauw plekske van ook zo'n 20cm en mijn benen zijn nog altijd van flanelle.
't Is triestig gesteld met mijn conditie... Een half uurtje in zo'n karretje en 'k heb een paar dagen nodig om te recupereren.
Sorry voor de eventuele tikfouten, maar de backspace toets ligt wat omgemakkelijk. Ik moet er nl. mijn pols voor bewegen.
Gekraakte groetjes,
(eindigde tweede)

't Is precies alsof mijn schoers (=schouders nvdr) vastgebetonneerd zitten. Ik ben zo stijf als een plank.
(eindigde vijfde)

Alleen mijn rechterarm heeft het wat moeilijk. Ik kom best goed weg als ik julie zo hoor. Maar misschien ben ik nog te moe om al mijn breuken te voelen.
(eindigde zesde)

De enige conclusie hier kan zijn :
Ofwel was het een race op het scherp van de snee ofwel... Laten we het misschien houden op wat Peter Koelewijn in '77 zong.

Je wordt ouder papa

Oh, je kent ze wel want je kent mij ook
In de dertig en één en al lach
Zo één die denkt dat 'ie alles kan en vooral dat 'ie alles mag
Maar m'n zoon van acht noemt mij al bij z'n vrienden m'n ouwe heer
Soms daag ik 'm uit voor het pingpongspel en dat win ik nog elke keer
Maar het kost hem weinig moeite maar mij steeds meer

Oh je wordt ouder papa, geef het maar toe
Je wil er alles aan doen maar je weet niet hoe
Je wordt ouder papa
Je wordt ouder papa, geef het maar toe
Want je bent nog snel maar ook eerder moe
Je wordt ouder papa

(...)
Maar ik tel wel mee in 't cafe want daar swing ik nog als een trein
Net als de rest die net als ik geen 20 meer kan zijn
Daar zijn de dorst en de babbels groot maar de daden klein

(...)
En ik voetbal mee één keer per jaar voor de meiden van het bedrijf
En je blijft maar lachen al stort je in en al ben je dagenlang stijf
Heel veel praatjes op kantoor en je zegt het recht voor z'n raap
Maar als een strobaal val je 's avonds laat voor de kleuren-TV in slaap
Tot het ruisen 's nacht van dat ding je wakker maakt

Zo pijnlijk waar allemaal...

12-04-2006, 17:03 geschreven door Hill

Dit w-e verjaarde Björn voor de 31ste keer en Bruno besloot dit te vieren door familie en vrienden uit te nodigen op een wedstrijdje karten. Met twaalf rijders en een handvol supporters gaven we present verleden zondag.
Ik moest ook meedoen. (zie ook tekstje van 26-02-2006). Ik had wel wat voorbehoud over mijn stuurmanskunsten in zo'n palet op wielen, maar als ik Björn daarmee een plezier kon doen, waarom niet ?

Vooraleer we mochten beginnen, moesten we een formuliertje invullen op de computer : Naam, adres, en dan een heleboel wettelijke bepalingen waarin we afstand deden van onze rechten bij ongeval, bij lichamelijk letsel, bij doodrijden/overlijden, enzovoorts. Tot in de puntjes gedetailleerd, het enige dat nog ontbrak was het adres van de persoon aan wie ze je nieren zouden overlaten bij overlijden. Allemaal heel geruststellend, moet ik zeggen, dat beloofde.
Nog voor we begonnen vertelde de meest ervaren piloot van ons groepje, dat zijn kart ooit eens in brand was gevlogen, en hij het zelf niet doorhad. Gelukkig had de koerscommissaris het opgemerkt of het had verkeerd kunnen aflopen. Yup, nog meer geruststellend dus. Ik zag het zwaar zitten.

We kregen elk een helm, een plastieken haarnetje (smelt lekker bij hoge temperatuur), en een katoenen overall. (Katoen, brandt dat niet heel gemakkelijk, vroeg ik mij nog af). Na een kwartiertje in dat pak, wist ik dat er geen gevaar was. Je zweet daar zo hard in dat het in een mum van tijd doorweekt is. En nat katoen zal wel niet branden. Alleen nijdig roken.
De jarige was zeer in zijn nopjes. Een tweetal weken daarvoor was hij er ook geweest (stiekem wezen trainen, jaja) en toen kreeg hij een extra large. Nu, twee weken later dus, een large. Zie je wel, dat ik vermagerd ben, lachte hij. Hij trok zijn overall aan, en onmiddellijk scheurde het kruis eruit. En toen lachten al de anderen.

Ondertussen was iedereen netjes ingepakt, klaar om te vertrekken, maar eerst kregen we nog een opleiding. Op het circuit worden seinen gegeven aan de hand van vlaggen en die betekenissen werden nog eens doorgenomen.
De verschillende vlaggen : geel wil zeggen, pas op er is gevaar; blauw wil zeggen : gevaar, maak plaats want je rijdt te traag; zwart is : stop maar, er is groot gevaar (vb wanneer je wagen in brand staat) en gele lichten zijn : trager rijden want gevaar. Heel... inderdaad, geruststellend.

Zijn er nog vragen vroeg de instructeur : Euh, ja wat doe je bij brand, vroeg ik. Brand komt niet vaak voor hoor, legde hij uit. Het is alleen mogelijk als je bvb benzine gemorst hebt, of als je te vaak gas geeft en remt tergelijkertijd. Dan kunnen je remmen het begeven of je vliegt in brand. Nice, als je in brand staat kun je nog niet stoppen ook. Heel... inderdaad.
Maar per slot van rekening, het zijn eigenlijk maar grasmachine motortjes en hoe vaak staat een grasmachine nu in brand, hahaha ? Ik werd van langs om stiller. Ik BEN er namelijk ooit in geslaagd om die bij mijn ouders. Heel... yup.

Nu goed, we kregen elk zo'n grasmaaiertje toegewezen.
Je neemt plaats, je wil de gordel aantrekken, maar je vindt die niet.  ... Inderdaad.
Ok, een kart heeft geen gordels, dit is niet erg. Dit is echt niet erg. En als je verongelukt zal je lever dienen om een alcoholieker een jaar of vier verder te helpen, dus why worry ?

Het startsein werd gegeven en we vertrokken. Bij de eerste bocht werd het al duidelijk : servostuur op een cart is er dus ook niet. Je moest rukken aan je stuur alsof je een vliegdekschip moest parkeren. Na één rondje zat je al volledig verkrampt. Nu ja, zo goed en zo kwaad als ik kon, slipte ik mij het parkoers door. Veel van de race heb ik niet gezien want mijn helm bedampte. Ik reed dan maar op het gevoel. Altijd vooruit en als ik iets raakte de andere kant opsturen. Ik eindigde precies in het midden in de stand. Niet slecht vond ik, temeer, als ik niet had moeten wachten voor die trein op een rondje van het einde was ik misschien nog dichter geëindigd.

De race was afgelopen en we mochten allemaal proberen uit onze kart te sukkelen. Wat moelijker is dan het lijkt, want er is niets om je aan op te trekken of af te duwen. Ja, toch wel, rechts van je was er een zwarte kubus precies, ik kon niet goed zien wat het was met mijn bedampte helm. Ik stootte mij erop af. Wahaah. Een gloeiende motor. Ik hoor mijn rechterhandpalm nog nasissen. Volledig uitgeput wankelden we allemaal naar de cafetaria, maar daar mochten we niet binnen. Neen, er was eerst nog prijsuitreiking. Kon mij dat schelen, ik had dorst.
De eerste drie kregen een beker. Een lege. Pfuh, triestige organisatie.

In de cafetaria werd de race nog eens overgedaan. En zoals het hoort werden de verhalen prachtiger en prachtiger. Weet je nog toen ik aan volle touche in de chicane aankwam en daar in één beweging Marceau voorbijschoot. Ja, maar toen heb jij mij van de baan gereden met die slip toen ik de helling af drifte enzovoort...

De dertigers waren weer even kleine jongetjes. Zelfs de twee meiden die meereden.

(Morgen krijgen jullie een samenvatting van een aantal commentaren over 'the day after').    

11-04-2006, 18:53 geschreven door Hill

Op de trein kijk ik graag naar het wegschuivend landschap. Een kudde donzen schaapjes die tot hun knieën in de modder staan, een koe die staat te bubbelgummen, een roekeloze die zijn dak herstelt,...

Als ik op zondagavond de trein neem, dan luister ik altijd met gespitste oortjes naar de grappen en grollen van de studenten die opnieuw een weekje van onder moeders rokken zijn. Ik hou wel van hun verhalen die meestal krioelen van de sterke anekdotes.

-"En toen viel mijn vader van zijn paard met zijn kop op een paal en die paal zat dwars door zijn hoofd en hij bleef daar hangen. Het paard liep naar huis en verwittigde zijn ouders en toen die hem vonden was hij al helemaal koud. En hij bleef daar maar hangen. Ze hebben hem losgetrokken en naar de kliniek gevoerd, maar hij was al dood. En toen kwam daar dr. Vandersyppe toevallig langs en die zei, haal hem maar uit de vriezer, en die stroopte de mouwen van zijn leren vest op en hij heeft met een gewone boor, ik zweer het U, vijf gaten in mijn vaders kop geboord, en die hebben de klonters weggekregen en mijn vader is met een hartmasage weer tot leven gekomen..."
-"En is dat daarvan dat hij blind is aan één oog ? "
-"Nee, dat was van die keer dat hij van acht meter naar beneden gevallen is, met zijn hoofd eerst, van de hangar. Ze hebben toen zijn bril moeten uit zijn gezicht opereren. Hij heeft toen twee maanden in coma gelegen."
 -"Ja, nogal een stevige je vader, heb jij."
-" Ja, maar ik ook hoor. Ik ben eens bijna verdronken in zee, en ik ben toen een keer of vijf met mijn kop vooruit tegen de golfbrekers gegooid geweest, maar ik had gelukkig niets. Alleen de volgende dag een bloedvergiftiging van het zeezout in de schaafwonden..."

Toen ben ik toch eventjes rechtgestaan, zogezegd om mijn broek op te trekken, maar eigenlijk om te kijken welke kop die kerel had. Het leek me echt niet zo'n stevig gevalletje nochtans.

Maar onverstoorbaar bleef hij doorgaan. Van Kortrijk tot Gent. Een half uur horrorverhalen over het uitzonderlijk sterk gestel van zijn vader, van zichzelf, van zijn schoonbroer, van zijn hele familie en al zijn kennissen. Hij heette waarschijnlijk Massis, die gast.

En dan bedenk ik, heb ik ook geen sterke verhalen over mijn geweldig gestel. Ik ben ook struis gebouwd. Maar ik kom niet verder dan die keer dat ik ook heftige pijn had. Toen ik me op het werk sneed aan een blad papier...
Daar kan ik moeilijk een stukje over schrijven, dacht ik nog.

10-04-2006, 23:29 geschreven door Hill

10-04-2006, 00:15 geschreven door Hill

Het verlaten stadspark op een vrijdagnamiddag.
Ik was in een jolige bui. Mijn neef was in een jolige bui. We dolden met liedjes en liedjesteksten. We dachten terug aan allerlei persiflages op Vlaamse klassiekers en zongen, eerst met gedempte stem, daarna bijna uit volle borst : Zeven kanjers van frambozen (zeven anjers, zeven rozen), Daar is de postbode, daar is den John (daar is de lente, daar is de zon), O.C.M.W. (Y.M.C.A), Sifilis, wij willen sifilis, wij zijn van niks nie vies, wij willen sifilis A-ja-ja ! (Aangebrand, de soep is aangebrand).
Dat niveau dus. We waren volop op toeren aan het komen (Sifilis !), tot neef teken deed van, ssshhht, daar zit iemand op een bank. Rijkelijk laat.

Je komt je collega's tegen op de zotste plaatsen...

09-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

De stamgasten van Hotel Chocolate Moose hebben wellicht al gemerkt dat op vrijdagavond geen nieuw tekstje verschijnt.
De Moose Towers zijn op vrijdagavond namelijk gesloten. Zo kan de uitbater wat uitrusten van de afgelopen week. Waarvan hij dan moe is, vraagt U ? Kijk, als je de vrijdagavond niet moe bent, dan heb je tijdens de week niet genoeg gewerkt. Zo simpel is dat.
Maar als troost én omdat vrijdag visdag is dit fotootje van een chagrijnige goudvis.

Ik groet U allen en tot morgen.

Hill McGraw

07-04-2006, 19:48 geschreven door Hill

Aprilse grillen, we hebben er de laatste tijd al wel een paar gehad. Het is middag, je ziet een stralend zonnetje, je lift naar beneden en... het hagelt. Deze week, dinsdag, wilde ik over de middag een frisse neus halen. De hemel zag er aanlokkelijk blauw uit en het zonnetje prikkelde mijn ogen. Ik slenterde wat rond in de koekenstad. Straatje in straatje uit zonder welbepaald doel. Tot de hemel plotsklaps verduisterde en er minuscule sneeuwvlokjes uit dwarrelden. Babysneeuwvlokjes. Ik vond dat wel geinig. Het duurde maar even, misschien een halve minuut, niet veel langer tot de sneeuwwolk was uitgesmolten en het zonnetje er weer door kwam. Meteen nogal fel eigenlijk.
Op dat moment zag ik rechts voor mij het OCMW van Antwerpen (één van de). Uit de poort kwam er een jonge vrouw gewandeld, ik schatte haar 24-25, met een baby op de arm. Ze huilden. Beiden.
Door de voorbije sneeuw waarschijnlijk, schoot mij plots het nummertje "In the Ghetto" van Elvis Presley door de geest.
 
As the snow flies
On a cold and gray chicago mornin’
A poor little baby child is born
In the ghetto
And his mama cries
’cause if there’s one thing that she don’t need
It’s another hungry mouth to feed
In the ghetto
(...)

Dit beeld stond plotsklaps voor mij. De jonge moeder, met huilende baby op de arm, komt het OCMW-gebouw buiten. Is ze haar uitkering kwijtgeraakt, kwam ze een voorschot vragen, kan ze aan haar schuldafbetalingsplan niet voldoen ? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat dit de grootsteedse tristesse is. Het leven zoals het is en wij het nooit te zien krijgen.
Ik loop haar voorbij en merk dan pas dat ze helemaal niet huilt. Haar gezicht is alleen maar verwrongen in een zware frons. Tegen de zon, die zo fel schijnt.

Misschien heb ik wel net een tikkeltje te veel fantasie.

06-04-2006, 18:44 geschreven door Hill

Herinneren jullie je het mannetje nog van anderhalve week geleden ?  Dat mannetje dat daar helemaal alleen in dat flatgebouw zat in Antwerpen ?  Neen ? Hoe hardvochtig van jullie !

Wel, het zit daar weer, in het schemerdonker, tussen 150 blauwflikkerende PC-schermen. Alleen is nu nog het koffieapparaat kapot ook (ERROR 3061 : Temperatuur te laag). Boehoe, de hele wereld is tegen mij.
Wat het mannetje daar doet ?  Ochottekes, het speelt. Het speelt met het elastiekje dat rond zijn broodje zat vanmiddag.

Kom in de informatica, zeiden ze, boeiende job. Word system analyst, software engineer,... (ik weet niet eens meer welke blitse titel ik nu weer heb). Informatica het neusje van de zalm! Jahoor. Ik vraag me af hoeveel weken van mijn leven ik al gespendeerd heb aan het kijken naar een zandloper. Of aan het gapen naar zo'n blauwe balk die tergend traag, blokje per blokje naar zijn einde sukkelt.
Meer nog, ik heb zelf nog van die blauwe balkjes in elkaar gestoken. En hei, bij mij was het geen Microsoft-balk die redelijk vlotjes opschiet tot aan het laatste blokje om daar dan, al zijn kruit verschoten, blijft bokken.
Neen neen, mijn balkje ging gestadig vooruit tot aan het bittere einde. En als het daar aangekomen was, begon het gewoon opnieuw.
De gebruikers van mijn toepassing konden dit maar matig appreciëren, maar ik persoonlijk vond het wel lollig. Hèhèhè.

05-04-2006, 21:22 geschreven door Hill

04-04-2006, 18:29 geschreven door Hill

Ik kwam het koffiehokje uit, net iets te geweldig en botste prompt op Sylvie, een collega. We verontschuldigen elkaar voor onze lompheid, keken in elkaars ogen en een vonk sprong over. Waaw, Hill heeft touche ! Nope, helemaal niet. Hill is weer electrisch geladen, ja.

Als het droog en koud is, durf ik nog wel eens te vonken. Ik trek mijn trui uit en het knettert als een brandend sparrenbos. Wel meer mensen hebben daar last van. Alleen, ik natuurlijk weer net iets meer. Heeft iets te maken met mijn denderende X-factor vermoed ik (zie ook tekstje van 27/12/2005).

De moeilijke periode begint begin december en loopt tot halverwege februari. Daarna wordt het te vochtig of te warm, en verdwijnen die electrostatische neigingen. Alleen ben ik nu al aan het knetteren van september. En het blijft maar duren. Ik weet niet wat ik nu weer gegeten heb.
Als ik de metalen trapleuning durf aan te raken krijg ik een schok. Als ik de deur durf te openen door de klink te gebruiken (en daar dient dat ding tenslotte voor) tzzzieieieietttt, wip ik een meter omhoog. Het is zover gekomen dat ik altijd achter de rug van een collega probeer binnen te glippen. Als het echt niet anders kan, wikkel ik eerst een zakdoek rond de klink. Gelukkig heb ik geen snotvalling, anders (de collega's : Hè, plakt die deur weer zo...).
Zelfs in de lift heb ik er last van. Een verdieping kiezen en vlam, een stroomstoot door mijn vingerkootjes. Een geweldig zicht voor de collega's, maar ik kan het maar matig appreciëren. Aangenaam is anders. Een paar maanden terug, en ik verzin dit niet, zagen collega's een blauwe vlam overspringen tussen mij en Bert (da's ook zo'n electrisch geladen gast).

Verleden week donderdag dan, werd ik bij de arbeidsgeneesheer geroepen. De dag ervoor had ik op een vergadering onze projectleider, Wim, een hand gegeven. Ze mochten hem prompt afvoeren met een hartstilstand. Hij heeft nogal vochtige handen, moet je weten.
De arbeidsgeneesvrouw, een dokteres, we hebben een nieuwe, maar het is geen jonge, tommetoch, voerde allerlei routine-onderzoeken op mij uit : Hartslag meten (aanwezig, walstempo : oemkaka oemkaka), reflexen testen (met zo'n hamertje, pataat op mijn knie, recht op die electrische pees daar, dit doet ze geen twee keer meer), met de longluisteraar (ik schrijf stetoskoop altijd verkeerd) heen en weer wrijven, mijn borsthaar in de war brengen (ik had er verdorie een half uur mee in de krullers gezeten de zondag daarvoor).
Nu goed, ik knetterde en vonkte erop los. Telkens ze me aanraakte met dat stethoos-je weet wel- wipte ze een decimeter of twee omhoog. Ik zag haar rood worden van inspanning en aan haar pretoogjes te zien ook van plezier. Ze begon ook wat harder te ademen.
Lap, ziet dat aan, speelde ik nog een beetje vibrator voor dat madammeke.
Toen ik haar daarop wees, werd ze nog roder, naar het paarse toe. 'k Had het mens kwaad gekregen, precies.
Je mag je opmerkingen voor jezelf houden riep ze.

Heb je al een idee wat ik heb, probeerde ik nog voorzichtig. Ja, zei ze, je ben knettergek...

03-04-2006, 19:30 geschreven door Hill

Ik was beter niet opgestaan zaterdag. Een mistige ijshageldag. Niet buiten maar vooral binnen dan. Je hebt zo van die dagen. Hoe je ook probeert, de dag komt niet op gang, het wil gewoon niet lukken. Afgelopen zaterdag was zo'n rotdag. Ik ga jullie niet vervelen met de beschrijving die dag. Misschien alleen dit.
 
In een poging om de dag nog een ietsiepietsie te redden, besloot ik rond half tien 's avonds om een warm bad te nemen. Eventjes alle stress van je af laten vloeien.
De sleutel tot onvoorwaardelijk genieten, staat of valt maar al te vaak met een minutieuze voorbereiding.
Mijn eerste werk is altijd mijn grootste handdoek draperen over de tegelvloer (nat is spekglad, ten zeerste te vermijden !), mijn pijama hang ik over de radiator, straks is die lekker warm.
Naast mij op de wasmachine staat een aangebroken fles Zuid-Afrikaanse Pinot noire klaar (restje van vrijdag), met daarnaast een versgekochte pocketversie van Flaubert's Parrot door Julian Barnes.
De radio staat op, tegen mijn gewoonte in, op Klara, vandaag mocht klassiek. Moest klassiek!
Ik ga voor een stoombad, met van die oranje korrels erin (ik lees dit hier af : Thermaal badzout, spierontspannend, jeneverbesextract. En dan nog eens hetzelfde in het Frans. (Als ik zeg, ik lees dit af, bedoel ik niet dat mijn PC in de badkamer staat natuurlijk, maar wel dat ik de bokaal naar mijn bureau heb versleurd. (Over twee weken zal ik dan weer niet meer weten hoe die pot daar geraakt is.)) Weet iemand van jullie hoe je een zin afsluit waarin je al drie keer iets tussen haakjes gezet hebt ? Ik geraak er hier helemaal niet meer aan uit.) Soit.

Ik draai de kranen open, het bad loopt vol en begint lekker te stomen. De oranje korrels zorgen voor een gelige olieschijn in het water. Mmmmm. Even met de dikke teen testen op warmte. Ok. Daarna met de hele voet. Ok. Daarna gaan zitten. Oesje, toch wel wat heet. Maar hèhè, het doet zo'n deugd. Alleen is de zender van de radio een half streepje verschoven en zit ik nu te luisteren naar een distorted viooltje, Paganini vs betonmixer, heel irritant, maar ik zit nu eenmaal, aan die radio ga ik echt niet meer klooien. Ik heb geen zin in een klootfranswa'tje.
Waar ik wel zin in heb is in een frisse witte wijn, parelend in het glas. Ik grijp naar de fles en wil mijn glas volschenken. Hoe ontgoochelend! Uit de fles piest een armoedig straaltje : vijf centiliter. Op zijn hoogst. Tommetoch. Nou ja. Ik zet de fles terug maar haper aan de handdoek, die tergend langzaam in het badwater glijdt. Ik zie het gebeuren, maar kan niet ingrijpen (beide handen vol : glas en fles). Grrrr.
Ok, het is niet erg. Het is echt niet erg. Ik vis hem eruit en mik hem naast de wastafel. Kletterend dweilt hij naar de grond. Het wil dus echt niet lukken. Rustig blijven, vooral rustig blijven nu. Ik leun achterover in bad en sluit mijn ogen. Zalig, ware het niet van... van die nijdige tocht langs mijn borstkas. De badkamerdeur is opengegaan. Ze was dus niet in het slot gevallen en piept nu open. Haaaaaa. Ik moet dus toch uit bad, want in die tocht ga ik echt niet zitten. Ik sta recht en brand mij aan die o-zo romantische T-lichtjes. Rotkrengen. Ik maak een ongecontroleerde beweging en daardoor sla ik tegen mijn wijnglas. Het valt niet, maar in mijn onhandigheid om het glas te redden valt Flaubert zijn papegaai, neen niet in het water, maar op de natte handdoek, naast de wastafel.

Kijk, soms is er niets, maar dan ook helemààl niets aan te doen.
Op sommige dagen blijf je beter in bed. 

02-04-2006, 18:39 geschreven door Hill

Een zondagnamiddag, in het Zeezotje in Oostende.

Ik moet plassen en loop de smalle trap op naar de toiletten. Ik ben al halverwege de trap, als ik een jeansbroek met haklaarzen op me af zie komen. De bezitster ervan is een te fel opgemaakte blonde stoot. Ik versnel mijn tempo om zo vlug mogelijk bij de eerste bocht van de wenteltrap te geraken, daar waar een plateautje is. Zo kunnen we elkaar gemakkelijk kruisen. De blondine heeft het zo niet begrepen en daalt de trap verder af, waardoor we ons langs elkaar door moeten wurmen. Bij het passeren sist ze tussen haar tanden : Gij zijt ook nogal een gentlemen gij ! En ik sta perplex.
Ik deed er toch alles aan om de situatie uit de weg te gaan. Wat kon ik meer doen ? Trouwens klimmend verkeer heeft toch altijd voorrang in de bergen, niet? Trut. Takketeef.

Voor de gemiddelde mens is hierbij de kous af, maar bij mij blijft dit altijd nog eventjes rondraaien in mijn kopje. Waarom was die nu agressief? Uit domheid waarschijnlijk, of uit arrogante gewoonte.Tang.
Maar wat mij nog meest intrigeert : waarom blijf ik hierover nadenken ? Waarom voel ik mij gekwetst ? Er is geen enkele reden toe en toch en toch, heeft ze een hele kleine wonde geslagen.

Ik hang aan elkaar met littekenweefsel.

01-04-2006, 19:03 geschreven door Hill

Het zomeruur, ach het zomeruur, ik hou er niet van.
Vooreerst moet je al een uur vroeger opstaan. Altijd vervelend. En dat is niet één keer, neen, tot ergens halfweg september moet je dagelijks een uur vroeger opstaan. Dat is toch je reinste marteling. En pas op, ik ben dan van nature nog een ochtendmens. Ik probeer het hard te verbergen, maar diep in mijn binnenste ben ik een ochtendmens. Ik ben jaren opgestaan om 5u30 om zo lang mogelijk in de file te kunnen staan op de Brusselse ring. Niet leuk, zo vroeg opstaan, maar veel problemen had ik er ook niet mee. Ik ken anderen.
Maar om gewoon, zomaar, zonder aanwijsbare reden, 6 maand per jaar een uur vroeger te moeten opstaan, neen, daar krijg ik de bubbels van.

Vroeger, toen ik deed alsof ik studeerde, was het nog veel erger. Dan had ik nog Paasexamens. Gruwel, o gruwel. Paasexamens. Was ik perfect voorbereid, lichaam en geest tot in de puntjes afgeregeld, deze jongen gaat scoren !, gaan ze een beetje lopen sleutelen aan het aantal uren in een dag. Bah. Maandenlange voorbereiding naar de knoppen. Verdorie toch. Ware het niet van dat duivelse zomeruur, ik was nu professor in de Accountancy aan de universiteiten van Oxford, Harvard, Cambridge en Rio de Janeiro. Maar kom, gelukkiger zou ik er niet van geworden zijn, vermoed ik. Ik hou namelijk absoluut niet van Accountancy. Maar da's een ander verhaal.

Wat ik dan wel weer heb de laatste dagen, dat zijn dromen over school en examens. Dat zomeruur katapulteert mij telkens onbewust terug naar mijn schooltijd.
Eergisteren nog droomde ik over een goede vriendin van vroeger, jaren niet meer gezien en jaren niet meer aan gedacht en eergisteren was d'er plots weer. Dag 'fietje ! Het was een heel leuk weerzien (*zucht*).
Gisteren moest ik dan weer examen sociologie afleggen. De prof was Jack "Heeeeere 's Johnny !" Nicholson. Heerlijk heerlijk. Hij deed heel excentriek, maar toch slaagde ik met vlag en wimpel. Ik heb altijd wel gehouden van gestoorde proffen.
Gelukkig viel de stressfactor tijdens mijn studententijd nog mee. Ik heb meer afgezien tijdens mijn humaniora, dan aan de univ. Vrienden van mij lijden er zwaarder onder. Ik ken er zelfs een paar die in mei en juni nog wekelijks wakker worden, druipend van het angstzweet, omdat ze in hun nachtmerrie net dat ene hoofdstuk over het sexleven van de knolselder overgeslagen hadden en daar nu wel een vraag over krijgen zeker ! Balen.

Dat het maar vlug weer september, oktober is. Winteruur. 
Maar die dromen over verloren gewaande vriendinnen mogen blijven.

30-03-2006, 19:23 geschreven door Hill

Als een grote raaf, vliegt hij over het zandpad, het stadspark door. Zijn zwarte hoed stevig op zijn kop gedrukt, zijn jaspanden fladderen synchroon met zijn pijpekrullen. Hij steekt nog een tandje bij en fietst het heuveltje op. Stof vliegt op. Twee kippen stuiven ervandoor (tiens, moesten die niet opgehokt zitten ?).
Langs een zijpaadje komt een andere zwaar Orthodoxe Jood voorbijgevlamd. Het kon zijn tweelingsbroer geweest zijn. Neen, toch niet, diens krullen zijn een tintje rosser nog. Ze rammen elkaar net niet, maar vervolgen hun weg, kromgebogen over hun fiets, driftig doorstampend.

In de buurt rond de Pelikaanstraat schieten de Chassidische Joden je dagelijks om de oren op hun damesfietsen. Die verbetenheid om hun mond, die volhardenheid ! Lang kan het echt niet meer duren vooraleer een Jood de Ronde wint. Het zal een geweldig zicht zijn : Moshe Hamidrash sprint op de Champs-Elysées Robbie McEwen uit het wiel, om zich met een banddikte voorsprong te verzekeren van de ritzege en de groene trui. Bij het uitbollen ritst hij nog zijn shirt open zodat de naam van de sponsor duidelijk in beeld komt : Knauff Kosher Shochet.
Zijn baard schuimt nog een beetje na.

29-03-2006, 21:36 geschreven door Hill

En de prijs voor de eerste blote navel van 2006 gaat naar Anja van de afdeling Productie Verzekeringspolissen Leven.
Daarmee gaat Anja nipt de winnares van vorig jaar, Dorien van het Service Center vooraf.

Proficiat Anja, je mag de wisselbeker "Sjokolatten Buikepitje 2006" en de drie kussen persoonlijk komen afhalen in de Moose Towers.

Opmerking : Om begrijpelijke redenen werd ook dit jaar de Willy van de Informaticadienst gedeclasseerd.

28-03-2006, 17:21 geschreven door Hill

Ze loopt de roltrap op als een godin, de blonde schoonheid. Kleine sproetjes om de neus en helderblauwe ogen onder hele lange zwarte wimpers. Ze stuurt me een briljanten glimlach. Ze is een toonbeeld van jeugd en vitaliteit, van frisheid en opperste gezondheid. Mijn heupen jeuken. 
Dan diept ze uit haar korte jeansjasje een pakje Marlboro op en ze zuigt routineus het vuur in haar sigaret.
Dit zou toch niet mogen, bedenk ik. Zo'n schoonheid in de kiem gesmoord. Een lelie met een rot blaadje eraan. Hoe is het in godsnaam mogelijk. Geschokt loop ik verder en steek een sigaar op. 

27-03-2006, 17:52 geschreven door Hill

26-03-2006, 19:55 geschreven door Hill

Het is vrijdagavond en de wereld viert feest. Niet de hele wereld.
In een kantoorgebouw in Antwerpen is nog een mannetje aan het werk. Hij test een nieuwe versie uit van een computerprogramma. Hij heeft het hele gebouw voor zich alleen. Zes verdiepingen en honderdvijftig PCs. Maar veel heeft hij daar niet aan. Hij wacht. Op een teken vanuit een soortgelijk kantoorgebouw in het Brusselse. Ook daar zit een eenzaam mannetje aan een computer, hetzelfde programma te testen. Als de brusselaar klaar is kan de antwerpenaar beginnen.

Hij verveelt zich. Hij heeft zijn schoenen al uitgeschopt en zijn hemd uitgetrokken. Het is er om te stikken. Zijn T-shirt is al helemaal nat. In het w-e staat de airco af, terwijl de computerprocessors warmte blijven blazen.
Op zijn blote voeten loopt hij naar het raam. Hij kijkt naar de voorbijlopende poppetjes beneden. Ze lachen. Hij kan ze niet horen, maar hun gezichten stralen. Ze vieren w-e. Hij loopt naar de andere kant van de building. Hij ziet van ver de felle (volle ?) maan door de ramen schijnen. Hij houdt van de maan. Maar het felle licht komt niet van de maan. Het zijn de spots van een bouwkraan die hun hard licht binnenwerpen.

In de DVD-speler zit een reggaeplaat, maar hij wordt er niet vrolijker van. Hoe lang nog zal het duren ?  Hij kijkt op het klokje van zijn PC : 23u25. Als alles goed gaat kan hij om halftwee thuis zijn. Hij nipt van zijn blikje cola. Ook warm. Komaan, nog eventjes volhouden. 

Het regent buiten. Binnen ook.

25-03-2006, 01:16 geschreven door Hill