10-04-2006, 00:15 geschreven door Hill

Het verlaten stadspark op een vrijdagnamiddag.
Ik was in een jolige bui. Mijn neef was in een jolige bui. We dolden met liedjes en liedjesteksten. We dachten terug aan allerlei persiflages op Vlaamse klassiekers en zongen, eerst met gedempte stem, daarna bijna uit volle borst : Zeven kanjers van frambozen (zeven anjers, zeven rozen), Daar is de postbode, daar is den John (daar is de lente, daar is de zon), O.C.M.W. (Y.M.C.A), Sifilis, wij willen sifilis, wij zijn van niks nie vies, wij willen sifilis A-ja-ja ! (Aangebrand, de soep is aangebrand).
Dat niveau dus. We waren volop op toeren aan het komen (Sifilis !), tot neef teken deed van, ssshhht, daar zit iemand op een bank. Rijkelijk laat.

Je komt je collega's tegen op de zotste plaatsen...

09-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

De stamgasten van Hotel Chocolate Moose hebben wellicht al gemerkt dat op vrijdagavond geen nieuw tekstje verschijnt.
De Moose Towers zijn op vrijdagavond namelijk gesloten. Zo kan de uitbater wat uitrusten van de afgelopen week. Waarvan hij dan moe is, vraagt U ? Kijk, als je de vrijdagavond niet moe bent, dan heb je tijdens de week niet genoeg gewerkt. Zo simpel is dat.
Maar als troost én omdat vrijdag visdag is dit fotootje van een chagrijnige goudvis.

Ik groet U allen en tot morgen.

Hill McGraw

07-04-2006, 19:48 geschreven door Hill

Aprilse grillen, we hebben er de laatste tijd al wel een paar gehad. Het is middag, je ziet een stralend zonnetje, je lift naar beneden en... het hagelt. Deze week, dinsdag, wilde ik over de middag een frisse neus halen. De hemel zag er aanlokkelijk blauw uit en het zonnetje prikkelde mijn ogen. Ik slenterde wat rond in de koekenstad. Straatje in straatje uit zonder welbepaald doel. Tot de hemel plotsklaps verduisterde en er minuscule sneeuwvlokjes uit dwarrelden. Babysneeuwvlokjes. Ik vond dat wel geinig. Het duurde maar even, misschien een halve minuut, niet veel langer tot de sneeuwwolk was uitgesmolten en het zonnetje er weer door kwam. Meteen nogal fel eigenlijk.
Op dat moment zag ik rechts voor mij het OCMW van Antwerpen (één van de). Uit de poort kwam er een jonge vrouw gewandeld, ik schatte haar 24-25, met een baby op de arm. Ze huilden. Beiden.
Door de voorbije sneeuw waarschijnlijk, schoot mij plots het nummertje "In the Ghetto" van Elvis Presley door de geest.
 
As the snow flies
On a cold and gray chicago mornin’
A poor little baby child is born
In the ghetto
And his mama cries
’cause if there’s one thing that she don’t need
It’s another hungry mouth to feed
In the ghetto
(...)

Dit beeld stond plotsklaps voor mij. De jonge moeder, met huilende baby op de arm, komt het OCMW-gebouw buiten. Is ze haar uitkering kwijtgeraakt, kwam ze een voorschot vragen, kan ze aan haar schuldafbetalingsplan niet voldoen ? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat dit de grootsteedse tristesse is. Het leven zoals het is en wij het nooit te zien krijgen.
Ik loop haar voorbij en merk dan pas dat ze helemaal niet huilt. Haar gezicht is alleen maar verwrongen in een zware frons. Tegen de zon, die zo fel schijnt.

Misschien heb ik wel net een tikkeltje te veel fantasie.

06-04-2006, 18:44 geschreven door Hill

Herinneren jullie je het mannetje nog van anderhalve week geleden ?  Dat mannetje dat daar helemaal alleen in dat flatgebouw zat in Antwerpen ?  Neen ? Hoe hardvochtig van jullie !

Wel, het zit daar weer, in het schemerdonker, tussen 150 blauwflikkerende PC-schermen. Alleen is nu nog het koffieapparaat kapot ook (ERROR 3061 : Temperatuur te laag). Boehoe, de hele wereld is tegen mij.
Wat het mannetje daar doet ?  Ochottekes, het speelt. Het speelt met het elastiekje dat rond zijn broodje zat vanmiddag.

Kom in de informatica, zeiden ze, boeiende job. Word system analyst, software engineer,... (ik weet niet eens meer welke blitse titel ik nu weer heb). Informatica het neusje van de zalm! Jahoor. Ik vraag me af hoeveel weken van mijn leven ik al gespendeerd heb aan het kijken naar een zandloper. Of aan het gapen naar zo'n blauwe balk die tergend traag, blokje per blokje naar zijn einde sukkelt.
Meer nog, ik heb zelf nog van die blauwe balkjes in elkaar gestoken. En hei, bij mij was het geen Microsoft-balk die redelijk vlotjes opschiet tot aan het laatste blokje om daar dan, al zijn kruit verschoten, blijft bokken.
Neen neen, mijn balkje ging gestadig vooruit tot aan het bittere einde. En als het daar aangekomen was, begon het gewoon opnieuw.
De gebruikers van mijn toepassing konden dit maar matig appreciëren, maar ik persoonlijk vond het wel lollig. Hèhèhè.

05-04-2006, 21:22 geschreven door Hill

04-04-2006, 18:29 geschreven door Hill

Ik kwam het koffiehokje uit, net iets te geweldig en botste prompt op Sylvie, een collega. We verontschuldigen elkaar voor onze lompheid, keken in elkaars ogen en een vonk sprong over. Waaw, Hill heeft touche ! Nope, helemaal niet. Hill is weer electrisch geladen, ja.

Als het droog en koud is, durf ik nog wel eens te vonken. Ik trek mijn trui uit en het knettert als een brandend sparrenbos. Wel meer mensen hebben daar last van. Alleen, ik natuurlijk weer net iets meer. Heeft iets te maken met mijn denderende X-factor vermoed ik (zie ook tekstje van 27/12/2005).

De moeilijke periode begint begin december en loopt tot halverwege februari. Daarna wordt het te vochtig of te warm, en verdwijnen die electrostatische neigingen. Alleen ben ik nu al aan het knetteren van september. En het blijft maar duren. Ik weet niet wat ik nu weer gegeten heb.
Als ik de metalen trapleuning durf aan te raken krijg ik een schok. Als ik de deur durf te openen door de klink te gebruiken (en daar dient dat ding tenslotte voor) tzzzieieieietttt, wip ik een meter omhoog. Het is zover gekomen dat ik altijd achter de rug van een collega probeer binnen te glippen. Als het echt niet anders kan, wikkel ik eerst een zakdoek rond de klink. Gelukkig heb ik geen snotvalling, anders (de collega's : Hè, plakt die deur weer zo...).
Zelfs in de lift heb ik er last van. Een verdieping kiezen en vlam, een stroomstoot door mijn vingerkootjes. Een geweldig zicht voor de collega's, maar ik kan het maar matig appreciëren. Aangenaam is anders. Een paar maanden terug, en ik verzin dit niet, zagen collega's een blauwe vlam overspringen tussen mij en Bert (da's ook zo'n electrisch geladen gast).

Verleden week donderdag dan, werd ik bij de arbeidsgeneesheer geroepen. De dag ervoor had ik op een vergadering onze projectleider, Wim, een hand gegeven. Ze mochten hem prompt afvoeren met een hartstilstand. Hij heeft nogal vochtige handen, moet je weten.
De arbeidsgeneesvrouw, een dokteres, we hebben een nieuwe, maar het is geen jonge, tommetoch, voerde allerlei routine-onderzoeken op mij uit : Hartslag meten (aanwezig, walstempo : oemkaka oemkaka), reflexen testen (met zo'n hamertje, pataat op mijn knie, recht op die electrische pees daar, dit doet ze geen twee keer meer), met de longluisteraar (ik schrijf stetoskoop altijd verkeerd) heen en weer wrijven, mijn borsthaar in de war brengen (ik had er verdorie een half uur mee in de krullers gezeten de zondag daarvoor).
Nu goed, ik knetterde en vonkte erop los. Telkens ze me aanraakte met dat stethoos-je weet wel- wipte ze een decimeter of twee omhoog. Ik zag haar rood worden van inspanning en aan haar pretoogjes te zien ook van plezier. Ze begon ook wat harder te ademen.
Lap, ziet dat aan, speelde ik nog een beetje vibrator voor dat madammeke.
Toen ik haar daarop wees, werd ze nog roder, naar het paarse toe. 'k Had het mens kwaad gekregen, precies.
Je mag je opmerkingen voor jezelf houden riep ze.

Heb je al een idee wat ik heb, probeerde ik nog voorzichtig. Ja, zei ze, je ben knettergek...

03-04-2006, 19:30 geschreven door Hill

Ik was beter niet opgestaan zaterdag. Een mistige ijshageldag. Niet buiten maar vooral binnen dan. Je hebt zo van die dagen. Hoe je ook probeert, de dag komt niet op gang, het wil gewoon niet lukken. Afgelopen zaterdag was zo'n rotdag. Ik ga jullie niet vervelen met de beschrijving die dag. Misschien alleen dit.
 
In een poging om de dag nog een ietsiepietsie te redden, besloot ik rond half tien 's avonds om een warm bad te nemen. Eventjes alle stress van je af laten vloeien.
De sleutel tot onvoorwaardelijk genieten, staat of valt maar al te vaak met een minutieuze voorbereiding.
Mijn eerste werk is altijd mijn grootste handdoek draperen over de tegelvloer (nat is spekglad, ten zeerste te vermijden !), mijn pijama hang ik over de radiator, straks is die lekker warm.
Naast mij op de wasmachine staat een aangebroken fles Zuid-Afrikaanse Pinot noire klaar (restje van vrijdag), met daarnaast een versgekochte pocketversie van Flaubert's Parrot door Julian Barnes.
De radio staat op, tegen mijn gewoonte in, op Klara, vandaag mocht klassiek. Moest klassiek!
Ik ga voor een stoombad, met van die oranje korrels erin (ik lees dit hier af : Thermaal badzout, spierontspannend, jeneverbesextract. En dan nog eens hetzelfde in het Frans. (Als ik zeg, ik lees dit af, bedoel ik niet dat mijn PC in de badkamer staat natuurlijk, maar wel dat ik de bokaal naar mijn bureau heb versleurd. (Over twee weken zal ik dan weer niet meer weten hoe die pot daar geraakt is.)) Weet iemand van jullie hoe je een zin afsluit waarin je al drie keer iets tussen haakjes gezet hebt ? Ik geraak er hier helemaal niet meer aan uit.) Soit.

Ik draai de kranen open, het bad loopt vol en begint lekker te stomen. De oranje korrels zorgen voor een gelige olieschijn in het water. Mmmmm. Even met de dikke teen testen op warmte. Ok. Daarna met de hele voet. Ok. Daarna gaan zitten. Oesje, toch wel wat heet. Maar hèhè, het doet zo'n deugd. Alleen is de zender van de radio een half streepje verschoven en zit ik nu te luisteren naar een distorted viooltje, Paganini vs betonmixer, heel irritant, maar ik zit nu eenmaal, aan die radio ga ik echt niet meer klooien. Ik heb geen zin in een klootfranswa'tje.
Waar ik wel zin in heb is in een frisse witte wijn, parelend in het glas. Ik grijp naar de fles en wil mijn glas volschenken. Hoe ontgoochelend! Uit de fles piest een armoedig straaltje : vijf centiliter. Op zijn hoogst. Tommetoch. Nou ja. Ik zet de fles terug maar haper aan de handdoek, die tergend langzaam in het badwater glijdt. Ik zie het gebeuren, maar kan niet ingrijpen (beide handen vol : glas en fles). Grrrr.
Ok, het is niet erg. Het is echt niet erg. Ik vis hem eruit en mik hem naast de wastafel. Kletterend dweilt hij naar de grond. Het wil dus echt niet lukken. Rustig blijven, vooral rustig blijven nu. Ik leun achterover in bad en sluit mijn ogen. Zalig, ware het niet van... van die nijdige tocht langs mijn borstkas. De badkamerdeur is opengegaan. Ze was dus niet in het slot gevallen en piept nu open. Haaaaaa. Ik moet dus toch uit bad, want in die tocht ga ik echt niet zitten. Ik sta recht en brand mij aan die o-zo romantische T-lichtjes. Rotkrengen. Ik maak een ongecontroleerde beweging en daardoor sla ik tegen mijn wijnglas. Het valt niet, maar in mijn onhandigheid om het glas te redden valt Flaubert zijn papegaai, neen niet in het water, maar op de natte handdoek, naast de wastafel.

Kijk, soms is er niets, maar dan ook helemààl niets aan te doen.
Op sommige dagen blijf je beter in bed. 

02-04-2006, 18:39 geschreven door Hill

Een zondagnamiddag, in het Zeezotje in Oostende.

Ik moet plassen en loop de smalle trap op naar de toiletten. Ik ben al halverwege de trap, als ik een jeansbroek met haklaarzen op me af zie komen. De bezitster ervan is een te fel opgemaakte blonde stoot. Ik versnel mijn tempo om zo vlug mogelijk bij de eerste bocht van de wenteltrap te geraken, daar waar een plateautje is. Zo kunnen we elkaar gemakkelijk kruisen. De blondine heeft het zo niet begrepen en daalt de trap verder af, waardoor we ons langs elkaar door moeten wurmen. Bij het passeren sist ze tussen haar tanden : Gij zijt ook nogal een gentlemen gij ! En ik sta perplex.
Ik deed er toch alles aan om de situatie uit de weg te gaan. Wat kon ik meer doen ? Trouwens klimmend verkeer heeft toch altijd voorrang in de bergen, niet? Trut. Takketeef.

Voor de gemiddelde mens is hierbij de kous af, maar bij mij blijft dit altijd nog eventjes rondraaien in mijn kopje. Waarom was die nu agressief? Uit domheid waarschijnlijk, of uit arrogante gewoonte.Tang.
Maar wat mij nog meest intrigeert : waarom blijf ik hierover nadenken ? Waarom voel ik mij gekwetst ? Er is geen enkele reden toe en toch en toch, heeft ze een hele kleine wonde geslagen.

Ik hang aan elkaar met littekenweefsel.

01-04-2006, 19:03 geschreven door Hill

Het zomeruur, ach het zomeruur, ik hou er niet van.
Vooreerst moet je al een uur vroeger opstaan. Altijd vervelend. En dat is niet één keer, neen, tot ergens halfweg september moet je dagelijks een uur vroeger opstaan. Dat is toch je reinste marteling. En pas op, ik ben dan van nature nog een ochtendmens. Ik probeer het hard te verbergen, maar diep in mijn binnenste ben ik een ochtendmens. Ik ben jaren opgestaan om 5u30 om zo lang mogelijk in de file te kunnen staan op de Brusselse ring. Niet leuk, zo vroeg opstaan, maar veel problemen had ik er ook niet mee. Ik ken anderen.
Maar om gewoon, zomaar, zonder aanwijsbare reden, 6 maand per jaar een uur vroeger te moeten opstaan, neen, daar krijg ik de bubbels van.

Vroeger, toen ik deed alsof ik studeerde, was het nog veel erger. Dan had ik nog Paasexamens. Gruwel, o gruwel. Paasexamens. Was ik perfect voorbereid, lichaam en geest tot in de puntjes afgeregeld, deze jongen gaat scoren !, gaan ze een beetje lopen sleutelen aan het aantal uren in een dag. Bah. Maandenlange voorbereiding naar de knoppen. Verdorie toch. Ware het niet van dat duivelse zomeruur, ik was nu professor in de Accountancy aan de universiteiten van Oxford, Harvard, Cambridge en Rio de Janeiro. Maar kom, gelukkiger zou ik er niet van geworden zijn, vermoed ik. Ik hou namelijk absoluut niet van Accountancy. Maar da's een ander verhaal.

Wat ik dan wel weer heb de laatste dagen, dat zijn dromen over school en examens. Dat zomeruur katapulteert mij telkens onbewust terug naar mijn schooltijd.
Eergisteren nog droomde ik over een goede vriendin van vroeger, jaren niet meer gezien en jaren niet meer aan gedacht en eergisteren was d'er plots weer. Dag 'fietje ! Het was een heel leuk weerzien (*zucht*).
Gisteren moest ik dan weer examen sociologie afleggen. De prof was Jack "Heeeeere 's Johnny !" Nicholson. Heerlijk heerlijk. Hij deed heel excentriek, maar toch slaagde ik met vlag en wimpel. Ik heb altijd wel gehouden van gestoorde proffen.
Gelukkig viel de stressfactor tijdens mijn studententijd nog mee. Ik heb meer afgezien tijdens mijn humaniora, dan aan de univ. Vrienden van mij lijden er zwaarder onder. Ik ken er zelfs een paar die in mei en juni nog wekelijks wakker worden, druipend van het angstzweet, omdat ze in hun nachtmerrie net dat ene hoofdstuk over het sexleven van de knolselder overgeslagen hadden en daar nu wel een vraag over krijgen zeker ! Balen.

Dat het maar vlug weer september, oktober is. Winteruur. 
Maar die dromen over verloren gewaande vriendinnen mogen blijven.

30-03-2006, 19:23 geschreven door Hill

Als een grote raaf, vliegt hij over het zandpad, het stadspark door. Zijn zwarte hoed stevig op zijn kop gedrukt, zijn jaspanden fladderen synchroon met zijn pijpekrullen. Hij steekt nog een tandje bij en fietst het heuveltje op. Stof vliegt op. Twee kippen stuiven ervandoor (tiens, moesten die niet opgehokt zitten ?).
Langs een zijpaadje komt een andere zwaar Orthodoxe Jood voorbijgevlamd. Het kon zijn tweelingsbroer geweest zijn. Neen, toch niet, diens krullen zijn een tintje rosser nog. Ze rammen elkaar net niet, maar vervolgen hun weg, kromgebogen over hun fiets, driftig doorstampend.

In de buurt rond de Pelikaanstraat schieten de Chassidische Joden je dagelijks om de oren op hun damesfietsen. Die verbetenheid om hun mond, die volhardenheid ! Lang kan het echt niet meer duren vooraleer een Jood de Ronde wint. Het zal een geweldig zicht zijn : Moshe Hamidrash sprint op de Champs-Elysées Robbie McEwen uit het wiel, om zich met een banddikte voorsprong te verzekeren van de ritzege en de groene trui. Bij het uitbollen ritst hij nog zijn shirt open zodat de naam van de sponsor duidelijk in beeld komt : Knauff Kosher Shochet.
Zijn baard schuimt nog een beetje na.

29-03-2006, 21:36 geschreven door Hill

En de prijs voor de eerste blote navel van 2006 gaat naar Anja van de afdeling Productie Verzekeringspolissen Leven.
Daarmee gaat Anja nipt de winnares van vorig jaar, Dorien van het Service Center vooraf.

Proficiat Anja, je mag de wisselbeker "Sjokolatten Buikepitje 2006" en de drie kussen persoonlijk komen afhalen in de Moose Towers.

Opmerking : Om begrijpelijke redenen werd ook dit jaar de Willy van de Informaticadienst gedeclasseerd.

28-03-2006, 17:21 geschreven door Hill

Ze loopt de roltrap op als een godin, de blonde schoonheid. Kleine sproetjes om de neus en helderblauwe ogen onder hele lange zwarte wimpers. Ze stuurt me een briljanten glimlach. Ze is een toonbeeld van jeugd en vitaliteit, van frisheid en opperste gezondheid. Mijn heupen jeuken. 
Dan diept ze uit haar korte jeansjasje een pakje Marlboro op en ze zuigt routineus het vuur in haar sigaret.
Dit zou toch niet mogen, bedenk ik. Zo'n schoonheid in de kiem gesmoord. Een lelie met een rot blaadje eraan. Hoe is het in godsnaam mogelijk. Geschokt loop ik verder en steek een sigaar op. 

27-03-2006, 17:52 geschreven door Hill

26-03-2006, 19:55 geschreven door Hill

Het is vrijdagavond en de wereld viert feest. Niet de hele wereld.
In een kantoorgebouw in Antwerpen is nog een mannetje aan het werk. Hij test een nieuwe versie uit van een computerprogramma. Hij heeft het hele gebouw voor zich alleen. Zes verdiepingen en honderdvijftig PCs. Maar veel heeft hij daar niet aan. Hij wacht. Op een teken vanuit een soortgelijk kantoorgebouw in het Brusselse. Ook daar zit een eenzaam mannetje aan een computer, hetzelfde programma te testen. Als de brusselaar klaar is kan de antwerpenaar beginnen.

Hij verveelt zich. Hij heeft zijn schoenen al uitgeschopt en zijn hemd uitgetrokken. Het is er om te stikken. Zijn T-shirt is al helemaal nat. In het w-e staat de airco af, terwijl de computerprocessors warmte blijven blazen.
Op zijn blote voeten loopt hij naar het raam. Hij kijkt naar de voorbijlopende poppetjes beneden. Ze lachen. Hij kan ze niet horen, maar hun gezichten stralen. Ze vieren w-e. Hij loopt naar de andere kant van de building. Hij ziet van ver de felle (volle ?) maan door de ramen schijnen. Hij houdt van de maan. Maar het felle licht komt niet van de maan. Het zijn de spots van een bouwkraan die hun hard licht binnenwerpen.

In de DVD-speler zit een reggaeplaat, maar hij wordt er niet vrolijker van. Hoe lang nog zal het duren ?  Hij kijkt op het klokje van zijn PC : 23u25. Als alles goed gaat kan hij om halftwee thuis zijn. Hij nipt van zijn blikje cola. Ook warm. Komaan, nog eventjes volhouden. 

Het regent buiten. Binnen ook.

25-03-2006, 01:16 geschreven door Hill

23-03-2006, 17:37 geschreven door Hill

Stel je voor, je woont alleen en jij bent de enige die een sleutel heeft van je appartement. Na een doordeweekse werkdag, laten we zeggen een woensdag, kom je 's avond thuis en op de livingtafel staat een vaas, een rode vaas, die er 's ochtends nog niet stond. Meer nog, je hebt die vaas nog nooit gezien, en je hebt er hoegenaamd geen idee van hoe ze er terecht gekomen is.
Het zou de openingscene van een David Lynch-film kunnen zijn. Welnu, vanmorgen is me iets gelijkaardigs overkomen.

Deze morgen, halfslapend nog, struikel ik de badkamer binnen. Ik grijp naar de tandpasta op het schapje boven de wastafel en zie naast de tandpasta een miniatuurflesje shampoo staan. Mijn hersentjes staan nog in slaapstand, ze registreren wel, maar verwerken nog niets. Terwijl ik mijn tanden poets begint het raderwerkje te ronken en ik voel dat hier iets niet klopt. Mijn blik wordt gezogen naar dat shampooflesje. Op het eerste gezicht is het een gewoon ordinair plastic flesje, van het soort dat je in hotels vindt. Niets bijzonders. Alleen, ik ken het flesje niet ! En ik ben er behoorlijk zeker van dat het er gisteren nog niet stond. Wat doet dat dan nu ineens op mijn wastafel ?
Ik neem de flacon op en bekijk hem langs alle kanten : Mita Hotels Shampoo staat er op de voorkant. En op de achterkant Hotel Metropole Firenze. Firenze !

Dat het flesje plots naast mijn tandpasta staat, dat verwondert mij niet. Ik doe wel meer dingen half wegdromend of op automatische piloot. Ik vind de vreemdste zaken op de meest ongewone plaatsen.
Een kopje koffie op de brandtrap bijvoorbeeld. Met een taske versgemaakte koffie door het open raam kijken, genieten van een ochtendzonnetje, de GSM piept, je zet de koffie neer waar je het eerst plaatsvindt, dus op de brandtrap net rechts buiten het raam. Na het telefoongesprek sluit je het raam en twee dagen erna zie je je kopje staan.
Of je rijdt Gent binnen na een slopende werkdag en als je de Coupure Rechts opdraait, besef je dat je al twee weken in Heverlee woont. Zo'n dingen, daaraan ben ik al gewend. Maar achteraf kan ik ze altijd wel plaatsen. Of heb ik er een logische verklaring voor.

Dit keer is het anders. Ik herinner me niet, ook niet vaagweg dat ik dat flesje daar gezet heb. Meer nog, ik herinner me het flesje helemaal niet, het is halfleeg en ook de geur zegt me niets. En nog meer nogger, ik ben nooit in Firenze geweest ! Of toch, verleden jaar ben ik eventjes in Firenze geweest, binnen en buiten. We waren in de buurt en konden het niet links laten liggen. Ik ben er hooguit acht uur geweest, van 11 uur 's ochtends tot 19u 's avonds en ik ben er zeker geen hotel binnengestapt.

Waar komt dat flesje dan vandaan ? En wie heeft het op mijn wastafel geplaatst ?
Ik ga mijn geheugen af. Wie heeft hier gelogeerd die dit flesje zou kunnen achtergelaten hebben ? Niemand voor zo ver ik me herinner. Twee weken geleden was Björn hier, dat wel, maar die had geen shampoo mee. Zeker weten. Maar wie dan wel ? Trouwens, wie neemt nu zijn eigen shampoo mee als hij ergens een nachtje blijft slapen ?

Ik heb er de hele dag over gepiekerd, maar ik kom niet tot een sluitende verklaring.
Of iemand is buiten mijn weten gisterennacht bij me binnen geweest en heeft die flacon daar neergezet.
Of... of ik lijd aan schizofrenie en weet niet wat ik doe of... of Dr. Alzheimer is er wel heel vroeg bij bij mij.
Ik moet zeggen dat geen enkele van die gedachten erg geruststellend zijn. Brrr.        

En weet je wat het meest griezelige is aan dit verhaal ? Ik heb het niet eens verzonnen...

22-03-2006, 19:06 geschreven door Hill

21-03-2006, 18:05 geschreven door Hill

20-03-2006, 19:13 geschreven door Hill

19-03-2006, 17:53 geschreven door Hill