Ik was beter niet opgestaan zaterdag. Een mistige ijshageldag. Niet buiten maar vooral binnen dan. Je hebt zo van die dagen. Hoe je ook probeert, de dag komt niet op gang, het wil gewoon niet lukken. Afgelopen zaterdag was zo'n rotdag. Ik ga jullie niet vervelen met de beschrijving die dag. Misschien alleen dit.
 
In een poging om de dag nog een ietsiepietsie te redden, besloot ik rond half tien 's avonds om een warm bad te nemen. Eventjes alle stress van je af laten vloeien.
De sleutel tot onvoorwaardelijk genieten, staat of valt maar al te vaak met een minutieuze voorbereiding.
Mijn eerste werk is altijd mijn grootste handdoek draperen over de tegelvloer (nat is spekglad, ten zeerste te vermijden !), mijn pijama hang ik over de radiator, straks is die lekker warm.
Naast mij op de wasmachine staat een aangebroken fles Zuid-Afrikaanse Pinot noire klaar (restje van vrijdag), met daarnaast een versgekochte pocketversie van Flaubert's Parrot door Julian Barnes.
De radio staat op, tegen mijn gewoonte in, op Klara, vandaag mocht klassiek. Moest klassiek!
Ik ga voor een stoombad, met van die oranje korrels erin (ik lees dit hier af : Thermaal badzout, spierontspannend, jeneverbesextract. En dan nog eens hetzelfde in het Frans. (Als ik zeg, ik lees dit af, bedoel ik niet dat mijn PC in de badkamer staat natuurlijk, maar wel dat ik de bokaal naar mijn bureau heb versleurd. (Over twee weken zal ik dan weer niet meer weten hoe die pot daar geraakt is.)) Weet iemand van jullie hoe je een zin afsluit waarin je al drie keer iets tussen haakjes gezet hebt ? Ik geraak er hier helemaal niet meer aan uit.) Soit.

Ik draai de kranen open, het bad loopt vol en begint lekker te stomen. De oranje korrels zorgen voor een gelige olieschijn in het water. Mmmmm. Even met de dikke teen testen op warmte. Ok. Daarna met de hele voet. Ok. Daarna gaan zitten. Oesje, toch wel wat heet. Maar hèhè, het doet zo'n deugd. Alleen is de zender van de radio een half streepje verschoven en zit ik nu te luisteren naar een distorted viooltje, Paganini vs betonmixer, heel irritant, maar ik zit nu eenmaal, aan die radio ga ik echt niet meer klooien. Ik heb geen zin in een klootfranswa'tje.
Waar ik wel zin in heb is in een frisse witte wijn, parelend in het glas. Ik grijp naar de fles en wil mijn glas volschenken. Hoe ontgoochelend! Uit de fles piest een armoedig straaltje : vijf centiliter. Op zijn hoogst. Tommetoch. Nou ja. Ik zet de fles terug maar haper aan de handdoek, die tergend langzaam in het badwater glijdt. Ik zie het gebeuren, maar kan niet ingrijpen (beide handen vol : glas en fles). Grrrr.
Ok, het is niet erg. Het is echt niet erg. Ik vis hem eruit en mik hem naast de wastafel. Kletterend dweilt hij naar de grond. Het wil dus echt niet lukken. Rustig blijven, vooral rustig blijven nu. Ik leun achterover in bad en sluit mijn ogen. Zalig, ware het niet van... van die nijdige tocht langs mijn borstkas. De badkamerdeur is opengegaan. Ze was dus niet in het slot gevallen en piept nu open. Haaaaaa. Ik moet dus toch uit bad, want in die tocht ga ik echt niet zitten. Ik sta recht en brand mij aan die o-zo romantische T-lichtjes. Rotkrengen. Ik maak een ongecontroleerde beweging en daardoor sla ik tegen mijn wijnglas. Het valt niet, maar in mijn onhandigheid om het glas te redden valt Flaubert zijn papegaai, neen niet in het water, maar op de natte handdoek, naast de wastafel.

Kijk, soms is er niets, maar dan ook helemààl niets aan te doen.
Op sommige dagen blijf je beter in bed. 

02-04-2006, 18:39 geschreven door Hill

Een zondagnamiddag, in het Zeezotje in Oostende.

Ik moet plassen en loop de smalle trap op naar de toiletten. Ik ben al halverwege de trap, als ik een jeansbroek met haklaarzen op me af zie komen. De bezitster ervan is een te fel opgemaakte blonde stoot. Ik versnel mijn tempo om zo vlug mogelijk bij de eerste bocht van de wenteltrap te geraken, daar waar een plateautje is. Zo kunnen we elkaar gemakkelijk kruisen. De blondine heeft het zo niet begrepen en daalt de trap verder af, waardoor we ons langs elkaar door moeten wurmen. Bij het passeren sist ze tussen haar tanden : Gij zijt ook nogal een gentlemen gij ! En ik sta perplex.
Ik deed er toch alles aan om de situatie uit de weg te gaan. Wat kon ik meer doen ? Trouwens klimmend verkeer heeft toch altijd voorrang in de bergen, niet? Trut. Takketeef.

Voor de gemiddelde mens is hierbij de kous af, maar bij mij blijft dit altijd nog eventjes rondraaien in mijn kopje. Waarom was die nu agressief? Uit domheid waarschijnlijk, of uit arrogante gewoonte.Tang.
Maar wat mij nog meest intrigeert : waarom blijf ik hierover nadenken ? Waarom voel ik mij gekwetst ? Er is geen enkele reden toe en toch en toch, heeft ze een hele kleine wonde geslagen.

Ik hang aan elkaar met littekenweefsel.

01-04-2006, 19:03 geschreven door Hill

Het zomeruur, ach het zomeruur, ik hou er niet van.
Vooreerst moet je al een uur vroeger opstaan. Altijd vervelend. En dat is niet één keer, neen, tot ergens halfweg september moet je dagelijks een uur vroeger opstaan. Dat is toch je reinste marteling. En pas op, ik ben dan van nature nog een ochtendmens. Ik probeer het hard te verbergen, maar diep in mijn binnenste ben ik een ochtendmens. Ik ben jaren opgestaan om 5u30 om zo lang mogelijk in de file te kunnen staan op de Brusselse ring. Niet leuk, zo vroeg opstaan, maar veel problemen had ik er ook niet mee. Ik ken anderen.
Maar om gewoon, zomaar, zonder aanwijsbare reden, 6 maand per jaar een uur vroeger te moeten opstaan, neen, daar krijg ik de bubbels van.

Vroeger, toen ik deed alsof ik studeerde, was het nog veel erger. Dan had ik nog Paasexamens. Gruwel, o gruwel. Paasexamens. Was ik perfect voorbereid, lichaam en geest tot in de puntjes afgeregeld, deze jongen gaat scoren !, gaan ze een beetje lopen sleutelen aan het aantal uren in een dag. Bah. Maandenlange voorbereiding naar de knoppen. Verdorie toch. Ware het niet van dat duivelse zomeruur, ik was nu professor in de Accountancy aan de universiteiten van Oxford, Harvard, Cambridge en Rio de Janeiro. Maar kom, gelukkiger zou ik er niet van geworden zijn, vermoed ik. Ik hou namelijk absoluut niet van Accountancy. Maar da's een ander verhaal.

Wat ik dan wel weer heb de laatste dagen, dat zijn dromen over school en examens. Dat zomeruur katapulteert mij telkens onbewust terug naar mijn schooltijd.
Eergisteren nog droomde ik over een goede vriendin van vroeger, jaren niet meer gezien en jaren niet meer aan gedacht en eergisteren was d'er plots weer. Dag 'fietje ! Het was een heel leuk weerzien (*zucht*).
Gisteren moest ik dan weer examen sociologie afleggen. De prof was Jack "Heeeeere 's Johnny !" Nicholson. Heerlijk heerlijk. Hij deed heel excentriek, maar toch slaagde ik met vlag en wimpel. Ik heb altijd wel gehouden van gestoorde proffen.
Gelukkig viel de stressfactor tijdens mijn studententijd nog mee. Ik heb meer afgezien tijdens mijn humaniora, dan aan de univ. Vrienden van mij lijden er zwaarder onder. Ik ken er zelfs een paar die in mei en juni nog wekelijks wakker worden, druipend van het angstzweet, omdat ze in hun nachtmerrie net dat ene hoofdstuk over het sexleven van de knolselder overgeslagen hadden en daar nu wel een vraag over krijgen zeker ! Balen.

Dat het maar vlug weer september, oktober is. Winteruur. 
Maar die dromen over verloren gewaande vriendinnen mogen blijven.

30-03-2006, 19:23 geschreven door Hill

Als een grote raaf, vliegt hij over het zandpad, het stadspark door. Zijn zwarte hoed stevig op zijn kop gedrukt, zijn jaspanden fladderen synchroon met zijn pijpekrullen. Hij steekt nog een tandje bij en fietst het heuveltje op. Stof vliegt op. Twee kippen stuiven ervandoor (tiens, moesten die niet opgehokt zitten ?).
Langs een zijpaadje komt een andere zwaar Orthodoxe Jood voorbijgevlamd. Het kon zijn tweelingsbroer geweest zijn. Neen, toch niet, diens krullen zijn een tintje rosser nog. Ze rammen elkaar net niet, maar vervolgen hun weg, kromgebogen over hun fiets, driftig doorstampend.

In de buurt rond de Pelikaanstraat schieten de Chassidische Joden je dagelijks om de oren op hun damesfietsen. Die verbetenheid om hun mond, die volhardenheid ! Lang kan het echt niet meer duren vooraleer een Jood de Ronde wint. Het zal een geweldig zicht zijn : Moshe Hamidrash sprint op de Champs-Elysées Robbie McEwen uit het wiel, om zich met een banddikte voorsprong te verzekeren van de ritzege en de groene trui. Bij het uitbollen ritst hij nog zijn shirt open zodat de naam van de sponsor duidelijk in beeld komt : Knauff Kosher Shochet.
Zijn baard schuimt nog een beetje na.

29-03-2006, 21:36 geschreven door Hill

En de prijs voor de eerste blote navel van 2006 gaat naar Anja van de afdeling Productie Verzekeringspolissen Leven.
Daarmee gaat Anja nipt de winnares van vorig jaar, Dorien van het Service Center vooraf.

Proficiat Anja, je mag de wisselbeker "Sjokolatten Buikepitje 2006" en de drie kussen persoonlijk komen afhalen in de Moose Towers.

Opmerking : Om begrijpelijke redenen werd ook dit jaar de Willy van de Informaticadienst gedeclasseerd.

28-03-2006, 17:21 geschreven door Hill

Ze loopt de roltrap op als een godin, de blonde schoonheid. Kleine sproetjes om de neus en helderblauwe ogen onder hele lange zwarte wimpers. Ze stuurt me een briljanten glimlach. Ze is een toonbeeld van jeugd en vitaliteit, van frisheid en opperste gezondheid. Mijn heupen jeuken. 
Dan diept ze uit haar korte jeansjasje een pakje Marlboro op en ze zuigt routineus het vuur in haar sigaret.
Dit zou toch niet mogen, bedenk ik. Zo'n schoonheid in de kiem gesmoord. Een lelie met een rot blaadje eraan. Hoe is het in godsnaam mogelijk. Geschokt loop ik verder en steek een sigaar op. 

27-03-2006, 17:52 geschreven door Hill

26-03-2006, 19:55 geschreven door Hill

Het is vrijdagavond en de wereld viert feest. Niet de hele wereld.
In een kantoorgebouw in Antwerpen is nog een mannetje aan het werk. Hij test een nieuwe versie uit van een computerprogramma. Hij heeft het hele gebouw voor zich alleen. Zes verdiepingen en honderdvijftig PCs. Maar veel heeft hij daar niet aan. Hij wacht. Op een teken vanuit een soortgelijk kantoorgebouw in het Brusselse. Ook daar zit een eenzaam mannetje aan een computer, hetzelfde programma te testen. Als de brusselaar klaar is kan de antwerpenaar beginnen.

Hij verveelt zich. Hij heeft zijn schoenen al uitgeschopt en zijn hemd uitgetrokken. Het is er om te stikken. Zijn T-shirt is al helemaal nat. In het w-e staat de airco af, terwijl de computerprocessors warmte blijven blazen.
Op zijn blote voeten loopt hij naar het raam. Hij kijkt naar de voorbijlopende poppetjes beneden. Ze lachen. Hij kan ze niet horen, maar hun gezichten stralen. Ze vieren w-e. Hij loopt naar de andere kant van de building. Hij ziet van ver de felle (volle ?) maan door de ramen schijnen. Hij houdt van de maan. Maar het felle licht komt niet van de maan. Het zijn de spots van een bouwkraan die hun hard licht binnenwerpen.

In de DVD-speler zit een reggaeplaat, maar hij wordt er niet vrolijker van. Hoe lang nog zal het duren ?  Hij kijkt op het klokje van zijn PC : 23u25. Als alles goed gaat kan hij om halftwee thuis zijn. Hij nipt van zijn blikje cola. Ook warm. Komaan, nog eventjes volhouden. 

Het regent buiten. Binnen ook.

25-03-2006, 01:16 geschreven door Hill

23-03-2006, 17:37 geschreven door Hill

Stel je voor, je woont alleen en jij bent de enige die een sleutel heeft van je appartement. Na een doordeweekse werkdag, laten we zeggen een woensdag, kom je 's avond thuis en op de livingtafel staat een vaas, een rode vaas, die er 's ochtends nog niet stond. Meer nog, je hebt die vaas nog nooit gezien, en je hebt er hoegenaamd geen idee van hoe ze er terecht gekomen is.
Het zou de openingscene van een David Lynch-film kunnen zijn. Welnu, vanmorgen is me iets gelijkaardigs overkomen.

Deze morgen, halfslapend nog, struikel ik de badkamer binnen. Ik grijp naar de tandpasta op het schapje boven de wastafel en zie naast de tandpasta een miniatuurflesje shampoo staan. Mijn hersentjes staan nog in slaapstand, ze registreren wel, maar verwerken nog niets. Terwijl ik mijn tanden poets begint het raderwerkje te ronken en ik voel dat hier iets niet klopt. Mijn blik wordt gezogen naar dat shampooflesje. Op het eerste gezicht is het een gewoon ordinair plastic flesje, van het soort dat je in hotels vindt. Niets bijzonders. Alleen, ik ken het flesje niet ! En ik ben er behoorlijk zeker van dat het er gisteren nog niet stond. Wat doet dat dan nu ineens op mijn wastafel ?
Ik neem de flacon op en bekijk hem langs alle kanten : Mita Hotels Shampoo staat er op de voorkant. En op de achterkant Hotel Metropole Firenze. Firenze !

Dat het flesje plots naast mijn tandpasta staat, dat verwondert mij niet. Ik doe wel meer dingen half wegdromend of op automatische piloot. Ik vind de vreemdste zaken op de meest ongewone plaatsen.
Een kopje koffie op de brandtrap bijvoorbeeld. Met een taske versgemaakte koffie door het open raam kijken, genieten van een ochtendzonnetje, de GSM piept, je zet de koffie neer waar je het eerst plaatsvindt, dus op de brandtrap net rechts buiten het raam. Na het telefoongesprek sluit je het raam en twee dagen erna zie je je kopje staan.
Of je rijdt Gent binnen na een slopende werkdag en als je de Coupure Rechts opdraait, besef je dat je al twee weken in Heverlee woont. Zo'n dingen, daaraan ben ik al gewend. Maar achteraf kan ik ze altijd wel plaatsen. Of heb ik er een logische verklaring voor.

Dit keer is het anders. Ik herinner me niet, ook niet vaagweg dat ik dat flesje daar gezet heb. Meer nog, ik herinner me het flesje helemaal niet, het is halfleeg en ook de geur zegt me niets. En nog meer nogger, ik ben nooit in Firenze geweest ! Of toch, verleden jaar ben ik eventjes in Firenze geweest, binnen en buiten. We waren in de buurt en konden het niet links laten liggen. Ik ben er hooguit acht uur geweest, van 11 uur 's ochtends tot 19u 's avonds en ik ben er zeker geen hotel binnengestapt.

Waar komt dat flesje dan vandaan ? En wie heeft het op mijn wastafel geplaatst ?
Ik ga mijn geheugen af. Wie heeft hier gelogeerd die dit flesje zou kunnen achtergelaten hebben ? Niemand voor zo ver ik me herinner. Twee weken geleden was Björn hier, dat wel, maar die had geen shampoo mee. Zeker weten. Maar wie dan wel ? Trouwens, wie neemt nu zijn eigen shampoo mee als hij ergens een nachtje blijft slapen ?

Ik heb er de hele dag over gepiekerd, maar ik kom niet tot een sluitende verklaring.
Of iemand is buiten mijn weten gisterennacht bij me binnen geweest en heeft die flacon daar neergezet.
Of... of ik lijd aan schizofrenie en weet niet wat ik doe of... of Dr. Alzheimer is er wel heel vroeg bij bij mij.
Ik moet zeggen dat geen enkele van die gedachten erg geruststellend zijn. Brrr.        

En weet je wat het meest griezelige is aan dit verhaal ? Ik heb het niet eens verzonnen...

22-03-2006, 19:06 geschreven door Hill

21-03-2006, 18:05 geschreven door Hill

20-03-2006, 19:13 geschreven door Hill

19-03-2006, 17:53 geschreven door Hill

18-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

Netjes in kostuum gestoken, volledig geconcentreerd wachten we tot de lichten in de zaal doven. Het podium licht op onder de spots. De dirigent heft zijn armen hoog. Nog enkele seconden wachten. De spanning opdrijven, de stilte wapenen. Nog een seconde. Nog één. De dirigent ademt dieper, zijn stokje trilt even... en weg !

De trompetten nemen meteen het voortouw en proberen de eerste schifting door te voeren. De pauken echter laten niet begaan en brengen de houtblazers terug. De trompetjes hebben met dit eerste offensief op hun adem getrapt en zinken terug naar de achtergrond.
De klarinetten nu, gesteund door een boeket fluiten nemen de kop over en leggen het orkest een gezapig tempo op. Alleen een hoorn probeert nog even, maar hij wordt kordaat teruggefloten.
De duivelse start laat zich gevoelen en halverwege valt het tempo terug. Daar profiteert de hobo maximaal van. Terwijl de bassen de kleppen stil houden, rijdt hij zich los en soleert boven alle anderen uit. Hij krijgt steun van één fluit en een altsax, maar gaat dapper zijn eigen gang. Ondertussen hebben de trompetten zich in de achtergrond gehergroepeerd en ze sluipen op kousevoeten nader. Voorzichtjes ook mengt de fagot zich in het gewoel, maar ze kan niet overtuigen.
De laatste kilometers gaan in en het kopercordon stormt naar voor. Een gelaagde combinatie van trompetten en trombones ondersteund door een hyperkinetische bas. In geen velden of wegen is nog een houtblazer te bekennen. Alleen in de hoogste regionen kwietert een piccolo-fluitje, maar het is meer uit ergernis dan uit volle overtuiging.
De zware bassen donderen naar voor, gestuwd door de pauken. Het dampt, het stoomt, het stormt vooruit. Het tempo wordt opgedreven. Frenetieke stoten, energetisch bonken van overkokend koper, van losgelagen slagwerk, samengebald in een harmonie van energie. Als een misnoegde dieseltrein dendert de klankensmelt naar het ravijn om daar..., met één armslag van de dirigent, op te lossen in een gedragen stilte.

Applaus !

Het was precies toch nog zo slecht niet, zaterdag.

16-03-2006, 17:48 geschreven door Hill

Vrijdagavond was het generale repetitie.
Ik blaas mee in een harmonie en vorige zaterdag moesten we concerteren. Het was al een tijdje geleden dat ik nog een repetitie meegemaakt had (te druk te druk), dus het werd wel spannend. Als iedereen zonder fouten speelt en d'er is er eentje die er knal doorheen blaast, wel, dan wordt het al gauw zeer gênant voor die ene. En met mijn minimale voorbereiding kon ik wel eens die ene worden.
 
Het begon eigenlijk al niet zo geruststellend. Ik dacht dat de repetitie begon om 20u15, dus tegen 20u10 kwam ik aangeslenterd. Toen ik uit de wagen stapte, hoorde ik vanop de parking al het orkest spelen. Lap, ik was al te laat! En dat op de laatste repetitie. Wat nog veel erger was, was dat ik de muziekklanken niet eens herkende als een muziekstuk dat we moesten spelen. Pijnlijk. Ik zette mijn meest coole smoel op en wandelde ("a gentlemen will walk but never run") de zaal binnen. Een eerste opluchting : het bleek niet de grote harmonie te zijn die speelde, maar de jeugdharmonie. Die repeteerden ook deze avond. Okee, de eerste barrière was foutloos genomen.

Om 20u32 stipt begon de repetitie. (In Zuidwestvlaanderen hebben we nogal de Franse slag als het over beginuren gaat.) Ik zette me klaar en wachtte het sein af. De dirigent gaf teken en we begonnen. Ik deed alsof ik er alle vertrouwen in had en toeterde er vrolijk op los. Zonder veel accidenten want dat muziekstuk kende ik. Halverwege het stukje bleek dat dit moest zijn 'dacht ik te kennen' want toen de dirigent een tempowisseling aangaf, wist ik eventjes niet meer waar het noorden was. Waaah, in die paar weken dat ik niet op de repetitie was, hadden ze het tempo van de tussenpassage opgedreven tot een presto die drie keer zo vlug ging dan mijn vingertjes ooit zouden konden bewegen. Op zo'n momenten is er maar één ding dat je kan doen : stoppen met blazen, maar wel nog heel ritmisch je vingers op en neer laten bewegen, zodat niemand ziet dat je niet speelt. Ik zag Stefanie, die naast me zat, heel scheef naar mij kijken. Zij kijkt zelden scheef. Ai.
 
Het volgend stukje was niet veel beter, en ik begon lichtelijk nerveus te worden. En als je als muzikant nerveus wordt dan val je onmiddellijk in een vicieuze cirkel. Je vingers beginnen te zweten, glijden gemakkelijker weg op de metalen kleppen van je instrument, je maakt nog meer fouten, je wordt nog nerveuzer,...
Meestal trek ik mij dat niet zo heel erg aan, maar zelfs Stefanie begon door mijn geknoei ongemakkelijk rond te draaien op haar stoel. De dirigent had het door, maar deed alsof hij het niet zag. Waarschijnlijk had hij zich voorgenomen om die avond niet kwaad te worden, en je zag hem overduidelijk 'niet kwaad worden'. Zijn gebaren werden alsmaar driftiger, hij klemde zijn kaken op elkaar, hij werd roder en roder en roder. Hij stond daar volop geconcentreerd niet kwaad te worden.

Het was mijn avondje niet. Ik heb diezelfde repetitie nog mijn partituren laten vallen, toen bij een vrolijk Latino stukje iedereen stopte met spelen, had ik nog een aantal maten muziek over. En het ergste moest nog komen toen ik in een werkje met de verkeerde bladzijde ben begonnen : vreselijk. Iedereen speelde unisono een haast fluisterend pi-pa-pi-pa-pi-pa en ik solo een haast fluisterend pi-po-pi-po-pi-po. Het hart van onze dirigent heeft het niet begeven, maar hij heeft een sterk hart.

Na de repetitie blijf ik meestal wat hangen in de bar, maar ik moet zeggen dat de goesting er niet was. En niet alleen bij mij. Ik was zo bezig geweest met mijn abominabele prestatie die avond, dat ik niet gehoord had dat kwasi dat hetzelfde gebeurd was bij de trompetten, het slagwerk, de bassen.
Na de repetitie verdween de dirigent onmiddellijk naar huis. Hij had niet eens de moed om ons een uitbrander te geven, iets waar hij normaal zijn hand niet voor omdraait (hij heeft heel flexibele polsen).

Zwaar in mineur verlieten we allemaal het repetitiehok. Ons troostend met een gezegde in muziekmiddens : Een slechte generale repetitie is een goed concert.

(wordt vervolgd)

15-03-2006, 19:43 geschreven door Hill

14-03-2006, 19:48 geschreven door Hill

13-03-2006, 18:40 geschreven door Hill

Noo, toodie wee well meg dee chocolate rrrricepoodding !

Dat was al weer een tijdje geleden dat er nog eens een recept op chocolatemoose verschenen is.
Om de koude dagen goed te verteren, gaat er niets boven een goede kaloriebom als rijstpudding of chocolademousse. Wel, het volgend recept combineert die beiden.

Wat hebben we nodig :
1) Rijst. Het gaat hier tenslotte om rijstpudding, kies maar voor de dessertrijst. Die die je gebruikt voor rijsttaarten en in welja desserten. 350 gram is voldoende.
2) Chocolade. Van die hele zwarte. Puur. Fondant. Je kent die wel. 150 gram gaat erin en die moet je fijn hakken tot kleine brokjes.
3) Suiker. 100 gram. Om de bitterheid van de fondant te maskeren.
4) 120 cl volle melk. Dat is dus een liter en dan nog een bierglas erbij.
5) 50 gram boter. Het kan niet vet genoeg zijn, hèhèhè.
6) 120 ml slagroom. We zijn nu eenmaal aan het zondigen, let's go all the way.
7) kaneel. Een aantal schepjes voor de gezelligheid.

En daar gaat-ie dan.

De rijst laat je koken in de melk. Op een laag pitje en maar roeren, tot de rijst heel zacht is. Dat kan wel een halfuurtje duren. Als dit gebeurd is, dan kieper je de chocolade, de suiker, de boter erbij. Roeren tot alles mooi gesmolten is. De boter zal nog het langst tegenpruttelen.
Als alles mooi gesmolten is, mag de kom van het vuur en je mengt er de room en de kaneel door.
De pot mag nu afgedekt worden en je laat het papje trekken. Je verdeelt het over bekertjes. Als je vindt dat het er weinig smakelijk uitziet (hei, ma, 't is precies gestolde diarree), dan kan je het eventueel nog versieren met amandelschilfertjes of frambozengelei of iets naar je keuze.

Als je de potjes pas de volgende dag verorbert (voor de pietjes precies, de inhoud van de bekertjes, beuh), dan dek je ze best af, met plastiekfolie. Anders wordt de bovenste laag weer hard. Da's ook lekker maar zachter is nog lekkerderderder.

En nu de nadelen van chocolade rijstpudding :
1) het ziet er niet uit 2) Een portie bevat ongeveer 85.000 kaloriën 3) het is te lekker (probleem in combinatie met puntje 2)

De eerlijkheid gebiedt me nog te zeggen dat ik het recept gebaseerd heb op de chocoladerisotto van JT, te vinden op www.webzucht.be/project/risotto.html

12-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

11-03-2006, 00:00 geschreven door Hill