21-03-2006, 18:05 geschreven door Hill

20-03-2006, 19:13 geschreven door Hill

19-03-2006, 17:53 geschreven door Hill

18-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

Netjes in kostuum gestoken, volledig geconcentreerd wachten we tot de lichten in de zaal doven. Het podium licht op onder de spots. De dirigent heft zijn armen hoog. Nog enkele seconden wachten. De spanning opdrijven, de stilte wapenen. Nog een seconde. Nog één. De dirigent ademt dieper, zijn stokje trilt even... en weg !

De trompetten nemen meteen het voortouw en proberen de eerste schifting door te voeren. De pauken echter laten niet begaan en brengen de houtblazers terug. De trompetjes hebben met dit eerste offensief op hun adem getrapt en zinken terug naar de achtergrond.
De klarinetten nu, gesteund door een boeket fluiten nemen de kop over en leggen het orkest een gezapig tempo op. Alleen een hoorn probeert nog even, maar hij wordt kordaat teruggefloten.
De duivelse start laat zich gevoelen en halverwege valt het tempo terug. Daar profiteert de hobo maximaal van. Terwijl de bassen de kleppen stil houden, rijdt hij zich los en soleert boven alle anderen uit. Hij krijgt steun van één fluit en een altsax, maar gaat dapper zijn eigen gang. Ondertussen hebben de trompetten zich in de achtergrond gehergroepeerd en ze sluipen op kousevoeten nader. Voorzichtjes ook mengt de fagot zich in het gewoel, maar ze kan niet overtuigen.
De laatste kilometers gaan in en het kopercordon stormt naar voor. Een gelaagde combinatie van trompetten en trombones ondersteund door een hyperkinetische bas. In geen velden of wegen is nog een houtblazer te bekennen. Alleen in de hoogste regionen kwietert een piccolo-fluitje, maar het is meer uit ergernis dan uit volle overtuiging.
De zware bassen donderen naar voor, gestuwd door de pauken. Het dampt, het stoomt, het stormt vooruit. Het tempo wordt opgedreven. Frenetieke stoten, energetisch bonken van overkokend koper, van losgelagen slagwerk, samengebald in een harmonie van energie. Als een misnoegde dieseltrein dendert de klankensmelt naar het ravijn om daar..., met één armslag van de dirigent, op te lossen in een gedragen stilte.

Applaus !

Het was precies toch nog zo slecht niet, zaterdag.

16-03-2006, 17:48 geschreven door Hill

Vrijdagavond was het generale repetitie.
Ik blaas mee in een harmonie en vorige zaterdag moesten we concerteren. Het was al een tijdje geleden dat ik nog een repetitie meegemaakt had (te druk te druk), dus het werd wel spannend. Als iedereen zonder fouten speelt en d'er is er eentje die er knal doorheen blaast, wel, dan wordt het al gauw zeer gênant voor die ene. En met mijn minimale voorbereiding kon ik wel eens die ene worden.
 
Het begon eigenlijk al niet zo geruststellend. Ik dacht dat de repetitie begon om 20u15, dus tegen 20u10 kwam ik aangeslenterd. Toen ik uit de wagen stapte, hoorde ik vanop de parking al het orkest spelen. Lap, ik was al te laat! En dat op de laatste repetitie. Wat nog veel erger was, was dat ik de muziekklanken niet eens herkende als een muziekstuk dat we moesten spelen. Pijnlijk. Ik zette mijn meest coole smoel op en wandelde ("a gentlemen will walk but never run") de zaal binnen. Een eerste opluchting : het bleek niet de grote harmonie te zijn die speelde, maar de jeugdharmonie. Die repeteerden ook deze avond. Okee, de eerste barrière was foutloos genomen.

Om 20u32 stipt begon de repetitie. (In Zuidwestvlaanderen hebben we nogal de Franse slag als het over beginuren gaat.) Ik zette me klaar en wachtte het sein af. De dirigent gaf teken en we begonnen. Ik deed alsof ik er alle vertrouwen in had en toeterde er vrolijk op los. Zonder veel accidenten want dat muziekstuk kende ik. Halverwege het stukje bleek dat dit moest zijn 'dacht ik te kennen' want toen de dirigent een tempowisseling aangaf, wist ik eventjes niet meer waar het noorden was. Waaah, in die paar weken dat ik niet op de repetitie was, hadden ze het tempo van de tussenpassage opgedreven tot een presto die drie keer zo vlug ging dan mijn vingertjes ooit zouden konden bewegen. Op zo'n momenten is er maar één ding dat je kan doen : stoppen met blazen, maar wel nog heel ritmisch je vingers op en neer laten bewegen, zodat niemand ziet dat je niet speelt. Ik zag Stefanie, die naast me zat, heel scheef naar mij kijken. Zij kijkt zelden scheef. Ai.
 
Het volgend stukje was niet veel beter, en ik begon lichtelijk nerveus te worden. En als je als muzikant nerveus wordt dan val je onmiddellijk in een vicieuze cirkel. Je vingers beginnen te zweten, glijden gemakkelijker weg op de metalen kleppen van je instrument, je maakt nog meer fouten, je wordt nog nerveuzer,...
Meestal trek ik mij dat niet zo heel erg aan, maar zelfs Stefanie begon door mijn geknoei ongemakkelijk rond te draaien op haar stoel. De dirigent had het door, maar deed alsof hij het niet zag. Waarschijnlijk had hij zich voorgenomen om die avond niet kwaad te worden, en je zag hem overduidelijk 'niet kwaad worden'. Zijn gebaren werden alsmaar driftiger, hij klemde zijn kaken op elkaar, hij werd roder en roder en roder. Hij stond daar volop geconcentreerd niet kwaad te worden.

Het was mijn avondje niet. Ik heb diezelfde repetitie nog mijn partituren laten vallen, toen bij een vrolijk Latino stukje iedereen stopte met spelen, had ik nog een aantal maten muziek over. En het ergste moest nog komen toen ik in een werkje met de verkeerde bladzijde ben begonnen : vreselijk. Iedereen speelde unisono een haast fluisterend pi-pa-pi-pa-pi-pa en ik solo een haast fluisterend pi-po-pi-po-pi-po. Het hart van onze dirigent heeft het niet begeven, maar hij heeft een sterk hart.

Na de repetitie blijf ik meestal wat hangen in de bar, maar ik moet zeggen dat de goesting er niet was. En niet alleen bij mij. Ik was zo bezig geweest met mijn abominabele prestatie die avond, dat ik niet gehoord had dat kwasi dat hetzelfde gebeurd was bij de trompetten, het slagwerk, de bassen.
Na de repetitie verdween de dirigent onmiddellijk naar huis. Hij had niet eens de moed om ons een uitbrander te geven, iets waar hij normaal zijn hand niet voor omdraait (hij heeft heel flexibele polsen).

Zwaar in mineur verlieten we allemaal het repetitiehok. Ons troostend met een gezegde in muziekmiddens : Een slechte generale repetitie is een goed concert.

(wordt vervolgd)

15-03-2006, 19:43 geschreven door Hill

14-03-2006, 19:48 geschreven door Hill

13-03-2006, 18:40 geschreven door Hill

Noo, toodie wee well meg dee chocolate rrrricepoodding !

Dat was al weer een tijdje geleden dat er nog eens een recept op chocolatemoose verschenen is.
Om de koude dagen goed te verteren, gaat er niets boven een goede kaloriebom als rijstpudding of chocolademousse. Wel, het volgend recept combineert die beiden.

Wat hebben we nodig :
1) Rijst. Het gaat hier tenslotte om rijstpudding, kies maar voor de dessertrijst. Die die je gebruikt voor rijsttaarten en in welja desserten. 350 gram is voldoende.
2) Chocolade. Van die hele zwarte. Puur. Fondant. Je kent die wel. 150 gram gaat erin en die moet je fijn hakken tot kleine brokjes.
3) Suiker. 100 gram. Om de bitterheid van de fondant te maskeren.
4) 120 cl volle melk. Dat is dus een liter en dan nog een bierglas erbij.
5) 50 gram boter. Het kan niet vet genoeg zijn, hèhèhè.
6) 120 ml slagroom. We zijn nu eenmaal aan het zondigen, let's go all the way.
7) kaneel. Een aantal schepjes voor de gezelligheid.

En daar gaat-ie dan.

De rijst laat je koken in de melk. Op een laag pitje en maar roeren, tot de rijst heel zacht is. Dat kan wel een halfuurtje duren. Als dit gebeurd is, dan kieper je de chocolade, de suiker, de boter erbij. Roeren tot alles mooi gesmolten is. De boter zal nog het langst tegenpruttelen.
Als alles mooi gesmolten is, mag de kom van het vuur en je mengt er de room en de kaneel door.
De pot mag nu afgedekt worden en je laat het papje trekken. Je verdeelt het over bekertjes. Als je vindt dat het er weinig smakelijk uitziet (hei, ma, 't is precies gestolde diarree), dan kan je het eventueel nog versieren met amandelschilfertjes of frambozengelei of iets naar je keuze.

Als je de potjes pas de volgende dag verorbert (voor de pietjes precies, de inhoud van de bekertjes, beuh), dan dek je ze best af, met plastiekfolie. Anders wordt de bovenste laag weer hard. Da's ook lekker maar zachter is nog lekkerderderder.

En nu de nadelen van chocolade rijstpudding :
1) het ziet er niet uit 2) Een portie bevat ongeveer 85.000 kaloriën 3) het is te lekker (probleem in combinatie met puntje 2)

De eerlijkheid gebiedt me nog te zeggen dat ik het recept gebaseerd heb op de chocoladerisotto van JT, te vinden op www.webzucht.be/project/risotto.html

12-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

11-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

09-03-2006, 20:57 geschreven door Hill

08-03-2006, 18:26 geschreven door Hill

07-03-2006, 19:04 geschreven door Hill

Ik hou van jou en jij van mij, dat weten wij allang.
Toch is er soms die kilte en die maakt mij wel wat bang.
Jij zegt me : Knuffel, pieker niet, en kust me op de wang,
Maar ik, ik blijf onrustig en ik staar naar het behang.

Hoe lang zijn wij al samen, eeuwen al, een hele tijd.
Jij kent mijn kleine kantjes wel, mijn angsten en mijn nijd.
Ik weet hoe je te troosten en te steunen als je lijdt,
we horen echt wel samen lief, tot spijt van wie ’t benijdt.

O schat, ik zie je graag, ik kan geen dagje zonder jou.
Het klinkt misschien wel melig, maar jij bent mijn trouwe vrouw,
En toch vanbinnen knaagt er iets, ik weet niet wat het is.

Ik wil je graag verwarmen, maar te vaak heb jij het kou.
Je raakt maar niet op toeren, toch veel minder dan ik wou.
Na al die jaren zoeken, ‘k vind hem niet, je clitoris.

06-03-2006, 18:35 geschreven door Hill

Graag had ik hier een vertellinkje gedaan, over hoe ik vrijdagnacht, na mijn avonddienst op café gegaan ben en daar in gesprek (en meer) geraakt ben met de mooie Rachida. Maar zaterdag in de late namiddag is me nog een lichtelijk groter avontuur overkomen.

Gisterennamiddag kruiste ik het Sint-Jansplein om naar de aldaar gelegen Aldi te lopen, toen ik plots twee knallen hoorde. Mijn eerste idee was, de knalpot van een oude Fiat, maar het bleken twee schoten te zijn geweest. Het leek in niets op de schoten die je in een film kunt horen, maar het fluiten van de kogels liet geen ruimte voor twijfel. Ik dook weg achter een electriciteitskabine en zag twee jongeren van Marokkaanse afkomst op me afkomen. Eentje met een revolver of pistool in zijn linkerhand, de andere zonder, maar wel met één of andere wapenstok in zijn handen. Die zonder pistool wees naar mij ! Ik kan je verzekeren op zo’n moment tril je van de adrenaline. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Het is vreemd wat er allemaal door je heen gaat op zulke momenten. Het eerste en voornaamste is : ik moet hier weg, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk. En terwijl je in rottempo alle mogelijke vluchtroutes afgaat, is er een stukje van je brein, dat nog de tijd heeft om na te gaan wie die twee gasten zijn en waarom ze achter je aan zitten. Ze moeten iemand anders voor hebben, dat moet haast, wat zouden die kerels anders achter mij aan zitten. En dan nog op die manier, met een pistool, godverdomme. ZE HEBBEN OP MIJ GESCHOTEN ! Het is één van de eerste keren dat ik een pistool in het echt zie en dan nog van de eerste keer gericht op mij. Op mij ! Ik heb bij mijn weten nooit ook maar één haar gekrenkt van wie dan ook, Marokkaan of Turk, integendeel, ik doe vaak inkopen bij de Turk om de hoek.

En in een flits weet ik het : Rachida. Fuck ja, Rachida. Van vrijdagavond. Dat moet het zijn, zouden dit haar broers zijn, of neven, familieleden ? Maar dan nog, wat kunnen ze mij verwijten ?  Ik had gedronken, dat wel, maar zij ook, we hadden er allebei zin in, we hebben er allebei van genoten, en zij was heel zeker geen maagd. Ze leek ook in weinig op een zeer traditioneel gelovig meisje. Komaan zeg ! Wat valt mij te verwijten ? Al die gedachten schoten door mijn hoofd in die ene splitseconde. Samen met het koortsachtig zoeken naar een mogelijke ontsnappingsroute. Weglopen had geen zin, dan zouden ze mij gewoon in de rug schieten. Waar kon ik heen ? Ik koos voor het onverwachte, recht vooruit naar hen toe. In de hoop ze te verrassen. Zo had ik misschien nog een kans. Ik stormde dus recht vooruit naar die met het pistool en probeerde het uit zijn hand te slaan. Dat lukte niet, maar hij was toch voor eventjes de kluts kwijt. Ik vluchtte de Vondelstraat door, naar de Italiëlei toe. Ik hoorde nog één keer een schot, en voelde iets schroeien langs mijn dij. Het schrijnde, maar ik kon er geen acht op slaan. Ik moest vooruit, het moest ! Die met het pistool bleef volgen, de andere haakte af. Ik ben niet zo heel sportief, mijn uithouding is niet denderend, maar het is me meermaals opgevallen dat ik daar in noodsituaties geen last van heb. Ik dacht nu slechts aan één ding. Probeer de Italiëlei te bereiken, probeer hem daar tussen het verkeer kwijt te geraken. En ook : blijven lopen, dan moet hij ook blijven lopen, en als hij loopt kan hij niet mikken of schieten. Ik geraakte aan het kruispunt met de Italiëlei. Net voor een bus schoot ik de leien over. De bus remde uit alle macht en daardoor moesten een tweetal auto's uitwijken. Ze botsten niet, maar zorgden voor veel drukte en getoeter. Hoe groter de chaos, hoe meer dat in mijn kaart speelde. Ik voelde mijn milt steken maar liep door richting Waaslandtunnel, daar staat nog dikwijks een politiecombi om het verkeer te regelen.

Ik weet niet of hij me toen nog volgde, maar toen ik de Konijnenpijp bereikte, was hij er niet meer. Ik was op. Leeg ! Ik zeeg neer op een bank in een bushokje en draaide weg van vermoeidheid. Ik gaf over. Ik proefde bloed in mijn keel en het leek of mijn longen bij iedere ademstoot scheurden. Ik verzuurde helemaal, ik kon niet meer rechtstaan, zowat iedere spier verstramde en trok in een kramp. De schroeiwonde aan mijn dij was nog het minste, dat prikte alleen maar. Ik was volledig kapot. Had hij toen voor mij gestaan, ik was niet meer gevlucht, hij had maar te schieten, ik kon niet meer. Maar hij was er niet, godzijdank. Ik leunde voorover met het hoofd in de handen, de foetus houding benaderend en toen moet ik bewusteloos gevallen zijn.
Deze morgen werd ik wakker in het Stuivenbergziekenhuis.


Hey hey, da's allemaal niet waar hoor. Ik heb verdorie heel het w-e op het werk gezeten. Zoals ik al zei had ik vrijdag avonddienst en er is één en ander foutgelopen. Tot tien voor zes daarstraks, jawel, zondagavond, ben ik er geweest, samen met een paar collega's proberen een oplossing te verzinnen voor een boekhoudprogramma dat in de war was gelopen... Een hels week-end dus.

05-03-2006, 18:36 geschreven door Hill

Het was alsof ze de krant gelezen had. Nadat overal was verschenen dat februari 2006 de somberste maand gebleken is sedert de grote ijstijd, kwam El Sol over de middag de depri burger verwarmen.
 
Ik besloot ervan te profiteren en mijn boterhammetjes op te eten in de zoo. Deze keer heb ik heb de kameel straal genegeerd en hing ik wat rond bij de beren. Vroeger kon je in de zoo een ijsbeer zien ijsberen en in de kooi daarnaast een grote bruine beer. Verleden jaar zijn beide beesten verhuisd en hun plaats werd ingenomen door neusberen, een soort wollige katten met een lange snuit, en door de brilbeer. Dat is dan weer een pocketversie van de bruine beer, maar met veel slechtere ogen (vandaar zijn naam). De brilbeer was druk bezig met het snuffelen aan de zijwand van de afsluiting. Daardoor was hij niet goed zichtbaar. Een dreumes van een jaar of drie werd door papa opgetild om toch een glimp van de beer te kunnen opvangen. En toen zag ik het pas. Het meisje was ingesnoerd (zonnig, maar wel nog koud) in een bruine wollen jas, met bijhorend kapje. Ik denk niet dat haar ouders beseften dat ze als twee druppels water leek op de beer. Een heel mooi zicht, het ene beertje wuivend naar het andere. Ik zou hier nu een fantastisch verhaal kunnen vertellen over de brilbeer die het meisje zag, herkende als een soortgenoot en een indrukwekkende paringsdans begon. Maar in werkelijkheid deed hij justekens niks. Beren zijn lui.

Wie wel veel lawaai maakten waren een zevental bouwvakkers die vermoedelijk schafttijd vierden. Ze waren aan het werk in de zoo zelf en deden tijdens hun lunchpauze een wandelingetje, overal luid commentaar op gevend, ondertussen elkaar joviale klappen uitdelend.
Ewel, diejen gast heeft ne schone lochtink (het waren nog West-Vlamingen ook), over de beer. Diejen pletskop daar, zie d’em, op dien boom ginter, ewel da’s ne gier. Fameus bekske hé, diejen gast. En dat leeft op dood vlees. Een beetje gelijk de Gino, die moet ook altijd een dood koebeest hebben bij zijn frieten.
En zo ging dat maar door. Het was een genot om ze bezig te zien. Zeven blauwe overalls met “Claus Construction” op de rug, voor de kooi van de roze flamingo’s.

Wat verder kwam een Hollandse huppeltrien me tegemoet gelopen. Kijk Dànny. (Ze sprak het uit als Denny). Kijk, Denny, hier een Harry Potter-uil ! En hier een uil met kwastoortjes, en hier ! En hier... ! Haar Denny slofte haar achterna, en ik zag hem denken, ze heeft een mooi snoetje, dat wel, maar moet ze nu altijd zooo energiek zijn...

Net voor de uitgang (mijn middagpauze zat erop), kwam ik nog een jong koppeltje tegen, waarschijnlijk hun eerste uitje samen, zij met een rood gezicht, maar met een harde trek om haar mond, hij houterig een arm om haar heen slaand. Straks zou ze het af maken, en nu wachtte ze op het goede, of liever, juiste moment. Je kon het haar zo zien denken.
Toen ik de Keyserlei doorliep zag ik aan een tafeltje in Le Fouquet een heer in kostuum iets vertellen tegen een mooi opgeklede dame. De dame lachte verschrikkelijk hard om zijn grapje. Veel te hard om zijn vrouw te kunnen zijn...

Mensjes kijken, het blijft een hobby van me.

02-03-2006, 18:44 geschreven door Hill

De avondspits op en rond de Roosevelt-plaats in Antwerpen.
Al van ver zie ik haar komen. Om de rechterschouder een modieuze handtas, aan het fietsstuur een grotere, veel grotere tas in Burburry-ruit, met daarin dan weer allerlei plastieken zakjes, gevuld met appelsienen, pompelmoezen of prei. Met ware doodsverachting laveert ze tussen de stapvoetsrijdende wagens op de leien. Ze weet de spekgladde tramrails en de plassen te mijden, met een stuurvastheid waar Sven Nys nog een puntje aan kan zuigen.
Een metaalgrijze auto, zo’n hoog op de poten staande 4X4, komt plots wel heel dichtbij. Ze schrikt en wankelt, en heel even moet ze voetje aan de grond zetten om niet weg te glippen over de pulpsneeuwnatte kasseien. Bijna onmerkbaar tikt ze met haar hooggehakt laarsje de stoeprand, ze duwt zich ertegen af en weg is ze, tussen de auto’s door, de franjes van haar zwarte sjaal wapperend in duet met haar lange blonde lokken.
Wat een vrouw !    

01-03-2006, 20:28 geschreven door Hill

De teerling is geworpen, de kogel is door de computer. Na acht en een half jaar weggedoken geleefd te hebben in diverse informatica-afdelingen, zet ik vanaf juni de stap naar de overkant. Zoals den Jules bij het oversteken van de Rubicon wist, nu kan ik niet meer terug, zo heb ik ook een definitieve overstap gemaakt, weg uit de IT-sector. Mijn huidige baas dreigde nog eventjes - Je moet goed beseffen dat, als je de overstap maakt, je nooooit meer terug kan naar de computerwereld.-  Fijn zo, dat is ook mijn bedoeling.

In ’97 studeerde ik af als verdwaald economistje en ik besloot eigenlijk meer voor de grap te solliciteren bij een IT-consultant bedrijf (waaah, een IT-consultant bedrijf), als computer engineer (nog meer waaaah). Let wel, op dat ogenblik had ik nog geen letter informatica gezien, noch in het middelbaar, noch aan de universiteit, ik had zelfs geen computer thuis. Om de één of andere heel duistere reden, een ziek gevoel voor humor waarschijnlijk, hebben ze mij daar toch wel niet aangenomen zeker ! Ikke hoogstverbaasd, maar kom, ik had een job.
Ik kreeg een gedegen opleiding en een firmawagen. Wat meteen zorgde voor een eerste probleem : ik had nog geen rijbewijs. Ik denk dat ik de eerste consultant was, die rondtufte met een L op zijn achterruit. Ik kreeg de opleiding, ik volbracht die en ik werd verhuurd aan een grote bank. Daar zou ik wel door de mand vallen dacht ik, maar neen. Ik slaagde er zelfs in om een soort van carrière uit te bouwen als verantwoordelijke voor de commissielonen van de makelaars. En dat als externe consultant. Ik was zelf nog het meest van al verwonderd.
Na een jaar of vijf tussen Antwerpen en Brussel in de file gestaan te hebben, vond ik het welletjes en wou ik een job dichter bij huis. Ik nam een stadsplan en trok enkele concentrische cirkels rond mijn huis en ik solliciteerde bij het grootste bedrijf dichtstbij. Blind, gewoon een briefje verstuurd naar hun personeelsdienst. Na één gesprek kreeg ik de volgende dag een contract aangeboden. Die personeelsdiensten zijn echt wel knettergek (maar ze herbergen de schoonste blondines : O Isabelle, O Heike, O andere Isabel !) Ik kreeg een contract, weliswaar zonder bedrijfswagen, maar de afstand woon-werk werd herleid tot 4 minuten stappen, een droom.
Ook hier slaagde ik erin te doen alsof, en ik werd achtereenvolgens computerprogrammeur en analist in COBOL, JCL, SAS, Cool:Gen, IDMS, DB2, Oracle en Siebel. Hahahahaha. Nog steeds had niemand door dat ik geen knijt ken van informatica. En eerlijk gezegd, na acht jaar informaticaspecialist, kan ik nog niet eens een PC herformatteren, het interesseert mij ook niet, helemaal niet. Ik vind het wel leuk om links en rechts een programmaatje te schrijven of wat onderzoekjes uit te voeren, maar technisch inzicht, volgens mij heb ik dat niet. Wie zegt van wel, die dwaalt.
Het werd me stilletjesaan zelf wel te gortig en daarom heb ik nu besloten om al die computers achter mij te laten en een loopbaan te beginnen als business consultant. Dat komt erop neer dat ik uitzoek welke processen belangrijk zijn in ons verzekeringsbedrijf en dat ik dat gestructureerd op papier zet zodat de informatica-afdeling aan de slag kan. Niet dat ik daar veel kaas van gegeten heb, maar kom, als ik acht jaar heb kunnen verbergen dat ik totaal a-technisch in elkaar steek, dan zal ik hier ook wel een paar jaar show kunnen geven veronderstel ik. We zien wel.

En heel voorzichtig, stapje voor stapje nader ik mijn ultieme doel. Grasafrijder in de Zoo. Op zo’n tractortje met drie versnellingen. Vrrrrrrrrrrroem.

28-02-2006, 20:16 geschreven door Hill

27-02-2006, 18:00 geschreven door Hill

- Hallo, met Hill ?
- Ha die Hill, met Bruno hier. Menslief wat klink jij slecht, nog niet goed wakker ?
- Bedankt voor het compliment, neen, ik ben herstellende van een keelontsteking...
- Zeg, waarvoor ik bel, heb jij zin om mee te gaan kaarten ? Volgende maand, voor Björn zijn verjaardag, we zijn al met drie en ik dacht...

Kaarten, kaarten, ik kaarten ? Waarom komt hij bij mij terecht als hij wil kaarten ? Ik kan helemaal niet kaarten, ja, Uno spelen dat kan ik
nog net, of pikkenzotjagen, ik ben zelfs een niet onverdienstelijk pokerspeler, maar echt kaarten (manillen, kleurenwiezen,...), daar heb ik helemaal geen aanleg voor. De laatste keer dat ik gekaart heb, dat moet in 1963 geweest zijn of zo. En het was patience. Twaalf keer gefaald op rij toen, en pas de morgen daarna, bij het stofzuigen onder tafel koekennegen teruggevonden.

- Kaarten, ik, maar ik kan dat helemaal niet!
- Maar da’s niet erg, je zult dat wel gauw genoeg leren. Trouwens we doen eerst een paar testronden en dan begint pas de wedstrijd. ???? Wel wat denk je ervan ?
- Wedstrijd, een wedstrijd kaarten ? En wat valt er dan te winnen ? Bokalen worteltjes met erwtjes ? Zoals bij de jaarlijkse conservenkaarting ?  Of bollen kaas ?
- Neen, een bekertje, zoals in Monte Carlo, maar dan van plastiek.

En dan valt mijn frank (ik weiger hier euro te schrijven).
- Ah, je bedoelt carten, met een see. Zoals in go-cart, zoals in gemotoriseerd zeepkistenracen.
- Ja, natuurlijk, wat dacht jij wel ? O, neen, jij dacht toch niet dat we zouden...
- Neen, neen, natuurlijk niet, ik was gewoon eventjes aan iets anders aan het denken. Maar ook carten heb ik nog maar één keer gedaan. Ik weet niet of...
- Dus je doet mee ? Da’s goed, ik schrijf je in voor de negende april.
- Ja maar, ik ben niet...
- Je moet geen schrik hebben, je krijgt een overall en een helm.
- Neen, het is niet dat ik schrik heb, maar ik weet niet of...
- Trouwens ze hebben ook babycarts. Voor beginners.
- ???
- Dat zijn carts met hybride motor, half electriciteit, half waterstofcel, precies iets voor jou.
- Half electriciteit ? Maar rijden die dingen wel vlot dan, ik weeg tenslotte een goede negentig kilo ?
- Neen, rijden doen ze niet erg, maar als je ze in het stopcontact steekt geven ze wel goed licht. Haha, jij kunt zorgen voor de sfeer dan.

Okee, dat telefoongesprek gaat weer helemaal de mist in.
- En wie zorgt dan voor de pitspoezen ? probeer ik nog.
- Wel, zou dat niet iets zijn voor jou ?
- Jaja, dat is zeker iets voor mij, om mee te spelen, maar niet om die te vinden.
- Tut tut, je moet maar een aantal vriendinnen optrommelen, zeg niet dat je dat óók niet kunt.
Ik hou helemaal niet van zijn klemtoon op óók.

- Euh, wel...
- Okee, dat is dan afgesproken. Zondag negen april kom jij carten en jij zorgt voor de pitspoezen. Ik zorg wel voor de champagne voor de winnaar. Ik heb nog een flesje Paul Déthune liggen. Daa-aag.

Beste lezers, als jullie nog ergens een pitspoes over hebben. U zou mij er een groot plezier mee doen.

26-02-2006, 15:04 geschreven door Hill