11-03-2006, 00:00 geschreven door Hill

09-03-2006, 20:57 geschreven door Hill

08-03-2006, 18:26 geschreven door Hill

07-03-2006, 19:04 geschreven door Hill

Ik hou van jou en jij van mij, dat weten wij allang.
Toch is er soms die kilte en die maakt mij wel wat bang.
Jij zegt me : Knuffel, pieker niet, en kust me op de wang,
Maar ik, ik blijf onrustig en ik staar naar het behang.

Hoe lang zijn wij al samen, eeuwen al, een hele tijd.
Jij kent mijn kleine kantjes wel, mijn angsten en mijn nijd.
Ik weet hoe je te troosten en te steunen als je lijdt,
we horen echt wel samen lief, tot spijt van wie ’t benijdt.

O schat, ik zie je graag, ik kan geen dagje zonder jou.
Het klinkt misschien wel melig, maar jij bent mijn trouwe vrouw,
En toch vanbinnen knaagt er iets, ik weet niet wat het is.

Ik wil je graag verwarmen, maar te vaak heb jij het kou.
Je raakt maar niet op toeren, toch veel minder dan ik wou.
Na al die jaren zoeken, ‘k vind hem niet, je clitoris.

06-03-2006, 18:35 geschreven door Hill

Graag had ik hier een vertellinkje gedaan, over hoe ik vrijdagnacht, na mijn avonddienst op café gegaan ben en daar in gesprek (en meer) geraakt ben met de mooie Rachida. Maar zaterdag in de late namiddag is me nog een lichtelijk groter avontuur overkomen.

Gisterennamiddag kruiste ik het Sint-Jansplein om naar de aldaar gelegen Aldi te lopen, toen ik plots twee knallen hoorde. Mijn eerste idee was, de knalpot van een oude Fiat, maar het bleken twee schoten te zijn geweest. Het leek in niets op de schoten die je in een film kunt horen, maar het fluiten van de kogels liet geen ruimte voor twijfel. Ik dook weg achter een electriciteitskabine en zag twee jongeren van Marokkaanse afkomst op me afkomen. Eentje met een revolver of pistool in zijn linkerhand, de andere zonder, maar wel met één of andere wapenstok in zijn handen. Die zonder pistool wees naar mij ! Ik kan je verzekeren op zo’n moment tril je van de adrenaline. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Het is vreemd wat er allemaal door je heen gaat op zulke momenten. Het eerste en voornaamste is : ik moet hier weg, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk. En terwijl je in rottempo alle mogelijke vluchtroutes afgaat, is er een stukje van je brein, dat nog de tijd heeft om na te gaan wie die twee gasten zijn en waarom ze achter je aan zitten. Ze moeten iemand anders voor hebben, dat moet haast, wat zouden die kerels anders achter mij aan zitten. En dan nog op die manier, met een pistool, godverdomme. ZE HEBBEN OP MIJ GESCHOTEN ! Het is één van de eerste keren dat ik een pistool in het echt zie en dan nog van de eerste keer gericht op mij. Op mij ! Ik heb bij mijn weten nooit ook maar één haar gekrenkt van wie dan ook, Marokkaan of Turk, integendeel, ik doe vaak inkopen bij de Turk om de hoek.

En in een flits weet ik het : Rachida. Fuck ja, Rachida. Van vrijdagavond. Dat moet het zijn, zouden dit haar broers zijn, of neven, familieleden ? Maar dan nog, wat kunnen ze mij verwijten ?  Ik had gedronken, dat wel, maar zij ook, we hadden er allebei zin in, we hebben er allebei van genoten, en zij was heel zeker geen maagd. Ze leek ook in weinig op een zeer traditioneel gelovig meisje. Komaan zeg ! Wat valt mij te verwijten ? Al die gedachten schoten door mijn hoofd in die ene splitseconde. Samen met het koortsachtig zoeken naar een mogelijke ontsnappingsroute. Weglopen had geen zin, dan zouden ze mij gewoon in de rug schieten. Waar kon ik heen ? Ik koos voor het onverwachte, recht vooruit naar hen toe. In de hoop ze te verrassen. Zo had ik misschien nog een kans. Ik stormde dus recht vooruit naar die met het pistool en probeerde het uit zijn hand te slaan. Dat lukte niet, maar hij was toch voor eventjes de kluts kwijt. Ik vluchtte de Vondelstraat door, naar de Italiëlei toe. Ik hoorde nog één keer een schot, en voelde iets schroeien langs mijn dij. Het schrijnde, maar ik kon er geen acht op slaan. Ik moest vooruit, het moest ! Die met het pistool bleef volgen, de andere haakte af. Ik ben niet zo heel sportief, mijn uithouding is niet denderend, maar het is me meermaals opgevallen dat ik daar in noodsituaties geen last van heb. Ik dacht nu slechts aan één ding. Probeer de Italiëlei te bereiken, probeer hem daar tussen het verkeer kwijt te geraken. En ook : blijven lopen, dan moet hij ook blijven lopen, en als hij loopt kan hij niet mikken of schieten. Ik geraakte aan het kruispunt met de Italiëlei. Net voor een bus schoot ik de leien over. De bus remde uit alle macht en daardoor moesten een tweetal auto's uitwijken. Ze botsten niet, maar zorgden voor veel drukte en getoeter. Hoe groter de chaos, hoe meer dat in mijn kaart speelde. Ik voelde mijn milt steken maar liep door richting Waaslandtunnel, daar staat nog dikwijks een politiecombi om het verkeer te regelen.

Ik weet niet of hij me toen nog volgde, maar toen ik de Konijnenpijp bereikte, was hij er niet meer. Ik was op. Leeg ! Ik zeeg neer op een bank in een bushokje en draaide weg van vermoeidheid. Ik gaf over. Ik proefde bloed in mijn keel en het leek of mijn longen bij iedere ademstoot scheurden. Ik verzuurde helemaal, ik kon niet meer rechtstaan, zowat iedere spier verstramde en trok in een kramp. De schroeiwonde aan mijn dij was nog het minste, dat prikte alleen maar. Ik was volledig kapot. Had hij toen voor mij gestaan, ik was niet meer gevlucht, hij had maar te schieten, ik kon niet meer. Maar hij was er niet, godzijdank. Ik leunde voorover met het hoofd in de handen, de foetus houding benaderend en toen moet ik bewusteloos gevallen zijn.
Deze morgen werd ik wakker in het Stuivenbergziekenhuis.


Hey hey, da's allemaal niet waar hoor. Ik heb verdorie heel het w-e op het werk gezeten. Zoals ik al zei had ik vrijdag avonddienst en er is één en ander foutgelopen. Tot tien voor zes daarstraks, jawel, zondagavond, ben ik er geweest, samen met een paar collega's proberen een oplossing te verzinnen voor een boekhoudprogramma dat in de war was gelopen... Een hels week-end dus.

05-03-2006, 18:36 geschreven door Hill

Het was alsof ze de krant gelezen had. Nadat overal was verschenen dat februari 2006 de somberste maand gebleken is sedert de grote ijstijd, kwam El Sol over de middag de depri burger verwarmen.
 
Ik besloot ervan te profiteren en mijn boterhammetjes op te eten in de zoo. Deze keer heb ik heb de kameel straal genegeerd en hing ik wat rond bij de beren. Vroeger kon je in de zoo een ijsbeer zien ijsberen en in de kooi daarnaast een grote bruine beer. Verleden jaar zijn beide beesten verhuisd en hun plaats werd ingenomen door neusberen, een soort wollige katten met een lange snuit, en door de brilbeer. Dat is dan weer een pocketversie van de bruine beer, maar met veel slechtere ogen (vandaar zijn naam). De brilbeer was druk bezig met het snuffelen aan de zijwand van de afsluiting. Daardoor was hij niet goed zichtbaar. Een dreumes van een jaar of drie werd door papa opgetild om toch een glimp van de beer te kunnen opvangen. En toen zag ik het pas. Het meisje was ingesnoerd (zonnig, maar wel nog koud) in een bruine wollen jas, met bijhorend kapje. Ik denk niet dat haar ouders beseften dat ze als twee druppels water leek op de beer. Een heel mooi zicht, het ene beertje wuivend naar het andere. Ik zou hier nu een fantastisch verhaal kunnen vertellen over de brilbeer die het meisje zag, herkende als een soortgenoot en een indrukwekkende paringsdans begon. Maar in werkelijkheid deed hij justekens niks. Beren zijn lui.

Wie wel veel lawaai maakten waren een zevental bouwvakkers die vermoedelijk schafttijd vierden. Ze waren aan het werk in de zoo zelf en deden tijdens hun lunchpauze een wandelingetje, overal luid commentaar op gevend, ondertussen elkaar joviale klappen uitdelend.
Ewel, diejen gast heeft ne schone lochtink (het waren nog West-Vlamingen ook), over de beer. Diejen pletskop daar, zie d’em, op dien boom ginter, ewel da’s ne gier. Fameus bekske hé, diejen gast. En dat leeft op dood vlees. Een beetje gelijk de Gino, die moet ook altijd een dood koebeest hebben bij zijn frieten.
En zo ging dat maar door. Het was een genot om ze bezig te zien. Zeven blauwe overalls met “Claus Construction” op de rug, voor de kooi van de roze flamingo’s.

Wat verder kwam een Hollandse huppeltrien me tegemoet gelopen. Kijk Dànny. (Ze sprak het uit als Denny). Kijk, Denny, hier een Harry Potter-uil ! En hier een uil met kwastoortjes, en hier ! En hier... ! Haar Denny slofte haar achterna, en ik zag hem denken, ze heeft een mooi snoetje, dat wel, maar moet ze nu altijd zooo energiek zijn...

Net voor de uitgang (mijn middagpauze zat erop), kwam ik nog een jong koppeltje tegen, waarschijnlijk hun eerste uitje samen, zij met een rood gezicht, maar met een harde trek om haar mond, hij houterig een arm om haar heen slaand. Straks zou ze het af maken, en nu wachtte ze op het goede, of liever, juiste moment. Je kon het haar zo zien denken.
Toen ik de Keyserlei doorliep zag ik aan een tafeltje in Le Fouquet een heer in kostuum iets vertellen tegen een mooi opgeklede dame. De dame lachte verschrikkelijk hard om zijn grapje. Veel te hard om zijn vrouw te kunnen zijn...

Mensjes kijken, het blijft een hobby van me.

02-03-2006, 18:44 geschreven door Hill

De avondspits op en rond de Roosevelt-plaats in Antwerpen.
Al van ver zie ik haar komen. Om de rechterschouder een modieuze handtas, aan het fietsstuur een grotere, veel grotere tas in Burburry-ruit, met daarin dan weer allerlei plastieken zakjes, gevuld met appelsienen, pompelmoezen of prei. Met ware doodsverachting laveert ze tussen de stapvoetsrijdende wagens op de leien. Ze weet de spekgladde tramrails en de plassen te mijden, met een stuurvastheid waar Sven Nys nog een puntje aan kan zuigen.
Een metaalgrijze auto, zo’n hoog op de poten staande 4X4, komt plots wel heel dichtbij. Ze schrikt en wankelt, en heel even moet ze voetje aan de grond zetten om niet weg te glippen over de pulpsneeuwnatte kasseien. Bijna onmerkbaar tikt ze met haar hooggehakt laarsje de stoeprand, ze duwt zich ertegen af en weg is ze, tussen de auto’s door, de franjes van haar zwarte sjaal wapperend in duet met haar lange blonde lokken.
Wat een vrouw !    

01-03-2006, 20:28 geschreven door Hill

De teerling is geworpen, de kogel is door de computer. Na acht en een half jaar weggedoken geleefd te hebben in diverse informatica-afdelingen, zet ik vanaf juni de stap naar de overkant. Zoals den Jules bij het oversteken van de Rubicon wist, nu kan ik niet meer terug, zo heb ik ook een definitieve overstap gemaakt, weg uit de IT-sector. Mijn huidige baas dreigde nog eventjes - Je moet goed beseffen dat, als je de overstap maakt, je nooooit meer terug kan naar de computerwereld.-  Fijn zo, dat is ook mijn bedoeling.

In ’97 studeerde ik af als verdwaald economistje en ik besloot eigenlijk meer voor de grap te solliciteren bij een IT-consultant bedrijf (waaah, een IT-consultant bedrijf), als computer engineer (nog meer waaaah). Let wel, op dat ogenblik had ik nog geen letter informatica gezien, noch in het middelbaar, noch aan de universiteit, ik had zelfs geen computer thuis. Om de één of andere heel duistere reden, een ziek gevoel voor humor waarschijnlijk, hebben ze mij daar toch wel niet aangenomen zeker ! Ikke hoogstverbaasd, maar kom, ik had een job.
Ik kreeg een gedegen opleiding en een firmawagen. Wat meteen zorgde voor een eerste probleem : ik had nog geen rijbewijs. Ik denk dat ik de eerste consultant was, die rondtufte met een L op zijn achterruit. Ik kreeg de opleiding, ik volbracht die en ik werd verhuurd aan een grote bank. Daar zou ik wel door de mand vallen dacht ik, maar neen. Ik slaagde er zelfs in om een soort van carrière uit te bouwen als verantwoordelijke voor de commissielonen van de makelaars. En dat als externe consultant. Ik was zelf nog het meest van al verwonderd.
Na een jaar of vijf tussen Antwerpen en Brussel in de file gestaan te hebben, vond ik het welletjes en wou ik een job dichter bij huis. Ik nam een stadsplan en trok enkele concentrische cirkels rond mijn huis en ik solliciteerde bij het grootste bedrijf dichtstbij. Blind, gewoon een briefje verstuurd naar hun personeelsdienst. Na één gesprek kreeg ik de volgende dag een contract aangeboden. Die personeelsdiensten zijn echt wel knettergek (maar ze herbergen de schoonste blondines : O Isabelle, O Heike, O andere Isabel !) Ik kreeg een contract, weliswaar zonder bedrijfswagen, maar de afstand woon-werk werd herleid tot 4 minuten stappen, een droom.
Ook hier slaagde ik erin te doen alsof, en ik werd achtereenvolgens computerprogrammeur en analist in COBOL, JCL, SAS, Cool:Gen, IDMS, DB2, Oracle en Siebel. Hahahahaha. Nog steeds had niemand door dat ik geen knijt ken van informatica. En eerlijk gezegd, na acht jaar informaticaspecialist, kan ik nog niet eens een PC herformatteren, het interesseert mij ook niet, helemaal niet. Ik vind het wel leuk om links en rechts een programmaatje te schrijven of wat onderzoekjes uit te voeren, maar technisch inzicht, volgens mij heb ik dat niet. Wie zegt van wel, die dwaalt.
Het werd me stilletjesaan zelf wel te gortig en daarom heb ik nu besloten om al die computers achter mij te laten en een loopbaan te beginnen als business consultant. Dat komt erop neer dat ik uitzoek welke processen belangrijk zijn in ons verzekeringsbedrijf en dat ik dat gestructureerd op papier zet zodat de informatica-afdeling aan de slag kan. Niet dat ik daar veel kaas van gegeten heb, maar kom, als ik acht jaar heb kunnen verbergen dat ik totaal a-technisch in elkaar steek, dan zal ik hier ook wel een paar jaar show kunnen geven veronderstel ik. We zien wel.

En heel voorzichtig, stapje voor stapje nader ik mijn ultieme doel. Grasafrijder in de Zoo. Op zo’n tractortje met drie versnellingen. Vrrrrrrrrrrroem.

28-02-2006, 20:16 geschreven door Hill

27-02-2006, 18:00 geschreven door Hill

- Hallo, met Hill ?
- Ha die Hill, met Bruno hier. Menslief wat klink jij slecht, nog niet goed wakker ?
- Bedankt voor het compliment, neen, ik ben herstellende van een keelontsteking...
- Zeg, waarvoor ik bel, heb jij zin om mee te gaan kaarten ? Volgende maand, voor Björn zijn verjaardag, we zijn al met drie en ik dacht...

Kaarten, kaarten, ik kaarten ? Waarom komt hij bij mij terecht als hij wil kaarten ? Ik kan helemaal niet kaarten, ja, Uno spelen dat kan ik
nog net, of pikkenzotjagen, ik ben zelfs een niet onverdienstelijk pokerspeler, maar echt kaarten (manillen, kleurenwiezen,...), daar heb ik helemaal geen aanleg voor. De laatste keer dat ik gekaart heb, dat moet in 1963 geweest zijn of zo. En het was patience. Twaalf keer gefaald op rij toen, en pas de morgen daarna, bij het stofzuigen onder tafel koekennegen teruggevonden.

- Kaarten, ik, maar ik kan dat helemaal niet!
- Maar da’s niet erg, je zult dat wel gauw genoeg leren. Trouwens we doen eerst een paar testronden en dan begint pas de wedstrijd. ???? Wel wat denk je ervan ?
- Wedstrijd, een wedstrijd kaarten ? En wat valt er dan te winnen ? Bokalen worteltjes met erwtjes ? Zoals bij de jaarlijkse conservenkaarting ?  Of bollen kaas ?
- Neen, een bekertje, zoals in Monte Carlo, maar dan van plastiek.

En dan valt mijn frank (ik weiger hier euro te schrijven).
- Ah, je bedoelt carten, met een see. Zoals in go-cart, zoals in gemotoriseerd zeepkistenracen.
- Ja, natuurlijk, wat dacht jij wel ? O, neen, jij dacht toch niet dat we zouden...
- Neen, neen, natuurlijk niet, ik was gewoon eventjes aan iets anders aan het denken. Maar ook carten heb ik nog maar één keer gedaan. Ik weet niet of...
- Dus je doet mee ? Da’s goed, ik schrijf je in voor de negende april.
- Ja maar, ik ben niet...
- Je moet geen schrik hebben, je krijgt een overall en een helm.
- Neen, het is niet dat ik schrik heb, maar ik weet niet of...
- Trouwens ze hebben ook babycarts. Voor beginners.
- ???
- Dat zijn carts met hybride motor, half electriciteit, half waterstofcel, precies iets voor jou.
- Half electriciteit ? Maar rijden die dingen wel vlot dan, ik weeg tenslotte een goede negentig kilo ?
- Neen, rijden doen ze niet erg, maar als je ze in het stopcontact steekt geven ze wel goed licht. Haha, jij kunt zorgen voor de sfeer dan.

Okee, dat telefoongesprek gaat weer helemaal de mist in.
- En wie zorgt dan voor de pitspoezen ? probeer ik nog.
- Wel, zou dat niet iets zijn voor jou ?
- Jaja, dat is zeker iets voor mij, om mee te spelen, maar niet om die te vinden.
- Tut tut, je moet maar een aantal vriendinnen optrommelen, zeg niet dat je dat óók niet kunt.
Ik hou helemaal niet van zijn klemtoon op óók.

- Euh, wel...
- Okee, dat is dan afgesproken. Zondag negen april kom jij carten en jij zorgt voor de pitspoezen. Ik zorg wel voor de champagne voor de winnaar. Ik heb nog een flesje Paul Déthune liggen. Daa-aag.

Beste lezers, als jullie nog ergens een pitspoes over hebben. U zou mij er een groot plezier mee doen.

26-02-2006, 15:04 geschreven door Hill

23-02-2006, 17:56 geschreven door Hill

Hoe schrijf je een stukje over een dag waarin je absoluut niets gedaan hebt ? Ik ben niet eens buitengeweest vandaag.

Wat is er vandaag allemaal gebeurd ? Wel, ik ben wakker geworden ergens halftwee deze morgen omdat er een matras op mijn kop viel. Jawel, een matras op mijn kop. Ik moet onrustig geslapen hebben en heb met mijn arm een matras omvergeslagen die schuin naast mijn bed tegen de muur stond. En die is op mijn kop gevallen. Eventjes schrikken, maar direct daarna ben ik weer in een koortsige slaap gedoken. Om halfnegen werd ik een tweede keer wakker, net lang genoeg om een sms’je te versturen naar het werk om te melden dat ik een dagje werkonbekwaam was. Daarna moet ik weer ingeslapen zijn, want het volgende dat ik mij herinner was dat ik nog steeds in bed lig en de rode LEDs geven 14u20 aan. Mja, ik moet echt wel moe geweest zijn.

Opgestaan, twee sinaasappels gegeten, medicinaal vergif ingenomen en eventjes rondgelummeld door de living. Daar was ook niet veel te beleven en ik besloot een filmpje te bekijken. Voor noodgevallen heb ik er altijd een paar liggen. Van die hele lange films, zonder veel actie, waarvoor je anders geen tijd hebt. Het werd The Guns of Navarone, ooit eens gekocht omdat die filmmuziek heel wat betekend heeft voor de verdere ontwikkeling van de Ska-muziek. Toch toch. Het heeft iets te maken met de Skatalites, de Jamaïcaanse pioneers van de ska en reggae die de film zo goed vonden dat ze de sountrack herwerkt hebben door er wat jazzinvloeden en Caraïbische (heel vreemde) ritmes door te mengen. Die stijl sloeg aan en hij werd ska geheten. En daaruit is dan de reggae ontstaan. Zoiets. En als grote liefhebber van ska en aanverwanten wou ik wel eens de film zien. Bij deze is dat dus gebeurd. Halverwege de film heb ik wel even de pauzetoets moeten indrukken om wat bij te slapen, maar ondertussen hebb ik de film helemaal gezien.

Ik voel me wel beter, het zal toch zijn deugd gedaan hebben. Straksjes ga ik nog eens zien of ik een rijstschotel klaargemaakt krijg en daarna vroeg naar bed. Ik voel weeral een soort slaperigheid achter mijn ogen.

Dus niets gedaan vandaag, en verdorie, ik heb er weer een halve bladzijde over vol geluld.

22-02-2006, 19:17 geschreven door Hill

Ik ben ziek.
Jaja, ik hoor de grapjassen onder jullie al roepen, dat wisten wij al langer, in je hoofd ja, maar nu ben ik ook fysisch ziek. Het is officieel. De dokter heeft het genotuleerd.

Ik was al een week of twee op de sukkel, keelpijn, een snotneus, een nijdige hoest. Allemaal vervelend, maar niet serieus genoeg om dat ‘ziek’ te noemen. Tot gisteren dus. Om 3u33 ’s nachts werd ik wakker van de keelpijn. In de loop van maandag verbeterde dat wel weer, dus ik dacht dat ik er vanaf was. Maar deze morgen, om 4u44 (I kid you not!) weer hetzelfde liedje. Deze keer nóg erger. En het verbeterde niet. Toen ik mijn goedemorgen lanceerde op het werk, begon er eentje te zingen van : “I was bo-orn under a wandrin’ star” van Lee Marvin. Het erge was toen ik daarop repliceerde met de volgende regel : “Snow can burn your eyes, but only people make you cry” klonk ik nog lager en nog gekraakter dan old Lee. En die mens is gestorven aan keelkanker. Faut-le faire. Ik was zo klaar om de studio in te duiken en een death metal plaat in te zingen. Ik dacht wel dat het tegen de middag zou verbeteren en dat was ook zo, maar toen kwam er een hevige koppijn opzetten. Precies alsof er zo’n gabber, zo’n technopletskop in mijn schedel verborgen zat : Hakkeueueh ! En die zit daar nu nog, twaalf Dafalgans ten spijt. Ik ben maar naar de dokter gestapt en die heeft me dus officieel ongeschikt verklaard om te arbeiden. 

Eerlijk gezegd, dat deed me wel deugd. Nu is het officieel geoorloofd om een beetje zielig te doen. (Klei doen heet dat in het Zuidwestvlaams). Met volle moed wou ik dus vanavond de zielenpoot uithangen. In de zetel diep ingeduffeld, een grote doos vanillewafeltjes opeten, de grog (grog is een schoon woord, het is gewoon een goed glas whiskey bij mij) en dan een filmpje bekijken. Ik heb er nog eventjes aan gedacht om een vriendin uit te nodigen om mij te komen knuffelen, maar dat vond ik er een beetje over. Wie weet zit ze morgen ook met een keelontsteking en barstende koppijn. Gesteld dat er eentje zou willen langskomen.

Ik zat daarstraks dus ingeduffeld in mijn zetel, maar het viel me, eerlijk gezegd, een beetje tegen. Die grog mag niet, geen alcohol en geneesmiddelen combineren, en die doos wafeltjes ben ik vergeten op het werk. De film wordt ook niets, want ik kan me niet concentreren (je moest eens weten hoe moeilijk ik het heb, om dit hier in te tikken).

Verdimme toch, ik heb nu het recht om “klei” te doen en het lukt niet. Boehoe. Ik heb wel mijn teddybeertje en mijn teddykonijntje uit de kast gehaald. Als ik dat doe ben ik wel hee-eel zielig, die haal ik alleen uit in uiterste noodmomenten. Pruillip, ikke ziekjes... boehoe.

21-02-2006, 20:52 geschreven door Hill

21-02-2006, 19:29 geschreven door Hill

Vergadering op een maandagmorgen in februari, dat is drie keer moedeloos saai. Bedenk er dan nog bij dat de drie deelnemers ziekjes waren en je kunt je wel voorstellen hoe de sfeer was.
Jan, meestal blakend van gezondheid, zat te hoesten als een kettingroker na zijn vierde pakje groene michel zonder filter, de goedlachse Sabien zat met rood snotneusje en moest om de haverklap een papieren zakdoekje in haar neusgat duwen en ik zat met een schurende keelontsteking. We vormden een mooi stelletje, het bejaardenhuis op retraite. En maar kuchen en zuchten en blazen en hoesten. Niet zo bevorderlijk voor de concentratie. Na een halfuur wist ik al niet eens meer waarover we nu eigenlijk aan het vergaderen waren. De meeting bloedde dood en toen gebeurt het volgende.
Oorverdovende kreten gieren door de kamer.  Oe-oe-a-a-a-a-oe-oe ! En dan nog eens  : Oe-oe-oe-a-a-a-a-oe-oe ! Oerwoudgeluiden, drukdoende apen, tropisch gevogelte zetten het op een schreeuwen. Oeoeoeoe-a-a-a-a !
We schrikken ons een beroerte. Sabien wordt ook rood naast haar neusje en duikt in haar handtas, een zwarte met een inhoud die kan wedijveren met die van een bescheiden Nissan Micra. Ze diept haar GSM op en drukt die af. Sorry, dat was ik. We zijn dit w-e naar de Hoge Veluwe geweest met de kinderen en we deden er een bosspel. Ik was de aap...

20-02-2006, 17:46 geschreven door Hill

Antwerpen, Vondelstraat, zondagmiddag 19 februari, 16u45.
 

Voor het eetcafé Di Janeiro spelen drie Braziliaanse jongetjes voetbal met een plastieken Vittelflesje. Een Bulgaar probeert zijn aftandse Toyota kwijt te geraken op een plekje dat net te klein is. Hij parkeert zijn wrak half op het voetpad, half op de rijweg.
Het is weinig druk in de Vondelstraat op zondag. De winkels zijn gesloten, en gedrenkt in grijs weer is de straat weinig aanlokkelijk.
Halverwege de straat, op de dorpel van de slotenmaker (gesloten op zondag) zit een jonge blonde kerel. Ik schat hem een eind in de twintig, misschien vooraan dertig. Hij heeft een blondgrijze snor. Tussen zijn knieën houdt hij een bierblikje geklemd (Cara pils, het goedkoopste, hoe kan het ook anders). Hij keert zijn blikje om. Er lekt nog een laatste restje bier weg op zijn versleten jeans. Uit zijn jeansjasje (het moet barkoud zijn, om vandaag, in de wind, met niets dan een jeansvestje op straat te zitten), uit dat rafelige vestje haalt hij een minuscuul zakje van dik papier. De inhoud, een wit brokkelig poeder, giet hij voorzichtjes in de holle bodem van het blikje. Een windstoot doet een flink deel ervan verstuiven. Wankelend probeert hij met een vieze wijsvinger het weggewaaid poeder op te dippen, van tussen de trottoirtegels vandaan. Daarvoor moet hij zijn blikje wat hoger heffen, waardoor het nog meer in de wind komt te zitten en er weer een deel van verwaait. Hij heeft dit zelf niet in de gaten.

Ik zou hier nu een grapje over kunnen maken, maar ik wil het niet. Alleen die ene zin blijft door mijn hoofd malen :
Waar is hier de nooduitgang ?

19-02-2006, 18:08 geschreven door Hill

Naast mij staat een Turkse of Marokkaanse familie aan te schuiven aan de kassa. De moeder in gewikkeld in een lang dekengewaad, in wit en groen. Ze duwt een buggy voort, zo eentje op drie wielen, met crossbandjes.

In mijn tijd waren buggies (een ‘poussette’ heette dat toen in onze kontreien) nog gebouwd op een aluminiumchassis, met blauw-wit gestreept tentzeil overspannen. Vier dubbele wieltjes van grijs plastiek moesten mij de wereld ronddragen. Honderden kilometers heb ik afgelegd in die buggy, mijn grootmoeder aan het stuur. Zij was nogal een reizigster in die tijd. Voor zover ik me herinner deed zij toen boodschappen voor de hele straat. Naar de Sarma of de Unic de woensdag, naar de kruidenier, naar de ziekenbond, naar de paardenslager (waar zijn die trouwens gebleven, al die paardenslagers ? - niets zo lekker als een mals onbespoten stukje paardenbiefstuk-). En ik overal mee. Bij de ‘pèrdenbeenhouwer’ kreeg ik altijd een stukje worst. Die met dat het rode velletje rond. Dat sneed de goede man af van een gigantische worst, twee armen dik en zeker een meter lang, die alleen voor mij klaarlag. Die duwde hij dan in een metalen snijmachine met een rood lichtje erop, die met een ssgwing milimeterplakjes kon afsnijden. Heel indrukwekkend voor een snotneus van drie en een half. 
En de vrijdag naar de markt op het pleintje. De vaste stopplaats was altijd de vishandelaar, want vrijdag is visdag. Hoe lang zou het geleden zijn dat ik op vrijdag nog bewust vis heb gegeten ? Als oma in form was (en dat was ze altijd) kreeg ik een speelgoedautootje van Matchbox of Majorette. Die van MB waren het stevigst, maar die van Majorette hadden de beste vering. Vrijdag zag ik nog een speelgoedautootje liggen in de supermarkt, een slechtgespoten replica van een Peugeot 307. De wieltjes bungelden erbij alsof ze elk moment konden afvallen. Zelfs de verhouding klopte niet meer. De wieltjes waren minstens twee maten te klein. Het was een Majorette. Kwaliteit zal niet meer belangrijk zijn zeker. Honderden –wat zeg ik – duizenden kilometers, heb ik afgehost in die buggy, als een koning in zijn koets. Op mijn vier jaar herkende ik elke wagen aan zijn wieldoppen, want dat was mijn ooghoogte : de Ford Granada, de Opel Kadett, de Toyota 2000 GT,...
Een buggy van twee keer niets. Maar ik reed er de wereld mee rond. Twee heb ik er opgereden. Van de ene waren de wieltjes helemaal doorgesleten. Ik was de eerste in de buurt op lageprofielbanden. Kon ik heerlijk mee door de bochten gieren. Dat ik zo laag zat was niet zo aangenaam voor mijn oma, want nu kon ik op eigen kracht aan de handrem. Midden op het zebrapad kon ik dan beslissen om de buggy te stoppen. Terwijl grootmoeder in volle vaart nog net op het nippertje door het rood de weg wilde overvliegen, besliste ik van IEIEIEP ! En alles stond stil. Uitgenomen oma. Lachen ! Dat lachen heeft toen wel niet zo heel lang geduurd, moet ik zeggen. De tweede buggy, daar ben ik gewoon door gevallen. Tentzeil gescheurd en het chassis geplooid. En dat was meteen het einde van mijn leventje met privé-chauffeur. Van dan af moest ik de wereld veroveren op eigen kracht. Dat waren nogal eens tijden. Simpel en goed.

Tegenwoordig kan het niet blits genoeg zijn. De hedendaagse buggies zien er al zo stoer en hip uit als de BMW x-vijven en de VW Touaregs van de ouders. Ik had één handrem aan mijn buggy, één. Tegenwoordig hebben die kleuterkoerskarren hydraulische ophanging en oliegekoelde schijfremmen op de vier wielen. Op ieder wiel vering. Rubberbanden met noppen erop, zoals een crossmotor. Waar is dat in ’s hemelsnaam goed voor ? Wat zijn die ouders nu eigenlijk van plan met die kleine ? Eventjes met de peuter een Quad-parkoers afrijden ?  Hebben ze de wisselbeker Paris-Roubaix voor vierjarigen in poussetten op het oog ? Het karretje lekker getuned om de eerste bocht op de wielerpiste aerodynamischer te nemen. En dan al die remmen op dat ding. Ja handig hoor, als we de kleine eens willen parkeren op de Tourmalet. Met zijn kop naar beneden. Waanzin.

Maar ik wou het eigenlijk hebben over dat Marokkaanse gezin uit de eerste paragraaf. Het zal voor een volgende keer moeten zijn. Ik vrees dat ik vanavond niet meer uit de jaren zeventig weg geraak. Waar staat mijn Dash-trommel met mijn speelgoedautootjes erin ?

18-02-2006, 21:17 geschreven door Hill

Om haar mondhoeken krulde een verbeten trek. Ze spande haar schouders en greep de kar steviger vast. Dat kon ik niet zien, maar ik voelde haar woede in elke pees van mijn nek. Ze ademde ook iets luider dan nodig, het was haast snuiven. Ik deed alsof ik het niet merkte, maar rechtte wel mijn rug om de klap op te vangen. Gespannen afwachtend of ze nog zou durven. Eventjes nog, als ze nog eventjes durfde te naderen. Ik zette me schrap, ik was er klaar voor.
 

Van nature ben ik de zachtheid zelve. Ik maak me zelden druk, Hill, de eeuwige goedzak. Kwatongen beweren zelfs de Lamme Goedzak, maar de dwazen, zij dwalen. Ik ben dus zo mak als een melklammetje, maar... je moet mij niet onnodig irriteren, mij pesten óm te pesten, mij opjagen als daar geen reden toe is. Want dan word ik boosaardig. Heel boosaardig zelfs, dan neemt de Mr. Hyde in mij het over. Het duurt wel eventjes voor je me zo ver krijgt, maar als het zo ver is, oeoeoeoe, gert joe verre.
Zo heb ik een paar maanden geleden het keffertje van de buren opgevreten, moehahaha, dat zal het leren tegen mijn fiets te plassen, de rotpoedel. Met zijn geschoren pootjes en zijn jeanettenkapsel, bah.

Ondertussen bleef de spanning te snijden, een gewapende stilte. Niemand merkte onze onderlinge strijd, de krachtmeting ging tussen ons twee. En tussen ons twee alleen. Ik wist dat het nu niet lang meer kon duren, ze zou toeslaan, dit soort vrouwen moét altijd het laatste woord hebben. Of in dit geval de laatste daad.
 

Je kent dit soort vrouwen wel. Eind veertig en kwa rondingen zit alles nog waar het hoort te zitten. Al de rest echter is vergane glorie, krampachtig beschilderd wrakhout. Valse wimpers, de ogen zwaar opgemaakt met de grove borstel en een dichtgebetonneerd smoelwerk waar de betere stukadoor nog iets van kan leren. Van boven op hun kop het haar opgebrusht tot een soort van fuchsia ananas en aan de oren zwiephangers. Meestal zijn die dames, jawel mevrouw is een dame, dan nog kortgerokt en dragen ze blinkende panties. Hun benen mogen nog gezien worden, dat wel, maar boven dat spannend rokje zie je wel hun buikje uitpuilen. Zielig.

Precies zo eentje stond nu achter mij. Het rokje was een soort zwart plastiek, het moest nog tijgervel geweest zijn.

Nu gaat het komen dacht ik. En inderdaad ! Ze moest en zou nog eenmaal met haar winkelkarretje tegen mijn derrière aanrijden. Voor de vijfde keer al. Hierop had ik gewacht ! Het karretje botste tegen mijn opgespannen achterwerk en met een fraaie heupzwaai stuurde ik de winkelkar return to sender. Oei, pardong madam, zei ik nog. Altijd beleefd blijven, hèhèhè, dan kunnen ze je niets maken. Bij het betalen vond ik eerst mijn portefeuille niet, daarna liet ik mijn kopergeld vallen en ik heb heel lang nodig gehad om de boodschappen in mijn tas te doen.
Ha, dat zal ze leren.

16-02-2006, 19:07 geschreven door Hill

Langs de Italiëlei, tegen een boom neergekwakt, kun je een rood brommertje zien staan. Het staat er al sinds half oktober. Het stoort niemand, het staat netjes op de middenberm, vastgemaakt met een groot, zwart hangslot. Het leunt ietwat schevig tegen een schilferige plataan.
De eerste dagen stond het er een beetje onwennig bij, als een oneigenlijke rode vlek tussen het bruingrijze van de winterbomen. Maar stilletjesaan is het één geworden met zijn omgeving. Alsof het brommertje er altijd heeft gestaan en er altijd zal blijven staan.
Na een goede maand was de voorband lek. Een paar weken daarna zat er een deuk in de benzinetank. Het brommertje is sindsdien zachtjesaan beginnen roesten. Het valt niet op, oranje op rood, maar je kunt al bijna door de benzinetank heen kijken. De afgelopen maanden bleef het rustig rond het brommertje, het zakte alleen voorzichtigjes dieper weg in de modder.
Tot verleden week, de koplamp werd kapotgelagen en daarstraks werd het voorwiel (met de lekke band) gejat. Ik vermoed dat de volgende stap het kapotsnijden van het zadel zal zijn.
Waarom kunnen ze dat snorfietsje niet rustig laten sterven ?

Dat het moge roesten in vrede...

15-02-2006, 17:26 geschreven door Hill