Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,

Ierekewierekepierekewiet.

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,
en 't en doet toch zukken deugd !

07-02-2006, 18:09 geschreven door Hill

07-02-2006, 18:08 geschreven door Hill

Maandag is lichtblauw. Lichtblauw met een vermoeden van schapenwolkjes.

Dinsdag is gelig, van koper bijna. Naar de avond toe oker, met een streepje oranje erdoor, alsof hij nog even moeite doet zich te warmen aan een zonsondergang.

Woensdag is groen, grasgroen in de morgen, dondergroen in de namiddag. In de morgen een groene heuvelrug met berggeitjes erop. In de namiddag, het volle groen van een pasgemaaide weide.

Donderdag is blauw, edel koningsblauw. Het blauw van een bergmeer op zijn diepste punt. Het blauw van inkt uit een hele dure pen.

Vrijdag is oranje, heel erg oranje, goud omrand. De glans van het week-end in zich dragend.

Zaterdag is vuurhouten teak. Warmbruin, dooraderd met herfsttinten in een ondergaande zon. Je proeft het fruit erdoor.
Zondag is hel. Wit bijna, met een vleugje geel 's morgens. In de namiddag verwatert het geel. Het wit verzilvert, krijgt een blikken glans. Tegen vijf uur in de namiddag is de zondag volledig metaalgrijs. Om tegen de avond op te glanzen als duur gelakt zwart.

06-02-2006, 22:06 geschreven door Hill

Een stad is een versterker, een manisch depressieveling. Bij het minste zonnestraaltje kwetteren terrasjes, zie je kortgerokte meisjes mooi wezen te zijn. Je ziet twee mussen bekvechten om een stukje brood. Het leven bruist, het kan niet op.

Als het regent, verdwijnt elk lachje in de kieren en spleten van leegstaande panden. De stad wordt ziek, reddeloos.

Ik loop de natte leien af. Op de vensterbanken van de herenhuizen staan lege bierblikjes, in een hoekje ligt een halfleeg pak frieten. De ketchup met regenwater doorspoelt, vormt een bloedstraaltje dat zich langzaam naar de riool meandert. Wat verder een overgegeven spaghetti. Resten van de feestelijke zaterdagavond. De glasbak op de hoek van de Violierstraat is weer overvol. Wakgeworden kartonnen dozen met flessen, maar ook met chipszakjes en blikjes liggen opgetast tegen de glasbak. Ik zie zelfs een pamper liggen.
Langs een uitgebrand café loop ik het Koninckspleintje op. Op de dorpel van een Afrikaanse tent (Jah is Simba staat op de ruit gespoten), bekvechten twee Afrikaanse mama’s in een onverstaanbaar dialect. Van de evenaar naar de druizelregen, om er ruzie te maken. Een verlopen Chileen zit met heroïneogen in een plas op de betonnen bank voor de bibliotheek. Een straat verder bedelt Leopold, de dakloze met een rossige vierkantgeknipte baard zoals onze Congovorst. Hij heeft gedronken. De wereld is intriest.

De Chinese buurt. Aan de neus van de witmarmeren leeuw hangt een regendruppel, die eventjes twijfelt, maar dan toch valt tussen zijn stenen voorpoten, om daar een plasje te vormen. Op zo’n dagen zijn zelfs alle auto’s grauw en grijs. Ik loop Chinatown door. Chinatown in Antwerpen, het zijn twee straten die elkaar nog niet eens raken. Ik zie een witte bestelwagen, waaruit piepschuimen bakken gelost worden. Ik ruik die typische geur, die in elke Chinese buurt hangt, zoetig vogelzaad, met anijs erdoorheen. Ik hoor niets, de geluiden zijn een al even grijze brij als het straatbeeld.

De bouwput achter het station is een modderput.

Ondertussen is de mist komen opzetten, geen wollige vlokken, maar eerder een natte schotelvod, die aan je gezicht blijft kleven.

Hier helpt geen Prozac tegen, dit is ondergaan, afwachten, hopen op beterschap. Hier kun je niets tegen doen, zoals je niets kunt doen tegen een kater. Wachten tot het overgaat.

Binnenblijven. De gordijnen dichttrekken. Je collectie Klassieke Nero-strips lezen onder een donsdekentje in de zetel. Zelfgemaakte chocolademelk drinken. De verwarming een streepje hoger zetten. En Miles Davis in de CD-speler : Kind of Blue.

Morgen zal het wel beter zijn. Morgen moet het beter zijn.

05-02-2006, 18:09 geschreven door Hill

Hey, George, can I get you a beer ? Vroeg ik hem. White wine please, zei hij. Ik bestelde voor hem een jonge Pouillac en voor mij een biertje.

Ben je speciaal naar België gekomen ?  Neen, ik ben, laat ik zeggen, op doorreis, morgen vertrek ik naar Dubai. We praatten wat over de extreme luxe van de hotels in het oliestaatje (een hotel in de vorm van een stemvork, een hotel met zeven sterren,...). By the way, George, congratulations with your Bafta-award. Thanks a lot.

Toen kwamen twee lichtelijk verhitte vrouwen naar ons toe en vroegen of ze op de foto mochten met George. Dat mocht, eentje kreeg zelfs een kus van hem. Ik voelde me overbodig en begreep dat het tijd was om me naar het dessertbuffet te begeven. See you later, Mr. Clooney ! Yeah, bye bye, see ya, mate.

We werden verwacht om 15uur op het personeelsfeest. Op de planning stonden eerst wat presentaties, de overhandiging van een aantal prijzen en daarna het avondfeest : een buffet en aansluitend dansgelegenheid. Het thema van de avond was “Hollywood en de Oscars”. Themafeestjes het is niet mijn ding. Al helemaal niet als het themapersoneelsfeestjes zijn. Maar a man has to do what a man has to do. Dus ik diepte mijn sjiekste pak uit de kast, ik had nog ergens een glitterhemd liggen (en het paste nog, zie je wel dat ik niet zoveel verdikt ben !) en slingerde een knaloranje das rond mijn nek. Hollywood lag aan mijn voeten.

Ze lieten ons plaatsnemen in een grote hangar, voor de gelegenheid omgebouwd tot filmzaal. Ik was goed op tijd en kon zo de collega’s zien binnenkomen. De mannen in driedelig pak, een enkeling had zich in een smoking gewurmd. De dames in avondkledij, zonder uitzondering op hoge hakken, met glimmende blote ruggen. Hier en daar was er zelfs een wulpse heup of een décolleté te ontdekken. Ik begon mijn mening over themafeestjes te herzien.

Een uurtje of zo later, al het schoons was binnen, werden de lichten gedoofd en de show kon beginnen. De ene directeur kwam wat winstcijfers presenteren, de andere kwam zeggen dat de kosten moesten gereduceerd worden, je kent dat wel, the usual crap. Op het einde van de show werden een aantal werknemers in de bloemetjes gezet. Ze kregen een ‘Oscar’ overhandigd door een ‘wereldberoemde ster’, werd ons beloofd. En daar stond hij dan, onzen George. (Ik mag ondertussen George zeggen tegen den Clooney). Een groot gegil in de zaal. De mannen keken verbaasd om zich heen, zoveel lawaai voor een grijsaard van bijna vijftig ? Maar de dames waren niet te houden. De acteur deed wat van hem verwacht werd en dat was dus het hele podium afdweilen en alle vrouwelijk schoon kussen. Acteurs hebben een hondenstiel maar iemand moet het doen, natuurlijk. Nu ik erover nadenk, alle genomineerde werknemers waren van het vrouwelijke geslacht. Eentje zelfs heel erg. Jaja, ze weten hun zaakjes wel goed te plannen bij ons.

Om de mannen ook hun verzetje te geven, werd de show afgesloten met nog een dansnummertje geplukt uit de Moulin Rouge, ons gebracht door een zevental meiden die opgetrokken waren uit vooral benen. Twee hadden ook hele mooie snoetjes.

En toen werden we losgelaten op het buffet. Tussen de hoofdschotel en het dessert konden we wat rondlopen. Ik kuierde onopvallend naar de bar. (Altijd kuier ik naar de bar, het moet iets met magnetisme te maken hebben, maar wat weet ik nog niet precies). En daar stond Mr. Clooney heel eenzaam te wezen. Zou ik of zou ik niet ? Nu ja, waarom niet, hij is er tenslotte voor betaald. En zo heb ik gisterenavond dus aan de bar gehangen met George Clooney. Een toffe peer, moet ik zeggen.

Een uur of vier later, toen menig collega last begon te krijgen van de felle zwaartekracht, ving ik op van de directie secretaresse dat het waarschijnlijk niet Clooney zou geweest zijn, maar een look-a-like. Nog wat later, hier en daar had er al eentje het gevecht met de zwaartekracht volledig opgegeven, hoorde ik de financieel directeur zeggen dat de echte Clooney niet te betalen was. De beroemde acteur zou dus niet zichzelf zijn maar een acteur. Ik geef het toe, ik kon toen ook even niet meer volgen.

Deze morgen heb ik eventjes gegoogled en ik ben op een zekere Andy Smart gevallen uit Essex (UK) die bekend staat als de beste George Clooney-kloon. Ik vond al dat mijn Clooney een nogal zwaar Engels accent had voor een Amerikaan.

Bedot jawel, maar och, mijn vrouwelijke collega’s hebben er een foto van  henzelf met George Clooney aan overgehouden, de bakvisjes onder hen een vochtig slipje en ik, wel ik heb er een stukje aan overgehouden. Iedereen tevreden.


(op de foto zie je de nep Clooney)

04-02-2006, 20:38 geschreven door Hill

02-02-2006, 00:00 geschreven door Hill

Maandagavond half negen. Ik kom terug van Brussel, mijn iPod behoorlijk luid in de hoop de wind ermee weg te blazen, de sjaal stevig omgesnoerd. Op de pui van het station staan de gebruikelijke bedelaars. Dit keer zie ik vanuit mijn rechterooghoek een tengere jonge vrouw op me af komen. Ik maak mijn standaard afwerend gebaar, neen, sorry, ik niet. Ik hoor niet wat ze zegt, de muziek staat te luid.

Vijf meter verder dringt haar gezicht tot me door. Niet dat onderdanige van de standaardbedelaar, maar eerder een wanhopige blik. De roodomrande ogen van het huilen, niet van de drugs. Haar mooie witte jas met konijnenvel afgeboord en de korte laarsjes. Dit is geen zwerfster, dit is geen gewone bedelaarster, maar een meisje dat hulp nodig heeft. Nu ! Ondertussen ben ik al een goede dertig meter verder. Ik ben niet teruggekeerd.
Ik schaam me.

01-02-2006, 17:48 geschreven door Hill

Voor mijn werk moet ik vaak bellen met call centers. Voor de perverse geesten onder jullie, een call center is niet wat jullie denken, er komen maar bitter weinig hijgende dames aan te pas. Een call center is eerder een soort van telefonische helpdesk. Je weet wel, daar waar je van Belgacom naartoe moet bellen als je telefoon defect is. Humpf.

Vandaag was het weer zo. Ik bel naar de afdeling HRM (lees personeelsdienst). Ik krijg natuurlijk geen mens, maar een dictievriendelijke computer aan de lijn. Of ik morgenochtend zou willen terugbellen. De dienst neemt geen telefoon op in de namiddag. Als u een dringend probleem hebt, dan kunt u een mailtje sturen naar de mailbox van HRM. Einde telefoongesprek. Nu, ik klaag niet, dit is duidelijk. Niet aangenaam, maar wel duidelijk.
Als ik even later bel naar Het Service Center Non-Life (jawel, met vijf hoofdletters, ze denken van hunzelf ook dat ze goddelijk zijn), dan krijg ik geen mens, ook geen computer, maar een bandje aan de lijn. Hill belt met een CD-speler. Hoe droevig. En weet je welke CD ze hebben opstaan ? The Wall van Pink Floyd, met daarin volgende tekstflard :

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out

De sarcasten. Pffff. Dan denk je okee, laat Pink Floyd maar komen, ik luister wel eventjes naar het muziekje terwijl ik werk, The Wall is tenslotte een monument, maar om de minuut wordt het nummertje onderbroken door dezelfde dictielerares van bij HRM, met haar stopzinnetje. Al onze lijnen zijn bezet, gelieve nog éééventjes te wachten. Met de nadruk op ‘eventjes’. Al hun lijnen zijn bezet. Ik durf er mijn iPod onder verwedden dat de helft van de dienst naar zijn eigen bandje zit te bellen, in de hoop zo hun muziekkennis wat op te vijzelen.

Neen, het call center van ING Bank is dan eerlijker. Daar krijg je, (tiens weer iets van Pink Floyd), de geldwolven-hit Money te horen.  Die komen er tenminste rond voor uit, denk ik dan. Of ze zijn de schaamte al voorbij, dat kan ook. Maar al bij al da’s toch al een stuk aangenamer dan de helpdesk informatica waar de-vier-jaargetijdenmuzak uit de hoorn komt geslijmd. Vertolkt ergens door de C-ploeg van James Last. Gruwel, o gruwel. Je kunt achteraf de hoorn niet eens neerleggen. Hij plakt aan je oor van de suikerzoeten vioolriedeltjes. De definitie van 'viool' (houten kist die men met de daarvoor bestemde stok probeert door te zagen), was nooit beter van toepassing dan hier.

Alleen mijn tandarts kan daar nog tegenop. Toen ik een aantal jaar geleden in de martelstoel zat, slaagde Mr. Sarcastic erin om de grootste hit van Culture Club af te spelen : Do you really want to hurt me... Ik ben toen weggelopen. Ondertussen heb ik ook een andere tandarts. Eentje zonder radio.

31-01-2006, 17:28 geschreven door Hill

Deze middag. Een bankje op de Ossenmarkt in het zonnetje. Een stukje rijsttaart. Een vleugje marihuana van de bank naast mij. Is this Love van Bob Marley op de walkman. De ogen dicht.
Heel eventjes vakantie.

30-01-2006, 20:46 geschreven door Hill

Na de finale van het WK veldrijden gevolgd te hebben, op de radio, met het obligate taartje en de vele potten koffie, voelde ik het kriebelen om nog wat rond te dwalen in de stad. De zon stond lekker laag, wat een mooie schijn gaf aan de rode daken. Uit de zon was het bijtend koud, maar langs de zonbeschenen kant van de straten was het heerlijk toeven. Ik was nog maar net buiten toen ik mijn zus aan de overkant van de straat bemerkte. Toen ze binnen kusafstand kwam, zag ik dat het niet mijn zus was maar Ilse Beyers, van Dag Allemaal. Dus zus, tegen de zon in, lijk jij sprekend op de hoofdredactrice van de Dag Allemaal. Dat was me eigenlijk nog nooit opgevallen.  

Goed, ik had weer mijn BV van de dag gescoord. Deze week heb ik al veel punten behaald met BV-spotting. Maandag stond Kris Debruyne te shoppen in de Match en Koen Crucke wandelde donderdag langs de leien. Hadden we nu nog het spelletje lopen –spot je favoriete BV- dan was deze week zeker voor mij geweest.

Een tijdje terug speelde ik dit spelletje met een vriend van mij. Hij woonde toen in Leuven en ik al in Antwerpen. Meestal zagen we elkaar op vrijdagavond ergens in de Westhoek en dan vergeleken we onze ontmoetingen. Die, die de meeste punten gescoord had, won, de andere betaalde de eerste pint. Kinderachtig spelletje misschien, maar we hebben er heroïsche discussies over gehouden. Voornamelijk over de waarde van de BV. Sam Gooris of Cary Goossens dat was maar één punt, geen discussie mogelijk. Iemand als Kris Debruyne of Bram Vermeulen was toch al gauw twee punten waard.

Ook de plaats waar je iemand ontmoette kon zijn puntenaantal doen stijgen. Robbe De Hert op zijn fiets in short was maar één punt, met Robbe De Hert in de frituur was twee punten waard. Andrea Croonenberghs was er twee waard, Andrea Croonenberghs met snotneusje twee en een half. Omdat je nu eenmaal zelden een presentatrice ziet met een snotneus.

De grootste discussies vielen echter bij het quoteren van BVs die niet zo heel erg BV waren, maar toch veel respect verdienden. Ik zeg maar iets, hoeveel punten scoort een gesprek aan de toog met de accordeonist van Bram Vermeulen ? Ook over Walter Van Beirendonck was ooit veel discussie. Dat was vroeger mijn buurman, dus met die kon ik vlotjes scoren. Toen ik op een avond mijn –ik geef het toe- compleet not done trainingspak aangetrokken had om te gaan joggen in het Stadspark (ik ben diep in mijn binnenste, weinigen geloven dit, echt wel sportief), kwam ik hem tegen. Hij bekeek mij van top tot teen, en staarde mij wel een minuut lang na. In zijn volgende collectie stond het felle, kleurrijke trainingspak-achtige kostuum centraal. Volgens mij was dit een vijf waard (game-set-match), maar we zijn het er nooit over eens geworden.

Ondertussen zijn we met het spelletje opgehouden. Ik zie die vriend niet zo vaak meer en hij is ondertussen verhuisd naar een dorpje ergens tegen de Waalse grens. Als daar al iemand met BV gehalte rondloopt is het een verkeerd gereden tapijtboer die komt dineren in één of ander restaurantje in de buurt. En die scoren heel laag.

Trouwens, ik heb die vriend ooit eens volledig knock-out gespeeld, toen Wouter Deprez doorbrak op televisie. Die heeft nog in mijn klas gezeten en samen met nog twee anderen hebben we jarenlang het volledige ledenbestand uitgemaakt van de Grote Hamerspelclub.

Die vriend is dat nooit te boven gekomen.

29-01-2006, 18:38 geschreven door Hill

Metershoge metalen palen, zover het oog reiken kan.

Gigantische naalden zijn het, in symmetrische vormen opgesteld, nu eens in rijen twee aan twee, dan weer in konsentrische sirkels. Ze staan er roerloos bij, alleen hun ogen draaien langzaam mee, beloeren, bespieden het Oppervlak. Hun buizenkonstrukties stevig verankerd in beton of asfalt, met gele en witte strepen beschilderd, de asfalt wordt hier bedoeld. Met gele en witte strepen beschilderd, als betrof het hier een wirwar van autostrades, meer nog het is een wirwar van autostrades, een ongezien kluwen van snelwegen, snelwegen als knooppunt. Zenuwknoop van teer beschaafd vlak.

De volgebitumeerde Opper-vlakte ligt beplast met benzine en andere oliederivaten, vloeiend lopend uit wrakken van autoos, kapotgereden blik, [gekrasjte machinaties].

Onophoudelijk scheuren wagens aan en af, duizelingwekkende snelheden halend. Tot ze met schril metaalschrapen op tegenliggers knallen, een paal raken. Kilometers ver worden blikstukken weggekatapulteerd, onderweg anderen rakend, een kettingproses op gang brengend : multiplikatief krasjen. (Verkeerd ! Exponensieel krasjen, maar geen mens kan het schelen.) Eens tot stilstand worden ze obstakel, zijn ze tot wrak gedoemd. Mogen ze roesten in vrede. De wrakkenkarkassen worden niet weggetakeld, neen, het is zelfmoord je in dat verkeer te willen begeven ! Zelfs pantservoertuigen hebben geen schijn van kans, integendeel, zij vergroten de chaos, de ongevallen want onaangepaste snelheid !

De ogen van de staalpalen echter registreren. Bij het bemerken van enige onregelmatigheid in de vloei keren de kameraas, want dat zijn het tenslotte gesofistikeerde kameraas met de allergeavanseerdste snufjes, zich naar het ongeval. Auw-tostrades - de humor is te snijden. Maar het doet geen zeer, zeer zeker niet. De wagens zijn onbevrouwd zijn onbemand. Het is veel te gevaarlijk je nog in dat angstpunt te willen begeven. Daarom, robotten besturen de wagens. Krasjtestdommepoppen. Metalen stootkussens als kilometervreters. Met een lage stoombootstoot toeten de palen (het zijn zog. Sprekende Kameraas) het gevaar de weg uit.

Dit is het land van de Rijders.   

28-01-2006, 19:47 geschreven door Hill

Technologie is een schoon ding. Maar niet elke technologie staat al op punt. Over de microchipologie en het wiel geen kwaad woord, maar aan vertaalmachines schort toch nog één en ander.

Zoals jullie wellicht gemerkt hebben, heb ik gisteren een brief gepubliceerd met hier en daar wat Zweedse uitdrukkingen. Nu is mijn Zweeds niet meer zo vloeiend als het ooit geweest is. (Jaren geleden was ik vast van plan om een Volvo te kopen. Om de gebruiksaanwijzing te kunnen snappen wou ik Zweeds kennen. Zovele jaren later heb ik ontdekt dat die handleidingen ook in het Nederlands verkrijgbaar zijn en rijd ik met de fiets. Mijn kennis van de Scandinavische taal is sindsdien enorm achteruit gegaan.)
Omdat ik mijn vertaalcapaciteiten niet meer vertrouwde, ben ik dus op zoek gegaan naar een vertaalmachine op het internet. Gewoon die paar zinnetjes intikken in het Engels en die tool zet ze om in het Zweeds. Dat ging wonderwel zeer vlot, maar ergens vond ik dat gegenereerde Zweeds wel verdacht. Ik besloot de proef op de som te nemen en de vertaling naar het Nederlands te vragen. Gewoon op het prentje klikken om te zien wat dat prulprogramma ervan gemaakt heeft.

Het is ermee geëindigd dat ik naar de kelder ben gegaan om daar mijn oude grammatica Zweeds en woordenboek weer op te graven. Lernout & Hauspie waren er nog niet helemaal. Of helemaal niet, zo je wil.

26-01-2006, 00:00 geschreven door Hill

Kära läsara,

Välkomna till Chokladälgen.

Bij het nakijken van de statistieken heb ik gemerkt dat ik één Zweedse fan tel. U surft via bredbandsbolaget.se en dat vind ik nu eens interessant. Ik heb er geen idee van hoe U op Chocolatemoose terecht bent gekomen. Voor de site is geen enkele reclame gemaakt, ze is nergens geregistreerd en voor zo ver ik weet zijn er zo goed als geen linken met andere sites te vinden. U moet al een hele krak zijn om er iets van terug te vinden via Google. Het idee van onbereikbaarheid schenkt toch een zekere geborgenheid aan dit uithoekje van het www.

Dat U, ondanks dit alles, vanuit het hoge Noorden toch op deze site bent aanbeland, wijst op een ijzeren vastberadenheid en betonnen volhardendheid. Daar houden wij wel van. Uit de miljoenen sites die opspringen bij het intikken van Chocolatemoose blijven doorklikken tot U op deze webstek terecht komt, dit verdient zonder meer een bloemetje.

Kom je gerust warmen in ons hoekje, ik gooi nog een blokje bij op het haardvuur en maak een extra kopje chocolademelk. Geneer je niet, trap je schoenen maar uit. Wees niet bevreesd omdat je enkel Zweeds spreekt en ons niet begrijpt. Velen in onze gezellige kamer spreken Westvlaams, die begrijpt ook niemand. Je zal er je onmiddellijk thuis bij voelen.

Alleen weten we niet hoe we je kunnen herkennen, schone Zweedse. Als U een Scandinavische blondine bent met gletsjerwater ogen, stuur gerust een mailtje om eens af te spreken. Bent U eerder van het donkere type met halflange krullen, stuur dan zeker een mailtje. U zal het zich niet beklagen.
 
Till senare !

Hill, din lille bjorn.

25-01-2006, 18:09 geschreven door Hill

Ze staat klaar. De blik op oneindig. Iedere spier gebald. Elke pees gespannen. Het vel trekt strak. Adrenaline bruist. Wachten. Het sein. Het moet gebeuren - Groen licht !

Zij spurt vooruit. Niemand kan volgen. Zij haalt het ? Nog dertig meter. Twintig. Tien.
Dan springt het licht weer op rood. Het stopmannetje.

Het is menselijk niet mogelijk om de Antwerpse leien te dwarsen in één keer.

(en het is een mooi excuus om hier nog een fotootje van Kim Gevaert te plaatsen)

24-01-2006, 18:34 geschreven door Hill

Hij snuffelde wat aan de vuilnisbak en hief toen zijn pootje. Toen bedacht hij zich en deed een kakje. Zijn bazinnetje zocht in haar veel te grote zwarte handtas naar een stukje keukenpapier en veegde daarmee poedels achterste proper. Ze diepte een plastic zakje van de Match uit de handtas en stopte het WC-papiertje daarin. Daarna boog ze uiterst moeizaam om het drolletje op te rapen met het zakje. Minutenlang leek het te duren. Na de opkuis, schuifelde het bejaarde dametje naar de vuilnisbak en deponeerde het zakje erin.

De Duitser herder, grijsbruin met hier en daar een kale plek, blafte agressief naar de poedel en probeerde zich los te rukken van zijn riem. Zijn baas, een jonge man halverwege twintig met een petje op, moest zich schrap zetten, maar riep de hond niets toe. Pas toen de poedel met het dametje om de hoek verdwenen was, kalmeerde de scheper. Hij snoof even aan dezelfde vuilnisbak. Ook hij ontlastte zich.

Het ligt er nog.

23-01-2006, 18:44 geschreven door Hill

Het zijn trieste dagen voor een treinreiziger. Het is ijzig koud op de perrons, iedere trein komt steevast vijf minuten te laat, en de koffieautomaten doen het niet.

Ook het landschap deelt mee in die tristesse. Uitgebluste bomen in wakke weiden. Zelfs het gras is grauw. Daarenboven is het om 19uur allang donker.

Toch probeerde ik naar buiten te kijken om nog iets herkenbaars te vinden, maar het enige wat ik kon zien was de reflectie van het interieur in de trein. En in die reflectie zag ik haar. Zag ik Het.

Halfineengedoken in een hoekje zat zij daar, vermoeid van verschillende opeenvolgende treinritten. Haar valies, een veel te grote grijze reiskoffer van Delsey, stond voor haar, tussen de zetels in. Om toch nog enigszins comfortabel te liggen had ze één been gestrekt over de koffer. Eén been maar, maar wat voor een been !

Het been stak in een gemsleren laarsje dat sierlijkheid aan elegantie paarde. (Ik schrijf hier wel gemsleren, maar ik weet absoluut niet hoe gemsleer eruit moet zien.) Het was alleszins een zwarte lederen laars tot net boven de kuit, met een soort van zachtvilten huidje erover, eindigend op een wel zeer opwindende stilettohak. Boven de laars uit gleden prachtige donkerbruine panties, die de zwarte spieren zeer mooi accentueerden. Zwarte spieren inderdaad, want de bezitster van het been was een Afrikaanse jongedame. Vanuit het laarsje kon je heel voorzichtig de contouren van het been volgen, over het zenzuele heuveltje van de de perfect gesculpteerde knie naar het sportief gespierde dijbeen. Het verdween onder een ribfluwelen rokje en vandaar nam de verbeelding het over. Ineens werd het warmer in de trein. Ik had een onbelemmerd zicht op de diamanten jongedame want alleen de middengang zat tussen ons in. De ogen had ze gesloten. Wat mij betrof, mocht de trein Antwerpen binnenlopen met veertien dagen vertraging. 

In Gent echter kwam de treinconducteur langs. Treinbegeleider heet dat ondertussen. Waar de kaartjesknipper vroeger de trein resoluut naar zijn eindbestemming leidde, heeft hij het in de nieuwe terminologie opgegeven, en laat hij de trein maar zelf aanmodderen. Hij gaat hem alleen even begeleiden in zijn kruistocht naar het einde, zoals een cliniclown een terminale patiënt begeleidt. Maar deze was een goede hier. Toen de zwarte dame de treinbegeleider hoorde aankomen, wipte ze meteen haar gestrekte been terug naast het andere, uit schrik een standje te krijgen. De kaartjesknipper had het wel gemerkt, maar verzekerde de schone dat dit best mocht in de trein zolang ze haar vurrukkullukke laarsjes maar niet op de zetel legde. De ebbenhouten schoonheid parelde hem haar allerliefste glimlach toe en vleide zich opnieuw in de kussens. Dit keer met beide benen gekruist over de koffer. Grrrrrr.

De rest van de reis moet ik jullie schuldig blijven. Toen ze eventjes opstond om haar kousen te ajusteren ben ik in katzwijm gevallen. Toen de treinbegeleider me in Antwerpen-Centraal wakkerkneep was ze verdwenen.

21-01-2006, 22:41 geschreven door Hill

Deze morgen stond ik op om 8u25. Dan heb ik precies 35 minuten de tijd om op mijn werk te geraken. Scheren, wassen, kleden en de lift naar beneden (naar omhoog zou écht wel belachelijk zijn), dat lukt net in 26 minuten. Resten er mij dan nog negen minuten om op het werk te geraken, wat ruimschoots voldoende is. Het is zes en een halve minuut lopen, gemiddeld 30 seconden voor het rode licht staan en dan nog 120 seconden marge. Een makkie, ik heb nog scherpere tijden neergezet.  

Deze morgen loop ik dus omstreeks 8u55 gezwind richting afbeulhok, als er naar mij gezwaaid wordt vanuit een Jeep met Duitse nummerplaten. Ik zwaai vrolijk terug en wil verder lopen, maar de Duitse snor doet mij teken dat hij mij wil spreken. Ik nader behoedzaam de 4x4. Het is een oude Toyota Landcruiser, gespoten in legergroen. Een héééle oude Landcruiser. Het enige dat hem belet uit elkaar te vallen is de aangekoekte modder.

De Snor gebaart naar mij met een soort van stafkaart. Könnten Sie mich sagen wo die Italianenstrasse ist, bitte ? Dat kunte ich inderdass sagen, aber wou ik dat wel ? Kijk meneer is heel vriendelijk, maar het blijft natuurlijk wel een Duitser in een legervoertuig. Ik werp tersluiks even een blik op zijn kaart en kan hem vertellen dat zijn Italianenstrasse de eerste straat rechts is en dan een eindje rechtdoor. De Duitser dankt mir en verdwijnt al knalpottend richting eerste straat rechts.

Rampspoed, o rampspoed, ondertussen is natuurlijk mijn Just-in-Time planning volledig in de war. Ik been mij doorheen de wegenwerken en zou het net, net halen als ik tegen een duif loop. Het beest is waarschijnlijk nog meer geschrokken dan ikzelf, maar dit laatste oponthoud (28 seconden) doet me de das om. Om 9u01 schuift mijn badge door de kaartlezer. Dju toch.

Toch verdwijnt de ontgoocheling algauw als ik bedenk dat ik mijn vaderland weeral eens gered heb van de Duitsers.

Ik had de Snor en zijn kompaan niet naar de Italiëlei gestuurd, maar wel naar de Ring richting Holland.
Tschüss ! Tot nooit meer weerziens !

19-01-2006, 19:12 geschreven door Hill

Die blik in haar ogen zal ik niet gauw vergeten. Een gebroken spiegel van angst en opluchting, maar ook van schrik en groot geluk.

Toen wreef mama eventjes haar voorhoofd tegen dat van Eefje. Dochtertje gaf mama een kus en Eefjes ogen straalden weer van liefde. Net daarvoor had de cassière omgeroepen dat kleine Eef op haar moeder wachtte aan de kassa.

In drie seconden spiegelde de volledige leefwereld van de kleuter door haar helblauwe ogen.

18-01-2006, 19:41 geschreven door Hill

Vannacht, vooraleer in slaap te soezelen, keek ik vanuit mijn bed nog even naar de volle maan.
Mijn eerste gedachte was, zouden er, op dit eigenste moment, nog andere mensen in de stad naar de volle maan kijken ?

Mijn tweede gedachte was, waar is in godsnaam mijn dak naartoe ?

17-01-2006, 18:53 geschreven door Hill

Over de middag ga ik vaak wandelen. Wat dwalen door de stad of wat kuieren langs het Stadspark, een zeldzame keer de Zoo binnenlopen.

Deze keer loop ik een beetje doelloos door de straten achter het station en plots valt mijn oog op het volgende.

Bij de kapper langs de overkant van de straat zit een jongeman, ik schat hem vooraan in de twintig, met een te klein jeansvestje aan, een spannende broek in camoeflagekaki en legerbottines. Zijn schedel is helemaal kaalgeschoren, je kunt precies zien tot waar zijn haar vroeger kwam, want dat stuk van zijn kop is akelig wit. En dan komt het mooie : de kapper houdt hem een spiegel voor en de nieuwbakken skinhead bewondert zijn kapselloze kop. Dat vond ik van zo’n surrealisme getuigen dat ik onmiddellijk begon verder te denken.

Wat wou die kapper eigenlijk tonen met die spiegel ?  Of het kapsel (hier net de afwezigheid van kapsel) wel aan de eisen van de klant voldeed ? En hoe kan een kale kop nu niet aan de aan de wensen van de vrager voldoen ? En wat als die skinhead nu eens zei, neen, ik ben niet akkoord, geef me mijn geld terug ?

Wat dacht die skinhead eigenlijk te zien toen hij zichzelf goedkeurend in de spiegel bekeek en knikte van, het is allemaal dik in orde ? Toch niets anders dan een pletskop?

En waarom stap je in ’s hemelsnaam een kapsalon binnen als je je kop wil kaalscheren, dat kun je toch veel goedkoper zelf met een tondeuze ? Ga je dan iedere drie-vier dagen naar de kapper om de bijgegegroeide stoppeltjes te maaien ?

Op sommige dagen kan ik de wereld echt niet meer volgen. Maar dikwijls zijn dat de dagen die ik met de glimlach doorkom.

16-01-2006, 19:31 geschreven door Hill