Ondertussen train ik bijna 3 maanden bij Atla en ik moet toegeven dat ik daar nog geen seconde spijt van gehad heb. Eigenlijk had ik me al een paar jaar eerder moeten aansluiten, maar allerhande blessures deden me toen nog teveel twijfelen. De groep waarmee ik mag trainen is getalenteerd en supergemotiveerd waardoor we mekaar naar een hoger niveau tillen, wat kan een atleet zich meer wensen.
Afgelopen maandag stond er een inspanningstest op de club op het programma. Bij deze test moest elke atleet afzonderlijk verschillende tempo's alsook verschillende afstanden lopen om zo de lactaatwaarden te kennen bij elke zone. Na elke gelopen afstand werd er in het oor geprikt en moesten we telkens onze gelopen tijd en onze maximale hartslag doorgeven. (zie gele kader) De laatste 600 m moesten we maximaal gaan en proberen zo veel mogelijk te verzuren. Die eerste 400 m gingen hard, de laatste 200 m waren 'hard', daar hoef ik geen tekening bij te maken.
Achteraf kreeg de coach een bespreking over de resultaten van iedere atleet afzonderlijk. Over het algemeen kwam de ganse groep vrij goed uit de testen. Bij mij was de test ook prima met als verbeterpunten: de looptechniek kan beter en de VO2 max kan nog hoger. Deze krijg ik omhoog door vooral veel rustige duurlopen te doen en dan vooral binnen die zones die ze nu berekend hebben. Om bij de stratenlopen nog veel progressie te maken, werd me aangeraden om tijdens het zomerseizoen veel pistewedstrijden te lopen en stratenlopen wat links te laten liggen, dus vooral het kortere werk.
Met de gezondheid is het momenteel wel ff wat minder. Sinds gisteren zit ik opgescheept met een vervelende keelontsteking. Toeval of niet maar ook sinds gisteren heb ik een ontsteking aan m'n achillespees en dat baart me meer zorgen dan die keel. De laatste maand voelde ik al een zeurende pijn aan de aanhechting aan de hiel maar nooit tijdens het lopen, alleen bij het stretchen. Nu is het vooral de pees zelf die volledig rood ziet en een brandend gevoel veroorzaakt. Veel ijs en ontstekingsremmers is de boodschap. De wedstrijd zondag is geschrapt, hopelijk kan ik het lopen begin volgende week lichtjes terug hervatten.
Vanochtend omstreeks 8u30 vertrok ik, samen met loopmaten Max en Crommen, richting Venlo om er deel te nemen aan de 8ste Venloop. Een massa-evenement met duizenden lopers, vooral op de hoofdafstand: de halve marathon.
Of de wedstrijd zou doorgaan of als we überhaupt op tijd zouden daar geraken door de hevige sneeuwval was nog een groot vraagteken. Op de website was er geen nieuws, dus waagden we ons tegen 40 km/u voor een 100 km lange trip. Ja, lopers zijn soms gek! Eens we voorbij Maastricht waren, minderde de sneeuw en toen we in Venlo aankwamen was er zelfs geen vlok meer te bespeuren. De wedstrijd ging dus door maar het zou wel in barre omstandigheden zijn, niet alleen door de vriestemperatuur maar vooral door de snijdende wind. Gelukkig had ik me maar voor de 5 km ingeschreven omdat de halve marathon en 10 km al maanden geleden uitverkocht waren.
Na een 20-tal minuten opgewarmd te hebben, begaven we ons omstreeks 11u richting startbox. Met wat gewring geraakten we toch nog op de 3de rij en liepen we niet teveel verlies op bij de start. Om 11u15 begonnen we eraan en de eerste km liep ik redelijk op schema (3'28") Stiekem hoopte ik vandaag in de buurt te lopen van m'n PR (3'29"/km in DDH 2010) Maar de vele en intensieve trainingskilometers van de laatste maanden alsook het koude weer lieten de motor tijdens km2 en 3 totaal stilvallen (3'44" en 3'40"). Tijdens km 4 kwam ik er terug wat door en zo blijkt dat ik op wat oudere leeftijd meer en meer 'ene diesel' word. (3'38") Bij het ingaan van de laatste km sloeg de motor pas tegoei aan en haalde ik nog zeker 5 lopers in. Deze klokte ik in 3'25" en zo eindigde ik in een tijd van 18'11" over 5,08 km op een 10de plaats op 1350 lopers.
Toch wel redelijk ontgoocheld de eerste minuten na aankomst, maar achteraf bekeken toch ook niet zo slecht wetende dat ik 2,5 jaar geen 5 km wedstrijd meer gelopen had. Die hogere tempo's, daar moet ik ff terug inkomen. De voet speelde de laatste km weer wat op, maar het blijft al bij al nog goed onder controle. Max liep naar een knappe 4de plaats, Crommen op een handvol seconden en in een nieuw PR, net achter hem. Achteraf bleven we, samen met Bollen en Willy (allebei wegens blessure afgezegd), nog supporteren voor Kurt Lantmeeters die de halve marathon mooi liep in een tijd onder de 1u25'.
Na 7 pittige trainingsweken werd er de laatste 2 weken wat relatieve rust ingebouwd om zo fris te zijn voor de start van het zomerseizoen. Vandaag eindigde deze rustpauze en mocht ik er terug invliegen tijdens de Vijverrun. Deze wedstrijd was de eerste uit 14 wedstrijden van de Haspengouw Challenge. Ik heb niet echt het doel om voor dit criterium mee te strijden, maar zal hier en daar toch wel wat wedstrijden eruit pikken. Je moet er 9 meegelopen hebben om opgenomen te worden in het eindklassement.
De Vijverrun, echt goede herinneringen had ik hier niet aan. 3 jaar geleden liep ik er de 5 km en sinds die dag is alle miserie begonnen met die voetpees. Nu, 3 jaar later, houd ik nog iedere dag m'n hart vast als ik m'n loopschoenen aantrek, ik vrees dat ik hier nooit meer vanaf geraak. Maar vandaag koos ik voor de 12 km, met zooltjes en zonder wedstrijdschoenen en het parcours zou toch wel meevallen, dacht ik. Niet dus, het parcours was vreselijk. Zeker 10 km modder, zand, bos en allerhande ongelijkheden, een ware veldloop zeg maar. Voor mensen zonder voetblessure is dit een prachtig parcours maar voor mij was het een ware hel. Dan loop ik speciaal de ganse winter geen veldloop mee en dan krijg je dit voorgeschoteld.
Maar genoeg geklaagd nu, de wedstrijd zelf dan. Redelijk sterk bezet, met toch wel heel veel bekende gezichten. Ik zou vanaf de start gewoon m'n eigen tempo lopen en afwachten in welke groep ik zou terecht komen. Na zowat 3 km liep ik samen met Peter Bellen en Chris Schepers, de ene bij LPM net achter mij en de andere een volle minuut voor mij. De ganse wedstrijd zouden we een treintje vormen met als locomotief Bellen, ik was al blij dat ik m'n wagon kon aanhangen. Enkele keren nam ik wat kopwerk maar dan was't vooral om het tempo wat eruit te halen want het liep niet bij mij vandaag. De ganse wedstrijd liep ik op karakter en toen halfweg die voet begon te knagen, dacht ik ff aan vertragen. Toch ben ik gevolgd, en tijdens de laatste km liep Schepers in een ware spurt bergafwaarts bij ons weg. Met nog een 500m te gaan kon ik Peter er nog aflopen en eindigde ik nog op een zucht van Chris. Zo zie je maar dat niet altijd de sterkste wint, want dat was Peter vandaag. Uiteindelijk aangekomen in nog een behoorlijke tijd van 43'41" over 11,43 km als 15de algemeen (4de M35+) Hopelijk herstelt de voet snel genoeg van deze marteling en geraak ik de week goed door, zodat ik zondag nog eens kan vlammen op een 5 km tijdens de Venloop (NL).
Vandaag was't eindelijk zover, m'n eerste wegwedstrijd van het nieuwe jaar werd op Kattevenia gelopen, een mooi natuurgebied in Genk. Hoge verwachtingen had ik nog niet, maar sinds ik ongeveer een maand op Atla meetrain, was ik wel eens benieuwd hoe het met de conditie gesteld was. Dat het momenteel hard gaat voor me is een feit, vele km's in de maand januari (+300km) en veel trainen buiten de comfortzone. Deze aanpak is toch wel ff slikken, vooral omdat m'n lichaam dit niet gewoon is. Deze aanpak bevalt me wel, alleen moet het lichaam meewillen en de voetpees begint terug op te spelen maar ik ga hopen op een aanpassingsperiode voor die pees en dat het gaandeweg terug beter zal gaan.
De wedstrijd zelf dan. We moesten 2 rondes van ongeveer 6 km afleggen over een niet zo simpel parcours, redelijk wat scherpe bochten met enkele gladde, onverharde stukken en vlak was het ook niet echt te noemen. De temperatuur was iets boven het vriespunt, gelukkig kwam de zon er wat door en waaide het niet te hard waardoor de koude eigenlijk goed meeviel. Aan de start enkele bekende namen met als voornaamste concurrenten Raskin, Vossius, Bellen, alle 3 runners van Kortessem. Hier zou ik m'n pijlen vandaag op richten en zien hoelang ik kon aanklampen. Vanaf het startschot ontstond vrijwel meteen dit groepje van 4, al snel was duidelijk dat wij streden om plaats 4 want Wouters, Vanreyten en Schepers waren toen al een stuk voorop. Na zowat halfweg wedstrijd moest Raskin ons laten gaan, ikzelf kon nog vrij goed mee en het tempo bleef vrij egaal (3'45"). Ook m'n hartslag en ademhaling waren vandaag zeer goed onder controle, alleen de benen waren wat vermoeid na de zware trainingsweken. Na zowat 8 km had ik nog totaal geen kopwerk gedaan dus tijd om ff over te nemen. De 2 runners klampten nog steeds goed aan en gaandeweg voerde ik het tempo op met enkele korte pittige versnellingen. Vossius, afgelopen week wat ziek geweest, moest bij het ingaan van de laatste 2 km een klein gaatje laten en kreeg dit niet meer toegelopen. Ik zat nog steeds vrij goed, tijd om m'n laatste concurrent af te schudden maar dit was een taaie klant. Een 3- tal keren liep ik bij hem weg maar telkens kon hij terug aanpikken. Een 300-tal meter voor de finish liet ik Bellen kop nemen met de hoop hem te kloppen in de spurt en zo geschiedde. Aangekomen als 4de in een tijd van 46'15" over 12,3 km. Tevreden met deze eeste wedstrijd en vooral met het gevoel en lage gemiddelde hartslag (slechts 171). Als afsluiter van dit blogbericht wil ik de organisatie nog bedanken met hun uitstekend werk, niks op aan te merken, chapeau!
Vorige week woensdag hadden loopcollega Piet Crommen en ik een afspraak geregeld via Frank Bollen, om daar eens met z'n coach rond de tafel te gaan zitten. We lopen al langer met het gedacht rond om onder een coach te gaan werken, met de hoop nog wat progressie te boeken. Het gesprek verliep positief en al snel werd er voorgesteld om eens met de groep mee te trainen. Woensdag begaven we ons richting Lanaken, waar atletiekclub ATLA zijn trainingen afwerkt. Nu moest het net lukken dat de piste ondergesneeuwd was. Door medewerkers van de club werd de binnenbaan zuiver gemaakt en konden we toch nog vrij stevig trainen. Nu de coach (Frank Schepers) gezien heeft wat onze mogelijkheden zijn, gaat hij onze conditie nog een maandje opkrikken om daarna schema's op maat te maken aan de hand van inspanningstesten. We stuurden ook onze voorgeschiedenis door en hij stelde vast dat onze aërobe training (basis) goed tot zeer goed was maar dat we al die jaren wat te veel in de comfortzone gelopen hebben. (ook vanwege allerhande blessures). Dus als het lichaam meewil, gaat het dit jaar misschien eindelijk eens lukken om een serieuze sprong voorwaarts te maken. Maar laat me nu niet op de feiten vooruitlopen en elke dag hard blijven trainen. Loopscholing, techniektraining, coördinatie en coretraining moeten me nu eindelijk maar eens blessurevrij gaan houden.
Vandaag was't eindelijk zover, m'n eerste wegwedstrijd van het nieuwe jaar werd op Kattevenia gelopen, een mooi natuurgebied in Genk.
