Vandaag was't eindelijk zover, m'n eerste wegwedstrijd van het nieuwe jaar werd op Kattevenia gelopen, een mooi natuurgebied in Genk. Hoge verwachtingen had ik nog niet, maar sinds ik ongeveer een maand op Atla meetrain, was ik wel eens benieuwd hoe het met de conditie gesteld was. Dat het momenteel hard gaat voor me is een feit, vele km's in de maand januari (+300km) en veel trainen buiten de comfortzone. Deze aanpak is toch wel ff slikken, vooral omdat m'n lichaam dit niet gewoon is. Deze aanpak bevalt me wel, alleen moet het lichaam meewillen en de voetpees begint terug op te spelen maar ik ga hopen op een aanpassingsperiode voor die pees en dat het gaandeweg terug beter zal gaan.
De wedstrijd zelf dan. We moesten 2 rondes van ongeveer 6 km afleggen over een niet zo simpel parcours, redelijk wat scherpe bochten met enkele gladde, onverharde stukken en vlak was het ook niet echt te noemen. De temperatuur was iets boven het vriespunt, gelukkig kwam de zon er wat door en waaide het niet te hard waardoor de koude eigenlijk goed meeviel. Aan de start enkele bekende namen met als voornaamste concurrenten Raskin, Vossius, Bellen, alle 3 runners van Kortessem. Hier zou ik m'n pijlen vandaag op richten en zien hoelang ik kon aanklampen. Vanaf het startschot ontstond vrijwel meteen dit groepje van 4, al snel was duidelijk dat wij streden om plaats 4 want Wouters, Vanreyten en Schepers waren toen al een stuk voorop. Na zowat halfweg wedstrijd moest Raskin ons laten gaan, ikzelf kon nog vrij goed mee en het tempo bleef vrij egaal (3'45"). Ook m'n hartslag en ademhaling waren vandaag zeer goed onder controle, alleen de benen waren wat vermoeid na de zware trainingsweken. Na zowat 8 km had ik nog totaal geen kopwerk gedaan dus tijd om ff over te nemen. De 2 runners klampten nog steeds goed aan en gaandeweg voerde ik het tempo op met enkele korte pittige versnellingen. Vossius, afgelopen week wat ziek geweest, moest bij het ingaan van de laatste 2 km een klein gaatje laten en kreeg dit niet meer toegelopen. Ik zat nog steeds vrij goed, tijd om m'n laatste concurrent af te schudden maar dit was een taaie klant. Een 3- tal keren liep ik bij hem weg maar telkens kon hij terug aanpikken. Een 300-tal meter voor de finish liet ik Bellen kop nemen met de hoop hem te kloppen in de spurt en zo geschiedde. Aangekomen als 4de in een tijd van 46'15" over 12,3 km. Tevreden met deze eeste wedstrijd en vooral met het gevoel en lage gemiddelde hartslag (slechts 171). Als afsluiter van dit blogbericht wil ik de organisatie nog bedanken met hun uitstekend werk, niks op aan te merken, chapeau!
Vorige week woensdag hadden loopcollega Piet Crommen en ik een afspraak geregeld via Frank Bollen, om daar eens met z'n coach rond de tafel te gaan zitten. We lopen al langer met het gedacht rond om onder een coach te gaan werken, met de hoop nog wat progressie te boeken. Het gesprek verliep positief en al snel werd er voorgesteld om eens met de groep mee te trainen. Woensdag begaven we ons richting Lanaken, waar atletiekclub ATLA zijn trainingen afwerkt. Nu moest het net lukken dat de piste ondergesneeuwd was. Door medewerkers van de club werd de binnenbaan zuiver gemaakt en konden we toch nog vrij stevig trainen. Nu de coach (Frank Schepers) gezien heeft wat onze mogelijkheden zijn, gaat hij onze conditie nog een maandje opkrikken om daarna schema's op maat te maken aan de hand van inspanningstesten. We stuurden ook onze voorgeschiedenis door en hij stelde vast dat onze aërobe training (basis) goed tot zeer goed was maar dat we al die jaren wat te veel in de comfortzone gelopen hebben. (ook vanwege allerhande blessures). Dus als het lichaam meewil, gaat het dit jaar misschien eindelijk eens lukken om een serieuze sprong voorwaarts te maken. Maar laat me nu niet op de feiten vooruitlopen en elke dag hard blijven trainen. Loopscholing, techniektraining, coördinatie en coretraining moeten me nu eindelijk maar eens blessurevrij gaan houden.
Allereerst wil ik iedereen een gelukkig en gezond nieuwjaar toewensen en dat de blessures achterwege mogen blijven voor de sportievelingen onder ons. Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen. Het winterseizoen verloopt momenteel niet gelijk ik zou willen. Een ontsteking aan de patellapees van de "linker"-knie gooide teveel roet in het eten. Niet dat ik niks gedaan heb, maar te weinig kilometers en te weinig bergop gelopen. Veldlopen heb ik voor de zoveelste keer geschrapt, ik heb de spikes 1 keer getest, de dag nadien had ik die ontsteking te pakken. Nu, een dikke maand later, is die pijn nog niet volledig weg maar ik kan gelukkig toch al pijnloos lopen. Om maar te zeggen, het minste dat ik buiten de lijntjes kleur, heb ik het zitten. En zo begin ik ieder seizoen met een conditionele achterstand, de halve marathon LPM heb ik al uit m'n hoofd gezet, hopelijk kan ik daar de kortere afstand meepikken.
Eindelijk, de meest vervelende periode van het jaar is voorbij, de jaarlijkse rustperiode. Ik had na Dwars door Hasselt nog enkele wedstrijden willen meepikken en m'n rustperiode in december willlen plannen. Maar door die lichte knieblessure had ik m'n planning wat gewijzigd.
Vandaag ben ik, na 2 weken alleen maar wat gezwommen en gefietst te hebben, terug een eerste keer rustig gaan lopen. Het liep redelijk goed, de knie hield goed stand maar de rechterenkel is nog steeds niet voor 100% hersteld. Deze eerste week ga ik niet te zot doen en rustig aan opbouwen, vanaf volgende week wil ik vooral het volume terug opkrikken.
M'n volgende doelen waar ik naartoe wil werken zijn de halve marathon (LPM) en de 10 Miles (Antwerpen). Niet dat ik eerder geen wedstrijden meer ga meelopen, maar die gebruik ik dan als doorgedreven trainingen die passen in m'n schema. Hopelijk, als m'n voetpees en enkel het toelaten, kan ik eindelijk eens een veldloop meepikken. De spikes staan hier al 2 jaar klaar in de kast, dus na 6 jaar hardlopen zonder veldloop, wordt het eens hoog tijd.
Vandaag was't eindelijk zover, m'n eerste wegwedstrijd van het nieuwe jaar werd op Kattevenia gelopen, een mooi natuurgebied in Genk.
