Iedereen die wel eens met het openbare vervoer reist, kent de volgende situatie. Je zit bij het raam (van de trein, van de bus) zittend in de rijrichting (dus niet met je rug naar je bestemming) en kijkt naar het voorbijschuivende landschap. Je ziet het landschap dichtbij veel vlugger voorbijschieten dan landschap verder weg: het lijkt wel of dat laatstgenoemde landschap het landschap dichterbij aan het inhalen is! (Dit even terzijde.)

Voor het volgende is het nodig je even een dubbele persoonlijkheid aan te meten. Je ene ik is degene die aan het raampje zit en naar buiten kijkt. Het andere ik bevindt zich buiten de trein, evenwijdig eraan en staande op een vreemdsoortig soort ski’s. U kent ongetwijfeld waterskiërs die, aan een lijn door een bootje voortgetrokken, zich al wedelend over het water voortbewegen. Hetzelfde gebeurt hier: uw andere ik zit met onzichtbare draden aan de trein verbonden, niet erachter zoals bij het waterskiën, maar dwars erop. Uw ene ik (die binnen zit) bestuurt met behulp van radiografische besturing uw andere ik (buiten) als de trein zich in beweging zet. Uw andere ik heeft nagenoeg dezelfde snelheid als de trein; dat kan dus een sukkeldrafje zijn van 10 km/uur, maar voor hetzelfde geld een topsnelheid van 140. Uw andere ik staat op ski’s die zelf weer boven het aardoppervlak zweven door middel van luchtdruk. Inderdaad, uw andere ik is even een hovercraft. Hij kan zich voortbewegen op diverse oppervlakken: water, weiland, een bospad, de spoordijk, alles is mogelijk. Vanuit de trein bestuurt uw ene ik uw andere ik. U kunt de snelheid enigszins manipuleren: even iets langzamer dan de trein en dan weer inhalen, dat kan. U kunt ook variëren in de afstand tot de trein: dichtbij, dichterbij of verder weg. De radiografische besturing reikt tot ongeveer 150 meter bezijden de spoorbaan. Door te spelen met de afstand-tot-de-trein kunt u obstakels vermijden en de juiste koers bepalen.

Kunt u het tot dusver volgen? Dan is de rest een peulenschil. Drie zaken dienen nog te worden genoemd. Allereerst de mogelijkheid sprongen te maken. U beschikt in de trein over een joystick waarmee u uw andere-ik-buiten sprongen kunt laten maken over dingen die in de weg liggen. Zoals omheiningen om weilanden, kruisende verkeerswegen, walnotenhouten hekjes en afrasteringen. Denkt u eraan dat u hoogstens anderhalve meter hoog kunt springen en dat de lengte van uw sprong natuurlijk direct verband houdt met de snelheid van de trein. Met 100 km op de teller kunt u in het weiland achter de Wieringermeerpolder sprongen maken van wel 40 meter! Ten tweede wil ik u adviseren gebruik te maken van al aanwezige parallelwegen langs spoorlijnen. Zoals een spoordijk, een bospad onderaan het talud of een autoweg die evenwijdig aan de spoorlijn loopt. U kunt zich wellicht voorstellen hoe het is over de A73 te skiën tussen alle auto’s-in-de-file door! Vaak zult u verwezen worden naar de spoordijk zelf, bijvoorbeeld in de bebouwde kom waar het ondoenlijk is fatsoenlijk over de weg mee te skiën. Tenslotte vraag ik u als beginner de mogelijkheid te overwegen om te oefenen. Te beginnen in de weilanden, bijvoorbeeld langs de route Wolvega-Heerenveen. U kunt vaart maken op grasland, slootje springen en boerderijen links of rechts passeren.  Past u bij dat laatste wel op dat u niet in botsing komt met de boer die uitgerekend op dát moment met zijn trekker de hoek om komt!

Wat deze tak van sport extra interessant maakt is de mogelijkheid met jezelf in competitie te gaan, vooral als u forenst. Wie herhaaldelijk hetzelfde traject aflegt, kan proberen zijn eigen record: zo lang mogelijk te blijven skiën, te verbeteren. Langzamerhand leer je de meest geschikte skiroute te vinden. Aanvankelijk zult u misschien slechts enkele honderden meters kunnen afleggen omdat u dan op een obstakel botst dat niet meegeeft. (Dat is overigens niet erg: u kunt even later zo weer opstappen.) Na enige oefening is het mogelijk kilometers af te leggen zonder noemenswaardige kleerscheuren.

Heb je zelf ervaring op dit gebied? vraagt u. Kun je bogen op enkele succeservaringen of was alles kommer en kwel? Uw vraagt wijst op enige twijfel over het haalbaarheids- en waarheidsgehalte. Laat ik u dan vertellen dat ik de uitvinder van deze tak van sport ben en noodgedwongen over de nodige ervaringen beschik. Mijn grootste succeservaring dateert van september 2004. Ik heb toen praktisch het gehele NS-traject Wehl-Didam (voor de Vlamingen onder ons: een klein spoorlijntje in Oost-Nederland)  zonder haperingen, oponthoud of brokken meegeskied. Het grootste ongeluk dat mij ooit is overkomen gebeurde op de overweg bij het station Driebergen-Zeist (in een Intercity). Ik botste daar met een noodgang van 121 kilometer schoon aan de haak tegen de oplegger van een reusachtige vrachtauto die voor het andreaskruis met knipperlicht stond te wachten. Het was mijn eigen schuld. Ik had immers kunnen weten dat de intercity naar Arnhem van 13.20 vanaf Utrecht CS niet in Driebergen-Zeist stopt. Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik.

27-05-2012, 13:43 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Staat u mij toe, lieve lezeressen en hooggeachte lezers, dat ik om te beginnen onze nieuwe vriend Pauwlus aan u voorstel. (de w in zijn naam is geen tikfout; hij is ermee geboren.) Pauwlus is ongeveer tien dagen geleden aan komen lopen. Onverwacht en onvoorbereid. Aanvankelijk was hij nog wat bedeesd en voorzichtig in zijn doen en laten, maar allengs begon hij zich thuis te voelen. Hij draait zijn rondjes rond onze boerderij, neemt af en toe een hapje van de goede gaven die de natuur hem voorzet en hij verheugt zich zeer wanneer de heer des huizes hem een beetje verwent met een handje gemengd graan.

Ik dacht al dat onze nieuwe gast Pauwlus niet afkomstig was uit het land met de pauwentroon. Integendeel, ik vermoedde dat hij bij de buurman thuishoorde. Dus toog ik vijfhonderd meter verder naar diens woonstede en vroeg hem of Pauwlus tot zijn dierenbezit hoorde. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Wel was Pauwlus - die toen nog Paulus heette - daar in die contreien gezien. "Jammer," zei mijn buurman, "want ik had hem graag gehouden, want het is een sieraad voor ieder erf." Wat ik geheel met hem eens ben. Ik vermoed nu dat Pauwlus er een van het trekkende en reizende soort is. Iemand die komt en gaat. Overal, maar vooral in die gebieden waar het hem bevalt.

In ieder geval: Pauwlus woont nu bij ons. Maar het kant best zijn dat hij morgen zijn fraaie biezen pakt en vertrekt.

Ondertussen is het goed om te weten dat wij van onze oorspronkelijke vijf kippen (twee heren en drie dames) er nog slechts één over hebben. Dat is HZN die voluit Haan-Zonder-Naam heet, zoals u ongetwijfeld nog zult weten. De andere krielen zijn óf door een roofvogel naar een andere wereld geholpen óf een natuurlijke dood gestorven, waarna ik ze met krilitaire eer heb begraven.

HZN leeft nog; is zo te zien kerngezond en monter. Voor hem was de komst van Pauwlus iets om aan te wennen.

Maar zie daar: het wonder geschiedde. HZN en Pauwlus kunnen samen door één deur. Ze zijn vrienden geworden. Althans, ze gunnen elkaar het licht van de zon en staan toe dat de ander ook eens een graantje meepikt. 's Morgens vroeg en 's avonds laat eten ze samen wat de pot schaft. Overdag lopen ze samen of alleen hun rondjes. Af en toe kraait HZN met zijn schorre, versleten stem, waarop Pauwlus antwoordt met een echte pauwenkreet die door merg en been gaat. "Als de pauw schreeuwt, komt er regen," zeggen mensen die verstand hebben van pauwenkreten.

Een paar dagen geleden liet Pauwlus voor het eerst zien hoe mooi hij is. Dan zoekt hij eerst een mooi plekje uit, met een even mooie achtergrond. Vervolgens tilt hij zijn veren ten hemel en spreidt ze in de lucht. Wel, ik kan u zeggen: zoiets moois hebt u nog nooit gezien. Dit hemelse blauw en dit goddelijke groen: niet te geloven zo mooi! Dat vindt HZN ook, maar die zal het uit jaloersheid niet zeggen.

21-05-2012, 21:46 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen, vertelde iemand. Wij begrijpen deze zin, omdat wij ook van mening zijn dat iemands gelaatsuitdrukking boekdelen spreekt. Aan iemands gezichtsuitdrukking kunnen wij aflezen wat er zich in zijn of haar binnenste afspeelt. Denken wij te weten.

Ja, dat denken wij. Maar is dat ook zo? Vroeger, ik bedoel tientallen jaren geleden, toen ik psychologie studeerde, leerde men mij dat er een gezichtstype bestond onder de naam "Lombroso-type". Een belangrijk gezichtskenmerk waren de doorlopende wenkbrauwen. Iemand met een gezichtsuitdrukking als die van Lombroso was, net als zijn naamgever, niet te vertrouwen. (Lombroso was een beruchte Italiaanse misdadiger.)

Als u het mij vraagt: persoonlijk geloof ik hier niets van. Dat 's mensen gezichtsuitdrukking een weergave is van haar of zijn karakter. Gelooft u dat? Dat je aan iemands gezicht kan zien of die iemand te vertrouwen is of niet?

Natuurlijk kan ik ook wel van iemands gezicht iets aflezen. Bijvoorbeeld of iemand blij of verdrietig is. Maar daarvoor heb je de psychologie niet nodig. Dat weet je zowiezo.

Voor de oorlog (ik bedoel de tweede wereldoorlog en niet de tachtigjarige) had je een populair-wetenschappelijk tijdschrift met de veelzeggende titel LICHT. Mijn vader had een abonnement en wij hebben een paar jaargangen bewaard.  Ergens trof ik een twaalftal foto's aan met daarop een juffrouw die diverse gelaatsuitdrukkingen laat zien. Voordat u verder leest zou u eigenlijk naar beneden moeten scrollen om de gezichten te zien en te proberen bij iedere foto een label te zetten. U zult zien dat het meer een kwestie van smaak en toeval is dan een wetenschappelijke theorie.

Het onderwerp blijft de mensen bezighouden. Een dezer dagen las ik dat iemand met een Aziatisch gezicht anders blij kijkt dan iemand met een blank europees gezicht. Het is maar dat u het weet. Beneden (plaatjes in kleur) ziet u wat men bedoelt. Links een blank europees gezicht, rechts een Aziatisch. Van boven naar beneden: blijdschap, walging en woede. "Bij walging en woede zit het verschil bij de mond en de ogen" staat er toelichtend bij. Misschien ziet u het. Ik niet.

Zonder mij te beroepen op enige psychologische theorie, laat staat één met aantoonbare betrouwbaarheid en validiteit, beweer ik dat het niet mogelijk is precies en met 100% procent zekerheid iemands gemoedsstemming van diens gezicht af te lezen. Het is en blijft een speeltje van pseudo-psychologen.

(De oplossing van de 12 gelaatsuitdrukkingen: 1 = angst met verrassing; 2 = de angst krijgt de overhand; 3= ontzetting; 4 = beheerste toorn; 5 = toenemende toorn; 6 = woede; 7 = verdriet; 8 = vreugde; 9 = verwachting; 10, 11 en 12: haat)

06-05-2012, 17:58 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Een aanwijzing vooraf: kijk tijdens het lezen af en toe ook naar de verklarende foto's bij Deel I (nog verder naar beneden) dat over hetzelfde onderwerp gaat.

Beloofd is beloofd. In dit Deel II geef ik antwoorden op vragen. Bijvoorbeeld op de vraag naar de belangrijkste spelregels van het kroegspel. Hoe wordt het spel gespeeld en hoe bepaal je wie winner en wie verliezer is? Vooraf een paar bijzonderheden.

(1) Het ronde gat in de bovenkant moet precies in het midden zitten. Hoe groot het gat is, hangt af van de omvang van het pingpongballetje: dat moet er net doorheen kunnen.

(2) In de achterwand slaat u - gecentreerd - tien rijen spijkers. Als volgt: de eerste rij met twee spijkers, de tweede rij met drie, de derde rij met vier, de vierde rij met vijf, de vijfde rij met zes, de zesde rij met zeven, de zevende rij met zes, de achtste rij met zeven, de negende rij met zes en de tiende rij ook met zes spijkers in de rij. De afstanden tussen de spijkers in de rij moeten gelijk zijn. De afstanden tussen de rijen is ook steeds dezelfde. De spijkers moeten zo rechtop mogelijk staan en precies onder elkaar. (Zie de foto.) Het gaat erom dat een pingpongballetje soepel tussen de spijkers door naar beneden kan vallen.

(3) Als u een balletje boven het gat in de bovenplank loslaat, valt het naar beneden op de middelste spijker van de tweede rij. Dan gaat het rechts- of linksaf. En vervolgens naar beneden. Beneden wordt het opgevangen in een bekertje. Er kunnen zeven bekertjes op de benedenplank naast elkaar staan.

Nu kan bewezen worden dat de kans dat het balletje ergens in het midden terecht komt groter is dan de kans dat het helemaal aan een van de zijkanten terecht komt. (Voor de liefhebbers: bij bijvoorbeeld 100 balletjes ontstaat een curve van Gauss.)  

(4) Bij verreweg de meeste variaties is en blijft het een geluksspelletje. Het is een zestiende-eeuwse gokkast. Kracht, intelligentie, doorzettingsvermogen: het helpt niet bij winnen of verliezen. Geluk, dát heb je nodig.

(5) De kast moet stabiel staan of hangen. Schudden of anderszins bewegen is streng verboden!

Spelregels.

Gemakkelijk genoeg: er bestaan geen vaste spelregels. De spelers in de kroeg bepalen - net voordat ze gaan spelen -  samen de regels. Er bestaan wel tientallen variaties.

Variatie 1. (Waarschijnlijk de oudste en meest originele.) Spel met één bal per ronde en met één blanco beker.

Aantal spelers: wisselend, tussen twee en tien.

Inzet: bedrag per bal (in de pot)

Iedere speler bepaalt vooraf zelf waar zijn beker komt te staan. Hij dropt één balletje. Degene wiens balletje in de beker terecht komt, wint de pot. Bij een gelijke stand volgt het zogenaamde kampen (nogmaals spelen door gelijk geëindigden) totdat één enkele winnaar overblijft. Bij het kampen hoeft niet extra te worden ingezet.  

Variatie 2. Spel met een/meer ballen en alle zeven bekers. Genummerde bekers in de volgorde 1-2-5-10-5-2-1.

Aantal spelers: wisselend, tussen twee en tien.

Aantal ballen per beurt: volgens afspraak

Aantal beurten/rondes: volgens afspraak

Inzet: geen

Score: totaal aantal beker punten

Iedere speler dropt een of meer ballen. De getallen op de bekers waarin de balletjes terecht komen, wordt opgeteld en genoteerd. Diegene die na het aantal afgesproken  beurten/rondes de hoogste score heeft wint.

Variatie 2a: Spelen om de laagste score.

Variatie 2b: Iedere speler bepaalt zélf de volgorde van de bekers.

Variatie 2c: Spelen met de gestippelde bal levert dubbele punten op.

Variatie 3. Negentienen. Spel met een/meer ballen en alle zeven bekers. Genummerde bekers in de volgorde 1-2-5-10-5-2-1.

Aantal spelers: wisselend, tussen twee en tien.

Aantal ballen: te bepalen door de speler

Inzet: geen

Score: totaal aantal beker punten

Iedere speler dropt een aantal ballen. De bedoeling is om in totaal negentien bekerpunten te scoren of zo dicht mogelijk daarbij. Wie boven de 19 komt, is af.

Voorbeeld met vier spelers:

A dropt met twee ballen 10 + 5 (en stopt) - Score 15 (voorzichtig)

B dropt met drie ballen 5 + 10 + 1 (en stopt) - Score 16 (minder voorzichtig)

C dropt met drie ballen 5 + 2 + 10 + 5 (is af) - geen score (overmoedig)

D dropt met vier ballen 2 + 10 + 2 + 5 (en stopt) - Score 19 (winnaar van deze ronde)

Wie als eerste driemaal verliest geeft een rondje.  

Dus: maak het spel en speel het. Thuis of in de kroeg. Samen met vriendinnen/vrienden. Veel plezier!

23-04-2012, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Een aanwijzing vooraf: kijk tijdens het lezen af en toe naar de verklarende foto's hierboven en hierbeneden.

Wie een beetje handig is, maakt hem zelf. Je moet wél van te voren weten wát je maakt, waarván je iets maakt, hoe je iets maakt, wat de bedoeling ervan is en waáróm je iets maakt. Het 'wanneer' is heel gemakkelijk: zoiets maak je in je vrije tijd.

Wát? Ik maak een spelletje, een oud kroegspel. Het idee is niet geheel origineel, het stamt uit de zeventiende eeuw. Toen al werd het in een kroeg gespeeld. Er waren destijds nog geen gokkasten, maar dit apparaat begint er op te lijken. Het is een smalle kast (ongeveer 90cm hoog,  60cm breed en 10 cm diep) met aan de voorkant plexiglas. Op de achterwand zie je een aantal rijen spijkers. De bovenkant bevat een ronde opening. Het plexiglas aan de voorkant is onderaan open. Bij het spel horen een paar plastic bekertjes al of niet met cijfers erop, plus een drietal tafeltennisballetjes.

Waarvan? Van hout uit de bouwmarkt, Van ijzer (voor de spijkers) en van milieuvervuilend plastic.

Hoe? Simpel, je zaagt de wanden van het kastje op maat, tekent heel secuur aan waar de spijkers komen, slaat de spijkers recht in de achterwand en lijmt het geheel aan elkaar. Frees gleuven in de zijwanden en schuif het plexiglas (of gewoon glas) in deze gleuven. Zet dan de kast op zijn smalle kant met het plexiglas naar voren. De pingpongballetjes koop je bij een sportzaak en de plastic bekertjes maak je van half afgezaagde koffiebekertjes.

Wat doe je nog meer? Zet een aantal stippen op een van de pingpongballetjes. Schrijf met een viltstift de cijfers 1, 2, 5 en 10 op een aantal bekertjes.

Wat is de feitelijke gang van zaken? Je speelt dit spelletje met z'n tweeën of met meer. Je zet een aantal de bekertjes onder in de kast in het open gedeelte. Laat een balletje van boven door het gat naar beneden vallen en kijk in welk bekertje het balletje tenslotte terecht komt. Noteer het getal dat op dát bekertje staat. Dat is alles.

Waarom? In mijn studententijd heb ik bij mijn studie psychologie onderzoek gedaan naar het spelgedrag van kinderen. Mijn vraag was: spelen kinderen wel met dit soort spelletjes? En: bij elk spel horen spelregels. Kunnen kinderen zelf spelregels bij dit spel (dat ze nog nooit eerder hebben gezien) bedenken?   

VRAAGJE:

Bij dit spel kun je winnen en verliezen. Hoe weet je wie gewonnen heeft? Dat is voor u een vraag en voor mij een weet. Denkt u er maar eens goed over na hoe het spelletje precies gespeeld wordt en wie er uiteindelijk als winnaar uit de bus komt.

Bedenkt u zelf maar eens een paar spelregels. Over een week kom ik met Deel II van dit verhaal. Met de oplossing en antwoorden.

15-04-2012, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Wat een aneurysma is, weet u waarschijnlijk wel. Het is, grofweg gezegd, een plotseling optredend scheurtje in een (slag)ader waardoor het hart belemmerd wordt in zijn functioneren. Zo'n scheurtje kan fatale gevolgen hebben, vertelt men. Dat mag dan wel waar zijn, maar zolang men gezond is en zich gezond voelt, verwijst men (wijzelf bedoel ik natuurlijk) deze belangrijke informatie naar de achtergrond. Totdat de werkelijkheid je onverhoeds inhaalt.

Enkele weken geleden is mijn jongere broer plotseling overleden. Tijdens het bezoekje van een vriendin werd hij onwel, ging even op de bank liggen en verloor enkele minuten later het bewustzijn. De kordate vriendin alarmeerde 112 en samen met de toegesnelde buurvrouw begeleidden zij mijn broer naar het ziekenhuis. Daar overleed hij enige uren later. De dokter zei tegen mij dat een aneurysma de vermoedelijke doodsoorzaak was.

Mijn broer was een paar jaar jonger dan ik. Hij was niet getrouwd, had geen partner en leefde alleen in een van de Nederlandse provinciehoofdsteden. In zijn werkzame leven was hij redacteur/boekverzorger bij enkele gerenommeerde Nederlandse (wetenschappelijke) uitgeverijen.

"Je moet je dat zó voorstellen", legde hij me uit. "Stel, jij hebt een belangwekkend boek geschreven over een even belangwekkend medisch onderwerp. Bijvoorbeeld over het ontstaan van een aneurysma. Je wilt dat deze kennis in boekvorm beschikbaar komt voor een breed publiek. Dan ga je naar uitgeverij X te Y en je vraagt daar naar mij. Samen met jou maak ik daar een prachtig boek van." Dat soort werk. Van een stapel gedrukte of geschreven teksten een prachtig boek maken. Mooi werk dus.

Voor het overige was mijn broer een dichter, een filosoof, een natuurmens, een poezenvriend, een muziekminnaar met als bijzondere voorliefde de opera, een brievenschrijver, een groot kenner en liefhebber van de schone kunsten - in het bijzonder de schilderkunst - en daarnaast een aangename, aimabele en lieve tijdgenoot. Hoewel hij alleen leefde - bij tijd en wijle was hij graag alleen - had hij een grote schare van vrienden en kennissen met wie hij een uitgebreide correspondentie voerde. Bovendien had hij een goed stel zorgzame buren met wie hij 's avonds graag een goed glas wijn dronk.

Omdat wij tamelijk ver uit elkaar woonden zagen mijn broer en ik elkaar weinig: hooguit enkele keren per jaar. Maar wij legden bijna dagelijks e-mailcontacten. Ik mocht mijn broer en hij mij. Dat is in alle verleden jaren hetzelfde gebleven. Ook uiterlijk gingen wij op elkaar lijken. Men zei: hoe ouder je wordt, hoe meer je op je broer gaat lijken. Dat zei men zowel tegen mijn broer als tegen mij. Dat de gelijkenis groot was blijkt uit het volgende waar gebeurde verhaal.

Enige dagen na het overlijden van mijn broer waren mijn vrouw en ik opnieuw naar zijn woonplaats gereden om daar enkele dringende zaken te regelen. U weet hoe dat gaat. Bij het weggaan staat mijn vrouw bij de buurman op de stoep om afscheid te nemen. Ikzelf sta op het trottoir naast het geopende autoportier. Plotseling komt een (andere) overbuurman achter mij langs naar zijn huis lopen en zegt in het voorbijgaan tegen mij: "Dag buurman! Bent u weer een beetje hersteld? We zagen woensdag de ambulance voor uw huis staan en vroegen ons af hoe het met u zou gaan." Waarop ik zei: "Sorry buurman. Ik was het niet. Ik ben zijn broer. Uw buurman is vorige week gestorven." De buurman schrok zeer, condoleerde mij en haastte zich met duizend verontschuldigingen.

Hieronder ziet u mijn broer die aan mijn vrouw de geheimen van zijn nieuwe digitale camera uitlegt. Men zegt: hij lijkt erg op jou.

Dus zo zie ik er uit. Zo ongeveer. Maar alleen uiterlijk natuurlijk.

06-04-2012, 20:55 Geschreven door terra38  
Reageren (1)

Veel woorden schrijf je met één medeklinker aan het eind. Een paar hebben er twee en er zijn erbij die je met niet minder dan drie medeklinkers aan het eind schrijft. Zoals de woorden: markt en barst.

Als u een eindje naar beneden 'scrollt' ziet u in voorbeeld 1 hoe jonge Nederlandse basisschoolleerlingen deze bijzondere woorden leren kennen en leren lezen. De juf helpt hen daarbij met behulp van een bladzijde uit een leesmethode. De kinderen leren enkele k/m/k/k/k/-woorden (k = klinker en m = medeklinker). De kinderen leren die woorden in een kort verhaaltje met tekeningetjes. Het is de bedoeling dat de kinderen straks - kijkend naar de plaatjes - vragen kunnen lezen en beantwoorden als: Wie klimt het hoogst? 

Vaak, niet altijd, is het leren lezen op school moeilijk. Maar soms wordt het erg leuk. Bijvoorbeeld wanneer je met woorden spelletjes kunt doen. In voorbeeld 2 heeft een wel heel dom iemand de cijfers en letters verwisseld. Hij schrijft: ik d8 dat het half zeven was, maar het was pas half 6! Je kunt ook zinnetjes bedenken die onzin zijn en helemaal niet kunnen, zoals: de zwaan leest de krant en de kraai zwemt in de vijver. Want zulke dieren bestaan helemaal niet. Maar je kunt er wel om lachen natuurlijk.

Bij het leren lezen op school hoort ook het voorlezen, het luisteren naar verhalen, het zelf schrijven van woorden en zinnen, maar ook het toneelspelen en het zingen. In voorbeeld 3 ziet u een bladzijde uit een prentenboek dat ook bij de leesmethode hoort. We zien hoe Lotte samen met haar grootvader een appeltaart gaat bakken. (Het recept is van grootmoeder.) De juffrouw leest de tekst (links beneden) en legt de moeilijke woorden op de verpakking uit. Wat is "zelfrijzend bakmeel"? Wat betekent: "1 liter"? Het mooiste komt nog. Straks komen er een paar vaders en moeders op school om samen met de klas een echte appeltaart te gaan bakken!

Tot de mooiste herinneringen uit mijn beroepsleven horen de momenten waarop het ons lukte theorie en praktijk met elkaar te verbinden. Zodanig dat grote mensen (de juf op school) en kleine mensen (de kinderen op school) ervan profiteren. Zo heb ik (theoreticus die iets van het leren lezen afweet) jarenlang samengewerkt met een team van leerkrachten en schrijvers (lieden die de praktijk van het leesonderwijs van haver tot gort kenden) bij het ontwikkelen van een goede leesmethode waarmee de juf de kinderen kon leren lezen. En hoe groot was de voldoening wanneer de juffen tegen mij zeiden: "Heus, meneer Terra, als u eens wist hoe zeer wij genieten van deze manieren van lezen leren!" Dan kon ik, een van de auteurs en bedenkers van deze leesmethode, niets beters doen dan bevestigend te knikken en mij terug te trekken in een hoekje om vol trots en verlegenheid te genieten van het succes.

Een goede theorie alleen is niet voldoende. Het is de kunst van het vak een goede theorie uit te werken in een goedwerkende praktijk. En aan de andere kant is er niets zo praktisch als een goede theorie.

Naschrift: De leesmethode waarover het hier gaat heet "De Leessleutel". Niet de enige in het Nederlands/Vlaamse taalgebied, maar zonder twijfel een van de beste.

18-03-2012, 21:35 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Gullivers reis naar Lilliput, Jona in de walvis, het paard van Troje, Ali Baba en de veertig rovers: allemaal verhalen die we klassiek kunnen noemen. Mooie verhalen die we niet vaak genoeg kunnen horen.

Behalve deze min of meer internationale wereldverhalen bestaan er ook binnen onze kleine regionale gezichtskring klassieke verhalen. Wanneer we op een winteravond bij kennissen op bezoek zijn, luisteren we graag naar deze oude, bekende stories, ook al horen we die voor de 102^de keer. Verhalen waarin bekende mensen uit heden en verleden spannende avonturen of iets grappigs ongewoons beleven. “Weet je nog van Karel Pardijs uit de Achterstraat die in de barre winter van 56 op blote voeten over het ijs liep?” Zo’n soort verhaal. We kennen het van haver tot gort, maar we kunnen er altijd nog van genieten.

Een paar dagen geleden hoorde ik voor de zoveelste keer het verhaal van Anna. Het verhaal speelt in de tijd dat de moderne elektronica ook in de boerderij van Anna en haar man intree deed. In dit geval was dat de komst van de telefoon. Hoe vreemd en beangstigend was het voor Anna om de stem van haar dochter uit de stad te horen die zomaar uit de hoorn tot haar kwam! ’Alles went,’ zei de man van de PTT (Post, Telegraaf, Telefoon) die haar alles uitlegde, ‘over een poosje weet je niet beter.’

Hij heeft makkelijk praten, dacht Anna. Maar ik zit er maar mee. Hoe zeer ze ermee zat, bleek een dag later toen de nieuwe telefoon plotseling met veel kabaal en gerinkel overging. ‘Neem hem maar op,’ zei haar man die blij was dat hij het zelf niet hoefde te doen. Anna knikte en verdween meteen naar de keuken om gauw een schoon schort voor te doen en om haar haar voor de spiegel nog vlug even te fatsoeneren. ‘Waar blijf je nou?’ vroeg haar man bij de twaalfde rinkel, ‘schiet toch een beetje op!’

“Rustig maar,’ zei Anna, nog even haar schort recht trekkend en met haar vingers een haartje gladstrijkend, ‘je weet immers niet wie er aan de andere kant van de lijn is. Het kan de burgemeester wel zijn. En je weet dat ik er altijd piekfijn uit wil zien als er bezoek komt!’

Die verhalen bedoel ik. Honderd maal gehoord en honderd keer verteld en iedere keer moeten we er smakelijk om lachen. Als het ons zélf  betreft als een boer met kiespijn.

04-03-2012, 11:18 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Niet dat ik overmatig véél snoep. Of dat ik onmenselijk veel snoep met zakken tegelijk naar binnen werk. Want dat is niet het geval. Maar als u een schoteltje versnaperingen neerzet op de tafel waar ik iedere dag langs loop om ergens te komen waar ik moet zijn, hebt u grote kans dat het schoteltje aan het eind van de dag leeg is. "In het voorbijgaan nam hij telkens even een toffeetje," zou er in de krant kunnen staan. En dat is ook zo. Binnen de snoeperij neemt het drop - zoet zowel als zout - een prominente plaats in. Mijn favoriete kleur is natuurlijk zwart, maar een kleurig Engels dropje is ook niet te versmaden.

Vroeger woonden we tegenover een drogist annex schoenmaker. Onze buurman runde de drogisterij en een medewerker met twee rechterhanden zorgde ervoor dat uw bijna versleten schoenen uitstekend verzoold werden. In het straatgedeelte van de winkel rook het naar apotheekspullen, lysol en dergelijke vreemdsoortige vloeistoffen, alsook naar drop. Achter in de winkel, waar u de gerepareerde schoenen kon ophalen, rook het naar lijm, bisonkit, leer en pikant zweet. Deze buurman/drogist verkocht het drop waaraan ik alleen met de grootste achting kan terugdenken. Sterker, als ik het woord 'kruisdrop' alleen al uitspreek, loopt mij het water in de mond.

In die dagen was ik tien en kreeg iedere week (meestal op vrijdag of zaterdag) zakgeld van mijn moeder. Voor het gemak een gemakkelijk te onthouden bedrag, namelijk precies één gulden. Dat schreef je zó: f. 1,00 of soms fl. 1,--. Van die ene gulden werd onmiddellijk na de ontvangst ervan 40 cent gebruikt voor het kopen van 100 gram kruisdrop bij de drogist aan de overkant. Een kruisdropje is een smaakvol vierkant dropje met de afbeelding van het Rode Kruis in plechtig zwart. Ik hoefde bij binnenkomst nooit te zeggen waar ik voor kwam, want men was op de hoogte. Met grote ogen keek ik naar de geoefende handen van de drogist die uit een grote voorraadbus met een zilverkleurige schep een naar schatting ons drop omhoog tilde en die liet verdwijnen in een bruingrauwe papieren puntzak. Ik betaalde mijn vier dubbeltjes en verdween met mijn dropschat uit de winkel. Buiten gekomen naam ik meteen een handjevol en stopte dat in mijn wachtende mond. Soms was het zo veel dat ik er bijna in stikte. Het dropschuim omspoelde mijn tanden en mengde zich met mijn speeksel tot een fluimende massa.

Nog altijd ben ik een dropliefhebber. Hoe vaak anderen ook zeggen dat veel drop eten schadelijk is voor je gezondheid, en dat geloof ik ook meteen, ergens in ons huis staat tot op de dag van vandaag een keuls-aardewerken potje met drop. Soms katjesdrop, vaak kruisdrop, meestal zout/zout gemengd. Een enkele keer Engels drop.

Heel soms, als vergeten is de dropvoorraad te controleren en wij tegenover een lege droppot staan, nemen wij onze toevlucht tot een noodoplossing. Dat is in ons geval een kristalglazen kommetje gevuld met kleine chocolade-koffieboontjes. Bij gebrek aan beter.

25-02-2012, 21:48 Geschreven door terra38  
Reageren (2)

Misschien weet u het nog, waarschijnlijk heb ik het u al eens verteld, maar graag herhaal ik dat ik dol ben op kleine audiospeeltjes. Een voorwaarde is wel dat ze van geen of weinig nut zijn en navenant weinig of niets kosten. Ik heb zelfs een verzameling van onnutte dingen. Het zal u niet verbazen dat ik het apparaatje dat ik u laat zien met alle geweld aan mijn verzameling wilde toevoegen. Ik zag het in de speciale aanbiedingenkist in het middenpad van een grote Duitse supermarkt, bij ons net over de grens, waar mijn vrouw mij mee naartoe had getroond. Bij thuiskomst heb ik het terstond gefotografeerd, anders had u mij wellicht niet geloofd. Kijk en verwonder u over wat ik voor een habbekrats heb gekocht.

Om te beginnen zijn alle ingrediënten zo luchtdicht en quasi-deugdelijk ingepakt (natuurlijk geseald), voor de eeuwigheid verzegeld mag je wel zeggen, dat ik slechts met de grootste moeite de verpakking kan verwijderen. Maar de inhoud maakt dat weer goed. In het pakket zit/zitten:

·                         twee als aparte koptelefoontjes vermomde luidsprekertjes die aan elkaar verbonden zijn (tot de dood hen scheidt) met een zwartkleurig kabeltje; beide met afstelbare oorhaken;

·                         een linker luidsprekertje met ruimte voor één AAA-alkaline batterijtje (niet bijgeleverd, tot mijn spijt);

·                         een rechter speakertje dat een complete MP3-speler (Flash Memory – 256MB) herbergt, ook te gebruiken als USB-geheugenstickje. Op de bovenkant in piepkleine nochtans duidelijke tekens een viertal functieaanwijzingen: trackje vooruit-achteruit, volume plus/min, mode en een minuscuul aan/uit- knopje;

·                         een smaakvol, zwart stoffen opberghoesje;

·                         een clip om loshangende draden op je mouw en aan je kraag te spelden;

·                         een USB-kabeltje om geluiden vanuit je pc naar het apparaat te transporteren;

·                         een inlegvel in rose met aanwijzingen om de levensduur van je batterij te verlengen;

·                         een extra inlegvel in charmant crème om problemen met het clipje de baas te worden; en last but not least

·                         een cd-rom met daarop in niet minder dan acht talen de complete gebruiksaanwijzing. Plus een driver voor de prehistorische gebruikers van Windows-98.

Ongelooflijk, maar alles is nóg niet gezegd. De cd-rom biedt de mogelijkheid om spraakgestuurde instructies te laden. Kunt u zich dat voorstellen? Een hoorbare gebruiksaanwijzing! Je voert niet alleen alle aanbevolen handelingen uit, maar je krijgt daar ook commentaar bij. Zoals een stem die zegt: “De stroom is nu afgesloten”, als je het luisterdingetje uitzet. Of: “Tijd om de batterij te vervangen, vindt u ook niet?”

U begrijpt dat ik met angst en beven dit wonder der techniek heb uitgepakt, van haver tot gort heb bestudeerd, heb aangesloten aan mijn pc, een nummertje sprankelende volksmuziek heb gekopieerd naar mijn luisteroortjes, en daarna barstens vol spanning op het vervolg heb zitten wachten, en  …… Niet wat u denkt: het apparaat werkt wel degelijk. Toen ik zover was dat de beide kussentjes zich met behulp van de verstelbare oorhaken tegen mijn (flap)oren vleiden en ik het apparaat aanzette, hoorde ik een stem van ergens tussen mijn oren (daar zit het altijd) zeggen dat de stroom aangesloten was. Waarop vervolgens sprankelende muziek weerklonk! Tweezijdig, in stereo.

Niet te geloven waarop de nieuwe (digitale) hoor- en luistertechniek ons steeds weer opnieuw trakteert. En dat alles (van een gerenommeerd merk bovendien) voor het luttele bedrag van € 10.-- ! Tien euro voor zo’n grandioos ontwerp, dat kun je niet laten schieten. Weliswaar draag je het ding niet, want wie loopt er nu te koop met zulke op den duur knellende, achterlijke oordingen? Maar voor je verzameling onnutte dingen van weinig waarde is het onbetaalbaar.

20-02-2012, 21:54 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Het kan nog net. Nu ons na een vorstperiode van veertien dagen strenge nachtvorsten en matige vorst overdag door allerhande weerprofeten dooi wordt voorspeld, is het goed nog even te kijken naar twee prachtige etsen van Rembrandt uit 1634. Hij ziet - ergens in de weilanden rond Leiden -  de eerste boer verkleumd uitroepen: "'t Is vinnig koud!" Waarop de aangesproken tweede boer antwoordt met "Dat's niet." (In de betekenis van 'helemaal niet!')

Je kunt de twee juweeltjes (in het echt zijn ze beide ongeveer 4,5 bij 11 centimeter) ook naast elkaar laten zien. De dialoog wordt dan als volgt gevoerd:

A: "Koud hè!"

B: "Zeg, stel je niet aan!"

12-02-2012, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Huisnamen - de meeste staan niet eens met letters op muren geschreven - daarentegen dragen sporen van het verleden en van de bewoners. Het zijn bovendien tekenen des onderscheids, wat handig is wanneer veel mensen in een bepaalde streek dezelfde naam dragen. En dat is in onze Achterhoekse boerenstreek het geval. Mijn schoonvader heette evenals mijn schoongrootvader Westerveld van zijn achternaam. Om het onderscheid aan te geven zeg je dan bijvoorbeeld: ik bedoel niet de Westerveld van de Terborgsestraatweg, maar de Westerveld van de Runderlaan.

Of je noemt de huisnaam. Zoals bij ons. Ons huis heet Beesterni-jhuus en mijn schoonvader was derhalve Hendrik Westerveld van Beesterni-jhuus. Ikzelf ben dus eigenlijk Terra van Beesterni-jhuus. Hoewel, als ik déze naam noem, weten zelfs mijn naaste buren niet wie ik bedoel. Dat is maar goed ook, want Terra is immers een schuilnaam en een pseudoniem. Maar Beesterni-jhuus bestaat echt.

Huisnamen komen niet uit de lucht vallen. Ze vertellen iets over de kenmerken (bijvoorbeeld over de grondslag waarop het huis is gebouwd,) over de vroeger bewoners (hun naam, hun bijnaam, hun beroep) of over typische bijzonderheden in of rondom het huis. In het rijtje huisnamen hieronder, allemaal boerderijen uit onze streek, kunt u soms ontdekken tot welke categorie de naam behoort. Maar niet zelden is de huisnaam een groot vraagteken. Waarom heet dit huis De Prange? Wie het weet mag het zeggen. Het woord bestaat niet in ons dialect, anders had ik er een prangende vraag over gesteld.

Hesselink, de Linde, de Steeg, de Hónke (Hónkerbós), De Stand, De Kwerre, Gäönenhuus, De Riete, Schreur, Oldenhof, Raoterink, Ormel,’t Beester, Beesternijhuus, Fi-jenhuus, AorendterMaotshuus, de Welsker, de Voornekamp, de Steengroeve, Geertshuus, ’t Barger, Garritshuus, Aaldershuus, de Meijne, Olfjanshuus, de Klós, de Krul …

De Krul, wie bedenkt nou zoiets? En De Klos, wie is op het idee gekomen zijn huis en erf zó te noemen? Heet het huis misschien zo omdat een van de vroegere bewoners ooit domme pech heeft gehad? Vaak is de aanleiding om een huis zó te noemen  - in tegenstelling tot de naam zelf - mettertijd verdwenen. Neem nou De Klós. Een mooi huis, gebouwd in 1840 of daaromtrent. Het heet misschien zo omdat de eerste bewoonster Hermina Klos heette. Zij is overigens in 1855 tijdens de eerste emigratiegolf met negen gezinsleden naar Amerika vertrokken. In die dagen een afscheid voor eeuwig. In ieder geval is het een huisnaam om nooit te vergeten. Maar dat geldt ook voor de Krul.  

Voor iedereen die zoiets leuk vindt, volgt een kleine toegift. Het gaat over de huisnamen aan wat vroeger een modderige zandweg was, tegenwoordig een keurig geasfalteerde straatweg. De straat heet de Nijmansdijk (terwijl er  zover het oog reikt geen water van betekenis te zien is).

Aan deze Nijmansdijk staan veel boerderijen met echte, authentieke huisnamen. Ik noem ze u even: De Stand, De Kwerre, Gäönenhuus, De Riete, De Hónke, Schreur. De bewoner: eigenaar of huurder, werd vaak met zijn huisnaam aangesproken. Men zei bijvoorbeeld: ‘Daar komt De Riete aan.’ (En iedereen begreep dat de persoon in kwestie Arie Gosselink was die in de boerderij met de huisnaam De Riete woonde.)

Ruim honderd jaar geleden is een versje ontstaan dat mondeling is overgeleverd aan volgende generaties. Het gaat zo:

Bi-j De Stand

hadden ze gebrek an brand;                (brand = brandhout)

toem kwam Kwerren Jenne                   (boerin Jenne die op De Kwerre woont)

met sprieken in de benne;                       (sprieken = aanmaakhoutjes;  benne = mand)

toen kwam de Gäöne                               (de boer van Gäönenhuus)

en bracht een karre met späöne;          (späöne = spaanders)

daor kwam De Riete

en zei: dat grei is nat as driete;             (drijfnat)

toen kwam De Hónke

en dén sloeg gauw een vónke;

en Schreur,

den hield de hand d’rveur.

Zo kwammen ze bi-j De Stand

toch weer an brand.

Hieronder twee boerderijen met huisnamen:

boven 't Beester (geheel herbouwd in 2003). Daaronder Beesterni-jhuus (bouwjaar 1896).

04-02-2012, 12:02 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

29-01-2012, 11:08 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

22-01-2012, 12:53 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Ik zit geknield voor een ongeordende berg gezaagd en gekloofd hout met een camera in de hand als mijn alter-ego me betrapt en me iets vraagt:

- Wat zit jij daar nou te doen? Ben je een huisaltaartje aan het knutselen om het daarna te fotograferen?

- Nee, ik zit de boeiende houtstructuren te bekijken. Daar maak ik foto's van.

- Boeiende houtstructuren, ja dat zal wel! Is dat een bijzonder soort hout soms?

- Zeker! Dit is notenhout. Van een walnotenboom. Vorig jaar na een rijk leven van 75 jaar doodgegaan en vorige week gekapt, gezaagd en gekloofd. Dit zijn een paar restanten.

- Wat is er zo mooi aan dood notenhout?

- Dit notenhout is enkel geschikt om naar te kijken: zo'n blokje in je hand en later zo'n brandend blokje in de houtkachel. Maar echt goed notenhout wordt voor van alles gebruikt. Voor mooie meubels bijvoorbeeld.

- Hoe komt het dat dit hout zo nat is? In de regen laten liggen? En waar is de schors?

- Niks in de regen laten liggen. Dit hout is vochtig van nature. Om het als brandhout te kunnen gebruiken moet je het zeker een jaar of twee laten drogen. En de groene schors heb ik er afgehaald. Dat gaat nu nog heel gemakkelijk.

- Wat fascineert je zo aan zo'n stukje walnoot?

- De kleur, de structuur en het lijnenspel. Maar dat kan ik jou als cultuurbarbaar moeilijk uitleggen.

- Gaan we liggen katten? Laat eens wat moois zien!

- Nou, kijk dan. Naar de onverwachte patronen die achter de schors tevoorschijn komen. Naar de golvende lijnen. Dat laatste plaatje: een fantastisch zeegezicht. Of niet soms?

- En wat doe je als je op het hout uitgekeken bent?

- Dan schrijf ik er een blogverhaaltje over.

14-01-2012, 17:30 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

                     bedroefd en verslagen

                     geven wij kennis

                     van de vermissing van

                     onze trouwe

                  STALO

                     lengte inwendig 200 cm

                     doorsnede uitwendig 5 cm

                     kleur: zwart met geel

                     zo iets ongeveer

                           is hij in lucht opgegaan?

                          de weg naar huis verloren,

                          of ontvoerd?

                          tijdelijk op water en brood,

                          wie zal het zeggen?

                          mijn metgezel,

                          mijn steun en toeverlaat

                          in bange tijden,

                          mijn vriendje

                          altijd eerlijk, onbaatzuchtig,

                          rechtlijnig, recht door zee,

                          flexibel ondanks ruggengraat,

                          tegenstribbelend, tegelijk meegaand

                          nooit achterbaks, altijd koöperatief,

                          geen mitsen en maren,

                          de leugen verloochenend,

                          trouw aan de waarheid

                          mijn opgerold geweten

                          mijn maatje

                          mijn rolmaatje

                          mijn maat                           

                          de maat aller dingen

10-01-2012, 17:47 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Onder het voortdurend genot van een oliebol,

een poffertje of een appelflap

hebben wij enkele dagen geleden het oude jaar afgesloten

en tegelijkertijd 2012 voor geopend verklaard.

Wij hopen dat iedere lezer en lezeres van dit blog

een prettige jaarwisseling heeft gehad

en wensen u veel geluk, gezondheid en (enige) voorspoed

in het nieuwe jaar!

30-12-2011, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Tien tegen één dat je niet weet wat een spiegelboek is, zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Wedden om een kratje bier? Dat heb je dan verloren, antwoordde mijn konterfeitsel met een zegevierend, gespiegeld gezicht. Natuurlijk weet ik wat een spiegelboek is. Maar je moet het wel met een hoofdletter schrijven. Een Spiegelboek is … en toen kwam het volgende relaas waar geen speld tussen te krijgen is.

« Er was eens een tijd dat de Nederlandse verzuiling zichtbaar werd in de dag- en weekbladen die men las. Laten we ons voor het gemak even beperken tot de wekelijkse leesgenoegens. Lieden van roomsen huize lazen de Katholieke Illustratie. Mensen met agnostische neigingen die zo op het oog nergens meer aan deden, waren geabonneerd op Panorama. (Ze zeiden altijd  dat ze het deden om de diepgravende achtergrondartikelen, maar natuurlijk ging het hen om de mooie platen van de niet minder mooie dames, pin-ups genaamd, en de Lach-moppen achterin.) Protestanten zoals mijn ouders lazen De Spiegel, volgens de omslag een ‘Christelijk Nationaal Weekblad’. De gehechtheid aan het weekblad was ook concreet zichtbaar: vaak werd bij ons thuis een complete jaargang De Spiegel ingebonden en zo voor het nageslacht bewaard. Dát is een Spiegelboek, » besloot mijn glazen zelfbeeld. Hij had de weddenschap gewonnen en samen hebben we er een vrolijke avond van gemaakt.

Hoewel er méér in De Spiegel stond, waren voor mij zonder enige twijfel de zwart-wit beelden het belangrijkst. Honderden malen heb ik ze bekeken: die foto’s uit die oude Spiegels. Gefotografeerde illustraties uit de politieke en sociale wereld. Geografisch getinte foto’s (IJslandse geisers, wijnvelden in de Dordogne), foto’s van mensen bij het werk (theepluksters bij Bandoeng genietend van een welverdiende rustpauze). Beelden uit de politieke alledag (de beroemde Belgische minister Paul Henri Spaak) en plaatjes van een hoog streekromangehalte (dominee Visser uit Kerkambacht die na 45½ jaar trouwe dienst toegezongen wordt door zijn gemeente en meteen daarna met verdiend emeritaat gaat).

Voor sportfoto’s hoefde je niet bij De Spiegel aan te komen. Dat was een blinde vlek die wij opvulden door voetbalwedstrijden te bezoeken en de foto’s dan maar zelf te maken.

Veel Spiegelfoto’s heb ik zo vaak gezien dat ik ze onmiddellijk herken. Toen in 2003 de Ramp zijn 50-jarig jubileum vierde, werd er nogal eens teruggegrepen op foto’s uit dat jaar. (De beroemdste is die van koningin Juliana in levensgrote kaplaarzen die het verdronken Zeeland bezoekt.) Ik zie meteen of het een Spiegelfoto is of niet. Op een of andere manier hebben al die oude zwart-wit plaatjes een plekje weten te bemachtigen in mijn lange-termijngeheugen.

Tenslotte wil ik u nog even een gewetensvraag voorleggen.

Denkt u ook, zoals mij altijd geleerd is, dat de mens óf auditief óf visueel ingesteld is? En dat een combinatie uitgesloten moet worden geacht? Ligt het dan aan aangeboren fysieke kenmerken of worden wij terzake geconditioneerd? Ik bedoel, heeft het te maken met de ontwikkeling van de laterale frontaalkwab – of hoe het deel van mijn hersenen dat verantwoordelijk is voor de opname en verwerking van visuele informatie ook mag heten – of met het feit dat ik vroeger ben doodgegooid met Spiegelfoto’s dat ik denk voornamelijk visueel ingesteld te zijn?

Als u de volgende keer weer eens in de spiegel kijkt, zou u misschien een ogenblik uw aandacht aan dit probleem kunnen geven. Wedden dat u tot de slotsom komt dat uzelf in aanleg visueel bent en uw spiegelbeeld auditief ingesteld is? Of andersom natuurlijk.

Hieronder een voorblad en een stukje reclame uit een Spiegel van maart 1947.

27-12-2011, 19:19 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

In onze straat, schuin tegenover ons huis, stond een kleine fabriek. De oprichter, een schoenmaker, maakte er met enkele getrouwe personeelsleden voorwerpen van leer. Vooral riemen en knopen. Dat kwam goed uit, want in die tijd kwamen kakikleurige jassen met grote leren knopen in de mode. De knopen werden door vlijtige thuiswerkers gevlochten uit smalle, geurig ruikende stroken leer.  In de fabriek werden eerst de stroken op de juiste lengte, breedte en dikte gebracht. Dan bracht een persoonslid met een volkswagenbusje het materiaal naar de huizen met thuiswerkers en haalde de gisteren gemaakte kant en klare knopen meteen op. Terug in de fabriek werden de knopen nog voorzien van een metalen ringetje, gepoetst en ingepakt. Ze waren dan letterlijk om door een ringetje te halen.

Ik was veertien, ging naar de middelbare school en had veertien dagen kerstvakantie. Zoals in meer vakanties was ik dit keer aan het werk in het knopenfabriekje schuin tegenover ons ouderlijk huis. 's Morgens om half acht stopte ik mijn kaart in de klok en ging aan het werk. Met een onderbreking van een uur wegens middagpauze en een koffiepauze van een kwartier werd er tot vijf uur doorgewerkt.

De eerste dag werd ik door de voorwerker aan een stansmachine gezet. Met een stevige tred op een pedaal kwam er een vlijmscherp mes naar beneden dat stroken leer - die ik met mijn twee handen precies op de goede afstand en de juiste maat gereed hield - doormidden sneed.  Links stond de mand met ongesorteerd leer, rechts de mand met lange repen leer, alle in de juiste lengte en breedte, klaar om door de thuiswerkers gebruikt te kunnen worden.

Op de middag van de eerste dag gebeurde het onvermijdelijke. Mijn voet, al een beetje gewend geraakt aan het ritme van de tred, had er even niet op gerekend dat mijn handen nog niet zo ver waren. Met andere woorden: het mes sneed behalve de strook leer ook een flardje van mijn  rechterduim af. De voorwerker zei dat ik buitengewoon veel geluk had gehad. Ik had mijn hele rechterduim wel kunnen afhakken! De toegang tot de stansmachine werd mij ogenblikkelijk streng verboden.

De kersttijd, vlak voor het einde van het jaar, is de tijd om de balans op te maken. Hoeveel winst is er dit jaar gemaakt? Hoe groot is de voorraad riemen van het type Blauw A4? Ook deze vragen dienen te worden beantwoord.

De plaatsvervangend hulpdirecteur van de fabriek verplaatste mij van de stansmachine naar de zolder van het bedrijf. Daar lagen bergen leren knopen en stapels riemen in alle mogelijke maten en soorten. De hulpdirecteur wees naar een berg knopen en zei: "Ga die maar eens tellen. Schrijf het getal op een briefje en leg dat er bovenop. Ben je klaar met de ene berg, ga je naar de volgende."

Daar zat ik dan. Op de ijskoude zolder van een knopenfabriek. Op een dag in december. Te tellen tot ik een ons woog. Op de eerste berg kwam een briefje met het getal 2356. Ik wist het zeker, want ik had eerlijk, oprecht en zonder fout geteld.

Drie bergen deed ik die dag. 's Avonds thuis en 's nachts in bed lag ik nóg te tellen: 202, 204, 206, 208. De volgende morgen begon ik met berg numero 4.

Maar ik had net als Tom Poes een list verzonnen. Ik pakte een klein ijzeren bakje dat ik in een hoekje van de zolder had zien staan. Hoeveel knopen zouden er in zo'n bakje kunnen? Een afgestreken bakje bevatte 78 knopen. Daarna ging ik bakjes vullen, telde in plaats van het aantal knopen het aantal bakjes, - bij ieder vol bakje een streepje in het stof - en vermenigvuldigde dat getal met 78. Ik werkte langzaam, omdat ik niet wilde dat men zou merken hoe ik zo vlug kon tellen.

Na veertien dagen kwam er een einde aan het tellen. Overal op zolder lagen bergen knopen  en stapels riemen met briefjes erop. Alles was geteld en de voorraad was tot in de puntjes bekend. Alles in kannen en kruiken. Het nieuwe jaar kon beginnen.

17-12-2011, 22:16 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Wat een stelling is, weet u natuurlijk wel. Dat is een steigerwerk waarmee de buitenschilder zelfs de bovenste ramen op de derde verdieping bereikt. Een stelling is nog meer: het is ook een ferme uitspraak met een stellig karakter waarover je prachtig kunt discussiëren. Vooral ook omdat je een stelling meestal niet kunt bewijzen. Je bent het ermee eens of niet.

Onlangs promoveerde Drs. Paul Tangram aan de Technische Hogeschool van Haarlem. Het onderwerp doet niet ter zake; het was in elk geval iets ingewikkelds. Heel bijzonder was de verzameling stellingen die hij bij zijn proefschrift had gevoegd. Elke stelling was bovendien geïllustreerd op een manier die de naam van de bedenker grote eer aandoet.

Hieronder staan de geschreven stellingen in een willekeurige volgorde. Daaronder staan de illustraties. Aan u de eer de juiste uitspraak bij de juiste tangram te zoeken. Een mooi werkje in deze donkere dagen voor kerst!

(1) De bank die er niet in slaagt alle zeven onderdelen van een tangram in zijn logo op te nemen, de ABN-AMRO dus, is geen knip voor de neus waard.

(2) Het is helemaal niet belangrijk of een tekst op bloggen.be inhoudelijk iets voorstelt. Als hij maar virtuoos in elkaar is gezet.

(3) Zolang een hoofddoekje ook gebruikt kan worden als brillenpoetsdoekje is er niets aan de hand.

(4) Dat zoveel misdrijven onopgelost blijven, komt doordat de rechercheurs in hun jeugd niet geleerd hebben hoe ze legpuzzels moeten leggen.

(5) Het verschil tussen een pers en een siamees is dat de tweede niet als tapijt kan worden gebruikt.

(6) Ook een minister-president moet af en toe een minister uit zijn kabinet kunnen trappen.

(7) Mijn naam is haas, zei het konijn en ging vervolgens in het leger.

(8) Alleen opgeborgen in een doosje is het geheel meer dan de optelsom van de delen.

12-12-2011, 12:16 Geschreven door terra38  
Reageren (0)