|
Bij het woord herfst denken
we aan stormen die wal- en hazelnootbomen geselen zodat wij hun vruchten kunnen
rapen. En aan de scholieren die bij ons op de grindweg merken wat het is om
tien kilometer tegen de slaande regen in naar school te fietsen. Vaak echter
brengt de herfst ook een aantal stille en windstille dagen. Het lijkt net of de
tijd, net nadat ze is terugverzet naar de winterstand, even stilstaat om
jou de gelegenheid te geven van de laatste mooie dagen te genieten. Ik lees in
een oude almanak dat het vaak gebeurt in de tijd rond Allerheiligen en
Allerzielen, wanneer oktober in november overgaat.
Op zon moment ontwaakt ook
mijn romantische zicht op de dingen. Romantisch is het verkeerde woord, ik
bedoel eigenlijk sentimenteel. In de vroege ochtend kijk ik naar buiten, zie
hoe de zon pogingen doet de ochtendnevels te doorboren, hoe de adem van de grazende koeien zichtbaar wordt, en pak ik mijn camera die
altijd paraat ligt en schiet mijn eerste winterse tegenlichtplaatje. Zo mooi en
gevoelig dat er zonder mankeren straks een fraaie kerst- en nieuwjaarskaart van
gemaakt kan worden.
Allerzielen en Allerheiligen,
ze zeggen mij weinig omdat ik niet katholiek ben grootgebracht. Toch overvalt
mij ieder jaar een gevoel van weemoed. Wanneer onze katholieke medeburgers hun
graven hebben versierd met witte bloemen, weet ik zeker dat de nazomer definitief op zijn eind loopt. Ook al hebben de trekvogels vanwege de hoge temperaturen hun vertrek nog
even opgeschort totdat het écht tijd wordt om te gaan.
|
