Ik zit geknield voor een ongeordende berg gezaagd en gekloofd hout met een camera in de hand als mijn alter-ego me betrapt en me iets vraagt:

- Wat zit jij daar nou te doen? Ben je een huisaltaartje aan het knutselen om het daarna te fotograferen?

- Nee, ik zit de boeiende houtstructuren te bekijken. Daar maak ik foto's van.

- Boeiende houtstructuren, ja dat zal wel! Is dat een bijzonder soort hout soms?

- Zeker! Dit is notenhout. Van een walnotenboom. Vorig jaar na een rijk leven van 75 jaar doodgegaan en vorige week gekapt, gezaagd en gekloofd. Dit zijn een paar restanten.

- Wat is er zo mooi aan dood notenhout?

- Dit notenhout is enkel geschikt om naar te kijken: zo'n blokje in je hand en later zo'n brandend blokje in de houtkachel. Maar echt goed notenhout wordt voor van alles gebruikt. Voor mooie meubels bijvoorbeeld.

- Hoe komt het dat dit hout zo nat is? In de regen laten liggen? En waar is de schors?

- Niks in de regen laten liggen. Dit hout is vochtig van nature. Om het als brandhout te kunnen gebruiken moet je het zeker een jaar of twee laten drogen. En de groene schors heb ik er afgehaald. Dat gaat nu nog heel gemakkelijk.

- Wat fascineert je zo aan zo'n stukje walnoot?

- De kleur, de structuur en het lijnenspel. Maar dat kan ik jou als cultuurbarbaar moeilijk uitleggen.

- Gaan we liggen katten? Laat eens wat moois zien!

- Nou, kijk dan. Naar de onverwachte patronen die achter de schors tevoorschijn komen. Naar de golvende lijnen. Dat laatste plaatje: een fantastisch zeegezicht. Of niet soms?

- En wat doe je als je op het hout uitgekeken bent?

- Dan schrijf ik er een blogverhaaltje over.