Moeder zowel als vader hielden van een actieve en passieve muziekbeoefening. Pa was jaren lid en voorzitter van de fanfare en mijn moeder had als jong meisje haar ouders overgehaald een muziekinstrument aan te schaffen waarop zij haar muzikale kwaliteiten kon botvieren. En nu bereikt het harmonieuze het toppunt van tastbaarheid: wij waren thuis in het bezit van zo’n muziekinstrument: een echt harmonium.

Sommigen betitelen een harmonium als een mislukte piano of als een schreeuwlelijk dat alleen maar quasi geestelijke klanken kan voortbrengen. Dat is een schromelijke vergissing. Een harmonium, mits goed bespeeld door een vakvrouw of door iemand met een aan professioneel grenzende amateurisme, klinkt verrassend origineel, helder en overtuigend. Vergelijk het met een harmonica of een accordeon. Mits goed en kundig bespeeld een weldaad voor ieder oor.

Zelf heb ik als zevenjarige drie en een halve week les gehad. Men trachtte mij het harmonium-spelen bij te brengen. Dat het niet gelukt is, is te wijten aan mijn luiheid en halsstarrigheid, niet aan de degene die les gaf. Ook niet aan het lesboek dat ik gebruikte. Als ik destijds mijn best had gedaan, kon ik nu spelen als Lang-Lang, alleen niet zó lang.

Pas geleden vond ik het: een boekje Die Harmonium-Schule, het aloude lesboek. Ook voor zelfstudie, schrijft de auteur van dit aan te bevelen oefenboek in zijn inleidend woord. Ik vond het terug, in een oude doos op de schuurzolder, enigszins aangevreten door muzikale muizen, maar verder nog heel goed bruikbaar. Ik sloeg bladzijde 60 op waar ik oefening nummer 120 terugvond: het fraaie lied van de waldhoorn. “Wie lieblich schallt …”.  In het Nederlands: “Langs berg en dal klinkt hoorngeschal.” Met frissen, vollen toon.

Interessant, leerzaam en handig is het feit dat de teksten bij de notenbalken in zowel Duits als Engels geschreven staan. Bij het kerstlied “Stille Nacht” staat “Silent Night, Hallowed Night”. En iets verder raadt de schrijver aan om het stuk zachtjes te spelen: mit sanften Stimmen, with soft stops. Een buitengewoon boek dus. Je leert er niet alleen harmonium spelen mee, je leert ongemerkt ook nog eens twee talen.

Genoeg gepraat en geschreven. Ik pak de Harmonium-Schule, loop naar de schuur waar in een hoekje nog steeds het oude harmonium van mijn ouders staat, sla bladzijde 79 op en speel met twee handen en twee voeten (die laatste zorgen voor voldoende wind in de blaasbalg) het schone lied van een zekere Wolfgang A. Mozart. Het heet: Broeders, reikt elkaar de hand, of in het Duits: Brüder, reicht die Hand zum Bunde. En in het Engels: Song of Society. Een lied van de gemeenschap, een lied voor en van ons allen.

04-02-2011, 21:23 Geschreven door terra38  
Reageren (0)