Iedereen die wel eens met het openbare vervoer reist, kent de volgende situatie. Je zit bij het raam (van de trein, van de bus) zittend in de rijrichting (dus niet met je rug naar je bestemming) en kijkt naar het voorbijschuivende landschap. Je ziet het landschap dichtbij veel vlugger voorbijschieten dan landschap verder weg: het lijkt wel of dat laatstgenoemde landschap het landschap dichterbij aan het inhalen is! (Dit even terzijde.)

Voor het volgende is het nodig je even een dubbele persoonlijkheid aan te meten. Je ene ik is degene die aan het raampje zit en naar buiten kijkt. Het andere ik bevindt zich buiten de trein, evenwijdig eraan en staande op een vreemdsoortig soort ski’s. U kent ongetwijfeld waterskiërs die, aan een lijn door een bootje voortgetrokken, zich al wedelend over het water voortbewegen. Hetzelfde gebeurt hier: uw andere ik zit met onzichtbare draden aan de trein verbonden, niet erachter zoals bij het waterskiën, maar dwars erop. Uw ene ik (die binnen zit) bestuurt met behulp van radiografische besturing uw andere ik (buiten) als de trein zich in beweging zet. Uw andere ik heeft nagenoeg dezelfde snelheid als de trein; dat kan dus een sukkeldrafje zijn van 10 km/uur, maar voor hetzelfde geld een topsnelheid van 140. Uw andere ik staat op ski’s die zelf weer boven het aardoppervlak zweven door middel van luchtdruk. Inderdaad, uw andere ik is even een hovercraft. Hij kan zich voortbewegen op diverse oppervlakken: water, weiland, een bospad, de spoordijk, alles is mogelijk. Vanuit de trein bestuurt uw ene ik uw andere ik. U kunt de snelheid enigszins manipuleren: even iets langzamer dan de trein en dan weer inhalen, dat kan. U kunt ook variëren in de afstand tot de trein: dichtbij, dichterbij of verder weg. De radiografische besturing reikt tot ongeveer 150 meter bezijden de spoorbaan. Door te spelen met de afstand-tot-de-trein kunt u obstakels vermijden en de juiste koers bepalen.

Kunt u het tot dusver volgen? Dan is de rest een peulenschil. Drie zaken dienen nog te worden genoemd. Allereerst de mogelijkheid sprongen te maken. U beschikt in de trein over een joystick waarmee u uw andere-ik-buiten sprongen kunt laten maken over dingen die in de weg liggen. Zoals omheiningen om weilanden, kruisende verkeerswegen, walnotenhouten hekjes en afrasteringen. Denkt u eraan dat u hoogstens anderhalve meter hoog kunt springen en dat de lengte van uw sprong natuurlijk direct verband houdt met de snelheid van de trein. Met 100 km op de teller kunt u in het weiland achter de Wieringermeerpolder sprongen maken van wel 40 meter! Ten tweede wil ik u adviseren gebruik te maken van al aanwezige parallelwegen langs spoorlijnen. Zoals een spoordijk, een bospad onderaan het talud of een autoweg die evenwijdig aan de spoorlijn loopt. U kunt zich wellicht voorstellen hoe het is over de A73 te skiën tussen alle auto’s-in-de-file door! Vaak zult u verwezen worden naar de spoordijk zelf, bijvoorbeeld in de bebouwde kom waar het ondoenlijk is fatsoenlijk over de weg mee te skiën. Tenslotte vraag ik u als beginner de mogelijkheid te overwegen om te oefenen. Te beginnen in de weilanden, bijvoorbeeld langs de route Wolvega-Heerenveen. U kunt vaart maken op grasland, slootje springen en boerderijen links of rechts passeren.  Past u bij dat laatste wel op dat u niet in botsing komt met de boer die uitgerekend op dát moment met zijn trekker de hoek om komt!

Wat deze tak van sport extra interessant maakt is de mogelijkheid met jezelf in competitie te gaan, vooral als u forenst. Wie herhaaldelijk hetzelfde traject aflegt, kan proberen zijn eigen record: zo lang mogelijk te blijven skiën, te verbeteren. Langzamerhand leer je de meest geschikte skiroute te vinden. Aanvankelijk zult u misschien slechts enkele honderden meters kunnen afleggen omdat u dan op een obstakel botst dat niet meegeeft. (Dat is overigens niet erg: u kunt even later zo weer opstappen.) Na enige oefening is het mogelijk kilometers af te leggen zonder noemenswaardige kleerscheuren.

Heb je zelf ervaring op dit gebied? vraagt u. Kun je bogen op enkele succeservaringen of was alles kommer en kwel? Uw vraagt wijst op enige twijfel over het haalbaarheids- en waarheidsgehalte. Laat ik u dan vertellen dat ik de uitvinder van deze tak van sport ben en noodgedwongen over de nodige ervaringen beschik. Mijn grootste succeservaring dateert van september 2004. Ik heb toen praktisch het gehele NS-traject Wehl-Didam (voor de Vlamingen onder ons: een klein spoorlijntje in Oost-Nederland)  zonder haperingen, oponthoud of brokken meegeskied. Het grootste ongeluk dat mij ooit is overkomen gebeurde op de overweg bij het station Driebergen-Zeist (in een Intercity). Ik botste daar met een noodgang van 121 kilometer schoon aan de haak tegen de oplegger van een reusachtige vrachtauto die voor het andreaskruis met knipperlicht stond te wachten. Het was mijn eigen schuld. Ik had immers kunnen weten dat de intercity naar Arnhem van 13.20 vanaf Utrecht CS niet in Driebergen-Zeist stopt. Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik.