Naast het gemeentehuis, waar mijn vader als ambtenaar werkte, stond het huis van Frits Schuurman. Niet te verwarren met kapper Johannes Schuurman. Die woonde tegenover het gemeentehuis.

Vaak zwierven wij kinderen na kantoortijd, als mijn vader nog wat laatste werkjes afmaakte, door de gangen en kamers van het gemeentehuis om stil te blijven staan bij het raam dat uitzicht gaf op het huis van buurman Schuurman, de man die volgens verhalen die de ronde deden, een raadselachtige boom in zijn tuin had staan.

Schuurman, zo werd door iedereen op het gemeentehuis verteld, had ergens thuis een apenootjesboom.Wij hadden hem nog nooit gezien, maar omdat iedereen het zei, dachten we dat het waar was. - Geloof je het niet? zei iemand tegen mijn oudste broer die ongelovig stond te kijken. – Kijk, af en toe waaien er apenootjes van de boom naar beneden. Loop gauw naar buiten en raap ze maar op. Ondertussen stond Frits voor het open raam van zijn bovenverdieping en gooide een handjevol nootjes door het raam naar beneden. Zo hielp hij het mysterie in stand te houden.

Apenootjes zijn pinda’s, maar dat wist u natuurlijk wel. In mijn heel jonge jaren waren er geen pinda’s, want het was in en net ná de oorlog. De mensen waren toen soms al blij dat ze een boterham met zelf gemaakte suikerbietenstroop hadden. En aan de luxe van knapperige pinda’s dacht niemand.

Wanneer iemand mij zou vragen: Weet jij nog de eerste keer dat je pinda’s hebt gegeten?, dan zou ik eerst raar hebben opgekeken om zo’n ongewone vraag. Want wie heeft er nu belang bij te weten wanneer ik iets voor de eerste keer heb gegeten? Toch blijft zo’n vraag aan mij knagen. En gewoon, zomaar voor mezelf, probeer ik een eerlijk antwoord te geven. Daarvoor moet je eventjes gaan zitten en goed in je geheugen gaan wroeten. De eerste pinda’s …

Plotseling schiet het antwoord mij te binnen: dat was omstreeks 1950 toen de Nederlandse jongens die als soldaat naar Indië waren gegaan, naar huis terugkeerden. In het huis van een vriendje zag ik zo’n teruggekomen plaatsgenoot. Je keek met veel ontzag naar hem op, want hij had in de oost veel meegemaakt. Hij had ook iets voor ons meegebracht, namelijk een handjevol pindanootjes. Echte pinda’s uit Indië. Of ze nog in de dop zaten weet ik niet meer. En ook niet of ze lekker smaakten. Het belangrijkste was dat je thuis kon vertellen dat je voor het eerst van je leven pinda’s had gegeten.

Toch niet van de boom van Frits Schuurman? vroeg mijn vader dan.

21-06-2009, 22:38 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Nu ik dit schrijf, is het midden juni. Ik kijk met een los oog naar het tv-beeld waar het voetbalelftal van Zuid-Afrika een wedstrijdje speelt tegen Irak. De uitslag wordt 0-0 en dat kon je bijna op je vingers uitrekenen, want de Afrikanen kunnen goed voetballen, maar minder goed doelpunten maken. Het voetbalelftal van ZA heet in de volksmond bafana bafana en is onder de zwarte bevolking immens populair. Dat weet ik niet alleen van horen zeggen. Op 28 september 2002 zat ik met een aantal zwarte en witte vrienden in het grote stadion in Durban, de hoofdstad van Kwazulu Natal, om de ZA-boys met 1-0 te zien winnen van Malawi. Daar heb ik deze foto gemaakt.

Horen en zien verging je. Want hoewel het stadion nauwelijks voor de helft vol zat, maakten de aanwezigen herrie voor tien. Veel supporters hadden hun gele en rode Zulu-hoorns meegebracht en produceerden daarmee een continu geluidsgordijn dat leek op het honderdvoudig versterkte gezoem van bijen en hommels.

Zuid-Afrikanen houden veel van sport. Witte Afrikanen doen aan rugby - de Springbokken zijn wereldkampioen geweest - en aan cricket. De zwarten houden meer van het edele voetbalspel. Langzamerhand zie je dat ook witten gaan voetballen en zwarten gaan cricketen. Kleurlingen deden dit al veel langer.

Zuid-Afrikanen kennen nog meer spelletjes. Aan één ervan heb ik ooit meegedaan. Tijdens een ritje door een van de talloze wildparken stopten wij om een potje keutelspugen te gaan doen. Het spel is even simpel als geniaal van opzet. Op pleisterplaatsen in gameparken vind je overal droge keutels van de vele fauna-achtigen: de reebokkies, de gazelles, de hyana’s en hoe al die antilopen mogen heten. De kunst is zo’n droge keutel in je mond te nemen, eventjes laten rollen door je mondholte en dan maar spugen. Wie het verst komt, wint. Its that simple.

Mijn buurvrouw won met glans. Vrouwen waren trouwens toch veel beter. En ik? Als er een poedelprijs was geweest, had ik die gekregen.

15-06-2009, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)