|
Eind goed
.
Dit, beste lezeressen en
lezers, is mijn laatste bijdrage op dit blog. Verhalen, korte verhalen, hebben
de eeuwigheid, maar aan dit blog komt nu een einde. Ik heb ze niet geteld, maar
honderden korte, onbeduidende herinneringen en verhalen zijn hier voorbijgekomen.
Ik dank de oprichters en
onderhouders van dit platform voor de gelegenheid die zij mij al die jaren
geboden hebben. Ik dank mijn trouwe lezeressen en lezers voor hun
belangstelling; een enkele keer gingen enkelen zelfs zover dat zij mijn
verhaaltje van commentaar voorzagen.
Tenslotte herhaal ik even mijn
allereerste bijdrage hier op dit forum: een eerste blog van 6 februari 2009.
Inderdaad, wat vliegt de tijd! Het ga u allen goed!
Jong van memorie
Een
interessante vraag is hoe oud je eerste herinneringen zijn. Kunnen wij
ons zaken voor de geest halen uit de tijd toen we zelf (zeg) twee jaar oud
waren? Of moet je toch een zekere wasdom hebben bereikt, bijvoorbeeld een jaar
of vier zijn, om überhaupt herinneringen te kunnen hebben? Zelfs
een hoogleraar psychologische functieleer van de Nijmeegse universiteit kon mij
geen sluitend antwoord geven. Het hing ook af van de intelligentie en overige
persoonskenmerken, was zijn dooddoener. Bovendien, zei hij, hád je wel jongste
herinneringen, maar zij zaten zo diep in je brein verborgen dat ze niet meer
aan de oppervlakte konden worden gebracht. Met andere woorden: ze waren er wel,
maar je kon ze niet meer terugvinden en opdiepen.
Op de foto's
bij dit verhaal ben ik ongeveer twee jaar, schat ik. Ik ben de jongste van de
vier kinderen die u hier ziet in de tuin achter ons huis aan de Kerkstraat.
Mijn vader, een enthousiast amateurfotograaf met een eigen donkere kamer, heeft
ons geportretteerd. Mijn oudste zus geeft hem een kushandje. Mijn oudste zus
overigens is zoveel ouder dan ik (ruim negen jaar) dat wij op deze leeftijd
weinig contact hebben. We leven in twee gescheiden werelden, zo lijkt het wel.
Toch kunnen we goed met elkaar overweg. De andere jongen op de foto is mijn
oudste broer. Hij is op het moment dat de foto wordt gemaakt een jaar of acht
en zit al in de derde klas van de lagere school. Het laatste familielid dat ik
u moet voorstellen is mijn andere zus, drie jaar ouder dan ik. Later, twee jaar
na deze foto, is mijn jongste broer geboren. Die is dus ruim vier jaar jonger
dan ik. Hij staat niet op een van de foto's om de simpele reden dat hij nog
niet bestond.
Ik mag dan in
theorie van dit moment geen herinnering hebben, ik weet zeker dat ik niet
naar de fotograaf kijk of naar het vogeltje in het fototoestel, maar naar de
buurvrouw die terzijde belangstellend meeleeft. U ziet dat ik wat aarzelend
naar haar zwaai. En ik herinner mij nog goed dat het de buurvrouw was, want
waarom zou ik naar een vreemde zwaaien? Ik weet zelfs haar naam nog: het was
tante Dora, een van de Dames te Beest, onze buren. Geen echte tante natuurlijk,
maar iedere buurvrouw in onze straat en omstreken noemden wij tante. Ik kan
niet bewijzen dat het tante Dora is naar wie ik zwaai, want tante Dora staat
zelf niet op de foto. U moet mij geloven op mijn woord. En ik moet vertrouwen
op mijn herinnering en geheugen. Er zit niets anders op.
Natuurlijk
weet u nog lang niet welk vlees u in de kuip hebt bij het lezen van dit
verhaal. Wat voor kinderen zijn dat eigenlijk, die daar op dat plaatje, in die
achtertuin? Wat voor vader is dat, die de foto heeft gemaakt? Wie is dat kleine
jongetje dat nu nog niet weet dat hij u via dit weblog later zijn verhaal zal
vertellen?
Stil maar,
de antwoorden komen allemaal in de loop van de tijd. Een tipje van de sluier is
al opgelicht. U kunt natuurlijk altijd naar de foto kijken en karakters
fantaseren bij de beelden die u ziet!
|
