Onlangs, op 4 februari van dit jaar, heb ik u in een verhaaltje met de titel Harmonie verteld van het harmonium dat in mijn ouderlijk huis stond en daar met behulp van een Harmonium-Schule werd bespeeld. Zo’n harmonium is in de ogen van velen een larmoyant, flemend surrogaat-muziekinstrument dat uitsluitend geschikt is om vrome liederen op te spelen. Anderen, waartoe ook uw dienstwillige schrijver behoort, beweren bij hoog en laag het tegendeel. Met een harmonium is, mits goed, vakkundig en met liefde bespeeld, niets mis. Integendeel: een harmoniumklank geeft extra dimensies aan muziek.

Nu wil het geval dat een geacht familielid – een broer - mij gisteren een veelkleurig plaatje stuurde met daarop een wat ouder echtpaar dat op een zonnige zomerzondagavond pogingen doet een duet te zingen. Zij, de vrouw, bespeelt het harmonium. Hij, haar eega, heeft een zangbundel in de hand en probeert zijn vrouw bij te houden. Uit alles blijkt dat zij het met hart en ziel doen. Daarom is de vraag of het ook nog een beetje klinkt, overbodig. Met liefde en inspanning voortgebrachte muzikale klanken klinken per definitie prima. Ook al is die opvatting  slechts voorbehouden aan de uitvoerders zelf.

Kijkend naar het plaatje denk ik aan onszelf. Zó zullen wij er over een groot aantal jaren dus uitzien: mevrouw aan het harmonium en ikzelf met een gebroken stem de tweede stem zingend. Als ik het plaatje vergelijk met een recent genomen foto – ikzelf speel Handels Largo en mevrouw is elders bezig de was te strijken - die ik u ook laat zien, overkomt mij de gedachte dat het er al aardig op gaat lijken.

Weet u overigens wat de tekst aan het muur betekent? Het is een Friese wijsheid die aldus luidt: Doch dyn plicht en lit de ljue rabje. Vertaald: doe je plicht en laat de mensen maar kletsen.

11-05-2011, 20:25 Geschreven door terra38  
Reageren (0)