Niet dat ik overmatig véél snoep. Of dat ik onmenselijk veel snoep met zakken tegelijk naar binnen werk. Want dat is niet het geval. Maar als u een schoteltje versnaperingen neerzet op de tafel waar ik iedere dag langs loop om ergens te komen waar ik moet zijn, hebt u grote kans dat het schoteltje aan het eind van de dag leeg is. "In het voorbijgaan nam hij telkens even een toffeetje," zou er in de krant kunnen staan. En dat is ook zo. Binnen de snoeperij neemt het drop - zoet zowel als zout - een prominente plaats in. Mijn favoriete kleur is natuurlijk zwart, maar een kleurig Engels dropje is ook niet te versmaden.

Vroeger woonden we tegenover een drogist annex schoenmaker. Onze buurman runde de drogisterij en een medewerker met twee rechterhanden zorgde ervoor dat uw bijna versleten schoenen uitstekend verzoold werden. In het straatgedeelte van de winkel rook het naar apotheekspullen, lysol en dergelijke vreemdsoortige vloeistoffen, alsook naar drop. Achter in de winkel, waar u de gerepareerde schoenen kon ophalen, rook het naar lijm, bisonkit, leer en pikant zweet. Deze buurman/drogist verkocht het drop waaraan ik alleen met de grootste achting kan terugdenken. Sterker, als ik het woord 'kruisdrop' alleen al uitspreek, loopt mij het water in de mond.

In die dagen was ik tien en kreeg iedere week (meestal op vrijdag of zaterdag) zakgeld van mijn moeder. Voor het gemak een gemakkelijk te onthouden bedrag, namelijk precies één gulden. Dat schreef je zó: f. 1,00 of soms fl. 1,--. Van die ene gulden werd onmiddellijk na de ontvangst ervan 40 cent gebruikt voor het kopen van 100 gram kruisdrop bij de drogist aan de overkant. Een kruisdropje is een smaakvol vierkant dropje met de afbeelding van het Rode Kruis in plechtig zwart. Ik hoefde bij binnenkomst nooit te zeggen waar ik voor kwam, want men was op de hoogte. Met grote ogen keek ik naar de geoefende handen van de drogist die uit een grote voorraadbus met een zilverkleurige schep een naar schatting ons drop omhoog tilde en die liet verdwijnen in een bruingrauwe papieren puntzak. Ik betaalde mijn vier dubbeltjes en verdween met mijn dropschat uit de winkel. Buiten gekomen naam ik meteen een handjevol en stopte dat in mijn wachtende mond. Soms was het zo veel dat ik er bijna in stikte. Het dropschuim omspoelde mijn tanden en mengde zich met mijn speeksel tot een fluimende massa.

Nog altijd ben ik een dropliefhebber. Hoe vaak anderen ook zeggen dat veel drop eten schadelijk is voor je gezondheid, en dat geloof ik ook meteen, ergens in ons huis staat tot op de dag van vandaag een keuls-aardewerken potje met drop. Soms katjesdrop, vaak kruisdrop, meestal zout/zout gemengd. Een enkele keer Engels drop.

Heel soms, als vergeten is de dropvoorraad te controleren en wij tegenover een lege droppot staan, nemen wij onze toevlucht tot een noodoplossing. Dat is in ons geval een kristalglazen kommetje gevuld met kleine chocolade-koffieboontjes. Bij gebrek aan beter.

25-02-2012, 21:48 Geschreven door terra38  
Reageren (2)

Misschien weet u het nog, waarschijnlijk heb ik het u al eens verteld, maar graag herhaal ik dat ik dol ben op kleine audiospeeltjes. Een voorwaarde is wel dat ze van geen of weinig nut zijn en navenant weinig of niets kosten. Ik heb zelfs een verzameling van onnutte dingen. Het zal u niet verbazen dat ik het apparaatje dat ik u laat zien met alle geweld aan mijn verzameling wilde toevoegen. Ik zag het in de speciale aanbiedingenkist in het middenpad van een grote Duitse supermarkt, bij ons net over de grens, waar mijn vrouw mij mee naartoe had getroond. Bij thuiskomst heb ik het terstond gefotografeerd, anders had u mij wellicht niet geloofd. Kijk en verwonder u over wat ik voor een habbekrats heb gekocht.

Om te beginnen zijn alle ingrediënten zo luchtdicht en quasi-deugdelijk ingepakt (natuurlijk geseald), voor de eeuwigheid verzegeld mag je wel zeggen, dat ik slechts met de grootste moeite de verpakking kan verwijderen. Maar de inhoud maakt dat weer goed. In het pakket zit/zitten:

·                         twee als aparte koptelefoontjes vermomde luidsprekertjes die aan elkaar verbonden zijn (tot de dood hen scheidt) met een zwartkleurig kabeltje; beide met afstelbare oorhaken;

·                         een linker luidsprekertje met ruimte voor één AAA-alkaline batterijtje (niet bijgeleverd, tot mijn spijt);

·                         een rechter speakertje dat een complete MP3-speler (Flash Memory – 256MB) herbergt, ook te gebruiken als USB-geheugenstickje. Op de bovenkant in piepkleine nochtans duidelijke tekens een viertal functieaanwijzingen: trackje vooruit-achteruit, volume plus/min, mode en een minuscuul aan/uit- knopje;

·                         een smaakvol, zwart stoffen opberghoesje;

·                         een clip om loshangende draden op je mouw en aan je kraag te spelden;

·                         een USB-kabeltje om geluiden vanuit je pc naar het apparaat te transporteren;

·                         een inlegvel in rose met aanwijzingen om de levensduur van je batterij te verlengen;

·                         een extra inlegvel in charmant crème om problemen met het clipje de baas te worden; en last but not least

·                         een cd-rom met daarop in niet minder dan acht talen de complete gebruiksaanwijzing. Plus een driver voor de prehistorische gebruikers van Windows-98.

Ongelooflijk, maar alles is nóg niet gezegd. De cd-rom biedt de mogelijkheid om spraakgestuurde instructies te laden. Kunt u zich dat voorstellen? Een hoorbare gebruiksaanwijzing! Je voert niet alleen alle aanbevolen handelingen uit, maar je krijgt daar ook commentaar bij. Zoals een stem die zegt: “De stroom is nu afgesloten”, als je het luisterdingetje uitzet. Of: “Tijd om de batterij te vervangen, vindt u ook niet?”

U begrijpt dat ik met angst en beven dit wonder der techniek heb uitgepakt, van haver tot gort heb bestudeerd, heb aangesloten aan mijn pc, een nummertje sprankelende volksmuziek heb gekopieerd naar mijn luisteroortjes, en daarna barstens vol spanning op het vervolg heb zitten wachten, en  …… Niet wat u denkt: het apparaat werkt wel degelijk. Toen ik zover was dat de beide kussentjes zich met behulp van de verstelbare oorhaken tegen mijn (flap)oren vleiden en ik het apparaat aanzette, hoorde ik een stem van ergens tussen mijn oren (daar zit het altijd) zeggen dat de stroom aangesloten was. Waarop vervolgens sprankelende muziek weerklonk! Tweezijdig, in stereo.

Niet te geloven waarop de nieuwe (digitale) hoor- en luistertechniek ons steeds weer opnieuw trakteert. En dat alles (van een gerenommeerd merk bovendien) voor het luttele bedrag van € 10.-- ! Tien euro voor zo’n grandioos ontwerp, dat kun je niet laten schieten. Weliswaar draag je het ding niet, want wie loopt er nu te koop met zulke op den duur knellende, achterlijke oordingen? Maar voor je verzameling onnutte dingen van weinig waarde is het onbetaalbaar.

20-02-2012, 21:54 Geschreven door terra38  
Reageren (0)