De meesten onder de velen van hierboven hoeven wij niet te vertellen dat dit een volstrekt verkeerd idee is van wat men denkt te zien. Dit is natuurlijk helemaal geen eikenschorsleeftijdsmeter, noch een voortijdige mp3-speler of een slome vooroorlogse Aldi-kassa. Dit is evenmin een ontsleutelmachine uit de eerste wereldoorlog waarmee men de gecodeerde berichten van de vijand in begrijpbare taal kon veranderen. De foto heeft iets te maken met zowel beeldende als muzikale kwaliteiten, laat ik u daarmee een eindje op weg helpen. Maar wat is het nou precies?

Ik help u uit de brand. Wat u ziet is een detailopname van een klein, oud muziekinstrument, een trekharmonica. Beter gezegd, een bandonika oftewel een konzertina. Familie van de beroemde bandoneon waarop tango’s het allermooiste klinken. Deze is gemaakt door een firma uit Chemnitz,  omstreeks 1920.

De cijfers die u boven de knoppen ziet, zijn aanwijzingen voor de bespeler zodat deze kan weten welke knop zij of hij, op een bepaalde plek in het muziekstukje aangekomen, moet indrukken. Voor dit type muziekinstrumenten bestaat een speciaal notenschrift, een cijferschrift. U kunt er geen moeilijke sommen mee uitrekenen, maar u kunt er wel prachtige melodieën mee toveren. U trekt aan de blaasbalg (of duwt er tegenaan, net wat u wilt) en drukt op knopje 14 en u gelooft uw oren niet.

Het echt verrassende komt tot slot. Als u goed kijkt ziet u op de diverse paarlemoeren knoppen een piepklein fotostatiefje en de handen van de fotograaf. Sterker, u ziet zelfs het gezicht van de schrijver van deze tekst, tevens bespeler van het instrument. Hij zou, als u daar prijs op stelt, met losse handen een schubertiaanse Ländler kunnen spelen. Maar dat is ook het enige liedje dat hij kent.

04-09-2011, 19:32 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Mijn vader was een enthousiast amateurfotograaf. Op een van de eerste foto's die hij van mij maakte, zit ik in een kinderstoel. Die staat hier in zijn lage stand. Ik herinner mij dat je die stoel - door scharnieren in het midden - kon opklappen zodat je een hoge variant kreeg. Handig om bij te schuiven aan tafel wanneer we gingen eten. Goed weet ik ook nog dat er een telraampje met veelkleurige balletjes op zat. Op de foto staat ook een speelgoedhond, maar daarvan weet ik mij niets te herinneren.

Ook het jongetje in de poes ben ik. Ja, dit mollige tweejarig schepseltje met zijn vroeg-wijze ogen in een rond gezichtje, nu gezeten in een hobbelpaard met een kattenkop. De begeleidende kinderschare wordt gevormd door mijn oudere broer en zussen. De gezichten staan wat strak, maar dat zou ook kunnen komen omdat het oorlog is. Niet bij ons in de achtertuin, maar in de tijd gezien: het is 1942.

Herinneringen, zo denk ik althans, bestaan niet alleen uit beelden. Je weet uit je jongste tijd niet alleen hoe dingen er uitzagen. Je weet ook hoe ze voelden en hoe ze roken. In gedachten hoor je de stem van je moeder als ze je toespreekt. Ik voel hoe de twee stokjes aan de kattenkop voelden waarmee je het hobbelpaard vasthield. En mijn evenwichtsorganen herinneren zich de schommelbeweging nog goed: omhoog-omlaag, voorover-achterover.

Ik kijk nu naar de foto's en zie mijn eigen gezicht en die van mijn broer en zusjes. Maar als ik geen afbeelding bij de hand zou hebben, zou ik mij dan ook zo gemakkelijk hun gezichten voor de geest kunnen halen? Ik weet het niet zeker, maar ik denk het niet. De foto is nodig om het beeld te reconstrueren. In ieder geval helpt hij het wazige verleden enigszins op te lichten.

Dat wij allen, u en ik, ons ook de geuren van vroeger kunnen herinneren, kan ik ook niet bewijzen. Maar ik weet het bijna zeker. Zo ruik ik nú nog hoe het bij ons thuis op maandag in de bijkeuken rook wanneer mijn moeder bezig was met de was. Dat vochtig-warme geurmengsel van water, zeepsop en klam zweet.

Wij woonden vlak aan de grens met Duitsland. De grens liep dwars door het dorp. ’s Nachts hoorde je in de dagen van de foto hoe Britse RAF-bommenwerpers naar het Ruhrgebied vlogen om daar hun bommen af te werpen. Nu nog, tientallen jaren later, kan ik mij dat typische geluid herinneren. En ik weet nog steeds wat er gebeurde toen in januari 1945 de Duitse stad Emmerich, vijftien kilometer bij ons vandaan, werd gebombardeerd. De zwartgeblakerde papiersnippers kwamen uit de lucht vallen en bleven samen met de onuitwisbare brandlucht van verbrande kleren in de bomen haken op hun weg naar de grond. Zo ver strekt mijn herinnering. Ik zie en ruik het nu nog steeds. Ik weet het zeker.

29-08-2011, 18:58 Geschreven door terra38  
Reageren (0)