Geruime tijd geleden heb ik
het genoegen gehad om samen met een collega op de Universiteit van Nijmegen een
boek te kunnen schrijven over onderwijssystemen in een aantal Europese landen.
Omdat het een boek zou worden voor een tamelijk internationaal publiek leek het
ons verstandig om dat dan ook maar meteen in het Engels te doen. (Wel hebben we
een Schotse collega gevraagd om er nog eens corrigerend-grondig naar kijken.)
In ieder geval waren we destijds in 1995 - blij, opgelucht en ook wel een
beetje trots op ons zelf dat de klus geklaard was. Het boek kreeg de titel mee:
Primary Prospects, vooruitzichten
voor basisonderwijs.
(Voor het geval u meteen een
neiging voelt opkomen het boek te gaan lezen: ik zou het u niet aanraden. Het
is, onder ons gezegd, tamelijk droge stof. De praktijk van het dagelijkse
Vlaamse en Nederlandse (lager) basisonderwijs is duizendmaal interessanter dan
deze toch zeer theoretische uiteenzetting.)
Wie schetst de verbazing van
mijn medeauteur toen deze, na tien jaar, een briefje ontving van een collega
uit Iran. Hij, die Iraanse collega, maakte bekend dat hij bezig was met een vertaling in het Farsi
van ons Engelse boek. Te zijner tijd zou hij ons het resultaat laten zien. En
inderdaad, in 2006 bracht de Post mij een pakje met een onverwachte inhoud.
Hier zit ik dus met een boek
waarvan ik een van de twee auteurs ben, Een boek, dat van achter naar voor
lezen moet worden, van rechts naar links geschreven, gedrukt is in de schrifttekens
van een taal die ik niet versta en begrijp. Het enige dat ik thuis kan brengen
zijn de schemas en andere illustraties. Die heb ik per slot van rekening zelf
getekend en ontworpen.
Toch
heeft het wel wat, zon onleesbaar boek vol met geheimzinnige tekens. Al was
het maar om af en toe even liefkozend te betasten en ervan te genieten.
|
