Iedereen die wel eens met het openbare vervoer reist, kent de volgende situatie. Je zit bij het raam (van de trein, van de bus) zittend in de rijrichting (dus niet met je rug naar je bestemming) en kijkt naar het voorbijschuivende landschap. Je ziet het landschap dichtbij veel vlugger voorbijschieten dan landschap verder weg: het lijkt wel of dat laatstgenoemde landschap het landschap dichterbij aan het inhalen is! (Dit even terzijde.)

Voor het volgende is het nodig je even een dubbele persoonlijkheid aan te meten. Je ene ik is degene die aan het raampje zit en naar buiten kijkt. Het andere ik bevindt zich buiten de trein, evenwijdig eraan en staande op een vreemdsoortig soort ski’s. U kent ongetwijfeld waterskiërs die, aan een lijn door een bootje voortgetrokken, zich al wedelend over het water voortbewegen. Hetzelfde gebeurt hier: uw andere ik zit met onzichtbare draden aan de trein verbonden, niet erachter zoals bij het waterskiën, maar dwars erop. Uw ene ik (die binnen zit) bestuurt met behulp van radiografische besturing uw andere ik (buiten) als de trein zich in beweging zet. Uw andere ik heeft nagenoeg dezelfde snelheid als de trein; dat kan dus een sukkeldrafje zijn van 10 km/uur, maar voor hetzelfde geld een topsnelheid van 140. Uw andere ik staat op ski’s die zelf weer boven het aardoppervlak zweven door middel van luchtdruk. Inderdaad, uw andere ik is even een hovercraft. Hij kan zich voortbewegen op diverse oppervlakken: water, weiland, een bospad, de spoordijk, alles is mogelijk. Vanuit de trein bestuurt uw ene ik uw andere ik. U kunt de snelheid enigszins manipuleren: even iets langzamer dan de trein en dan weer inhalen, dat kan. U kunt ook variëren in de afstand tot de trein: dichtbij, dichterbij of verder weg. De radiografische besturing reikt tot ongeveer 150 meter bezijden de spoorbaan. Door te spelen met de afstand-tot-de-trein kunt u obstakels vermijden en de juiste koers bepalen.

Kunt u het tot dusver volgen? Dan is de rest een peulenschil. Drie zaken dienen nog te worden genoemd. Allereerst de mogelijkheid sprongen te maken. U beschikt in de trein over een joystick waarmee u uw andere-ik-buiten sprongen kunt laten maken over dingen die in de weg liggen. Zoals omheiningen om weilanden, kruisende verkeerswegen, walnotenhouten hekjes en afrasteringen. Denkt u eraan dat u hoogstens anderhalve meter hoog kunt springen en dat de lengte van uw sprong natuurlijk direct verband houdt met de snelheid van de trein. Met 100 km op de teller kunt u in het weiland achter de Wieringermeerpolder sprongen maken van wel 40 meter! Ten tweede wil ik u adviseren gebruik te maken van al aanwezige parallelwegen langs spoorlijnen. Zoals een spoordijk, een bospad onderaan het talud of een autoweg die evenwijdig aan de spoorlijn loopt. U kunt zich wellicht voorstellen hoe het is over de A73 te skiën tussen alle auto’s-in-de-file door! Vaak zult u verwezen worden naar de spoordijk zelf, bijvoorbeeld in de bebouwde kom waar het ondoenlijk is fatsoenlijk over de weg mee te skiën. Tenslotte vraag ik u als beginner de mogelijkheid te overwegen om te oefenen. Te beginnen in de weilanden, bijvoorbeeld langs de route Wolvega-Heerenveen. U kunt vaart maken op grasland, slootje springen en boerderijen links of rechts passeren.  Past u bij dat laatste wel op dat u niet in botsing komt met de boer die uitgerekend op dát moment met zijn trekker de hoek om komt!

Wat deze tak van sport extra interessant maakt is de mogelijkheid met jezelf in competitie te gaan, vooral als u forenst. Wie herhaaldelijk hetzelfde traject aflegt, kan proberen zijn eigen record: zo lang mogelijk te blijven skiën, te verbeteren. Langzamerhand leer je de meest geschikte skiroute te vinden. Aanvankelijk zult u misschien slechts enkele honderden meters kunnen afleggen omdat u dan op een obstakel botst dat niet meegeeft. (Dat is overigens niet erg: u kunt even later zo weer opstappen.) Na enige oefening is het mogelijk kilometers af te leggen zonder noemenswaardige kleerscheuren.

Heb je zelf ervaring op dit gebied? vraagt u. Kun je bogen op enkele succeservaringen of was alles kommer en kwel? Uw vraagt wijst op enige twijfel over het haalbaarheids- en waarheidsgehalte. Laat ik u dan vertellen dat ik de uitvinder van deze tak van sport ben en noodgedwongen over de nodige ervaringen beschik. Mijn grootste succeservaring dateert van september 2004. Ik heb toen praktisch het gehele NS-traject Wehl-Didam (voor de Vlamingen onder ons: een klein spoorlijntje in Oost-Nederland)  zonder haperingen, oponthoud of brokken meegeskied. Het grootste ongeluk dat mij ooit is overkomen gebeurde op de overweg bij het station Driebergen-Zeist (in een Intercity). Ik botste daar met een noodgang van 121 kilometer schoon aan de haak tegen de oplegger van een reusachtige vrachtauto die voor het andreaskruis met knipperlicht stond te wachten. Het was mijn eigen schuld. Ik had immers kunnen weten dat de intercity naar Arnhem van 13.20 vanaf Utrecht CS niet in Driebergen-Zeist stopt. Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik.

27-05-2012, 13:43 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Staat u mij toe, lieve lezeressen en hooggeachte lezers, dat ik om te beginnen onze nieuwe vriend Pauwlus aan u voorstel. (de w in zijn naam is geen tikfout; hij is ermee geboren.) Pauwlus is ongeveer tien dagen geleden aan komen lopen. Onverwacht en onvoorbereid. Aanvankelijk was hij nog wat bedeesd en voorzichtig in zijn doen en laten, maar allengs begon hij zich thuis te voelen. Hij draait zijn rondjes rond onze boerderij, neemt af en toe een hapje van de goede gaven die de natuur hem voorzet en hij verheugt zich zeer wanneer de heer des huizes hem een beetje verwent met een handje gemengd graan.

Ik dacht al dat onze nieuwe gast Pauwlus niet afkomstig was uit het land met de pauwentroon. Integendeel, ik vermoedde dat hij bij de buurman thuishoorde. Dus toog ik vijfhonderd meter verder naar diens woonstede en vroeg hem of Pauwlus tot zijn dierenbezit hoorde. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Wel was Pauwlus - die toen nog Paulus heette - daar in die contreien gezien. "Jammer," zei mijn buurman, "want ik had hem graag gehouden, want het is een sieraad voor ieder erf." Wat ik geheel met hem eens ben. Ik vermoed nu dat Pauwlus er een van het trekkende en reizende soort is. Iemand die komt en gaat. Overal, maar vooral in die gebieden waar het hem bevalt.

In ieder geval: Pauwlus woont nu bij ons. Maar het kant best zijn dat hij morgen zijn fraaie biezen pakt en vertrekt.

Ondertussen is het goed om te weten dat wij van onze oorspronkelijke vijf kippen (twee heren en drie dames) er nog slechts één over hebben. Dat is HZN die voluit Haan-Zonder-Naam heet, zoals u ongetwijfeld nog zult weten. De andere krielen zijn óf door een roofvogel naar een andere wereld geholpen óf een natuurlijke dood gestorven, waarna ik ze met krilitaire eer heb begraven.

HZN leeft nog; is zo te zien kerngezond en monter. Voor hem was de komst van Pauwlus iets om aan te wennen.

Maar zie daar: het wonder geschiedde. HZN en Pauwlus kunnen samen door één deur. Ze zijn vrienden geworden. Althans, ze gunnen elkaar het licht van de zon en staan toe dat de ander ook eens een graantje meepikt. 's Morgens vroeg en 's avonds laat eten ze samen wat de pot schaft. Overdag lopen ze samen of alleen hun rondjes. Af en toe kraait HZN met zijn schorre, versleten stem, waarop Pauwlus antwoordt met een echte pauwenkreet die door merg en been gaat. "Als de pauw schreeuwt, komt er regen," zeggen mensen die verstand hebben van pauwenkreten.

Een paar dagen geleden liet Pauwlus voor het eerst zien hoe mooi hij is. Dan zoekt hij eerst een mooi plekje uit, met een even mooie achtergrond. Vervolgens tilt hij zijn veren ten hemel en spreidt ze in de lucht. Wel, ik kan u zeggen: zoiets moois hebt u nog nooit gezien. Dit hemelse blauw en dit goddelijke groen: niet te geloven zo mooi! Dat vindt HZN ook, maar die zal het uit jaloersheid niet zeggen.

21-05-2012, 21:46 Geschreven door terra38  
Reageren (0)