|
Tureluurs word je ervan. Van dat hanengekraai, op de vroege
ochtend en op de meest onzinnige momenten van de resterende dag. Onze twee
hanen beginnen hun arias om een uur of vijf als het buiten nog stikdonker is.
Zij verblijven dan nog in het nachthok, want ik heb ze wel zo goed gedresseerd
dat zij iedere avond het trapje opklimmen dat de weg markeert van de
vrijheid-blijheid buiten naar het saaie binnenleven. Zij weten dat ik bij leven
en welzijn iedere avond het deurtje sluit en s morgens weer open, maar dat
belet hen niet mij daaraan met hun gekraai te herinneren.Zij zijn niet de enigen, maar wel de aanstichters van het
kwaad. Her en der in de buurt antwoorden collega-kraaiers hun roep om gehoor.
Niet qua intonatie, zuiverheid en spanningsboog imponeren zij, maar vooral door
volume. Het gaat door merg en been.
Ik doe nu wel of ik het heel erg vind, maar dat is
natuurlijk onzin. Hanen volgen in hun gekraai gewoon hun roeping en wie ben ik
om daar een kwaad woord van te zeggen? Het scheelt dat wij vrij en blij zowel in
de Achterhoekse binnenlanden als in de plattelandse buitengebieden wonen. Het
geluid kan hier nog alle kanten uit zonder op dove en andermans oren te stoten.
Maar ik kan mij voorstellen dat je er in een dorp met de haan bijkans op
voelafstand horendol van wordt.
Zoals gezegd, twee hanen noemen wij de onze. De ene kent u
wellicht al. Dat is onze Habakuk. Hij is beroemd geworden doordat hij zich op
één poot verplaatst. Hij loopt mank en kan zijn linkerpoot niet gebruiken. Dat
belet hem echter niet om er kregel en monter uit te zien: zijn verenpak glimt
en zijn fier omhoog wijzend kammetje is bloedrood van genoegen. Ook in de
omgang met de hennetjes staat hij letterlijk zijn mannetje. Nee, laat
Habakuk maar schuiven.
De andere haan, die met zijn gefrommelde rozenkammetje, heeft
geen naam of het zou Haan-Zonder-Naam moeten zijn net als de Bond en het Orkest
Zonder Naam en koning Jan Zonder Land. Laten we hem hier voor het gemak HZN
noemen. Habakuk en HZN hebben na enige aanvankelijke wrijving over en weer
vrede gesloten. Het zijn vrienden geworden, vrienden voor het leven. Natuurlijk
is er sprake van enige na-ijver met name in de omgang met de krielen van de
andere kunne, maar door de bank genomen kunnen ze prima door één deur. HZN weet
dat hij, wanneer puntje bij paaltje komt, altijd wint, omdat hij fysiek de
sterkere is. Maar zijn gedrag ten aanzien van Habakuk wijst op meer dan een
louter tolereren en accepteren. Het lijkt echt op een mannenvriendschap. Met
een beetje geluk zie je ze bij het vallen van de avond samen naar de kroeg gaan
om er nog eentje te drinken. Habakuk mag dan qua lichaamskracht de mindere zijn, wat
kraaien betreft wint hij het van zijn kompaan. Zijn intonatie is doordringender
en hij maakt langere volzinnen, compleet met een aanloopje, een gloedvol
gefraseerd tussendeel en een krachtig slot.
Und alsbald krähete
der Hahn
is een van de bekendste regels uit de klassieke
muziekgeschiedenis. Hij stamt uit Bachs Mattheüs Passie en de evangelist zingt
het bij de passage die het verraad van Petrus beschrijft. Bach heeft het zo
geschreven dat het met enige fantasie lijkt op het gekraai van Habakuk.
|
