Misschien bent u, net als ik, lid van het Genootschap der Kortzichtigen. Mensen die alles tot een afstand van, zeg, 30 centimeter, heel goed kunnen lezen zonder enig hulpmiddel, maar aan hun bril of lens overgeleverd zijn wanneer zij voorwerpen-op-afstand willen kennen of herkennen.

Ongeveer tien jaar was ik, toen ik, op aanraden van mijn moeder, mijn eerste brilletje kreeg. Ik zat in de vierde of vijfde klas. De eerste dagen was het iets bijzonders. Je nam je bril mee naar school, bewaarde hem daar - goed opgeborgen in z’n brillenhuisje – in de lade onder het blad van je schoolbank en wanneer de meester iets op het bord schreef  haalde ik mijn bril tevoorschijn en zette die met langzame bewegingen op mijn neus. Er zaten van die lenige ronde haakpoten aan die je achter je oren kon vouwen.

Mijn bril zette ik op wanneer het helemaal niet anders kon: wanneer ik op school iets vlekkeloos moest kunnen zien. Maar wanneer de meester een verhaal vertelde, wij samen met de hele klas een liedje moesten zingen, bij het spelen op het schoolplein, bij al die activiteiten liet ik mijn bril in zijn huisje. Want ik had er na één dag genoeg van en de aanvankelijke belangstellende na-ijver van mijn klasgenoten werd na drie dagen vervangen door wat ik beschouwde als een scheldwoord. Jij? Jij bent een rare brillenkijker!

Later droeg ik mijn bril bij wijze van spreken dag en nacht. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Thuis was ik niet de enige. Mijn zusje-boven-mij droeg net zo’n ziekenfondsbrilletje als ikzelf. Het zat bij ons waarschijnlijk in de genen. Mijn vader droeg een bril met uitzonderlijk sterke glazen. Min twaalf of daaromtrent. Hij had een speciaal brilmontuur waarin zijn speciale glazen pasten. Kijkt u maar naar het fotootje op zijn identiteitskaart uit 1940.

Lenzen. Wanneer ben je overgestapt op lenzen? En welke: zachte of harde? Het antwoord is simpel: ik ben nooit overgestapt op lenzen omdat ik geheel en al tevreden was met mijn brilletje. Bovendien zag ik er met bril buitengewoon knap uit (grapje). Het was onmogelijk dat lenzen mij nóg knapper zouden hebben gemaakt.

Nu ik langzamerhand op leeftijd kom, merk ik dat mijn ogen veranderen. Op dit ogenblik, nu ik dit voor u schrijf en de zinnen voor mij op het monitorscherm voorbij zie komen, draag ik geen bril. Geen bril meer, sinds enige jaren. Alleen zaken op afstand bekijk ik nog steeds door een optimistische échte bril. Maar het zou best kunnen zijn dat ik over enkele jaren geheel en al buiten een bril kan. Mijn kwalen bijziendheid en verziendheid zijn dan zo achteruit gegaan dat ik mijn bril voor eeuwig in zijn brillenhuisje kan opbergen. Maar kortzichtig ben ik dan nog steeds. Wedden?

06-08-2009, 21:29 Geschreven door terra38  
Reageren (0)