Chocolate Moose

Hij loopt de deuropening voorbij, zoekend maar niet ziend. Een lang slungelachtig figuur is het, gekleed in wit t-shirt en op sportschoenen, ongeschoren ook en als er veel wind staat vliegt hij weg. Wat een oren! Je kunt uiteenstaande oren hebben, je kunt echte flaporen hebben, ik heb zelfs een neef met transparante oren, maar dit hier? Volgens mij kan hij thuis gewoon Tv Noord-Korea ontvangen zonder antenne. Hello y'all, this is Kim Jong Il speaking.

Nooit gezien, zoiets. Ja, één keer misschien, in de lagere school nog, daar liep een kerel rond en die heette Bart, Bartje Ponsaert. Alias den Vlieger. Ook wel Den Jumbo-Jet genaamd. Die had ook zo'n cymbalen. Als het hard waaide op de speelplaats, deden we een touwtje rond zijn nek en dan konden we vliegeren. Zoals een vorige generatie dat deed met meikevers, dat deden wij met Bartje. Hij ronkte dan ook zo mooi. Rrrrr.

Maar hij hier is de nieuwe programmeur. Een tijdelijke werkkracht wiens taak het wordt om in drie maanden tijd een gegevensbank doormidden te zagen.
We roepen hem binnen, -hier moet je zijn beste kerel - en stellen ons voor. Goeiemiddag.

Hij heeft er anderhalve toonladder voor nodig.

- Goe-je-mi-d-dag. Ik ben Jan P., woonachtig te Maasmechelen en kom hier tijdelijk werken via consultingfirma Menhir.
- Excuseer, hoe was de naam ook alweer ? Jan, en dan ?
- Ponsaert. Jan Ponsaert.

Dit kan geen toeval zijn. Ik vraag hem langs mijn neus weg of hij geen familie heeft in West-Vlaanderen. Hij bevestigt melodisch, en zingt mij onmiddellijk een wedervraag tegemoet : hoe ik dat weet ?
- O, gewoon, op school zat er ook een Ponsaert, en je lijkt er heel goed op.

- Hoe bedoel je ? vraagt hij net iets te scherp.
Ik voel mijn vel een tint verschieten en herstel aarzelend wel... je lang, slank figuur, je zwarte

haar. En bedenk dan dat Bartje niet zwart was.

Binnenkort ben ik de nieuwe. Ai.

De zon probeerde al door de blinden te breken en wierp een streepje warmte op haar arm. Zij lag diep in de dons gewikkeld en ademde zacht en rustig.

Ik keek naar haar. Alleen die ene arm kon ik zien, en een verdwaalde dikke teen.

Aan de slaapkamerdeur hoorde ik het gekrassel van twee hongerige katten, verderop, buiten, het gekwetter van vogeltjes. Het beloofde een mooie dag te worden.

Ik keek opnieuw naar de slapende vorm onder de lakens.

Ik neusde in de bos blonde krullen en zocht haar wang. Zij werd niet wakker, maar slaakte een onmenselijk diepe zucht, zoals alleen katten dat kunnen.

Dag schone slaapster, kusje op de wang, je prins is wakker.

De honderd jaar zijn nog niet voorbij, grommelde ze vanonder de dekens, trok haar teen bij en verzonk meteen opnieuw in haar sprookjesdroom.

De opdracht luidde als volgt :

Geraak zonder kleerscheuren op het industrieterrein van Mechelen. Je hebt er de tijd voor tot 18u precies. Breng er een sollicitatiegesprek tot een goed einde en keer huiswaarts. Middelen ter beschikking :
een treinticket heen en terug, een plooifiets en een plan, afgeprint via mappy.be.
Makkie zegt u? Ge moogt het altijd eens proberen.

Goed op tijd vertrok ik naar Berchem, vooral bekend voor zijn station, voorgeborchte van de Centraal-kathedraal. Mijzelf kennende én vooral de inverse stiptheidscurve van de nmbs indachtig stond ik anderhalf uur te vroeg al te koekeloeren op spoor 9.
De trein naar Brussel-Zuid van 16u22, met haltes o.a. in Mechelen is afgeschaft. Het kraakte onheilspellend door de speakers.
But me no wurrie, me kno nmbs. Fluitend ging ik zitten op een bankje in de felle zon, en verorberde een hoofdstukje Graham Greene. Over een kwartiertje had ik toch een volgende trein.

De trein met bestemming Brussel-Charleroi met haltes o.a. in Mechelen heeft een tot nog toe niet nader te bepalen vertraging. Het kraakte nog net een scheurtje meer.
Nmbs no problem, feelin' irie man. It was al taken care off. Me lot vooruitziend . Nog meer fluitend ging ik zitten en draaide mezelf een dreadlock.

Een kwartiertje daarna kwam de tsjoek dan toch aan en ik plaatste mij in de ruimte tussen twee wagons, waar ik makkelijk mijn fietske kwijt raak. Mechelen is een twintigtal minuten ver, dus nog alle tijd om mijn das te strikken, kwistig met Nivea for Men Sport of iets dergelijks (het is de zilvergrijs met lichtblauw 'e spuit) en mijn schoenen op te blinken met zo'n het-gaat-vanzelf-stick. Precies op tijd klaar. Mechelen here I was.

De eerste horde was genomen, ik was in Mechelen. Nu nog het bedrijventerrein vinden. Mappy! Ik haalde het frommeltje uit mijn achterzak en schrok.

Dit was niet de normale route. Dit was mijn tweede gesprek bij die firma, en de vorige keer besloeg de wegbeschrijving twee volle pagina's. Dit hier waren hoop en al zes straten.
De afstand daarentegen leek wel ongeveer dezelfde dus ik toog maar onderweg. Ik had tenslotte toch nog een klein uur om de zeven en een halve kilometer af te leggen. Wa coul' 'appen ? No thing!

De eerste straat ging goed, de tweede : no problem maar de derde, dat was wat anders. Op mijn plannetje bolde ze mooi rechtdoor zoals alleen autostrades dat kunnen, in de praktijk stond ik voor een T-splitsing. Met voor mij de Dijle, die onvermoede stroom die Mechelen doorboort. Ik wreef even mijn ogen uit, maar de Dijle wou niet verdwijnen. Yup, right. Nog drie kwartier te gaan en ik moest al een brug bouwen. Of een local naar de weg vragen. De eerste die ik zag hield ik tegen, een zongebruinde borsthaarplantage op witte mocassins. Hij blies een wolk marihuana dampen inna mi fees en maakte een vage beweging met zijn hand. Wapper wapper. Daar ergens moest een brug zijn.

Geen kwaad woord over die mens want er was inderdaad een brug. Ikke erover, ikke tot aan de verkeerslichten en ikke muurvast. Ik moest linksaf, dat stond duidelijk op het plannetje. Aan de lichten linksaf. Ik kón ook linksaf. De autostrade op, ja. Ik zag zo al de krantenkoppen : roekeloze rijwielstamper rijdt spook op ring rond Mechelen. De idee aan mijn einde te komen als verpletterde bromvlieg op de radiator van een Litouwse truck met oplegger trok me maar matig aan.

Maar kijk! Naast de autostrade loopt die Duivelse Dijle weer. Met een jaagpad erlangs. En ik raakte stilletjesaan gejaagd, dus dat kwam goed uit. Ik hobbelde de grasberm af en remde mezelf een streepje rokend rubber. Geen nat pak voor mij. Althans deze keer toch niet. Haal die verloren tijd in : Go!
Ik sprintte het jaagpad door, insecten verorberend, eenden verjagend, konijnen plettend, koeien verschrikkend, giraffen nekkend maar steeds één oog houdend op de ringweg rechts van mij. Vijf kilometer moest ik daaraan evenwijdig rijden. Evenwijdig rijden met een ring, daty wil dus zeggen dat ik moet concentrisch rijden dus ? Hoe rijd je nu concentrisch ? Koppijn krijg ik er van, van zo'n redeneringen, ik deed mijn ogen dicht, schudde even alle muizenissen uit mijn kop, keek opnieuw naar de weg en inderdaad hij was weg. Plots geen ring meer rechts, maar een bos, met een meer. En daar ergens achter de ring. Ik peddelde nog een kilometer of zo, maar de ring kwam niet meer terug. Ik was verdwaald. Boehoe, arme ik. Een flitsende toekomst als blitse consultant in de kiem gesmoord omdat mijn rijwiel niet is uitgerust met een global position system via de satelliet.

Maar deze jongen laat zich niet zomaar kennen. Deze jongen is geboetseerd en gebakken uit Westvlaamse klei. Deze jongen is gepokt en gemazeld in euh in niets eigenlijk, maar bmx'en is altijd een grote droom van mij geweest. Ik kopiekatte de verkiezingen en rukte mijn stuur naar rechts, een aardewegel naar omhoog.
Ik schrijf hier wel aardewegel, maar het was eerder een stoffig kiezelpad, dat knarste en knesperde onder mijn wieltjes en gele stofwolken opwierp. Aan het einde ervan hielden drie roodwitte paaltjes de wacht bij huizenhoge groene en bruine metalen bakken : het containerpark van Mechelen-Noord.

De poort was dicht maar niet op slot en zo raakte ik opnieuw de bewoonde wereld in, en hoedoetiedoetiedatnou?- niet alleen de bewoonde wereld, maar dan nog de bewoonde wereld vlak bij waar ik zijn moest. Praise His Imperial Majesty Haile Selassie I, King of Kings, Lord of Lords, Conquering Lion of the Tribe of Judah, Root of David, Elect of God! Ja man, dit was een eitje. An easy egg.

Ik keek op mijn klokje, nog zeven minuten, perfect. Ik telde de regels van bovenstaand stukje, vond het meer dan voldoende en besloot om morgen dan maar verder te vertellen.

Tegen dolenthoesiaste tienerdochters is geen kruit opgewassen. (Of moet dat kruid zijn?). We moesten eruit, willen of niet. Dochterlief had ondertussen de kat in ons bed gedropt met de gezwollen tepels naar omhoog ( Kijk maar kijk maar!) en dat beest had in die houding net genoeg tong om mijn neus te likken.

Streepje was dus zwanger. Net nu. Je zal het zien, zo gaat het altijd : je hebt een commmunie voor te bereiden, je vervangt twee collega's op het werk, na je uren rijd je dan nog van de ene sollicitatie naar de andere, als je nog een uurtje of twee over hebt, probeer je te slapen en daarbovenop gaat de kat doodleuk zwanger zijn te wezen.

Algauw viel er niet meer naast te kijken : Streepje kreeg nestdrang. Terwijl ze vroeger heelder nachten kon rondzwerven, bleek ze nu vooral geïnteresseerd in wasmanden, sokkenlades en rondslingerend karton. Maar veruit haar meest favoriete plekje bleek een rieten opbergmand onder de open haard. Op oneven dagen dan toch. De rest van de week verkoos ze een stuk geribbeld karton waar ooit de pingpongtafel bescherming in vond. Telkens ze mij zag, liep ze klagend rond het mandje of ging ze ostentatief op het karton liggen. Tot ik het karton in de mand drapeerde over een rood dekentje (dan zie je de bloedvlekken niet zo). Terstond ging ze in de mand liggen en smeet ze me handkusjes toe. Trots als een kater toonde ik mijn vriendin wat ik voor mekaar had gekregen en verklaarde : zie je wel, ik spreek poes! Ondertussen zijn we vier weken verder en de volledige Zapfamilie en vrienden lachen mij er nog altijd mee uit.

Ik spreek trouwens niet alleen poes, maar ook op koeien oefen ik een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Ik hoef maar naast een bekoeide weide te gaan staan en het verzamelde v komt op mij toe gelopen. In een vorig leven moet ik een prijsstier geweest zijn, de Don Juan onder de Holstein-Friesen. Of ik was een uit de kluiten gewassen vliegenvanger, want muggen trek ik ook aan. Maar dat laatste tussen haakjes.

Verleden zaterdag was het dan zover. Op klaarlichte dag, tijdens het ontbijt (dus rond een uur of halftwee in de namiddag) hoorden we gepiep in het mandje : twee babypoesjes, klein en lelijk, als twee uitgerokken mollenjongen. Eentje bleek doodgeboren, het andere werd zorgvuldig door mamapoes schoongelikt. Een uurtje later kon ze er nog eentje extra schoonlikken. En de volgende dag kwam er nog een kitten, maar ook dat overleefde de bevalling niet.

Ondertussen zijn we een viertal dagen verder en het olijke duo begint stilletjesaan op poes te lijken. Schattig zijn ze al, alleen zijn ze nog meer rechthoekig dan rond. Aan het tempo dat ze drinken, zal dat vermoedelijk gauw verholpen zijn.

Twee nieuwe katjes, die moet je natuurlijk ook een naam geven. Nu de kinderen bij hun vader logeerden zag ik mijn kans schoon. Over hun eigen hersenspinsels bij de benoeming van de andere poezen, ben ik maar matig te spreken. De oudste heet Poes (okee, dat is nog te doen), de rosse killer (verorbert dagelijks een vogeltje of twee, met als extraatje bijtijds een onoplettende duif of een kraakverse eekhoorn), wel die killerkat luistert (nauwelijks) naar de naam Whoppy. Hoewel, ze heeft wel iets van een Big Whopper, groot, vet en oranje. De jongste kat, de trotse moeder, heet godbetert Streepje. Moest ik zo heten, ik schaamde mij een pijama. Dat moest dus beter kunnen.

Het karakter van de moeder indachtig deed ik het volgende voorstel : de linkse Thunderstruck en de rechtse Ballbreaker. De Zapclan stelde onmiddellijk hun veto. Ik probeerde nog even met Acey en Deacy? , maar ze waren niet te vermurwen.

Daarenboven de kittens zouden we toch niet houden, en daarennogmeerboven, waarom die beesten een naam geven ; katten luisteren toch niet. Dus tot nader order heten ze de linkse en de rechtse. En als ze verkruipen van plaats, wel dan wisselen ze ook van naam. Lekker makkelijk. Veel meer dan eten en slapen doen die beestjes toch niet.

Piepen dat die kunnen. Precies een duet van slecht geoliede tramstellen van voor den expo nog. Iepiepiep. Hoorndul word je ervan. Iepiepiep. En het ergste is, de mama neemt dat irritante gekriep gewoon over. Terwijl ze vroeger heel stoer simpelweg een krab over je been gaf als zij vond dat ze eten nodig had, dan draait ze nu complexe patronen rond je kuiten tot struikelens toe en dan blaast ze in je oor: piep piep piep. Zij het een octaafje lager dan haar werpsels. Pieppieppiep.

En het ergste is nog dat ik dat allemaal versta. Ik zei het al : Ik spreek poes.

O gij vijver, gij modderpoel des verderfs, kweekbak voor muggelarves en broeihaard van bacteriën, gij simili maquette vol oersoep, brakke katalysator der schepping, verdroog ter plaatse en verdwijn uit de hedendaagse schepping! Verdwijn, zeg ik U. Verdwijn!

Mijn lief heeft een vijver. Althans schuinvooraan in de hof ligt iets wat voor een vijver zou kunnen doorgaan. Verleden week ontdekt. Ikke. Jaha. Bij het weghakken van een metershoge en metersdikke bamboehaag stootte ik op die plek. Groen en moerassig was ze, kleverig als konfituur en met een miljard zoemende zweefbeesten.
Zo jungle was het dat je er op elk moment een brontosauraus verwachtte, die met logge, wiegende pas naar het zwembad van de buren schuifelde, zich ginder tegen het tuinhuis aanschurkte en vandaar naar de achterliggende bossen slentert.
Waar water verwacht wordt drijft een drassige drab, meer moeras dan vijver.
Als ik haar op mijn ontdekking attent maak, dan klinkt het kwasi terloops : O, de vijver, heb je hem gevonden? Schoon hé, zo'n ongerept brokje natuur.

Ik spuw vier muggen uit, maar doe er verder het zwijgen toe. Een verbeten, ja zelfs grimmige trek speelt om mijn mond. Hill hier zal dat varkentje wel even wassen. Hill gaat van deze vijver een subtropisch zwemparadijs maken. Aqualibi, eat your heart out!

Ik sommeerde de vriendin :

- Heb je een schepnet? Sir, yes sir! Waar ligt het schepnet? Sir, op de bodem van de vijver, sir!

- Hmhm ok. Euh. Heb je een vijverpomp? Sir yes sir! Waar ligt de vijverpomp? Sir, op de bodem van de vijver, sir, ge-explodeerd, sir. Steekvlam tot boven de vijver, sir.

- Yupyupyup, sterk, zeer sterk. Mijn lief slaagt erin haar vijver eigenhandig in de fik te steken, waarom niet. Lach , ja lach, maar ik, ik zit ermee.
- Heb je van-die-rubberen-botten-tot-net-onder-de-oksels-en-met-bretelsluiting-die-alle-zeevissers-uit-de-cartoons-dragen-hoewel-dat-belachelijk-is-op-zee ? Aye aye sir!
- En waar liggen die (ik durfde het haast al niet meer te vragen) ? In het tuinhuis, sir.

Ha, alleen dus een schepnet en een pompje nog te kopen. Een ommetje naar de Gamma en het Aquariaat, en op de gazon lag een spliksplinternieuw visnetje te glimmen, met ernaast een waterpomp, met ingebouwd fonteinsnufje. Heerlijk dat.

De laarzen vond ik inderdaad in het tuinhuisje. Maat 42. Van de ex-man. Zou het dan toch echt waar zijn, dat je uit de grootte van de voeten kunt opmaken...? Ik wurmde mijn achtenveertig in de kajtchoe-botten, en waggelde als een brontosaurus met logge, wiegende pas naar ons tuinmoeras.
Ik ploensjde in de drab en reikte naar mijn schepnet.

En nu pas zag ik hem! Naast het vijvertje, tussen de lisdodden keek ik in de lege oogkassen van een afgekloven reiger kop. De rest van het lichaam lag rottend verderop. Dit stinkt. Dacht ik nog.

Als het beest, dat dit voor mekaar gekregen heeft, in die vijver zit, en het kan met één beet een reigernekje doorscheuren dan kan dat beest met een vijftal beten en nekslagen mijn been er zo afknauwen. Och och, ik ben hier niet graag.

Maar we zitten nu in dat water, daarbij, dat beest heeft waarschijnljk zopas gegeten (getuige het nog warme kattenlijk, op de bamboestam gespietst), laten we er maar vanuit gaan dat we relatief seef zitten.

Ik koterde even met mijn schepnetje in de modderbodem, maar besefte algauw dat dit geen zin had. Wadend, tot aan mijn dijen in het water, schepte ik met volle armen de rottende lisdodde, muntstruikjes, bamboe,... uit de vijver, de salamanders (zwarte met gele stippen), kikkers (groene, gele), de padden (bruine, oranje) negerend die zich vastzogen aan mijn gezicht, en heelder plukken haar afhapten.

In mijn opruimactie, stootte ik ook geregeld op iets hards. Ik haalde bloempotten boven, stukken PVC-buis, golfballetjes, een aftrekkertje, een emmer, het schepnet, een niet-ontplofte obus uit 1916 -Vi vil vin ze var, Made in Zermanie, 1916- stond erop, de wel-ontplofte waterpomp, bakstenen, een wasmachine, vier vaten 'toxic waste' (drie zwarte driehoekjes met de punten naar elkaar toe, op een oranje achtergrond), een LP van Salim Seghers en een ticket voor België-Holland 1978.

De vijver was zo goed als schoon nu, alleen het stukje onder het terras moest nog nagekeken worden, en daarna de pomp, met fonteintje!, geïnstalleerd. Nog hoogstens een kwartiertje werk en de vijver was weer kijkensklaar.
Ik krabde met de achterkant van het schepnet, nog wat mosselen los van het terras en stootte toen op iets gladdigs, glibberig enigszins, maar ook vaagweg sponzig, zoals een overrijpe meloen dat kan zijn. Wat het was, kon ik niet meteen zien in het troebele water maar het moest een veertigtal centimeter lang zijn, net iets dikker dan een arm. Ik kreeg het niet onmiddellijk losgewrikt, het zat klem tussen twee spijlen aan de onderkant van het terras. Tot het plotsklaps losscheurde. Ik verloor net niet mijn evenwicht, ik kon me nauwelijks recht houden door een klein boompje vast te grabbelen.
Ik keek naar mijn vangst.

In mijn handen lag een nauwelijks nog menselijk onderbeen, weggevreten, van binnenuit leek het wel. Alle huid was nog intact, je kon zelfs de haren nog zien tussen de gezwollen aders door. Daar waar de voet begon, zat een blauwe wollen sok, met daaromheen een witte Nike-sportschoen. Maat 42.

Trillend als een seismograaf, sprong ik uit de vijver en kotste mijn ziel uit over de rottende reiger. Ik strompelde naar het tuinhuisje en trapte de rubber laarzen uit.

In al mijn ellende hoorde ik de tuinhuisdeur niet openkraken. Tot plots een vertrouwde stem : En ? Al klaar ?
Mijn lief keek me in mijn lijkbleke aangezicht.
Ja, klaar, trilde ik, en zonder meer verdween ik langs haar heen, het tuinhuis uit. Ik voelde hoe ze mij nakeek. Haar spottende, boosaardige blik, met ogen als twee zwartglanzende mestkevertjes, priemde in mijn rug.

Hij stond achter zijn kookpotten als een alchemist achter zijn erlenmeyers. Een grimmige trek om de lippen, in opperste concentratie. Soms kon je een tongpuntje zien flitsen in zijn rechtermondhoek.

Met een houten lepel roerde hij door zijn sausje. Iets op basis van yoghurt was het, gekruid met muskaat, cayennepeper, suiker en nog een drietal andere ingrediënten, badend in een mooie zachte zalmrozekleur, doorspikkeld met donkeroranje stipjes.

Hij proefde een vorkpuntje, lekker, maar niet super, hij roerde extra cayennepeper onder de saus en proefde nogmaals. Met gesloten ogen. De saus welfde tegen zijn verhemelte aan, zijn smaakpapillen salsadansten zichzelf een weg naar iets orgasmisch en zijn tong trilde van genot. Dit was af. Als God een yoghurtsausje was, dan zweefde zijn Geest nu over mijn tupperwarepotje. (Mijn inderdaad, want hij is ik, wat had je anders gedacht).

Zo fier als een Antwerpse pauw liet hij zijn creatie proeven aan zijn wederhelft. Ze nam een hapje, liet het rondgaan in de mond en oordeelde : nogal flets. Met nauwelijks verholen minachting snoof hij twee keer en presenteerde het godendrankje aan een toevallig binnengewaaide vriendin. Ook zij nam een hapje en vond het nogal... peperig, iets te té, als je begrijpt wat ik bedoel. De wanhoop nabij over het fenomale plebejisch gehalte van zijn kennissenkring, verborg hij zijn potje diep in de ijskast, achter de blauwe komkommer en de groene jonge Gouda. Dat de zwijnen maar hun eigen parels zoeken.

Pas toen de gasten aanmeerden en al aan tafel zaten, haalde hij zijn tupperware potje met gele dekseltje opnieuw boven. Hij plaatste het strategisch, midden op de tafel, naast de cocktailsaus, de mayonaise light en de sojadressing. Dra daalt de Messias neder aan deze dis, dacht hij nog en hij bespiedde de gasten vanuit zijn eveneens strategisch geplaatste teakterrasstoel.

Het duurde wel even vooraleer de eerste overstag ging en een lepeltje Heavenly McGraw probeerde. In spanning zag hij haar het mengsel over haar notensla druppelen. Eeuwen vervlogen vooraleer zij er een hapje van nam en. En. En niets. Ze vertrok geen spier en nam een lepeltje cocktailsaus.

Ik kan hier nu nog een tijdje mee doorgaan, maar ieder aan de volle feestdis, die hij vanuit zijn schuilhoek volgde, schakelde met uitgestreken gezicht over van de artisanale yoghurtsaus op de zielloze dressing light, een rode bol met 'Min 30 cent" op het ondertussen vettige flesje gekleefd.

Terwijl de gasten lachten, zich vrolijk maakten en grapten onder de zoele zachte avondzon, zat hij in een hoekje weggedoken, diep in zijn tuinstoel. In zijn hand een koffielepeltje en een tupperware potje met geel dekseltje. In zijn oog een traan.
God is een mislukking.

De gecamoufleerde escorte leidde ons door een loopgravenpanorama, braakland doorploegd met opengereten asfaltwegeltjes. Veilig, dat wel, maar enigszins overdonderd reden we afspraakpunt KW6 binnen. Wij, dat zijn Brigadegeneraal Zap en Adelborst eerste klasse Moose, belast met geheime opdracht.

We betraden het verduisterde gebouw, werden een kamer binnengebracht en knipperden toen de lamp op ons gericht werd. Op de achtergrond klonk een akelig gekrijt, alsof met een roestige vork over een metaalplaat werd geschraapt. Het was de stalen blik van Menck die ons gemillimetreerd vanuit zijn oogkassen gadesloeg, hij gezeten op een troon van kevlar en asbest. Na de eerste keuring werd ons aangemaand plaats te nemen op een voor de gelegenheid strategisch geplaatste divan. Veldmaarschalk Raf verwees ons naar onze stek en nam zelf plaats in een hoogarmende zetel, waarna met haviksblik roerloos het gezelschap overschouwend.

Drank werd ons aangeboden, ja zelfs opgedrongen door de gelegenheidsgastvrouwe en meesterschutter Artemis, hooggelaarsd, gedecideerd, godin.

We nipten van onze mixtuur. Aanvaardingsritueel : volbracht.

Onze ogen wenden aan het schimmenspel geworpen door de flakkerende haard. Pas nu merkten we de aanwezigheid van twee andere sinistere figuren, verdoken in de vierde hoek. Spionnen! flitste het door mijn brein, mijn zenuwen spanden zich als ankerkettingen bij een op drift slaande tanker maar knapten niet. Een blik naar Menck, een nauwelijks merkbaar knikje terug en ik wist : zij horen bij ons.

Duister is het adjectief dat bij deze laatsten paste. Duister en toch tegenpolen. De ene, van mannelijke kunde, stevig stoer en achteraf zo bleek luimiggoedlachs, de tweede, stil, sierlijk, maar sluw als een vossemoer. Zijn naam : Philou. Zij, zo top secret dat ze niet eens een naam heeft. Zij is alleen bekend met een nummer. Noem haar 11.

Zap keek naar mij en ik keek terug. Waar wachtten ze nu nog op ? Waarom werd de vergadering niet op gang getrokken ? Menck bleef onverstoorbaar zwijgzaam, Artemis liet ons in het ongewisse, maar de Veldmaarschalk ging rechtstaan en wees met gestrekte arm, gestrekte en puntige wijsvinger naar de voordeur. Op dat eigenste ogenblik galmde de bel. Artemis, onhoorbaar naar de deur geslopen, ontsloot die geruisloos. Ze opende ze, op een kier maar, toch werd het hengsel haar uit de handen geslagen en een wervelstorm in rood en zwart raasde door de kamer. Totaal verrast door die explosie van energie en kleur bleven wij sprakeloos. Alleen his imperial coolness Menck liep op de tornado af en vroeg haar op de vrouw af, want het was een vrouw, onmiskenbaar : Secret Agent Ncumisa I presume ? De vrouwelijke Bond beaamde, Sir, yes sir!, en tikketakte vervaarlijk met haar stiletto's op de tegels naar een zitplaats naast nummer 11. Achter zich een spoor van rode bloedpuntjes stempelend. Hakken kunnen een dodelijk wapen zijn.

We waren compleet. De meeting kon beginnen. We werden met zijn allen door de onberispelijke godin van de jacht naar een ander vertrek geleid alwaar een tafel gedekt stond met spijzen voor vijftien personen. En drank voor minstens dertig personen.

Informatie werd uitgewisseld en technieken verfijnd.

Secret Agent Ncumisa pleitte voor het undercover inzetten van knaagdieren om sabotage (door knabbeling) aan informatienetwerken te plegen. Moeilijkheden in deze materie, de hoge ADHD-factor van de doorsnee flapoor, werden door Veldmaarschalk Raf vakkundig weggewerkt door de ontwikkeling van het geneesmiddel Relapine. Phil daarentegen demonstreerde met grote precisie hoe een rectaal touché kan bereikt worden (verbergen microfilms) en hoe je alle sporen daarvan wegwerkt met koffie of andere cafeïnehoudende dranken. Onzichtbare inkt (Johnsons Gin in een Menck mengsel), leegstaande kastelen en verborgen appartementjes als schuilplaats, geheime missies in Iran en Indië, lijken dumpen in pasaangelegde tuinen, het passeerde allemaal de revue.

Zelf bleef ik op de achtergrond en dekte me in, door alle ontvangen informatie te capteren en met tussenpozen ongezien over te zetten op microdrager in het toilet. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn in de geheime dienst.

Even later brak het angstzweet me toch uit, toen de gastvrouwe zelve net voor het uitwuiven, blijk gaf van argusogen in combinatie met een fotografisch geheugen. Tot op de gram wist ze te melden wat iedereen gegeten had, terwijl ze me ijskoud aanstaarde. Meteen kreeg ik weer een kramp en ik haastte me naar het toilet. Deze keer voor echt.

Bij terugkomst bleek het plotsklaps volop dag (dat zomeruur doet rare dingen met een mens) en deze keer, zonder escorte, maar met ballon aan de antenne, vatten we terugweg aan.

De omkadering doet veel, het gezelschap doet alles. Beiden grensden aan de perfectie.

In dit kader, op spot KW6 werd tussen tijdstip 200703241900 en tijdstip 200703250800 de basis gelegd voor wat later de geschiedenis zal ingaan als de dag dat niets veranderde.

Het vergt moed om de dreigende gevaren af te wenden zonder dat de wereld ooit te weten zal komen dat er gevaar was. Het feit, het enige feit dat jullie hier nu nog zitten, en vanuit jullie luie zetel, of vanachter jullie bureautje deze blog kunnen lezen, heb jij aan ons te danken ! Ja jij !

Rapport HMcG200703252230-1

Toen ik thuiskwam lag zij al languit in bad, met de ogen dicht, genietend van de wakke warmte in de badkamer.

Ik ging op mijn knieën naast de tobbe zitten en deed Bllbbpublullbbllplpbb op haar natte buik.

Omdat ik dat graag doe. Omdat zij dat graag heeft.

En omdat ik dat eens wou schrijven in de titel van een stukje.

Een ijzige kreet scheurde de morgen aan flarden, een angstschreeuw van wel acht medeklinkers te reke.

Ik wist onmiddellijk dat dit ernstig was. Dat moest wel, want ik was het die gilde.
Versteven stond ik in het deuregat van de badkamer. Het was geen nachtmerrie geweest, geen droom. Dit was echt.

Voor mij lag een lamgeslagen badkamer, het slagveld van één of andere bitsige strijd tussen twee rivaliserende Keltische clans, een bachanaalzaal uit een Middeleeuwse abdij, een uitgekipte container tweehandskledij. Maar dit was niet het angstaanjagende, dat was het vertrouwde. Bij ons ziet de badkamer er altijd zo uit.

Alleen was nu de linkermuur geverfd in iets turkwaas blauw. Turkwaas ja. Als je er langer dan drie minuten naar kijkt (en dat doe je als je op het toilet zit) dan trekt een blauwige waas over je netvlies en begin je prompt in een vergeten Anatolisch dialect te brabbelen. Turkwaas.

Ter verhoging der hilariteit was de rest van de muren gerold in een kleurtje dat het midden hield tussen kaki-beige en muizebruin, een flets camoeflage aftreksel waar het Armeense leger vroeger in grossierde. In het interbellum. Dat van tussen 1816 en 1834. Gatverdamme.

Op papier had het nochtans doenbaar geleken maar in het echt leek het nergens naar. Ja, slechte Lynch op calmants. Dit was B-film horror. In die badkamer kan geen solide drol meer gedraaid worden, geen bad genomen zonder zonnebril.

Man wat kun jij lelijk doen over blauw met grijs zeggen jullie nu. Man leer toch wat relativeren, maar wacht wacht wacht, dat was nog niet alles, neen neen neen, bijlange niet. Zet u neer en luistert !

Dat dat blauw met dat onbestemd kotskleur vloekte als een lazarus gezopen stoephoer op het Coninckspleintje, dat hadden wij ook wel door gisterenavond, zo kleurenblind zijn wij nu ook niet. Maar we hadden het 'opgelost'.

Door er ter compensatie nog een jubelkleurtje tegenaan te gooien. Jeuj. Kwestie van het bruin wat te ontsaaien.

Ons oog viel op fluogroen. Als de zon erop zit is het fluogeel. (Ongetwijfeld de kleur van de paddo's die we ervoor gesjiekt hadden.)

Och, een mens is een beest met stalen zenuwen, een mens went aan alles. Over een jaar of vier zien we al niet eens meer hoe vreselijk de badkamer er nu uitziet.

En bij het overschilderen over vijf jaar, zullen we eens tegen elkaar knikken en zeggen, dat nieuwe zacht perzikroze is tenminste een heerlijk badkamerkleurtje. Zo rustgevend ook meteen. Niemand zal nog beseffen dat de badkamer vroeger ook zacht zoetjes perzikroze was.

Overschilderen over vijf jaar. Heerlijk.

Het kan ook over drie maand.

Met hun drieën kwamen ze aangesloft : Lange Rikken, Korte Rikken en de Franco. In grijze overall met "I-Technics" op de rug. De beide Rikken droegen hem dichtgeknoopt, Franco liep in opgestroopte hemdsmouwen, zijn overbehaarde armen showend.
Met hun drieën kwamen ze kijken naar het hieltje van Dorien. Een fraai hieltje daarnietvan maar drie voor één hieltje was toch wel overdreven.

Dorien kwam de lift uitgestormd, met een stapel paperassen onder de arm, in gele en oranje gekreukte kaften. Haar pen, een rode, hield ze tussen haar tanden geklemd, als een trapper op oorlogspad, met zijn bowiemes. Ze rikketikte op haar hoge laarzen door de gang en hield halt voor de deur van de vergaderzaal die ze met een vrije elleboog openduwde. Achter zich trok ze de deur weer dicht met de tip van haar laars. En dat had ze niet moeten doen.

De laars stak zijn middelvinger op en bromde, hiervoor ben ik geen laars geworden, en prompt brak de hak af. Op wankele poten stond Dorien in de vergaderzaal. Ze sukkelde terug tot aan haar bureau, gooide haar stapel papier in de kast en sakkerde de wereld bij elkaar.

Die wereld bestond vandaag uit Kurt, praktische mens bij uitstek en Hill, al even praktisch, vooral als het er echt niet toe doet.

Dorien daarentegen panikeerde alsof de wereld zopas vergaan was.

- Ze liep nooit op hoge hakken, het ging haar al niet af, en nu was die hak er nog eens afgebroken, nu kon ze elk moment haar benen breken, wat moest ze nu, ze zou nooit de trein halen, ik zal naar huis moeten bellen dat ze mij komen oppikken, en mijn ventje moest vandaag overwerken, ai ai ai,

Wij, de praktische mensen, lieten haar eventjes doorrazen.

- O neen, en vanmiddag dan, hoe ga ik in de refter geraken op één hak, jongens kunnen jullie mijn eten naar beneden brengen, ik zal jullie mijn proton meegeven...
Wij, rotsen in de branding, hielden het hoofd koel.
- Het is toch waar zeg, die dag zal ik niet gauw vergeten, en ik moet straks nog naar die vergadering, kun jij mij verontschuldigen ik kan toch niet op mijn sokken naar die vergadering gaan, bel jij even...
Wij, zwijgzame boomstronken, lieten haar eventjes stoom afblazen.
- Net nu, het zal je maar overkomen, net vandaag als ik de tram moet nemen dan breekt die hak af en...
Wij, lichtjes geïrriteerde mannenmenschen, probeerde haar zachtjes te sussen.

- Gottogottogot, hoe is dat nu toch mogelijk...

Dorien. Dorien! DO-RIEN!

Ze ontwaakte uit haarzelf.

- Huh ? Grote verbaasde slaapoogjes keken ons aan, even maar en meteen ratelde ze weer door.

Hier hielp geen lievemoederen aan. Dit noopte tot doortastende actie. Dit vroeg om mannelijk probleemoplossend denken.

Kurt draaide een verkort nummer, de 6000, en ik hoorde hem bellen met de mannen van Facility Management. (Of de klusjesmannen van het bedrijf, zo je wil).

Ze waren net verwikkeld in een heel complexe verhuis, iets met een metalen archiefkast die niet in de lift kon, terwijl ze daar een viertal maanden geleden nog vlotjes in paste. Metaal dat is entwat raars, jong. Dat leeft en dat zet zich en dat zwelt. Wreed groot probleem allemaal. Maar ze zouden de kast wel eventjes de kast laten en naar boven tenen. Met de lift.

Goeiendag uffra, u heeft een probleem met de bot? We zullen eens kijken, zie. De laars én Dorien werden aan een uitgebreid onderzoek onderworpen en hun voordehandliggende conclusie was dat ze de laars wel eventjes zouden lijmen. Met colle-tout waarmee het nooit niet meer zou lossen. Ze hebben er in den tijd nog de horloge van de Sint-Medarduskerk in Vloesem mee vastgeplakt en is die ooit losgekomen ? Neen of neen ? Wij schudden allemaal van neen. Niemand van ons was ooit in Vloesem geweest, laat staan dat hij wist dat daar een kerkje was met loshangende wijzerplaat, maar als Lange Rikken dat zei, dat zou dat wel zo zijn.

Als driekwart Daltons sloften ze weer naar hun metalen kast. Misschien dat die nu al iet of wat ontzwollen was, met de laars tussen duim en wijsvinger vasthouden. Om ze niet te schenden.

Een klein kwartiertje daarna stond de laars, met gelijmd hieltje al weer te glimmen op Doriens bureau. De brave kerels hadden ze zelfs nog opgeblonken ook.

Dorien putte zich uit in dankbetuigingen, de Rikken kreeg net geen kus vol op de mond, zelden iemand zo gelukkig gezien.

Ze trok al één knie op om de laars aan te passen, toen Rik droogweg waarschuwde : Jamaar uffra, wacht daar nog een beetje mee. Die lijm moet wel twaalf uur drogen.

13-07-2007, 22:32 geschreven door Hill

12-07-2007, 18:47 geschreven door Hill

28-06-2007, 14:05 geschreven door Hill

21-06-2007, 20:26 geschreven door Hill

19-06-2007, 20:35 geschreven door Hill

18-06-2007, 00:00 geschreven door Hill

12-06-2007, 22:14 geschreven door Hill

24-05-2007, 19:40 geschreven door Hill

17-05-2007, 21:24 geschreven door Hill

02-05-2007, 09:08 geschreven door Hill

16-04-2007, 23:32 geschreven door Hill

15-04-2007, 21:58 geschreven door Hill

10-04-2007, 11:13 geschreven door Hill

30-03-2007, 18:04 geschreven door Hill

25-03-2007, 22:49 geschreven door Hill

22-03-2007, 20:07 geschreven door Hill

11-03-2007, 10:02 geschreven door Hill

09-03-2007, 12:27 geschreven door Hill

05-03-2007, 20:22 geschreven door Hill

20-02-2007, 20:49 geschreven door Hill