If the future isn't bright, at least it will be colourful
17-11-2006
Voor doven en slechthorenden
Nathalie Imbruglia met Torn :
17-11-2006, 21:58 geschreven door Hill
16-11-2006
Unieke bezoeker
Woensdag 15 november 2006 - 60 unieke bezoekers Dinsdag 14 november 2006 - 54 unieke bezoekers Maandag 13 november 2006 - 58 unieke bezoekers Zondag 12 november 2006 - 60 unieke bezoekers Zaterdag 11 november 2006 - 63 unieke bezoekers Vrijdag 10 november 2006 - 54 unieke bezoekers Donderdag 9 november 2006 - 64 unieke bezoekers Woensdag 8 november 2006 - 74 unieke bezoekers
Vanavond heb ik nog eens de statistieken opgezocht van dit blogje. Het was al eventjes geleden, ik was zelfs al bijna vergeten hoe ik het moest doen. Terwijl ik vroeger, ik beken, in de beginweken, dagelijks ging kijken hoe het stond met de lezersaantallen, ongerust als ze daalden, op een wolk als ze stegen. Blij gelijk een klein kind was ik, toen ik de kaap van 20 overschreden had. Dat was dubbel zoveel lezers, als kennissen die wisten dat ik een blog had. Ik heb er zelfs een glas witte wijn opgedronken. (Die niet te zuipen bleek, maar het was de idee die telde).
Nu, een negental maanden verder is jullie aantal aangegroeid tot een goede zestig. Waarvoor dank. Zestig lezers die dagelijks naar de Moose komen, hun schoenen uitschoppen, gezellig bij het haardvuur aanschuiven en luisteren naar wat die eland vandaag weer te vertellen heeft.
Enkelen daarvan ken ik nog uit een voorblogs leven : Dag Zonnebloempje ! Dag Butchamon ! Dag Karl! Anderen verwelkom ik als vaste gasten, de habitués : Dag melancholische Stefi, lezer van het eerste uur, dag zinderende Zapnimf, dag lieve Lieve, dag methodische Menck, Philou, speedy met de kleine s, Kate, Raf en de anderen. Dag leeuwin met de onuitstotterbare naam.
Maar maar maar! Als ik jullie allen bij elkaar tel kom ik nog maar aan een kleine twintig namen (if that !). Wie zijn dan die veertig anderen? Die veertig stille -ik hoop- genieters? Zijn jullie altijd dezelfden of zijn jullie met zijn tachtigen, die telkens om de andere dag dit blogje besnuffelen. En waarom reageren jullie niet ? Zijn jullie te bedeesd ? Te timide ? Vrezen jullie met één spitse tegenreactie afgemaakt te worden door de collega reageerders ?
Ik ben echt benieuwd naar wie hier allemaal dit blogje leest. Laten we nu eens hetvolgende afspreken. Stuur eens een reactie in op dit stukje, zeg eens wie je bent (hallo, ik ben den Achmed, ik ben 24 jaar en ik doe beep beep na.), zwaai eens naar de anderen. Eén keer maar, daarna laten we jullie met rust. We zullen hoogstens één keer een klein beetje met jullie lachen. Doen jullie dat ? Nice. Ik heb het ook tegen jou, tante Claudine !
16-11-2006, 21:44 geschreven door Hill
15-11-2006
Doordeweekse woensdag
Soms zijn er van die dagen dat er echt niets gebeurt : je staat op tijd op, jij krijgt geen hoestbui als je je tanden poetst (dus de spiegel blijft gespaard), je schoenen raken geknoopt zonder problemen, je broek, je das, allemaal keurig. Op weg naar de tram regent het, dus je stapt stevig door en let niet op de voorbijgangers. De tram is op tijd en op het werk raak je voor één keer niet klem tussen de draaideuren. Zelfs de lift valt niet stil. Je haalt zes keer koffie, en je morst maar twee keer. Je hoeft vandaag geen copies te nemen en de PC ronkt als nooit tevoren. Op zich is dat vreemd want PCs ronken niet, maar zorgwekkend is dat ook niet. Zolang er geen rook uitkomt, zit er geen tekstje in.
's Avonds hetzelfde scenario als in het opkomen : regen, tram, thuis. Daarna komt bezoek langs, ze hebben geen nieuwe auto gekocht, nog geen huis gevonden, zij is zelfs niet zwanger. Ze vertrekken, je start je PC op en dan... Wat zal ik vandaag nu eens schrijven ?
Is het de moeite om te vertellen dat ik tijdens een vergadering met mijn toekomstige directeur uit verveling met mijn broeksriem zat te spelen? En dat ik klem ben komen te zitten met mijn ringvinger tussen de riem en het lusje. En dat ik onopvallend mijn vinger probeerde terug te trekken en dat dat niet lukte. Hoe ik verwoede pogingen deed en zelfs al begon te zweten toen ik echt klem zat ? Toen ik er tenslotte toch in slaagde om mij te bevrijden, maar dat de directeur en zijn secretaresse wel heel vreemd keken naar wat ik daar onder tafel en onder de gordel allemaal voor spastische bewegingen maakte ? Zou dat allemaal de moeite zijn om te vertellen ? Ik dacht het niet.
15-11-2006, 22:52 geschreven door Hill
14-11-2006
Boemboemburen
Omdat de komende weken nogal druk zullen zijn, nam ik vandaag nog een half dagje overuren op. Volgende week zou het toch niet lukken, en het leek me een ideaal moment om er eens tussenuit te zijn. Een regenachtige namiddag. Nietsdoen, rondlummelen, onder een donsje in de zetel de verse voorraad boekenbeursboeken doorbladeren.
Voor ik me helemaal in de zetel ingraaf, draai ik de verwarming een streepje hoger. Ik werp nog een blik op het appartementsgebouw aan de overkant. Het neemt een douche. In de gutsende regen, met dichte gordijnen overal. Alleen hier en daar, linksboven en op de derde verdieping van boven te tellen, rechts, hangen de gordijnen opengeschoven. Je kunt er zo binnenkijken hoe of het bankstel staat bij Mien. Mijn oog slentert nietsziend over de ramen, trieste film noire, le commissaire Maigret kan elk moment opduiken vanachter een hoek, met uitgeregende pijp. De blik valt op dat appartmentje met de open gordijnen. Ik zie de kamerplanten, de staande klok en de zwarte lederen sofa, die daar al jaren staan.
Maar, en dat is nieuw, ik zie op die sofa een wulpse blondine zitten. Hoe ik zo goed kan zien dat ze wulps is ? Wel ze heeft geen kleren aan. Toch niet veel alleszins, zó goed kan ik het nu ook niet zien (telescoop is in reparatie, een week of drie geleden keek ik naar een vallende ster. Valt die ster wel niet in mijn telescoop zeker. Krak twee lenzen kapot, 500 euro kosten). Nu komt ook nog een jongeman opduiken vanachter die plant. Het is zijn appartement. Althans, hij woont daar. Soms zie ik hem de was uithangen op het voorterrasje.
Hij is niet naakt, hij draagt zelfs een das. Maar lang duurt dat niet. Aan die das trekt ze hem naar beneden en op een wip is zijn hemd uit. De rest volgt al gauw en beginnen die twee me daar lekker te holadieeën! Nou moe. Da's ook een manier om een verloren dinsdagnamiddag door te brengen denk ik dan. En nog één van de leukere manieren ook. Hm hm, lekker ding die blonde. Dat zal ik nu eens goed bekijken zie. Zo vaak ziet een mens zijn overburen niet van bil gaan.
Langs de achterzijde kijkt mijn slaapkamer uit op studentenkoten. Daar zie je er al wel eens eentje in ontbloot bovenlijf iets onbestemds doen met een flesje water. Of liever, ooit heb ik eens, een paar jaren terug, één appelblootstudentje iets onbestemds zien doen met een flesje water. Ik ging slapen, groette nog eenmaal de maan en hup, daar stond ze. Te spelen met zichzelf en met de hele wereld. Ok, dat was eens een studente, maar dit hier is toch van een andere orde. Boemboemburen.
Ik hoor de preutse onderlipjes al prevelen : vind jij dat niet een beetje gênant om dat te bekijken vanuit je living ? Is dat niet voyeuristisch ? Neen, zeg ik dan. Dit is centrum Antwerpen, ik betaal hier verdorie genoeg kadastraal, die show hoort bij het pretpakket. Trouwens, als ze niet gezien willen worden, moeten ze de gordijnen maar dichttrekken. Na.
Dus ik blijf voor het raam staan, met de handen in de zakken, minding my own business. Het moet gezegd, ik val meestal op donkere vrouwen, maar die blonde is me dat een stoot, zeg. Hoeba hoeba. Een mens zou goesting krijgen gewoon door ernaar te kijken. Zouden die daar niet van zweten?, denk ik nog. Dan zullen ze wel plakken aan die lederen sofa. Sjjjjllllapp, bij het rechtkomen. Vind ik wel geinig.
Het lijkt erop alsof die nog wel eventjes doorgaan, dus ik ga naar de keuken en zet koffie, open een pak cake, cognacje d'erbij, en rangschik dit alles op een dienblad dat ik mee naar de living neem.
Ik werp nog een blik op mijn overburen, maar ik ben te laat. Ik heb de apotheose gemist. Ze zijn nog niet aangekleed, maar ze staan al weer recht. Nog wat knuffelen met mekaar, hij zoent haar in d'er nek en zijn hem daarna op de mond. Eerst verdwijnt hij uit beeld, en daarna volgt zij hem. Show's over.
Ik nestel mij onder mijn donsje en bedenk : hoe perfect mijn namiddag ook is, het kan dus altijd beter...
14-11-2006, 18:08 geschreven door Hill
13-11-2006
Red Alert Red Alert !!!
Red alert red alert red alert!!! Het lampje van de voorraadkast flikkerde onheilspellend. Een korte blik op de inhoud gaf aan dat het laatste pak toilet-papier aangebroken was. De veiligheidsmarge was overschreden. Afhankelijk van de excrementele consistentiegraad wordt het nulpunt bereikt over twee tot vier weken. Hoog tijd dus om een nieuw pak te halen. Wat ik dan ook prompt deed.
Het systeem werkt nu al drie en een half jaar feilloos. Ik heb het ingevoerd twee dagen na het befaamde mei 2003-incident met de vijf trappisten. Een aangename namiddag, goed volk, prachtig weertje, vroeg terrasje en vijf trappisten. De volgende dag lang kunnen uitslapen, geen kater, maar wel een klein beetje robbelingen-in-den-buik. Je slentert naar de pot, broek op de knieën, je zit er volledig mens te wezen. En dan mijmert een mens al ne keer, van hoe het was, is, of zou kunnen worden. Je droomt van een nieuw systeem om fietsbanden te plakken, online via internet, je heb zelfs al een naam "you-tube", maar vergeet die achteraf te registreren. Je denkt aan een ultrasmalle walkman, maar je verwerpt het idee, walkman is hopeloos verouderd. Je gedachten houden pas stil als je voelt dat je achterwerk begint te slapen. Wipe-time.
Je hand grijpt naar het rolletje WC-papier en frrrrrrt, in je handen hou je één luizig, Rizzladun velletje. Nietsvermoedend draai je je een kwartslag en je tast naar de stapel rollen die in het hoekje van het toilet staat. En die stapel staat daar niet. Er is geen stapel meer. Er is geen toiletpapier meer. En de faecalische consistentiegraad na vijf trappisten scoort maar een matige vier op de schaal van Pamper, dus je komt er niet zomaar vanaf met een handigheidje.
Dit kan gebeuren, ik leg mij neer bij de gedachte dat iedereen dat al wel eens voorheeft. Hoe zegt u ? U niet, ok dan, u dan niet, maar alle anderen wel. Wablieft, u ook niet ? Ok, maar u bent dan ook een zeer voorradige vrouw ? Neen, niet jij, jij bent een man, hallo, maar jij hebt natuurlijk een vooruitziende echtgenote. Toch niet ? En jij hebt dit nooit voorgehad ? Ook niet toen je op kot zat ? Niemand ? Bende huichelaars. En zouden jullie eens allemaal vanuit mijn toilet willen gaan, aub, ja, dank u.
Okee dus, nu had ik wel iets praktisch om over na te denken. Wat heb ik in huis dat goed veegt ? Mijn kanarie was al dood toen, dus een flauw doorslagje van de grote linoleum sketch van Urbanus zat er niet in. Reclamefolders ? Ik heb een sticker op de bus : geen reclame, merci facteur. De krant, mjaaa, ik heb die nog niet uit, en... neen, ik weet toch niet. En dan het lumineuze idee : keukenpapier. Van die allesopnemende vodjes, die daarna toch sterk genoeg blijken te zijn om niet door te scheuren onder het gewicht van eierdooiers, tomaten, koffiedrab en gesmolten boter. Ik dus met de broek op de enkels in zakloopsprong naar de keuken, mij onderweg afvragend waarom ik die broek eigenlijk niet helemaal had afgedaan. Ik open de deur naar de keuken en dan bedenk ik : O nee, ik heb geen keukenpapier meer ! Bij het invetten van een bakvorm verleden week heb ik het laatste restje gebruikt ! En dan valt plotseling de hele wereld op zijn plaats. Omdat ik geen keukenpapier meer had, heb ik toen... toiletpapier gebruikt. Ik open de keukenkast en inderdaad, daar ligt een rolletje wit-met-blauwe-hartjes (kan ik eraan doen, dat was toen prijs/kwaliteit de beste koop) toiletpapier. Gelukzalig hip ik terug naar het toilet alwaar ik mij uitgebreid laat gaan.
De dag daarna heb ik het alarmsysteem geïnstalleerd. Ik ben die week nog drie keer naar de keuken mogen hippen.
13-11-2006, 21:39 geschreven door Hill
12-11-2006
Gesmolten romantiek
Kaarsrechte sfeerlamp met koffie overgoten zacht als was smelt ze
12-11-2006, 21:05 geschreven door Hill
11-11-2006
Tuning op Zaterdag
Modern talking
11-11-2006, 00:17 geschreven door Hill
10-11-2006
Groen op rood
Meneer, bent u dat die zo lekt ? Ze kwam het vragen met haar allerverlegenste glimlachje.
De meneer in kwestie was aan het genieten van een goed glas bier, maar vooral van de blinkende ogen van zijn tafelpartner. Een uurtje geleden nog hadden ze samen gezeewierd in een Thais restaurantje in de Grote Pieter Potstraat (Ilha Formosa, een aanrader voor de vegetariërs. Zijn jullie dan vegetariërs ? Moet dat dan, neen, maar soms staat ons groentenniveau zo laag, dat we dit alleen maar op peil kunnen houden door extra bladgroen in te slaan, onder de vorm van zeewier of spinazie. Vegetarisch eten kan daarbij een oplossing zijn.) Daarna wou zij nog iets drinken en nu rondden ze af in het Patersvaetje, een donkerbruin cafeetje onder de kathedraal. Ze zaten op de mezzanine, de halfopen eerste verdieping, hij dronk een Tuborg, zij warme chocolade.
En nu stond de serveuze dan, een grappig ding, gekleed in eighthies stijl, voor hun neus, te vragen of meneer soms lekte. Ja, er drupt een vreemd goedje vanuit de mezzanine naar beneden het café in, en het lijkt te komen van de plaats waar U zit, meneer. Hij volgt haar blik en kleurt al even rood als haar truitje. Hij ziet zijn rugzakje staan in een plas, die sneller groter wordt. Excuseer dat zal mijn thermoskan wezen. Met veel te vlugge stuntelige handen probeert hij de situatie recht te zetten en hij plaatst zijn druppend rugzakje op tafel. Onder de geamuseerde blik van zijn tafelgenote, diept hij er een blikken thermoskan uit, waar het deksel van opengeschoven is. Hij stottert zich vast in verontschuldigingen, en haalt ook nog twee doorweekte mattetaartjes boven, twee lege kopjes, een handdoek, een chocopotje,... alles donkerbruinkoffiebevlekt. We hadden toch gezegd dat we nog een wandelingetje langs het water zouden maken, en ik dacht, het zal koud zijn, en toen dacht ik maar, op een bankje, ik zou misschien voor een hartversterkertje kunnen zorgen, maar de thermos was niet goed toe, en dan wou, ik bedoel zou... Wel. Neenneen, ik... Nou ja.
De sukkelaar geraakt niet meer uit zijn woorden. Het is plots tachtig graden in het café, zweet parelt op zijn rode kop. Heb jij dat ook als je je wil verantwoorden, je het alleen maar erger maakt?, probeert hij nog. Samen kijken ze over de reling naar de vloerverdieping waar een litertje koffie, een hele plas, ligt, een laatste scheut druppelt nog naar beneden. In een poging nog iets te redden, veegt hij de tafel schoon met zijn handdoek en al doende veegt hij meteen zijn sjaal van tafel, die pardoes in de plas valt. Oh neen. Maar zij ligt alweer dubbelgevouwen van het lachen. Steek die toch in je mouw die sjerp, giechelt ze. Hij rolt de mouw van zijn trui naar beneden, en wil daar die volledige sjerp inproppen, bemerkt het onmogelijke van de situatie, kijkt haar vragend aan, In de mouw van je jas ! Zij komt niet meer bij.
En hij lacht dan ook maar mee. Groen op rood.
10-11-2006, 23:21 geschreven door Hill
08-11-2006
Vloeibaar nirvana
Okee, ik geef het toe. Het was een ietsiepietsie laat gisterenavond. (Sedert wanneer sluiten de cafés in Antwerpen trouwens om 3u30 ? Is dat nu een uur, we waren nog lang niet uitgetetterd !) En ik ontken niet dat ik eigenlijk al oververmoeid was toen ik vertrok (ik zal eventjes op bed liggen, eventjes maar, ogen dicht, ogen terug open, waaaah, veertig minuten weg !). Ik wil zelfs nog eerlijk toegeven dat ik daarna nog een uurtje of drie heb liggen draaien in mijn bed. Teveel koffie gedronken, meneer, ik leer het nooit. (Ik twijfel er trouwens sterk aan of ik beter zou geslapen hebben zonder die koffie.) Maar dan nog, dan nog is dit geen reden om me zo ellendig te voelen deze morgen.
Verdikkeme zeg. Tegen kwart na acht begonnen mijn oogleden al naar beneden te zakken. En toen was ik nog niet eens aangekleed. Het werd toch nog tien uur. Tien uur dus, op normale werkdagen is dit het moment waarop performante Hill routineus zijn derde kopje drab naar binnen giet, vandaag echter zat ik op dat onzalige uur al aan zes espresso's (of drie dubbele zo je wil). Het hielp maar matig. Sabine die tegenover mij zat, was afwisselend een schilderijtje van Seurat, een verwrongen Braque, en het laatste kwartier zelfs een groene Rothko. Achteraf bleek dat ze om kwart voor tien al naar een vergadering was en ik zat te staren op de reuzenficus achter haar, maar dat doet hier nu eens niets terzake.
Wel dat ik mijn zevende shot van de dag nodig had. Ik duwde mij omhoog aan de leuningen van mijn bureaustoel en met een laatste krachtinspanning, strompelde ik naar de koffieautomaat. Die het niet meer deed. Kapot. Het water is opgebruikt, het water is opgebruikt, stond er in rode LEDS op de schermpje. Dat ding is verdorie aangesloten op de waterleiding, het water is opgebruikt, hoe komen ze erbij. Ja, ik had al veel koffie binnengekapt, maar dat de Antwerpse Waterwerken door mijn toedoen verzanden, dat leek me een tikkeltje overdreven.
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lichaam snurkte om koffie. Zou de automaat op het negende (eentje hoger) al werken ? De verdieping was onlangs gerenoveerd (likje verf, nieuw tapijt, valse plafonds (het leek nergens op). Er stonden nog geen bureaus, maar misschien was de koffieautomaat wel al aangesloten.) Drie kwartier later, was ik de trap naar de hogere verdieping opgeraakt. Ja, koffie ! Ik deed een vreugdedans. Inwendig dan. Ik was fysiek nauwelijks nog in staat om adem te halen.
Espresso, met suiker en melk, sterktegraad drie bolletjes, pruttel pruttel, piep klaar, een nipje van het bekertje doen, het er opnieuw onder zetten, en dan nog eens drukken, pruttel pruttel piep. Twee komma drie espresso in één bekertje. Dit was vloeibaar nirvana.
En dus liet ik mijn bekertje vallen. Of toch bijna. Het gleed gewoon uit mijn hand (ik had de force niet meer, het bekertje glipte domweg uit mijn hand). Maar dat was gerekend zonder Reflex-Hill !
In Matrix-slo-mo valt het bekertje naar beneden, de koffie gutst over de rand. In een laatste poging de schade te beperken, draait Hill zijn elastische lichaam een kwartslag en buigt zijn knie. Het bekertje bevriest in de lucht, de camera omcirkelt de koffiegolf. Hill recht zijn been, schoenpunt gestrekt. Camera belicht scene uit alle hoeken. Slomo houdt op, het bekertje valt en Hill... geeft het een schop. Ik geef het gewoon een schop ! Waarom doe ik dat nu ? De koffie spat alle kanten op.
Dag spikplinternieuwe vloerbedekking. Aie. Het volgende kwartier heb ik op handen en knieën gezeten, met groene papieren handdoekjes de vlekken zoveel mogelijk proberen weg te deppen met een mengsel van warm water (voor de thee) en ware doodsverachting. Het gevolg was dat de vloer even smerig was als daarvoor en ik helemaal gekraakt. Ik heb de lift genomen naar beneden. Waar ik de mecanicien tegenkwam die onze koffiezet net hersteld had.
08-11-2006, 21:42 geschreven door Hill
06-11-2006
Daarom dus
Ik moest langer presenteren dan verwacht. Ik had succes. Ik moest socializen. Ik geraakte niet weg. Ik miste mijn beloofde lift. Ik liep de zaal af. Ik viel tientallen mensen lastig. Ik vond een nieuwe lift.
Hij zou me wel voeren. Hij zou me afzetten aan het station. Hij zou tot Mechelen rijden. Hij viel twee keer stil op de parking. Hij reed de verkeerde snelweg op. Hij miste de afrit. Hij reed naar Zaventem. Hij zou daar omkeren. Hij miste Zaventem-Centrum. Hij reed naar de luchthaven. Hij keerde op de parking van de luchthaven. Hij viel nog eens stil. Hij reed één afrit te vroeg af. Hij was nochtans niet zat. Hij zette me af in Mechelen. Hij kende daar de streek. Hij zei dat toch.
Ik miste de rechtstreekse trein. Ik nam de boemel. Ik stopte in Mechelen. Ik stopte in Mechelen-Nekkerspoel. Ik stopte in Sint-Katelijne-Waver, in Duffel, in Kontich, in Hove. Ik stopte in Mortsel-Oude God, ik stopte in Morstel-Deurnsesteenweg. Ik stopte in Antwerpen-Berchem en ik stopte in Antwerpen-Centraal. Ik vloekte de blink van mijn schoenen. Ik duwde de voordeur van mijn appartementje open om 23u04. Ik moet morgen fris zijn.
Daarom. Daarom dus staat hier geen tekstje vandaag.
06-11-2006, 23:23 geschreven door Hill
05-11-2006
De laatste dag
De vakantie is geëindigd zoals ze begonnen is. Leeg. En koud. Gelukkig was vakantie zelf warm en zacht. Na tien uur comateuze slaap, wakker geworden om kwart na twaalf. Het wil niet lukken. Niets wil weer lukken. De keelontsteking van gisteren is verdwenen, de koppijn echter dubbel zo groot : Eén Dafalgan, twee Dafalgan. Het bruist lekker in het glas, maar helend effect heeft het niet echt.
Dan maar naar de bakker. Ik loop verkeerd. Ik loop verkeerd op weg naar de bakker die drie straten verder ligt ! Had ik gisteren maar gedronken, dan was er nu een reden om ziek te zijn. Met het broodje in de hand op zoek naar toespijs. Confituur en honing. En een restje choco. De kaas is op. Suikers zijn goed, van suikers ga je leven, suikers zijn energie! Zeggen ze. Het helpt allemaal niets.
Tegen drieën krijg je dan een heel vreemd telefoontje en tegen vieren verknal je zelf een belangrijk telefoontje. Och ja. Deze dag heeft geen zin. Ik laat het bad vollopen en zoek naar een zender op de radio. Alleen radio één wil mee, met in de achtergrond een popzender. Ik hoor de voetbaluitslagen en schrik even later wakker tijdens een vertelling van Nigel Williams. Ik moet in slaap gevallen zijn, het water is koud. Ik droog me af en ga voor de PC zitten. Een tekstje voor de Moose. Over wat er allemaal misliep in Bonn. En wat er allemaal zo tof was in Bonn. Maar ik ben niet in de mood. Morgen beter.
Wat nog vandaag ? Strijken. De hemden voor morgen moeten gestreken worden. Eentje voor door de dag, en dan eentje dat past bij het pak voor de presentatie 's avonds. En de schoenen poetsen.
Over twaalf uur moet ik opstaan.
05-11-2006, 19:30 geschreven door Hill
04-11-2006
Guggenheim Bonn
Een jonge vrouw, in lange zwarte kleren, pikzwartgeverfde schouderlange haren en zware zwarte make-up staat voor een schilderij. Het schilderij is een ruim bemeten Mark Rothko (2m05 op 1m70) en bestaat uit een viertal kleurvlakken op een rood met witte achtergrond. Alleen de vrouw en ikzelf staan in die zaal. Ik was ook gekomen voor die Rothko, maar bekeek nu maar de vrouw. Het had wel iets, een donkere trieste figuur die kijkt naar die vrolijke kleurensmelt.
Ze staat goed anderhalve meter voor het schilderij en ze neemt het in zich op. Tegen haar oor houdt ze een audiofoon (dat is een soort van telefoonhoorn met nummertjes erop. Als je het nummertje intikt dat staat naast het schilderij hoor je dan een uitleg over de schilder of over het werk). Ze drukt de hoorn af en blijft naar het schilderij kijken. Ik sluip dichterbij en blijf naar haar kijken. Plots doet ze een grote stap naar voor en nu staat ze bijna pal met haar neus voor het doek. Ik denk aan Noordkaap : Ze kwam naast me staan en ze zei Wat vind jij van dit schilderij? Ik keek haar aan, dit was verdacht Deze vraag had ik nooit verwacht Wat is kunst? Wat is kunst? Die blik in haar ogen dat is kunst.
Achter haar rug speel ik een luchtgitaarsolootje en headbang een eind weg. Ik voel me plots heel vrolijk. En onnoemelijk belachelijk, als een gros Duitsers de zaal onverwacht binnentrippelt.
Maar terug naar mijn lady in black. Gothic was ze zelfs een beetje. Nauwelijks twintig centimer is er nu tussen haar neus en de verf. Ze houdt haar kopje schuin. Bekijkt de randen, zet een half stapje achteruit, staart nog eenmaal in het doek en verlaat de zaal. Niet zonder eerst te schrikken van mijn aanwezigheid. Ik voel me betrapt. Maar ze schiet in de lach. Die blik in haar ogen dat is kunst. Wat vind jij van dit schilderij ? hoor ik me vragen. Entschuldige mich, ich spreche nur Deutsch...
04-11-2006, 20:28 geschreven door Hill
Gorilla's op tsja zaterdag
...not in the biblical sense I mean...
04-11-2006, 00:16 geschreven door Hill
02-11-2006
Mijn jaar in boeken
Het boekhoudkundig jaar loopt weer op zijn einde. Met de start van de boekenbeurs wordt een nieuwe voorraad leesvoer ingeslagen, en de oude wordt netjes geklasseerd (lees tussen de kieren en gaten van de boekenkast gepropt). Bij het in gang trekken van deze blog, goede voornemens!, heb ik een rubriekje boekbesprekingen gemaakt en dat is tot op heden leeg gebleven. Geen tijd mevrouw ! Geen tijd meneer ! En eerlijk gezegd, ik had vroeger al een hekel aan het schrijven van boekbesprekingen. Het heet trouwens boekbespreking en niet boekbeschrijving. Boeken moet je lezen en er daarna over vertellen, bij kaarslicht in een rokerige atmosfeer, eventueel begeleid met een glas wijn of een -hier mag het- zwart theetje. Dus boekbesprekingen graag, maar boekbeschrijvingen neen. Op vraag van velen, en ik soigneer mijn publiek, jullie zijn dan ook een heerlijk publiek, heb ik geprobeerd om toch iets neer te pennen over de boeken die mijn afgelopen jaar kleurden of verveelden. Het is wat het is en niets meer, jullie zien maar.
De verklaring van de titeltjes misschien nog : Auteur is auteur en Titel is titel, daarover gaan we niet moeilijk doen. Waar er Cijfers staat, daar heb ik het jaar van verschijnen geplaatst (altijd handig om het verhaal in zijn context te zien) en het aantal bladzijden. De uitgeverij staat er niet bij. Omdat dat saai is om over te tikken. En het toch niemand ene moer interesseert. Wil je ze toch weten : google.
Inhoud is de samenvatting van het boek in een halve zin, Begin en Einde zijn dan de eerste zinnen en de -hoe logisch- laatste zinnen (hier is over nagedacht). Voilà, dat is alles wat je van mij over het boek te weten komt.
En dan toch nog twee rubriekjes. Welja. Voor mij eigenlijk meer. En om er geen saaie opsomming van te maken. Waarom geeft aan hoe ik bij dat boek terechtgekomen ben en Waar duidt aan waar ik het gelezen heb. Waarom nu net die twee. Daarom.
Als iemand iets meer wil weten over de boeken, stuur maar een reactie in. Ik ben benieuwd.
En dan neem ik nu een dagje verlof. D'er staat genoeg leesvoer op het plankje.
02-11-2006, 00:47 geschreven door Hill
01-11-2006
Vijf ongure mannen en een jongetje
Het stond net voor mij in de frituur, een jongetje van een jaar of zeven, hooguit acht. Een knap kereltje, donker kopje, donkere ogen, en een oranje snoetje. Spaans uiterlijk een beetje. Het zag eruit alsof hij een goed voetballertje zou worden.
Hij had zopas een hele bestelling doorgegeven (boodschappenlijstje over de toonbank doorgeschoven naar de frietenbakker) en stond nu een beetje onwennig te draaien op zijn baskets. Te wachten op zijn frietjes. Het vet werd van zijn vlees(haha)-brochettes afgedept, en ook de frieten waren klaar. Moet er zout op, vroeg de frituuruitbater. Dat wist het kereltje niet. Dat hadden ze hem thuis niet gezegd. Het keek een beetje gegeneerd en zei toen aarzelend : Ja. De bestelling werd ingepakt, het jongetje haalde uit zijn vastgesloten vuistje een briefje van twintig euro en kreeg het wisselgeld, een aantal euro's en wat kleingeld in zijn hand gestopt, samen met het papiertje waarop de bestelling stond.
Moet je ver ? vroeg de bakker nog. Neen, niet zo ver, meneer, antwoordde het kereltje. Hij schoof de deur open en verdween in de donkerte, richting pleintje. De overige vier gasten (en de frituuruitbater) keken hem in stilte na, hoe hij aan het rode licht wachtte, bij groen de straat overstak, daarna richting plein liep, daar nog eens de straat dwarste, maar nu haaks op de eerste richting en verdween in een klein steegje.
Het was toen woensdagavond één november, half negen, en het gebeurde op het kruispunt van het Falconplein, het Van Schoonbekeplein en de Brouwervliet, niet meteen de meest gezonde buurt van Antwerpen. De achterblijvers, de frituuruitbater, een lange ongeschoren kerel met roltrui, twee besnorde vijftigers, typische frituurtypes en mezelf begonnen meteen onderling een verontwaardigde discussie dat het toch niet verantwoord was om zo'n jongetje in deze buurt te laten rondlopen op dat uur. De eerlijke verontwaardiging was heel groot bij de gore mannen.
Laat dat jongetje vooral geen echte gore man tegen het lijf lopen in dat achterafsteegje.
01-11-2006, 21:25 geschreven door Hill
31-10-2006
Gino en de kaars
Mijn kaars was uit. En het was mijn laatste, ik moest nieuwe kopen. (Niet iedereen kan zich electriciteit veroorloven. Er is veel verdoken armoede in blogland !) Even later stond ik dus aan te schuiven aan de kassa van ik weet al niet meer waar, de blokker, geloof ik. Het was niet zo'n goed moment. Er stond een rij, die je wel eens ziet bij een pretparkattractie. Wel vierhonderd wachtende vrouwen, kinderen, nog vrouwen, nog vrouwen, Hill, nog vrouwen. Ik kon niet nalaten uit te rekenen hoeveel er daarvan nu naar het toilet moesten. En hoeveel liter de verzamelde plas zou bedragen. Het resultaat van mijn rekensommetje leek me absurd hoog.
Daar stond ik dan, een beetje te dagdromen met mijn veertien kaarsen. Goedgekeurd stond erop, in een groene cirkel. Hoe keur je nu een kaars goed ? Ik opende de verpakking en probeerde : Met de kaars zwaaien (manoeuvrabiliteit), even op duwen (elasticiteit), er aan ruiken (toxiciteit), met het wiekje in je neus kietelen (humor).
Ik speelde verder tot mijn oog getrokken werd naar de twee caissières. Of beter één caissière en één zakkenvulster. Eentje nam de artikels aan, scande ze in, rekende af en de tweede stopte ze in een zakje. Iemand moet het doen, natuurlijk. Die aan de kassa was blond, fake of course, die met de zakken was bruin. Die blonde had mooie lange donkere wimpers, maar het waren opgekleefde. Dat zag je zo, niemand heeft wimpers van drie centimeter. Tenzij misschien een kameel. En eerlijk gezegd, daar had ze wel iets van, van een kameel. Ook twee bulten. Geen idee hoe ze daar aan gekomen was, maar natuurlijk was het zeker niet. Bloemkoolborsten. Konden elk moment wegknallen. Als een ballon, een ballon, een ballonnetje, paf, pfwiiiiieeet. Eigenlijk vond ik haar een beetje zielig. Met haar dichtgeplammuurd gezicht. Kamelenlippen had ze ook (Bovenaan, vunzige bunzings ! Bovenaan !) en ze was er nog trots op ook, want ze had die vuurrood geverfd. Kerstsfeer zeker. Of misschien nog eerder Halloween. Smaken verschillen. Maar sommige smaken verdienen een pak slaag.
Ondertussen was ik binnen gehoorsafstand gekomen en hoorde ik haar een hele zaag spannen tegen de brunette, twintig kilo te zwaar, maar wel natuurlijk en zeer sexy, over een zekere Gino, die haar onheus had behandeld. Als ik de naam Gino hoor, word ik altijd vrolijk. Mijn schoonbroer had een grasparkiet en dat beestje heette Gino. Als de familie de keuken binnenkwam, riepen ze telkens Gi-no Gi-no en dan kwam den Gino uit zijn kooi gestapt om je een kusje te geven of hij deed iets heel lenigs op zijn trapeze. Telkens ik een menselijke Gino zie, zie ik die gast op zo'n trapezeke zitten en kopjes geven tegen een roze spiegeltje. Ja, en de Gino zei dan blablablablabla en ech waa-haar (het was nog een Limburgse ook). En Gino hier en Gino daar. Ik kreeg er stilletjesaan het heen en weer van. En dan zegt haar vriendin : 't Is waar, er zijn geen mannen meer als vroeger. Neen, zegt de fake blondine met opgeplakte wimpers, opgepompte boezem en dichtgemetseld voorhoofd, Neen, er zijn geen echte mannen meer!
En toen kreeg ik de slappe lach en moest ik dringend plassen.
31-10-2006, 21:45 geschreven door Hill
30-10-2006
Twee hondjes
Een man, een halve kop groter nog dan ik, komt het jaagpad afgeslenterd. Zijn volwassen rossigbruin verwilderde baard kleurt mooi bij zijn donkergroene regenjas. Voor hem, stoeien twee Labrador puppies, het zot in de kop, vrij rond. Ze rennen om ter hardst, zien een konijn, houden plots stil, tuimelen over elkaar, bijten elkaar naar de mond, lachen om hun eigen onstuimigheid en buitelen verder, koprollend door de aarde.
Ik zit op een bankje, kijk geamuseerd naar de beestjes en lees verder in een boek hoe de kleine Eric Pinksterblom de Wollewei binnenstapt.
Ondertussen zijn de hondjes bij mij in de buurt, een tiental meter voor de man uitlopend. De eerste puppie springt onmiddellijk tegen mijn broek op en de tweede volgt zijn voorbeeld. Ze krasselen met hun nagels tegen de pijpen tot plots de kleinste van de twee bovenop me zit, op mijn schoot. Zelf nog het meest geschrokken van zijn exploot, springt hij weer van me af en duikelt zijn vriendje achterna, de weide in. De man, een tikkeltje gegeneerd en ook wel angstig om mijn vuile broek, lacht nerveus naar mij en wil mij voorbijlopen. Ik wil hem nog vragen hoe oud de hondjes zijn, om een gesprek op gang te brengen. De man antwoordt wel, zes maanden, maar houdt niet stil. Hij loopt door.
In de weide, een tiental meter dieper ondertussen, stoeien de beesten verder. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik met me spelen, herinner ik me.
Ik klop de meeste aarde van mijn broek en lees verder.
30-10-2006, 22:59 geschreven door Hill
29-10-2006
Clijsters
Een beetje meer naar rechts. Goh, echt niet veel hoor, een paar millimeters misschien. Naar rechts, nog een beetje. Ja ja, ai, neen, te ver. Hey, maar is dat Clijsters niet ? Kim Clijsters ? Jaja, miljaar en in galakledij. Zie maar zie maar !
Man 1 stond op een laddertje, drie treden hoog. Man 2 stond in het tuinhuisje en gaf de aanwijzingen. Man 3 stond er bij en keek er naar, met zijn handen in zijn zakken, een slechtgerolde sigaret in zijn mondhoek.
Clijsters, maar ja, dat is ze echt. Oei, ze is weer weg. Terug naar links Jan, naar links, ja ze is terug. Mja, ze is schoon opgemaakt deze keer, niet te overdreven veel oogschaduw. Maar tommetoch, Jan, laat dat nu eens staan, het was nu goed! Lap, ze is weer weg! Dju toch!
Guido wond zich op. Dat was nu al meer dan drie kwartier dat ze probeerden om een zuiver beeld te krijgen op het televisietoestelletje. Eerst hadden ze niets (nu ja, niets, een zwart beeld, met daarover in rode letters "zwak signaal"), een paar draaien aan de schotelantenne later kregen ze strepen : oranje, geel en blauw, en nog iets later bleek dat geel het staartje van Kim Clijsters te zijn en het blauw haar jurkje. Bijna waren ze er, bijna rimpelloos beeld en nu zou het nog helemaal fout lopen. Een tweetal keer schemerde zelfs "zwak signaal" er opnieuw tussen.
Kom Jan, niet nerveus worden -maar ik ben niet nerveus !- we waren er bijna. Nog een ietsiepietsie naar links. Ok, ze is terug, nog even, nog, nog. Ja. Oei, het zijn nu groene strepen. Wacht, pas op, nog eventjes terug. Ja, stabiel beeld.
Van een snookertafel. Met daarrond een jong mannetje in zwart kostuum met een gewaterperoxideerd blond kopje. De drie mannen stonden rondom het scherm. Ja, dat was het, dit was de goede stand. Een tweetal minuten keken ze naar het biljartspelletje. Toen werd de snookertafel in twee gespleten, de keu's werden metronoomslingers en Robertson had plots twee hoofden en wel heel veel haar.
Ach, laat maar, zuchtte Guido, we zullen morgen wel verder proberen. Clijsters is nu toch weg.
29-10-2006, 23:22 geschreven door Hill
28-10-2006
Zaterdag op vrijdag
Met hierbij twee bedenkingen : 1) Mechanika, het is toch iets schoons 2) Je zal maar de dirigent zijn van het orkestje dat hier de soundtrack bij speelt
28-10-2006, 00:23 geschreven door Hill
27-10-2006
Holland 3 : Een laatste schaap
Fast Forward naar woensdag 10 uur. Met iets wat op een kater lijkt, stap ik door het landschap. Hier staan naast gras en schapen ook bomen, bosschages, struiken en ik zie zelfs een vos ! Het kan ook mijn rosse kater geweest zijn met een pluimstaart, edoch, ik zie er een vos in. Ik snuif het landschap op, drie diepe teugen zuurstof en waarlijk, ik begin te duizelen.
Ouddorp ligt aan zee, toch volgens de kaart, dat treft, ik wandel nog wel eens graag een kustlijn op en af. Haren in de wind (die op mijn armen dan vooral), tranende ogen en een lekkende snotneus. En een versterkertje na. Chocomelk met rum. Mmmm. De zee dus. Maar waar ligt die ? Op mijn oriëntatievermogen hoef ik niet te rekenen, dat heb ik niet meer. Ooit eens verloren bij een overhaaste verhuis. Het zij zo. Ik kan er mee leven. Maar ik heb wel een neus voor geuren. Dus, als een labrador steek ik ze in de lucht en inderdaad. Snuif ik daar geen zilte zeelucht, een visbriesje ? (Een mooi verhaal zou nu zijn dat ik al snuivend niet bij de zee terechtkom maar bij een vishandel en dat blijkt dat net die te zijn die de compagnon aan het controleren is. Ik moet je teleurstellen, zoiets gebeurt alleen in boeken, nooit in weblogs.) Ik loop mijn neus achterna, de zeelucht wordt ijler. Iedere kronkel in de weg schijnt me verder weg van de zee te brengen. Ik besluit het over een andere dijk te gooien en spring over de dichtbijzijnde gracht, recht naar de zoute luchten. Ik zet mijn weg verder dwars door een aantal weiden. De grachten hebben wel zeer smoothe oevers. Moosje tot aan de knoezels. Ik loop voorbij een klein huisje, een vakantiewoninkje blijkbaar verborgen in een bosje. Een geur van peperkoek overwalmt me. Niks vis meer, niks zeelucht meer. Daar stond ik. Afgesneden van mijn betrouwbaarste zintuig. Gestrand op het peperkoeken huisje. Hoe onnozel. Maar deze jongen geeft niet op ! Crocodile Hillie. Jungle Hill. Survival is the Game, Survivor is my Name.
Met een vlijmscherpe adelaarsblik speur ik de horizon af. Een tros meeuwen trekt mijn aandacht. Waar meeuwen zijn is water. En water hier is zee. Ik spring op mijn ongezadelde merrie en geef haar de sporen Ze perst er een sprintje uit richting meeuwengekrakeel. Eerlijk is eerlijk, het sprintje is eigenlijk stapvoets gesjok. Mijn Arabische volbloed blijkt een Brabants trekpaard te zijn. Bolly Bumper. Maar goed. Ik bind Jean-Luc aan een windmolen vast en sluip buikwaarts naderbij. Nog één dijk te gaan en daar is de zee. Om ontdekking te vermijden pluk ik die indiaanse pauweveer uit mijn gat (mijn haar is tekort om er wat dan ook van veren in vast te haken). Ik richt mijn borstkas op en piep even over het dijkrandje.
Weer mis. Of wat dacht je ? Achter de dijk ligt geen zee, maar een snelweg. En het vlokje meeuwen is druk in de weer met de resten van een overreden rat of muis of mol op te ruimen. Bei. Achter de autostrade priemen wel een drietal masten. Via een krakkemikkig brugje, ongelooflijk, en dat over een autostrade !, raak ik veilig aan de overkant.
Een verlaten haventje ! Geen bouwvallig haventje, wel een eenzaam haventje. Mijn haventje, mijn verlaten haventje. Met één lege aanlegpier, die tot aan zijn loopvlak in het water staat. Het zeesop schuimt er af en toe overheen. Daar ga ik zitten. In kleermakerszit. De wind in mijn haren, tranende ogen en een lekkende snotneus. Soms een been verplaatsen om niet nat te worden. Ik lees een boek. Met daarin gedichten van o.a. Leonard Nolens.
Krop
Ze staat bij het raam in de diepte Te staren en wijst naar de mensen, Ze zegt het alweer en alweer : Het leven is niets, het is niets.
Hoor toch hoe flemend dat klinkt Als ze fluistert en kreunt, met die wellust, Het leven is niets, het is niets.
Het zwelt haar de mond uit, een lofzang Op onze vergeefsheid, ze stelt me De dood in een duidelijk daglicht, het leven is niets, het is niets.
En ik ga al, ik raap haar weer op Uit die diepte en draag haar naar bed En druk me weer tegen haar aan.
Ik ruk haar gezicht naar me toe En lik en slik al haar tranen. Ik eet haar zo gulzig de krop Uit de keel dat ze snikt diep in mij.
Ik krijg het koud en sta recht. De zee is mijn vriendin.
§§§
En waar is dat laatste schaap ? FFW nog 8 uur. Ik kom thuis, kleed me uit en gooi de vuile was meteen in de machine. Ik ga naar de keuken om mezelf een glas chocolademelk in te schenken. Zonder rum. Ik duw de deur naar de keuken open. Een zurige geur walmt in mijn gezicht. Oh neen. Net voor Björn belde, drie dagen geleden had ik een blik schapekaas laten vallen in de keuken. Ik was dit aan het opdweilen toen Björn belde. De dweil lag er nog, te gisten in het vettige water.
