Chocolate Moose
Foto

Ga ook eens kijken bij
  • Chocolate Moose : Foto's
  • Chocolate Moose : Muziek
  • Chocolate Moose : Boeken

  • Laatste commentaren
  • shahrahan (shahrahan)
        op Residentieel wonen in het groen
  • isfahanvisit (isfahanvisit)
        op Residentieel wonen in het groen
  • sepahanfoolad (sepahanfoolad)
        op Residentieel wonen in het groen
  • sarmad (sarmad)
        op Residentieel wonen in het groen
  • echoob (echoob)
        op Residentieel wonen in het groen
  • sheykhbahaeihotel (sheykhbahaeihotel)
        op Residentieel wonen in het groen
  • sheykhbahaeihotel (sheykhbahaeihotel)
        op Residentieel wonen in het groen
  • partchoob (partchoob2)
        op Residentieel wonen in het groen
  • ehdasgostar (ehdasgostar)
        op Residentieel wonen in het groen
  • marjanhadad (marjanhadad)
        op Residentieel wonen in het groen
  • poonehmedia (poonehmedia)
        op Residentieel wonen in het groen
  • sepahanfoolad (sepahanfoolad)
        op Residentieel wonen in het groen
  • atashmahar (atashmahar)
        op Residentieel wonen in het groen
  • kolahdoozancarpet (kolahdoozancarpet)
        op Residentieel wonen in het groen
  • isfahanvisit (isfahanvisit)
        op Residentieel wonen in het groen

  • Zoeken in blog


    Inhoud blog
  • Sex blijft een goede drijfveer
  • Pragmatisch vogelen
  • Soepzus en snoepzus
  • De poes piest
  • De kat kwaakt
  • Publiek bezit
  • Diep geloof in het broeikaseffect
  • Het blogcomplot
  • Wandelen op de Mier
  • Kloten koken
  • De nieuwe generatie
  • Staat er haar op?
  • Communicatie ad absurdum
  • Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah!
  • Het mysterie van de bijziende jodin
  • Speakin on ze feun
  • Muggenziften
  • Wachten op kleinkinderen
  • Pompen of verzuipen
  • Spitse vondst van 't gepoeste
  • Winston en de vettige bende van Van Slembrouck
  • In ruggenspraak met het vakbondsfront
  • Caroline Gennez in The Crazy Horse
  • Boys & Grills
  • Diep in het rood II
  • Diep in het rood
  • Keuzes maken
  • Obama in Duitsland
  • Huiveren in Sarlat-la-Canéda
  • Shakespeare iz ded
  • Ciao bella!
  • Residentieel wonen in het groen
  • Het koppig model
  • Het bewijs
  • Bedrijfswagen gevraagd

    If the future isn't bright, at least it will be colourful
    10-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Groen op rood
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Meneer, bent u dat die zo lekt ?
    Ze kwam het vragen met haar allerverlegenste glimlachje.
     
    De meneer in kwestie was aan het genieten van een goed glas bier, maar vooral van de blinkende ogen van zijn tafelpartner. Een uurtje geleden nog hadden ze samen gezeewierd in een Thais restaurantje in de Grote Pieter Potstraat (Ilha Formosa, een aanrader voor de vegetariërs. Zijn jullie dan vegetariërs ? Moet dat dan, neen, maar soms staat ons groentenniveau zo laag, dat we dit alleen maar op peil kunnen houden door extra bladgroen in te slaan, onder de vorm van zeewier of spinazie. Vegetarisch eten kan daarbij een oplossing zijn.)
    Daarna wou zij nog iets drinken en nu rondden ze af in het Patersvaetje, een donkerbruin cafeetje onder de kathedraal. Ze zaten op de mezzanine, de halfopen eerste verdieping, hij dronk een Tuborg, zij warme chocolade.

    En nu stond de serveuze dan, een grappig ding, gekleed in eighthies stijl, voor hun neus, te vragen of meneer soms lekte. Ja, er drupt een vreemd goedje vanuit de mezzanine naar beneden het café in, en het lijkt te komen van de plaats waar U zit, meneer.
    Hij volgt haar blik en kleurt al even rood als haar truitje. Hij ziet zijn rugzakje staan in een plas, die sneller groter wordt. Excuseer dat zal mijn thermoskan wezen. Met veel te vlugge stuntelige handen probeert hij de situatie recht te zetten en hij plaatst zijn druppend rugzakje op tafel. Onder de geamuseerde blik van zijn tafelgenote, diept hij er een blikken thermoskan uit, waar het deksel van opengeschoven is. 
    Hij stottert zich vast in verontschuldigingen, en haalt ook nog twee doorweekte mattetaartjes boven, twee lege kopjes, een handdoek, een chocopotje,... alles donkerbruinkoffiebevlekt.
    We hadden toch gezegd dat we nog een wandelingetje langs het water zouden maken, en ik dacht, het zal koud zijn, en toen dacht ik maar, op een bankje, ik zou misschien voor een hartversterkertje kunnen zorgen, maar de thermos was niet goed toe, en dan wou, ik bedoel zou... Wel. Neenneen, ik... Nou ja.
     
    De sukkelaar geraakt niet meer uit zijn woorden. Het is plots tachtig graden in het café, zweet parelt op zijn rode kop. Heb jij dat ook als je je wil verantwoorden, je het alleen maar erger maakt?, probeert hij nog.
    Samen kijken ze over de reling naar de vloerverdieping waar een litertje koffie, een hele plas, ligt, een laatste scheut druppelt nog naar beneden.
    In een poging nog iets te redden, veegt hij de tafel schoon met zijn handdoek en al doende veegt hij meteen zijn sjaal van tafel, die pardoes in de plas valt. Oh neen. Maar zij ligt alweer dubbelgevouwen van het lachen. Steek die toch in je mouw die sjerp, giechelt ze. Hij rolt de mouw van zijn trui naar beneden, en wil daar die volledige sjerp inproppen, bemerkt het onmogelijke van de situatie, kijkt haar vragend aan, In de mouw van je jas ! Zij komt niet meer bij.

    En hij lacht dan ook maar mee. Groen op rood.

    10-11-2006, 23:21 geschreven door Hill


    08-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vloeibaar nirvana
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Okee, ik geef het toe. Het was een ietsiepietsie laat gisterenavond. (Sedert wanneer sluiten de cafés in Antwerpen trouwens om 3u30 ? Is dat nu een uur, we waren nog lang niet uitgetetterd !)
    En ik ontken niet dat ik eigenlijk al oververmoeid was toen ik vertrok (ik zal eventjes op bed liggen, eventjes maar, ogen dicht, ogen terug open, waaaah, veertig minuten weg !). 
    Ik wil zelfs nog eerlijk toegeven dat ik daarna nog een uurtje of drie heb liggen draaien in mijn bed. Teveel koffie gedronken, meneer, ik leer het nooit. (Ik twijfel er trouwens sterk aan of ik beter zou geslapen hebben zonder die koffie.)
    Maar dan nog, dan nog is dit geen reden om me zo ellendig te voelen deze morgen.

    Verdikkeme zeg.
    Tegen kwart na acht begonnen mijn oogleden al naar beneden te zakken. En toen was ik nog niet eens aangekleed.
    Het werd toch nog tien uur. Tien uur dus, op normale werkdagen is dit het moment waarop performante Hill routineus zijn derde kopje drab naar binnen giet, vandaag echter zat ik op dat onzalige uur al aan zes espresso's (of drie dubbele zo je wil). Het hielp maar matig. Sabine die tegenover mij zat, was afwisselend een schilderijtje van Seurat, een verwrongen Braque, en het laatste kwartier zelfs een groene Rothko. Achteraf bleek dat ze om kwart voor tien al naar een vergadering was en ik zat te staren op de reuzenficus achter haar, maar dat doet hier nu eens niets terzake.

    Wel dat ik mijn zevende shot van de dag nodig had. Ik duwde mij omhoog aan de leuningen van mijn bureaustoel en met een laatste krachtinspanning, strompelde ik naar de koffieautomaat. Die het niet meer deed. Kapot. Het water is opgebruikt, het water is opgebruikt, stond er in rode LEDS op de schermpje. Dat ding is verdorie aangesloten op de waterleiding, het water is opgebruikt, hoe komen ze erbij. Ja, ik had al veel koffie binnengekapt, maar dat de Antwerpse Waterwerken door mijn toedoen verzanden, dat leek me een tikkeltje overdreven.

    Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lichaam snurkte om koffie. Zou de automaat op het negende (eentje hoger) al werken ? De verdieping was onlangs gerenoveerd (likje verf, nieuw tapijt, valse plafonds (het leek nergens op). Er stonden nog geen bureaus, maar misschien was de koffieautomaat wel al aangesloten.)
    Drie kwartier later, was ik de trap naar de hogere verdieping opgeraakt. Ja, koffie ! Ik deed een vreugdedans. Inwendig dan. Ik was fysiek nauwelijks nog in staat om adem te halen.

    Espresso, met suiker en melk, sterktegraad drie bolletjes, pruttel pruttel, piep klaar, een nipje van het bekertje doen, het er opnieuw onder zetten, en dan nog eens drukken, pruttel pruttel piep. Twee komma drie espresso in één bekertje. Dit was vloeibaar nirvana.

    En dus liet ik mijn bekertje vallen. Of toch bijna. Het gleed gewoon uit mijn hand (ik had de force niet meer, het bekertje glipte domweg uit mijn hand). Maar dat was gerekend zonder Reflex-Hill !
     
    In Matrix-slo-mo valt het bekertje naar beneden, de koffie gutst over de rand. In een laatste poging de schade te beperken, draait Hill zijn elastische lichaam een kwartslag en buigt zijn knie.
    Het bekertje bevriest in de lucht, de camera omcirkelt de koffiegolf. Hill recht zijn been, schoenpunt gestrekt. Camera belicht scene uit alle hoeken.
    Slomo houdt op, het bekertje valt en Hill... geeft het een schop. Ik geef het gewoon een schop ! Waarom doe ik dat nu ? De koffie spat alle kanten op.

    Dag spikplinternieuwe vloerbedekking. Aie.
    Het volgende kwartier heb ik op handen en knieën gezeten, met groene papieren handdoekjes de vlekken zoveel mogelijk proberen weg te deppen met een mengsel van warm water (voor de thee) en ware doodsverachting.
    Het gevolg was dat de vloer even smerig was als daarvoor en ik helemaal gekraakt. Ik heb de lift genomen naar beneden. Waar ik de mecanicien tegenkwam die onze koffiezet net hersteld had.

    08-11-2006, 21:42 geschreven door Hill


    06-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daarom dus
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik moest langer presenteren dan verwacht. Ik had succes. Ik moest socializen. Ik geraakte niet weg. Ik miste mijn beloofde lift. Ik liep de zaal af. Ik viel tientallen mensen lastig. Ik vond een nieuwe lift.

    Hij zou me wel voeren. Hij zou me afzetten aan het station. Hij zou tot Mechelen rijden. Hij viel twee keer stil op de parking. Hij reed de verkeerde snelweg op. Hij miste de afrit. Hij reed naar Zaventem. Hij zou daar omkeren. Hij miste Zaventem-Centrum. Hij reed naar de luchthaven. Hij keerde op de parking van de luchthaven. Hij viel nog eens stil. Hij reed één afrit te vroeg af. Hij was nochtans niet zat. Hij zette me af in Mechelen. Hij kende daar de streek. Hij zei dat toch.

    Ik miste de rechtstreekse trein. Ik nam de boemel. Ik stopte in Mechelen. Ik stopte in Mechelen-Nekkerspoel. Ik stopte in Sint-Katelijne-Waver, in Duffel, in Kontich, in Hove. Ik stopte in Mortsel-Oude God, ik stopte in Morstel-Deurnsesteenweg. Ik stopte in Antwerpen-Berchem en ik stopte in Antwerpen-Centraal. Ik vloekte de blink van mijn schoenen.
    Ik duwde de voordeur van mijn appartementje open om 23u04.
    Ik moet morgen fris zijn.

    Daarom.
    Daarom dus staat hier geen tekstje vandaag.

    06-11-2006, 23:23 geschreven door Hill


    05-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De laatste dag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De vakantie is geëindigd zoals ze begonnen is. Leeg. En koud. Gelukkig was vakantie zelf warm en zacht. 
    Na tien uur comateuze slaap, wakker geworden om kwart na twaalf. Het wil niet lukken. Niets wil weer lukken. De keelontsteking van gisteren is verdwenen, de koppijn echter dubbel zo groot : Eén Dafalgan, twee Dafalgan. Het bruist lekker in het glas, maar helend effect heeft het niet echt.

    Dan maar naar de bakker. Ik loop verkeerd. Ik loop verkeerd op weg naar de bakker die drie straten verder ligt ! Had ik gisteren maar gedronken, dan was er nu een reden om ziek te zijn.
    Met het broodje in de hand op zoek naar toespijs. Confituur en honing. En een restje choco. De kaas is op. Suikers zijn goed, van suikers ga je leven, suikers zijn energie! Zeggen ze. Het helpt allemaal niets.

    Tegen drieën krijg je dan een heel vreemd telefoontje en tegen vieren verknal je zelf een belangrijk telefoontje. Och ja. Deze dag heeft geen zin.
    Ik laat het bad vollopen en zoek naar een zender op de radio. Alleen radio één wil mee, met in de achtergrond een popzender. Ik hoor de voetbaluitslagen en schrik even later wakker tijdens een vertelling van Nigel Williams. Ik moet in slaap gevallen zijn, het water is koud. Ik droog me af en ga voor de PC zitten. Een  tekstje voor de Moose. Over wat er allemaal misliep in Bonn. En wat er allemaal zo tof was in Bonn. Maar ik ben niet in de mood. Morgen beter. 
     
    Wat nog vandaag ? Strijken. De hemden voor morgen moeten gestreken worden. Eentje voor door de dag, en dan eentje dat past bij het pak voor de presentatie 's avonds. En de schoenen poetsen. 

    Over twaalf uur moet ik opstaan. 

    05-11-2006, 19:30 geschreven door Hill


    04-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Guggenheim Bonn
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een jonge vrouw, in lange zwarte kleren, pikzwartgeverfde schouderlange haren en zware zwarte make-up staat voor een schilderij. Het schilderij is een ruim bemeten Mark Rothko (2m05 op 1m70) en bestaat uit een viertal kleurvlakken op een rood met witte achtergrond.
    Alleen de vrouw en ikzelf staan in die zaal. Ik was ook gekomen voor die Rothko, maar bekeek nu maar de vrouw.
    Het had wel iets, een donkere trieste figuur die kijkt naar die vrolijke kleurensmelt.

    Ze staat goed anderhalve meter voor het schilderij en ze neemt het in zich op. Tegen haar oor houdt ze een audiofoon (dat is een soort van telefoonhoorn met nummertjes erop. Als je het nummertje intikt dat staat naast het schilderij hoor je dan een uitleg over de schilder of over het werk). Ze drukt de hoorn af en blijft naar het schilderij kijken. Ik sluip dichterbij en blijf naar haar kijken. Plots doet ze een grote stap naar voor en nu staat ze bijna pal met haar neus voor het doek. Ik denk aan Noordkaap :
    Ze kwam naast me staan en ze zei
    Wat vind jij van dit schilderij?
    Ik keek haar aan, dit was verdacht
    Deze vraag had ik nooit verwacht
    Wat is kunst?
    Wat is kunst?
    Die blik in haar ogen dat is kunst.

    Achter haar rug speel ik een luchtgitaarsolootje en headbang een eind weg. Ik voel me plots heel vrolijk. En onnoemelijk belachelijk, als een gros Duitsers de zaal onverwacht binnentrippelt.

    Maar terug naar mijn lady in black. Gothic was ze zelfs een beetje.  
    Nauwelijks twintig centimer is er nu tussen haar neus en de verf. Ze houdt haar kopje schuin. Bekijkt de randen, zet een half stapje achteruit, staart nog eenmaal in het doek en verlaat de zaal. Niet zonder eerst te schrikken van mijn aanwezigheid. Ik voel me betrapt. Maar ze schiet in de lach. Die blik in haar ogen dat is kunst.
    Wat vind jij van dit schilderij ? hoor ik me vragen.
    Entschuldige mich, ich spreche nur Deutsch...

    04-11-2006, 20:28 geschreven door Hill


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gorilla's op tsja zaterdag
    ...not in the biblical sense I mean...

    04-11-2006, 00:16 geschreven door Hill


    02-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn jaar in boeken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het boekhoudkundig jaar loopt weer op zijn einde. Met de start van de boekenbeurs wordt een nieuwe voorraad leesvoer ingeslagen, en de oude wordt netjes geklasseerd (lees tussen de kieren en gaten van de boekenkast gepropt).
    Bij het in gang trekken van deze blog, goede voornemens!, heb ik een rubriekje boekbesprekingen gemaakt en dat is tot op heden leeg gebleven. Geen tijd mevrouw ! Geen tijd meneer !
    En eerlijk gezegd, ik had vroeger al een hekel aan het schrijven van boekbesprekingen. Het heet trouwens boekbespreking en niet boekbeschrijving. Boeken moet je lezen en er daarna over vertellen, bij kaarslicht in een rokerige atmosfeer, eventueel begeleid met een glas wijn of een -hier mag het- zwart theetje.
    Dus boekbesprekingen graag, maar boekbeschrijvingen neen. Op vraag van velen, en ik soigneer mijn publiek, jullie zijn dan ook een heerlijk publiek, heb ik geprobeerd om toch iets neer te pennen over de boeken die mijn afgelopen jaar kleurden of verveelden. Het is wat het is en niets meer, jullie zien maar.

    De verklaring van de titeltjes misschien nog : Auteur is auteur en Titel is titel, daarover gaan we niet moeilijk doen. Waar er Cijfers staat, daar heb ik het jaar van verschijnen geplaatst (altijd handig om het verhaal in zijn context te zien) en het aantal bladzijden. De uitgeverij staat er niet bij. Omdat dat saai is om over te tikken. En het toch niemand ene moer interesseert. Wil je ze toch weten : google.

    Inhoud is de samenvatting van het boek in een halve zin, Begin en Einde zijn dan de eerste zinnen en de -hoe logisch- laatste zinnen (hier is over nagedacht).
    Voilà, dat is alles wat je van mij over het boek te weten komt.

    En dan toch nog twee rubriekjes. Welja. Voor mij eigenlijk meer. En om er geen saaie opsomming van te maken. Waarom geeft aan hoe ik bij dat boek terechtgekomen ben en Waar duidt aan waar ik het gelezen heb. Waarom nu net die twee. Daarom.

    Als iemand iets meer wil weten over de boeken, stuur maar een reactie in. Ik ben benieuwd.

    Je vindt de postjes via de links links Chocolate Moose : Boeken

    En dan neem ik nu een dagje verlof. D'er staat genoeg leesvoer op het plankje.

    02-11-2006, 00:47 geschreven door Hill


    01-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vijf ongure mannen en een jongetje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het stond net voor mij in de frituur, een jongetje van een jaar of zeven, hooguit acht. Een knap kereltje, donker kopje, donkere ogen, en een oranje snoetje. Spaans uiterlijk een beetje. Het zag eruit alsof hij een goed voetballertje zou worden.

    Hij had zopas een hele bestelling doorgegeven (boodschappenlijstje over de toonbank doorgeschoven naar de frietenbakker) en stond nu een beetje onwennig te draaien op zijn baskets. Te wachten op zijn frietjes.
    Het vet werd van zijn vlees(haha)-brochettes afgedept, en ook de frieten waren klaar. Moet er zout op, vroeg de frituuruitbater. Dat wist het kereltje niet. Dat hadden ze hem thuis niet gezegd. Het keek een beetje gegeneerd en zei toen aarzelend : Ja. De bestelling werd ingepakt, het jongetje haalde uit zijn vastgesloten vuistje een briefje van twintig euro en kreeg het wisselgeld, een aantal euro's en wat kleingeld in zijn hand gestopt, samen met het papiertje waarop de bestelling stond.

    Moet je ver ? vroeg de bakker nog. Neen, niet zo ver, meneer, antwoordde het kereltje.
    Hij schoof de deur open en verdween in de donkerte, richting pleintje. De overige vier gasten (en de frituuruitbater) keken hem in stilte na, hoe hij aan het rode licht wachtte, bij groen de straat overstak, daarna richting plein liep, daar nog eens de straat dwarste, maar nu haaks op de eerste richting en verdween in een klein steegje.

    Het was toen woensdagavond één november, half negen, en het gebeurde op het kruispunt van het Falconplein, het Van Schoonbekeplein en de Brouwervliet, niet meteen de meest gezonde buurt van Antwerpen.
    De achterblijvers, de frituuruitbater, een lange ongeschoren kerel met roltrui, twee besnorde vijftigers, typische frituurtypes en mezelf begonnen meteen onderling een verontwaardigde discussie dat het toch niet verantwoord was om zo'n jongetje in deze buurt te laten rondlopen op dat uur. De eerlijke verontwaardiging was heel groot bij de gore mannen.

    Laat dat jongetje vooral geen echte gore man tegen het lijf lopen in dat achterafsteegje.

    01-11-2006, 21:25 geschreven door Hill


    31-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gino en de kaars
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Mijn kaars was uit.
    En het was mijn laatste, ik moest nieuwe kopen. (Niet iedereen kan zich electriciteit veroorloven. Er is veel verdoken armoede in blogland !)
    Even later stond ik dus aan te schuiven aan de kassa van ik weet al niet meer waar, de blokker, geloof ik. Het was niet zo'n goed moment. Er stond een rij, die je wel eens ziet bij een pretparkattractie. Wel vierhonderd wachtende vrouwen, kinderen, nog vrouwen, nog vrouwen, Hill, nog vrouwen. Ik kon niet nalaten uit te rekenen hoeveel er daarvan nu naar het toilet moesten. En hoeveel liter de verzamelde plas zou bedragen. Het resultaat van mijn rekensommetje leek me absurd hoog.

    Daar stond ik dan, een beetje te dagdromen met mijn veertien kaarsen. Goedgekeurd stond erop, in een groene cirkel. Hoe keur je nu een kaars goed ? Ik opende de verpakking en probeerde : Met de kaars zwaaien (manoeuvrabiliteit), even op duwen (elasticiteit), er aan ruiken (toxiciteit), met het wiekje in je neus kietelen (humor).

    Ik speelde verder tot mijn oog getrokken werd naar de twee caissières. Of beter één caissière en één zakkenvulster. Eentje nam de artikels aan, scande ze in, rekende af en de tweede stopte ze in een zakje. Iemand moet het doen, natuurlijk.
    Die aan de kassa was blond, fake of course, die met de zakken was bruin. Die blonde had mooie lange donkere wimpers, maar het waren opgekleefde. Dat zag je zo, niemand heeft wimpers van drie centimeter. Tenzij misschien een kameel. En eerlijk gezegd, daar had ze wel iets van, van een kameel. Ook twee bulten. Geen idee hoe ze daar aan gekomen was, maar natuurlijk was het zeker niet. Bloemkoolborsten. Konden elk moment wegknallen. Als een ballon, een ballon, een ballonnetje, paf, pfwiiiiieeet. Eigenlijk vond ik haar een beetje zielig. Met haar dichtgeplammuurd gezicht. Kamelenlippen had ze ook (Bovenaan, vunzige bunzings ! Bovenaan !) en ze was er nog trots op ook, want ze had die vuurrood geverfd. Kerstsfeer zeker. Of misschien nog eerder Halloween. Smaken verschillen. Maar sommige smaken verdienen een pak slaag.

    Ondertussen was ik binnen gehoorsafstand gekomen en hoorde ik haar een hele zaag spannen tegen de brunette, twintig kilo te zwaar, maar wel natuurlijk en zeer sexy, over een zekere Gino, die haar onheus had behandeld.
    Als ik de naam Gino hoor, word ik altijd vrolijk. Mijn schoonbroer had een grasparkiet en dat beestje heette Gino. Als de familie de keuken binnenkwam, riepen ze telkens Gi-no Gi-no en dan kwam den Gino uit zijn kooi gestapt om je een kusje te geven of hij deed iets heel lenigs op zijn trapeze. Telkens ik een menselijke Gino zie, zie ik die gast op zo'n trapezeke zitten en kopjes geven tegen een roze spiegeltje.

    Ja, en de Gino zei dan blablablablabla en ech waa-haar
    (het was nog een Limburgse ook). En Gino hier en Gino daar. Ik kreeg er stilletjesaan het heen en weer van. En dan zegt haar vriendin : 't Is waar, er zijn geen mannen meer als vroeger.
    Neen, zegt de fake blondine met opgeplakte wimpers, opgepompte boezem en dichtgemetseld voorhoofd, Neen, er zijn geen echte mannen meer!

    En toen kreeg ik de slappe lach en moest ik dringend plassen.

    31-10-2006, 21:45 geschreven door Hill


    30-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Twee hondjes
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een man, een halve kop groter nog dan ik, komt het jaagpad afgeslenterd. Zijn volwassen rossigbruin verwilderde baard kleurt mooi bij zijn donkergroene regenjas.
    Voor hem, stoeien twee Labrador puppies, het zot in de kop, vrij rond. Ze rennen om ter hardst, zien een konijn, houden plots stil, tuimelen over elkaar, bijten elkaar naar de mond, lachen om hun eigen onstuimigheid en buitelen verder, koprollend door de aarde.

    Ik zit op een bankje, kijk geamuseerd naar de beestjes en lees verder in een boek hoe de kleine Eric Pinksterblom de Wollewei binnenstapt.

    Ondertussen zijn de hondjes bij mij in de buurt, een tiental meter voor de man uitlopend. De eerste puppie springt onmiddellijk tegen mijn broek op en de tweede volgt zijn voorbeeld. Ze krasselen met hun nagels tegen de pijpen tot plots de kleinste van de twee bovenop me zit, op mijn schoot. Zelf nog het meest geschrokken van zijn exploot, springt hij weer van me af en duikelt zijn vriendje achterna, de weide in.
    De man, een tikkeltje gegeneerd en ook wel angstig om mijn vuile broek, lacht nerveus naar mij en wil mij voorbijlopen. Ik wil hem nog vragen hoe oud de hondjes zijn, om een gesprek op gang te brengen. De man antwoordt wel, zes maanden, maar houdt niet stil. Hij loopt door.

    In de weide, een tiental meter dieper ondertussen, stoeien de beesten verder. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik met me spelen, herinner ik me.

    Ik klop de meeste aarde van mijn broek en lees verder.

    30-10-2006, 22:59 geschreven door Hill


    29-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Clijsters
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een beetje meer naar rechts. Goh, echt niet veel hoor, een paar millimeters misschien. Naar rechts, nog een beetje. Ja ja, ai, neen, te ver.
    Hey, maar is dat Clijsters niet ? Kim Clijsters ? Jaja, miljaar en in galakledij. Zie maar zie maar !

    Man 1 stond op een laddertje, drie treden hoog. Man 2 stond in het tuinhuisje en gaf de aanwijzingen. Man 3 stond er bij en keek er naar, met zijn handen in zijn zakken, een slechtgerolde sigaret in zijn mondhoek.
     
    Clijsters, maar ja, dat is ze echt. Oei, ze is weer weg. Terug naar links Jan, naar links, ja ze is terug. Mja, ze is schoon opgemaakt deze keer, niet te overdreven veel oogschaduw. Maar tommetoch, Jan, laat dat nu eens staan, het was nu goed! Lap, ze is weer weg! Dju toch! 

    Guido wond zich op. Dat was nu al meer dan drie kwartier dat ze probeerden om een zuiver beeld te krijgen op het televisietoestelletje. Eerst hadden ze niets (nu ja, niets, een zwart beeld, met daarover in rode letters "zwak signaal"), een paar draaien aan de schotelantenne later kregen ze strepen : oranje, geel en blauw, en nog iets later bleek dat geel het staartje van Kim Clijsters te zijn en het blauw haar jurkje. Bijna waren ze er, bijna rimpelloos beeld en nu zou het nog helemaal fout lopen. Een tweetal keer schemerde zelfs "zwak signaal" er opnieuw tussen.

    Kom Jan, niet nerveus worden -maar ik ben niet nerveus !- we waren er bijna. Nog een ietsiepietsie naar links. Ok, ze is terug, nog even, nog, nog. Ja. Oei, het zijn nu groene strepen. Wacht, pas op, nog eventjes terug. Ja, stabiel beeld.

    Van een snookertafel. Met daarrond een jong mannetje in zwart kostuum met een gewaterperoxideerd blond kopje.
    De drie mannen stonden rondom het scherm. Ja, dat was het, dit was de goede stand. Een tweetal minuten keken ze naar het biljartspelletje.
    Toen werd de snookertafel in twee gespleten, de keu's werden metronoomslingers en Robertson had plots twee hoofden en wel heel veel haar.

    Ach, laat maar, zuchtte Guido, we zullen morgen wel verder proberen. Clijsters is nu toch weg.

    29-10-2006, 23:22 geschreven door Hill


    28-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zaterdag op vrijdag
    Met hierbij twee bedenkingen :
    1) Mechanika, het is toch iets schoons
    2) Je zal maar de dirigent zijn van het orkestje dat hier de soundtrack bij speelt

    28-10-2006, 00:23 geschreven door Hill


    27-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Holland 3 : Een laatste schaap
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Fast Forward naar woensdag 10 uur.
    Met iets wat op een kater lijkt, stap ik door het landschap. Hier staan naast gras en schapen ook bomen, bosschages, struiken en ik zie zelfs een vos ! Het kan ook mijn rosse kater geweest zijn met een pluimstaart, edoch, ik zie er een vos in.
    Ik snuif het landschap op, drie diepe teugen zuurstof en waarlijk, ik begin te duizelen.  

    Ouddorp ligt aan zee, toch volgens de kaart, dat treft, ik wandel nog wel eens graag een kustlijn op en af. Haren in de wind (die op mijn armen dan vooral), tranende ogen en een lekkende snotneus. En een versterkertje na. Chocomelk met rum. Mmmm.
    De zee dus. Maar waar ligt die ? Op mijn oriëntatievermogen hoef ik niet te rekenen, dat heb ik niet meer. Ooit eens verloren bij een overhaaste verhuis. Het zij zo. Ik kan er mee leven. 
    Maar ik heb wel een neus voor geuren. Dus, als een labrador steek ik ze in de lucht en inderdaad. Snuif ik daar geen zilte zeelucht, een visbriesje ?
    (Een mooi verhaal zou nu zijn dat ik al snuivend niet bij de zee terechtkom maar bij een vishandel en dat blijkt dat net die te zijn die de compagnon aan het controleren is. Ik moet je teleurstellen, zoiets gebeurt alleen in boeken, nooit in weblogs.)
    Ik loop mijn neus achterna, de zeelucht wordt ijler. Iedere kronkel in de weg schijnt me verder weg van de zee te brengen. Ik besluit het over een andere dijk te gooien en spring over de dichtbijzijnde gracht, recht naar de zoute luchten. Ik zet mijn weg verder dwars door een aantal weiden. De grachten hebben wel zeer smoothe oevers. Moosje tot aan de knoezels. Ik loop voorbij een klein huisje, een vakantiewoninkje blijkbaar verborgen in een bosje. Een geur van peperkoek overwalmt me. Niks vis meer, niks zeelucht meer. Daar stond ik. Afgesneden van mijn betrouwbaarste zintuig. Gestrand op het peperkoeken huisje. Hoe onnozel.
    Maar deze jongen geeft niet op ! Crocodile Hillie. Jungle Hill. Survival is the Game, Survivor is my Name.

    Met een vlijmscherpe adelaarsblik speur ik de horizon af. Een tros meeuwen trekt mijn aandacht. Waar meeuwen zijn is water. En water hier is zee. Ik spring op mijn ongezadelde merrie en geef haar de sporen Ze perst er een sprintje uit richting meeuwengekrakeel. Eerlijk is eerlijk, het sprintje is eigenlijk stapvoets gesjok. Mijn Arabische volbloed blijkt een Brabants trekpaard te zijn. Bolly Bumper. Maar goed.
    Ik bind Jean-Luc aan een windmolen vast en sluip buikwaarts naderbij. Nog één dijk te gaan en daar is de zee. Om ontdekking te vermijden pluk ik die indiaanse pauweveer uit mijn gat (mijn haar is tekort om er wat dan ook van veren in vast te haken). Ik richt mijn borstkas op en piep even over het dijkrandje.

    Weer mis. Of wat dacht je ? Achter de dijk ligt geen zee, maar een snelweg. En het vlokje meeuwen is druk in de weer met de resten van een overreden rat of muis of mol op te ruimen. Bei.
    Achter de autostrade priemen wel een drietal masten. Via een krakkemikkig brugje, ongelooflijk, en dat over een autostrade !, raak ik veilig aan de overkant.

    Een verlaten haventje ! Geen bouwvallig haventje, wel een eenzaam haventje. Mijn haventje, mijn verlaten haventje. Met één lege aanlegpier, die tot aan zijn loopvlak in het water staat. Het zeesop schuimt er af en toe overheen. Daar ga ik zitten. In kleermakerszit. De wind in mijn haren, tranende ogen en een lekkende snotneus. Soms een been verplaatsen om niet nat te worden. Ik lees een boek. Met daarin gedichten van o.a. Leonard Nolens.

    Krop

    Ze staat bij het raam in de diepte
    Te staren en wijst naar de mensen,
    Ze zegt het alweer en alweer :
    Het leven is niets, het is niets.

    Hoor toch hoe flemend dat klinkt
    Als ze fluistert en kreunt, met die wellust,
    Het leven is niets, het is niets.

    Het zwelt haar de mond uit, een lofzang
    Op onze vergeefsheid, ze stelt me
    De dood in een duidelijk daglicht,
    het leven is niets, het is niets.

    En ik ga al, ik raap haar weer op
    Uit die diepte en draag haar naar bed
    En druk me weer tegen haar aan.

    Ik ruk haar gezicht naar me toe
    En lik en slik al haar tranen.
    Ik eet haar zo gulzig de krop
    Uit de keel dat ze snikt diep in mij.


    Ik krijg het koud en sta recht. De zee is mijn vriendin.

                                           §§§

    En waar is dat laatste schaap ? FFW nog 8 uur.
    Ik kom thuis, kleed me uit en gooi de vuile was meteen in de machine.
    Ik ga naar de keuken om mezelf een glas chocolademelk in te schenken. Zonder rum.
    Ik duw de deur naar de keuken open. Een zurige geur walmt in mijn gezicht. Oh neen.
    Net voor Björn belde, drie dagen geleden had ik een blik schapekaas laten vallen in de keuken. Ik was dit aan het opdweilen toen Björn belde. De dweil lag er nog, te gisten in het vettige water.

    27-10-2006, 16:56 geschreven door Hill


    26-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Holland 2 : Nog schapen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Om kwart na zes stond hij op! Om kwart na zes stond hij op!
    En ik dan ook, want we moesten ten laatste uitgecheckt raken om 8u00 (afspraak met klant om 9u00). Ga mee naar Nederland, zeggen ze dan. Effe lekker met vakantie. Je bent er eens uit.

    Veel te vroeg mijn bed uit, dat ja. En terwijl meneer de arbeider een champagne-ontbijtje naar binnen werkte (ik heb veel teveel gegeten, met twee handen over zijn bolle buikje wrijvend) zat toerist Hill in de hotelkamer op een stuk brood te sabbelen, een ongegist rond Marokkaans brood, de maandagnacht gekocht in Groningen. Samen met een potje konfituur. En nergens een mes te vinden, het werd nog een heel gedoe om die konfituur op dat brood te krijgen. Plakkerige vingers vooral. Plekken op mijn broek. Aaaach. Ontbijt in een Vier Sterren-hotel.
     
    We raakten zonder problemen uitgecheckt en karden richting Bellingwedde. Bellingwedde, een dorpje uitgesmeerd over vijf of zes dorpskernen met ertussen schapen. Björn legde me in de auto uit wat ik wel mocht zeggen en niet mocht zeggen tegen de klant, want ik was vandaag zogezegd zijn personal assistent. Broekie in opleiding. We besloten dat ik maar beter gewoon kon zwijgen.
    Ondertussen was de GPS-madam weer in grote doen : Rij de rotonde links op, Rij de rotonde links op. Ik vermoed dat ze bij Björns werkgever een koopje wilden doen : Bulkaankoop van Britse GPS. Voor mensen met het stuur rechts. En linkse rotondes.

    Nu ja, we reden door het -landschap kan ik het niet echt noemen, er was geen landschap- absolute niets. Met schapen ja, maar die kon je dan nog niet eens goed zien, want het miezerde. Madam Global Position System stuurde ons de autostrade af, een afslag links op, een baantje rechts in, nog een wegeltje rechts in en daarna een zandpad in en hooow : Hier kan toch onmogelijk een visfabriek liggen. Geen vrachtwagen kan hier door. Niet eens een kleintje. Dit gaat fout.
     
    Maar dit ging niet fout. We stopten voor het nummer vier. Een kast van een villa. Met een vijvertje vóór, foute marmeren paarden aan het hek en een witte vlag met in een blauwe cirkel EuroFish. Niks fabriek, persoonlijk uitgenodigd bij de directeur thuis.
    Björn diepte in de koffer een das op en ik bekeek mijn kleverige broek en ongeschoren kop. (Die kop bekeek ik in de achteruitkijkspiegel, dat jullie hier niet denken dat ik overbedeeld ben met nekwervels).
    Neen, ik zou wel de omgeving verkennen. Björn stapte naar binnen (voor de analyses en nóg een ontbijt) en ik pierelde door de natuur. Natuur, humpft, er was zelfs geen natuur. Dijken waren er. Grote grachten ook. En op die dijken in die grachten graafmachines om de dijken hoger en de grachten breder te maken. En tussen die grachten was er gras. En op dat gras schapen.
    Ik hou wel van schapen. Zowel als woldotje als als middagmaal. Het heeft iets geinigs zo'n schaap.
     
    Het begon te regenen. En nergens iets om in of onder te schuilen. Geen cafétjes, geen restaurants, geen eethuisjes, geen koffietenten, zelfs geen bushokjes. Ik probeerde mijn boek (zonder r) droog te houden door het onder mijn jas te stoppen, en zo liep ik door Vriescheloo, Wedde, Bellingwolde als de one-armed belgian bandit. Ik ging schuilen onder een eik. (Het was eigenlijk onder een plataan, maar ik sta veel liever onder een eik, vandaar).
    Daar stond ik dan. Verregend. Te kijken naar een schaap. Een nat schaap. Hoe intriest. Zo intriest dat ik er weer de humor kon van in zien.

    Dag schaap ! riep ik vrolijk. Bèè, zei het. 

    26-10-2006, 19:33 geschreven door Hill


    25-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Holland 1 : Meissie in de fik
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Drie dagen Groningen, mijn hotels zijn tweepersoons, kom je niet mee ? Dat was wat Björn me maandagmiddag wist mee te geven. Hij was niet volledig.
     
    De ware opdracht luidde : Doorkruis heel Nederland, start in Oost-Friesland, overnacht ergens in de buurt van Groningen, rij daarna naar West-Friesland, kar via de Afsluitdijk naar beneden, sta in file op de verzamelde ringen van zowel Amsterdam als Rotterdam, bezoek Ouddorp-aan-Zee en hobbel van daar naar Den Bosch. Controleer in tussentijd drie vis-import-export bedrijven. Tweepersoonskamers ? Welke tweepersoonskamers ?
    Ze zijn subtiel mijn vrienden.

    Maar ik dus mee. Naar de omgeving van Groningen. Het was een eind, maar tegen goed zeven uur 's avonds kwamen we aan bij een Valk-hotel (met als logo... een toekan, gekke jongens die Nederlanders). De GPS had nochtans hardnekkig geweigerd ons daarnaar toe te leiden. Eerst beweerde ze dat het huisnummer niet bestond, daarna gaf ze de verkeerde afslag aan en tenslotte sloeg ze helemaal tilt en scandeerde "Keer terug", "Keer terug". Het was dan nog zo'n takkewijf met Hollands accent in die GPS. Dat beloofde.
    Maar eenmaal ter plaatse, bleek het zwaarste achter de rug. Het was een makkie om me daar binnen te smokkelen ; de kamers waren miniatuurchaletjes, kwasi elk met hun eigen voordeur, en er was nachtportier noch camera. Geen problemen hier dus. Wel vier sterren en twee bedden. Dit zou heerlijke vakantie worden.

    Het avondeten in het hotelrestaurant was niet te betalen (Toch niet voor mij, ik heb geen visakaart van de firma) en omdat Groningen in de buurt was (30 km of zo), zouden we daar eten. Eten in Nederland ? Ik hoor de wenkbrauwen fronsen tot hier, maar Björn is van nature (en nu ook van beroep) voedselinspecteur. Die mannen weten altijd precies waar ze wezen moeten, ook al zijn ze er nog nooit geweest.

    We reden onze wagen (ok ok, zíjn wagen) de parkeerplaats op, en net niet de vaart in. Overal moeten die Nederlanders dus water doen lopen. Tussen de weiden in, in aquaducten boven autostrades, midden in de stad, rond hun huis, tegen míjn kathedraal. Overal. En dus loopt er door Groningen ook water. Heel vies smerig water, begroeid met gifgroene algen, die het volledig bedekken, zodat het er onder de avondlijke straatlantaarns uitziet als een betonnen ponton als het ware, met mos overdekt. Brrr.
     
    Als avondmaal vonden we iets grill-achtigs, en dat viel best mee. En als dessert wouden we iets gaan eten in de "Pannekoekenboot". Welja, we zijn kleine kinderen. Waw, lichtjes, een boot!, Pannenkoeken!, de Pannenkoekenboot!!! (naar een climax toewerkend) en dan 'groenbemost beton' en 'komaan we nemen niet de brug, maar steken hier een stukje af...'
    Natuurlijk ben ik er NIET ingevallen, kom nou, wat dachten jullie nu ? (Björn heeft me tegengehouden aan mijn jaskraag. Dankewel Björn, als jij eens ergens dreigt in te vallen, bel mij, en ik hou je tegen.).

    De boot was trouwens dicht. 't Zwarte Schaap werd ons alternatief, een café-taverne, zoiets toch, overal kaarsjes en theelichtjes, met als centrale thema : inderdaad.
    Driekwart van de gerechten bevatte lam en waar dat niet zo was (gelukkig voor ons, bij de desserts) probeerden ze de naam schaapachtig te doen klinken. Ik geef je er één : de crême brûlée heette "Zwart geblaaterd". De rest van de menukaart kunnen jullie zelf wel verzinnen, vermoed ik.
    We kozen voor twee keer Zwart Geblaaterd'sen en twee espresso's.
    Die werden ons aangedragen door een hupse Hollandse meid, minstens twee meter twintig groot, met vlasblond haar in twee vlechten, een schoongewassen snoet en pretogen. Een espressoow voooeerj meneeuurj (tot mij). Een espressoow voooeerj meneeuurj (voor Björn). En de -dat kan ik echt niet fonetisch schrijven- crèmes brulées komen er zo aan.
    Merci madam.

    Na een tiental minuutjes kwamen ze er inderdaad aan, en toen is Hollandse Heidi in de fik gevlogen. Zomaar. Spontaneous Combustion. Neen, niet zomaar, ze droeg een soort van donkergroen schortje met daarop het embleem van Ferrari (geel met steigerend -in dit geval- schaap). Dat schortje werd samengebonden in een strikje vooraan op de buik (ik vond het ook gek) en toen ze vooroverboog, raakten de lintjes het kaarsje dat de tafel een gezellige atmosfeer moest schenken. Ze had het niet onmiddellijk in de gaten. Wij wel natuurlijk, want ze had een schone décolleté. Met twee schoten we naar voor om haar borsten te redden, en toen ze ons nogal gretig naar haar boezem zag reiken riep ze iets wat het midden hield tussen : Perverse Belgen en Oe, bedankt jongens. Ze slaagde er zelf in om het strikje te doven, door met beide handen tamtam te spelen op haar navel. Het strikje was alleen zwartgeblakerd, maar we waren haar kwijt. Voor de rest van de avond werden we bediend door een Groningse krentenbol met snor. Jammer. Ze had niet misstaan in onze chalet.

    Een paar pintjes daarna (ikke dan toch - ze hadden Leffe), stapten we terug in de wagen. Starten en Keihard remmen ! Verdoemme, ik was vergeten dat het hier naar beneden loopt en er daar water is- En wijlen weg. Naar onze Valktoekan. Voor twee sterren per bed.

    25-10-2006, 20:55 geschreven door Hill


    23-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De letterlijke last minute
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Zeg, Hill, ben je thuis vannamiddag ? Ik ben in de buurt, ik moet vanavond in Groningen zijn, en dan passeer ik voor je deur.
    Yup, kom maar af.
    Zeg, nu ik eraan denk, jij bent nu met verlof, toch ?
    Ja...
    Wel, als je nu gewoon met mij meekomt. Drie dagen Holland, mijn hotels zijn toch tweepersoons, ik zet je woensdagavond weer terug thuis af.
    Wel, euh, even kijken, mja, ik weet niet.
    Over tien minuten sta ik aan je deur. Denk er nog eens over na.
    Terwijl ik dit intik, gaat de bel.

    Mensen, drie dagen geen tekstjes dus.
    Deze jongen gaat holladieëen in Holland. Jochei.

    23-10-2006, 14:16 geschreven door Hill


    21-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn persoonlijk kriebeltje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het kriebelde in mijn oor. Diep langs de binnenkant. Ik had nog geprobeerd om het weg te krijgen met mijn pink, maar het zat te diep.
    Al bij al vond ik het eigenlijk wel geinig, zo'n kriebeltje in je oorschelp. Op de gekste momenten begon het daar te jeuken. Voor een ongeïnteresseerd publiek leg je de voordelen uit van een nieuw soort rapportagetool en plots - jihahaha, oe-oe-oe-oe, om daarna met bariton, excuseert collega's, binnenpretje- is dat kriebeltje daar. Mijn persoonlijk kriebeltje. Iets om te koesteren.

    Maar na een dag of vier amusement begon het me toch te vervelen, trouwens het begon pijn te doen ook. Dat beestje of dat wormpje of wat het ook was, mocht er nu toch stilletjesaan uit. Wie weet begon dat beest zich daar te amuseren en godbetert eitjes te leggen. En die broeden uit tot piepkleine rupsjes, die zich een weg banen doorheen mijn trommelvlies, bongo spelen op mijn aambeeld en zich een eustachiusgang vreten naar mijn hersenen. Om daar te ontpoppen tot vlinders.
    Van vlinders in mijn buik, word ik al helemaal zenuwachtig, laat staan vlinders in mijn hoofd. Je bent zo nerveus, Hill, is er iets ?  De mot in de kop, kerel, de mot in de kop.

    Ik dus naar de dokter getorten. Bel en kom binnen, stond er. Ik belde en ging binnen. Toen besefte ik dat ik in de fout was gegaan. Woensdagnamiddag, o neen, de wachtkamer zou natuurlijk vol zitten met zieke kinderen. Ik kom om mezelf te debuggen en ik vertrek met windpokken, kinkhoest, mazelen en een koortsblaasje.
    Het bleek nog mee te vallen, twee mannen vóór mij, allebei dertigers. Tiens... Nu ja, mij goed. Het was er nogal doods en ik wou wat kleur in de kamer steken. Ik begon met een grapje tegen de roltrui die dichtst bij me zat. Een grom was mijn deel. Ontgoocheld verdiepte ik me dan maar in de kastelen van Emmanuel de Savoye, de lieven van prince Albert de Monaco en de opwaaiende rok van één of andere prinses van sla-me-dood-als-ik-het-nog-weet.

    Algauw was ik aan de beurt. Mijn arts (bestaat daar een vrouwelijke variant van ? Artsin, artseres ? Doctreuse, doctrice ? Geneesvrouw ?) is een kruising tussen tante Kaat en een overjaarse hippie. Ze doet maar, beter dat dan een dokter die je voor een kuch pillen voorschrijft.
    Of ze dus eens in mijn oor kon piepen. Dat kon.

    Haar diagnose was vlug gemaakt : Een oorprop. Wat ? vroeg ik. Een oorprop herhaalde ze iets luider. Ze had mijn flauwe grapje niet door.
    Ze vulde een grote kan met heet water, ik mocht een niervormig bekken tegen mijn oor schuiven (aha, daarvoor dient dat ding !) en ze kwam op de proppen (oewaah, jeu de mots : op de "proppen". Excuseert, ik heb teveel koffie gedronken. Pardon), met een reuzeklisteerspuit. In plastiek.
    Eerst peuterde ze nog wat met een haaknaaldje in mijn oor. Vreemd zei ze, het is een wit oorpropje.
    Mijn hersenen draaiden op volle toeren : een wit oorpropje ? Wat kon dat nu weer zijn ? Wat heb ik in mijn oren gestopt de laatste week. Ik mis het gummetje aan mijn potlood, zou dat het zijn ? Toch een netenei, een gefossileerde larve ? Heb ik misschien niet alle cocaïnebolletjes verwijderd na mijn trip naar Amsterdam (cocaïnebolletjes, trip, moehahaha. ik moet echt af van die speed. Nogmaals mijn excuses.).

    Mijn arts zoog haar spuit vol, en spoot het water in mijn oor. Twee keer, drie keer en de vierde keer kwam er inderdaad een oorpropje vrij. Vreemd, zei ze, het is niet wit. Jahoor, dat heb ik weer, net die ene kleurenblinde dokter van Antwerpen. Pfft.
    Maak jij soms je oren schoon ? wou ze weten. Wat was dat nu voor een vraag ? Natuurlijk doe ik dat ! Met zo'n plastieken lichtblauw stokje met van die witte watjes aan de uiteinden en dan pruts ik zowat aan de binnenkant en ik... Nooit doen ! toeterde ze in mijn oregaatje. Het oor is een zelfreinigend orgaan, daar moet je vooral vanaf blijven.
    Okee, okee, ik zal het nooit meer doen, beloofde ik beteuterd.

    Ik betaalde en ging naar huis, denkend aan een pointe voor dit verhaal.

    21-10-2006, 10:34 geschreven door Hill


    20-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eindelijk 'touche' op vrijdag !
    We'll continue this at my place...

    20-10-2006, 23:38 geschreven door Hill


    19-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Halloweenfuif
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Plannen voor dit w-e ?
    Ja, ik ga zaterdagnacht acht uur in de regen in een modderig maïsveld zitten...

    Je moet dringend naar het toilet, maar het is net zo spannend in je boek, dat je het nog even uitstelt, nog heel even, nog eventjes en dan kan je niet meer houden, je sprint naar het toilet, net op tijd. Opgelucht resideren op je porseleinen troon. Haaaah. En je bedenkt, ik had evengoed direct kunnen gaan en mijn boek meenemen. Eigenlijk wel ja.

    Maar daar zit je dan mens te wezen, en tirelitiet, tirelitiet, de GSM. Dju. De voordelen van alleen wonen, ik ga hier niet over uitwijden. Ik neem op. Goede vriend Butchamon.
    Of ik zaterdag iets te doen heb, er is een Halloweenfuif in de buurt (op 100 km van mijn voordeur, maar kom) en we zouden kunnen gaan, Dup'n komt ook mee. Mja, waarom niet eigenlijk. Een nachtje pinten drinken tussen witgekalkte jonge deernes met zwarte lipstick op en wijde zwarte kapmantels, langsbinnen met rood fluweel bekleed. Dit kon wel eens een prikkelend feestje worden. Ok, ik kom.

    Nog iets, vraagt hij, heb jij geen griezelmuziek liggen in je discotheek. Ik heb inderdaad wel wat muziek liggen die je zo onder een horrorfilm kunt monteren : GGFH, Lab Report, Controlled Bleeding, David Lynch,...). Neem maar mee dan, om sfeer te creëren. Dat begreep ik niet, waarom moest ík de sfeer creëren, mijn tijd als platenruiter ligt al een eeuwigheid achter de rug (het dateert inderdaad nog van vorige eeuw, van het vorig millenium zelfs).
    Butchamon komt aarzelend over de boeg. Het blijkt niet echt een fuif te zijn, maar eerder een nachtelijke zoektocht door de velden. Met vier groepen van twintig kinderen. Moet ik dan gids spelen of zo ? Mijn manco aan oriëntatievermogen is bij de heer Butchamon toch meer dan bekend, dacht ik. Draai mij drie keer rond mijn as en ik weet niet meer waar boven of onder is. Niet dat ik dat erg vind, in een vorig leven was ik dwaallicht, maar dat laatste tussen "( )".
    Ik had het weer verkeerd begrepen. Niet begeleiden, dat was niet de bedoeling, maar ze wouden die mannekes en meisjes een paar keer goed laten schrikken, het was tenslotte Halloween. Niet te erg natuurlijk, het blijven kinderen, maar je verdekt opstellen in een maïsveld en dan boeoeoe doen, te voorschijn springen en er eentje vastpakken en optillen, er wat heen en weer mee lopen, terug neer zetten, en me weer terugtrekken in mijn schuilplaats in de maïs. (Is er trouwens nog maïs op deze tijd van het jaar bedenk ik me plots ? Hij moet niet denken dat ik me zal ingraven in open veld, het is in de West-Vlaanders, de kans is niet gering dat ik een obus opgraaf...). Wij zullen je wel schminken en donkere kleren geven. Je doet het toch, hé, we hebben mensen te weinig.

    Ik geef toe, het is eens iets anders.
    Hij bedankt me en aan de andere kant van de lijn hoor ik een soort van dondervlaag, stortvlaag neerkomen.
    Regent het bij jullie, nu ? Neen hoor, ik zat op het toilet en ik trek nu door.
    Dat treft, ik ook, en om mijn bewering kracht bij te zetten trek ik ook door.

    Synchroon parallelkakken, ook dit kan ik afvinken van mijn lijstje : Dingen te doen vooraleer te sterven.
    Het schiet lekker op zo.

    19-10-2006, 22:15 geschreven door Hill


    18-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een nieuwe job ? (II)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De mail was nog geen minuut vetrokken of mijn GSM begon te piepen : Mijn huidige baas. Hij was kwaad...

    - Maar Hilleke, Hilleke, Hilleke toch, wat heb je nu gedaan ? Kon jij mij niet eerst gebeld hebben voor je die mail verstuurde ? Je maakt de verkeerde keuze ! Jan klinkt niet alleen korzelig, maar ook wanhopig zelfs. Ik krijg er haast medelijden mee.
    - Waarom ga je ons team nu verlaten ?
    - Het team bestaat niet meer, Jan.
    - Maar de directie gaat dat nooit pikken, je bent de enige die de James-applicatie nog volledig kent. Dat kun je toch niet maken. Dat is de slechtste keuze voor het bedrijf.
    - Nou, ik kon toch ook naar een andere verzekeraar, KBC zoekt veel volk en...
    - Maar neen je begrijpt het niet, ik ben al vier dagen aan het lobby'en om die applicatie te redden
    (oeps) en het zal me lukken ook, jij wordt manager en je krijgt een teampje onder je, eerst eentje en daarna bij de volgende projecten komen er bij, jij zou mijn functie overnemen en je krijgt een barema-verhoging en veel macht want jij wordt aanzien als de referentie,...

    Zo ratelt hij nog even door. Ik droom weg. Jan is een zeer goede baas geweest. Hij heeft ook de huidige problemen opgedrongen gekregen en hij probeert het beste voor zijn voormalige teamleden uit te zoeken. We hebben heel veel meegemaakt samen. Veel in dit bedrijf heb ik aan hem te danken, maar... ik mag toch ook eens kiezen voor zekerheid, kiezen voor mezelf, mijn eigen leventje uitstippelen toch ?
     
    - Jan, onderbreek ik hem voorzichtig, ik heb wel al gekozen voor het andere team nu. En ik denk niet dat jij betere vooruitzichten kan bieden. Opslag ? Maar Jan toch, jij weet toch ook wel dat ik het daar niet voor doe ?
    - Ja maar...
    - Kijk, mijn beste, ik heb hier naast mij een volledig uitgeschreven planning liggen van het nieuwe team, tot 2011 zit hun projectenkalender volgepropt en kan ik verder evolueren, ik heb een veel maatschappijbreder zicht, én toffe collega's.
    - Het is dat niet, Hill, ik was ook zo iets aan het creëren voor jou.

    - Maar zonder toekomstperspectieven.
    - Je laat ons in de steek, Hill.
    Niet op mijn sentiment spelen, kerel, daar kan ik niet tegen. Echt niet, ik ben daar hoogst gevoelig aan, dus moet ik me wat harder opstellen, anders breek ik zelf :
    - Beste Jan, het directiecomité heeft beslist om ons team af te schaffen, ze hebben jou weggepromoveerd en nu zou ik hén in de steek laten... Dat ze hun plan trekken, ze mogen het zelf oplossen.
    - Mja, het probleem is dat ik donderdag mijn voorstelling moet maken op het DC hoe ik de continuïteit zou voorzien, jij speelde daar een cruciale rol in, dit zullen ze niet pikken. Dit krijgen jij én ik keihard terug.
    - Had het me dan laten weten...

    - Zou je nog terugkeren, als ze je vragen, zou je nog veranderen van gedacht?
    Plots ben ik weer onmisbaar, plots weer, altijd als ik wegga ben ik onmisbaar, verdomme toch, nooit als ik er zit.
    - Laat ze maar opbieden, ik wacht op een tegenvoorstel...
    Hij is ontdaan, echt ontdaan, de schat. Maar hij is een dag te laat.
    - Laat donderdag maar weten wat hun tegenvoorstel is...

    Ik leg de telefoon neer, en met gemengde gevoelens stap ik in de lift, naar huis. Ik was tenslotte met verlof, ja het is toch waar, ik was met verlof en ik zat daar op het werk, verdorie toch, dat ze mij met rust laten. Ik dop mijn eigen boontjes wel.
    Ik probeerde mijn eigen op te laden, de hardere gevoelens naar boven te krijgen en niet teveel te denken aan ongelukkige Jan.
    Ik stap de lift uit en botst zowat op Sabina, iemand waar ik veel voor gewerkt heb en nog steeds doe, een heerlijke dame. Pas vandaag heeft ze het nieuws vernomen dat ons team niet meer zal bestaan.
    Ze houdt me tegen en begint erover.
    - Maar dat is verschrikkelijk nieuws, wat moeten wij nu doen ? Dat kan toch zomaar niet ? Alles wordt geblokkeerd, wat moeten wij nu. Jij gaat toch blijven hé, wij hebben jou echt wel nodig. O, neen, Sabina, doe dit niet. Ik kan hier echt niet tegen. Ik scheep haar af en bij het buitenkomen strompel ik over de handtas van de secretaresse van de onderdirecteur. Ik ben er niet helemaal bij vandaag. Sorry Belinda, probeer ik onhandig.
    - O, Hill, blij dat ik je zie.
    - Ik ben ook blij dat ik jou zie Belinda.
    Het is een schatje, van Vietnamese ouders denk ik, maar wel met sproetjes.
    Ze neemt mijn arm vast en trekt mij met zich mee.
    - Zeg Hill, we hebben het net op de vergadering met alle ketendirecteurs nog besproken. Vreselijk nieuws hé.
    - Ja, het was even schrikken ja.
    - Iedereen was hoogst enthousiast over jou. Jij blijft bij ons hé, alsjeblieft ?
    Ze trekt haar spleetoogjes wijd open en kijkt me strak in de ogen.

    Ik kan wel huilen...

    18-10-2006, 19:36 geschreven door Hill


    Archief per week
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/01-31/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 17/08-23/08 2009
  • 10/08-16/08 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 07/01-13/01 2008
  • 01/01-07/01 2007
  • 24/12-30/12 2007
  • 26/11-02/12 2007
  • 19/11-25/11 2007
  • 05/11-11/11 2007
  • 29/10-04/11 2007
  • 22/10-28/10 2007
  • 15/10-21/10 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 24/09-30/09 2007
  • 17/09-23/09 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 03/09-09/09 2007
  • 27/08-02/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 13/08-19/08 2007
  • 06/08-12/08 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 29/01-04/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 08/01-14/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 04/12-10/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 03/07-09/07 2006
  • 26/06-02/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 12/06-18/06 2006
  • 05/06-11/06 2006
  • 29/05-04/06 2006
  • 22/05-28/05 2006
  • 15/05-21/05 2006
  • 08/05-14/05 2006
  • 01/05-07/05 2006
  • 24/04-30/04 2006
  • 17/04-23/04 2006
  • 10/04-16/04 2006
  • 03/04-09/04 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/03-26/03 2006
  • 13/03-19/03 2006
  • 06/03-12/03 2006
  • 27/02-05/03 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 06/02-12/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006
  • 16/01-22/01 2006
  • 09/01-15/01 2006
  • 02/01-08/01 2006
  • 26/12-01/01 2006
  • 19/12-25/12 2005
  • 12/12-18/12 2005
  • 05/12-11/12 2005
  • 28/11-04/12 2005

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs