If the future isn't bright, at least it will be colourful
30-10-2006
Twee hondjes
Een man, een halve kop groter nog dan ik, komt het jaagpad afgeslenterd. Zijn volwassen rossigbruin verwilderde baard kleurt mooi bij zijn donkergroene regenjas. Voor hem, stoeien twee Labrador puppies, het zot in de kop, vrij rond. Ze rennen om ter hardst, zien een konijn, houden plots stil, tuimelen over elkaar, bijten elkaar naar de mond, lachen om hun eigen onstuimigheid en buitelen verder, koprollend door de aarde.
Ik zit op een bankje, kijk geamuseerd naar de beestjes en lees verder in een boek hoe de kleine Eric Pinksterblom de Wollewei binnenstapt.
Ondertussen zijn de hondjes bij mij in de buurt, een tiental meter voor de man uitlopend. De eerste puppie springt onmiddellijk tegen mijn broek op en de tweede volgt zijn voorbeeld. Ze krasselen met hun nagels tegen de pijpen tot plots de kleinste van de twee bovenop me zit, op mijn schoot. Zelf nog het meest geschrokken van zijn exploot, springt hij weer van me af en duikelt zijn vriendje achterna, de weide in. De man, een tikkeltje gegeneerd en ook wel angstig om mijn vuile broek, lacht nerveus naar mij en wil mij voorbijlopen. Ik wil hem nog vragen hoe oud de hondjes zijn, om een gesprek op gang te brengen. De man antwoordt wel, zes maanden, maar houdt niet stil. Hij loopt door.
In de weide, een tiental meter dieper ondertussen, stoeien de beesten verder. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik met me spelen, herinner ik me.
Ik klop de meeste aarde van mijn broek en lees verder.
30-10-2006, 22:59 geschreven door Hill
29-10-2006
Clijsters
Een beetje meer naar rechts. Goh, echt niet veel hoor, een paar millimeters misschien. Naar rechts, nog een beetje. Ja ja, ai, neen, te ver. Hey, maar is dat Clijsters niet ? Kim Clijsters ? Jaja, miljaar en in galakledij. Zie maar zie maar !
Man 1 stond op een laddertje, drie treden hoog. Man 2 stond in het tuinhuisje en gaf de aanwijzingen. Man 3 stond er bij en keek er naar, met zijn handen in zijn zakken, een slechtgerolde sigaret in zijn mondhoek.
Clijsters, maar ja, dat is ze echt. Oei, ze is weer weg. Terug naar links Jan, naar links, ja ze is terug. Mja, ze is schoon opgemaakt deze keer, niet te overdreven veel oogschaduw. Maar tommetoch, Jan, laat dat nu eens staan, het was nu goed! Lap, ze is weer weg! Dju toch!
Guido wond zich op. Dat was nu al meer dan drie kwartier dat ze probeerden om een zuiver beeld te krijgen op het televisietoestelletje. Eerst hadden ze niets (nu ja, niets, een zwart beeld, met daarover in rode letters "zwak signaal"), een paar draaien aan de schotelantenne later kregen ze strepen : oranje, geel en blauw, en nog iets later bleek dat geel het staartje van Kim Clijsters te zijn en het blauw haar jurkje. Bijna waren ze er, bijna rimpelloos beeld en nu zou het nog helemaal fout lopen. Een tweetal keer schemerde zelfs "zwak signaal" er opnieuw tussen.
Kom Jan, niet nerveus worden -maar ik ben niet nerveus !- we waren er bijna. Nog een ietsiepietsie naar links. Ok, ze is terug, nog even, nog, nog. Ja. Oei, het zijn nu groene strepen. Wacht, pas op, nog eventjes terug. Ja, stabiel beeld.
Van een snookertafel. Met daarrond een jong mannetje in zwart kostuum met een gewaterperoxideerd blond kopje. De drie mannen stonden rondom het scherm. Ja, dat was het, dit was de goede stand. Een tweetal minuten keken ze naar het biljartspelletje. Toen werd de snookertafel in twee gespleten, de keu's werden metronoomslingers en Robertson had plots twee hoofden en wel heel veel haar.
Ach, laat maar, zuchtte Guido, we zullen morgen wel verder proberen. Clijsters is nu toch weg.
29-10-2006, 23:22 geschreven door Hill
28-10-2006
Zaterdag op vrijdag
Met hierbij twee bedenkingen : 1) Mechanika, het is toch iets schoons 2) Je zal maar de dirigent zijn van het orkestje dat hier de soundtrack bij speelt
28-10-2006, 00:23 geschreven door Hill
27-10-2006
Holland 3 : Een laatste schaap
Fast Forward naar woensdag 10 uur. Met iets wat op een kater lijkt, stap ik door het landschap. Hier staan naast gras en schapen ook bomen, bosschages, struiken en ik zie zelfs een vos ! Het kan ook mijn rosse kater geweest zijn met een pluimstaart, edoch, ik zie er een vos in. Ik snuif het landschap op, drie diepe teugen zuurstof en waarlijk, ik begin te duizelen.
Ouddorp ligt aan zee, toch volgens de kaart, dat treft, ik wandel nog wel eens graag een kustlijn op en af. Haren in de wind (die op mijn armen dan vooral), tranende ogen en een lekkende snotneus. En een versterkertje na. Chocomelk met rum. Mmmm. De zee dus. Maar waar ligt die ? Op mijn oriëntatievermogen hoef ik niet te rekenen, dat heb ik niet meer. Ooit eens verloren bij een overhaaste verhuis. Het zij zo. Ik kan er mee leven. Maar ik heb wel een neus voor geuren. Dus, als een labrador steek ik ze in de lucht en inderdaad. Snuif ik daar geen zilte zeelucht, een visbriesje ? (Een mooi verhaal zou nu zijn dat ik al snuivend niet bij de zee terechtkom maar bij een vishandel en dat blijkt dat net die te zijn die de compagnon aan het controleren is. Ik moet je teleurstellen, zoiets gebeurt alleen in boeken, nooit in weblogs.) Ik loop mijn neus achterna, de zeelucht wordt ijler. Iedere kronkel in de weg schijnt me verder weg van de zee te brengen. Ik besluit het over een andere dijk te gooien en spring over de dichtbijzijnde gracht, recht naar de zoute luchten. Ik zet mijn weg verder dwars door een aantal weiden. De grachten hebben wel zeer smoothe oevers. Moosje tot aan de knoezels. Ik loop voorbij een klein huisje, een vakantiewoninkje blijkbaar verborgen in een bosje. Een geur van peperkoek overwalmt me. Niks vis meer, niks zeelucht meer. Daar stond ik. Afgesneden van mijn betrouwbaarste zintuig. Gestrand op het peperkoeken huisje. Hoe onnozel. Maar deze jongen geeft niet op ! Crocodile Hillie. Jungle Hill. Survival is the Game, Survivor is my Name.
Met een vlijmscherpe adelaarsblik speur ik de horizon af. Een tros meeuwen trekt mijn aandacht. Waar meeuwen zijn is water. En water hier is zee. Ik spring op mijn ongezadelde merrie en geef haar de sporen Ze perst er een sprintje uit richting meeuwengekrakeel. Eerlijk is eerlijk, het sprintje is eigenlijk stapvoets gesjok. Mijn Arabische volbloed blijkt een Brabants trekpaard te zijn. Bolly Bumper. Maar goed. Ik bind Jean-Luc aan een windmolen vast en sluip buikwaarts naderbij. Nog één dijk te gaan en daar is de zee. Om ontdekking te vermijden pluk ik die indiaanse pauweveer uit mijn gat (mijn haar is tekort om er wat dan ook van veren in vast te haken). Ik richt mijn borstkas op en piep even over het dijkrandje.
Weer mis. Of wat dacht je ? Achter de dijk ligt geen zee, maar een snelweg. En het vlokje meeuwen is druk in de weer met de resten van een overreden rat of muis of mol op te ruimen. Bei. Achter de autostrade priemen wel een drietal masten. Via een krakkemikkig brugje, ongelooflijk, en dat over een autostrade !, raak ik veilig aan de overkant.
Een verlaten haventje ! Geen bouwvallig haventje, wel een eenzaam haventje. Mijn haventje, mijn verlaten haventje. Met één lege aanlegpier, die tot aan zijn loopvlak in het water staat. Het zeesop schuimt er af en toe overheen. Daar ga ik zitten. In kleermakerszit. De wind in mijn haren, tranende ogen en een lekkende snotneus. Soms een been verplaatsen om niet nat te worden. Ik lees een boek. Met daarin gedichten van o.a. Leonard Nolens.
Krop
Ze staat bij het raam in de diepte Te staren en wijst naar de mensen, Ze zegt het alweer en alweer : Het leven is niets, het is niets.
Hoor toch hoe flemend dat klinkt Als ze fluistert en kreunt, met die wellust, Het leven is niets, het is niets.
Het zwelt haar de mond uit, een lofzang Op onze vergeefsheid, ze stelt me De dood in een duidelijk daglicht, het leven is niets, het is niets.
En ik ga al, ik raap haar weer op Uit die diepte en draag haar naar bed En druk me weer tegen haar aan.
Ik ruk haar gezicht naar me toe En lik en slik al haar tranen. Ik eet haar zo gulzig de krop Uit de keel dat ze snikt diep in mij.
Ik krijg het koud en sta recht. De zee is mijn vriendin.
§§§
En waar is dat laatste schaap ? FFW nog 8 uur. Ik kom thuis, kleed me uit en gooi de vuile was meteen in de machine. Ik ga naar de keuken om mezelf een glas chocolademelk in te schenken. Zonder rum. Ik duw de deur naar de keuken open. Een zurige geur walmt in mijn gezicht. Oh neen. Net voor Björn belde, drie dagen geleden had ik een blik schapekaas laten vallen in de keuken. Ik was dit aan het opdweilen toen Björn belde. De dweil lag er nog, te gisten in het vettige water.
27-10-2006, 16:56 geschreven door Hill
26-10-2006
Holland 2 : Nog schapen
Om kwart na zes stond hij op! Om kwart na zes stond hij op! En ik dan ook, want we moesten ten laatste uitgecheckt raken om 8u00 (afspraak met klant om 9u00). Ga mee naar Nederland, zeggen ze dan. Effe lekker met vakantie. Je bent er eens uit.
Veel te vroeg mijn bed uit, dat ja. En terwijl meneer de arbeider een champagne-ontbijtje naar binnen werkte (ik heb veel teveel gegeten, met twee handen over zijn bolle buikje wrijvend) zat toerist Hill in de hotelkamer op een stuk brood te sabbelen, een ongegist rond Marokkaans brood, de maandagnacht gekocht in Groningen. Samen met een potje konfituur. En nergens een mes te vinden, het werd nog een heel gedoe om die konfituur op dat brood te krijgen. Plakkerige vingers vooral. Plekken op mijn broek. Aaaach. Ontbijt in een Vier Sterren-hotel.
We raakten zonder problemen uitgecheckt en karden richting Bellingwedde. Bellingwedde, een dorpje uitgesmeerd over vijf of zes dorpskernen met ertussen schapen. Björn legde me in de auto uit wat ik wel mocht zeggen en niet mocht zeggen tegen de klant, want ik was vandaag zogezegd zijn personal assistent. Broekie in opleiding. We besloten dat ik maar beter gewoon kon zwijgen. Ondertussen was de GPS-madam weer in grote doen : Rij de rotonde links op, Rij de rotonde links op. Ik vermoed dat ze bij Björns werkgever een koopje wilden doen : Bulkaankoop van Britse GPS. Voor mensen met het stuur rechts. En linkse rotondes.
Nu ja, we reden door het -landschap kan ik het niet echt noemen, er was geen landschap- absolute niets. Met schapen ja, maar die kon je dan nog niet eens goed zien, want het miezerde. Madam Global Position System stuurde ons de autostrade af, een afslag links op, een baantje rechts in, nog een wegeltje rechts in en daarna een zandpad in en hooow : Hier kan toch onmogelijk een visfabriek liggen. Geen vrachtwagen kan hier door. Niet eens een kleintje. Dit gaat fout.
Maar dit ging niet fout. We stopten voor het nummer vier. Een kast van een villa. Met een vijvertje vóór, foute marmeren paarden aan het hek en een witte vlag met in een blauwe cirkel EuroFish. Niks fabriek, persoonlijk uitgenodigd bij de directeur thuis. Björn diepte in de koffer een das op en ik bekeek mijn kleverige broek en ongeschoren kop. (Die kop bekeek ik in de achteruitkijkspiegel, dat jullie hier niet denken dat ik overbedeeld ben met nekwervels). Neen, ik zou wel de omgeving verkennen. Björn stapte naar binnen (voor de analyses en nóg een ontbijt) en ik pierelde door de natuur. Natuur, humpft, er was zelfs geen natuur. Dijken waren er. Grote grachten ook. En op die dijken in die grachten graafmachines om de dijken hoger en de grachten breder te maken. En tussen die grachten was er gras. En op dat gras schapen. Ik hou wel van schapen. Zowel als woldotje als als middagmaal. Het heeft iets geinigs zo'n schaap.
Het begon te regenen. En nergens iets om in of onder te schuilen. Geen cafétjes, geen restaurants, geen eethuisjes, geen koffietenten, zelfs geen bushokjes. Ik probeerde mijn boek (zonder r) droog te houden door het onder mijn jas te stoppen, en zo liep ik door Vriescheloo, Wedde, Bellingwolde als de one-armed belgian bandit. Ik ging schuilen onder een eik. (Het was eigenlijk onder een plataan, maar ik sta veel liever onder een eik, vandaar). Daar stond ik dan. Verregend. Te kijken naar een schaap. Een nat schaap. Hoe intriest. Zo intriest dat ik er weer de humor kon van in zien.
Dag schaap ! riep ik vrolijk. Bèè, zei het.
26-10-2006, 19:33 geschreven door Hill
25-10-2006
Holland 1 : Meissie in de fik
Drie dagen Groningen, mijn hotels zijn tweepersoons, kom je niet mee ? Dat was wat Björn me maandagmiddag wist mee te geven. Hij was niet volledig.
De ware opdracht luidde : Doorkruis heel Nederland, start in Oost-Friesland, overnacht ergens in de buurt van Groningen, rij daarna naar West-Friesland, kar via de Afsluitdijk naar beneden, sta in file op de verzamelde ringen van zowel Amsterdam als Rotterdam, bezoek Ouddorp-aan-Zee en hobbel van daar naar Den Bosch. Controleer in tussentijd drie vis-import-export bedrijven. Tweepersoonskamers ? Welke tweepersoonskamers ? Ze zijn subtiel mijn vrienden.
Maar ik dus mee. Naar de omgeving van Groningen. Het was een eind, maar tegen goed zeven uur 's avonds kwamen we aan bij een Valk-hotel (met als logo... een toekan, gekke jongens die Nederlanders). De GPS had nochtans hardnekkig geweigerd ons daarnaar toe te leiden. Eerst beweerde ze dat het huisnummer niet bestond, daarna gaf ze de verkeerde afslag aan en tenslotte sloeg ze helemaal tilt en scandeerde "Keer terug", "Keer terug". Het was dan nog zo'n takkewijf met Hollands accent in die GPS. Dat beloofde. Maar eenmaal ter plaatse, bleek het zwaarste achter de rug. Het was een makkie om me daar binnen te smokkelen ; de kamers waren miniatuurchaletjes, kwasi elk met hun eigen voordeur, en er was nachtportier noch camera. Geen problemen hier dus. Wel vier sterren en twee bedden. Dit zou heerlijke vakantie worden.
Het avondeten in het hotelrestaurant was niet te betalen (Toch niet voor mij, ik heb geen visakaart van de firma) en omdat Groningen in de buurt was (30 km of zo), zouden we daar eten. Eten in Nederland ? Ik hoor de wenkbrauwen fronsen tot hier, maar Björn is van nature (en nu ook van beroep) voedselinspecteur. Die mannen weten altijd precies waar ze wezen moeten, ook al zijn ze er nog nooit geweest.
We reden onze wagen (ok ok, zíjn wagen) de parkeerplaats op, en net niet de vaart in. Overal moeten die Nederlanders dus water doen lopen. Tussen de weiden in, in aquaducten boven autostrades, midden in de stad, rond hun huis, tegen míjn kathedraal. Overal. En dus loopt er door Groningen ook water. Heel vies smerig water, begroeid met gifgroene algen, die het volledig bedekken, zodat het er onder de avondlijke straatlantaarns uitziet als een betonnen ponton als het ware, met mos overdekt. Brrr.
Als avondmaal vonden we iets grill-achtigs, en dat viel best mee. En als dessert wouden we iets gaan eten in de "Pannekoekenboot". Welja, we zijn kleine kinderen. Waw, lichtjes, een boot!, Pannenkoeken!, de Pannenkoekenboot!!! (naar een climax toewerkend) en dan 'groenbemost beton' en 'komaan we nemen niet de brug, maar steken hier een stukje af...' Natuurlijk ben ik er NIET ingevallen, kom nou, wat dachten jullie nu ? (Björn heeft me tegengehouden aan mijn jaskraag. Dankewel Björn, als jij eens ergens dreigt in te vallen, bel mij, en ik hou je tegen.).
De boot was trouwens dicht. 't Zwarte Schaap werd ons alternatief, een café-taverne, zoiets toch, overal kaarsjes en theelichtjes, met als centrale thema : inderdaad. Driekwart van de gerechten bevatte lam en waar dat niet zo was (gelukkig voor ons, bij de desserts) probeerden ze de naam schaapachtig te doen klinken. Ik geef je er één : de crême brûlée heette "Zwart geblaaterd". De rest van de menukaart kunnen jullie zelf wel verzinnen, vermoed ik. We kozen voor twee keer Zwart Geblaaterd'sen en twee espresso's. Die werden ons aangedragen door een hupse Hollandse meid, minstens twee meter twintig groot, met vlasblond haar in twee vlechten, een schoongewassen snoet en pretogen. Een espressoow voooeerj meneeuurj (tot mij). Een espressoow voooeerj meneeuurj (voor Björn). En de -dat kan ik echt niet fonetisch schrijven- crèmes brulées komen er zo aan. Merci madam.
Na een tiental minuutjes kwamen ze er inderdaad aan, en toen is Hollandse Heidi in de fik gevlogen. Zomaar. Spontaneous Combustion. Neen, niet zomaar, ze droeg een soort van donkergroen schortje met daarop het embleem van Ferrari (geel met steigerend -in dit geval- schaap). Dat schortje werd samengebonden in een strikje vooraan op de buik (ik vond het ook gek) en toen ze vooroverboog, raakten de lintjes het kaarsje dat de tafel een gezellige atmosfeer moest schenken. Ze had het niet onmiddellijk in de gaten. Wij wel natuurlijk, want ze had een schone décolleté. Met twee schoten we naar voor om haar borsten te redden, en toen ze ons nogal gretig naar haar boezem zag reiken riep ze iets wat het midden hield tussen : Perverse Belgen en Oe, bedankt jongens. Ze slaagde er zelf in om het strikje te doven, door met beide handen tamtam te spelen op haar navel. Het strikje was alleen zwartgeblakerd, maar we waren haar kwijt. Voor de rest van de avond werden we bediend door een Groningse krentenbol met snor. Jammer. Ze had niet misstaan in onze chalet.
Een paar pintjes daarna (ikke dan toch - ze hadden Leffe), stapten we terug in de wagen. Starten en Keihard remmen ! Verdoemme, ik was vergeten dat het hier naar beneden loopt en er daar water is- En wijlen weg. Naar onze Valktoekan. Voor twee sterren per bed.
25-10-2006, 20:55 geschreven door Hill
23-10-2006
De letterlijke last minute
Zeg, Hill, ben je thuis vannamiddag ? Ik ben in de buurt, ik moet vanavond in Groningen zijn, en dan passeer ik voor je deur. Yup, kom maar af. Zeg, nu ik eraan denk, jij bent nu met verlof, toch ? Ja... Wel, als je nu gewoon met mij meekomt. Drie dagen Holland, mijn hotels zijn toch tweepersoons, ik zet je woensdagavond weer terug thuis af. Wel, euh, even kijken, mja, ik weet niet. Over tien minuten sta ik aan je deur. Denk er nog eens over na. Terwijl ik dit intik, gaat de bel.
Mensen, drie dagen geen tekstjes dus. Deze jongen gaat holladieëen in Holland. Jochei.
23-10-2006, 14:16 geschreven door Hill
21-10-2006
Mijn persoonlijk kriebeltje
Het kriebelde in mijn oor. Diep langs de binnenkant. Ik had nog geprobeerd om het weg te krijgen met mijn pink, maar het zat te diep. Al bij al vond ik het eigenlijk wel geinig, zo'n kriebeltje in je oorschelp. Op de gekste momenten begon het daar te jeuken. Voor een ongeïnteresseerd publiek leg je de voordelen uit van een nieuw soort rapportagetool en plots - jihahaha, oe-oe-oe-oe, om daarna met bariton, excuseert collega's, binnenpretje- is dat kriebeltje daar. Mijn persoonlijk kriebeltje. Iets om te koesteren.
Maar na een dag of vier amusement begon het me toch te vervelen, trouwens het begon pijn te doen ook. Dat beestje of dat wormpje of wat het ook was, mocht er nu toch stilletjesaan uit. Wie weet begon dat beest zich daar te amuseren en godbetert eitjes te leggen. En die broeden uit tot piepkleine rupsjes, die zich een weg banen doorheen mijn trommelvlies, bongo spelen op mijn aambeeld en zich een eustachiusgang vreten naar mijn hersenen. Om daar te ontpoppen tot vlinders. Van vlinders in mijn buik, word ik al helemaal zenuwachtig, laat staan vlinders in mijn hoofd. Je bent zo nerveus, Hill, is er iets ? De mot in de kop, kerel, de mot in de kop.
Ik dus naar de dokter getorten. Bel en kom binnen, stond er. Ik belde en ging binnen. Toen besefte ik dat ik in de fout was gegaan. Woensdagnamiddag, o neen, de wachtkamer zou natuurlijk vol zitten met zieke kinderen. Ik kom om mezelf te debuggen en ik vertrek met windpokken, kinkhoest, mazelen en een koortsblaasje. Het bleek nog mee te vallen, twee mannen vóór mij, allebei dertigers. Tiens... Nu ja, mij goed. Het was er nogal doods en ik wou wat kleur in de kamer steken. Ik begon met een grapje tegen de roltrui die dichtst bij me zat. Een grom was mijn deel. Ontgoocheld verdiepte ik me dan maar in de kastelen van Emmanuel de Savoye, de lieven van prince Albert de Monaco en de opwaaiende rok van één of andere prinses van sla-me-dood-als-ik-het-nog-weet.
Algauw was ik aan de beurt. Mijn arts (bestaat daar een vrouwelijke variant van ? Artsin, artseres ? Doctreuse, doctrice ? Geneesvrouw ?) is een kruising tussen tante Kaat en een overjaarse hippie. Ze doet maar, beter dat dan een dokter die je voor een kuch pillen voorschrijft. Of ze dus eens in mijn oor kon piepen. Dat kon.
Haar diagnose was vlug gemaakt : Een oorprop. Wat ? vroeg ik. Een oorprop herhaalde ze iets luider. Ze had mijn flauwe grapje niet door. Ze vulde een grote kan met heet water, ik mocht een niervormig bekken tegen mijn oor schuiven (aha, daarvoor dient dat ding !) en ze kwam op de proppen (oewaah, jeu de mots : op de "proppen". Excuseert, ik heb teveel koffie gedronken. Pardon), met een reuzeklisteerspuit. In plastiek. Eerst peuterde ze nog wat met een haaknaaldje in mijn oor. Vreemd zei ze, het is een wit oorpropje. Mijn hersenen draaiden op volle toeren : een wit oorpropje ? Wat kon dat nu weer zijn ? Wat heb ik in mijn oren gestopt de laatste week. Ik mis het gummetje aan mijn potlood, zou dat het zijn ? Toch een netenei, een gefossileerde larve ? Heb ik misschien niet alle cocaïnebolletjes verwijderd na mijn trip naar Amsterdam (cocaïnebolletjes, trip, moehahaha. ik moet echt af van die speed. Nogmaals mijn excuses.).
Mijn arts zoog haar spuit vol, en spoot het water in mijn oor. Twee keer, drie keer en de vierde keer kwam er inderdaad een oorpropje vrij. Vreemd, zei ze, het is niet wit. Jahoor, dat heb ik weer, net die ene kleurenblinde dokter van Antwerpen. Pfft. Maak jij soms je oren schoon ? wou ze weten. Wat was dat nu voor een vraag ? Natuurlijk doe ik dat ! Met zo'n plastieken lichtblauw stokje met van die witte watjes aan de uiteinden en dan pruts ik zowat aan de binnenkant en ik... Nooit doen ! toeterde ze in mijn oregaatje. Het oor is een zelfreinigend orgaan, daar moet je vooral vanaf blijven. Okee, okee, ik zal het nooit meer doen, beloofde ik beteuterd.
Ik betaalde en ging naar huis, denkend aan een pointe voor dit verhaal.
21-10-2006, 10:34 geschreven door Hill
20-10-2006
Eindelijk 'touche' op vrijdag !
We'll continue this at my place...
20-10-2006, 23:38 geschreven door Hill
19-10-2006
Halloweenfuif
Plannen voor dit w-e ? Ja, ik ga zaterdagnacht acht uur in de regen in een modderig maïsveld zitten...
Je moet dringend naar het toilet, maar het is net zo spannend in je boek, dat je het nog even uitstelt, nog heel even, nog eventjes en dan kan je niet meer houden, je sprint naar het toilet, net op tijd. Opgelucht resideren op je porseleinen troon. Haaaah. En je bedenkt, ik had evengoed direct kunnen gaan en mijn boek meenemen. Eigenlijk wel ja.
Maar daar zit je dan mens te wezen, en tirelitiet, tirelitiet, de GSM. Dju. De voordelen van alleen wonen, ik ga hier niet over uitwijden. Ik neem op. Goede vriend Butchamon. Of ik zaterdag iets te doen heb, er is een Halloweenfuif in de buurt (op 100 km van mijn voordeur, maar kom) en we zouden kunnen gaan, Dup'n komt ook mee. Mja, waarom niet eigenlijk. Een nachtje pinten drinken tussen witgekalkte jonge deernes met zwarte lipstick op en wijde zwarte kapmantels, langsbinnen met rood fluweel bekleed. Dit kon wel eens een prikkelend feestje worden. Ok, ik kom.
Nog iets, vraagt hij, heb jij geen griezelmuziek liggen in je discotheek. Ik heb inderdaad wel wat muziek liggen die je zo onder een horrorfilm kunt monteren : GGFH, Lab Report, Controlled Bleeding, David Lynch,...). Neem maar mee dan, om sfeer te creëren. Dat begreep ik niet, waarom moest ík de sfeer creëren, mijn tijd als platenruiter ligt al een eeuwigheid achter de rug (het dateert inderdaad nog van vorige eeuw, van het vorig millenium zelfs). Butchamon komt aarzelend over de boeg. Het blijkt niet echt een fuif te zijn, maar eerder een nachtelijke zoektocht door de velden. Met vier groepen van twintig kinderen. Moet ik dan gids spelen of zo ? Mijn manco aan oriëntatievermogen is bij de heer Butchamon toch meer dan bekend, dacht ik. Draai mij drie keer rond mijn as en ik weet niet meer waar boven of onder is. Niet dat ik dat erg vind, in een vorig leven was ik dwaallicht, maar dat laatste tussen "( )". Ik had het weer verkeerd begrepen. Niet begeleiden, dat was niet de bedoeling, maar ze wouden die mannekes en meisjes een paar keer goed laten schrikken, het was tenslotte Halloween. Niet te erg natuurlijk, het blijven kinderen, maar je verdekt opstellen in een maïsveld en dan boeoeoe doen, te voorschijn springen en er eentje vastpakken en optillen, er wat heen en weer mee lopen, terug neer zetten, en me weer terugtrekken in mijn schuilplaats in de maïs. (Is er trouwens nog maïs op deze tijd van het jaar bedenk ik me plots ? Hij moet niet denken dat ik me zal ingraven in open veld, het is in de West-Vlaanders, de kans is niet gering dat ik een obus opgraaf...). Wij zullen je wel schminken en donkere kleren geven. Je doet het toch, hé, we hebben mensen te weinig.
Ik geef toe, het is eens iets anders. Hij bedankt me en aan de andere kant van de lijn hoor ik een soort van dondervlaag, stortvlaag neerkomen. Regent het bij jullie, nu ? Neen hoor, ik zat op het toilet en ik trek nu door. Dat treft, ik ook, en om mijn bewering kracht bij te zetten trek ik ook door.
Synchroon parallelkakken, ook dit kan ik afvinken van mijn lijstje : Dingen te doen vooraleer te sterven. Het schiet lekker op zo.
19-10-2006, 22:15 geschreven door Hill
18-10-2006
Een nieuwe job ? (II)
De mail was nog geen minuut vetrokken of mijn GSM begon te piepen : Mijn huidige baas. Hij was kwaad...
- Maar Hilleke, Hilleke, Hilleke toch, wat heb je nu gedaan ? Kon jij mij niet eerst gebeld hebben voor je die mail verstuurde ? Je maakt de verkeerde keuze ! Jan klinkt niet alleen korzelig, maar ook wanhopig zelfs. Ik krijg er haast medelijden mee. - Waarom ga je ons team nu verlaten ? - Het team bestaat niet meer, Jan. - Maar de directie gaat dat nooit pikken, je bent de enige die de James-applicatie nog volledig kent. Dat kun je toch niet maken. Dat is de slechtste keuze voor het bedrijf. - Nou, ik kon toch ook naar een andere verzekeraar, KBC zoekt veel volk en... - Maar neen je begrijpt het niet, ik ben al vier dagen aan het lobby'en om die applicatie te redden (oeps) en het zal me lukken ook, jij wordt manager en je krijgt een teampje onder je, eerst eentje en daarna bij de volgende projecten komen er bij, jij zou mijn functie overnemen en je krijgt een barema-verhoging en veel macht want jij wordt aanzien als de referentie,...
Zo ratelt hij nog even door. Ik droom weg. Jan is een zeer goede baas geweest. Hij heeft ook de huidige problemen opgedrongen gekregen en hij probeert het beste voor zijn voormalige teamleden uit te zoeken. We hebben heel veel meegemaakt samen. Veel in dit bedrijf heb ik aan hem te danken, maar... ik mag toch ook eens kiezen voor zekerheid, kiezen voor mezelf, mijn eigen leventje uitstippelen toch ?
- Jan, onderbreek ik hem voorzichtig, ik heb wel al gekozen voor het andere team nu. En ik denk niet dat jij betere vooruitzichten kan bieden. Opslag ? Maar Jan toch, jij weet toch ook wel dat ik het daar niet voor doe ? - Ja maar... - Kijk, mijn beste, ik heb hier naast mij een volledig uitgeschreven planning liggen van het nieuwe team, tot 2011 zit hun projectenkalender volgepropt en kan ik verder evolueren, ik heb een veel maatschappijbreder zicht, én toffe collega's. - Het is dat niet, Hill, ik was ook zo iets aan het creëren voor jou. - Maar zonder toekomstperspectieven. - Je laat ons in de steek, Hill. Niet op mijn sentiment spelen, kerel, daar kan ik niet tegen. Echt niet, ik ben daar hoogst gevoelig aan, dus moet ik me wat harder opstellen, anders breek ik zelf : - Beste Jan, het directiecomité heeft beslist om ons team af te schaffen, ze hebben jou weggepromoveerd en nu zou ik hén in de steek laten... Dat ze hun plan trekken, ze mogen het zelf oplossen. - Mja, het probleem is dat ik donderdag mijn voorstelling moet maken op het DC hoe ik de continuïteit zou voorzien, jij speelde daar een cruciale rol in, dit zullen ze niet pikken. Dit krijgen jij én ik keihard terug. - Had het me dan laten weten... - Zou je nog terugkeren, als ze je vragen, zou je nog veranderen van gedacht? Plots ben ik weer onmisbaar, plots weer, altijd als ik wegga ben ik onmisbaar, verdomme toch, nooit als ik er zit. - Laat ze maar opbieden, ik wacht op eentegenvoorstel... Hij is ontdaan, echt ontdaan, de schat. Maar hij is een dag te laat. - Laat donderdag maar weten wat hun tegenvoorstel is...
Ik leg de telefoon neer, en met gemengde gevoelens stap ik in de lift, naar huis. Ik was tenslotte met verlof, ja het is toch waar, ik was met verlof en ik zat daar op het werk, verdorie toch, dat ze mij met rust laten. Ik dop mijn eigen boontjes wel. Ik probeerde mijn eigen op te laden, de hardere gevoelens naar boven te krijgen en niet teveel te denken aan ongelukkige Jan. Ik stap de lift uit en botst zowat op Sabina, iemand waar ik veel voor gewerkt heb en nog steeds doe, een heerlijke dame. Pas vandaag heeft ze het nieuws vernomen dat ons team niet meer zal bestaan. Ze houdt me tegen en begint erover. - Maar dat is verschrikkelijk nieuws, wat moeten wij nu doen ? Dat kan toch zomaar niet ? Alles wordt geblokkeerd, wat moeten wij nu. Jij gaat toch blijven hé, wij hebben jou echt wel nodig. O, neen, Sabina, doe dit niet. Ik kan hier echt niet tegen. Ik scheep haar af en bij het buitenkomen strompel ik over de handtas van de secretaresse van de onderdirecteur. Ik ben er niet helemaal bij vandaag. Sorry Belinda, probeer ik onhandig. - O, Hill, blij dat ik je zie. - Ik ben ook blij dat ik jou zie Belinda. Het is een schatje, van Vietnamese ouders denk ik, maar wel met sproetjes. Ze neemt mijn arm vast en trekt mij met zich mee. - Zeg Hill, we hebben het net op de vergadering met alle ketendirecteurs nog besproken. Vreselijk nieuws hé. - Ja, het was even schrikken ja. - Iedereen was hoogst enthousiast over jou. Jij blijft bij ons hé, alsjeblieft ? Ze trekt haar spleetoogjes wijd open en kijkt me strak in de ogen.
Ik kan wel huilen...
18-10-2006, 19:36 geschreven door Hill
17-10-2006
Een nieuwe job ? (I)
Vrijdag al hing hij aan de telefoon, de Frank. Ja, hij had gehoord dat ons team opgeheven werd en hij had nog een paar plaatsjes over, of ik niet eens... Natuurlijk wel, voor Frank wil ik dat graag doen.
In een vorig leven als computerprogrammainelkaarknutselaar hebben wij nog samen gewerkt, hij was toen ook al mijn chef, en ik herinnerde me hem als een heel aimabele baas : competent en vriendelijk. Frank is toen voor een ander project gaan werken en ik kreeg een nieuwe chef. Een cheffin deze keer, ons aller Ilse, ook een schat. Soms heeft een mens echt geluk met zijn oversten. Nu ja, elk gaat zijn weg en veel had ik niet meer aan Frank gedacht tot vrijdag zijn telefoontje.
Dezelfde dag nog maakten we tijd vrij voor elkaar. Hij begon zijn vacature te verkopen en het was een schitterende gelegenheid, niet alleen qua jobinhoud (perfect match met mijn ratjetoe aan kennis) maar ook op het vlak van collega's zou het een meevaller zijn. Mijn grootste tegenspeler, waarmee ik het meest zou moeten werken is : taratataaa, die ene geflipte neef die ik in een zwak momentje ooit het bedrijf heb binnengeloodst. En die heeft als baas taratataaa : Ilse, die prachtige cheffin. Soms moet het zo lopen. En pas op we zijn geen klein bedrijfje, in de Antwerpse zetel werken ik dacht een goede 1100 man-vrouw.
Ik bedankte de man voor zijn prachtig traktaat, en merkte op dat het een geweldige job was. Maar ik voegde er fijntjes aan toe, maar ja, dat kan niet anders, want jij wil precies mij in je team, dus natuurlijk zal je alles perfect voorstellen. Laat me er even over nadenken. Hij stuiterde een beetje ongemakkelijk rond op zijn stoel (het was een draaistoel en net niet donderde hij op zijn sjokkedeizen). Bel me terug als je een beslissing hebt genomen, gaf hij me nog mee. Als je meer informatie wil, bel me gerust, of waarom niet, spreek eens af met Bonny. Zij is het die je gaat vervangen. Een mens kan nooit genoeg weten, dus ik maakte een afspraak. Voor deze namiddag dus.
Bonny bleek een ja, toch wel knappe vrouw te zijn van net dertig. Donker, halflang haar en hazelnoten als ogen. We dronken een koffietje, we spraken over koetjes en de kalfjes, aftasten weet je wel, en daarna vertelde ze dat ze van het bedrijf vertrok omdat ze haar man wou vergezellen naar de VS. Hij had daar een topfunctie gekregen voor twee jaar en zij zou mee gaan. Een laatste avontuurtje voor ze aan kinderen begonnen. Over haar huidige functie vertelde ze vol vuur. Ze beschreef haar verantwoordelijkheden, haar dagdagelijkse bezigheden, haar collega's ook. Bij iedere zin gloeiden haar ogen op als kooltjes. Dit was een vrouw die zielsveel van haar werk en haar collega's hield, geen twijfel mogelijk.
Ik wist genoeg : een job, perfect voor mij geknipt (althans, dat vermoed ik toch), toffe collega's, een aangename chef, een heerlijk warrige maar zeer competente tegenspeelster en die neef, nou ja, die nam ik er dan maar bij. Het zal vreemd worden : werkvergaderingen over databanken, verzekeringsproducten, boekhoudkundige regels in het plat, maar dan ook zeer plat West-Vlaams : - Zeg mantje, ei o e ké gekeekn vo die analyse? - Ba nink, vint, da wo toh mo teehn noste mong ? - Doetndoe, teehn n vichtienstn! - Aong, pardong wi...
Terug op mijn plaats schreef ik volgend mailtje naar de personeelsdienst, met in copie mijn huidige chef (weggepromoveerd), mijn toekomstige chef, Frank, Bonny en in den duik (bcc) mijn neef :
Isabel,
Ik heb de knoop doorgehakt. Na een voorstelling van het team PCM F&R door Frank, en een gedetailleerde samenvatting van de functie-inhoud van en door Bonny, heb ik besloten dat dit voor mij een logische stap mag worden. Wat mij betreft mag je de mutatie-procedure op gang trekken.
Met vriendelijke groeten, Hill McGraw CRM Commercial Applications Project James
De mail was nog geen minuut vetrokken of mijn GSM begon te piepen : Mijn huidige baas. Hij was kwaad... (vervolg morgen)
17-10-2006, 21:07 geschreven door Hill
16-10-2006
Bellen blazen
Het was vandaag taraaaah : Lenteschoonmaak. Yup, in oktober ja. Ik probeer tussen elke lenteschoonmaak zo'n jaar en twee maanden te schuiven. Dat verschil merk je niet echt en na zes jaar heb ik een schoonmaak uitgespaard. Ziezo. Ik vind het wel knap gevonden van mezelf. De hele dag ben ik in de weer geweest met emmers en dweils, stofdoeken en -zuigers, het hele gamma. Als een tevreden man zat ik deze avond in de zetel, met een glaasje wijn, het restje van gisterenavond.
Ik keek in het glas en daar was hij weer, die sombere bui van gisteren, die als een zwarte, zware mist neerdaalde. Neen, Hill, niet laten gebeuren, naar buiten, jij ! Ik slenterde door de straten en keek wat rond. De Seefhoek, ook niet direct de meest opbeurende buurt om door te lopen, dacht ik nog, maar dit was dan een vergissing. Het was een zachte oktoberavond en de straten waren nog vol leven. Groentenwinkeltjes waren nog open, nightshops en phoneshops draaiden op volle toeren, overal stonden groepjes besnorde mannen te kletsen. In de talrijke dranklokaaltjes zaten diezelfde snorren te kaarten, of zaten gehoofddoekte dames waterpijp te roken. Mooi om zien.
Voor een heel ranzige pitabar stond een meisje, een kindje van -ach, misschien twaalf, dertien ? Borstjes had ze nog niet, wel een snor. Jammer eigenlijk, want het was een mooi meisje. Een meisje-meisje, helemaal in het roze. Een roze piamabroek aan, roze sleffertjes, een T-shirt, met daarop een roze olifant, en een roze diadeem in het haar. In haar handen een -jawel- roze kokertje. Ze draaide het open, en aan het dopje zat een staafje met een ringetje. Voorzichtjes, heel zoetjes zachtjes humde ze een liedje en tergelijkertijd blies ze belletjes. De belletjes droegen niet ver, maar net lang genoeg om het licht van de oranje straatverlichting te weerkaatsen : oranje olie-achtige kronkels vermengd met het groenigblauwe van de zeep. Ze humde nog een eindje door, voor haar alleen.
Toen kwam een witte sportwagen langs, met open raampje. De stereo stond hard, geen r&b of hiphop, maar een Spaans gitaartje. En ik kende dat gitaartje, het was... het was, ja, Romeo & Juliet van Dire Straits. Maanden niet meer gehoord dat nummer en nu, totaal onverwachts, hier.
Juliet, when we made love you used to cry You said I love you like the stars above I'll love you till I die There's a place for us, you know the movie song When you gonna realise it was just that the time was wrong, Juliet ?
Avond geslaagd. De mist verdwijnt er niet door, maar ik ben toch al weer een heel stuk vrolijker.
16-10-2006, 00:00 geschreven door Hill
15-10-2006
Verkassen
Zondagavond, om half elf, de wereld ligt in zijn luie zetel voor het TV-toestel. Ik betrap mezelf erop dat ik over de reling geleund sta, starend in het zwarte drab dat Schelde heet. Er is geen rimpeltje in het wateroppervlak. Hoe kom ik hier nu weer ? Automatische piloot. Ik moet hier weg. Maar waarheen ? Weg. Verkassen moet ik, verkassen uit mezelf. Weg.
Een halve dag vakantie en nu al sombere gedachten. Nog eenentwintig dagen te gaan. Dat belooft.
15-10-2006, 23:09 geschreven door Hill
14-10-2006
Overwerk
Hij had alles klaargezet voor morgen zaterdag : de test-PCs stonden klaar, de nieuwe computerprogramma's waren geïnstalleerd, hij had de personeelsdienst verwittigd dat drie personen zouden overwerken, en hij had zich voorgenomen om te zorgen voor boterkoeken. Om de zaterdagochtendklus aangenamer te maken. En om zijn populariteit bij het personeel wat op te vijzelen. Gerda moest ook komen en dat vond hij eigenlijk best wel een lekker stuk, en je weet nooit, alle beetjes helpen.
Tevreden klapte hij zijn valiesje dicht, wilde het afsluiten en... Verdoemme de sleutels ! Hij was vergeten om een sleutel te vragen aan de receptioniste. Hij schoot naar haar bureau, maar helaas. Jeanine was al naar huis. Wat nu ? Morgenochtend kwamen drie mensen overwerken en ze zouden niet eens binnenkunnen. Misschien, met veel geluk, de chef ?
De chef was er inderdaad ook nog. - Christophe, ik heb een probleempje voor morgenochtend... - Mmmm. - Heb jij soms nog een reservesleutel van het gebouw, ik ben vergeten om die af te halen aan de receptie en nu is Jeanine al weg en... - Neen. - ? - Neen, ik heb geen sleutel. - Ai. - Maar dat is geen probleem, Jeanine bewaart die sleutels in haar kast. - Ja, maar ik heb al geprobeerd, die is dicht. - Niet panikeren, daar valt een mouw aan te passen, als je de kast schuin houdt kun je de deuren gemakkelijk forceren zonder ze te beschadigen en zo krijg je de kast toch open. Wacht ik kom meehelpen.
De kast in kwestie was een manshoge dubbele archiefkast, antracietgrijs, met twee schuifdeuren. Ze namen beiden de kast vast, elk aan één kant, en op een 'vanna ien vanna twie vanna drei' kantelden ze de kast. Ow ow voorzichtjes, voorzichtjes. Ik kan ze niet meer houden, pas op, verdomme. Met een enorme klap valt de kast, front vooruit, op de grond. Na de eerste schrik, niemand gewond ?, blijkt ook de kast niet beschadigd.
Alleen, wat zat er in die kast ? Alleen bureaubenodigdheden, kladblokken, van die gele plakbriefjes (post-it's, ja die bedoel ik), en onderaan twee laptops. Maar die zijn niet van hoog gevallen, dat zal wel geen probleem zijn. Komaan, we moeten die weer recht krijgen. Na veel gesleur (dju toch, het is niet dat ze zwaar is, maar je hebt er geen pak aan hé. Ja en mijn handen glijden altijd weg) slagen ze erin het monster overeind te krijgen. -Zeg, Chistophe, we zijn niet goed bezig, jongen. Die kast moest niet terug overeind staan, maar halfgekanteld, om de deuren open te krijgen. - Ja, maar we kunnen ze niet houden als ze gekanteld staat. - Rogeeke ! - Hoe ? - Klein Rogeeke. Van de onderhoudsdienst, die is vast nog in het gebouw, die kan meehelpen. Wij kantelen de kast, hij houdt ze tegen, forceert de deur, haalt de sleutels eruit en wij kunnen ons concentreren op het gekanteld houden van de kast. - Dan gaan we mogen oppassen, we zullen ze zeker niet mogen laten vallen, zie dat hij eronder zit. Het is al geen te groten. Zoek jij Rogeeke ?
De verdiepingen worden afgelopen en Rogeeke wordt opgepikt vanachter zijn kopje koffie in de refter. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om Rogeeke te doen begrijpen wat ze willen, maar na een kwartiertje trek, duw en sleurwerk is de kast open. Vanbinnen is het een puinhoop. Alles warrelt er door elkaar. Lege kaften liggen over kladblokken, textmarkers (fluostiften in het vlaams) liggen tussen de nietjesmachines en waar de vulpotloden hoorden liggen nu twee opengebroken verpakkingen paperclips. Gelukkig ligt de sleutel er ook tussen. Het kost de mannen een klein uur om de kast weer ongeveer in zijn huidige toestand te brengen.
En dan valt Rogeeke zijn frank. Maar mannen toch, jullie zochten naar een sleutel ? Had dat dan gezegd. Ik heb er toch altijd één bij me, hoe zou ik anders de gebouwen kunnen afsluiten hier ?
14-10-2006, 22:38 geschreven door Hill
13-10-2006
Snookeren op vrijdag
Wat U onthouden werd op het WK snooker :
13-10-2006, 21:15 geschreven door Hill
12-10-2006
Tussen drama en humor
Na een dagje en een nachtje stressen begin ik er de lol van in te zien. Om het met Kamagurka te zeggen : Het ruikt hier naar onzin. Snif Snif, heerlijk.
Laten we vandaag eens een serieus stukje schrijven. Eentje zonder overdrijvingen, volledig chronologisch, niets dan feiten, gewoon om alles op een rijtje te zetten :
We schrijven juni 2006 : Ons project en team wordt geroemd als één van de twee pijlers van de redding van de volledige afdeling Verzekeringen Leven (= de rendabele helft van ons bedrijf). Bloemetjes en champagne zijn ons deel. Hippip Hoi. We schrijven juli 2006 : het succes indachtig, wordt de analyse gestart om de afdeling Niet-Leven polissen ook onder te brengen in ons project.
Begin augustus beslist de directie om het project af te schieten wegens te duur. Wij panikeren niet, wij kennen onze pappenheimers, en er zitten nog een drietal andere grote projecten in de pipe-line. We zijn nu eenmaal populair. Begin september wordt ons niet-leven project weer hoogste prioriteit omdat het op heel korte termijn grote winsten veroorzaakt. Ziedetwel, denken we, en we slaan een high five !
Half september wordt het project toch bevroren want het past niet in de algemene strategie. Ontgoocheling alom. Eind september, onze teamleider wordt gevraagd om ons project voor te stellen op het directiecomité Inc (worldwide) als hét voorbeeld van een innovatief, kostenbesparend project.
En nu wordt het spannender, de tijdsspannes verkleinen, whoe-hoe... Verleden week maandag : directie Niet-Leven beslist om ons project zeker uit te voeren. Verleden week dinsdag : directie België beslist project NIET uit te voeren. Zonder reden. Verleden week donderdag : alle projecten en nevenprojecten voor ons team voor 2007 worden bevroren wegens besparingen (cost cutting). Ook verleden week donderdag : een nieuw project, met lage prioriteit dat niet ingepland stond blijkt het directiecomité dan wel weer te kunnen bekoren en krijgt allerhoogste topprioriteit.
Tot zover de strategie en nu de humor :
Woensdagavond 11 oktober rond de middag, onze teammanager Jan 'was made an offer he couldn't refuse'. Of jij neemt die promotie (?) aan of je vliegt eruit. Woensdagnamiddag neemt Jan contact met mij op en waarschuwt mij van de situatie, hij probeert er onder uit te komen. Play it cool. Donderdagmorgen 12 oktober : Jan heeft de promotie toch moeten aannemen. Resultaat is wel dat het team implodeert, in stukken wordt gehakt en niet meer zal bestaan vanaf nu (!) maandag. Donderdagnamiddag : vergaderen over verdere uitwerking en releasedatum van topprioriteit projectje. We laten hen maar in de waan, zij weten niet dat wij eigenlijk niet meer bestaan... Donderdagavond 12 oktober : bij afsluiten van het projectenbudget blijkt in 2006 een overschot te zijn van 900.000 EUR. Beschikbaar, goedgekeurd en onmiddellijk opvraagbaar en inzetbaar... (Het budget nodig voor Niet-Leven is 500.000 EUR.) Vrijdag 13 oktober, jawel : Deze jongen heeft een aantal meetings met mogelijke geïnteresseerden in een Project Change Manager met niet onaardige kennis van Informatica, specialisatie CRM-pakketten, levensverzekeringen en mensenkennis. Zaterdag en zondag : Overwerk projectteam.
Maandag 16 oktober : mijn verlof gaat in...
Soms is het leven zo absurd, dat je er weer de lol van inziet. Als ik bovenstaande op een rijtje zie, kan ik er eigenlijk best wel om gniffelen.
En voor de beste kijkbuiskinderen die met mij meeleven : Ik had het nooit gedacht, maar ik ben momenteel aan het ontstressen met een Duvel in de hand (typt niet gemakkelijk, maar ik word er handiger in) en zoutje nootjes naast de PC.
Leve de flexibiliteit.
12-10-2006, 19:28 geschreven door Hill
11-10-2006
Teveel werkwoorden
Een dag met een teveel aan informatie, een dag met teveel gedachten, een dag met teveel werkwoorden.
Hij zit in de zetel, en haalt een sigaar boven. Een echte, een handgerolde Cohiba Exquisito, uit El Laguito, Cuba. Eentje zonder taxbandje. Hij neemt hem tussen de vingers en snuift het aroma op. Hij drukt hem even aan. Het dekblad veert mee, de sigaar is gezond. Met een vlijmscherp mesje knipt hij het uiteinde eraf. Hij zuigt aan de vrijgemaakte opening, twee keer (droog roken), en neemt de voorsmaak in zich op, kruidig, het cederhout van het kistje smaakt nog door, maar zal dra plaatsmaken voor het zoetige van het dekblad.
Alle tijd nemend, met preciese bewegingen strijkt hij een lucifer aan. Hij belicht de sigaar en draait die teder tussen de vingers. Langzaam, het lijkt een eeuwigheid te duren, vat de sigaar vuur, hij zachtjes puffend, blauwe rookwolkjes hoestend, tot een oranje cirkeltje het uiteinde verlicht. De blauwe rook kringelt zich, eerst aarzelend, daarna welbewust, in het kaarslicht omhoog en vermengt zich, met de waterverzadigde grijze wolken die de mond blaast. De rook proeven en ruiken.
De CD verwarmt, Ascenseur pour l'Echafaud van Miles Davis, de trompet in sourdine kringelt met de rook mee, mee omhoog en dempt, deemstert weg tegen het plafond.
Op de salontafel staat, naast de asbak, een portoglaasje, met daarin een neusje blended Schotse whisky. Geen single malt, die zou toch maar gedood worden door de Cohiba, dat zou zonde zijn, maar een stevige geturfde, die weerwerk biedt aan de zware zwarte zoetige sigaar. Het kelkglaasje bewaart de aroma's in zijn buikje en geeft die bij nippen vrij in een boeket van hout, honing en toch nog de compacte grondsmaak, die smakelijk accordeert met het colorado maduro van de Cohiba mélange. Naast de whisky staat op het salontafeltje ook nog een Italiaanse espresso, dampend, klaar voor na het roken, het nagenieten. Mokka, met een chocolaatje ernaast.
Miles Davis, de soundtrack bij een regenachtige herstavond, kleurt de avond oker, neen amber. De flikkerende kaarsen werpen aangename schaduwen op de dichtgetrokken gordijnen. Hij sluit de ogen en laat zich meeslepen door zijn zintuigen, de werkelijkheid dromend.
Hij is een echte levensgenieter, zeggen ze. Hij is een Bourgondiër, zeggen ze. Hij weet wat goed is, hij weet het goede leven te appreciëren. Zeggen ze.
Hij zegt niets, zit alleen in zijn zetel, en staart in de kaars. Met troebele ogen.
10-10-2006, 23:54 geschreven door Hill
09-10-2006
Als een keizer
Deze avond ben ik terechtgekomen in een pizzeria. Hoe gaat dat, je ontmoet een vriend, drinkt een pint, drinkt nog een pint, drinkt nóg een pint, je beseft dat je thuis alleen maar een grote pot zure yoghurt in de koelkast staan hebt én dat de winkels ondertussen dicht zijn. Dan kan pizza een oplossing bieden.
We vonden een Italiaantje, weggedoken in een hoekje onder de kathedraal. Een pizzeria met vreemde aanblik, eigenlijk. Ze wouden er alles aan doen om de Italiaanse sfeer op te roepen, maar echt geslaagd ?, neen. Olijfgroene obers, die je aanspraken met een Siciliaans accent, kaarten van Italië en een levensgroot portret van Marlon Brando als The Godfather aan de muur. Okee, de Godfather was een heel goede film, maar Vito Corleone blijft toch hét symbool van de Siciliaanse maffia, met zijn geschiedenis van corruptie, eer en bloederige afrekeningen. Ik blijf het merkwaardig vinden. Stel je voor dat wij, om het Belgische karakter van de frituur te benadrukken een borstbeeld neerzetten van Marc Dutroux.
Kortom, La Dolce Vita, het wilde niet echt lukken. Vooral omdat het restaurant doorsneden werd door een monumentale trap. Zo eentje die je kent uit de danszalen in de films over Sissi, waar dan duizenden koppeltjes in crinoline jurken en hoge boorden een walsje oemtata oemtata oemtata ta'en. Een gigantische trap, onverenigbaar met een pizzeriaatje in een achterafstraatje.
We bestelden. De Calzone kwam, en ging, de fles vino rosso kwam en ging en toen moest ik pissen. Ik sprak zo'n olijf aan, en hij wees naar de trap. Met een knoert van een Antwerps accent maakte hij me duidelijk dat ik die trap op moest. Ik schreed naar boven als een koning. Als een koning, wat zeg ik, als een keizer. Zelden werd zo geschreden in een doodgewone pizzeria als ik vanavond.
De pissijnen waren in zwart marmer, stijlvol. Lange Willy deed zijn ding, werd deskundig afgedrupt en teruggestopt. Handen wassen met paarse lavendelzeep, afdrogen aan de gordijnen (papieren handdoeken waren nergens te vinden) en ik verheugde mij al op het terugschrijden naar de eetzaal. Ik sloeg de deur van de toiletten achter me dicht. 'Sloeg' inderdaad, ik had de zwaarte van de deur nog niet matig onderschat.
Met een knalrode kop daalde ik de trap af, terwijl twintig paar ogen me aanstaarden met een blik van : Zo, die is wezen schijten...
Koning, keizer, admiraal, Popla gebruiken ze allemaal.
