If the future isn't bright, at least it will be colourful
23-08-2006
Basketbal en voetbal
Ze stonden zwaar te discussiëren, in het gangpad bij de DVDs in de Mediamarkt. Zij, dat waren twee dubbele meters van Maghrebijnse afkomst, gekleed in loshangende T-shirts. Basketbaloutfit leek het me, maar dan wel met een rappersbroek eronder. Zo eentje waarvan het kruis tussen de knieën zwabbert. Om ons te doen geloven dat ze zwaar geschapen zijn zeker. Geen teef (bitch) die daar nog in trapt. Yo. Maar ze trokken wel mijn aandacht. Marokkanen, Algerijnen zijn meestal klein van stuk en daar stonden nu niet één, maar twee van die waaibomen bijéén. En maar discussiëren, en maar argumenteren. En maar rochelen en keelklanken uitstoten. De linkse klonk precies alsof hij zijn tong had ingeslikt, en er nu alles aan deed om ze zonder operatie weer naar boven te krijgen. Ik voelde met hem mee.
Na een tijdje kwamen ze toch tot een besluit, en ze namen de DVD niet mee. Nu was ik toch wel benieuwd welke DVD zoveel discussie waard was. Ik ging stiekempjes kijken. Het bleek de verzamelbox van FC De Kampioenen...
Soms valt tegen de werkelijkheid echt niet op te schertsen.
23-08-2006, 20:59 geschreven door Hill
22-08-2006
Terrasje
Mjaaa, ik weet het. Weer geen tekstje vandaag. Ik heb me laten vangen aan een goede fles wijn, op een terrasje in de schaduw van de kathedraal, in het gezelschap van een heel mooie vrouw.
Alleen, haar man zat er ook bij.
22-08-2006, 22:53 geschreven door Hill
21-08-2006
Middenberm
Een man met blondrosse snor, bijna veertig, houdt stil midden op het fietspad. Hij stapt van zijn fiets en steekt de eerste helft van de viervaksweg, die de Singel is, te voet over, de fiets aan de hand. In de middenberm zet hij zijn fiets tegen een lichtpiloon, voorzichtig bijna. Hij opent een groen rugzakje en haalt er een vijftal bloemen uit. De verwelkte, bijna bruine chrysanten, die vastgeprikt zaten op een hardkartonnen affiche, neemt hij weg. Heel secuur prikt hij de verse bloemen (rozen ?) vast, daar waar de chrysanten zaten. Hij stapt achteruit, monstert het geheel, en hij kijkt naar zijn schoenen, alsof hij ze controleert op modderspatten. Zo blijft hij twintig, dertig seconden staan en steekt daarna, met de fiets aan de hand, de andere helft van de Singel over.
Ik kijk naar de affiche, een meisjesgezicht, lachend, met daaronder : Daisy 16/1/1997 - 31/05/2004.
Daisy, al drie jaar zeven. Het heeft de hele dag geregend in de stad.
21-08-2006, 21:09 geschreven door Hill
19-08-2006
Esperanto
We liepen naar het verduisterde gebouw. Geen lichtje te bespeuren, ook niet op de eerste verdieping. We liepen om het gebouw heen. Niets. Nochtans moest het hier zijn, dat had ons het oude dametje in de tabakswinkel bevestigd : Cultureel Centrum Antholz-Mittertal (Anterselva di Mezzo), een witgekalkt gevaarte, modern maar met chalet-achtige inslag. Hier zou het concert doorgaan van de Musikkapelle van Antholz, volgens de foto op de affiche, een veertigkoppige harmonie.
We liepen nog eens om het gebouw, niets, tenzij een lichtpriem door een luik op een halfhoog kelderverdiep. Er moest dus toch iémand zijn. In de donkerste hoek van het gebouw, uit het licht van de straatlantaarns, vonden we een brede trap naar de kelderverdieping. Tegen de zijkant verschillende paraplu's. We waren op het goede spoor. Ik luisterde aan de zware deur, geen muziek te horen, zouden we... ? Waarom niet, ik duwde de brede houten deur open en we stonden in een zachtverlichte ruimte, in terrasvorm opgebouwd. Vijfendertig paar ogen richtten zich op ons. Een ouder heertje met witte baard stopte met zijn redevoering, monsterde ons van top tot teen en wendde zich weer tot zijn publiek : een dertigtal jonge en minderjonge mensen elk met een muziekinstrument in hun handen.
We schuifelde voorzichtig, niet storen !, naar een dertiger die vooraan, voor het podium in muziekpartituren aan het snuffelen was. Hij vertelde ons dat hij de dirigent van de harmonie was, en dat het concert inderdaad afgelast was wegens de plotselinge regenbui (bedoeling was om concert op de kiosk te geven). Het concert werd vervangen door een repetitie en we bevonden ons nu in het repetitielokaal. Neem maar een stoel, daar, wees hij, en luister gerust mee. Hij wierp ons nog elk een flesje bier toe (Forst, best te pruimen), en zo kregen we daar, als twee verwaaide Belgjes zijnde, een concert van de harmonie van Antholz voor ons alleen, met de priviléges van een notabele.
Waar ik zat, kon ik meekijken over de schouder van de saxofoniste (klein, donker, slank, mooi), naar haar partituur. Van wat de dirigent allemaal zei verstond ik de helft niet want hij broebelde in een Duits dialect (150 : hoendertfonftisch), maar wat de saxofoon moest spelen kon ik noot voor noot meelezen. Het blijft me telkens weer verbazen hoe universeel muziek is. Een Vlaamse toonladder wordt precies zo weergegeven in het Italiaans als in het Japans. Plots besefte ik, dat ik een esperanto machtig ben, dat taaltje dat bestaat uit notenbalken, sol- en fasleutels, kruisen en mollen.
Na de repetitie, het was toen ongeveer half elf, wisselden we gedachten uit met de dirigent. Over het harmonieleven in Duitsland, Tirol en Italië. Over uitwisselingen, over onderlinge bezoekjes en optredens bij elkaar. We hebben onze adressen uitgewisseld. Misschien ooit, misschien, komen zij eens bij ons op bezoek, en brengen wij hen een tegenbezoekje, met een volle autobus instrumenten en benieuwde muzikanten. Heel misschien trouw ik wel met dat saxofonistje. Is liefde ook geen esperanto ?
19-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
18-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : chocolate moose
Chocolatemousse : de zweedse kok heeft het niet helemaal begrepen...
18-08-2006, 19:43 geschreven door Hill
Allez kom
Omdat het hier blijkbaar allemaal kattenliefhebbers zijn :
18-08-2006, 19:36 geschreven door Hill
17-08-2006
Zomer
Op een kromgetrokken, houten bankje, in de zon, zijn rug warmend tegen het oud, witverschoten kapelletje. Met gefronste blik tuurt hij naar de lucht ; azzuro. Zoals alleen Italiaanse hemelen kunnen zijn.
Moeizaam vermoeid, hij strekt zijn benen en laat de morgenzon zijn gelaat kussen-strelen. Hij kijkt uit over de velden, naar de arbeid van verdampende mistwolken boven de sparren, naar een kwintelierende leeuwerik, hoog in het blauw, naar vijf spelende kinderen, tikkertje, naar een indommelende poes, een zwarte met wit befje en pootjes.
Hij dommelt met de poes mee weg. Hij is met vakantie. Hij is mij.
17-08-2006, 21:17 geschreven door Hill
16-08-2006
In het spoor van Ãtzi, de sneeuwmummie
Negen dagen Tirol : In het spoor van Ötzi, de sneeuwmummie.
Dag 1 : 06u41 : We zijn er helemaal klaar voor : Kristof, ikke, de auto bevattende één tent en 320 kg kampeermateriaal. 06u42 : Vertrek. 06u57 : We zijn verdwaald. In Kortrijk. De autostrade is nergens te bespeuren. 07u17 : De autostrade is gevonden. Ze had zich verstopt achter een mistbank. 20u14 : De snelheidsmeter wijst 176 km/u aan, een nieuw record. 20u35 : We staan stil in de file. De snelheidsmeter wijst nog steeds 176 km/u aan. Na twee keer ertegen tikken valt hij rechts neer op 220. 21u36 : Met de vlam in de sigaar scheuren we door de Brennerpas. 22u20 : We rijden een geit omver in de Italiaanse Alpen. 23u00 : De camping sluit. 23u11 : We komen aan op de camping. 23u45 : We vinden een andere camping die niet afgesloten is. 00u30 : We merken dat we de piketten (voor de Neejderlanders : haringen) niet meehebben. 00u53 : De tent staat er, op de hoeken rotsblokken. 01u07 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u14 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u21 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 01u28 : Een goederentrein... ...
Dag 2 : 10u28 : Een goederentrein raast voorbij op 100 meter van de tent. 14u44 : We rijden een andere camping binnen. 15u32 : We slaan onze tent op langs een pittoresk graswegeltje op een bergkammetje. We staan er helemaal alleen. Die rust ! 16u16 : We bezoeken het stadje, met ons Italiaans handwoordenboekje mee. Het jaar voorbereiding en Italiaanse lessen zal zijn vruchten afwerpen. 16u32 : We vernemen dat in Italiaans Tirol de voertaal Duits is. 17u00 : We kopen kaartjes. De postzegels zijn op. 18u45 : We eten onze eerste warme maaltijd in twee dagen : pizza met gras op. Het gras heet Rucola. 19u33 : We bestellen een karafje Italiaanse rode. 19u45 : We krijgen twee pinten. 21u45 : We proberen onze camping terug te vinden. 22u30 : We vallen oververmoeid in slaap. 23u18 : We ontdekken waarom we alleen op dat bergkammetje staan. 23u17 : De tent waait weg. 01u03 : We kunnen de tent recuperen halverwege een twaalfmeterige Douglass-spar. De slaapzakken blijven zoek.
Dag 3 : Het regent, we besluiten een dagje UNO te spelen in de tent.
Dag 4 : Het regent, we besluiten een dagje Monopoly te spelen in de tent.
Dag 5 : Het regent, we besluiten een Tirools escorte bureau te bellen, maar ze willen niet leveren in tenten. Ons pittoreske graspaadje is verworden tot een modderstroom.
Dag 6 : Het regent niet meer. Het hagelt.
Dag 7 : 10u16 : De rits van de tent is bevrozen. We bellen de brandweer. 10u36 : De Süd-Tirolische Feuerwehr rijdt zich vast in ons modderpaadje. 12u49 : Das Süd-Tirolische Baubetrieb Franz Wegener komt de Brandweer lostakelen. 15u22 : We krijgen de rits ontdooid dmv onze CampingGaz grill. 16u29 : We glijden de modderhelling af, buikwaarts, tot in het dorpje om postzegels te kopen. De post is dicht. 18u08 : We geraken de helling naar onze tent niet meer op. 19u19 : We besluiten de tent te benaderen van de andere kant. 00u59 : Het bergkammetje bleek een BergKAM te zijn. 01u25 : We proberen meegebrachte macaroni van thuis te koken. 01u33 : De lucifers zijn wak en willen niet branden. 01u56 : Eindelijk een vonk. 01u57 : De tent staat in lichterlaaie. 02u02 : De Süd-Tirolische Feuerwehr laat weten dat het hen geen fluit kan schelen. 02u35 : De tent dooft vanzelf want doorweekt van de sneeuw. 02u55 : Alleen het doosje met wakke lucifers blijkt de brand overleefd te hebben.
Dag 8 : 10u10 : Met verwilderde baard, een koortsige blik in de ogen, en gekleed in een lendedoekje van tentzeil dalen het stadje in, op zoek naar een kleerwinkel. 10u15 : Het is zondag, de winkels zijn dicht. 11u00 : We besluiten een bergwandeling te doen, diep in de donkere bossen. 13u04 : Ik heb een steentje in mijn schoen. 15u27 : We hebben ons een onderbroek gemaakt van berkebast, een broek van gevlochten gras en een jas van gemsleer. (gems-katapult-vulpen). 16u00 : We spietsen het overgebleven gemsvlees boven een bedje van droog mos. 16u02 : We merken dat de lucifers nog in de tent liggen. 20u22 : Uitgeput gaan we slapen.
Dag 9 : 09u16 : We rapen de overblijfselen van onze tent samen en keren huiswaarts. 11u11 : We flitsen de Brennerpas door. 14u47 : We verliezen een wiel. 01u11 : Al vonkend op drie wielen rijden we België opnieuw binnen.
Het regent. Het venster stond nog open thuis.
16-08-2006, 20:23 geschreven door Hill
14-08-2006
Petite fleur
Op mijn buffetkast staat een plantje. Het is een beetje een triestig plantje. Hoe het heet weet ik niet, maar het heeft een trek weg van sla : allemaal groene bladeren die van diep uit het witte bloempotje komen en meer is het eigenlijk niet.
Het was een geschenk van neef en zijn vriendin bij de indrink van mijn appartementje. Toen stonden tussen de slabladeren nog vijf lange grassprieten, met daaraan een heel smal, teer lief bloempje. De vijf bloempjes hebben daar een maand of twee fier met hun kopje in de lucht gestaan en plots was het gedaan. Op een morgen hadden ze er collectief de brui aan gegeven. Wat nog restte was een zieke salade met vijf droge strostoppels. Ik heb de stoppels nog een week of wat laten staan maar het was zo'n zielig zicht dat menig bezoeker in tranen uitbarstte toen hij mijn stulpje binnenstruikelde. Ik heb ze wijselijk afgeknipt.
Uit meelij bleef ik het plantje voederen en ongeveer een jaar later waren ze er weer : nu geen vijf grassprieten, maar zes ! En weer bleven ze een zestal weken fier omhoog torenen om daarna op één nacht, pffft, te verdrogen. En dat was het. Heeft mijn siersla zich toen geforceerd, wie zal het zeggen, maar het was gedaan. Nikske bloempjes meer de volgende jaren. Groen, alleen groen. De jaren gingen voorbij, tot deze zomer. Afgelopen zondagmorgen hoppakee, er staat weer één halmpje fiks te pronken, met aan het topje een bloemetje van niks. Het is nog minder dan het bloempje van le petit prince. Mijn prutske heeft niet eens drie blaadjes maar één zielig dekblad. Maar het is een schoon bloempje. En ik zal het koesteren ! Wie weet heb ik in 2012 weer zes bloempjes.
14-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
12-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : Mexican Lobster
De Zweedse kok ing evecht met een Mexikaanse kreeft :
12-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
10-08-2006
Een heel smerig bericht
Volgend bericht is verschenen op de intranetsite op het werk
(erop klikken om te vergroten)
10-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
08-08-2006
Het monument der besluiteloosheid
Het monument van de Antwerpse besluiteloosheid wordt één dezer dagen gesloopt. De tijdelijke noodbrug die het Rooseveldplein verknoeide wordt eindelijk tegen de kasseien gegooid, na vierendertig jaar. Ik zal er geen traan voor laten, veel heb ik nooit te maken gehad met die brug. Als ik aan de noodbrug denk (ze heette officieel : Kipdorpbrug), dan schieten mij maar twee begrippen te binnen : ijkpunt en glijbaan.
Dat ijkpunt is een makkelijke. Als niet-Antwerpse vrienden mij met een bezoekje vereerden, diende de brug als laatste herkenningspunt : Je neemt de leien en jij rijdt over die brug daar, je zal ze wel herkennen, een oude metalen brug, d'er is er maar eentje, wel je rijdt erover en de tweede rode lichten daarna, wel ginder woon ik. Pas wel op, er staan flitskamera's. Als ze uit de andere richting kwamen, was de uitleg : Je neemt de leien en jij rijdt over die brug daar, je zal ze wel herkennen, een oude metalen brug, d'er is er maar eentje, wel als je daar bent, ben je te ver... In het vervolg zal de uitleg moeten luiden : Wel je weet waar die noodbrug stond, wel de tweede lichten daarna... De meesten hebben ondertussen trouwens toch allemaal gps.
De tweede herinnering die ik aan de brug heb is de brug als urbane glijbaan. De temperaturen moesten maar eventjes met het nulpunt flirten en de brug werd spiegelglad. Die bobbel is dan ook het tafereel geweest van mijn op één na mooiste glijpartij. Voor dag en dauw, op een loze decemberochtend was ik in mijn tuffertje gestapt en ik reed nietsvermoedend de brug op. Ik voelde een beetje wielspin bij het opklimmen van de brug, maar de gouwe ouwe citroen trok zich behoorlijk vlotjes naar boven. Boven gekomen zag ik een bestelwagen in de vangrails hangen met er voor een politiecombi. De blauwe lichten spookten door de aardedonkere morgen en in hun schijnsel zag ik twee agenten een gesprek voeren met de bestuurder. Ik voelde ijzigheid en vertraagde. Of ik dacht van te vertragen. Ik wou wel, maar mijn auto niet. In één vloeiende beweging gleed ik de brug af en ik stond meteen geparkeerd op de linkerrijstrook beneden, hondervijftig meter verder voor de rode lichten. Eventjes schrikken wel. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de agenten mijn Goofy On Ice prestatie volgen en prompt sloten ze de brug af voor alle verkeer. Toen ik 's avonds tegen zevenen terug thuiskwam was ze nog steeds afgesloten.
Dat was spannend, maar humor was er ook. Tegenover de brug lag de opera. (Hij ligt er trouwens nog altijd). Op een blauwe maandag heb ik daar nog gewerkt. Niet als chanteur natuurlijk, maar naast de opera waren kantoren en daar zat ik dan. Op een winterdag in januari was het, werd onze aandacht getrokken door kerstspel van lichten (blauw, geel, oranje, wit) en sirenes. De brug was weer onberijdbaar geworden maar jammer genoeg stonden er een achttal auto's nog halverwege op. En ze begonnen te schuiven. Van links naar rechts, naar achteren, naar voor. Het was een waar spektakel om naar te kijken. Vooral toen een aantal wagentjes vooruit noch achteruit geraakten. De aanwezige hulpdiensten probeerden dan die auto's met mankracht boven te krijgen. En toen werd het pas helemaal lollig. Zeker drie agenten hebben we de brug zien afglijden op hun zitvlak. En daarna konden ze niet meer rechtgeraken, zo glad was het. Precies Comedy Capers of een betere Laurel and Hardy.
Nu je het even nagaat, het was al jaren niet meer verantwoord om die brug daar te laten roesten. Eindelijk mag ze weg. RIP, Kipdorpbrug. Roest in Vrede.
08-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
07-08-2006
Op een bergpuntje
Beste Moose-adepten,
De Moose is moe. En daarom gaat hij met mij op verlof. Het moest een plaats worden waar de temperatuur niet al te hoog oploopt en waar de regen niet te overvloedig neerdrasjt.
Na weken wegen en wikken, is de bestemming geworden : een berg. Een matig hoge berg. Op zo'n wolkenkrabbertje is de temperatuur meestal aangenamer dan in het dal, en als er regen komt, dan spoelt die via het bergpuntje zo naar beneden. De bedoeling is dus dat ik een week op dat bergtopje ga zitten op een heel dikke kei, denkend aan hoe het was, is en had kunnen zijn. Of hoe het zou kunnen worden. En waarom het zou kunnen worden. En wil ik wel dat het wordt ?
Natuurlijk zal er op die berg geen andere mogelijkheid zijn tot communiceren dan rooksignalen. Jammer genoeg heb ik vroeger nooit hard opgelet in de les fumologie en ben ik dat alfabet niet machtig. Vandaar dat de Moose enige dagen zal sputteren kwa tekstjes. Een aantal heb ik er voorbereid en die moeten hier toch verschijnen, bij god en bill gates' wil. Maar het zal niet meer dagelijks zijn. Ook op reacties zullen jullie een weekje moeten wachten, maar ondertussen zijn jullie geen vreemden meer voor elkaar, laat mijn afwezigheid een stimulans zijn om elkaar beter te leren kennen, via het schone medium der reacties.
Tot binnenkort en Moooooooo !
07-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
06-08-2006
Blind date (II)
Het was een lange kerel, precies mijn lengte maar dan veel dunner, slungelachtig zelfs. Hij probeerde zich de bohémien-look aan te meten, met ongekamd haar en een ongeschoren vierdagenbaard. Zijn vieze voeten staken in afgetrapte teensleffers, maar hij droeg wel een nauwaansluitend oranjerood t-shirt van Bikkembergs, het prototype van de rijkeluiszwerver dus. 'Kleren kunnen mij niet schelen, ik heb de vrijheid lief, ik maal niet om mode en wil niet in het strakke maatschappijcorset gedwongen worden. Maar sukkelaars, ik weet wel hoe het moet want ik draag Bikkembergs'. Ik hou er niet zo van, van die types. Vooral niet, als ze meteen uit de hoogte doen. Hij monsterde mij van kop tot teen, ostentatief. Welk vlees heb ik hier in de kuip ? en toen besloot ik om er mee te spelen. Laat ik nu eens precies het tegenovergestelde uitstralen van hij doet. Hij wil supercool, zwervervrij zijn, laat ik dan de clochard spelen, die staat op regeltjes, en niets moet weten van mensen. Dat gemengd met een gezonde dosis shizofrenie. Hieraan zou ik plezier beleven.
Ik moest er nog niet eens veel toneel voor spelen : ik was doorregend, dus zag er sowieso armzalig uit in mijn plakkerige beige broek en verzopen bergschoenen. Omdat ik binnenkort op verlof ga, zaten mijn mooiste truien al ingepakt in mijn valies en ik droeg dus een trui waarvan mijn vriendinnen altijd zeggen : neen, die kan nu echt niet meer. En dat zeggen ze al jaren. Een trui om bomen in om te zagen. En ik had mijn visserhoedje mee, hahaha. Regenvast, maar het ziet er niet uit. Dat had ik precies meegenomen om, indien nodig, de hilariteit te verhogen.
Hij keurde mij onmiddellijk af en sprak, we zullen er maar aan beginnen. Mmmm'kay, zei ik, extreem wel, extreem wel. Ik hield mijn hoofd neergebogen alsof ik mijn schoenen bestudeerde en hief plots mijn hoofd, zonder mijn nek te bewegen omhoog, als een bultenaar, of iemand zonder nek. Jij hebt het geld toch mee, mmm'kay ? Ja ja rustig maar, je krijgt je geld wel. Mmm'kay, mmm'kay, extreem wel, extreem wel.
Onzin verkopen is altijd spannend, gaat de andere er in trappen of niet ?, vooral als je voor de waanzin gaat. Ik probeerde het niet te overdrijven, later kon ik misschien helemaal loos gaan. Uit zijn mails had ik wel gemerkt dat hij niet zo bijster intelligent was, maar het wel dacht van zichzelf.
Ik logde op de site aan en stopte voor het paswoord. Hier, als je me het geld geeft, dan krijg je het paswoord, m'kay ? Ik geef het je straks wel. NEE NU, mmm'kay ! Hij schrok danig. Hier kreeg hij het heen en weer van, hij begon zelfs te schelden ! Man, zeg, freak zeg, betrouw de mensen toch eens ? Terwijl ik nog voorgesteld had om het te regelen via overschrijving, maar hij vertrouwde dat niet, toen, haha. Hij haalde twee briefjes van vijftig uit zijn portefeuille en schoof ze naar mij toe. Het was toch 105, mmmm'kay ? De laatse vijf krijg je als ik het paswoord heb gekregen ! Hij riep het bijna uit. Ik had hem waar ik wou. Nu de onzin opdrijven.
Extreem wel, extreem wel. Ik gaf hem het paswoord en hij wijzigde het onmiddellijk. Voor mij was de kous af, maar nu begon hij zijn beklag te doen dat ik een geldwolf was. Dat ik geld probeerde te slaan uit iets wat ik gratis had verkregen. Ik zette mijn visserhoedje op en bleef met mijn hoofd wiegen als een schildpad vanonder haar schild. Extreem wel, extreem wel, mompelde ik. En nog een paar mmm'kays tegen mezelf. Ik moet er stapelgek uitgezien hebben. De andere voelde zich nu mijlenver boven mij. Het leuke daarvan is dat je tegenspeler je dan ongelooflijk onderschat en jij hem eigenlijk belachelijk kunt maken. En als je het subtiel doet merkt hij het niet eens.
Hij rommelde wat aan op die site en ik zag dat hij niet goed met een PC overweg kon. Wacht, zei ik, laat mij het doen, mmm'kay ? Ik nam van hem over en rammelde nagenoeg blind op het toetsenbord, opende schermpjes en venstertjes, tikte codes in. Hij opende grote ogen en ik zag hem denken van, hoe kan die zwerver dat allemaal ? Waar werk jij, moest hij weten ? In één gulp barstte ik los : Mijn vader is reserve-kolonel bij de Nederlandse marine en mijn moeder is Schotse (vandaar McGraw, ik heb haar naam overgenomen na de dood van mijn broer, slaat nergens op, maar hij knikte) en zij was hoboïste bij Het Belgisch Kombo, heb je nog gehoord van Het Belgisch Kombo, (hij knikte weer !) dat was een trio en ze waren toch met vier, hahaha. Ik ben geboren in New-Orleans, op Blueberry Hill, vandaar mijn voornaam en ik werk nu als adviserend consultant in een advokatenbureau, specialiteit virologie en internetpiraterij. Extreem nijg, niet, mmm'kay ? En jij verkoopt internetdomeinen, probeerde hij nog, zwakjes. Als bijhobby, als bijhobby, verdient niet extreem wel, maar redelijk wel. Bon, ik ben er vandoor. En je laatste vijf euro, nog ? Get yourself a clean shave, mmm'kay ? Hij bleef perplex achter.
In zijn vorige mailtjes had hij verteld dat hij werkte in de filmindustrie, 'decorbouw en filmen maken'. Hij heeft meteen een nieuw typetje, gratis en voor niets cadeau. Als binnenkort een tv-programma verschijnt waarin een debiele randfiguur ronddwaalt met een vissershoedje die te pas en te onpas extreem wel zegt, wel denk eraan : je zag het eerst hier. En dan kan ik er misschien nog munt uit slaan met auteursrechten.
Extreem wel, extreem wel.
(en beste mensen, bovenstaand verhaal is NIET verzonnen)
06-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
04-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : meat balls
De Zweedse kok verdiept zich in de gehaktbal :
04-08-2006, 18:36 geschreven door Hill
03-08-2006
Blind date (I)
Soms heb ik het gevoel dat mijn leventje teveel op en neer kabbelt zonder dat er veel gebeurt. De grootste avonturen beleef ik in boeken en in de muziek, af en toe op DVD. Als de kans zich dan voordoet om een stukje leven te acteren is dat altijd meegenomen, zo'n kansen grijp ik dan met beide handen. Neen, da' niet waar. Soms. Heel soms, grijp ik ze aan.
Maar vandaag had ik er zin in : ik had een blind date. Ze had een zeer aangename stem over de telefoon en toen ik haar vroeg hoe ze te herkennen antwoordde ze : aan mijn donkere bril en mijn witte stok...
Neen dat is onzin natuurlijk. Het ging eerder zo. Een maand of wat terug kreeg ik een mailtje in mijn bus, met de vraag wat ik van plan was met een internet-domeinnaam. Het eerste moment wist ik niet waar dat op sloeg, tot ik mij herinnerde dat ik, eind vorig jaar, bij de gratis actie van .be-domeinnamen, een aantal domeinnamen had laten blokkeren. Alleen maar om er gedurende een jaar grapjes mee uit te halen. www.naamvaneenvriend.be (fictief) laten doorverwijzen naar een foto van een garnaalkroket (inside joke) bvb, zo'n dingetjes. Allemaal puberaal gedoe eigenlijk. Maar wél leuk. Nu bleek iemand geïnteresseerd te zijn in één van de door mij gereserveerde domeinnamen. Of ik die wou afstaan. Natuurlijk wou ik dat, voor mij hadden ze toch alleen maar de waarde van die ene grap. Hoeveel had meneer in gedachten (meneer, want het was geen dame, natuurlijk. Weer niet, tommetoch) ? Hoeveel wou meneer ervoor betalen ? We kwamen een prijs overeen (voor de curieuzeneuzen : 105 EUR, ik had al gauw door dat het geen kapitaalkrachtige firma was die erachter zat). En 100 EUR kan iedereen betalen, het moet tenslotte ook leuk blijven. We spraken af om de overdracht te regelen in een internetcafé in de Wolstraat.
Die man kende mij van haar noch pluimen en ik hem van vacht noch schub, mogelijks zal ik hem nooit meer ontmoeten, dus, er rees stilletjesaan een plan in mijn kokertje : waarom niet een rolletje spelen ? Ik kon mij bvb voordoen als een rijke stinker die handelde in domeinnamen, of als een internetwizzard, wereldvreemd, of als een subtiele mannenvriend. Of als, of als... Welk rolletje precies, ik besloot het ter plaatse te verzinnen, ik zou het open laten tot ik de man zelf zag. Was hij een toffe peer, dan wou ik er nog wel een pint mee gaan drinken, was hij vervelend, dan zou ik een rolletje spelen, haha.
Tegen halfacht stapte ik het internetcafé binnen. Er zaten drie klanten, twee Spaanssprekende studentes (woo-hey, met die wou ik gerust heelder nachten blind daten, en een blonde veertiger in débardeurke, zonder ringen en met een heel lijzige blik. Woont nog bij zijn moeder, zeker weten.) In geen enkele van de drie kon ik de stem gieten die ik aan de telefoon had gehoord. Ik bestelde een cola en wachtte. Na een tiental minuten, kwam een kerel in sportieve regenjas binnenwaaien. Zou dat die... neen, hij liep door tot achter de toonbank en begon een gesprek met de uitbater. Een ogenblik later kwam een nieuwe jongeman binnen. Hij liep onmiddellijk op mij af, goeiedag, U bent Hill ? Hij paste bij zijn stem. Een beetje vreemde kwiet vond ik, arrogant ook en uit de hoogte doend. Ik besloot een rolletje te spelen...
(vervolg zaterdagnacht)
03-08-2006, 20:53 geschreven door Hill
02-08-2006
Venster op de wereld
Antwerpen, een multiculturele stad, ik weet het, en toch blijft het me soms verbazen. Deze keer weer in de frituur.
Ik stond er aan te schuiven voor mijn bakje cholesterol in een bont gezelschap. Voor mij was een familie aan de beurt, een potige kerel, Marokkaans uiterlijk, met witlinnen T-shirt open tot halverwege de borst. Zijn vrouw was er ook bij, een tengere, heel donkere vrouw met een glinsterend lachje. En dan nog twee krullebollekleuters, een jongen en een meisje. De man was van het hartelijke type, zo iemand die je bij iedere mop wil doen meelachen, en dan met het puntje van zijn elleboog in je zij port, je kent dat type wel, uitbundig. Toen ik binnenkwam, vroeg hij net of de frieten nog steeds in plantaardige olie werden gebakken. De friturier (of hoe heet zo iemand) bevestigde. De man was gerustgesteld, zijn frietjes waren hallal. Daar net na, stond een zeer nerveuse jongeman, op en neer te wippen, in gescheurde jeans en afgetrapte sportschoenen. Hij had een weelderige haarbos vol krullen die werkelijk elke kant opgingen. Toen hij zijn bestelling deed was er geen ontkennen mogelijk : plat gèèènts. Daarna was ik aan de beurt, de West-vlaming en na mij kwam dan een man die leek op wijlen koning Boudewijn. Niet dat hij er fysiek op leek, hij was wel mager, maar zijn gezicht zag er helemaal anders uit. Hij had zeer fijn, blond haar, dat sterk aan het uitdunnen was, en hij droeg een beige regenjas. Een merkwaardige kruising tussen le roi triste en de cavaliere dalla Trista Figura. Zelden zo'n treurige mens gezien. Hij opende zijn mond om te bestellen : Pomme Fritz zei hij. Een Duitser. Toen ik met mijn pakketje het bakhuis wou verlaten stapten twee wel heel vrolijke meiden binnen. Een zakkie patat hoorde ik ze giechelen.
Mijn frituur, venster op de wereld.
02-08-2006, 20:16 geschreven door Hill
01-08-2006
Over pinten en trappisten
Het KMI maakte gisteren de officiële cijfers bekend : Juli 2006 is de warmste julimaand geweest, sinds de eerste steenlegging van de thermometerhut ; terwijl in een normale julimaand de gemiddelde temperatuur een stevige 17,1 is, was die dit jaar maar liefst 6 volle graden hoger.
Zes graden is zes graden, klaar, maar wat houdt dat nu eigenlijk in ? Laten we dat eens bevattelijker maken.
Stel, als we op een normale vrijdag uitgangsavond op café blijven plakken en we drinken een pint of acht aan vijf graden, dan dronken we deze zomer gemiddeld acht trippels van elf graden (5+6).
Niet verwonderlijk dus dat ik heel juli last had van oververmoeidheid en duizeligheid.
01-08-2006, 20:58 geschreven door Hill
31-07-2006
Oorwurm
Oorwurmen worden ze genoemd, popdeuntjes die zich na één beluistering in je hersenkronkels vasthaken. Om er nooit meer uit weg te willen.
Vanochtend had ik het weer : Goeie morgen morgen, goeiedag (goeiemorgen morgen). Blij dat ik je weer ontmoeten mag. De olijke tweeling Hugo en Nicole. "Blij dat ik je weer ontmoeten mag". Het is NIET wederzijds, mijn besten. Maar ja, ik heb niets te willen, voor de rest van de ochtend zullen die twee bootkruisers me achtervolgen. In de badkamer bij het tandenpoetsen : Goeieblubblubblub. Op de tram. O nee, idereen kijkt weer naar mij. Op het werk, de lift humt met me mee: Hmmm, hmmhmm hmm hmm hmm -Hmm hmm hmmmm. Achter de PC. Je bent vandaag zo vrolijk, Hill ? Ik ben helemaal niet vrolijk ! Vroeger heb ik nog pogingen gedaan om het te vermijden, de wekker instellen pal op het uur, maar dat was nog veel slechter : Het Zeven Uur journaal met Hugo Sigall ! In Israel zijn deze nacht honderachtenvijftig doden gevallen bij een zelfmoordaanslag. Hiermee breken we het record van '94. In Brussel is een UFO neergestort op het Flageygebouw. Er zijn vijf doden waarvan drie ernstig en opgave van Kim Clijsters op Roland Garros door een nijdige windpok. Maar nu eerst het weer met Nicole. De tropische temperaturen houden aan tot 2012... Ik moet zeggen, ik werd er niet echt vrolijker van. De wekker nog drie minuutjes vroeger laten aflopen om dan te ontwaken midden in de reclame, neen daar bedank ik ook voor. Dan nog liever de hele dag een oorwurm.
Oorwurmen, meestal zijn het vrolijke huppeldepupnummertjes, ingeschreeuwd door opgewekte meidenstemmen en met een refreintje dat bestaat uit lalala, nanana of wohooo. Eén keer horen op de radio en je zit er de hele dag aan vast. Tot je zenuwen ervan gaat knetteren. Vooral 's ochtend vroeg zijn ze op hun gevaarlijkst. Je bent nog niet helemaal wakker, je bent op je allerweekst, uiterst beïnvloedbaar en daar springt de radio aan : I'm a Barbie girl, in a Barbie wo-orld, feels like plastic, it's fantastic... Bokke Gerard, de volgende vier uur zit je eraan vast. Of nog, van ons australisch buurmeisje : Can't get you out of my head, lalala lalalala la lalala. Can't get you out of my head, de kleine pestkont zit er nog mee te lachen ook. Bah. En je krijgt het niet uit je kop wat je er ook aan doet. Het enige dat helpt is het liedje verdringen door een ander, een ander lalalaaa'tje gezongen door een ander koppel huppelkutjes. En dan prutsen die weer aan je zenuwstelsel. Een oplossing heb ik er jammer genoeg niet voor, wel misschien een tip die het leed kan verzachten. Of je het nu wil of niet, het liedje zit voor de rest van de dag in je kop, dan kan je maar beter zorgen dat de zanger(es) waar je aan vast hangt de moeite is. Een knappe nemen, je moet er de hele dag nog op kijken. Voor de dames zou dat Robbie Williams kunnen zijn : The road to Mandalay (pampampam-paampaampaampa-pam). En ikke zal hmmm, och waarom niet, ik ben in een jolige bui : Wie heb ik aan de lijn, hallo hallo... Voor die ferme rosse. En als ik die beu ben, heb ik er nog twee.
31-07-2006, 20:59 geschreven door Hill
30-07-2006
Boe!-ken
Met een goede vriendin heb ik gisteren een dagje rondgedwaald in Brugge. Het oorspronkelijke idee was een dagje zee, maar met de vreselijke warmte van 21 juli nog in het achterhoofd, stuurde ik op een agendawijzing aan. Voor mijn part mag de combinatie zon-zee-zand nu uit mijn leven verdwijnen tot halverwege november. Alleen voor een winterwaaiwandeling wil ik de blauwgeschelpte nog eens benaderen.
Het werd dus Brugge. Zonder voorop vastgelegd doel kunnen zo'n dagjes elke richting uitwaaieren : dat kan gaan van een winkelstratenwandeling tot een slenterdag van restaurant over cafetaria naar taverne. Of een parkliggers-en-naar-de-vogels-staren-namiddag. Deze keer werd het een boekenwinkelafschuimersdag. (Ik weet het ik ben oersaai). Het begon met een zonnecrème-insmeersessie langs de reien. Crème op de broek, op het T-shirt, tussen het gras en in de zonnebril. Het restje dat er nog overbleef was net genoeg om mijn kop en armen in te vetten. Dat was alvast een goed begin, het kon alleen maar beter worden. De wandeling ging langs de vestingen (dag boot !, dag zwaan !, dag jongedame op het strandlaken in bikini !, tot we het beu waren en we prompt ergens halverwege links de stad indraaiden. Twee straten verder trok een boekenwinkeltje onze aandacht, we gingen er binnen en kregen meteen de smaak te pakken. Het gevolg was dat we de hele dag boekenwinkel in en boekenwinkel uit kuierden. En waarom niet eigenlijk. Doorheen de jaren hebben we ook volgende fijn ritueeltje gecultiveerd. Telkens we samen in een boekenwinkel verzeild geraken, koopt zij voor mij een boek en ik er eentje voor haar. Voorwaar een fijne gewoonte. Ik ben er "Het huis met de Geesten" van Isabel Allende op rijker geworden.
Voor één keer was de hitte deze zomer draaglijk. Alleen in de Slegte was het benauwend warm. En de interessante boeken lagen dan nog op verdiepingen twee en drie. We zijn tot twee geraakt maar toen was het bobijntje op. Iedere keer dat ik mijn hoofd scheef hield om een titel te lezen, dreigde ik om te kantelen. En één keer heb ik dat ook effectief gedaan, toen mijn vriendin -ze had ook serieus last van de warmte- op het onverwachtse Boe! deed vanachter een hoge kast. Oeoeoe, my dicky ticker! Maar ik heb haar teruggepakt hoor, haha. Toen ze een uurtje later, van pure alteratie waarschijnlijk omwille van mijn geweldig lichaam, de hik kreeg, heb ik haar ervanaf geholpen door keihard : Baa ! in haar oregaatje te gillen. Voilà zie, katje mi katje were. En het leukste was : het hielp ! De hik was over.
Maar ik ken haar, ondertussen is ze waarschijnlijk al weer op wraak aan het zinnen om mij terug te pakken. Ik ben op mijn hoede.
