If the future isn't bright, at least it will be colourful
08-08-2006
Het monument der besluiteloosheid
Het monument van de Antwerpse besluiteloosheid wordt één dezer dagen gesloopt. De tijdelijke noodbrug die het Rooseveldplein verknoeide wordt eindelijk tegen de kasseien gegooid, na vierendertig jaar. Ik zal er geen traan voor laten, veel heb ik nooit te maken gehad met die brug. Als ik aan de noodbrug denk (ze heette officieel : Kipdorpbrug), dan schieten mij maar twee begrippen te binnen : ijkpunt en glijbaan.
Dat ijkpunt is een makkelijke. Als niet-Antwerpse vrienden mij met een bezoekje vereerden, diende de brug als laatste herkenningspunt : Je neemt de leien en jij rijdt over die brug daar, je zal ze wel herkennen, een oude metalen brug, d'er is er maar eentje, wel je rijdt erover en de tweede rode lichten daarna, wel ginder woon ik. Pas wel op, er staan flitskamera's. Als ze uit de andere richting kwamen, was de uitleg : Je neemt de leien en jij rijdt over die brug daar, je zal ze wel herkennen, een oude metalen brug, d'er is er maar eentje, wel als je daar bent, ben je te ver... In het vervolg zal de uitleg moeten luiden : Wel je weet waar die noodbrug stond, wel de tweede lichten daarna... De meesten hebben ondertussen trouwens toch allemaal gps.
De tweede herinnering die ik aan de brug heb is de brug als urbane glijbaan. De temperaturen moesten maar eventjes met het nulpunt flirten en de brug werd spiegelglad. Die bobbel is dan ook het tafereel geweest van mijn op één na mooiste glijpartij. Voor dag en dauw, op een loze decemberochtend was ik in mijn tuffertje gestapt en ik reed nietsvermoedend de brug op. Ik voelde een beetje wielspin bij het opklimmen van de brug, maar de gouwe ouwe citroen trok zich behoorlijk vlotjes naar boven. Boven gekomen zag ik een bestelwagen in de vangrails hangen met er voor een politiecombi. De blauwe lichten spookten door de aardedonkere morgen en in hun schijnsel zag ik twee agenten een gesprek voeren met de bestuurder. Ik voelde ijzigheid en vertraagde. Of ik dacht van te vertragen. Ik wou wel, maar mijn auto niet. In één vloeiende beweging gleed ik de brug af en ik stond meteen geparkeerd op de linkerrijstrook beneden, hondervijftig meter verder voor de rode lichten. Eventjes schrikken wel. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de agenten mijn Goofy On Ice prestatie volgen en prompt sloten ze de brug af voor alle verkeer. Toen ik 's avonds tegen zevenen terug thuiskwam was ze nog steeds afgesloten.
Dat was spannend, maar humor was er ook. Tegenover de brug lag de opera. (Hij ligt er trouwens nog altijd). Op een blauwe maandag heb ik daar nog gewerkt. Niet als chanteur natuurlijk, maar naast de opera waren kantoren en daar zat ik dan. Op een winterdag in januari was het, werd onze aandacht getrokken door kerstspel van lichten (blauw, geel, oranje, wit) en sirenes. De brug was weer onberijdbaar geworden maar jammer genoeg stonden er een achttal auto's nog halverwege op. En ze begonnen te schuiven. Van links naar rechts, naar achteren, naar voor. Het was een waar spektakel om naar te kijken. Vooral toen een aantal wagentjes vooruit noch achteruit geraakten. De aanwezige hulpdiensten probeerden dan die auto's met mankracht boven te krijgen. En toen werd het pas helemaal lollig. Zeker drie agenten hebben we de brug zien afglijden op hun zitvlak. En daarna konden ze niet meer rechtgeraken, zo glad was het. Precies Comedy Capers of een betere Laurel and Hardy.
Nu je het even nagaat, het was al jaren niet meer verantwoord om die brug daar te laten roesten. Eindelijk mag ze weg. RIP, Kipdorpbrug. Roest in Vrede.
08-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
07-08-2006
Op een bergpuntje
Beste Moose-adepten,
De Moose is moe. En daarom gaat hij met mij op verlof. Het moest een plaats worden waar de temperatuur niet al te hoog oploopt en waar de regen niet te overvloedig neerdrasjt.
Na weken wegen en wikken, is de bestemming geworden : een berg. Een matig hoge berg. Op zo'n wolkenkrabbertje is de temperatuur meestal aangenamer dan in het dal, en als er regen komt, dan spoelt die via het bergpuntje zo naar beneden. De bedoeling is dus dat ik een week op dat bergtopje ga zitten op een heel dikke kei, denkend aan hoe het was, is en had kunnen zijn. Of hoe het zou kunnen worden. En waarom het zou kunnen worden. En wil ik wel dat het wordt ?
Natuurlijk zal er op die berg geen andere mogelijkheid zijn tot communiceren dan rooksignalen. Jammer genoeg heb ik vroeger nooit hard opgelet in de les fumologie en ben ik dat alfabet niet machtig. Vandaar dat de Moose enige dagen zal sputteren kwa tekstjes. Een aantal heb ik er voorbereid en die moeten hier toch verschijnen, bij god en bill gates' wil. Maar het zal niet meer dagelijks zijn. Ook op reacties zullen jullie een weekje moeten wachten, maar ondertussen zijn jullie geen vreemden meer voor elkaar, laat mijn afwezigheid een stimulans zijn om elkaar beter te leren kennen, via het schone medium der reacties.
Tot binnenkort en Moooooooo !
07-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
06-08-2006
Blind date (II)
Het was een lange kerel, precies mijn lengte maar dan veel dunner, slungelachtig zelfs. Hij probeerde zich de bohémien-look aan te meten, met ongekamd haar en een ongeschoren vierdagenbaard. Zijn vieze voeten staken in afgetrapte teensleffers, maar hij droeg wel een nauwaansluitend oranjerood t-shirt van Bikkembergs, het prototype van de rijkeluiszwerver dus. 'Kleren kunnen mij niet schelen, ik heb de vrijheid lief, ik maal niet om mode en wil niet in het strakke maatschappijcorset gedwongen worden. Maar sukkelaars, ik weet wel hoe het moet want ik draag Bikkembergs'. Ik hou er niet zo van, van die types. Vooral niet, als ze meteen uit de hoogte doen. Hij monsterde mij van kop tot teen, ostentatief. Welk vlees heb ik hier in de kuip ? en toen besloot ik om er mee te spelen. Laat ik nu eens precies het tegenovergestelde uitstralen van hij doet. Hij wil supercool, zwervervrij zijn, laat ik dan de clochard spelen, die staat op regeltjes, en niets moet weten van mensen. Dat gemengd met een gezonde dosis shizofrenie. Hieraan zou ik plezier beleven.
Ik moest er nog niet eens veel toneel voor spelen : ik was doorregend, dus zag er sowieso armzalig uit in mijn plakkerige beige broek en verzopen bergschoenen. Omdat ik binnenkort op verlof ga, zaten mijn mooiste truien al ingepakt in mijn valies en ik droeg dus een trui waarvan mijn vriendinnen altijd zeggen : neen, die kan nu echt niet meer. En dat zeggen ze al jaren. Een trui om bomen in om te zagen. En ik had mijn visserhoedje mee, hahaha. Regenvast, maar het ziet er niet uit. Dat had ik precies meegenomen om, indien nodig, de hilariteit te verhogen.
Hij keurde mij onmiddellijk af en sprak, we zullen er maar aan beginnen. Mmmm'kay, zei ik, extreem wel, extreem wel. Ik hield mijn hoofd neergebogen alsof ik mijn schoenen bestudeerde en hief plots mijn hoofd, zonder mijn nek te bewegen omhoog, als een bultenaar, of iemand zonder nek. Jij hebt het geld toch mee, mmm'kay ? Ja ja rustig maar, je krijgt je geld wel. Mmm'kay, mmm'kay, extreem wel, extreem wel.
Onzin verkopen is altijd spannend, gaat de andere er in trappen of niet ?, vooral als je voor de waanzin gaat. Ik probeerde het niet te overdrijven, later kon ik misschien helemaal loos gaan. Uit zijn mails had ik wel gemerkt dat hij niet zo bijster intelligent was, maar het wel dacht van zichzelf.
Ik logde op de site aan en stopte voor het paswoord. Hier, als je me het geld geeft, dan krijg je het paswoord, m'kay ? Ik geef het je straks wel. NEE NU, mmm'kay ! Hij schrok danig. Hier kreeg hij het heen en weer van, hij begon zelfs te schelden ! Man, zeg, freak zeg, betrouw de mensen toch eens ? Terwijl ik nog voorgesteld had om het te regelen via overschrijving, maar hij vertrouwde dat niet, toen, haha. Hij haalde twee briefjes van vijftig uit zijn portefeuille en schoof ze naar mij toe. Het was toch 105, mmmm'kay ? De laatse vijf krijg je als ik het paswoord heb gekregen ! Hij riep het bijna uit. Ik had hem waar ik wou. Nu de onzin opdrijven.
Extreem wel, extreem wel. Ik gaf hem het paswoord en hij wijzigde het onmiddellijk. Voor mij was de kous af, maar nu begon hij zijn beklag te doen dat ik een geldwolf was. Dat ik geld probeerde te slaan uit iets wat ik gratis had verkregen. Ik zette mijn visserhoedje op en bleef met mijn hoofd wiegen als een schildpad vanonder haar schild. Extreem wel, extreem wel, mompelde ik. En nog een paar mmm'kays tegen mezelf. Ik moet er stapelgek uitgezien hebben. De andere voelde zich nu mijlenver boven mij. Het leuke daarvan is dat je tegenspeler je dan ongelooflijk onderschat en jij hem eigenlijk belachelijk kunt maken. En als je het subtiel doet merkt hij het niet eens.
Hij rommelde wat aan op die site en ik zag dat hij niet goed met een PC overweg kon. Wacht, zei ik, laat mij het doen, mmm'kay ? Ik nam van hem over en rammelde nagenoeg blind op het toetsenbord, opende schermpjes en venstertjes, tikte codes in. Hij opende grote ogen en ik zag hem denken van, hoe kan die zwerver dat allemaal ? Waar werk jij, moest hij weten ? In één gulp barstte ik los : Mijn vader is reserve-kolonel bij de Nederlandse marine en mijn moeder is Schotse (vandaar McGraw, ik heb haar naam overgenomen na de dood van mijn broer, slaat nergens op, maar hij knikte) en zij was hoboïste bij Het Belgisch Kombo, heb je nog gehoord van Het Belgisch Kombo, (hij knikte weer !) dat was een trio en ze waren toch met vier, hahaha. Ik ben geboren in New-Orleans, op Blueberry Hill, vandaar mijn voornaam en ik werk nu als adviserend consultant in een advokatenbureau, specialiteit virologie en internetpiraterij. Extreem nijg, niet, mmm'kay ? En jij verkoopt internetdomeinen, probeerde hij nog, zwakjes. Als bijhobby, als bijhobby, verdient niet extreem wel, maar redelijk wel. Bon, ik ben er vandoor. En je laatste vijf euro, nog ? Get yourself a clean shave, mmm'kay ? Hij bleef perplex achter.
In zijn vorige mailtjes had hij verteld dat hij werkte in de filmindustrie, 'decorbouw en filmen maken'. Hij heeft meteen een nieuw typetje, gratis en voor niets cadeau. Als binnenkort een tv-programma verschijnt waarin een debiele randfiguur ronddwaalt met een vissershoedje die te pas en te onpas extreem wel zegt, wel denk eraan : je zag het eerst hier. En dan kan ik er misschien nog munt uit slaan met auteursrechten.
Extreem wel, extreem wel.
(en beste mensen, bovenstaand verhaal is NIET verzonnen)
06-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
04-08-2006
Kokkerellen op vrijdag : meat balls
De Zweedse kok verdiept zich in de gehaktbal :
04-08-2006, 18:36 geschreven door Hill
03-08-2006
Blind date (I)
Soms heb ik het gevoel dat mijn leventje teveel op en neer kabbelt zonder dat er veel gebeurt. De grootste avonturen beleef ik in boeken en in de muziek, af en toe op DVD. Als de kans zich dan voordoet om een stukje leven te acteren is dat altijd meegenomen, zo'n kansen grijp ik dan met beide handen. Neen, da' niet waar. Soms. Heel soms, grijp ik ze aan.
Maar vandaag had ik er zin in : ik had een blind date. Ze had een zeer aangename stem over de telefoon en toen ik haar vroeg hoe ze te herkennen antwoordde ze : aan mijn donkere bril en mijn witte stok...
Neen dat is onzin natuurlijk. Het ging eerder zo. Een maand of wat terug kreeg ik een mailtje in mijn bus, met de vraag wat ik van plan was met een internet-domeinnaam. Het eerste moment wist ik niet waar dat op sloeg, tot ik mij herinnerde dat ik, eind vorig jaar, bij de gratis actie van .be-domeinnamen, een aantal domeinnamen had laten blokkeren. Alleen maar om er gedurende een jaar grapjes mee uit te halen. www.naamvaneenvriend.be (fictief) laten doorverwijzen naar een foto van een garnaalkroket (inside joke) bvb, zo'n dingetjes. Allemaal puberaal gedoe eigenlijk. Maar wél leuk. Nu bleek iemand geïnteresseerd te zijn in één van de door mij gereserveerde domeinnamen. Of ik die wou afstaan. Natuurlijk wou ik dat, voor mij hadden ze toch alleen maar de waarde van die ene grap. Hoeveel had meneer in gedachten (meneer, want het was geen dame, natuurlijk. Weer niet, tommetoch) ? Hoeveel wou meneer ervoor betalen ? We kwamen een prijs overeen (voor de curieuzeneuzen : 105 EUR, ik had al gauw door dat het geen kapitaalkrachtige firma was die erachter zat). En 100 EUR kan iedereen betalen, het moet tenslotte ook leuk blijven. We spraken af om de overdracht te regelen in een internetcafé in de Wolstraat.
Die man kende mij van haar noch pluimen en ik hem van vacht noch schub, mogelijks zal ik hem nooit meer ontmoeten, dus, er rees stilletjesaan een plan in mijn kokertje : waarom niet een rolletje spelen ? Ik kon mij bvb voordoen als een rijke stinker die handelde in domeinnamen, of als een internetwizzard, wereldvreemd, of als een subtiele mannenvriend. Of als, of als... Welk rolletje precies, ik besloot het ter plaatse te verzinnen, ik zou het open laten tot ik de man zelf zag. Was hij een toffe peer, dan wou ik er nog wel een pint mee gaan drinken, was hij vervelend, dan zou ik een rolletje spelen, haha.
Tegen halfacht stapte ik het internetcafé binnen. Er zaten drie klanten, twee Spaanssprekende studentes (woo-hey, met die wou ik gerust heelder nachten blind daten, en een blonde veertiger in débardeurke, zonder ringen en met een heel lijzige blik. Woont nog bij zijn moeder, zeker weten.) In geen enkele van de drie kon ik de stem gieten die ik aan de telefoon had gehoord. Ik bestelde een cola en wachtte. Na een tiental minuten, kwam een kerel in sportieve regenjas binnenwaaien. Zou dat die... neen, hij liep door tot achter de toonbank en begon een gesprek met de uitbater. Een ogenblik later kwam een nieuwe jongeman binnen. Hij liep onmiddellijk op mij af, goeiedag, U bent Hill ? Hij paste bij zijn stem. Een beetje vreemde kwiet vond ik, arrogant ook en uit de hoogte doend. Ik besloot een rolletje te spelen...
(vervolg zaterdagnacht)
03-08-2006, 20:53 geschreven door Hill
02-08-2006
Venster op de wereld
Antwerpen, een multiculturele stad, ik weet het, en toch blijft het me soms verbazen. Deze keer weer in de frituur.
Ik stond er aan te schuiven voor mijn bakje cholesterol in een bont gezelschap. Voor mij was een familie aan de beurt, een potige kerel, Marokkaans uiterlijk, met witlinnen T-shirt open tot halverwege de borst. Zijn vrouw was er ook bij, een tengere, heel donkere vrouw met een glinsterend lachje. En dan nog twee krullebollekleuters, een jongen en een meisje. De man was van het hartelijke type, zo iemand die je bij iedere mop wil doen meelachen, en dan met het puntje van zijn elleboog in je zij port, je kent dat type wel, uitbundig. Toen ik binnenkwam, vroeg hij net of de frieten nog steeds in plantaardige olie werden gebakken. De friturier (of hoe heet zo iemand) bevestigde. De man was gerustgesteld, zijn frietjes waren hallal. Daar net na, stond een zeer nerveuse jongeman, op en neer te wippen, in gescheurde jeans en afgetrapte sportschoenen. Hij had een weelderige haarbos vol krullen die werkelijk elke kant opgingen. Toen hij zijn bestelling deed was er geen ontkennen mogelijk : plat gèèènts. Daarna was ik aan de beurt, de West-vlaming en na mij kwam dan een man die leek op wijlen koning Boudewijn. Niet dat hij er fysiek op leek, hij was wel mager, maar zijn gezicht zag er helemaal anders uit. Hij had zeer fijn, blond haar, dat sterk aan het uitdunnen was, en hij droeg een beige regenjas. Een merkwaardige kruising tussen le roi triste en de cavaliere dalla Trista Figura. Zelden zo'n treurige mens gezien. Hij opende zijn mond om te bestellen : Pomme Fritz zei hij. Een Duitser. Toen ik met mijn pakketje het bakhuis wou verlaten stapten twee wel heel vrolijke meiden binnen. Een zakkie patat hoorde ik ze giechelen.
Mijn frituur, venster op de wereld.
02-08-2006, 20:16 geschreven door Hill
01-08-2006
Over pinten en trappisten
Het KMI maakte gisteren de officiële cijfers bekend : Juli 2006 is de warmste julimaand geweest, sinds de eerste steenlegging van de thermometerhut ; terwijl in een normale julimaand de gemiddelde temperatuur een stevige 17,1 is, was die dit jaar maar liefst 6 volle graden hoger.
Zes graden is zes graden, klaar, maar wat houdt dat nu eigenlijk in ? Laten we dat eens bevattelijker maken.
Stel, als we op een normale vrijdag uitgangsavond op café blijven plakken en we drinken een pint of acht aan vijf graden, dan dronken we deze zomer gemiddeld acht trippels van elf graden (5+6).
Niet verwonderlijk dus dat ik heel juli last had van oververmoeidheid en duizeligheid.
01-08-2006, 20:58 geschreven door Hill
31-07-2006
Oorwurm
Oorwurmen worden ze genoemd, popdeuntjes die zich na één beluistering in je hersenkronkels vasthaken. Om er nooit meer uit weg te willen.
Vanochtend had ik het weer : Goeie morgen morgen, goeiedag (goeiemorgen morgen). Blij dat ik je weer ontmoeten mag. De olijke tweeling Hugo en Nicole. "Blij dat ik je weer ontmoeten mag". Het is NIET wederzijds, mijn besten. Maar ja, ik heb niets te willen, voor de rest van de ochtend zullen die twee bootkruisers me achtervolgen. In de badkamer bij het tandenpoetsen : Goeieblubblubblub. Op de tram. O nee, idereen kijkt weer naar mij. Op het werk, de lift humt met me mee: Hmmm, hmmhmm hmm hmm hmm -Hmm hmm hmmmm. Achter de PC. Je bent vandaag zo vrolijk, Hill ? Ik ben helemaal niet vrolijk ! Vroeger heb ik nog pogingen gedaan om het te vermijden, de wekker instellen pal op het uur, maar dat was nog veel slechter : Het Zeven Uur journaal met Hugo Sigall ! In Israel zijn deze nacht honderachtenvijftig doden gevallen bij een zelfmoordaanslag. Hiermee breken we het record van '94. In Brussel is een UFO neergestort op het Flageygebouw. Er zijn vijf doden waarvan drie ernstig en opgave van Kim Clijsters op Roland Garros door een nijdige windpok. Maar nu eerst het weer met Nicole. De tropische temperaturen houden aan tot 2012... Ik moet zeggen, ik werd er niet echt vrolijker van. De wekker nog drie minuutjes vroeger laten aflopen om dan te ontwaken midden in de reclame, neen daar bedank ik ook voor. Dan nog liever de hele dag een oorwurm.
Oorwurmen, meestal zijn het vrolijke huppeldepupnummertjes, ingeschreeuwd door opgewekte meidenstemmen en met een refreintje dat bestaat uit lalala, nanana of wohooo. Eén keer horen op de radio en je zit er de hele dag aan vast. Tot je zenuwen ervan gaat knetteren. Vooral 's ochtend vroeg zijn ze op hun gevaarlijkst. Je bent nog niet helemaal wakker, je bent op je allerweekst, uiterst beïnvloedbaar en daar springt de radio aan : I'm a Barbie girl, in a Barbie wo-orld, feels like plastic, it's fantastic... Bokke Gerard, de volgende vier uur zit je eraan vast. Of nog, van ons australisch buurmeisje : Can't get you out of my head, lalala lalalala la lalala. Can't get you out of my head, de kleine pestkont zit er nog mee te lachen ook. Bah. En je krijgt het niet uit je kop wat je er ook aan doet. Het enige dat helpt is het liedje verdringen door een ander, een ander lalalaaa'tje gezongen door een ander koppel huppelkutjes. En dan prutsen die weer aan je zenuwstelsel. Een oplossing heb ik er jammer genoeg niet voor, wel misschien een tip die het leed kan verzachten. Of je het nu wil of niet, het liedje zit voor de rest van de dag in je kop, dan kan je maar beter zorgen dat de zanger(es) waar je aan vast hangt de moeite is. Een knappe nemen, je moet er de hele dag nog op kijken. Voor de dames zou dat Robbie Williams kunnen zijn : The road to Mandalay (pampampam-paampaampaampa-pam). En ikke zal hmmm, och waarom niet, ik ben in een jolige bui : Wie heb ik aan de lijn, hallo hallo... Voor die ferme rosse. En als ik die beu ben, heb ik er nog twee.
31-07-2006, 20:59 geschreven door Hill
30-07-2006
Boe!-ken
Met een goede vriendin heb ik gisteren een dagje rondgedwaald in Brugge. Het oorspronkelijke idee was een dagje zee, maar met de vreselijke warmte van 21 juli nog in het achterhoofd, stuurde ik op een agendawijzing aan. Voor mijn part mag de combinatie zon-zee-zand nu uit mijn leven verdwijnen tot halverwege november. Alleen voor een winterwaaiwandeling wil ik de blauwgeschelpte nog eens benaderen.
Het werd dus Brugge. Zonder voorop vastgelegd doel kunnen zo'n dagjes elke richting uitwaaieren : dat kan gaan van een winkelstratenwandeling tot een slenterdag van restaurant over cafetaria naar taverne. Of een parkliggers-en-naar-de-vogels-staren-namiddag. Deze keer werd het een boekenwinkelafschuimersdag. (Ik weet het ik ben oersaai). Het begon met een zonnecrème-insmeersessie langs de reien. Crème op de broek, op het T-shirt, tussen het gras en in de zonnebril. Het restje dat er nog overbleef was net genoeg om mijn kop en armen in te vetten. Dat was alvast een goed begin, het kon alleen maar beter worden. De wandeling ging langs de vestingen (dag boot !, dag zwaan !, dag jongedame op het strandlaken in bikini !, tot we het beu waren en we prompt ergens halverwege links de stad indraaiden. Twee straten verder trok een boekenwinkeltje onze aandacht, we gingen er binnen en kregen meteen de smaak te pakken. Het gevolg was dat we de hele dag boekenwinkel in en boekenwinkel uit kuierden. En waarom niet eigenlijk. Doorheen de jaren hebben we ook volgende fijn ritueeltje gecultiveerd. Telkens we samen in een boekenwinkel verzeild geraken, koopt zij voor mij een boek en ik er eentje voor haar. Voorwaar een fijne gewoonte. Ik ben er "Het huis met de Geesten" van Isabel Allende op rijker geworden.
Voor één keer was de hitte deze zomer draaglijk. Alleen in de Slegte was het benauwend warm. En de interessante boeken lagen dan nog op verdiepingen twee en drie. We zijn tot twee geraakt maar toen was het bobijntje op. Iedere keer dat ik mijn hoofd scheef hield om een titel te lezen, dreigde ik om te kantelen. En één keer heb ik dat ook effectief gedaan, toen mijn vriendin -ze had ook serieus last van de warmte- op het onverwachtse Boe! deed vanachter een hoge kast. Oeoeoe, my dicky ticker! Maar ik heb haar teruggepakt hoor, haha. Toen ze een uurtje later, van pure alteratie waarschijnlijk omwille van mijn geweldig lichaam, de hik kreeg, heb ik haar ervanaf geholpen door keihard : Baa ! in haar oregaatje te gillen. Voilà zie, katje mi katje were. En het leukste was : het hielp ! De hik was over.
Maar ik ken haar, ondertussen is ze waarschijnlijk al weer op wraak aan het zinnen om mij terug te pakken. Ik ben op mijn hoede.
30-07-2006, 20:36 geschreven door Hill
28-07-2006
Kokkerellen op vrijdag : doughnuts
De Zweedse kok gaat voor donuts :
28-07-2006, 22:55 geschreven door Hill
27-07-2006
Het vettig plekje
Al anderhalve maand tram ik 's ochtends naar mijn zweetwinning. Ik stap op aan halte Opera en vandaar over halte Diamant naar onder andere halte de Singel, het "Internationaal kunstcentrum van Vlaanderen" volgens hun site (jawel meneer, mevrouw, ik kies alleen cultureel verantwoorde tramhaltes !).
Trammetje rijden is een rustige bezigheid, zij het een ietwat saaie. In tegenstelling tot de trein houdt de tram geen verwachting van reizen in. Een afstand die je met de tram afhaspelt, kun je in principe ook makkelijk te voet aan. Er gebeurt ook nauwelijks wat interessants, daarvoor is het traject te kort. Je hebt nog niet eens je medereizigers afgeloerd of je moet er weer af. Meestal laat ik mijn blik dan ook meedrijven met wat langs de ruiten voorbijglijdt.
Vanmorgen had ik het moeilijker. Ik wou uit het raam kijken en zag een waas voor me die me deed knipperen met de ogen. Na 'une nuit blache' heb ik dat wel meer. Precies of de hersentjes nog niet wakker zijn. Of dat er een nachtelijke traansluier voor je lens zit. Ik knipperde twee drie keer, maar het wazige verdween niet. Het werd er alleen scherper duidelijk op, maar het bleef irritant midden mijn gezichtsveld. Een zonnecrème vlek op de donkere bril ? Ik keek scheel om de vlek te localiseren, hoewel ik uit ervaring zou moeten weten dat dit toch niet lukt. De bril afgenomen, nagekeken, schoongeveegd, maar zelfs zonder bril zag ik die vlek. Ze stond dus op de ruit. (Nice deduction, my dear Watson, say a bit slow). Een vettig plekje dus, van vijf en een halve centimer doorsnede. (Precies 5,5 centimer, inderdaad, ik heb het nagemeten. En voor jullie denken dat ik op een doordeweekse morgen naar kantoor tram met opvouwbare dubbelemeters in mijn zak of gedemonteerde passers, die ostentatief voor een overvolle tram ontvouw, en met het tongpuntje uit mijn bek me aan hogere meetkunde vergrijp : mijn wijsvinger meet van zijn uiterste puntje tot aan het tweede kootje precies 5,5 centimeter, vandaar).
Een vettig vlekje precies op ooghoogte, behoorlijk vervelend, je hersenen raken er niet aan gewend. Je kijkt weg, naar je medereizigers, wat is dat vandaag, allemaal lelijke zurigzwetende dragonders met blote bovenarmen. Je plooit terug naar je venstertje op de wereld, je ziet wazig, je knippert met de ogen en dan pas herinner je je, och ja, het is een vetvlekje. En dat zeker vijf keer op een kwartier.
Ondertussen begint dat vetvlekje me te intrigeren. Hoe zou het er gekomen zijn, het is geen overblijfsel van vette frietvingers, daarvoor is het te groot, het lijkt meer op... ja dat is het. Naast het vetvlekje kun je, als je een beetje schuinig naar de ruit kijkt, nog kleine vlekjes zien. Vier links en drie-vier rechts. De vetvlek is de neusafdruk van een kleutertje dat al rechtstaand op de bank zijn neusje tegen het raampje gedrukt heeft, met vuile vingertjes, tien !, erlangs. Als ik goed kijkt, kan ik zelfs iets zien wat op een mondje lijkt.
Ik weet niet waarom, maar de gedachte aan die dreumes voor dat tramraampje, maakt me gelukkig. Een mens heeft soms niet veel nodig om content te zijn.
27-07-2006, 20:36 geschreven door Hill
26-07-2006
Mussolini
Suffend lig je naast de zetel. Het parket geeft nog iets verkoeling. Je probeert een strip van Guust Flater te lezen, maar de warmte wint het van je concentratie. Zweetdroppels op je voorhoofd, op je armen, zelfs op je handen. Je had die milkshake niet mogen mixen, dat gaf de doodssteek. In de keuken is het nog drie graden warmer.
Je glijdt weg in een coma waaruit je bruusk opgebiept wordt door de GSM. Een sms'je. Van een onbekend nummer. Je opent het en leest : Wie was die Italiaanse fascist uit WO II. Met drie vraagtekens. Maar halfbeseffend wat er gebeurt, antwoord je : Mmussolini (inderdaad, ik tikte 2 immen). Het antwoord komt onmiddellijk daarna : Bedankt, nu zullen we kunnen slapen ! En ik ben op slag klaarwakker... Wie heeft me die vraag gesteld ? En waarom ? Was ze wel voor mij bedoelt ? En waarom wordt ze precies aan mij gesteld ? Is het niet te vroeg om al te gaan slapen.
Zij zullen kunnen slapen ja, maar ik, ik ga weer een slapeloze nacht tegemoet...
26-07-2006, 20:02 geschreven door Hill
25-07-2006
Dien avond en die Kobbe II
Dien avond en die Kobbe Dien avond en die Roze (door Gezellige Guido) (door Guido Gezelle)
'k Heb menig uur bij u 'k Heb menig uur bij u geweven en vergoten, gesleten en genoten, mijn speekselvocht alleen voor u en nooit en heeft een uur met u om ons webje te vergroten. me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u 'k Heb menig menig blom voor u omsponnen en behangen, gelezen en geschonken, en, lijk een moederspin, voor u en, lijk een bie, met u, met u er vliegen in gevangen; er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zoo lief met u, maar nooit een uur zoo lief met u, zoo lang zij duren koste; zoo lang zij duren koste; maar nooit een uur zoo hard als ik, maar nooit een uur zoo droef om u, speeksel afscheiden moste, wanneer ik scheiden moste,
als het uur wanneer ik dicht bij u, als het uur wanneer ik dicht bij u, dien avond, uitgeweven, dien avond, neergezeten, mijn poten telde en sprak tot u u spreken hoorde en sprak tot u hey -ik vind er hier maar zeven ! wat onze zielen weten.
Noch nooit een web zoo schoon, voor u Noch nooit een blom zoo schoon, van u gemaakt, gespeekt, gezeverd, gezocht, geplukt, gelezen, als die dien avond blonk tot u, als die dien avond blonk op u, in zilverdraad geleverd ! en mocht de mijne wezen !
Te doeme toch en nonde q, Ofschoon, zoo wel voor mij als u, -'t begint hier weer te waaien - -wie zal dit kwaad genezen ?- mijn web en scheurt tedju een uur bij mij, een uur bij u het is weer naar de haaien; niet lang een uur mag wezen;
het is kapot, geen web voor u, ofschoon voor mij, ofschoon voor u, geen toekomst noch koop'ren sollen, zoo lief en uitgelezen, ik kobbe, mindervalied bij u, die rooze, al was 't een roos van u, in een rolstoel rond aan't bollen, niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart, dit zeg ik u, toch lang bewaart, dit zeg ik u, hoewel ik een poot verloze, 't en ware ik 't al verloze, mijn hert drie dierbre beelden: U, mijn hert drie dierbare beelden: U, mijn web -en- de artrose ! dien avond - en - die rooze !
25-07-2006, 19:27 geschreven door Hill
24-07-2006
Dien Avond en die Kobbe
Vanavond besloot ik de hitte te trotseren en een avondwandelingetje te maken. Dat was ook al eventjes geleden. Langs de Italiëlei met zijn belastingskantoren, aan de Porsche-garage linksaf, voorbij de Diamantsnijdersschool en voor de Londonbrug nog eens linksaf zo de jachthaven binnen. Op een bankje met zicht op de boten ging ik zitten.
De zeiljachten dobberden haast bewegingsloos op het inktzwarte water, dat alleen hier en daar doorsneden werd door het zachtoranje schijnsel van de lantaarnpalen aan de oever. Ik keek naar de statige pakhuizen, nu gerenoveerd tot loften en kunstgalerijen. Een onvermoede rust kwam over mij. Vakantie. Voor de eerste keer dit jaar voelde ik de vakantie. Door de hitte was ik helemaal vergeten dat de wereld met vakantie is. Vakantie. Het bleef nog onwerkelijk klinken.
Twee banken links van mij zat een vrijend paartje (met t). Het bleken twee jongens te zijn. Een Zuid-Amerikaanse vrouw, een beetje dikkig, liet haar hond uit, zij op blote voeten, hij op blote poten. Een briesje, och, briesje, het was niet meer dan een zuchtje, wind kwam opzetten. Vier rimpels in het water. Ik sloot de ogen. Zo ontspannen was ik niet meer geweest sedert... waarschijnlijk sedert die vier dagen in een stadspark in Hannover in '97. Op de iPod kabbelende acid Jazz van the Wizards of Ooze, gevolgd door Echo Beach van Martha & The Muffins. Het was perfect. Misschien wel te perfect.
En toen viel die spinnekop in mijn nek. Een vette spinnekop, met een dik bol achterlijfje van een vingerkootje lang. Ik zat niet onder een boom, noch onder een afdakje, waar die stiekemerd vandaan kwam ik weet het echt niet. Waarschijnlijk gedragen door het briesje. Met een spastische nekslag en een veegbeweging met mijn linkerhand liet ik de kobbe op de grond vallen. Ze keek verdwaasd om zich heen en spurtte toen uit het licht vandaan onder mijn bank. Gelukkig nog dat ik een nauwaansluitend T-shirt droeg en dat ze niet IN mijn T-shirt terechtgekomen was.
Dien avond en die Kobbe, ik weer. Ik voelde het prikken in mijn nek. Zou ze gebeten hebben ? Zou ik morgen onder de bubbels staan ? Het zal toch geen gifspin geweest zijn, die meegereisd is met een container en die hier door de aanhoudende warmte met gemak overleeft ? Moet ik nu in zeven haasten naar het Instituut voor Tropische Ziekten om een spuitje tegengif ? Beeldde ik me dat nu in of begon mijn schouder te slapen ? Een beetje wel, en mijn arm begint ook stijf te worden...
Hou op Hill ! Je bent van slag van de warmte. Ga naar huis en schrijf er morgen een gedicht of zo over. Den Guido heeft het ook gedaan toen hij zich prikte aan een roos. En hij is nog negenenzestig geworden.
24-07-2006, 23:40 geschreven door Hill
23-07-2006
Over lezen (en over drinken)
Al een kleine week ben ik 's avonds een tikkeltje onrustig. Het laatste zetje vooraleer de slaap der onschuldigen te slapen, ontbreekt. De finishing touch is er even niet : ik heb geen boek meer klaarliggen.
Normaal slingert er op mijn nachtkastje altijd wel een boek rond. Nu liggen er ook een vijftal, maar in geen enkele van die boeken ben ik al meer dan vijftien bladzijden ver. Sedert verleden week, na het beëindigen van de herlezing van Julian Barnes' De geschiedenis van de wereld in 10 1/2 hoofdstukken, ben ik nog niet in een nieuw avontuur verwikkeld geraakt. Om de dagafsluiting niet helemaal in de war te laten lopen, lees ik nu voor het slapen gaan een kortverhaaltje uit the Case-book of Sherlock Holmes, of een lap 'paraproza' van Gust Gils, soms een aantal gedichten van Louis Verbeeck. Hapklare brokjes van anderhalve tot drie pagina's. Perfect als overgang tussen twee 'lange' boeken in, maar de volledige onderdompeling in een nieuwe leeservaring is het toch niet. En dat maakt me altijd een beetje ongemakkelijk voor het slapen gaan. Precies of er iets mist, een laatste literaire nachtzoen, als ik het lampje uitknip in de slaapkamer, of de kaars uitblaas in het bureautje. Mijn leeslamp daar is volledig doorgebrand, de lamp zelf, niet het peertje, en bij gebrek aan een andere lamp is ze nu vervangen door twee waskaarsen vastgedraaid in lege cognac-flessen. Het was een tijdelijke oplossing, maar ondertussen is het al maanden zo. Ik vind het eigenlijk veel gezelliger om te lezen bij flakkerend kaarslicht. Vooral dan Victoriaanse detective-verhalen of griezelsprookjes, of boeken die zich afspelen in een duistere middeleeuw. Met een glaasje bloedrode Cabernet erbij, die duivels fonkelt in het glas als je die tegen het kaarslicht houdt. Of bij een neusje kurkdroge sherry (Palomino Fino), waarin je het hout van de vaten nog proeft. Of een gouden bolletje Otard XO. Of bij een French Coffee, een slaapmutsje van sterke koffie, de cafeïne geneutraliseerd door gebrande cognac, of nog beter door gecarameliseerde Grand Marnier. Mmmm.
Hmmm, ik geloof dat ik een beetje ben afgeweken. Maar da's niet erg, ik denk dat ik mij vanavond nog wat ga ont-dehydrateren. Haha.
23-07-2006, 23:40 geschreven door Hill
22-07-2006
Water Music
Omdat Polleke den eersten hondervijfenzeventig jaar geleden de eed heeft afgelegd als opperhoofd der Belgen, moest onze harmonie een aperitiefconcert geven op de zeedijk in Oostduinkerke. Al sinds mensenheugnis wordt op de dijk een kiosk neergepoot en al minstens vijfentwintig jaar mogen wij daar optreden op de nationale feestdag. Omdat het dit jaar onmenselijk warm was, hadden ze de kiosk een paar honderd meter verderop neergegooid en er een Latino-bandje ondergebracht. Wij mochten optreden in volle zon, op het middaguur, zonder podium. Oostduinkerke heeft zo zijn eigen logica.
Ik probeerde onze maatzwaaier er nog toe over te halen om het hele gedoe af te gelasten wegens zonneslaggevaar, maar het heeft niet mogen baten. Het enige dat ik uit de brand (!) wist te slepen was dat na het eerste nummertje onze das uitmocht. Uit pure wraak heb ik toen in minstens drie werken een vreselijk valse noot binnengesmokkeld, omdat ik weet dat hij daar niet tegenkan. Nè. Tijdens het concert van een uur heb ik anderhalve liter water in mijn kelegat gegoten. Een volledige fles -Vittel was het geloof ik. Het was niet doenbaar. Na een halfuur toeteren zat zowat iedere muzikant met van die reusachtige okselvijvers. Alleen ik niet. Bij mij was het volledige hemd doorweekt. Uitwringbaar nat. Gelukkig nog dat we optreden in crèmekleurige hemden, het viel niet echt op. Bij de afsluitende Brabançonne geraakten onze oldtimers zelfs niet eens meer recht, zodat onze vaderlandsliefde al zittend ge-uit werd, zo warm was het.
Dan denk je, het ergste heb je gehad, maar zo zit deze organisatie niet in elkaar. Neen, vanaf vier uur werd van ons nog verwacht dat we zouden opmarcheren door de stad. Tot vijf uur. Bij de gedachte alleen al, kreeg Fernand een hartaanval en Bernard hebben ze moeten reanimeren. Het enige wat er nog uitkwam was : Vreemdelingenlegioen, vreemdelingenlegioen... En normaal spreekt hij alleen Frans. Maar onze voorzitter bleef onverbiddelijk, we moesten en we zouden onze toer doen.
Tijd voor Noodplan B dus : de schade beperken. Ik wist dat onze dirigent nogal fan is van één zeer zwaar marsnummer. Omdat dit bij achttien graden al zwaar is om uit te voeren, moest die mars verdwijnen. Met de andere klarinetten werd afgesproken om te doen alsof we net die éne partituur vergeten waren. Wat ? On the Quarter Deck ? Maar dirigent, die mars heb ik niet mee, is dat een stapmars ? Dat is toch een zitmars, die zit echt niet in ons marsboekje, kijk maar... Hij IS er ingetuind, jawel. De eerste hindernis was genomen. Het volgende was ervoor zorgen dat je de tocht overleefde. In mijn geval was dat dus anderhalve liter water binnenkrijgen onderweg. Het scenario was perfect. Tussen het aperitiefconcert en het opmarcheren was ik een supermarkt (open op 21 juli, hoera !) binnengeschoten, nu ja geschoten, eigenlijk eerder gestrompeld, en ik had daar een paar halveliterflesjes water gekocht. Die verspreidde ik over vrienden en kennissen waarvan ik wist dat ze ergens zouden staan luisteren langs het parkoers. In mijn achterzak propte ik het laatste flesje. Tot zover de voorbereiding.
De tamboer-majoor gaf het startsein en de eerste mars werd ingezet. Nog voor we de tweede straat door waren was mijn eerste flesje al leeg. Gelukkig stond Ghislaine, mijn eerste bevoorraadster in de bocht klaar. Zoals een volleerd profrenner trok ik het lege flesje uit mijn achterzak en keilde het weg over het peloton heen. Ghislaine sprintte met je reinste doodsverachting de straat op, en met een welgemikte worp wierp ze het flesje over de bombardon heen naar mij toe. In een duikvlucht, met de kop vooruit plukte ik het flesje uit de lucht en zoop het leeg alvorens ik weer op de grond terechtkwam. Zo ging het precies. Of toch bijna. Kom, laten we het erop houden dat mijn bevoorraadster inderdaad in die bocht klaarstond en me het volle flesje aanreikte, en we het 'in een schoffelscheut' (voor de niet West-vlamingen : zeer snel) ruilden met het lege flesje.
Het plan heeft gewerkt. Het beste bewijs, ik ben niet opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Ik heb alleen een rode neus. En dit keer is het niet van de drank.
Maar als het volgend jaar weer zo warm is, ga ik staken. Dan speel ik alleen nog dodenmarsen.
22-07-2006, 22:32 geschreven door Hill
21-07-2006
Te warm voor een tekstje
21-07-2006, 00:00 geschreven door Hill
19-07-2006
Over espressomachines en tien voor twaalf
We waren dit weekeinde met de drie oerleden van de Berkesclub nog eens afgezakt naar een festivalletje. De laatste jaren kwam het er nooit meer van, maar deze keer vonden we een concert waarbij de artiesten op het podium ouder waren dan wijzelf. En geloof het maar, een keer je dertig bent, is dat niet meer zo vanzelfsprekend. Gelukkig is er de reggae, waar oude knarren van ver in de zeventig nog steeds het mooie weer maken. Het mooie weer was er inderdaad. Nu ja, als je 35 graden nog goed weer mag noemen. Het was er ook heel stoffig, maar dat was een voordeel, je verbrandde niet. Je smeerde jezelf in met zonnecrème en meteen kleefde je vol vuil grijs stofzand. Total Sun Block.
Met ons drietjes stonden we voor het podium te filosoferen over de good ol' days, toen we nog geen auto hadden om concerten te bezoeken, toen we nog een tentje moesten schooien bij vrienden om naar een festivalletje te gaan. Hoe lang is het al geleden dat we nog eens met zijn drieën samen op een reggaefestival waren geweest ? We wisten het niet, maar het moest ergens eind vorige eeuw geweest zijn, '98 of '99. En zo stonden we te genieten van de tegendraadse beats en afterbeats, en van de voorbijwaaiende boslucht.
We beseften dat we nu toch wel heel oud aan het worden zijn, toen we onszelf betrapten, heftig gewikkeld in een discussie over de voor- en nadelen van deze en gene espressomachine. Acht jaar geleden zouden we daar nooit op gekomen zijn. We rookten toen ook heel knullige zelfgedraaide sigaretten op basis van exotisch gras, nu stonden we een sigaartje te paffen. We herkauwden ons verleden, melancholie is een ziekte, maar een schone ziekte. We stonden in overpeinzing tot plots : Alert Alert ! Schone poes op tien voor twaalf !
Dàt zijn we nog niet verleerd !
19-07-2006, 22:03 geschreven door Hill
18-07-2006
Belastingsbrief
Eind mei zijn ze weer daar : de gevreesde bruine enveloppes. Met daarin een precies eendere enveloppe, alleen een tikkeltje kleiner. Naast de enveloppe vind je ook nog vier boekjes : eentje met reclame over de regering, eentje dat uitlegt wat je met de andere twee papiertjes moet doen, een kladblok en het document waar alles om draait : de belastingsaangifte. Het jaarlijks geworstel kan een aanvang nemen.
Als goede huisvader en Belg pur sang werk ook ik volgens de JIT-productiemethode : Just In Time. Gisterenavond mocht ik dus op zoek gaan naar de bruine enveloppe, die ik eind mei ergens goed had opgeborgen. Waar had ik die nu weer neergekwakt ? Relatief snel vond ik haar terug in mijn administratiehoop. Mijn administratiehoop is een stapel papier van ongeveer veertig centimeter hoog en ze ligt in een hoekje van bergkast. Telkens belangrijke documenten (verzekeringen, facturen,...) verschijnen in de Moose Tower, worden die netjes op de administratiehoop gegooid. En eenmaal op het jaar, meestal het w-e voor de belastingsbrief opgestuurd moet worden, verdeel ik de administratiehoop in kleinere hoopjes, per soortnaam : belastingen, electrabel, verzekeringen, bankuitreksels,... (Sinds ik niet meer met de wagen rij, is er geen stapel PVs meer). Al die papieren krijgen twee gaatjes in hun rug geschoten ("Je suis le poinçonneur des Contracts, J fais des trous, des ptits trous, encor des ptits trous" -zeer vrij naar Serge Gainsbourg : Le Poinçonneur Des Lilas) en ze worden in mappen gepropt met dichterlijke namen als : Foon, Verzek, Ellentriek en Overschotjes. Als alle overbodige papperassen opgeborgen zijn kan ik beginnen met de hoofdschotel : het invullen van de belastingsbrief.
Bij mij gaat dat behoorlijk vlotjes : niet getrouwd, niet gepensioneerd, niets of niemand ten laste (toch niet meer sedert het overlijden van Leopold, mijn kanarie), geen beleggingen, geen geld. In een zucht en een vloek ben ik er van af. Ter controle neem ik het kladje erbij van verleden jaar en controleer of ik daar geen vakje méér had aangekruist. Dat is niet het geval, ik neem mijn 'net' erbij en pen het klad over. Ik pen het klad over, het klad van verleden jaar, godverdomme ! In de handleiding staat dat je wijzigingen mag aanbrengen met corrector. Tipp'ex zullen ze wel bedoelen. Nu moet je dat eens doen : Dertig minuscule kottekes overschilderen met zwaar stinkende, en ik vermoed niet echt gezonde Tipp'Ex, die door de warmte eerder pap is dan vloeibaar. Je moet er liters verdunner bijkappen om nog enigszins je borsteltje nat te krijgen. Je hangt boven dat belastingsformulier, met een vergrootglas om al die vakjes bij te werken en die penetrante lucht dringt tot diep in je longblaasjes door, je voelt zo je bloed mee verdunnen. En daarna maar wapperen om het droog te krijgen, met een donkerblauwe BIC je berglandschap overtrekken en bij de handtekening beseffen dat die eigenlijk correct was, waarom heb je die ook overschilderd ?
JIT is een efficiënte productiemethode, maar dan alleen als je een zeer goede controle hebt over je werkproces. En ik vergeet altijd die ene factor die altijd roet in het eten gooit : mezelf. Bon, het spul is droog, is zelfs ingevuld en de enveloppe is dichtgekleefd. Nu nog alleen binnengooien bij de buren (de belastingen wonen een paar blokken van mij vandaan) en we kunnen weer genieten in de zetel van een glaasje wijn, tevreden met mijn tijdige oplevering van een vervelende klus. Ik zet de radio op om naar het nieuws te luisteren.
Bayruth boem, Boonen buiten en Meneer Reynders om te melden dat mijn belastingen maar over twee weken binnen moeten. Tommetoch.
18-07-2006, 22:41 geschreven door Hill
17-07-2006
Gruizige achterwaas
Slapen in een andere kamer dan gewoonlijk. Slapen in nieuwe, vreemde geluiden. Andere vrachtwagens rijden voorbij. Of dezelfde vrachtwagens maar op een andere ondergrond. Het ruisen van de filter in een tuinvijver. Een gekakel van een kip. Kip ? Het is al te warm en tegen dit klankbehang lukt slapen al helemaal niet. En je moet er om 5u45 uit. Ook dat nog. En je raakte er maar om half twee in. Ai ai ai. Dat zal pijn doen morgenochtend, je weet het nu al, maar toch blijf je klaar wakker. Denk je. Tot Abba je wakkerschreeuwt om kwart voor zes. You can dance, you can jive, having the time of your life See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen. Yeah. Right. Radio Sado I presume.
Maar niet getreurd, ik ben een ochtendmens (toch vanaf tien uur). Kop onder de kraan, tanden ingezeept, haartjes nat : ik ben klaar wakker. Het kostuum ligt mooi in de plooi gestreken. Hemdje fris. Nog eventjes de das rechtrekken en Klaar is Hill. Klaar ja, voor een treinrit van meer dan twee uur. En daarna nog een halfuurtje tram. Alle friste is meteen weg, hobbelend en wiegend met je kop tegen het venster.
Met een vage ruis achter de ogen staar je naar je PC. Eén koffie, twee koffie, drie koffie... Na vijf koffies weet je, het zal niet meer lukken. Je betrapt jezelf erop dat je al voor die vierde keer diezelfde paragraaf leest. De zesde koffie zorgt alleen maar voor maagpijn. Het is vechten tegen de slaapgaai. Hoog tijd om op te krassen. Blik op de klok. Mwja, het is toch al vier uur, sterk van mezelf. Je stapt de gekoelde kantoren uit en wordt meteen lamgeslagen. Daar komt de koppijn. Een pulserende koppijn ergens tussenin je ogen en je voorhoofd. Thuis kun je je alleen nog in de zetel ploffen. Om halfzeven schrik je wakker. In slaap gesukkeld. Op de radio speelt, ja maar neen hee !, Gimme gimme gimme a man til midnight. Van Abba.
Het is halfzeven wat kun je nu nog in godsnaam met de avond beginnen ? De belastingen invullen zie ik echt niet meer zitten, dat wordt verschoven naar morgen. Een yoghurtje eten, dat kan er nog net bij. En dan vroeg slapen ? Neen, ik moet nog een tekstje schrijven voor de Moose. Ook dat nog.
