Oorwurmen worden ze genoemd, popdeuntjes die zich na één beluistering in je hersenkronkels vasthaken. Om er nooit meer uit weg te willen.

Vanochtend had ik het weer : Goeie morgen morgen, goeiedag (goeiemorgen morgen). Blij dat ik je weer ontmoeten mag. De olijke tweeling Hugo en Nicole. "Blij dat ik je weer ontmoeten mag". Het is NIET wederzijds, mijn besten.
Maar ja, ik heb niets te willen, voor de rest van de ochtend zullen die twee bootkruisers me achtervolgen. In de badkamer bij het tandenpoetsen : Goeieblubblubblub. Op de tram. O nee, idereen kijkt weer naar mij. Op het werk, de lift humt met me mee: Hmmm, hmmhmm hmm hmm hmm -Hmm hmm hmmmm. Achter de PC. Je bent vandaag zo vrolijk, Hill ? Ik ben helemaal niet vrolijk !   
Vroeger heb ik nog pogingen gedaan om het te vermijden, de wekker instellen pal op het uur, maar dat was nog veel slechter :
Het Zeven Uur journaal met Hugo Sigall ! In Israel zijn deze nacht honderachtenvijftig doden gevallen bij een zelfmoordaanslag. Hiermee breken we het record van '94. In Brussel is een UFO neergestort op het Flageygebouw. Er zijn vijf doden waarvan drie ernstig en opgave van Kim Clijsters op Roland Garros door een nijdige windpok. Maar nu eerst het weer met Nicole. De tropische temperaturen houden aan tot 2012...
Ik moet zeggen, ik werd er niet echt vrolijker van. De wekker nog drie minuutjes vroeger laten aflopen om dan te ontwaken midden in de reclame, neen daar bedank ik ook voor. Dan nog liever de hele dag een oorwurm.

Oorwurmen, meestal zijn het vrolijke huppeldepupnummertjes, ingeschreeuwd door opgewekte meidenstemmen en met een refreintje dat bestaat uit lalala, nanana of wohooo. Eén keer horen op de radio en je zit er de hele dag aan vast. Tot je zenuwen ervan gaat knetteren. Vooral 's ochtend vroeg zijn ze op hun gevaarlijkst. Je bent nog niet helemaal wakker, je bent op je allerweekst, uiterst beïnvloedbaar en daar springt de radio aan : I'm a Barbie girl, in a Barbie wo-orld, feels like plastic, it's fantastic... Bokke Gerard, de volgende vier uur zit je eraan vast. Of nog, van ons australisch buurmeisje : Can't get you out of my head, lalala lalalala la lalala. Can't get you out of my head, de kleine pestkont zit er nog mee te lachen ook. Bah. En je krijgt het niet uit je kop wat je er ook aan doet. Het enige dat helpt is het liedje verdringen door een ander, een ander lalalaaa'tje gezongen door een ander koppel huppelkutjes. En dan prutsen die weer aan je zenuwstelsel.
Een oplossing heb ik er jammer genoeg niet voor, wel misschien een tip die het leed kan verzachten. Of je het nu wil of niet, het liedje zit voor de rest van de dag in je kop, dan kan je maar beter zorgen dat de zanger(es) waar je aan vast hangt de moeite is. Een knappe nemen, je moet er de hele dag nog op kijken. Voor de dames zou dat Robbie Williams kunnen zijn : The road to Mandalay (pampampam-paampaampaampa-pam). En ikke zal hmmm, och waarom niet, ik ben in een jolige bui : Wie heb ik aan de lijn, hallo hallo...
Voor die ferme rosse. En als ik die beu ben, heb ik er nog twee. 

31-07-2006, 20:59 geschreven door Hill

30-07-2006, 20:36 geschreven door Hill

28-07-2006, 22:55 geschreven door Hill

27-07-2006, 20:36 geschreven door Hill

26-07-2006, 20:02 geschreven door Hill

Dien avond en die Kobbe                         Dien avond en die Roze
                (door Gezellige Guido)                             (door Guido Gezelle)

'k Heb menig uur bij u                                  'k Heb menig uur bij u
geweven en vergoten,                                    gesleten en genoten,
mijn speekselvocht alleen voor u                 en nooit en heeft een uur met u
om ons webje te vergroten.                          me een enklen stond verdroten.

'k Heb menig menig blom voor u               'k Heb menig menig blom voor u
omsponnen en behangen,                           gelezen en geschonken,
en, lijk een moederspin, voor u                   en, lijk een bie, met u, met u
er vliegen in gevangen;                                  er honing uit gedronken;

maar nooit een uur zoo lief met u,              maar nooit een uur zoo lief met u,
zoo lang zij duren koste;                               zoo lang zij duren koste;
maar nooit een uur zoo hard als ik,              maar nooit een uur zoo droef om u,
speeksel afscheiden moste,                            wanneer ik scheiden moste,

als het uur wanneer ik dicht bij u,                 als het uur wanneer ik dicht bij u,
dien avond, uitgeweven,                                dien avond, neergezeten,
mijn poten telde en sprak tot u                     u spreken hoorde en sprak tot u
hey -ik vind er hier maar zeven !                    wat onze zielen weten.

Noch nooit een web zoo schoon, voor u     Noch nooit een blom zoo schoon, van u
gemaakt, gespeekt, gezeverd,                          gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk tot u,                      als die dien avond blonk op u,
in zilverdraad geleverd !                                  en mocht de mijne wezen !

Te doeme toch en nonde q,                           Ofschoon, zoo wel voor mij als u,
-'t begint hier weer te waaien -                        -wie zal dit kwaad genezen ?-
mijn web en scheurt tedju                              een uur bij mij, een uur bij u
het is weer naar de haaien;                              niet lang een uur mag wezen;

het is kapot, geen web voor u,                       ofschoon voor mij, ofschoon voor u,
geen toekomst noch koop'ren sollen,           zoo lief en uitgelezen,
ik kobbe, mindervalied bij u,                         die rooze, al was 't een roos van u,
in een rolstoel rond aan't bollen,                   niet lang een roos mocht wezen,

toch lang bewaart, dit zeg ik u,                       toch lang bewaart, dit zeg ik u,
hoewel ik een poot verloze,                            't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden: U,                  mijn hert drie dierbare beelden: U,
mijn web -en- de artrose !                              dien avond - en - die rooze !

25-07-2006, 19:27 geschreven door Hill

Vanavond besloot ik de hitte te trotseren en een avondwandelingetje te maken. Dat was ook al eventjes geleden. Langs de Italiëlei met zijn belastingskantoren, aan de Porsche-garage linksaf, voorbij de Diamantsnijdersschool en voor de Londonbrug nog eens linksaf zo de jachthaven binnen. Op een bankje met zicht op de boten ging ik zitten.

De zeiljachten dobberden haast bewegingsloos op het inktzwarte water, dat alleen hier en daar doorsneden werd door het zachtoranje schijnsel van de lantaarnpalen aan de oever. Ik keek naar de statige pakhuizen, nu gerenoveerd tot loften en kunstgalerijen.
Een onvermoede rust kwam over mij. Vakantie. Voor de eerste keer dit jaar voelde ik de vakantie. Door de hitte was ik helemaal vergeten dat de wereld met vakantie is. Vakantie. Het bleef nog onwerkelijk klinken.

Twee banken links van mij zat een vrijend paartje (met t). Het bleken twee jongens te zijn. Een Zuid-Amerikaanse vrouw, een beetje dikkig, liet haar hond uit, zij op blote voeten, hij op blote poten.
Een briesje, och, briesje, het was niet meer dan een zuchtje, wind kwam opzetten. Vier rimpels in het water. Ik sloot de ogen. Zo ontspannen was ik niet meer geweest sedert... waarschijnlijk sedert die vier dagen in een stadspark in Hannover in '97. Op de iPod kabbelende acid Jazz van the Wizards of Ooze, gevolgd door Echo Beach van Martha & The Muffins. Het was perfect. Misschien wel te perfect.
 
En toen viel die spinnekop in mijn nek. Een vette spinnekop, met een dik bol achterlijfje van een vingerkootje lang. Ik zat niet onder een boom, noch onder een afdakje, waar die stiekemerd vandaan kwam ik weet het echt niet. Waarschijnlijk gedragen door het briesje.
Met een spastische nekslag en een veegbeweging met mijn linkerhand liet ik de kobbe op de grond vallen. Ze keek verdwaasd om zich heen en spurtte toen uit het licht vandaan onder mijn bank. Gelukkig nog dat ik een nauwaansluitend T-shirt droeg en dat ze niet IN mijn T-shirt terechtgekomen was.

Dien avond en die Kobbe, ik weer. Ik voelde het prikken in mijn nek. Zou ze gebeten hebben ? Zou ik morgen onder de bubbels staan ? Het zal toch geen gifspin geweest zijn, die meegereisd is met een container en die hier door de aanhoudende warmte met gemak overleeft ? Moet ik nu in zeven haasten naar het Instituut voor Tropische Ziekten om een spuitje tegengif ? Beeldde ik me dat nu in of begon mijn schouder te slapen ? Een beetje wel, en mijn arm begint ook stijf te worden...

Hou op Hill ! Je bent van slag van de warmte. Ga naar huis en schrijf er morgen een gedicht of zo over. Den Guido heeft het ook gedaan toen hij zich prikte aan een roos. En hij is nog negenenzestig geworden.

24-07-2006, 23:40 geschreven door Hill

23-07-2006, 23:40 geschreven door Hill

22-07-2006, 22:32 geschreven door Hill

21-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

We waren dit weekeinde met de drie oerleden van de Berkesclub nog eens afgezakt naar een festivalletje. De laatste jaren kwam het er nooit meer van, maar deze keer vonden we een concert waarbij de artiesten op het podium ouder waren dan wijzelf. En geloof het maar, een keer je dertig bent, is dat niet meer zo vanzelfsprekend. Gelukkig is er de reggae, waar oude knarren van ver in de zeventig nog steeds het mooie weer maken.
Het mooie weer was er inderdaad. Nu ja, als je 35 graden nog goed weer mag noemen. Het was er ook heel stoffig, maar dat was een voordeel, je verbrandde niet. Je smeerde jezelf in met zonnecrème en meteen kleefde je vol vuil grijs stofzand. Total Sun Block.

Met ons drietjes stonden we voor het podium te filosoferen over de good ol' days, toen we nog geen auto hadden om concerten te bezoeken, toen we nog een tentje moesten schooien bij vrienden om naar een festivalletje te gaan. Hoe lang is het al geleden dat we nog eens met zijn drieën samen op een reggaefestival waren geweest ?  We wisten het niet, maar het moest ergens eind vorige eeuw geweest zijn, '98 of '99. En zo stonden we te genieten van de tegendraadse beats en afterbeats, en van de voorbijwaaiende boslucht.

We beseften dat we nu toch wel heel oud aan het worden zijn, toen we onszelf betrapten, heftig gewikkeld in een discussie over de voor- en nadelen van deze en gene espressomachine. Acht jaar geleden zouden we daar nooit op gekomen zijn. We rookten toen ook heel knullige zelfgedraaide sigaretten op basis van exotisch gras, nu stonden we een sigaartje te paffen.
We herkauwden ons verleden, melancholie is een ziekte, maar een schone ziekte. We stonden in overpeinzing tot plots : Alert Alert ! Schone poes op tien voor twaalf !

Dàt zijn we nog niet verleerd !

19-07-2006, 22:03 geschreven door Hill

Eind mei zijn ze weer daar : de gevreesde bruine enveloppes. Met daarin een precies eendere enveloppe, alleen een tikkeltje kleiner. Naast de enveloppe vind je ook nog vier boekjes : eentje met reclame over de regering, eentje dat uitlegt wat je met de andere twee papiertjes moet doen, een kladblok en het document waar alles om draait : de belastingsaangifte. Het jaarlijks geworstel kan een aanvang nemen.

Als goede huisvader en Belg pur sang werk ook ik volgens de JIT-productiemethode : Just In Time.
Gisterenavond mocht ik dus op zoek gaan naar de bruine enveloppe, die ik eind mei ergens goed had opgeborgen. Waar had ik die nu weer neergekwakt ?
Relatief snel vond ik haar terug in mijn administratiehoop. Mijn administratiehoop is een stapel papier van ongeveer veertig centimeter hoog en ze ligt in een hoekje van bergkast. Telkens belangrijke documenten (verzekeringen, facturen,...) verschijnen in de Moose Tower, worden die netjes op de administratiehoop gegooid. En eenmaal op het jaar, meestal het w-e voor de belastingsbrief opgestuurd moet worden, verdeel ik de administratiehoop in kleinere hoopjes, per soortnaam : belastingen, electrabel, verzekeringen, bankuitreksels,... (Sinds ik niet meer met de wagen rij, is er geen stapel PVs meer). Al die papieren krijgen twee gaatjes in hun rug geschoten ("Je suis le poinçonneur des Contracts, J’ fais des trous, des p’tits trous, encor des p’tits trous" -zeer vrij naar Serge Gainsbourg : Le Poinçonneur Des Lilas) en ze worden in mappen gepropt met dichterlijke namen als : Foon, Verzek, Ellentriek en Overschotjes. Als alle overbodige papperassen opgeborgen zijn kan ik beginnen met de hoofdschotel : het invullen van de belastingsbrief.

Bij mij gaat dat behoorlijk vlotjes : niet getrouwd, niet gepensioneerd, niets of niemand ten laste (toch niet meer sedert het overlijden van Leopold, mijn kanarie), geen beleggingen, geen geld. In een zucht en een vloek ben ik er van af. Ter controle neem ik het kladje erbij van verleden jaar en controleer of ik daar geen vakje méér had aangekruist. Dat is niet het geval, ik neem mijn 'net' erbij en pen het klad over.
Ik pen het klad over, het klad van verleden jaar, godverdomme !
In de handleiding staat dat je wijzigingen mag aanbrengen met corrector. Tipp'ex zullen ze wel bedoelen. Nu moet je dat eens doen : Dertig minuscule kottekes overschilderen met zwaar stinkende, en ik vermoed niet echt gezonde Tipp'Ex, die door de warmte eerder pap is dan vloeibaar. Je moet er liters verdunner bijkappen om nog enigszins je borsteltje nat te krijgen. Je hangt boven dat belastingsformulier, met een vergrootglas om al die vakjes bij te werken en die penetrante lucht dringt tot diep in je longblaasjes door, je voelt zo je bloed mee verdunnen. En daarna maar wapperen om het droog te krijgen, met een donkerblauwe BIC je berglandschap overtrekken en bij de handtekening beseffen dat die eigenlijk correct was, waarom heb je die ook overschilderd ?

JIT is een efficiënte productiemethode, maar dan alleen als je een zeer goede controle hebt over je werkproces. En ik vergeet altijd die ene factor die altijd roet in het eten gooit : mezelf.
Bon, het spul is droog, is zelfs ingevuld en de enveloppe is dichtgekleefd. Nu nog alleen binnengooien bij de buren (de belastingen wonen een paar blokken van mij vandaan) en we kunnen weer genieten in de zetel van een glaasje wijn, tevreden met mijn tijdige oplevering van een vervelende klus. Ik zet de radio op om naar het nieuws te luisteren.

Bayruth boem, Boonen buiten en Meneer Reynders om te melden dat mijn belastingen maar over twee weken binnen moeten. Tommetoch.

18-07-2006, 22:41 geschreven door Hill

17-07-2006, 21:01 geschreven door Hill

Je zit in het restaurant en weet niet goed wat je mag verwachten. Je hebt er al veel goeds over gehoord, dat wel, maar het blijft toch spannend.
En dan komt de ober. Als dan blijkt dat diie ober als twee druppels cognac lijkt op René uit Allô Allô, hetzelfde postuur, dezelfde kop met dezelfde snor en zijn servet op gelijkaardige wijze over zijn arm gedrapeerd, dan weet je dat het een aangename avond zal worden.
Het werd een zeer aangename avond. In het centrum van Antwerpen, onder de kathedraal, in wat doorgaat voor het oudste restaurant van Antwerpen.

We kozen voor het marktmenu, dat is een wekelijks wisselend menuutje van drie gangen, samengesteld uit die dag vers op de markt gekocht kan worden.
We kregen een voorgerechtje met daarop een doormidden gehakte babykreeft, op een provençaals slaatje, waarin allerlei gegrillde nootjes verborgen zaten. De kreeft moest je uit haar schulp halen met een vorkje dat heel erg leek op de vorkjes waarmee ik altijd mijn herstelde fietsband over de velg trek. Ik vreesde al weer voor het ergste, maar ik heb niets door de lucht doen schieten. Voor één keer was Murphy niet mee.
Het hoofdgerecht was eveneens van onberispelijke kwaliteit, het vlees smolt in de mond en de groentjes (o.a. miniatuurraapjes, warme kersen (dat is dan weer fruit, ik weet het ik weet het)) lagen in harmonie te blinken naast een zoet sausje.
Tussen de gangen door ruimde René af en diende René op met een lijkbiddersgezicht. Gortdroog, maar wel met een blinkende twinkel in zijn linkeroog.
Toen we hem feliciteerden met de prachtprestatie van de chef, bleef hij koel, zoals een ober uit de boekjes moet zijn. Een zuinig woordje hier, een droge opmerking daar, maar je voelde dat hij een boek aan replieken klaarhad.
Toen René (René heette eigenlijk helemaal niet René, maar Pierre, ach, een goede ober MOET Pierre heten, maar voor het gemak houden we het hier op René) de borden afruimde en ons vroeg of we ervan genoten hadden, kon de grapjas uit ons gezelschap het niet laten René te laten weten, dat het dessert uitmuntend was, maar net omdàt het zo lekker was, het zo klein leek.
René bekeek de man met een scheef oog en lanceerde : Ik weet het meneer, ik heb er dat al heel veel horen zeggen tegen mij, het was heel goed, zeer goed zelfs, zeggen ze, jammer dat het zo'n kleintje is. En hij verdween met een monkellachje naar de keuken.

Hij moet ook nog opgevangen hebben dat onze grapjas bij de spoorwegen werkte, want toen er wat later een discussie op gang kwam over hoge belastingen en zo, kwam hij er tussen : Och, door onze belastingen blijven de treinen rijden. Hopla, hij zat alweer in de keuken.

De Rooden Hoed in Antwerpen, ga erheen. Niet voor René (Pierre), maar voor het Marktmenu. Voor vijfendertig euro (zonder wijnen) heb je een menuutje dat er vijftig waard is, in een heel verzorgd kader, onder de kathedraal. En als je geluk hebt, wordt je er bediend door een enige, echte ober : René.

16-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

Vrijdagmiddag, shoppingcenter City 2 in Brussel.
Twee gezellige meiden, de ene mollig en halverwege de dertig, de andere ook volslank en misschien veertig. De ene draagt platte Marokkaanse pantoffels zonder hiel, de oudste hakjes onder een rok tot net boven de knie.
Ze zijn in een druk gesprek. Het moet heel erg grappig zijn, want om de zoveel meter vuren ze lachsalvo's de menigte in. Hun vrolijkheid overstemt met gemak de omgevingsruis.
Het is een plezier om ze door het gebouw te zien flaneren. En omdat ik ook die richting uit moet, besluit ik ze te volgen.

En maar tetteren, en maar tetteren, het kan niet op.
In het midden van de promenade willen ze naar beneden, naar de Carrefour in de kelder. Maar net die roltrap naar beneden blijkt niet te werken.
Wat weer voor opstoot van vrolijkheid zorgt. Als ze uitgelachen zijn, kijken ze elkaar even aan, ze haken arm in arm en ze stappen gezwind de stilstaande roltrap op. Die daarop prompt in werking schiet, maar naar omhoog !
Beiden springen achteruit en schrikken zo dat ze even hun kwebbels stilhouden. Waardoor des te duidelijker mijn lach wegklatert. 
Dat is dan weer het sein voor een volgend salvo van de dames.

Als lachen gezond is, worden die meiden de eerste acht jaar niet meer ziek.

15-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

Omdat ik een nieuwe versie moest nakijken van een computerprogramma zat ik niet op mijn vertrouwde stekje, maar achter een grote kast op een andere verdieping. Vanachter die kast hoorde ik volgende conversatie tussen drie collega's :

- Neen, Luc heeft dit jaar nog geen sjans gehad met zijn schapen. Ze hebben zwaar te lijden gehad van de wolvlieg.
- De wolvlieg, wat is dat voor iets ?
- Da's een nogal nijdig beest eigenlijk. Da's een vlieg die haar eitjes legt in de vacht van een schaap. En uit die eitjes komen maden en die beginnen dan dat schaap op te eten.
- Wablieft ? 
- Jaja, de Luc kon er niet mee lachen. Op twee dagen kunnen die een heel schaap binnenspelen.
- Allez gij ?!
- Ja, ik weet het ook niet, ik herhaal maar wat de Luc zei.
- En hoe gaat dat dan in zijn werk ?  Je schaap staat in de wei, twee dagen daarna kom je terug, schaap weg. Ah ja, de wolvlieg zal gepasseerd zijn...
- Of als je in Bayern woont is Bruno misschien langsgeweest.
- Bruno ? Bruno, van Lisa, van de verhuisdienst ?
- Maar neen, Bruno, die beer in Duitsland. Is die trouwens niet neergeschoten ondertussen ?
- Nochtans, Bruno van Lisa van de verhuisdienst eet ook graag schapenvlees.
- En wat kun je dan doen tegen zo'n wolvlieg ?
- Tsja, niet veel, geloof ik, je schapen uitvlooien 's avonds.
- Nou, dat lijkt me ook een heel karwei, iedere avond je wei aflopen om tussen de krulletjes van je schapen naar neten te zoeken.
- Neen, niet neten, maar maden. Het zijn vliegenlarven.
- Dus na twee dagen is daar dan alleen een plukje wol van over. Springen die maden dan niet over naar de hond, bvb ?
- Alleen als je een wollige hond hebt zeker.
- Dat weet ik niet, de Luc heeft wel zijn kiekens nagekeken, maar die hadden er geen last van.
- Zou de wollige reuzenmamoet daar ook last van gehad hebben ? Misschien is dat beest wel uitgestorven door toedoen van de wolvlieg...

Een vierde collega komt erbij : En wat hoor ik daar ? Is Bruno van Lisa van de verhuisdienst op congé in Bayern ?

13-07-2006, 18:31 geschreven door Hill

Ze zat aan het tafeltje schuin voor me, op de Wapper, het pleintje dat geprangd zit tussen de Meir, Het Rubenshuis en de sjieke Schuttershofstraat.
Ze dronk een tonic en was zeer stijlvol, maar toch sportief gekleed. Op haar tafeltje lag een verzilverde aansteker naast een pakje Marlboro Light.
Ze genoot van het zonnetje op haar bruin verbrande gezicht, dat mooi contrasteerde met haar te blonde haar. Ze moet in de goede buurt van vijftig geweest zijn.
Zo kalm en rustig als ze toen was, zo opgewekt en vrolijk werd ze toen ze hem zag. Ze zwaaide met haar slanke hand (twee sierringen) en hij kwam naar haar toe. Kus op de wang.
Hij zat nog niet helemaal neer of hij had al een sigaret van haar geschooid. De ober kwam, hij bestelde. Hetzelfde als zij, een tonic meneer ? Ja. Hij schoof zijn stoel wat dichter. Zij betaalde.

Hij was in niets wat zij was. Of toch, maar het werd belachelijk. Hij had ook een zeer bruine teint, maar dan zo onnatuurlijk dat ik vreesde dat hij zijn bruin-zonder-zon eraf zou zweten in dikke trage druppels. Zijn haar was iets dat het midden hield tussen helblond, oranje, en grijs. Geföhnt dan nog. Het grijs zal wel de oorspronkelijke kleur geweest zijn.
Hij kon zo meespelen in een reclame van Sigma-verven : zomernuances voor het tuinhuis.  
Hij was gekleed in een transparante (ach ach ach) witte linnen broek en droeg een fuchsia zijden hemd, met drie knopjes open of course, een inkijk gevend op een twaalftal zielige grijze krulletjes. Vergeten te verven dacht ik nog. Ze contrasteerden mooi met zijn gouden ketting. Boven zijn hemd droeg hij nog een mouwloos, eveneens witlinnen, vestje (gilee in het Vlaams). Ook de verplichte ongeschoren wangen waren aanwezig.
Een herspoten, gerestaureerde Peugeot was hij. Maar doorroest en hij kon het niet meer verbergen. 

Hij had heel wat te vertellen. Om de twee, drie zinnen boog hij heel vertrouwelijk naar haar toe, alsof hij haar wou dwingen naar hem te luisteren. Ze moest lachen. Ik heb heel even meegeluisterd, maar zijn conversatie getuigde van een hersendodende arrogantie : hij was goed in dit, hij was goed in dat. Mag ik eens ? Hij reikte naar haar handtas en haalde haar gsm eruit. Mijn batterijen zijn plat en ik moet dringend bellen. Mag ik ? Hij mocht.
Zij wenkte de ober en ze bestelde nog twee tonics die ze ook betaalde.

Lieve dame, je hebt nog minstens vijfentwintig jaar voor de boeg. Jij bent veel meer waard dan dit. Word wakker !    

12-07-2006, 21:19 geschreven door Hill

Het is juli en daar zijn ze weer : de jobstudenten.
Overal, maar dan echt overal duiken ze op, waar ze allemaal vandaan komen ik zou het niet weten, maar je hoeft maar met je ogen te knipperen of er staat er eentje voor jou. In de parking, bij de broodjeszaak, op de Meir voor een goed doel, in het magazijn : computers schoonmaken, direct mailings versturen,...
Ook in de supermarkt krioelt het van de jobstudenten. Je hebt er die bestellen in de visafdeling, anderen vullen dan weer rekken aan, en ook aan de kassa kun je ze vinden.

Aan de kassa zijn het altijd pronte meiden. Ook iets ouder dan de doorsnee jobstudent, want aan de kassa moet je kunnen omgaan met geld. In mijn supermarkt was het ook weer zo.
Ik had er eentje met een rode kop. Niet d'er haar, dat was lang en donkerbruin, in een staartje samengebonden. Maar het gezicht was heel rood. Van inspanning, maar vooral van nervositeit. Het wilde allemaal niet zo goed lukken. Niet dat ze haar best niet deed, maar ze moest zoveel navragen. Hoeveel kosten die vuilniszakken ?  Tot de ervaren collega achter haar. En daarna, wat moet ik doen bij een bak leeggoed ?  De kassa is geblokkeerd... Ik krijg dit potje niet gescand. Kortom, allemaal onnozele vragen eigenlijk, maar als je het niet weet, wel ja, dan weet je het niet. Ik kan er alleen maar uit concluderen dat de begeleiding van jobstudenten daar niet deugt. Want het was echt geen domme meid achter de kassa.

De reactie van de wachtenden amuseert mij ook ten zeerste. Het vertelt zoveel over hun karakter, over wie ze echt zijn. Je hebt er die pertinent weigeren aan te schuiven aan een kassa met jobstudent. Meestal zijn dat oudere mensen, gepensioneerde dametjes van zesenzeventig. Nog goed te been, maar er moet niet getreuzeld worden. Efficiëntie ten top. Ik denk dan altijd, als je gepensioneerd bent en je wil efficiënt winkelen, ga dan buiten de spitsuren als de werkmens achter zijn bureautje zit, en niet op vrijdagavond of zaterdag. Maar kom, dat is een andere discussie.
Anderen, die wel in de jobstudentenrij aanschuiven, staan er ostentatief te zuchten en op hun horloge te kijken. Meestal zijn dat dertigers en veertigers. Liefst heren in das en dames in net niet mantelpakje, zonnebankbruin met veel gouden armbanden.
Nog anderen proberen de meisjes te helpen, en geven de jobstudentes allerlei extra uitleg die het alleen nog maar complexer maakt. Probeer zo eens te scannen... Moet die bankkaart er niet anders in ? Goedbedoeld allemaal, dat wel. Maar die meiden zijn al overstresst, meer info kunnen die echt niet aan. De behulpzamen, dat zijn dan meestal prille vijftigers of net niét vijftigers. Die hebben ook zo'n dochter en herkennen hun eigen oogappel erin.
En dan heb je nog de laatste groep, die zijn echt in de minderheid, dat zijn de mensen die tijd hebben. Wie het niet zoveel kan schelen of ze om zes uur thuis zijn of om zes uur kwart. Die het vertederend vinden, zo'n vers jobstudentje. Een jonge meid die haar uiterste best doet, maar het wil niet lukken. En helemaal rood aanloopt, op haar lip bijt en eigenlijk in haar diepste binnenste zou willen huilen. Maar dat kan nu niet meer, ze is al twintig en voor zoiets onnozels ga je toch niet huilen. Maar als je goed kijkt, zie je de wanhoop in haar ogen. De wanhoop die vooralsnog het gevecht met de trots verliest voor de tranen. Die smeltkroes van gevoelens op dat ongeschonden jonge gezicht, het is van een onvermoede schoonheid.
Het is van het mooiste wat je kan zien op een vrouwengelaat. Je wil ze zo knuffelen. Kom maar bij nonkel Hill, lieveke. Het komt wel goed.
Maar je moet er snel bijzijn. Na twee-drie dagen is dit weg, zijn de gevoelens vervaagt. Dan kennen ze de job, dan zijn ze ingewerkt.

En dan zijn ze alleen nog mooie jonge meiden. De onschuld is er al af.

11-07-2006, 19:13 geschreven door Hill

De olifant was hier ! En het was mooi, zo mooi. Ontroerend mooi. Niet zozeer de olifant (die was zeer indrukwekkend, hoeoe, en prachtig, een juweel van mechaniek), dan wel de kleine reuzin.
Deze vijf meter hoge copy van de jonge Björk stal vanmorgen mijn hart en dat van alle andere Antwerpenaars. Zeer sterk, voor een houten marionet, opgehangen aan een hefkraan met stalen kabels.

Maar die subtiliteit in haar ogen, haar verliefde blik naar de olifant, het knipperen tegen het zonlicht bij het ontwaken, het was zo mooi. Vertederend vooral. Een reuzenpeuter die je met vraagogen aankijkt en je zo aan je hart wil drukken. Zo'n oog voor het menselijke, voor het detail.

Nog een voorbeeldje. Toen de reuzin net van onder de douche kwam, werd haar haar in een 'chignon' gedraaid, in een knotje, om zo gemakkelijker d'er kleedje te kunnen aantrekken. Wel die zin voor detail ontroerde mij ten zeerste. Ik heb er niet bij gehuild. Maar het scheelde echt niet veel.

Nooit gedacht dat houten poppen me zo zouden kunnen ontroeren.
En omdat het Fransen waren : chapeau !

09-07-2006, 23:37 geschreven door Hill

08-07-2006, 23:50 geschreven door Hill