Vrijdagmiddag, shoppingcenter City 2 in Brussel.
Twee gezellige meiden, de ene mollig en halverwege de dertig, de andere ook volslank en misschien veertig. De ene draagt platte Marokkaanse pantoffels zonder hiel, de oudste hakjes onder een rok tot net boven de knie.
Ze zijn in een druk gesprek. Het moet heel erg grappig zijn, want om de zoveel meter vuren ze lachsalvo's de menigte in. Hun vrolijkheid overstemt met gemak de omgevingsruis.
Het is een plezier om ze door het gebouw te zien flaneren. En omdat ik ook die richting uit moet, besluit ik ze te volgen.

En maar tetteren, en maar tetteren, het kan niet op.
In het midden van de promenade willen ze naar beneden, naar de Carrefour in de kelder. Maar net die roltrap naar beneden blijkt niet te werken.
Wat weer voor opstoot van vrolijkheid zorgt. Als ze uitgelachen zijn, kijken ze elkaar even aan, ze haken arm in arm en ze stappen gezwind de stilstaande roltrap op. Die daarop prompt in werking schiet, maar naar omhoog !
Beiden springen achteruit en schrikken zo dat ze even hun kwebbels stilhouden. Waardoor des te duidelijker mijn lach wegklatert. 
Dat is dan weer het sein voor een volgend salvo van de dames.

Als lachen gezond is, worden die meiden de eerste acht jaar niet meer ziek.

15-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

Omdat ik een nieuwe versie moest nakijken van een computerprogramma zat ik niet op mijn vertrouwde stekje, maar achter een grote kast op een andere verdieping. Vanachter die kast hoorde ik volgende conversatie tussen drie collega's :

- Neen, Luc heeft dit jaar nog geen sjans gehad met zijn schapen. Ze hebben zwaar te lijden gehad van de wolvlieg.
- De wolvlieg, wat is dat voor iets ?
- Da's een nogal nijdig beest eigenlijk. Da's een vlieg die haar eitjes legt in de vacht van een schaap. En uit die eitjes komen maden en die beginnen dan dat schaap op te eten.
- Wablieft ? 
- Jaja, de Luc kon er niet mee lachen. Op twee dagen kunnen die een heel schaap binnenspelen.
- Allez gij ?!
- Ja, ik weet het ook niet, ik herhaal maar wat de Luc zei.
- En hoe gaat dat dan in zijn werk ?  Je schaap staat in de wei, twee dagen daarna kom je terug, schaap weg. Ah ja, de wolvlieg zal gepasseerd zijn...
- Of als je in Bayern woont is Bruno misschien langsgeweest.
- Bruno ? Bruno, van Lisa, van de verhuisdienst ?
- Maar neen, Bruno, die beer in Duitsland. Is die trouwens niet neergeschoten ondertussen ?
- Nochtans, Bruno van Lisa van de verhuisdienst eet ook graag schapenvlees.
- En wat kun je dan doen tegen zo'n wolvlieg ?
- Tsja, niet veel, geloof ik, je schapen uitvlooien 's avonds.
- Nou, dat lijkt me ook een heel karwei, iedere avond je wei aflopen om tussen de krulletjes van je schapen naar neten te zoeken.
- Neen, niet neten, maar maden. Het zijn vliegenlarven.
- Dus na twee dagen is daar dan alleen een plukje wol van over. Springen die maden dan niet over naar de hond, bvb ?
- Alleen als je een wollige hond hebt zeker.
- Dat weet ik niet, de Luc heeft wel zijn kiekens nagekeken, maar die hadden er geen last van.
- Zou de wollige reuzenmamoet daar ook last van gehad hebben ? Misschien is dat beest wel uitgestorven door toedoen van de wolvlieg...

Een vierde collega komt erbij : En wat hoor ik daar ? Is Bruno van Lisa van de verhuisdienst op congé in Bayern ?

13-07-2006, 18:31 geschreven door Hill

Ze zat aan het tafeltje schuin voor me, op de Wapper, het pleintje dat geprangd zit tussen de Meir, Het Rubenshuis en de sjieke Schuttershofstraat.
Ze dronk een tonic en was zeer stijlvol, maar toch sportief gekleed. Op haar tafeltje lag een verzilverde aansteker naast een pakje Marlboro Light.
Ze genoot van het zonnetje op haar bruin verbrande gezicht, dat mooi contrasteerde met haar te blonde haar. Ze moet in de goede buurt van vijftig geweest zijn.
Zo kalm en rustig als ze toen was, zo opgewekt en vrolijk werd ze toen ze hem zag. Ze zwaaide met haar slanke hand (twee sierringen) en hij kwam naar haar toe. Kus op de wang.
Hij zat nog niet helemaal neer of hij had al een sigaret van haar geschooid. De ober kwam, hij bestelde. Hetzelfde als zij, een tonic meneer ? Ja. Hij schoof zijn stoel wat dichter. Zij betaalde.

Hij was in niets wat zij was. Of toch, maar het werd belachelijk. Hij had ook een zeer bruine teint, maar dan zo onnatuurlijk dat ik vreesde dat hij zijn bruin-zonder-zon eraf zou zweten in dikke trage druppels. Zijn haar was iets dat het midden hield tussen helblond, oranje, en grijs. Geföhnt dan nog. Het grijs zal wel de oorspronkelijke kleur geweest zijn.
Hij kon zo meespelen in een reclame van Sigma-verven : zomernuances voor het tuinhuis.  
Hij was gekleed in een transparante (ach ach ach) witte linnen broek en droeg een fuchsia zijden hemd, met drie knopjes open of course, een inkijk gevend op een twaalftal zielige grijze krulletjes. Vergeten te verven dacht ik nog. Ze contrasteerden mooi met zijn gouden ketting. Boven zijn hemd droeg hij nog een mouwloos, eveneens witlinnen, vestje (gilee in het Vlaams). Ook de verplichte ongeschoren wangen waren aanwezig.
Een herspoten, gerestaureerde Peugeot was hij. Maar doorroest en hij kon het niet meer verbergen. 

Hij had heel wat te vertellen. Om de twee, drie zinnen boog hij heel vertrouwelijk naar haar toe, alsof hij haar wou dwingen naar hem te luisteren. Ze moest lachen. Ik heb heel even meegeluisterd, maar zijn conversatie getuigde van een hersendodende arrogantie : hij was goed in dit, hij was goed in dat. Mag ik eens ? Hij reikte naar haar handtas en haalde haar gsm eruit. Mijn batterijen zijn plat en ik moet dringend bellen. Mag ik ? Hij mocht.
Zij wenkte de ober en ze bestelde nog twee tonics die ze ook betaalde.

Lieve dame, je hebt nog minstens vijfentwintig jaar voor de boeg. Jij bent veel meer waard dan dit. Word wakker !    

12-07-2006, 21:19 geschreven door Hill

Het is juli en daar zijn ze weer : de jobstudenten.
Overal, maar dan echt overal duiken ze op, waar ze allemaal vandaan komen ik zou het niet weten, maar je hoeft maar met je ogen te knipperen of er staat er eentje voor jou. In de parking, bij de broodjeszaak, op de Meir voor een goed doel, in het magazijn : computers schoonmaken, direct mailings versturen,...
Ook in de supermarkt krioelt het van de jobstudenten. Je hebt er die bestellen in de visafdeling, anderen vullen dan weer rekken aan, en ook aan de kassa kun je ze vinden.

Aan de kassa zijn het altijd pronte meiden. Ook iets ouder dan de doorsnee jobstudent, want aan de kassa moet je kunnen omgaan met geld. In mijn supermarkt was het ook weer zo.
Ik had er eentje met een rode kop. Niet d'er haar, dat was lang en donkerbruin, in een staartje samengebonden. Maar het gezicht was heel rood. Van inspanning, maar vooral van nervositeit. Het wilde allemaal niet zo goed lukken. Niet dat ze haar best niet deed, maar ze moest zoveel navragen. Hoeveel kosten die vuilniszakken ?  Tot de ervaren collega achter haar. En daarna, wat moet ik doen bij een bak leeggoed ?  De kassa is geblokkeerd... Ik krijg dit potje niet gescand. Kortom, allemaal onnozele vragen eigenlijk, maar als je het niet weet, wel ja, dan weet je het niet. Ik kan er alleen maar uit concluderen dat de begeleiding van jobstudenten daar niet deugt. Want het was echt geen domme meid achter de kassa.

De reactie van de wachtenden amuseert mij ook ten zeerste. Het vertelt zoveel over hun karakter, over wie ze echt zijn. Je hebt er die pertinent weigeren aan te schuiven aan een kassa met jobstudent. Meestal zijn dat oudere mensen, gepensioneerde dametjes van zesenzeventig. Nog goed te been, maar er moet niet getreuzeld worden. Efficiëntie ten top. Ik denk dan altijd, als je gepensioneerd bent en je wil efficiënt winkelen, ga dan buiten de spitsuren als de werkmens achter zijn bureautje zit, en niet op vrijdagavond of zaterdag. Maar kom, dat is een andere discussie.
Anderen, die wel in de jobstudentenrij aanschuiven, staan er ostentatief te zuchten en op hun horloge te kijken. Meestal zijn dat dertigers en veertigers. Liefst heren in das en dames in net niet mantelpakje, zonnebankbruin met veel gouden armbanden.
Nog anderen proberen de meisjes te helpen, en geven de jobstudentes allerlei extra uitleg die het alleen nog maar complexer maakt. Probeer zo eens te scannen... Moet die bankkaart er niet anders in ? Goedbedoeld allemaal, dat wel. Maar die meiden zijn al overstresst, meer info kunnen die echt niet aan. De behulpzamen, dat zijn dan meestal prille vijftigers of net niét vijftigers. Die hebben ook zo'n dochter en herkennen hun eigen oogappel erin.
En dan heb je nog de laatste groep, die zijn echt in de minderheid, dat zijn de mensen die tijd hebben. Wie het niet zoveel kan schelen of ze om zes uur thuis zijn of om zes uur kwart. Die het vertederend vinden, zo'n vers jobstudentje. Een jonge meid die haar uiterste best doet, maar het wil niet lukken. En helemaal rood aanloopt, op haar lip bijt en eigenlijk in haar diepste binnenste zou willen huilen. Maar dat kan nu niet meer, ze is al twintig en voor zoiets onnozels ga je toch niet huilen. Maar als je goed kijkt, zie je de wanhoop in haar ogen. De wanhoop die vooralsnog het gevecht met de trots verliest voor de tranen. Die smeltkroes van gevoelens op dat ongeschonden jonge gezicht, het is van een onvermoede schoonheid.
Het is van het mooiste wat je kan zien op een vrouwengelaat. Je wil ze zo knuffelen. Kom maar bij nonkel Hill, lieveke. Het komt wel goed.
Maar je moet er snel bijzijn. Na twee-drie dagen is dit weg, zijn de gevoelens vervaagt. Dan kennen ze de job, dan zijn ze ingewerkt.

En dan zijn ze alleen nog mooie jonge meiden. De onschuld is er al af.

11-07-2006, 19:13 geschreven door Hill

De olifant was hier ! En het was mooi, zo mooi. Ontroerend mooi. Niet zozeer de olifant (die was zeer indrukwekkend, hoeoe, en prachtig, een juweel van mechaniek), dan wel de kleine reuzin.
Deze vijf meter hoge copy van de jonge Björk stal vanmorgen mijn hart en dat van alle andere Antwerpenaars. Zeer sterk, voor een houten marionet, opgehangen aan een hefkraan met stalen kabels.

Maar die subtiliteit in haar ogen, haar verliefde blik naar de olifant, het knipperen tegen het zonlicht bij het ontwaken, het was zo mooi. Vertederend vooral. Een reuzenpeuter die je met vraagogen aankijkt en je zo aan je hart wil drukken. Zo'n oog voor het menselijke, voor het detail.

Nog een voorbeeldje. Toen de reuzin net van onder de douche kwam, werd haar haar in een 'chignon' gedraaid, in een knotje, om zo gemakkelijker d'er kleedje te kunnen aantrekken. Wel die zin voor detail ontroerde mij ten zeerste. Ik heb er niet bij gehuild. Maar het scheelde echt niet veel.

Nooit gedacht dat houten poppen me zo zouden kunnen ontroeren.
En omdat het Fransen waren : chapeau !

09-07-2006, 23:37 geschreven door Hill

08-07-2006, 23:50 geschreven door Hill

Het Anti Hitte Front juichte. Het zou gaan onweren. Liters water zouden vallen, alle pollen en stof worden weggewassen en de temperaturen zullen een legendarische chute maken van vijfendertig naar vijfentwintig. Joepie ! Eindelijk !

Het Anti Hitte Front bestaat uit Jan, mijn chef, Anja, een zeer goed gelukte collega en ikzelf. Sabine wou niet meedoen. Zij vindt die warmte wel geinig. Tegendraads mens.
De enige bestaansreden van het AHF is 'het warme weder voor malkander draagbaarder maken'. Onze voornaamste activiteit bestaat dan ook vooral in het zagen tegen elkaar over hoe warm het wel weer is (of hoe warm het weer wel is). Dus eigenlijk maken we vooral het leven van onze collega's aangenamer. Moeten zij ons geweeklaag niet aanhoren. We hebben wel vage plannen om volgende zomer samen naar Nova Zembla te trekken voor drie maanden. Maar die plannen zijn nog maar in embryonaal stadium.

Pien Jr. had voor gisteren onweer voorspeld en wij zaten dan ook met ons drietjes hoopvol naar de wolkenloze blauwe hemel te turen, de goede weersvoorspellingen in het achterhoofd.
Het werd namiddag, vier uur, vijf uur, maar de hemel bleef rimpelloos. Zelfs geen schapenwolkjes te bespeuren. Bèè. De thermometer buiten gaf vijfendertig graden aan. Al vier dagen weigert dat ding te bewegen, alleen eergisteren ja, toen wipte hij naar negenendertig.
De afkoeling zou dan wel voor 's avonds zijn besloten we. Antwerpen is wel in meer dingen een beetje achter.

Rond acht uur zat ik dus thuis voor mijn raam. Te hopen. En ik ben er zeker van dat in Mechelen en in Zwijndrecht de medeleden van het AHF ook met hun kop uit het raam hingen. Noppes. Het bleef broeierig wolkenloos. Ik geef het niet graag toe, maar ik heb zelfs een krakkemikkige lambada uit mijn lendenen geperst als soort van primitieve regendans. Het hielp geen zier. Ik werd er alleen nog meer zweterig en plakkerig van.
Het koelde ook niet af buiten. Geen zuchtje wind. Geen blaadje bewoog.

Ik heb voor mijn venster gestaan tot 1u15. Slapen lukte toch niet. Tussen natte lakens liggen het is een vreselijk gevoel. En dan niet kunnen slapen omdat je nerveus bent, alleen al omdat je denkt dat je weer niet zult slapen. Wat moet je dan, schaapjes tellen ? Bèè. Tegen kwart voor twee moet ik toch in slaap gesukkeld zijn. Dat weet ik, want toen ik wakker schrok was het twee uur nul vier. En het was aan het regenen ! Aan het gieten zelfs. Buiten, tegen de ruit, tegen de kast, op mijn bed en op het parket. Nu waren mijn lakens niet alleen nat van het zweet maar ook nog eens van de regen.
Het was de eerste keer dat ik dat deed en ik moet zeggen het is maar matig aangenaam : om halfdrie 's nachts je parket droogwrijven.

De volgende morgen om half zes zat ik weer rechtop in bed, ademnood, zuurstoftekort, TE HEET, want het venster was ondertussen dicht tegen de regen. Ik moést opstaan, het ging gewoon niet meer. En zo is het nu al zo'n twee weken van dattem. Verdomme toch, een mens zou ervan gaan vloeken.

O ja, en vanwaar die titel, wel het is hier momenteel zo warm dat er een ruimtetuig is neergestort in mijn straat (zie foto).
Het zijn gekke tijden.

06-07-2006, 21:16 geschreven door Hill

05-07-2006, 21:32 geschreven door Hill

In de vooravond ben ik bij mijn tandarts langs geweest. Achtendertig graden heet en meneer gaat bij zijn tandarts zitten. Dat scoort toch wel een dikke zeven op de schaal van de Sade. Maar goed, toen ik de afspraak vastlegde, kon ik natuurlijk ook niet weten dat het zo warm zou zijn.
Bij een hittegolf naar de tandarts gaan klinkt misschien erg, maar het kan nog altijd erger. Verleden jaar bijvoorbeeld. Toen ben ik erin geslaagd om die afspraak pal op mijn dertigste verjaardag in de plannen. Je moet het maar doen. Ik belde voor een afspraak, hij kon niet, we verschoven de datum een paar keer heen en weer en voor ik er erg in had was het op mijn verjaardag. Ik had het niet eens gemerkt tot de avond zelf.
't Was tof. Thuis komen, de taart staat klaar, en dan met een verdoofde linkerwang zitten. Niet willen toegeven natuurlijk, toch proberen die taart in die verlamde muil te proppen, niet goed weten of je smoel nu dicht is of open, beginnen kauwen, met als resultaat dat de taart overal lag uitgenomen in mijn kelegat. En dan achteraf de vrienden : heb je goed gevierd ? Ja hoor, een echt bachanaal, het etensresten lagen meters in het rond...

Maar dat was verleden jaar. 
Nu, ik moet het toegeven, de tandarts die ik heb is een sympathieke peer. Alleen, hij heeft te veel neushaar. Dat is een typische beroepsziekte van tandartsen denk ik. Mijn vorige had dat ook. Hij hangt boven je, hij begint te peuteren aan iets waarvan jij hoopte dat hij het niet zo zien, en je kijkt recht in zijn giganteske neusgaten. Een grasveld. Struikgewas. Kreupelhout. Het Zoniënwoud heeft er geen lap aan. Een tip : ga altijd in de zomermaanden naar de tandarts. De kans dat hij dan met een snotvalling zit is het kleinst. Hoef je niet te kijken op die slijmerige lianen in het Zoniënwoud.
Dus jij maar gruwelen en hij maar peuteren en peuteren. Tot hij iets vindt dat pijn doet. En dan gaat hij boren. Hèhèhèhè.

Het viel me al bij al nog goed mee deze keer. Hoewel.
Erg geruststellend is het toch niet als je zinssneden hoort als : Och, ik zie het al, ik zal het doen zonder verdoving... Hey how, ik vind verdoving niet erg ! Echt niet ! Geef hier die verdoving ! 
Of nog : dat is leuk werk een tand herbouwen, je tand was bijna volledig weg en nu heb ik er een nieuwe geboetseerd. Wablieft ? Tand bijna helemaal weg, je moet alleen die vulling verstevigen, jij. Een tand boetseren, waar haalt hij het. Ik ben toch niet van plasticine !
En dan, op het einde, haha, ik heb al iets gemaakt dat weer op een kauwvlak lijkt. Al heel wat beter dan die grot van daarstraks. Grot ! Komaan jong, ga iemand anders beledigen hé.

Maar, het moet gezegd, mijn bijtertjes zijn weer in orde. Tak tak. En dat zonder die zeurende verdoving. Ik kan eten, zonder morsen. En dat ga ik nu doen !
Ik trek de ijskast open en daar staren mij vier drinkyoghurtjes aan. Gekocht uit voorzorg. Ik heb ook nog twee wortels, en een potje mosterd. Het wordt weer een boeiend avondmaal.

Maar morgen, morgen bak ik taart !

04-07-2006, 20:22 geschreven door Hill

03-07-2006, 21:52 geschreven door Hill

Joepie, het is weer zomer !

De kanarie valt uitgetsjiept van zijn stok, waar eens de radio stond ligt nu alleen nog een stekker in een plasje gesmolten plastiek.
Het parket springt los en verpulvert onder je voeten, voor iedere liter water die je binnenkapt, zweet je een veelvoud uit. Gelukkig brengt de kokende koffie verkoeling.
Je oogballen kraken in hun uitgedroogde kassen en de zonnecrème is verdampt.
De krant vliegt in brand door ernaar te kijken en de Kalahariwoestijn is opgerukt tot aan het terras.
Het huis ligt vol kwikbolletjes, de thermometer is ontploft. Je had graag in je poedel door huis gelopen maar je short is aan je vel gesmolten.
D'er is een meeuw uit de lucht gevallen, steendood, dwars door de schoorsteen heen, de  microgolfoven is op eigen kracht in de frigo gekropen en de kamerplant heeft kunstmatige ademhaling nodig.

Joepie, het is weer zomer !  

02-07-2006, 20:03 geschreven door Hill

01-07-2006, 22:19 geschreven door Hill

30-06-2006, 21:23 geschreven door Hill

Het hoofd gesteund in beide handen, de wenkbrauwen gefronst, de buitenwereld mentaal buitengesloten.
Zo zat ik deze namiddag over een rapport gebogen. De denker van Rodin kon er een puntje aanzuigen. Ik hoorde niets, ik registreerde niets, opperste concentratie. Als je goed luisterde kon je het rustgevend ronken van mijn hersentjes horen, alleen onderbroken door een hels geknetter als twee zenuwsynapsen tegen elkaar vonkten. Mijn hersenactiviteit was voelbaar aan de warmtegordel die rond mijn bureau hing. Einstein is een watje.

Zo zat ik dus in messcherpe concentratie aan mijn bureau toen iemand halfluid in mijn oor gilde : Joehoe ! Ik wipte al net zo hoog als de schoonmaakster gisteren, mijn hart klokte af op 250 BPM, dit moet me vier jaar van mijn leven gekost hebben.
Joehoe ! Het was vrolijke Vicky die in mijn oor toeterde.
Een uurtje daarvoor had ik haar een mail gestuurd die ik eindigde met de woorden : Moest je nog problemen ondervinden met de nieuwe templates, geef maar een gil.
Wat ze dan ook prompt deed. Het pestkopje.

Waarom moeten vrouwen altijd alles zo letterlijk nemen ?        
Ik kon verdorie morsdood geweest zijn !

29-06-2006, 19:35 geschreven door Hill

Ze slaakte een gil en maakte letterlijk een sprongetje achteruit. Door haar plotse beweging sloeg ze tegen de witplastieken vuilnisbak. Ze keek me aan met wijdopengesperde ogen en een hand voor d'er mond.

De schoonmaaksters komen bij ons op het werk langs na de werkuren. Hoe hun taakverdeling is, weet ik niet (zijn ze met een tiental en ruimen ze elk een verdieping op, of zijn ze met een handvol en lopen ze zo elke verdieping af), maar rond half zeven komt telkens hetzelfde marokkaanse meisje de prullenmanden leegmaken, de toiletten schrobben, de bureaus soppen.
Telkens dezelfde mollige meid, in sneakers en jeans met daarboven een blauwwitte sweater van ISS. (ISS is de naam van de schoonmaakfirma). Omdat ik dit een aangename gedachte vind, ga ik er maar vanuit dat die jonge vrouw mijn schoonmaakster is, de schoonmaakster van mijn verdieping. Overdag zit ik natuurlijk niet alleen op die verdieping, maar tegen zes uur is iedereen naar huis en dan is de achtste verdieping van mij.
Ik zet een muziekje op, schop mijn schoenen uit, en haal een colaatje.
En tegen half zeven danst dan die Marokkaanse voorbij. Ze moet er eentje van de derde generatie zijn of zo want ze spreekt perfect nederlands. Een beetje te perfect naar mijn goesting want er schemeren merkbaar antwerpse klanken door haar woorden.

Vanavond was ze het koffiehokje aan het oprommelen toen ik een colaatje uit de automaat wou protonnen. Ze had me niet zien komen, omdat ze met haar rug naar me toe stond en horen kon ze me ook niet (sokken op tapijt). Ik wou haar niet storen, ze leek me geconcentreerd bezig, en dus wachtte ik geduldig tot ze het kleine gangetje gedweild had. Toen voelde ze mijn blikken in haar rug en ze draaide zich om...

Ze is moeten gaan zitten, ik heb voor haar een bekertje water volgeschonken en heb moeten beloven dat nooit, maar dan ook nooit meer te doen. Als ik vermoed dat ze me niet gezien heeft moet ik al fluitend naderen. Dat is nu onze afspraak.

Zelden heb ik iemand zo zien schrikken. (Alleen misschien mijn moeder ooit, toen mijn zelfgemaakte salpeterzuurbom ontplofte in de berging, maar dat is al lang geleden.)
Zo'n grote schrikogen. Maar het is wel verstaanbaar natuurlijk. Ik zit nu eenmaal opgescheept met een impressionante persoonlijkheid en een oogverblindende uitstraling. Ik heb het tegen jullie, dames !

28-06-2006, 22:17 geschreven door Hill

Conversatie gisterenavond op msn met een goede vriend, die ik in geen weken gesproken had :






-Koekoe !
-Joeoeoe !
-Alles goe ?
-'k ben moe.
-Me too!
...
-Ge vindt niets meer met oe ?
-Toetoe ! (*)
-Allez dan, toedeloe !
-Toedeloe !
-Hou U goe !
-Joeoeoe.

(over and out)

(*) Westvlaams voor 'toch wel'

Goede vrienden hebben niet veel woorden nodig...

27-06-2006, 20:15 geschreven door Hill

Ik hang uit het raam en kijk naar de de natte mensen. Met hun natte voeten. In hun natte autootjes.
Je hoort niets. Alleen het suizen van rubber over asfalt. En dan flitst een gele ambulance door het rode licht. Met blauwe zwaailichten en een loeiende glissando-alarmsirene. Wiiiioeoeh, dopplereffect en weg.

Wat ik me soms afvraag, is waar die oude ziekenwagentjes naartoe zijn. Tien, vijftien jaar geleden zat op iedere ziekenwagen, brandweerauto, politiecamionnetje noem maar op, een twee-tonige sirene. Ti-ta-ti-ta. De afgelopen tien, vijftien jaar zijn die allemaal stilletjes (dat is hier het woord wel) uit het straatbeeld (straatklank) verdwenen en vervangen door die opklimmende en weer te pletter stortende jammerklanken. Die ik me vooral herinner uit de totaal foute Amerikaanse series uit de jaren '80 : Chips, The A-team,...

Wie heeft beslist om die oude tweetonigen naar de schroothoop te verwijzen ? Het was toch veel mooier, geef toe. De ziekenwagen, met zijn tweenotenzang (re-si, re-si) in harmonie, of lekker dissonant, met de re-si re-si van de brandweerwagen. Als er nog een politiewagen meereed was de fanfare compleet, want bij politiewagens stond de sirene een toontje lager (do-la, do-la). Een ongeval had toen nog iets feestelijks. Ambiance met de ambulance.
 
Maar nu is dat allemaal vervangen door die veel stoerdere afweersirenes. Precies of er elk ogenblik een bom uit de hemel kan vallen. Wiiioeoeh, wiiioeh, boem krak en gedaan.
Wat ook heel ergerlijk is bij die sirenes is dat van die jonge aspirant politiemannekes zo graag spelen met hun spiksplinternieuwe toeter. Aan de rode lichten, de sirene vier-vijf keer doen starten en stoppen zodat je een vervelend -wat zeg ik- onmenselijk irritante acidhouse intro krijgt. Hoe dat ding bediend wordt, ik weet het niet, maar ik stel me er altijd zo'n nog pukkelige puberpolitieagent bij, die zich volledig uitleeft met de joystick van de sirene. Laten we bij het volgende kruispunt nog eens de sirene laten huilen. Jihaai ! I like to move move it !

Dan was het toch veel leuker en gezelliger vroeger, veel minder irritant ook, met de tweetonige sirene.
Kon je bij buurtfeestjes de mensen nog eens van tafel recht krijgen, door net achter het muurtje met je trompet ti-ta-ti-ta te blazen, geen mens had het door dat het niet echt was. En wij dan opgewonden vanachter de haag springen en roepen van : het waren de pompiers, het waren de pompiers, de schuure van Lucien is aan het branden.
En dan twee nonkels met de vélo (fiets in voor mietjes), de wijk doorcrossen naar de schuure van Lucien, om te helpen kijken blussen.

Aaah, opgroeien doet pijn.

(Zopas bedacht dat 'tweetonige sirene', wel heel dicht ligt bij tweeténige sirene, waarbij ik dan weer aan allerlei spannends moet denken met zeemeerminnen.
Probeer zo'n verband maar eens te leggen met een glissando alarmsirene...)

26-06-2006, 20:53 geschreven door Hill

Het Belgisch kampioenschap wielrennen in Antwerpen, de sfeer was... vreemd, a-typisch vooral.
Het begon nochtans opperbest. De helikopters bromden over mijn appartementje, en dat is het sein dat het gaat gebeuren. Het kriebelt een heel klein beetje in het buikje. Zoals tienjarigen het voelen kriebelen als Sinterklaas langskomt. Ze weten allang 'het geheim van Sinterklaas', maar het blijft toch spannend. Zo ook hier.
Eerst de helikopters, dan de zwaantjes, en dan komt dit monument van het wielrennen langs : de volgwagens (nu ja, ze reden voorop, dus technisch gezien zullen dat wel geen volgwagens zijn zeker) met de klokken erop. Tutututuuuu. Ro-da-ni-a. Heerlijk heerlijk. Al sedert mensenheugnis rijden die auto's in de koers rond en telkens die lijzige kreet, met frans accent, Ro-da-ni-a. Jeugdsentiment ten top. En daar dan weer achter Boonen en Co.

Dat was dus de start op de middag. Tegen drie uur zakte ik dan af naar het hart van de koers, de plaatselijke ronden. Daarvoor moest ik een stukje parkoers doorkruisen. De stad leek verlaten, op een occasionele paraplu na. 
Geen straten met rijendik, feestende mensen, geen zomerstoelen in voortuintjes en met de vrienden een BBQ. Neen, niets van dat alles, weinig mensen te zien. Hier en daar een gordijn dat opengetrokken wordt op de vijfde verdieping van een appartement, maar sfeer, neen.

Nu kun je de oorzaak daarvan leggen bij het weer. Regen nodigt niet uit tot hevig supporteren. Maar, neen, dat zou te gemakkelijk zijn. Ik heb vaak in de regen gestaan bij een wielerwedstrijd. Na een doortocht vluchtten we dan met zijn allen in de tent van de wijkfeesten, of in het café, maar hier kun je niet weg. Je kijkt tegen verdiepingen hoge gebouwen aan. Oninneembare torens.
Koersen moeten niet in de stad georganiseerd worden, maar 'midden de stikken'. Hoogstens in een dorp. Daar hoort de koers thuis. En zeker niet in putje Antwerpen.

Om te beginnen zijn er in Antwerpen al geen cafés.
Neen, U leest het goed, er zijn in Antwerpen geen cafés. In Antwerpen hebben ze tavernes. Het is een subtiele nuance, maar voor de wielersfeer is dat een wereld van verschil. Ik probeer het uit te leggen.
In een taverne vind je een kleurenfoto van de cafébaas in gezelschap van Jean-Marie Pfaff. In een café hangt een uit de krant geknipt stukje waarin Marcel geprezen wordt : Marcel voor de vierde keer overwinnaar in de vinkenzetting. Marcel toont trots zijn kooitje aan de fotograaf, waardoor de foto helemaal uit balans staat. Marcel zelf staat ook scheef.
In een taverne hangt een kleurenposter (A3-formaat) van Johan Museeuw in zijn regenboogtrui, met daarover zijn handtekening in dikke zwarte alcoholstift. In een café staat achter de toog een vergrote foto (witzwart) van Freddy Maertens, enigszins kromgetrokken van jarenlang zonlicht en met een gele schijn erover. Er heeft ooit een handtekening opgestaan, maar die is nu niet meer leesbaar.
Dat is dus het verschil tussen een café en een taverne. Als het regent, dan stroomt zowel café als taverne vol, om de wedstrijd te volgen op de tv. In het café worden pinten en soep geschonken. In een taverne Palmkes en koffie. Ik zei het toch, in Antwerpen zijn geen cafés.

Wat de laatste jaren ook heel erg veranderd is, is het publiek van wielerwedstrijden. Vroeger waren dat allemaal mannen van middelbare leeftijd en ouder, met een stevige buik, gekleed in jassen die eigenlijk niet meer kunnen, en vaak met een pet op hun kop, achterstevoren, met het merk erop van één of andere fietssponsor. Vaak ook met een afgebeten goedkoop sigaartje in hun hoofd. Als er al jonge jongens bij zaten dan waren die gegarandeerd in fietstenu. Maar hier is dat helemaal anders.

Ik stond op 150 meter van 'den arrivée'. (in de koers bestaat dat niet, een aankomstlijn, dat heet arrivée. En als je die in een wereldbekerwedstrijd als eerste overschrijdt ben je 'gearriveerd'. Zo zit dat.) Van hondervijftig meter tot driehonderd meter voor de streep staan normaal de bedeesde kenners. De tribune is voor het 'chique volk', de sponsors, plaatselijke politici, BVs. De meters daarvoor staan dan de kenners die willen vechten voor hun plaatsje. Elleboog zetten, luide discussies aangaan, medekijkers wegpesten door in hun zicht te hangen, met paraplu's steken, dat volkje. Tussen de vijftig en de honderdvijftig meter staan dan de verliezers van voorgaand gevecht en daarvoor dus de bedeesde kenners. Die willen zich niet meer druk maken (het is maar koers) en ze weten dat de eindsprint toch op gang getrokken wordt net in die zone. En dat is per slot van rekening toch het mooiste om te zien.

Ik stond dus tussen de bedeesde kenners, maar naast en rond mij stonden vooral dames, vrouwen, meisjes. Nooit gezien ! Moeders van achtendertig, met giecheldochtertjes met een brilletje, van elf. En allebei om ter hardst roepen als Tommeke Boonen passeert. Jonge vrouwen van zevenentwintig met hakjes, die hun vriend vergezellen. Dat zouden ze drie jaar geleden nooit gedaan hebben. Komaan dames, het regent, het is koers, dat is niets voor jullie ! Als Boonen passeert ontgoocheld kijken omdat ze hem gemist hebben, en als ze zijn naam noemen toch nog blozen. Tsk tsk tsk. Nu goed, van mij mogen ze er staan, als ze maar geen domme vragen stellen. Waar rijdt Museeuw ? Die in het groen is dat McEwen ? Dit is hier het Belgisch kampioenschap, McEwen is Australiër, hij mag niet meedoen. Hoe flauw, de Belgen mogen toch ook meedoen in de Ronde van Frankrijk...

Dat was het enige van sfeer dat er te rapen viel. Bij iedere doortocht van Boonen : Allez Tom. En dat was het. De sfeer was ook een beetje verpest doordat de helikopters die de beelden moesten doorstralen, neergestort waren. Gelukkig geen doden, maar dus ook geen tv-beelden. Ik stond daar mooi te blinken met mijn elandpakje aan en mijn spandoek : Leve Da Moose.
Ergens bij mij in de buurt stonden ook, helemaal verloren, twee heel oude knarren, ter hoogte van het Vlaams Blok hoofdkwartier met een verregende vlag met de vlaamse leeuw erop. Pfff, alleen daarom zou je willen dat Philippe Gilbert won, onze beloftevolle Ardennees.
Hij werd tweede, Nico Eeckhout kreeg de bloemen.

Om af te sluiten, nog het beeld dat me het meeste bijgebleven is en dat meteen de hele namidag goed samenvat. 
De wedstrijd is gedaan, het blijft gietregenen. Een koppel, beiden zestigers stappen behoedzaam om de plassen heen, hij houdt een gescheurde paraplu omhoog, zij heeft het koud. Aan de leiband hebben ze een Césarke. Het drommeltje is helemaal verregend, zijn krulletjes zijn weggespoeld tot een plakkerige brei tegen zijn lijfje. Het beestje heeft een groene nek. De kleur van zijn riempje is afgegaan.

25-06-2006, 21:49 geschreven door Hill

Ik ben deze namiddag naar het WK voetbal geweest. Jawel. Om de hoek, op het Plaça Sao Joao (voorheen Tsingtsjangsplaain) had een Antwerpse sportvereniging een WK georganiseerd met 16 landenteams, bijeengesprokkeld uit de verschillende nationaliteiten die in de buurt van het Sint-Jansplein wonen.
Het toernooitje begon al om 10 uur deze morgen, maar dat was voor mij te vroeg. Ook voor de Ghanese ploeg blijkbaar want hun wedstrijd is verzet omdat de spelersgroep nog in bed lag. Een geluk al dat Jamaïca geen delegatie gestuurd had of ze waren nog aan het wachten.
Tegen halfdrie teende ik richting voetbalwedstrijd. Ik denk dat ik de prijs verdien voor de meest neutrale supporter ooit. Om te beginnen ken ik bitter weinig af van voetbal. Ik was vijfentwintig geloof ik toen ik besefte dat je 'pinantie' als 'penalty' moet spellen.
Na een kwartiertje wedstrijd wist ik nog niet 1) of ik keek naar de eerste voorronde of naar de finale, 2) ik wist de stand niet en 3) ik wist niet eens wie tegen elkaar speelden. Ja, langs de ene kant waren dat pikzwarte negers in rode truitjes en langs de andere kant waren dat middelmatig zwarte negers in blauwe tenu. De blauwen bleken achteraf Kaapverdië geweest te zijn. Hun sponsor stond in zwarte opdruk op hun rug : Carrosserie Rietje. Als hoofsponsor van Kaapverdië. De anderen hadden geen sponsor, meer nog ze hadden zelfs niet genoeg truitjes. Als een speler vervangen werd moest hij ook zijn truitje doorgeven. Zo heeft het nummer twee drie keer gescoord, maar telkens was het een andere speler. Amateuristisch, jawel, maar soms is dat zoveel gezelliger. Veel wordt toch weggepolijst door al dat professionalisme. Waar zie je anders nog zulke geestige situaties ?
Bij een hoekschop van Brazilië gaat de bal een meter naast. En de schoen ook. De wedstrijd is drie minuten stilgelegd tot de Zuid-Amerikaanse hoekschopper zijn schoen teruggezocht had. Ook de finale is met een minuut vertraging op gang gefloten : een kleutertje maakte de middencirkel onveilig met zijn crossfietsje. Toen Sierra Leone kort na elkaar twee keer scoorde, werd een polonaise ingezet, het veld rond door de supporters, tijdens de wedstrijd dan nog. Een eenzame Braziliaanse drummer (van de tegenpartij dus) gaf het ritme aan.
Ook bij Sierra Leone grappige taferelen. Dat waren ook zeer zwarte mannekes, hun keeper was een waar fenomeen, twee centimeters te groot om hottentot te zijn, maar hij pakte elke bal. Bij Sierra Leone dus speelden twee (!) nummers 100 (!!) mee. Kijk dat is nu het amateurisme waar ik van hou.
For what it's worth misschien de eindstand nog meegeven : Kaapverdië werd vierde, Ghana (nog een standje gekregen op het podium omdat ze zoveel te laat waren) derde. Het zilver was voor de sambakuiten van Brazilië, maar verdiende winnaar bleek Sierra Leone. De zwarte mannekens riepen hun buren (?) van Ghana mee op het podium en een dansfeest begon. Plots doken allerlei percussie-instrumenten op (van grosses-caisses tot timbalen) en het klepperde dat het een aard had.

Ik had er goesting van gekregen en daarom concentreerde ik me nu op de kraampjes die rondom het plein stonden. Het werden zoete pannenkoekjes, met hartige platte kaas en rozijnen uit Wit-Rusland en een Caparinha van de Braziliaanse cocktailbar. Ondertussen waren op het podiumpje een vijftal Turkmeense meisjes en drie jongens (allemaal tussen de 12 en 16 schat ik) aan een demonstratie volksdansen begonnen, de meisjes met veel kanten rokken en in fluwelen kleedjes, de jongens in ruiterslaarzen en rij-uniform.
De pannenkoekjes waren op, het optreden gedaan en mijn cocktail leeg. Tijd om terug naar de Moose Tower af te zakken. (Of op te stijgen zo je wil.)

Ik plofte in mijn zetel neer en sloot de ogen. Hèhè, dat was een leuke achternoen. Wat zou ik vanavond nog doen ? Niks eigenlijk. Dus, wat zit ik hier te doen als het buiten feest is vol exotische schonen. Tien minuten daarna stond ik weer op het pleintje. Het was ondertussen al na zevenen geworden en ik had echte honger. Ik ging voor de Pakistaan (het zal wel weer niet mogen van Bush zeker, maar foert). Zijn specialiteit was rijst met kip. Wat daar nu eigenlijk Pakistaans aan is mag Joost weten, ik dacht altijd dat kip met rijst toch in heel de Aziatisch wereld bekend is. Tot ik een hap nam. Spicy ! Het was net te doen. Gelukkig hadden ze daar ook bluswater. Of dat een Pakistaanse specialiteit was betwijfel ik ten zeerste : Groene ijsthee. Geen ambachtelijk recept, maar een blikje van Lipton. Nu ja, het hielp.

Ik ben nog eens goedendag gaan zeggen tegen de Braziliaanse poezewoes achter de cocktailbar. Heel grote donkere ogen had die. Om in weg te duizelen. Wat ik dan ook deed. Die derde of vierde cocktail zal daar ook wel aan meegeholpen hebben.
Tevreden keerde ik huiswaarts. Soms, heel soms is een volksfeest een aangename bedoening.
 
En morgen is er weer eentje. Dan wordt het BK wielrennen beslecht in en om Antwerpen. Het moet al heel erg fout lopen als daar geen Belg wint. Als jullie kijken, ik zal zwaaien. Ik ben die met zijn rood hemdje aan, met zijn nogal eland-achtig uiterlijk.

24-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

23-06-2006, 20:45 geschreven door Hill