Ik ben deze namiddag naar het WK voetbal geweest. Jawel. Om de hoek, op het Plaça Sao Joao (voorheen Tsingtsjangsplaain) had een Antwerpse sportvereniging een WK georganiseerd met 16 landenteams, bijeengesprokkeld uit de verschillende nationaliteiten die in de buurt van het Sint-Jansplein wonen.
Het toernooitje begon al om 10 uur deze morgen, maar dat was voor mij te vroeg. Ook voor de Ghanese ploeg blijkbaar want hun wedstrijd is verzet omdat de spelersgroep nog in bed lag. Een geluk al dat Jamaïca geen delegatie gestuurd had of ze waren nog aan het wachten.
Tegen halfdrie teende ik richting voetbalwedstrijd. Ik denk dat ik de prijs verdien voor de meest neutrale supporter ooit. Om te beginnen ken ik bitter weinig af van voetbal. Ik was vijfentwintig geloof ik toen ik besefte dat je 'pinantie' als 'penalty' moet spellen.
Na een kwartiertje wedstrijd wist ik nog niet 1) of ik keek naar de eerste voorronde of naar de finale, 2) ik wist de stand niet en 3) ik wist niet eens wie tegen elkaar speelden. Ja, langs de ene kant waren dat pikzwarte negers in rode truitjes en langs de andere kant waren dat middelmatig zwarte negers in blauwe tenu. De blauwen bleken achteraf Kaapverdië geweest te zijn. Hun sponsor stond in zwarte opdruk op hun rug : Carrosserie Rietje. Als hoofsponsor van Kaapverdië. De anderen hadden geen sponsor, meer nog ze hadden zelfs niet genoeg truitjes. Als een speler vervangen werd moest hij ook zijn truitje doorgeven. Zo heeft het nummer twee drie keer gescoord, maar telkens was het een andere speler. Amateuristisch, jawel, maar soms is dat zoveel gezelliger. Veel wordt toch weggepolijst door al dat professionalisme. Waar zie je anders nog zulke geestige situaties ?
Bij een hoekschop van Brazilië gaat de bal een meter naast. En de schoen ook. De wedstrijd is drie minuten stilgelegd tot de Zuid-Amerikaanse hoekschopper zijn schoen teruggezocht had. Ook de finale is met een minuut vertraging op gang gefloten : een kleutertje maakte de middencirkel onveilig met zijn crossfietsje. Toen Sierra Leone kort na elkaar twee keer scoorde, werd een polonaise ingezet, het veld rond door de supporters, tijdens de wedstrijd dan nog. Een eenzame Braziliaanse drummer (van de tegenpartij dus) gaf het ritme aan.
Ook bij Sierra Leone grappige taferelen. Dat waren ook zeer zwarte mannekes, hun keeper was een waar fenomeen, twee centimeters te groot om hottentot te zijn, maar hij pakte elke bal. Bij Sierra Leone dus speelden twee (!) nummers 100 (!!) mee. Kijk dat is nu het amateurisme waar ik van hou.
For what it's worth misschien de eindstand nog meegeven : Kaapverdië werd vierde, Ghana (nog een standje gekregen op het podium omdat ze zoveel te laat waren) derde. Het zilver was voor de sambakuiten van Brazilië, maar verdiende winnaar bleek Sierra Leone. De zwarte mannekens riepen hun buren (?) van Ghana mee op het podium en een dansfeest begon. Plots doken allerlei percussie-instrumenten op (van grosses-caisses tot timbalen) en het klepperde dat het een aard had.

Ik had er goesting van gekregen en daarom concentreerde ik me nu op de kraampjes die rondom het plein stonden. Het werden zoete pannenkoekjes, met hartige platte kaas en rozijnen uit Wit-Rusland en een Caparinha van de Braziliaanse cocktailbar. Ondertussen waren op het podiumpje een vijftal Turkmeense meisjes en drie jongens (allemaal tussen de 12 en 16 schat ik) aan een demonstratie volksdansen begonnen, de meisjes met veel kanten rokken en in fluwelen kleedjes, de jongens in ruiterslaarzen en rij-uniform.
De pannenkoekjes waren op, het optreden gedaan en mijn cocktail leeg. Tijd om terug naar de Moose Tower af te zakken. (Of op te stijgen zo je wil.)

Ik plofte in mijn zetel neer en sloot de ogen. Hèhè, dat was een leuke achternoen. Wat zou ik vanavond nog doen ? Niks eigenlijk. Dus, wat zit ik hier te doen als het buiten feest is vol exotische schonen. Tien minuten daarna stond ik weer op het pleintje. Het was ondertussen al na zevenen geworden en ik had echte honger. Ik ging voor de Pakistaan (het zal wel weer niet mogen van Bush zeker, maar foert). Zijn specialiteit was rijst met kip. Wat daar nu eigenlijk Pakistaans aan is mag Joost weten, ik dacht altijd dat kip met rijst toch in heel de Aziatisch wereld bekend is. Tot ik een hap nam. Spicy ! Het was net te doen. Gelukkig hadden ze daar ook bluswater. Of dat een Pakistaanse specialiteit was betwijfel ik ten zeerste : Groene ijsthee. Geen ambachtelijk recept, maar een blikje van Lipton. Nu ja, het hielp.

Ik ben nog eens goedendag gaan zeggen tegen de Braziliaanse poezewoes achter de cocktailbar. Heel grote donkere ogen had die. Om in weg te duizelen. Wat ik dan ook deed. Die derde of vierde cocktail zal daar ook wel aan meegeholpen hebben.
Tevreden keerde ik huiswaarts. Soms, heel soms is een volksfeest een aangename bedoening.
 
En morgen is er weer eentje. Dan wordt het BK wielrennen beslecht in en om Antwerpen. Het moet al heel erg fout lopen als daar geen Belg wint. Als jullie kijken, ik zal zwaaien. Ik ben die met zijn rood hemdje aan, met zijn nogal eland-achtig uiterlijk.

24-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

23-06-2006, 20:45 geschreven door Hill

Als een zwarte miniatuurboksbal kwam ze op me af. Op ooghoogte en aan vijftig per uur. Zoem. Net op tijd kon ik me bukken om de botsing te vermijden.
Zij stoof onverstoord verder om een "fietsers-hier-afstappen"-verkeersbord heen. Een tikje onnozel steeg ze een meter of drie hoger om daarna opnieuw naar beneden te duiken, recht naar het bloemperk. De dikke bie hommelde er langs, bleef heel even hangen tussen de paarsblauwe bloempjes, rook eraan en snorfietste haarzelf weer de hoogte in, naar de toppen van de eiken. Daar tussen het gebladerte verloor ik haar uit het oog.

Ik sloeg mijn boek open en was pas aan de tweede alinea of ik hoorde weer haar zoet gebrom. Ze was terug. Ze zoemde heen en weer en ik bewoog niet. (Dat hebben ze me vroeger altijd gezegd. Niet bewegen als er een wesp of een bij rond je hangt. Ze vliegen vanzelf wel weer weg en als je niet slaat zullen ze niet steken want dan voelen ze zich niet bedreigd).
Ik was er vet mee. Dat brombeest bleef irritant rond mijn kop cirkelen, maar ik verroerde geen vin. En toen ging ze zitten. Op mijn oor. Hè. Kietelen. Jeuk jeuk jeuk.
Ik heb ze toch maar een tik gegeven met mijn boek, ik kon daar toch niet blijven zitten. Patat, The Satanic Verses tegen haar snuit. De hommel had het begrepen. Ze duizelde nog twee rondjes om mij heen en vloog dan een beetje gekraakt, als een sputterend éénmotorig vliegtuigje opnieuw naar het bloemperk.

Ik hernam mijn lectuur en toen kwamen drie vliegen rond mijn kop hangen. Trop is teveel. Ik ben mijn boek verder gaan lezen in mijn zetel in de living.

En dit w-e koop ik andere after-shave. 

22-06-2006, 20:10 geschreven door Hill

21-06-2006, 22:35 geschreven door Hill

Daarstraks. Het is zeven voor half zes (17u23 dus, ik moet het ook telkens narekenen), je staat op het punt je pc af te sluiten en dan komt Sara nog langs met een opdrachtje. Of je het echt vandaag niet zou kunnen afwerken. Alsjeblief ?

Kijk, daar hou ik dus niet van. Van mensen die op het laatste nippertje met een zogezegd dringende opdracht op je af stappen. En het moet altijd tegen gisteren klaar zijn. Altijd.
Er bestaan daar cursussen voor, met tips hoe je zulke mensen kunt afwimpelen :
Zeker dat kan, geen enkel probleem. Hoogste prioriteit ? Leg het maar op die grote stapel, ja die hele grote stapel daar, de linkse, op de andere hoogste prioriteiten...
Ook een hele goede : ja, de aanpassing kost een klein kwartier werk, maareuh in het kader van de SOX-Compliance wetgeving moet alles in drievoud worden aangevraagd én goedgekeurd door zes verschillende directieniveaus. Dit, en rekening houdend met het grote verlof, kom tegen begin oktober eens terug.
Ook een goede is erop wijzen dat IT daarvoor verantwoordelijk is. En die zitten volgeboekt tot november 2018. Jammer, maar helaas.
Als je het beetje slim speelt, moet je helemaal niets doen.

Om al die trukjes te verfijnen heb ik eind vorig jaar een opleiding gevolgd. Werkt altijd. Alleen, Sara heeft precies dezelfde opleiding gevolgd. Meer nog, we zaten samen in die cursus. En dan wordt het moeilijker natuurlijk. Alles wat ik zeg, weet zij zonder problemen te pareren, en ieder argument van haar veeg ik zo van tafel. Patstelling.
 
Maar. Sara, wel ja, Sara is *zucht*. Sla er om het even welke internet-encyclopedie op na en de kans is groot dat je onder het lemma 'Klassieke Schoonheid' een fotootje van Sara terugvindt, met een linkje naar 'Perfectie' en één clickje verwijderd van 'in katzwijm vallen'.
 
Ze trekt haar gazellenogen (halve maantjes als ze lacht) twee wimpers wijder open, ze houdt haar hoofdje een iets schuin en dan zegt ze : het zou echt fijn zijn moest het vanavond nog lukken... Ze glimlacht en het puntje van haar tong schiet even tussen haar lippen door.

Kwart voor acht heeft ze een mail in haar bus gekregen dat het opdrachtje afgewerkt is.
Ik ben te goed voor deze wereld.   

20-06-2006, 20:56 geschreven door Hill

We zijn halfweg juni en dat wil ook zeggen halfweg de examenperiode. Ook al ben ik al bijna tien jaar afgestudeerd, toch blijf ik de examenperiode toch min of meer opvolgen. De achterkant van mijn appartementje kijkt namelijk uit op een aantal koten en studio's en zo kan ik nog een glimp opvangen van het wel en wee der student. Niet dat ik daar dagelijks op zit te gapen, in de zomer zijn de rolluiken langsachter zo goed als altijd dicht (zuidwesten), maar voor het slapengaan piep ik nog graag even naar mijn studentjes. Je weet nooit of er eentje met ontblote borsten voor het raam een sambaatje uit haar heupen wringt. Het gebeurt zelden. Hoogst zelden moet ik zeggen. Maar ik leef op hoop.

In april-mei, bij de eerste mooie dagen, is het feest. De vensters staan open, er worden partijtjes gegeven, de stereo staat op eentje teveel, je hoort de klaterende meisjeslachen en de bronstige baritons van de jongens. Dit jaar had ik er zelfs eentje die in de avond accoustische gitaar speelde. Een would-be hippie ook, met ongewassen voeten in teensletsen en lang haar. Heerlijk toch. En wat nog veel leuker is, is te weten wat hij precies studeert. In die wijk in Antwerpen is dat voor 90% Economie. Dus over drie jaar zal hij met weemoed terugdenken aan die jaren met zijn gitaar op kot terwijl hij met zijn geleasde Opel Astra Break in de file staat. Of wat nog waarschijnlijker is, hij is die schone tijd vergeten en hij denkt alleen aan zijn volgende powerpoint presentatie voor de pharmaceutische sector.

Dat was half mei. Half juni is het zicht al helemaal anders. Je ziet verhitte meiden van ocharme twintig jaar, over hun boeken gebogen, hun vensters tot diep in de nacht verlicht in troosteloos TL-lamplicht. Blokken. Soms, heel soms zie je er wel eentje huilen. En die wordt dan getroost door een vriendin van schuin daarboven.
Ook de jongens zie je studeren, al is dat anders. De meiden kunnen uren over hun boeken gebogen zitten, terwijl je de jongens toch meer heen en weer ziet lopen. Met een cursus in de hand, ijsberend, of gewoon de papieren over de grond uitgespreid.

De tweede week van juli zijn de studio's helemaal leeg. En eigenlijk begint de leegloop al begin juni. Nu al zijn er drie koten van de zestien leeg. Een afvallingsrace. Opgave. Te laat begonnen. Te vroeg begonnen. Toch niet mijn interesse.
Wat ik soms doe, is me voorstellen hoe het met hen zal aflopen. Statistisch gezien moeten er twee op de drie afvallen in eerste zit. Met tweede zit erbij gaat de helft door. Als het avondfeest is in mei, dan ga ik soms de gezichten af. Zou die erdoor geraken, met haar lang blond haar ? Neu, waarschijnlijk niet. Te truttig. En die lange opgeschoten, ongeschoren pummel ? Die waarschijnlijk wel, maar die kleine daar, die nu al elke avond studeert ? Neen, die zeker niet. Of ze zal grootste onderscheiding hebben, het is één van beide.
Het spannende is dat je het nooit weet. En ik als buitenstaander zal het ook nooit weten, maar toch denk ik, droom ik er graag over. Ik weet nog heel goed toen ik, aan het begin van mijn eerste kandidatuur, samen met een medestudent kennismaakte met twee meiden die er wel leuk uitzagen. Al lachend zeiden we toen, zie ons vier hier staan, twee van ons zullen erdoor zijn in eerste zit, en eentje van ons zal er zelfs niet door zijn in tweede zit. Het klopte nog ook. De twee meiden geslaagd in eerste zit en ikke erdoor in tweede zit.

Ik word er soms melancholisch over, ik weet het, maar zo is het. Ze werken aan hun toekomst, en als het nu mislukt is dat een drama. Maar een jaar daarna al veel minder en als ze afstuderen, zij het in de oorspronkelijke richting of in iets anders, al helemaal niet meer. Daarna, pas daarna, na het afstuderen volgen de belangrijkste beslissingen. Maar laat ze het nu nog niet beseffen.

Die met zijn gitaar zit nog steeds in de running. Die zal het wel halen. Als hij tijdig zijn voeten wast toch.


(Om een of andere duistere reden (heropflakkering van de beeldenstorm ?), slaag ik er niet meer in om fotootjes op te laden. Dus even droge tekstjes tot die functie weer naar behoren werkt.)

19-06-2006, 22:37 geschreven door Hill

18-06-2006, 20:27 geschreven door Hill

Het was laat geworden gisterenavond (werk) en deze morgen wou ik dus verdiend uitslapen. Tegen halfelf was ik nog aan het ochtenddommelen toen die rotgsm mij uit mijn ontwaakritueel mitrailleerde.
Moeder. Om te zeggen dat ze op de trein zat op weg naar Antwerpen. Ze had een zotte bui en had out-of-the-blue beslist een uitstapje te doen in 't Stad. Dat doet ze anders nooit, op het onverwachtse binnenvallen. Dat mag ze natuurlijk altijdook, maar daarvoor moet ze mij nog niet wakker bellen.
 
Toen ze tegen twaalven aankwam, stond ik nog blinkend van de zeep klaar aan de parlofoon (niet aan de deur, neen, flatbewoners hebben zo hun eigen gewoontes (Bedenking tussendoor, waarom heet dat ding eigenlijk 'flat', als er nu iets niet 'plat' is, is het toch een flatgebouw. Of appartement, nog zo'n dwaas woord. Achttien woonsten op elkaar en naast elkaar gestapeld tot één wolkenkrabber (als de wolken laag zitten, heel laag zitten, slaagt de Moose Tower erin, met zijn ene antenne net de wolken te kriebelen), als je in een appartement nu één ding niet kan doen, dan is het wel apart wonen)).

We zijn samen een slaatje gaan eten in een restaurantje, goed weggestopt op de tweede verdieping boven een winkel op de Meir. Na de koffie daar, ging het richting Groenplaats waar ik mijn moeder haar gang liet gaan. Ze was gekomen om wat te winkelen en winkelen op zaterdag in hartje Antwerpen, daar doe ik niet aan mee. Ergens tegen vijven zou ze opnieuw bij mij langskomen.
Het werd vijf, het werd halfzes, het werd zes uur. Waar zat die nu ? Ze zal toch niets overkomen zijn zeker ? Mijn moeder is nu ook geen onnozel schaap, verre van, maar in de grote stad, misschien is ze wel verdwaald. Of is ze onwel geworden door de warmte. Het was echt wel warm en zij kan daar zo goed niet tegen. Misschien is haar handtas wel gepikt -ze durft daar wel eens slordig mee zijn- en zit ze nu op het politiebureau.
Ik werd uit mijn doemdenken gebuzzerd door de voordeur. Moeder was opnieuw opgedoken. Ze was in de Fnac blijven hangen, en daarna was ze de weg heel eventjes kwijtgeraakt (ziejewel!).
Ze vertelde over het optreden van de Hare Krishna's dat ze gezien had op de Groenplaats (Mag je dat wel 'optreden' heten) en over de warmte (voilà) en dat ze dat meer zal doen, gewoon op het onverwachtse zonder veel voorbereiding een daguitstapje doen. Ze had er waarlijk waar van genoten.

Tegen halfacht begeleidde ik haar naar het station. Ga jij nog mee vroeg ze ? Ja hoor, ik wil nog een luchtje scheppen. Wat natuurlijk niet waar was. Haar kennende zou ze wel weer ergens in sukkelen, er zijn grote werken op de weg naar het station en ze zou gegarandeerd wel net de verkeerde straat nemen en haar trein missen. Dan was ze pas om elf uur thuis en dan zou vader weer niet te houden zijn van ongerustheid.
Ik had gelijk, ze stapte de lift uit, de straat op en ze ging prompt de verkeerde richting uit. Neen, ma, hierheen. Ik dacht het al, zei ze.
 
Ik zette haar af aan het juiste perron en bleef wachten tot de trein aankwam. We werden nog even lastig gevallen door een vermoedelijke junk. Gelukkig was ik erbij, wie weet hoe moeder daarop zou reageren...
Toen ze op de trein stapte, viel, eerlijk waar, een last van mijn schouders. Hèhè, die zou wel veilig thuis komen.

Je weet dat je volwassen bent, als je zelf meer ongerust bent over je ouders dan zij over jou.

17-06-2006, 22:38 geschreven door Hill

15-06-2006, 20:16 geschreven door Hill

Mijn doorweekte broek hang ik aan een kapstok in de badkamer en mijn natte hemd vliegt daar ook ergens. Eindelijk nog eens nat niet van het zweet, na een stevige stapmars van het werk huiswaarts.

Deze morgen was ik natuurlijk vergeten dat het zou regenen vandaag. In Handwerpstad was het de hele nacht droog gebleven en 's morgens was het nog drukkend. Ik had er dus geen erg in toen ik in hemdsmouwen ging werken. Tegen de middag begon het te druppelen om kort daarna over te gaan in een gezapig regentje. Net toen had ik vergadering in een ander gebouw. Tussen het eerste kantoor en de metromond liggen driehonderd meter, dus ideaal eigenlijk om te proeven van de frisse druppels zonder doornat te worden. Ik wandelde naar de metro en genoot van de druppels op mijn kop, mijn armen, mijn vel. Het regende net genoeg.
De mooie -ik denk- Portugese die ik 's middags soms kruis, had zich laten verrassen door de regenbui. Ze haastte zich in witte blouse doorweekt naar een eethuisje. Haar blouse was spannend transparant geworden en bood een prachtige inkijk op enkele van haar mooiste troeven. Ik keek haar na toen ze voorbijkwam en stapte prompt in een vierkante meter plas. Ai. Druipnat tot aan mijn knieën.

Een halfuurtje later, net voor de vergadering :
Oei, jij bent zo nat ? Regent het zo hard ?
Neen neen, autobus reed door plas en...
Ja, die autobussen rijden hier echt als gekken in 't Stad.
Ja...

Vanavond was het nog steeds aan het miezeren. Omdat mijn broek toch al vuil was van deze middag en 'ik doe dan wel een vers hemd aan ook', ben ik zomaar door de regen naar huis gestapt. Ik zag wel geen barst door de regenslierten op mijn bril, maar de druppels die langzaam mijn neuspuntje aflekten, kriebelden zalig.
Toen ik langs de muziekacademie voorbijkwam, hoorde ik door een open raam een piano stuntelen. Waarschijnlijk een elfjarig meisje (eentje met het haar in een zwart bobje gesneden stel ik me voor) dat aarzelend maar driftig haar partituur zat af te pringelen.
Ik zag Amélie Poulain voor mij, die stenen doet dansen in de regen, op de pianowijs van Yann Tiersen.
Mmmm.

14-06-2006, 21:15 geschreven door Hill

Da's nu al twintig jaar dat ik zelf mijn dassen knoop. De afgelopen twee weken heb ik dagelijks meerdere keren per dag mijn das geknoopt. En vanmorgen wist ik niet meer hoe het moest. Ik vond de startpositie niet en wist de eerste omslag niet meer. Beetje paniekerig probeerde ik allerlei nieuwe dasknooptechnieken en het resultaat was een scheve knoop in alle richtingen. Hopelijk weet ik het morgen wel weer.
Toen het me eindelijk gelukt was om die das in een knoop te wringen, richtte ik al mijn aandacht op mijn schoenen. Het zijn nieuwe en ze klemmen nog een beetje. Gisteren had ik die voor de eerste keer aangedaan. Niet zo'n briljant idee om bij 35°C een goede vier kilometer te lopen in nieuwe schoenen. Het gevolg laat zich raden : twee blaren op nogal strategische plekken.
Dus heel voorzichtigjes stapte ik mijn schoenen. Ik had ze allebei aan en wou de veters strikken toen ik merkte dat ik mijn broek nog moest aantrekken.

Toen ik wachtte op de tram, gingen de tramlichtjes (die de wachttijd weergeven : nog 5 minuten, nog 4, nog 3,...) achteruit in plaats van vooruit. De tijd klom op.
En tussen de tramhalte en mijn werk ben ik aangereden door een rode, opvouwbare!, tandem!!, minifiets!!!

Het moet echt niet veel gekker worden. Die warmte mag nu ophouden !

13-06-2006, 20:41 geschreven door Hill

Je zit op een podium, tachtig mensen kijken naar je op (letterlijk). De sfeer is serieus. En jij probeert je slappe lach in te houden. Behoorlijk genant is dat.
Het gebeurt me jaarlijks en iedere keer is dezelfde dame van middelbare leeftijd verantwoordelijk voor die situatie.

Afgelopen zondag luisterde onze harmonie, naar jaarlijkse gewoonte, de mis op in het "Kleen Kerktje" in Wervik. Er is ook nog "De Grote Kerke", en daar spelen we soms ook, maar tijdens de wijkfeesten is het te doen in het "Kleen Kerktje".
De wijkfeesten omvatten o.a. een kermis met drie kramen (eendjes, schietkot en carroussel). Er is ook een hotdogkraam, een wielerwedstrijd en een tombola (je kon dit jaar o.a. een emmertje Provençaalse saus winnen !). Kortom Vlaanderen op zijn authentiekst met Will Tura en Frans Bauer door de luidsprekers "Jouw ogen stralen als de zon, jij bent mijn zomer, tulurelutuut".
En er is ook de jaarlijkse hoogmis, die wij dan mogen opleuken.

De harmonie wordt meestal strategisch geplaatst in de kerk, links van het podium (rechts voor de priester). Aan de andere kant staat het kerkorgel (een synthesizer eigenlijk, maar kom, het klinkt als een kerkorgel. Heel soms.).  Daarnaast dan weer het koor. En dat zijn twee sympathieke dames die niet kunnen zingen.

Bij de intrede, de communie, de offerande en het heengaan doen wij dan ons ding. En tijdens de liederen (nou ja), het Lam Gods en het Onze Vader, kwelen de dames, begeleid door de orgelstoten van het keyboard. Nu wil het feit dat op de eerste stoel op de eerste rij van onze harmonie ondergetekende zit. Da's niet omdat ik zo goed ben, maar wel omdat de anderen veel te bedeesd zijn. Als ik op de eerste rij zit, kunnen zij zich verbergen achter mijn rug. Plus de dirigent kan mij gemakkelijker een oorvijg geven als ik weer met het verkeerde stuk ben begonnen.
Ik zit dus in het volle zicht van iedereen. Ik speel mijn noten, ik kijk heel ernstig als de priester begint, ik slaag erin om mijn geeuwen te verbergen als die mens weer begint uit te wijden, ik gedraag me voorbeeldig. En dan begint het koor te zingen. Kommer en kwel !

Kijk, het is NIET erg als je niet kunt zingen. Het is ook NIET erg als je niet kunt zingen en je zit toch in een koor. Het is zelfs NIET erg als je niet kunt zingen en je zit in een koor en je wil tegen alle logica in toch lawaai maken. Het is zelfs te vergeven als je niet kunt zingen, toch in een koor zit, je persé je keelgat wil openzetten en je zingt mee met de groep. Maar ! Het is VRESELIJK, als die groep maar uit twee bestaat en jij wil zo luid zingen dat de dakpannen eraf waaien. En dat doet die ene dame dan. Elk jaar. Ammehoela. Doe je ogen dicht. Stel je de slechtst denkbare zangeres voor. Voeg daar op iedere lettergreep nog een tremolo aan toe. Zet de volumeknop op tien and there you have : de helft van het koor van 'tkleenkerktje. En gekleed in een wapperende bloemetjesjurk. Ai ai ai.

Bij het inzetten van de eerste gil begint onze dirigent al smoelen te trekken. Maar hij staat met zijn rug naar het publiek natuurlijk, niemand ziet hem. De eerste fluit schuintegenover mij begint spontaan te huilen van het lachen. Maar ja, die is ook niet zichtbaar, de dirigent staat ervoor. En daar zit ik dan. Grimassen trekkend. De lach verbijtend. Heel geconcentreerd mijn veters knopen, mijn klarinet zogezegd nakijken, mijn partituren herschikken. Denken aan overreden konijntjes, aan de moeder van Bambi. Het helpt geen fluit. Het is een hel. Alle andere muzikanten zien mij natuurlijk ook worstelen met mijn lach, de klarinettiste naast mij doet het zowaar in haar broek, de hoorniste heeft haar brilletje al afgezet en bet haar tranen met een grote witte zakdoek, de dirigent blijft smoelen trekken. En ik, tsja ik doe de grootste inspanning van mijn leven om serieus te blijven. Het is een nachtmerrie. Je denkt dat je het einde bijna gehaald hebt en dan begint die schrootsopraan met de tweede strofe. Jeuk jeuk jeuk !

Ieder jaar opnieuw moet ik door diezelfde hel. Het wordt ieder jaar ook erger natuurlijk, want je weet dat ze opnieuw een aria uit haar keelkrochten zal rochelen. De meesten beginnen al te gniffelen als we het podium nog maar aan het opslaan zijn. En ikke, ik mag altijd op de eerste rij gaan zitten.

Gelukkig, gelukkig nog, is er één gedachte die me overeind houdt : de troostende gedachte aan het emmertje Provençaalse saus dat ik straks mogelijks zal winnen in de tombola.

12-06-2006, 21:38 geschreven door Hill

Ook geluk zit soms in een klein hoekje en komt onverwachts piepen.

Doorstoofd en met rode kop, val je afgepeigerd een cafeetje binnen. Omdat je niet onmiddellijk Tuborg ziet staan op de kaart bestel je een gewoon pintje.
De dienster, een gezellig mollige rosse, maakt echter een foutje in de bestelling en in plaats van een pintje serveert ze... een Tuborg.

Soms moet het echt niet meer zijn.
En als ik er dan nog bij vertel dat haar ogen net zo helder groen waren als de letters op het flesje, wel, u begrijpt, ik was een tevreden burger.
.
(ik verwacht nu eigenlijk wel min of meer dat Carlsberg Breweries mij een bakje of twee opstuurt. Takk Takk.)

11-06-2006, 22:00 geschreven door Hill

Ik heb gisterenavond de frigo uitgekuist. Het was weer eens hoog tijd : de zalmfilet schoot kuit in de preisoep en de tomaten waren vloeibaar. Ik heb ook nog iets groenbruins gevonden met haar op, dat leek te leven en de mosterd was blauw.
Restjes, hoe gaat dat allemaal. Je hebt zin in kriekenconfituur, je koopt een potje, de volgende morgen smeer je je boterhammetjes ermee, hmmm dat smaakt. De volgende dag is er geen brood en dat stukje kaas moest zowieszo dringend op. De dag daar dan weer na, heb je geen tijd om te ontbijten want je moet op een onchristelijk uur vergaderen in de hoofdstad en op dag vier ben je vergeten dat je in je ijskast nog een potje konfituur staan hebt. Tot je het terugvindt achter een bussel prei, vier weken daarna. Bij het opendraaien ontploft het potje in je gezicht. Weer een nieuwsoortig gistschimmel ontdekt. Ik heb al meer gedaan voor de fauna in flora in dit land dan Greenpeace en het WWF tesamen.

Het stoort mij eigenlijk wel. Toen ik klein was is me ingestampt dat ik altijd mijn bordje moest leeg eten. En ik kan er nog steeds niet goed tegen van eten weg te gooien. Maar als -laat ik eens een 5 eurowoord gebruiken- single (vreselijk woord, het doet me altijd denken aan van die bekraste 45-toeren plaatjes met daarop stevast een hit van Nana Mouskouri, gratis bijgekregen bij een volle tank benzine : Ce disque a été offert par ES-SO) heb je gewoon veel afval.
Een vlootje braadboter, 500 gram, maar daar zie je nooit de bodem van. Vijfhonderd gram bakboter krijg ik nooit op, ik bak dan nog voornamelijk met olijfolie. Maar je kunt moeilijk béchamelsaus maken op basis van eerste persing. Ik heb het nog geprobeerd hoor, maar overtuigend was het toch niet.
Als je de einddatum van die boter ziet naderen, en je ziet al een ranzig randje probeer je nog vlug een aantal goed vettige taarten te bakken, met lekker veel boter in. Maar daarvoor heb je eieren nodig en dan ligt er gegarandeerd weer een ei te blinken in de ijskast. En zo blijf je bezig natuurlijk. Het is vechten tegen de bierkaai.

Ik was er eigenlijk toe gekomen om mijn ijskast schoon te maken omdat het zo onzeggelijk warm is de laatste dagen. Ik dacht terwijl ik dat doe, overleef ik misschien de avond toch nog.
En het kwam ook een beetje doordat ik opnieuw mijn hooikoortsmedicijnen opgedolven heb : Expiration Date 11/2003. Ik ben als single zelfs niet genoeg ziek om goed te zijn.

10-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

09-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

08-06-2006, 21:24 geschreven door Hill

Het is wonderlijk hoeveel je bijleert door op een andere afdeling te werken. Vooral uit de alledaagse handelingen van de nieuwe collega's kun je veel opsteken.

Zo heb ik het nut hervonden van de dasspeld. Jawel, al sedert een week of twee draag ik weer dassen. Ik heb daar nooit iets tegen gehad trouwens, meer nog in de winter is een das aangenaam warm rond de nek. Maar een das is nu eenmaal onverenigbaar met een "job in de computers". Een das vloekt daar. Een goede informaticus is per definitie sjofel gekleed. Een kapotte jeans is geen statement maar een levensstijl. En een hemd is voor snobs ; echte IT'ers doen het in T-shirts van Superman of van één of ander computermerk (met een stickertje op de mouwen : Intel inside). Eén keer heb ik een das gedragen op IT, één keer, en de tweede dag werd ik prompt bij de directeur geroepen. Waarom ik aan het solliciteren was, en of het bij ons misschien niet goed genoeg was voor meneer. Dat was meteen mijn laatste dasdag op IT.

En nu mag het weer. De weinige keren dat ik nog een das droeg was tijdens optredens met onze harmonie. Af en toe toeter ik mee in een harmonietje en het uniform daar bestaat uit een donkerblauwe broek en jas, een hemd van onbestemde kleur, gebroken beige, en een das in iets wat het midden houdt tussen purper en bordeau. En die das pin ik dan zorgvuldig vast met een dasspeld (ik heb er eentje in de vorm van een klarinet. Gelukkig speel ik geen kerkorgel, het zou nogal belachelijk geweest zijn). En die dasspeld doet zijn werk om de das op zijn plaats te houden als het weer eens verschrikkelijk waait tijdens een taptoe.
Dat die speld ook haar nut kon hebben binnenshuis was me helemaal ontschoten.

Tot vrijdag dus. Ik was naar het toilet gegaan, waste mijn handen en keek nog vluchtig in de spiegel. Ow, wat een bakkes, was me dat even schrikken, en daar ! een grijs haar bovenop mijn kop. Kom nou, bovenop mijn kop, langs de zijkanten ok, maar nu al bovenop mijn kop ook. Ik buig me naar de spiegel toe en vind er op slag nog vier-vijf. Tsjongejonge. Waar zijn die plots vandaan gekomen ? Nu ik mijn smoel van dichtbij bekijk, vind ik ook nog een puistje naast mijn neus. Getverderrie. En pas dan merk ik dat mijn plastron in de wastafel hangt. Met de uiterste punt nipt hij nog net in het restschuim, achtergebleven na het handenwassen. Beige das met een boeket aan dwarse bruine en oranje strepen, met lichtblauwe hint. Uitlopend op schuimende natte punt. Het hàd erger gekund, hij had bijvoorbeeld ook in de soep kunnen hangen.
En nu ik erover nadenk, misschien was dat ook wel zo, ik heb er alleszins geen acht op geslagen. Misschien liep ik al de hele namiddag rond met een stuk prei-sliert op mijn das. Ja, Pol inderdaad, dat is de mode nu hé, driedimensionale opdruk op de plastron, hmm hmm, ja dat lijkt alleen maar een pretstengel, jaja, maar dat is le grand chic in Parijs. Het is een echte Hugo Moss...  
 
Zo zie je maar, een mens leert enorm veel bij door eens van lucht te veranderen. Maar teveel de verkeerde dingen, naar mijn goesting.

07-06-2006, 20:48 geschreven door Hill

06-06-2006, 20:29 geschreven door Hill

Daar is de lente, daar is de zon !
Na weken (eigenlijk hooguit tien dagen) regenachtig weer komt de zon erdoor. Eindelijk, verzucht de massa. Heerlijk heerlijk, al is het dan vooral omdat nu al die zagemensen eindelijk stoppen met emmeren over hoe slecht het weer wel is. D'er is weinig zo vervelend als dagelijks, op de tram, op het werk, op de radio zelfs mensen te moeten aanhoren die beweren depressief te zijn omdat er eens een vochtige wolk een week blijft hangen. Nu mogen ze stoppen met zagen. Alleen daarom al is de zon welkom.

Deze middag heb ik het appartementje eens volledig verlucht. Alle ramen tegen elkaar opengezet zodat alle muizenissen goed konden wegwaaien. Het ruikt nu lekker fris bij mij en het huis zit vol lentebloesem.
Waaraan ik natuurlijk allergisch moet zijn, zodat ik al de hele namiddag zit te snotteren, en te niezen. Met tranende ogen probeer ik een boek te lezen en vooral, vooral niet te denken aan die rothooikoorts. Ik heb het dit jaar al bij al nog lang volgehouden. Barstende koppijn krijg ik ervan, ik moet ook de neiging onderdrukken om uit pure frustratie met allerlei dingen te gaan gooien. Volgens mij moet dat dan ook gooikoorts heten. Bah.
Ik zal morgen eens langslopen bij de apotheker, wat stijfsel bestellen om in mijn neus te gieten.
Hooikoorts is toch ook het beste bewijs dat de mens voor 70 procent uit water bestaat. Ik ben verdorie zo lek als een visnet. Menslief wat heb ik een waterhoofd.

De zomer, het is iets moois. Maar als het aan mij ligt mogen ze het jaar gerust fastforwarden naar eind september. En daar drie maanden de pauzetoets ingedrukt houden. 

05-06-2006, 21:20 geschreven door Hill

04-06-2006, 23:13 geschreven door Hill